David C. McCasland

You are here:
អត្ថន័យនៃពិធីបុណ្យណូអែល

កាល​ពី​ជាង​៥០​ឆ្នាំ​មុន កម្ម​វិធី​ទូរទស្សន៍​មួយ ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ពីធី​បុណ្យ​ណូ​អែល​របស់​លោក​ឆាលី ប្រោន(Charlie Brown) ត្រូវ​បាន​គេ​ចាក់​ផ្សាយ នៅ​តាម​ទូរទស្សន៍​អាមេរិក​ជា​លើក​ដំបូង។ ​នា​យក​ប្រតិបត្តិ​នៃ​បណ្តាញ​ទូរទស្សន៍​ខ្លះ យល់​ថា កម្ម​វីធី​នេះ នឹង​គ្មាន​គេ​ចាប់​អារម្មណ៍ ហើយ​ខ្លះ​ទៀត​បារម្ភ​ថា ការ​ដក​ស្រង់​ខ​គម្ពីរ នៅ​ក្នុង​កម្ម​វិធី​មួយ​នេះ នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ទស្សនិក​ជន​ដែល​មិន​មែន​ជា​គ្រីស្ទប​រិស័ទ មាន​ការ​មិន​សប្បាយ​ចិត្ត។ អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ចង់​ឲ្យ​លោក ឆាល ស៊ូល(Charles Schulz) ដែល​ជា​អ្នក​បង្កើត​កម្ម​វិធី​នេះ លុប​រឿង​ណូអែល ចេញ​ពី​កម្ម​វិ​ធីទូរទស្សន៍ តែ​លោក​ស៊ូល​នៅ​តែ​ទទូច​ឲ្យ​គេ​ចាក់​ផ្សាយ។ កម្ម​វិធី​ទូរទស្សន៍​នេះ ក៏​បាន​ទទួល​ជោគ​ជ័យ​ភ្លា​មៗ ហើយ​គេ​ក៏​បាន​ចាក់ផ្សាយ​ឡើង​វិញ ជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ ចាប់​តាំង​ពី​ឆ្នាំ១៩៦៥រៀង​មក។ លោក​ឆាលី ប្រោន ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ការ​សម្តែង​ល្ខោន​បុណ្យ​ណូអែល សម្រាប់​កុមារ។ គាត់​មាន​ការ​នឿយ​ណាយ និង​ការ​បាក់​ទឹកចិត្ត ដោយ​សារ​វិញ្ញាណ​នៃ​ការ​ផ្សាយ​ពាណិជ្ជ​កម្ម ក្នុង​រដូវ​កាល​បុណ្យ​ណូអែល បាន​ប្រែ​ជា​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ការ​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​អំពី​ផលិត​ផល​ផ្សេង​ៗ ក្នុង​រដូវ​កាល​ដ៏​មាន​អំណរ​នេះវិញ​។ ពេល​នោះ ​គាត់​ក៏​បានសួរ​គេ​ថា តើ​មាន​នរណា​អាច​ប្រាប់​គាត់ អំពី​អត្ថ​ន័យ​ដ៏​ពិត​នៃ​ពិធីបុណ្យ​ណូអែល? លោក​ឡាយនើស(Linus) ក៏​បាន​ដក​ស្រង់​បទ​គម្ពីរ លូកា ២:៨-១៤ ដែល​រួម​មាន​បទ​គម្ពីរ​ដែល​ចែង​ថា​ “ដ្បិត​នៅ​ថ្ងៃ​នេះ មាន​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​១​អង្គ ប្រសូត្រដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​ក្រុង​ហ្លួង​ដាវីឌ គឺ​ជា​ព្រះគ្រីស្ទ​ដ៏​ជា​ព្រះអម្ចាស់ ហើយ​នេះ​ជា​ទី​សំគាល់​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា គឺ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ឃើញ​ព្រះឱរស​១​រុំ​នឹង​សំពត់​ផ្តេក​នៅ​ក្នុង​ស្នូក…

Read article
អត្ថន័យរបស់ឈ្មោះ

យោង​តាម​អត្ថ​បទ​សារពត៌​មាន ញូ យ៉ក ថែម(New York Times) ជា​ញឹក​ញាប់ ក្មេង​ៗ​នៅ​បណ្តា​ប្រទេស​អាហ្វ្រិក​ជា​ច្រើន ត្រូវ​បាន​គេ​ដាក់​ឈ្មោះ​ឲ្យ តាម​លំនាំ​ឈ្មោះ​របស់​ភ្ញៀវ​ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​ដែល​មក​ទស្សនៈ​កិច្ច​នៅ​ប្រទេស​គេ ឬ​តាម​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ពិសេស​ណា​មួយ ឬ​មួយ​តាម​កាលៈ​ទេសៈដែល​មាន​ន័យ​ចំពោះ​ឪពុក​ម្តាយ​របស់​ពួក​គេ។ គ្រួសារ​មួយ​មាន​កូន​តូច​មួយ​ដែល​មាន​ជម្ងឺ​ជា​ទម្ងន់។ គ្រូ​ពេទ្យ​ក៏​បាន​ប្រាប់​ឪពុក​ម្តាយ​ក្មេងនោះ​​ថា ពួក​គេ​មិន​អាច​ព្យា​បាល​ជម្ងឺ​ទារក​នោះ​បាន​ទេ ហើយ​មាន​តែ​ព្រះ​ទេ​ដែល​ជ្រាប​ថា វា​នឹង​រស់​ឬ​អត់ ពេល​នោះ​ឪពុក​ម្តាយ​ក្មេង​ក៏​បាន​ដាក់​ឈ្មោះ​វា​ថា ហ្កតណូ(Godknows) ដែល​ប្រែ​មក​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ជ្រាប។ មាន​បុរស​ម្នាក់​ទៀត​បាន​ប្រាប់​ថា គាត់​ឈ្មោះ​គ្រប់​គ្រាន់ ព្រោះ​ម្តាយ​របស់​គាត់​មាន​កូន​ដល់​ទៅ​១៣​នាក់ ហើយ​គាត់​ជា​កូន​ចុង​ក្រោយ។ ភាគ​ច្រើន​គេ​ដាក់​ឈ្មោះ ដោយ​សារ​មូល​ហេតុ​ផ្សេង​ៗ​​ ហើយ​ក្នុង​ករណី​ខ្លះ ឈ្មោះ​នោះ​មាន​បង្កប់​អត្ថ​ន័យ​ពិសេស។ មុន​ពេល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ប្រសូត្រ មាន​ទេវ​តា​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ មួយ​អង្គ​បាន​មក​ប្រាប់​លោក​យ៉ូសែប​ថា “នាង​នឹង​ប្រសូត​បុត្រា​១ ហើយ​អ្នក​ត្រូវ​ថ្វាយ​ព្រះនាម​ថា«យេស៊ូវ» ព្រោះ​បុត្រ​នោះ​នឹង​ជួយ​សង្គ្រោះ ​រាស្ត្រ​ទ្រង់ ឲ្យ​រួច​ពី​បាប”(ម៉ាថាយ ១:២១)។ ព្រះ​នាម​ព្រះ​យេស៊ូវ មាន​ន័យ​ថា “ព្រះ​អម្ចាស់សង្រ្គោះ”។​ នៅ​សម័យ​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រសូត្រ ក្នុង​វប្ប​ធម៌​ជន​ជាតិ​យូដា ប្រហែល​ជា​មាន​ក្មេង​ប្រុស​ជា​ច្រើន​ដែល​ឪពុក​ម្តាយ​ដាក់​ឈ្មោះ “យេស៊ូវ” តែ​មាន​តែ​បុត្រ​តូច​មួយ​អង្គ​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​បាន​យាង​មក​ប្រសូត្រ​ក្នុង​លោកិយ​នេះ ហើយ​បាន​សុគត ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ដែល​ទទួល​ជឿ​ទ្រង់ មាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច បាន​ទទួល​ការ​អត់​ទោស​បាប ហើយ​រួច​ពី​អំណាច​នៃ​អំពើ​បាប។ ពេល​ជិត​ដល់​ថ្ងៃ​បុណ្យ​ណូអែល នៅ​អាមេរិក គេ​ច្រើន​តែ​ច្រៀង​ទំនុក​បរិសុទ្ធ…

Read article
ពេលដែលជីវិតធ្លាក់ចុះ

លោក​ស៊ី អេស លូវីស(C. S. Lewis) និង​បង​ប្រុស​គាត់ វ៉រិន(Warren) បាន​រង​ទុក្ខ​លំបាក ជា​ច្រើន​ត្រី​មាស នៅ​សាលា​វីន​យ៉ាត ជា​សាលា​ដែល​មាន​បន្ទប់​ស្នាក់​នៅ ​និង​អាហារ​សម្រាប់​សិស្ស​ប្រុស​។ នា​យក​សាលា​ជា​មនុស្ស​ឃោរឃៅ ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ការ​រស់​នៅ​មាន​ភាព​វេទនា​យ៉ាង​ខ្លាំង ដល់​សិស្ស​នីមួយ​ៗ ដែល​ស្នាក់​នៅ​និង​រៀន​នៅ​ទីនោះ​។ ជា​ច្រើន​ទសវត្សរ៍​ក្រោយ​មក លោក​វ៉រិន​ក៏​បាន​សរសេរ​នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់​ហេតុ​របស់​គាត់​ថា​ “សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំ​មាន​អាយុ​៦៤​ឆ្នាំ​ហើយ។ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ធ្លាប់​ជួប​ស្ថាន​ភាព​ណា ដែល​ពិបាក​ជាង​កាល​ខ្ញុំ​នៅរៀន​នៃ​សាលា​វិន​យ៉ាត​ឡើយ”។ មនុស្ស​ភាគ​ច្រើន​អាច​រំឭក​អំពី​ពេល​ដ៏​ខ្មៅ​ងងឹត និង​ពិបាក ដែល​ខ្លួន​ធ្លាប់​ឆ្លង​កាត់​កាល​ពី​មុខ មិន​ខុស​ពី​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ឡើយ រួច​អរ​ព្រះគុណ​ព្រះ ដែល​ប្រទាន​ពរ​ឲ្យ​ខ្លួន​ មាន​ការ​រស់នៅ​ដែល​ប្រសើរ​ជាង​មុខ។ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ៤០:១-៥ បាន​កត់​ត្រា​អំពី​សម័យ​ដែល​ជីវិត​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ​មាន​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​ទ្រង់​ស្រែក​អំពាវ​រក​ព្រះ​អម្ចាស់ ដែល​បាន​ជួយ​សង្រ្គោះ​ទ្រង់។​ ព្រះ​អម្ចាស់​ក៏​បាន​ស្រង់​ទ្រង់ “ចេញ​ពី​អន្លង់​គួរ​ស្បើម” ឲ្យ​រួច​ពី “​ភក់​ស្អិត” ក៏​ដាក់​ជើង​ទ្រង់​លើ​ថ្ម​ដា ព្រម​ទាំង​តាំង​ជំហាន​ទ្រង់​ឲ្យ​ខ្ជាប់​ខ្ជួន(ខ.២)។ ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​បាន​មាន​បន្ទូល​ផង​ដែរ​ថា “ទ្រង់​បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​ទំនុក​ថ្មី​នៅ​ក្នុង​មាត់​ខ្ញុំ គឺ​ជា​សេចក្តី​សរសើរ​ដល់​ព្រះ​នៃ​យើង​ខ្ញុំ”(ខ.៣)។ តែ​ក្នុង​ជីវិត​យើង យើង​អាច​ជួប​ទុក្ខ​ព្រួយ និង​ភាព​អស់​សង្ឃឹម​ជា​ញឹក​ញាប់ បាន​ជា​យើង​ត្រូវ​ការ​ទ្រង់​ជួយ​រំដោះ​យើង​ឲ្យ​រួច ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត។ យ៉ាង​ណា​មិញ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​៤០ បាន​ចែង​អំពី​ការ​ដែល​ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ទូល​អង្វរ​ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​ថ្មី​ម្តង​ទៀត សូម​សេចក្តី​មេត្តា សេចក្តី​សប្បុ​រស និង​សេចក្តី​ពិត…

Read article
ការឈ្នះរង្វាន់ធំ

តាម​ធម្មតា នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​សម្រេច​គោល​ដៅ ក្នុង​វិស័យ​នីមួយ​ៗ គេ​ចង់​បាន​រង្វាន់ ​ព្រោះ​គេ​បាន​ចាត់​ទុក​វា ជា​តំណាង​ឲ្យ ជោគ​ជ័យ និង​ការ​ទទួល​ស្គាល់​ពី​អ្នក​ដទៃ។ មេ​ដាយ​មាស ក្នុង​ការ​ប្រកួត​កីឡា​អូឡាំ​ពិក ពាន់​រង្វាន់​ក្រេមី និង​អាខេដេមី ក្នុង​វិស័យ​ខ្សែ​ភាព​យន្ត ឬ​ពាន​រង្វាន់​ណូបែល សុទ្ធ​តែ​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម “រង្វាន់​ធំ​ៗ” ដែល​មិន​មែន​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​អាច​ទទួល​បាន​នោះ​ឡើយ។ តែ​មាន​រង្វាន់​មួយ​ដែល​អស្ចារ្យ​ជាង​នេះ​ទៀត ដែល​នរណា​ក៏​អាច​ទទួល​បាន​។ សាវ័ក​ប៉ុល​មាន​ការ​យល់​ដឹង​ច្បាស់ អំពី​ការ​ប្រកួត​កីឡា​អត្ត​ពល​កម្ម នៅ​សតវត្សរ៍​ទី១ ដែល​ក្នុង​នោះ កីឡាករ​ទាំង​ឡាយ​បាន​ប្រឹង​ប្រែង​អស់​ពី​សមត្ថភាព  ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ពាន​រង្វាន់។ គាត់​បាន​គិត​អំពី​រឿង​នេះ ពេល​ដែល​គាត់​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​គ្រីស្ទ នៅ​ក្រុង​ភីលីព​ថា “សេចក្តី​អ្វី​ដែល​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​ខ្ញុំ​ពី​មុន នោះ​ខ្ញុំ​បាន​រាប់​ជា​ខាត​វិញ ដោយ​ព្រោះ​ព្រះគ្រីស្ទ”(ភីលីព ៣:៧)។ តើ​ហេតុ​អ្វី? ព្រោះ​ចិត្ត​គាត់​បាន​ដក់​ជាប់​នឹង​គោល​ដៅ​ថ្មី​មួយ គឺ “ដើម្បី​ឲ្យ​គាត់​បាន​ស្គាល់​ទ្រង់ និង​ព្រះចេស្តា​នៃ​ដំណើរ​ដែល​ទ្រង់​រស់​ឡើង​វិញ ហើយ​និង​សេចក្តី​ប្រកប​ក្នុង​ការ​រង​ទុក្ខ​របស់​ទ្រង់”(ខ.១០)។ បាន​ជា​គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “តែ​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ដេញ​តាម សង្វាត​នឹង​ចាប់​ឲ្យ​បាន​សេចក្តី ដែល​ព្រះគ្រីស្ទ​យេស៊ូវ​បាន​ចាប់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​បាន​នោះ​ដែរ”(ខ.១២)។ រង្វាន់​ដែល​គាត់​នឹង​ទទួល​បាន​ក្នុង​ការ​រត់​ប្រណាំង​ខាង​វិញ្ញាណ គឺ​ជា “មកុដ​នៃ​សេចក្តី​សុចរិត”(២ធីម៉ូថេ ៤:៨)។ យើង​ម្នាក់​ៗ​ក៏​អាច​មមុល​ទៅ​រក​រង្វាន់​ដូច​នេះ​ផង​ដែរ ដោយ​ដឹង​ថា​ យើង​ត្រូវ​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិ​នាម​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ ពេល​យើង​ដេញ​តាម​រង្វាន់​នោះ។ ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ពេល​យើង​កំពុង​បំពេញ​កិច្ច​ការ​ដ៏​សាមញ្ញ​របស់​យើង គឺ​យើង​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក “រង្វាន់​ដ៏​ធំ” ដែល​ជា…

Read article
ការនាំមិត្តភក្តិឲ្យចូលទៅរកព្រះយេស៊ូវ

កាល​ខ្ញុំ​នៅ​ក្មេង ជម្ងឺ​គ្រុន​ស្វិត​ដៃ​ជើង ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ជម្ងឺ​ដែ​លគេ​ភ័យ​ខ្លាច​បំផុត ដែល​កើត​មាន​ចំពោះ​កុមារ។ មុន​ពេល​គេ​រក​ឃើញ​វ៉ាក់​សាំង​ការ​ពារ​ជម្ងឺ​នេះ ក្នុង​ពាក់​កណ្តាល​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ១៩៥០ នៅ​សហ​រដ្ឋ​អាមេរិក មាន​មនុស្ស​ប្រហែល​២​ម៉ឺន​នាក់ បាន​ក្លាយ​ជា​ជន​ពិការ​ ដោយ​សារ​ជម្ងឺ​គ្រុន​ស្វិត​ដៃ​ជើង ហើយ​មាន​មនុស្ស​ប្រហែល​១​ពាន់​នាក់ បាន​ស្លាប់​ដោយ​សារ​ជម្ងឺ​នេះ ជា​រៀង​រាល់​ឆ្នាំ។ នៅ​សម័យ​បុរាណ គេ​បាន​ចាត់​ទុក​ភាព​ពិការ ជា​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​អាក្រក់​ ដែល​កើត​មាន​ចំពោះ​ជន​ពិការ​អស់​មួយ​ជីវិត ដោយ​គ្មាន​ក្តីស​ង្ឃឹម។ តែ​មាន​បុរស​មួយ​ក្រុម​ជឿ​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​អាច​ជួយ​មិត្ត​សំឡាញ់​របស់​ពួក​គេ ដែល​ជា​ជន​ពិការ។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​កំពុង​បង្រៀន ក្នុង​ភូមិ​កាពើ​ណិម មាន​ពួក​ប្រុស​ៗ​បួន​នាក់ បានសែង​បុរស​ពិការ​ម្នាក់​មក​ឯ​ទ្រង់​។​ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​មិន​អាច​នាំ​បុរស​នោះ​ ចូល​ទៅ​ដល់​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន ដោយ​សារ​មាន​ហ្វូង​មនុស្ស​កក​កុញ​នៅ​ជុំវិញ​ទ្រង់ “​គេ​ក៏​បាន​បើក​ដំបូល​ផ្ទះ​ត្រង់​កន្លែង​ដែល​ទ្រង់​គង់​នៅ កាល​ទំលុះ​រួច​ហើយ នោះ​ក៏​សំរូត​គ្រែ​ដែល​មនុស្ស​ស្លាប់​ដៃ​ស្លាប់​ជើង​ដេក​នោះ​ចុះ​ទៅ”(ម៉ាកុស ២:១-៤)។ “ព្រះយេស៊ូវ​ក៏​ឃើញ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​អ្នក​ទាំង​នោះ ហើយ​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ទៅ​អ្នក​ស្លាប់​ដៃ​ស្លាប់​ជើង​ថា កូន​អើយ បាប​របស់​ឯង​បាន​អត់​ទោស​ឲ្យ​ឯង​ហើយ”(ខ.៥) រួច​ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រាប់​គាត់​ឲ្យ​ក្រោក​ឈរ​ឡើង ហើយ​យក​គ្រែ​គាត់​ទៅ​ផ្ទះ​ទៅ(ខ.១១។ ពិត​ជា​គួរ​ឲ្យ​កត់​សំគាល់​ណាស់ ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ពួក​គេ ដោយ​អត់​ទោស​បាប​ឲ្យ​គាត់ ហើយ​ប្រោស​ជម្ងឺ​គាត់ ដែល​មនុស្ស​មិន​អាច​ព្យាបាល​បាន! ពេល​ដែល​មនុស្ស​ដែល​យើង​ស្គាល់ កំពុង​ជួប​ការ​ពិបាក​ផ្នែក​រូប​កាយ​ធ្ងន់​ធ្ងរ ឬ​ជួប​វិបត្ត​ខាង​វិញ្ញាណ នោះ​យើង​មាន​អភ័យ​ឯក​សិទ្ធិ​នៅ​ក្នុង​ការ​រួម​គ្នា​អធិ​ស្ឋាន ហើយ​នាំ​គាត់​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​រក​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​មាន​តែ​ទ្រង់​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​អាច​បំពេញ​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​ដែល​ជ្រាល​ជ្រៅ​បំផុត​របស់​ពួក​គេ​បាន។-David Maccasland

Read article
តើខ្ញុំផ្ចង់​ចិត្តលើអ្វី?

កាល​ពី​ដើម​ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ​២០១១ ភ្លើយ​ឆេះ​ព្រៃ​ដ៏​សាហាវ​មួយ ​បាន​បំផ្លាញ​ផ្ទះ​សម្បែង​អស់​៦០០​ខ្នង នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​បាសស្ត្រុប (Bastrop) និង​តំបន់​ជិត​ខាង​ ក្នុង​ភូមិ​ភាគ​កណ្តាល​នៃ​រដ្ឋ​តិច​សាស់។ ពីរ​បី​សប្តាហ៍​ក្រោយ​មក ការសែត អាមើរីខិន ស្តេត​ស៍មិន នៃ​ទី​ក្រុង​អូស្ទីន ​បាន​ចេញ​ផ្សាយ​ពត៌​មាន ក្រោម​ចំណង​ជើង​ទំព័រ​មុខ​ថា “មនុស្ស​ដែល​បាន​បាត់​បង់​ច្រើន​ជាង​គេ​​បំផុត បែរ​ជា​ផ្ដោត​សំខាន់​លើ​អ្វី​ដែល​មិន​បាន​បាត់​បង់”។ អត្ថ​បទ​នេះ​បាន​ពណ៌​នា​ អំពី​អំណោយ​សប្បុរស​ធម៌​ដែល​សហគមន៍​​បាន​ឧបត្ថម្ភ ព្រម​ទាំង​បាន​រៀប​រាប់​ថា អ្នក​ទទួល​ជំនួយ​ទាំង​នោះ បាន​ដឹង​ថា អ្នក​ជិត​ខាង មិត្ត​ភក្តិ និង​សហគមន៍ មាន​តម្លៃ​ខ្ពស់​ជាង​របស់​របរ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​បាត់​បង់​ឆ្ងាយ​ណាស់។ អ្នក​និពន្ធ​ព្រះគម្ពីរ​ហេព្រើរ ​បាន​រំឭក​ដល់​ពួក​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ នៅ​សតវត្សរ៍​ទី​មួយ ឲ្យ​នឹក​ចាំ​អំពី​ការ​រង​ទុក្ខ​លំបាក ដោយ​​សារ​ការ​បៀត​បៀន​  ក្នុង​ជីវិត​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ពួក​គេ​  កាល​ពី​ដើម។ ពួក​គេ​បាន​ឈរ​យ៉ាង​មាំ​មួន ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​នៃ​ការ​ប្រមាថ​មាក់​ងាយ និង​ការ​គៀប​សង្កត់ ប៉ុន្តែ នៅ​តែ​បាន​ឈរ​ប្រកៀក​ស្មា​គ្នា​ ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​ជឿ​ឯទៀត​យ៉ាង​ក្លាហាន(ហេព្រើរ ១០:៣២-៣៣)។ គឺ​ដូច​ដែល​មាន​សេចក្តី​ចែង​ថា “ដ្បិត​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​ចិត្ត​អាណិត​អា​សូរ ដល់​ពួក​អ្នក​ដែល​ជាប់​ចំណង ក៏​ទ្រាំ​ឲ្យ​មនុស្ស​ប្លន់​យក​របស់​ទ្រព្យ​ខ្លួន​ដោយ​អំណរ ដោយ​ដឹង​ថា ខ្លួន​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ដែល​ប្រសើរ​ជាង ហើយ​ក៏​នៅ​ជាប់​លាប់​ផង នៅ​ឯ​ស្ថាន​សួគ៌” (ខ.៣៤)។ ពួក​គេ​មិន​បាន​ផ្ចង់​ចិត្ត​លើ​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​បាន​បាត់​បង់​នោះ​ឡើយ តែបាន​ផ្តោត​ទៅ​លើ​របស់​ទ្រព្យ​ដ៏​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច ដែល​គ្មានអ្នក​ណា​អាច​នឹង​ដក​យក​ពី​ពួក​គេ​បាន​ឡើយ​។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រាប់​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់​ថា “ពី​ព្រោះ​សម្បត្តិ​ទ្រព្យ​របស់​អ្នក​ស្ថិត​នៅ​កន្លែង​ណា…

Read article
ព្រះ​តម្រង់ផ្លូវ​​ឲ្យ​យើង

កាល​ពី​មួយ​សតវត្សរ៍​មុន បុរស​ម្នាក់់ អាយុ​៤១​ឆ្នាំ ឈ្មោះ អូសវល ឆេមបឺ(Oswald Chambers) បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​មក​ដល់​ប្រទេស​អេស៊ីព្ទ ដើម្បី​បម្រើ​ការ​ជា​គ្រូ​បង្រៀន​ព្រះ​បន្ទូល​​របស់​អង្គ​ការ YMCA សម្រាប់​កង​ទ័ព​ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស ​ក្នុង​អំឡុង​សង្រ្គាម​លោក​លើក​ទី​១។ គេ​បាន​រៀប​ចំ​ឲ្យ​គាត់​ទៅ​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ជំរំ​មួយ នៅ​តំបន់​ហ្សេទួន ដែល​នៅ​ភាគ​ខាង​ជើង​ទីក្រុង​ខៃរ៉ូ ​ចម្ងាយ​ប្រហែល ៨​គីឡូ​ម៉ែត្រ។ នៅ​ពេល​យប់​ដំបូង​ដែល​គាត់​បាន​នៅ​ទីនោះ ត្រូវ​នឹង​ថ្ងៃ​ទី​២៧ ខែ​តុលា ឆ្នាំ១៩១៥ លោក​ឆេមបឺ បាន​សរសេរ ​នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់​ហេតុ​របស់​គាត់​ថា “តំបន់​នេះ​ពិត​ជា​ទីរហោ​ស្ថាន​ ​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​កង​ទ័ព ហើយ​ក៏​ជា​ឱកាស​ដ៏​ត្រចះ​ត្រចង់​សម្រាប់​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​ផង។ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ធ្លាប់​ជួប​​ប្រទះ​អ្វី​ៗ ដែល​មាន​នៅ​ទីនេះ​ពី​មុន​មក​ទេ ហើយ​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​រង់​ចាំ​មើល ដោយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ​ចំពោះ​ការ​ថ្មី​ៗ​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ធ្វើ ​ហើយ​រៀប​ចំ។” លោកឆេមបឺរ​បាន​ជឿ ហើយ​ក៏​បាន​អនុវត្ត​តាម​ព្រះបន្ទូល​ ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​ សុភាសិត ៣:៥-៦ ថា “ចូរ​ទី​ពឹង​ដល់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ឲ្យ​អស់​អំពី​ចិត្ត កុំ​ឲ្យ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​យោបល់​របស់​ខ្លួន​ឡើយ។ ត្រូវ​ឲ្យ​ទទួល​ស្គាល់​ទ្រង់​នៅ​គ្រប់​ទាំង​ផ្លូវ​ឯង​ចុះ នោះ​ទ្រង់​នឹង​ដំរង់​អស់​ទាំង​ផ្លូវ​ច្រក​របស់​ឯង”។ បទ​គម្ពីរ​នេះ​មាន​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត ហើយ​ក៏​មាន​ការ​ដាស់​តឿន​ផង​ដែរ។ យើង​មាន​សន្តិ​ភាព​ក្នុង​ចិត្ត ពេល​ដឹង​ថា​ព្រះ​អម្ចាស់​នឹង​ដឹក​នាំ​ផ្លូវ​យើង ​ពី​មួយ​ថ្ងៃ​ទៅ​មួយ​ថ្ងៃ​ ប៉ុន្តែ ​យើង​មិន​ត្រូវ​ងប់​ងល់​នឹង​​ផែន​ការ​របស់​យើង​ខ្លាំង​ពេក ដល់​ថ្នាក់​យើង​ប្រឆាំង​នឹង​ការ​នាំ​ផ្លូវ​ ឬ​ការ​រៀប​ចំ​ពេល​វេលា​របស់​ព្រះ​នោះ​ឡើយ។ លោក​ឆេម​បឺរ​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “យើង​គ្មាន​សិទ្ធិ​សម្រេច​ថា ​ព្រះ​ទ្រង់​គួរ​ដាក់​យើង​ឲ្យ​នៅ​កន្លែង​ណា​មួយ​ឡើយ…

Read article
គ្រប់វិនាទី​សុទ្ធតែមានតម្លៃ

ពេល​ដែល​លោក​បប់ ប៊តមែន(Bob Boardman) ដែល​ជា​មិត្ត​ភក្តិ​ខ្ញុំ មាន​អាយុ​៥៩​ឆ្នាំ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “ប្រសិន​បើ​រយៈ​ពេល​៧០​ឆ្នាំ នៃ​អាយុ​របស់​មនុស្ស ​ត្រូវ​បាន​បង្រួម​ឲ្យ​មក​នៅ​ត្រឹម​រយៈ​ពេល​មួយ​ថ្ងៃ ដែល​មាន​២៤​ម៉ោង ​គិត​មក​ដល់​ឆ្នាំ​នេះ គឺ​ខ្ញុំ​កំពុង​រស់​នៅ​ក្នុង​ម៉ោង​​៨:៣០ ​ល្ងាច​នៃ​ជីវិត​របស់​ខ្ញុំ . . . ។ ពេល​វេលា​កន្លង​ផុត​ទៅ​លឿន​ណាស់”។ ដោយ​សារ​មនុស្ស​យើង​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ការ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ពេល​វេលា​នៃ​ជីវិត​យើង​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ​មាន​កំណត់ ​គេ​ក៏​បាន​ច្នៃ​បង្កើត​នាឡិកាដៃ “ធិកគ័រ(Tikker)” ដែល​អាច​ប្រាប់​ម៉ោង និង​រាប់​ចំនួន​អាយុ​របស់​អ្នក ហើយ​ថែម​ទំាង​រាប់​ពេល​វេលា​នៃ​ជីវិត​របស់​អ្នក ដែល​នៅ​សល់​។ នៅ​ក្នុង​ការ​ផ្សាយ​ពាណិជ្ជ​កម្ម​របស់​នាឡិកា​នេះ​ ​គេបាន​ហៅ​វា​ថា  នាឡិការ“ដែល​រាប់​ថយ​ក្រោយ​នូវ​ពេល​វេលា​នៃ​ជីវិត​អ្នក ដែល​នៅ​សល់ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​អាច​ប្រើ​ប្រាស់​ពេល​គ្រប់​វិនាទី ​ឲ្យ​​មាន​តម្លៃ។” នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក៣៩ ស្ដេច​ដាវីឌ​បាន​ជញ្ជឹង​​គិត អំពី​ភាព​ផុយ​ស្រួយ​នៃ​ព្រះ​ជន្ម​របស់​ទ្រង់ ដោយ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា “ឱ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អើយ សូម​ឲ្យ​ទូល​បង្គំ​ដឹង​ពី​ចុង​បំផុត​នៃ​ទូល​បង្គំ ហើយ​ពី​ចំនួន​ថ្ងៃ​អាយុ​នៃ​ទូល​បង្គំ​ផង ដើម្បី​ឲ្យ​ទូល​បង្គំ​បាន​ដឹង​ជា​មាន​ជីវិត​ស្រួយ​អម្បាល​ម៉ាន​ទៅ”(ខ.៤)។ ទ្រង់​ក៏​បាន​ពិពណ៌​នា​ថា ព្រះ​ជន្ម​របស់​ទ្រង់ ​ មិន​វែង​ជាង​មួយ​ចំអាម​ផង គឺ​បាន​តែ​មួយ​ភ្លែត​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ ហើយ​ស្មើ​នឹង​​ខ្យល់​មួយ​ដង្ហើម​ប៉ុណ្ណោះ(ខ.៥)។ រួច​ទ្រង់​ក៏​បាន​សន្និ​ដ្ឋាន​ថា “ឥឡូវ​នេះ ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់​អើយ តើ​ទូល​បង្គំ​នៅ​រង់​ចាំ​អ្វី​ទៀត ដ្បិត​ទូល​បង្គំ​សង្ឃឹម​ដល់​ទ្រង់​តែ​១​ប៉ុណ្ណោះ” (ខ​ ៧)។…

Read article
ការលះបង់

អង្គ​ការ​មនុស្ស​ធម៌​ជា​ច្រើន ដែល​បាន​ជួយ​ដល់​អ្នក​ដែល​មាន​ការ​ខ្វះ​ខាត​ផ្សេង​ៗ​ បាន​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​បរិច្ចាក នូវ​ខោ​អាវ និង​របស់​របរ​ប្រើ​ប្រាស់​ក្នុង​ផ្ទះ ពី​អ្នក​ដែល​មាន​គ្រប់​គ្រាន់ ដែល​ខ្លួន​លែង​ត្រូវ​ការ ឬ​ចង់​បាន។ ការ​លះ​បង់​នូវ​របស់​ដែល​ខ្លួន​ឈប់​ប្រើ​ប្រាស់ ដល់​អ្នក​ដែល​ខ្វះ​ខាត គឺ​ជា​ទង្វើរ​ល្អ​មួយ ដែល​មាន​ប្រយោជន៍​សម្រាប់​អ្នក​ដទៃ។ ប៉ុន្តែ ជា​ញឹក​ញាប់ យើង​ច្រើន​តែ​មាន​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើរ​មិន​ចង់​បែក​ចេញ​ពី​របស់​របរ ដែល​មាន​តម្លៃ ដែល​យើង​ប្រើ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ។ ពេល​សាវ័ក​ប៉ុល​កំពុង​ជាប់​ឃុំ​ខ្លួន ក្នុង​ទីក្រុង​រ៉ូម គាត់​ត្រូវ​ការ​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ជា​ប្រចាំ និង​ត្រូវ​ការ​មិត្ត​សំឡាញ់​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់​នៅ​ក្បែរ​គាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់​បាន​ចាត់​គូរ​កន​ការងារ​ដែល​ជិត​ស្និទ្ធ​នឹង​គាត់​បំផុត ឲ្យ​ទៅ​ជួយ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ក្រុង​ភីលីព(ភីលីព ២:១៩-៣០)។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ខ្ញុំ​សង្ឃឹម ដោយ​នូវ​ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ​ថា បន្តិច​ទៀត ខ្ញុំ​នឹង​ចាត់​ធីម៉ូថេ​មក​ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា … ដ្បិត​ខ្ញុំ​គ្មាន​អ្នក​ណា​មាន​គំនិត​ដូច​ជា​គាត់ ដែល​នឹង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ក្នុង​ការ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា ដោយ​ស្មោះត្រង់​នោះ​ទេ”(ខ.១៩-២០)។ ហើយ​គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ទៀត​ថា “ខ្ញុំ​បាន​យល់​ឃើញ​ថា ត្រូវ​ចាត់​អេប៉ាប្រូឌីត​មក​ឯ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែរ គាត់​ជា​បង​ប្អូន ជា​គូកន​ធ្វើ​ការ ហើយ​ធ្វើ​ទាហាន​ជា​មួយ​នឹង​ខ្ញុំ ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​បាន​ចាត់​គាត់​ទៅ ឲ្យ​ជួយ​ផ្គត់ផ្គង់​សេចក្តី​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ការ”​(ខ.២៥)។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ​បាន​បង្ហាញ​ថា សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​លះ​បង់​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​នូវ​របស់​អ្វី ដែល​គាត់​ត្រូវ​ការ​បំផុត។​ របស់​អ្វី​ក៏​ដោយ ដែល​យើង​គិត​ថា “មាន​តម្លៃ​បំផុត” ក្នុង​ជីវិត​យើង នៅ​ថ្ងៃ​នេះ អាច​មាន​ប្រយោជន៍​យ៉ាង​ខ្លាំង សម្រាប់​នរណា​ម្នាក់ ដែល​យើង​ស្គាល់។ របស់​ទាំង​នោះ​អាច​ជា ពេល​វេលា…

Read article
មិត្តភក្តិនៅពេលពាក់កណ្តាលអាធ្រាត

មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​ម្នាក់ បាន​និយាយ​ប្រាប់​ខ្ញុំ អំពី​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម ដែល​មាន​ចំណង​ទំនាក់​ទំនង​ដ៏​រឹង​មាំ ក្នុង​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​គ្រីស្ទ។ ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ មាន​ស្រ្តី​ម្នាក់ អាយុ ៩៣​ឆ្នាំ បាន​និយាយ​ថា “ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្ញុំ​អាច​ទូរស័ព្ទ​ទៅ​អ្នក​ណា​​ក៏​បាន ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ទាំង​អស់​គ្នា នៅ​ម៉ោង ២ រំលង​អាធ្រាត ដោយ​មិន​ចាំ​បាច់​និយាយ​សុំ​ទោស​ក៏​បាន បើ​សិន​ជា​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្ញុំ​ត្រូវ​ការ​ឲ្យ​គេ​ជួយ​ការ​អ្វី​មួយ”។ រឿង​នេះ​បាន​បង្ហាញ​ថា មិត្ត​ភក្តិ​មួយ​ក្រុម​នេះ​ មាន​ការ​ប្តូរ​ប្តេជ្ញ​ចំពោះ​គ្នា ដោយ​គ្មាន​លក្ខ​ខ័ណ្ឌ ព្រោះ​ពេល​ពួក​គេ​ណា​ម្នាក់​ត្រូវ​ការ​ឲ្យ​គេ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ ឬត្រូវ​ការ​ជំនួយ​ដោយផ្ទាល់ ឬ​ត្រូវ​ការ​នរណា​ម្នាក់ ឲ្យ​នៅ​ក្បែរ ក្នុង​ពេល​លំបាក នោះ​គេ​អាច​ទាក់​ទង​គ្នា​តាម​ទូរ​ស័ព្ទ ទោះ​ជា​នៅ​ពេល​យល់​កណ្តាល​អាធ្រាត​ក៏ដោយ។ លក្ខណៈ​នៃ​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ដូច​នេះ ក៏​មាន​ចែង​ក្នុង​សំបុត្រ ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​ផ្ញើ​ទៅ​កាន់​ពួក​ជំនុំ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ នៅ​ក្រុងកូល៉ុស​ផង​ដែរ។ កាល​នោះ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ ក្នុង​ពន្ធ​ធនាគា នៅ​ក្រុង​រ៉ូម ផ្ញើ​ទៅ​លោក​ទីឃីកុស និង​លោក​អូនេស៊ីម ដើម្បី​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពួក​គេ(កូល៉ុស ៤:៧-៩)។ លោក​អើរីស្តាក ម៉ាកុស និង​យូស្ទូស ក៏​បាន​ផ្ញើ​នូវ​ក្តី​នឹក​រឭក​តាម​សំបុត្រ​របស់​គាត់​ផង​ដែរ(ខ.១០-១១)។ លោក​អេប៉ាប្រាស ក៏​បាន “​ខំ​ប្រឹង​អធិស្ឋាន​ជានិច្ច ឲ្យគេរាល់​គ្នា​បាន​ឈរ​ជា​គ្រប់​លក្ខណ៍ ហើយ​ពេញ​ខ្នាត តាម​ព្រះហឫទ័យ​នៃ​ព្រះ​គ្រប់​ជំពូក”​(ខ.១២)។ សំបុត្រ​នេះ​បាន​បង្ហាញ​អំពី​ចំណង​ទាក់​ទង​ដ៏​រឹង​មាំ ដែល​មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ និង​ការ​ជួយ​យក​អសារ​គ្នា…

Read article