ស្ងាត់ស្ងៀម នៅចំពោះមុខនៃទុក្ខវេទនា (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
October 19, 2025
«រីឯមិត្រសំឡាញ់របស់យ៉ូបទាំង៣នាក់ កាលបានឮនិយាយពីសេចក្ដីអាក្រក់ទាំងនោះ ដែលកើតដល់លោក នោះគេក៏មកពីលំនៅរបស់គេរៀងខ្លួន...រួចគេអង្គុយនៅដីជាមួយនឹងលោកអស់៧យប់៧ថ្ងៃ ឥតមានអ្នកណានិយាយទៅលោក១ម៉ាត់សោះ...អេលីផាស ជាសាសន៍ថេម៉ាន គាត់ឆ្លើយតបថា បើសិនជាយើងស៊កឆ្លើយនឹងអ្នក នោះតើអ្នកនឹងអន់ចិត្តឬទេ តែតើអ្នកឯណានឹងទ្រាំមិននិយាយបាន» (យ៉ូប ២:១១, ១៣ ៤:១-២)។
មិត្តភក្តិរបស់លោក យ៉ូប បានបង្ហាញយើងនូវរបៀបឆ្លើយតប ចំពោះនរណាម្នាក់ដែលកំពុងឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ និងការសោកសង្រេងខ្លាំងបំផុត ហើយពួកគេក៏បានបង្ហាញអំពីរបៀបដែលយើងមិនត្រូវឆ្លើយតបផងដែរ។
មិត្តភក្តិរបស់លោក យ៉ូប មានភាពជិតដិតបំផុត នៅក្នុងការយល់អំពីជម្រៅនៃទុក្ខវេទនារបស់គាត់ ហើយពួកគេពិបាក ក្នុងការកម្សាន្តចិត្តដោយប្រើពាក្យសម្ដី។ ទីបំផុតពួកគេក៏បានឆ្លើយតបដោយពាក្យសម្ដី តែមានលក្ខណៈជាទ្រឹស្ដីយ៉ាងខ្លាំង ហើយមិនសូវបានលើកទឹកចិត្តគាត់ប៉ុន្មានទេ។
ការនិយាយអំពីទុក្ខវេទនា ឬនិយាយទៅកាន់នរណាម្នាក់ដែលកំពុងវេទនាអាចជាទង្វើដ៏គ្រោះថ្នាក់ បើសិនជាយើងមិនធ្លាប់បានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ស្រដៀងនឹងគាត់ ឬមិនបានចំណាយពេលស្តាប់គាត់និយាយឲ្យបានច្បាស់ និងបន្ទាបខ្លួនអធិស្ឋានឲ្យគាត់ទេនោះ។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូបជំពូក១៦ បានពណ៌នាថា មិត្តភក្តិរបស់លោក យ៉ូប គឺជាអ្នកកម្សាន្តចិត្តដែលធ្វើឲ្យលោក យ៉ូប កាន់តែពិបាកចិត្តដោយពួកគេ «ប្រមុំពាក្យ» ទាស់នឹងលោក យ៉ូប និងប្រើពាក្យសម្ដីឥតបើគិត (១៦:៤)។
នៅក្នុងការស្វែងរកការព្យាបាលភ្លាមៗ និងចម្លើយដ៏ឆាប់រហ័សសម្រាប់ទុក្ខវេទនារបស់លោក យ៉ូប មិត្តភក្តិរបស់គាត់បែរជាប្រមូលផ្តុំការចោទប្រកាន់ទៅវិញ។ ឧទាហរណ៍៖ លោក សូផារ បានរំឭកលោក យ៉ូប ថា គាត់សមនឹងរងទុក្ខលើសអ្វីដែលគាត់កំពុងតែជួបទៅទៀត (យ៉ូប ១១:៤-៦)។ លោក អេលីផា ក៏បានលើកឡើងផងដែរថា លោក យ៉ូប កំពុងវង្វេងចេញពីព្រះ ហើយចាំបាច់ត្រូវស្តាប់ព្រះអង្គដោយប្រុងប្រយ័ត្នជាងមុន (២២:២១-២៣)។
បុរសទាំងនេះបានប្រើវិធីសាស្ត្រសាមញ្ញពេក ដើម្បីជួយសម្រាលទុក្ខលោក យ៉ូប គឺវិធីសាស្ត្រដែលធ្វើឲ្យកាន់តែឈឺចាប់ជាជាងប្រោសឲ្យជា។ ពួកគេប្រញាប់ឆ្លើយតបចំពោះទំនួញរបស់លោក យ៉ូប ពេក។ នៅពេលដែលលោក អេលីផា បើកមាត់និយាយជាលើកដំបូង គាត់សួរថា «តើនរណាអាចឈប់និយាយបាន?» ពេលនោះ គាត់គួរតែឆ្លើយដោយខ្លួនឯងថា គឺគាត់អាចឈប់និយាយ!
លោក យ៉ូប ក៏បានរិះគន់របៀបដែលពួកគេប្រឹក្សាយោបល់គាត់ យ៉ាងដូចនេះថា «ឯអ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែជាអ្នកបង្កើតសេចក្ដីកំភូតទេ អ្នករាល់គ្នាជាគ្រូពេទ្យឥតប្រយោជន៍ទាំងអស់ ឱបើអ្នករាល់គ្នានឹងនៅស្ងៀមវិញទៅអេះ នោះនឹងសំដែងថា អ្នករាល់គ្នាមានប្រាជ្ញាមែន» (យ៉ូប ១៣:៤-៥)។ ហើយតាមពិត មិត្តភក្តិគាត់បាននៅស្ងៀមដោយមិនមាត់កនៅពេលដំបូង។ ពួកគេបានអង្គុយជាមួយគាត់មួយសប្តាហ៍ ដោយមិនបាននិយាយអ្វីសោះ។
នៅក្នុងការឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា ការរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ នៅចំពោះវត្តមានរបស់អ្នកកាន់ទុក្ខ ច្រើនតែមានប្រយោជន៍ជាងការនិយាយច្រើន។ លោក យ៉ូប អាចទទួលបានការកម្សាន្តចិត្ត និងការនៅកំដរបានច្រើនជាងនេះ បើសិនជា មិត្តភក្តិគាត់នៅតែរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ដូចពីដំបូង ដោយចូលរួមជាមួយគាត់ក្នុងការអង្គុយនៅលើដី ដោយមិននិយាយអ្វីទាំងអស់។
ភាពស្ងាត់ស្ងៀមគឺជាគ្រឿងផ្សំ ដែលយើងច្រើនតែខ្វះ ក្នុងការឆ្លើយតបចំពោះទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃ។ ក្រៅពីភាពស្ងាត់ស្ងៀម នៅមានវិធីសាស្ត្រផ្សេងទៀតដែលគេត្រូវការ តែភាពស្ងៀមស្ងាត់ពិតជាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់។ បើយើងស្ម័គ្រចិត្តដកខ្លួនចេញពីសម្លេងរំខានដែលមានជាប់ជានិច្ច ហើយគ្រាន់តែនៅកំដរអ្នកមានទុក្ខ ដោយស្តាប់គាត់និយាយ ដោយមិនព្យាយាមដោះស្រាយ ពន្យល់ ឬកែប្រែស្ថានភាព យើងអាចរកឃើញថា ការព្យាយាមយល់ចិត្តគេ ដោយភាពស្ងាត់ស្ងៀម នាំមកនូវការប្រោសឲ្យជាលើសការរំពឹងគិតទៅទៀត។ ហើយនៅពេលដែលយើងត្រូវនិយាយយើងអាចដឹងថា ពាក្យសម្ដីរបស់យើងមានប្រយោជន៍ជាងទាំងក្នុងខ្លឹមសារ និងរបៀបដែលយើងបង្ហាញចេញមក។ លោក យ៉ូប ពិតជាបានគិតដូចនេះ។ តើអ្នកអាចធ្វើជាព្រះពរសម្រាប់នរណាខ្លះ តាមរយៈវត្តមានដ៏ស្ងាត់ស្ងៀមរបស់អ្នកនៅសប្តាហ៍នេះ?
ខគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ៤២-៤៣
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ១សាំយ៉ូអែល ១៧-១៨ និង២ពេត្រុស ២