លូកា ១៥:១១-១៣,១៧-២៤
ដ្បិតកូនអញនេះបានស្លាប់ ឥឡូវរស់ឡើងវិញ ក៏បាត់ទៅ ហើយបានឃើញមកវិញ នោះគេក៏បរិភោគសប្បាយទាំងអស់គ្នាទៅ។ លូកា ១៥:២៤
នៅពេលដែលខ្ញុំបើកបរឡានចុះតាមផ្លូវចោទ ចូលទៅក្នុងចំណតឡាន ការថប់បារម្ភបានគ្របសង្កត់ចិត្តខ្ញុំ។ ខ្ញុំធ្លាប់មកកន្លែងនេះកាលពីមុន ហើយខ្ញុំក៏បានវង្វេងផ្លូវ។ តែលើកនេះ នៅពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមដើរទៅរកទ្វារ នៅក្បែរជណ្តើរយន្ត ចិត្តខ្ញុំក៏បានស្ងប់រម្ងាប់។ ខ្ញុំស្គាល់ផ្លូវ! ខ្ញុំចូលតាមទ្វារនោះ ហើយក៏បានឃើញជណ្តើរយន្តដែលខ្ញុំកំពុងស្វែងរក ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានទៅដល់កន្លែងដែលខ្ញុំត្រូវទៅ។ 
បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំក្នុងការស្វែងរកផ្លូវ ក្នុងចំណតឡានដែលមានផ្លូវខ្វាត់ខ្វែង បានក្រើនរំឭកខ្ញុំថា ជួនកាល ការវង្វេងផ្លូវជួយយើងឲ្យរកឃើញផ្លូវ នៅពេលក្រោយ។ ដោយសារខ្ញុំបានវង្វេងនៅពេលទៅកន្លែងនោះជាលើកដំបូង ខ្ញុំបាននឹកចាំអំពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ ហើយចាំទ្វារដែលនាំខ្ញុំទៅរកគោលដៅ។ 
ពេលណាយើងវង្វេង ការរកឃើញផ្លូវធ្វើឲ្យយើងមានអំណរជាខ្លាំង គឺដូចដែលរឿង “កូនពៅវង្វេង” ជារឿងប្រៀបប្រដូចក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប បានបញ្ជាក់ច្បាស់(លូកា ១៤:២៤)។ “កាលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន”(ខ.១៧) យុវជនក្មេងខ្ចីនេះស្គាល់ផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីបានវង្វេងក្នុងលោកិយមួយរយៈ។ គាត់បានទទួលស្គាល់តម្លៃនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានបោះបង់ចោល ហើយនៅពេលដែលគាត់វិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ គាត់ក៏បានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអាណិតពីឪពុករបស់គាត់(ខ.២០)។ ក្នុងរឿងនេះ ឪពុករបស់គាត់មានចិត្តអរជាពន់ពេក ក្នុងការទទួលស្វាគមន៍កូនប្រុសវង្វេង វិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយមានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតកូនអញនេះបានស្លាប់ ឥឡូវរស់ឡើងវិញ ក៏បាត់ទៅ ហើយបានឃើញមកវិញ”(ខ.២៤)។ 
បើយើងមានការវង្វេងខាងវិញ្ញាណ ចេញពីព្រះអង្គ ចូរយើងស្វែងរកផ្លូវដែលព្រះធ្លាប់នាំយើង ដើម្បីវិលត្រឡប់មកផ្ទះខាងវិញ្ញាណរបស់យើងវិញ។ ព្រះអង្គចង្អុលបង្ហាញយើងទៅរកពន្លឺនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ និងទៅរកកន្លែងដែលយើងគួរតែទៅ។—KATARA PATTON

តើព្រះទ្រង់បានបង្ហាញផ្លូវអ្នក ទៅរកកន្លែងដែលអ្នកគួរទៅ យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? 
តើអ្នកអាចដើរតាមពន្លឺរបស់ព្រះអង្គដូចម្តេចខ្លះ? 
ឱព្រះដែលមានក្តីអាណិត សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យងាកចេញពីភាពងងឹត
 នៃការវង្វេង ហើយវិលត្រឡប់ទៅរកពន្លឺ និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។