ផ្លូវទៅរកសុភមង្គល (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
ដោយAlistair Begg
November 28, 2025
«មានពរហើយ មនុស្សណាដែលការរំលងច្បាប់របស់ខ្លួនបានអត់ទោសឲ្យ គឺដែលបាបរបស់ខ្លួនបានគ្របបាំងហើយ» (ទំនុកតម្កើង ៣២:១)។
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន វិទ្យុ BBC បានធ្វើការស្ទង់មតិប្រជាជននៅក្នុង៦៥ប្រទេសក្នុងពិភពលោក ហើយក៏បានចេញរបាយការណ៍ដែលបង្ហាញថា ប្រទេសមួយណាមានសុភមង្គលច្រើនជាងគេ ហើយប្រទេសណាមានសុភមង្គលតិចជាងគេ។ ក្នុងការស្ទង់មតិនោះ នៅពេលដែលគេសួរបុគ្គលម្នាក់ៗអំពីកត្តាដែលធ្វើឲ្យពួកគេសប្បាយចិត្ត ពួកគេក៏បានផ្តល់ឲ្យចម្លើយខុសៗគ្នា គឺគ្មានការយល់ស្របគ្នាច្បាស់លាស់នោះទេ។ ផ្លូវឆ្ពោះទៅរកសុភមង្គល គឺពិតជាពិបាកឲ្យពួកគេយល់ណាស់។127
បទគម្ពីរទំនុកតម្កើងជំពូក៣២ បានផ្ដើមដោយពាក្យ «មានពរហើយ» ដែលអាចមានន័យថា «មានអំណរហើយ»។ ជាការពិតណាស់ ពាក្យជាភាសាហេព្រើរក្នុងខគម្ពីរនេះ ច្រើនតែត្រូវបានគេបកប្រែជាភាសាក្រិកថា «មានអំណរ» នៅក្នុងខគម្ពីរផ្សេងទៀត ទាំងក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ដែលបានបកប្រែជាភាសាក្រិក និងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ ក្នុងការអធិប្បាយនៅលើភ្នំ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកដើរតាមព្រះអង្គផ្ដើមដោយពាក្យថា «មានពរហើយ (គឺប្រែថា មានអំណរហើយ) អស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីកម្សត់ខាងឯវិញ្ញាណ» (ម៉ាថាយ ៥:៣)។
មនុស្សជាច្រើនចង់សប្បាយជាងយើង។ ប៉ុន្តែ តើសប្បាយជាងយើងដោយរបៀបណា? អ្នកខ្លះគិតថា បើពួកគេធ្វើដំណើរបានកាន់តែច្រើន នោះពួកគេនឹងស្កប់ចិត្តហើយ។ ខ្លះគិតដល់រឿងធំៗ ឧទាហរណ៍ បើសង្គមរបស់ពួកគេមានយុត្តិធម៌ ពួកគេនឹងមានចិត្តសប្បាយជាងនេះ។ ខ្លះទៀតលើកហេតុផលថា ក្តីអំណរអាចរកបាននៅក្នុងការឲ្យតម្លៃទៅលើសម្រស់នៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ ឬការរុករកខាងវិញ្ញាណ។ យើងកំពុងតែប្រឈមមុខដាក់ការពិតដែលថា មានអ្វីមួយធ្វើឲ្យខូចការប្រឹងប្រែងរបស់យើង ហើយគ្រប់សង្កត់ពីលើក្តីស្រមៃរបស់យើងទាំងអស់ដូចធូលីដី។ ការដេញតាមសុភមង្គល ឬការព្យាយាមតោងឲ្យជាប់សុភមង្គលបានក្លាយជាបន្ទុក។ ការស្វែងរកសុភមង្គលដ៏ស្ថិតស្ថេរ នៅតែឥតប្រយោជន៍ ដរាបណាយើងមិនបានស្វែងរកនៅកន្លែងដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងបានបង្ហាញ គឺនៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអាទិកររបស់យើង ដែលចាប់ផ្ដើមដោយការអត់ទោសបាប។ យើងប្រហែលមិនគិតចង់ស្វែងរកទីនោះទេ ព្រោះអារម្មណ៍របស់យើងហាក់ដូចជាប្រឆាំងគ្នា នៅពេលដែលយើងត្រូវស្វែងរកសុភមង្គល ដោយពិចារណាអំពីទម្ងន់នៃបាបរបស់យើង និងការត្រូវការការអត់ទោសបាបជាមុនសិន។ ប៉ុន្តែ ពាក្យ «ទទួលការអត់ទោស» ជាភាសាហេព្រើរ មានន័យថា «បានលើកចេញ» ឬ «ដកចេញ»។ សុភមង្គល និងសន្តិភាពដែលយើងចង់បានកើតមានតែនៅពេលដែលបន្ទុករបស់បាបត្រូវបានដកចេញប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មក យើងមានសេរីភាពក្នុងការអរសប្បាយនឹងអ្វីៗដែលយើងមានក្នុងជីវិត ដោយមិនសុំឲ្យស្នាព្រះហស្តណាមួយរបស់ព្រះ ឬមនុស្សធ្វើជាប្រភពនៃអំណរខ្ពស់បំផុតរបស់យើងឡើយ។
លោកគ្រូ អហ្គស្ទីន (Augustine) ក៏បានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងសេចក្តីពិតនេះដែរ។ គាត់បានប្រើពេលវេលាដំបូងនៃជីវិតរបស់គាត់ ក្នុងការផ្ដោតទៅលើការសប្បាយតាមទំនើងចិត្ត។ បន្ទាប់ពីគាត់ក៏បានអានព្រះគម្ពីរ ហើយក៏បានស្គាល់ព្រះអម្ចាស់តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ គាត់ក៏បានងើបចេញពីការវង្វេងរបស់គាត់។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសរសេរថា «ឱព្រះអង្គអើយ ចិត្តរបស់យើងខ្ញុំនឿយព្រួយឥតមានល្ហែ មានតែព្រះអង្គទេដែលអាចប្រទានការសម្រាកដល់ចិត្តយើងខ្ញុំបាន»។128 តើអ្នកជឿដូចលោកគ្រូ អូហ្គស្ទីន ទេ? សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់គាត់ខាងលើនេះ គឺផ្អែកទៅលើខគម្ពីរដំបូងនៃបទគម្ពីរ ទំនុកតម្កើងជំពូក៦២។ ដំណើរជីវិតរបស់អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវមានបន្ទុកនៃអំពើបាប និងទុក្ខព្រួយនោះឡើយ ព្រោះព្រះទ្រង់បានប្រទានអ្នកនូវការអត់ទោសបាប និងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គតាមរយៈព្រះយេស៊ូវរួចហើយ។ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវដេញតាមសុភមង្គលដូចលោកីយ៍នោះឡើយ។ អ្នកនឹងបានដកពិសោធន៍នូវសុភមង្គលដ៏ស្ថិតស្ថេរ លើសពាក្យពណ៌នា នៅពេលណាបន្ទុករបស់អ្នកត្រូវដកចេញ ហើយអ្នកដឹងថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីចំណុចអាក្រក់បំផុតរបស់អ្នក តែព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់អ្នក។
ខគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ទំនុកតម្កើង ៣២
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ ២របាក្សត្រ ១៩-២០ និងលូកា ៨:២៦-៥៦