មានគំនិត គោលបំណង និងវិញ្ញាណតែមួយ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
September 30, 2025
«នោះចូរបំពេញសេចក្តីអំណររបស់ខ្ញុំ ដោយអ្នករាល់គ្នាមានគំនិត មានសេចក្តីស្រឡាញ់តែ១ ទាំងរួបរួមចិត្តគ្នា ហើយគិតតែផ្លូវ១ដូចគ្នាចុះ កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ» (ភីលីព ២:២-៣)។
ការដែលសមាជិកពួកជំនុំមានការផ្តួចផ្តើមគំនិតក្នុងការងារបម្រើព្រះ គឺពិតជាមានប្រយោជន៍ ប៉ុន្តែរូបកាយទាំងមូលនៃពួកជំនុំដែលមានសុខភាពល្អ មិនត្រូវទទួលការជំរុញពីគំនិត និងផែនការរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗទេ។ ចិត្តគំនិតរបស់យើងត្រូវមានការរួបរួមគ្នាក្នុងដំណឹងល្អ ដើម្បីឲ្យពួកជំនុំស្ថិតនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ បើគ្មានការរួបរួមទេ យើងនឹងទទួលការជំរុញពីចំណងចិត្ត ឬផែនការរបស់យើងដែលមានភាពអាត្មានិយម និងការប្រកួតប្រជែងគ្នា។
ព្រះគម្ពីរមានរឿងជាច្រើនដែលត្រូវចែងអំពីគំនិតរបស់យើង ព្រោះការគិតរបស់យើងមានឥទ្ធិពលមកលើសកម្មភាពរបស់យើង។ ពេលណាយើងហ្វឹកហាត់គំនិតយើងឲ្យគិតបានត្រឹមត្រូវ យើងនឹងរៀនស្រឡាញ់បានត្រឹមត្រូវ និងបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមកដោយវិញ្ញាណ និងគោលបំណងតែមួយ។ សង្គ្រាមនៃចិត្តរបស់យើង មានផ្នែកដែលចាក់ឫសនៅក្នុងជីវិតចាស់ ជានិស្ស័យសាច់ឈាមដែលអាត្មានិយម។ ថ្មធំបំផុតដែលធ្វើឲ្យយើងជំពប់ដួលមិនមែនជាការស្អប់អ្នកដទៃ តែជាការស្រឡាញ់ខ្លួនឯងដែលក្នុងនោះ យើងមានទំនោរទៅរកអាកប្បកិរិយាបោកបញ្ឆោត ដែលផ្ទុយស្រឡះនឹងចារិកលក្ខណៈរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយការខ្វះការបន្ទាបខ្លួនក្លាយជាឧបសគ្គដែលរារាំងយើង មិនឲ្យមានភាពសុខដុមជាមួយមនុស្សនៅជុំវិញយើង។ សូម្បីតែអំពើល្អរបស់យើង ច្រើនតែមានការបណ្តាលចិត្តដែលមានបាប។ បើយើងត្រូវរួបរួមក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងមិនអាចទទូចឲ្យគេធ្វើតាមយើងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងចាំបាច់ត្រូវឲ្យតម្លៃអ្នកដទៃ ជាសំខាន់ជាងខ្លួនយើង។ បានសេចក្តីថា យើងរំឭកខ្លួនឯងអំពីចំណុចល្អបំផុតរបស់អ្នកដទៃ មុនពេលយើងគិតអំពីខ្លួនឯង ហើយយើងត្រូវឆាប់សួរខ្លួនឯង អំពីប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃជាជាងសួរអំពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ព្រមទាំងស្ម័គ្រចិត្តចូលទៅក្នុងជីវិត និងទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃ ជាជាងឈរឱបដៃមើល។ ការបន្ទាបខ្លួនពិតប្រាកដមិនចូលចិត្តអង្គុយមុខគេ ឬចាប់ផ្តើមនិយាយដោយពាក្យ «ខ្ញុំ» ជានិច្ចនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការបន្ទាបខ្លួនពិតប្រាកដ មិនចាត់ទុកខ្លួនឯងជាទីមួយ តែទទួលស្គាល់ភាពកម្សោយរបស់ខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គបានបង្ហាញព្រះចេស្ដា។1 សាវ័ក ប៉ុល បានប្រាប់យើងថា ការបន្ទាបខ្លួនគឺជាចរិយាសម្បត្តិ ដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា «ត្រូវឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង ដ្បិតព្រះគ្រីស្ទទ្រង់មិនបានបំពេញព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ» (រ៉ូម ១៥:២-៣)។
ពេលណាយើងចាត់ទុកខ្លួនឯងជាទីមួយ យើងពិបាក ឬមិនអាចអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គឡើយ។ តែពេលណាយើងរៀនរាប់អ្នកដទៃជាសំខាន់ជាងខ្លួនយើង យើងនឹងកាន់តែស្ម័គ្រចិត្តបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកគេមុននឹងផ្ដោតទៅលើខ្លួនឯង។ ពេលណាយើងធ្វើដូចនេះ យើងអាចមានការរួបរួមពិតប្រាកដ ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ។ អ្នកទំនងជាស្គាល់មនុស្សដែលបានបង្ហាញការបន្ទាបខ្លួន ដែលកោតខ្លាចព្រះដូចនេះ។ ចូរសរសើរព្រះអង្គសម្រាប់ការនេះ ហើយអធិស្ឋានសូមឲ្យអ្នកអាចយកគំរូតាមពួកគេ ហើយយកគំរូតាមព្រះគ្រីស្ទជាធំ។
ព្រះអង្គបានចាត់ទុកតម្រូវការយើង ជាសំខាន់ជាងភាពសុខស្រួលរបស់ព្រះអង្គ ហើយថែមទាំងសំខាន់ជាងព្រះជន្មព្រះអង្គផងដែរ។ សាវ័ក ប៉ុល បានបង្រៀនយើងម្នាក់ៗថា «ត្រូវតែមានគំនិតគិតដូចជាព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវវិញ» (ភីលីព ២:៥)។
ខគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ូហាន ៣:២២-២៦
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ អេសេគាល ២៤-២៦ និងយ៉ូហាន ១៣:២១-៣៨