ដេញតាមការស្កប់ចិត្ត
ទូលបង្គំបានរំងាប់ ហើយព្រលួងព្រលឹងទូលបង្គំជាស្រេច ដូចជាក្មេងដែលម្តាយបានផ្តាច់ដោះឲ្យ។ ទំនុកដំកើង ១៣១:២ មានពេលមួយ គ្រូពេទ្យចិត្តសាស្រ្តម្នាក់ បានឆ្លើយតប ចំពោះប្រិយមិត្តអ្នកអានអត្ថបទរបស់គាត់ ឈ្មោះ ប្រេនដា(Brenda) ដែលបានពោលទំនួញ អំពីការដេញតាមក្តីស្រមៃដ៏ធំមួយ ដែលបណ្តាលឲ្យគាត់មានចិត្តមិនស្កប់ស្កល់។ គាត់ក៏បាននិយាយត្រង់ៗថា “មនុស្សមិនបានកើតមកដើម្បីសប្បាយចិត្តនោះទេ តែសម្រាប់តែរស់រាន និងបន្តពូជប៉ុណ្ណោះ”។ គាត់និយាយបន្ថែមទៀតថា “យើងត្រូវបណ្តាសារឲ្យដេញចាប់ការស្កប់ចិត្ត ដែលប្រៀបដូចជាសត្វមេអំបៅនៃភាពស្រមើលស្រម៉ៃ ហើយមិនតែងតែចាប់វាបាននោះទេ”។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ប្រេនដាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលដែលបានអានពាក្យរបស់គ្រូពេទ្យចិត្តសាស្រ្តម្នាក់នេះ ហើយតើអារម្មណ៍នាងនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងណា បើសិនជានាងបានអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣១ វិញ។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ស្តេចដាវីឌបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីរបៀបស្វែងរកការស្កប់ចិត្ត។ ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមស្វែងរកការស្កប់ចិត្តដោយឥរិយាបថនៃការបន្ទាបខ្លួន ដោយលះបង់ចោលមហិច្ឆតារបស់ទ្រង់ជាស្តេច ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានឈប់សួរសំណួរធំៗ និងពិបាកហួសល្បត់ អំពីជីវិត (ខ.១)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យស្ងប់រម្ងាប់ នៅចំពោះព្រះ(ខ.២) ដោយថ្វាយពេលអនាគត ក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ(ខ.៣)។ ជាលទ្ធផល ទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់បានស្កប់ចិត្ត ដូចជាក្មេងដែលបានផ្តាច់ដោះ ដែលបាននៅជាមួយម្តាយខ្លួន(ខ.២)។ ក្នុងលោកិយដែលប្រេះបែក ពេលខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនអាចមានការស្កប់ចិត្ត។ តែក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ៤:១១-១៣…
Read article
ព្រះអង្គអាចកែប្រែចិត្តមនុស្ស
អ្នកសុលអើយ ព្រះអម្ចាស់ គឺព្រះយេស៊ូវ ដែលលេចមកឲ្យអ្នកឃើញតាមផ្លូវ ទ្រង់បានចាត់ខ្ញុំមក។ កិច្ចការ ៩:១៧ “ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គចាត់ទូលបង្គំ ឲ្យទៅកន្លែងណាក៏បាន លើកលែងតែកន្លែងនោះមួយ”។ នេះជាសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ កាលខ្ញុំកំពុងស្ថិតក្នុងវ័យជំទង់ មុនពេលបោះជំហានចូលទៅក្នុងការធ្វើដំណើរទៅសិក្សានៅក្រៅប្រទេសរយៈពេល១ឆ្នាំ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា គេនឹងឲ្យខ្ញុំទៅកន្លែងណាទេ តែខ្ញុំស្គាល់កន្លែងដែលខ្ញុំមិនចង់ទៅ។ ខ្ញុំមិនចេះភាសានៅប្រទេសនោះ ហើយគំនិតខ្ញុំក៏មានពេញដោយបុរេវិនិច្ឆ័យមកលើវប្បធម៌ និងប្រជាជននៅប្រទេសនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានសូមឲ្យព្រះអង្គបញ្ជូនខ្ញុំទៅកន្លែងផ្សេង។ តែព្រះដែលមានប្រាជ្ញាគ្មានព្រំដែន ក៏បានបញ្ជូនខ្ញុំទៅកន្លែងដែលខ្ញុំបានសូមកុំឲ្យខ្ញុំទៅ។ ក្រោយមក ខ្ញុំមានអំណរណាស់ ដែលព្រះអង្គបានបញ្ជូនខ្ញុំទៅទីនោះ! ៤០ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែមានមិត្តសម្លាញ់ជាច្រើន ក្នុងទឹកដីនោះ។ ពេលខ្ញុំរៀបការ មិត្តល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះស្តេហ្វាន(Stefan) ក៏បានមកពីប្រទេសនោះ ដើម្បីចូលរួមមង្គលការខ្ញុំ។ ពេលគាត់រៀបការ ខ្ញុំក៏បានជិះយន្តហោះទៅចូលរួមមង្គលការគាត់ផងដែរ។ ហើយយើងក៏បានរៀបគំរោងទៅលេងគាត់ម្តងទៀត ក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខ។ រឿងដ៏ស្រស់ស្អាតកើតមានឡើង ពេលណាព្រះទ្រង់កែប្រែចិត្តមនុស្សណាម្នាក់។ រឿងនេះក៏បានកើតឡើង ក្នុងជីវិតរបស់សាវ័កប៉ុលផងដែរ(កិច្ចការ ៩:១៧)។ កាលនោះ អាន៉្នានាសបានទទួលការត្រាស់ហៅពីព្រះយេស៊ូវ ឲ្យទៅប្រោសភ្នែកសូលឲ្យជា (ដែលក្រោយមកប្តូរជាប៉ុលវិញ) បន្ទាប់ពីគាត់បានប្រែចិត្តជឿព្រះអង្គ(ខ.១០-១២)។ ពីដំបូង អន៉្នានាសបដិសេធន៍ ព្រោះសូលមានប្រវត្តិបៀតបៀនគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយក៏បានអធិស្ឋានថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំបានឮមនុស្សជាច្រើន…
Read article
ជីករំលើងឫសនៃអំពើបាប
បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយនិងសំអាតយើង ពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង។ ១យ៉ូហាន ១:៩ មានពេលមួយខ្ញុំមើលទៅទីធ្លាផ្ទះខ្ញុំ ឃើញរុក្ខជាតិឥតប្រយោជន៍កំពុងចេញពន្លកតូចៗ នៅក្បែរច្រកចូល តែខ្ញុំមិនបានអើពើ។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា រុក្ខជាតិឥតប្រយោជន៍តូចៗនោះ មិនអាចធ្វើឲ្យខូចទីធ្លាផ្ទះយើងឡើយ។ តែប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមក ពន្លកតូចៗក៏បានលូតលាស់ក្លាយជាកូនគុម្ពោតព្រៃ ហើយចាប់ផ្តើមរីករាលដាលពេញទីធ្លាផ្ទះ ហើយលយចូលទៅក្នុងផ្លូវដើររបស់យើង។ ខ្ញុំក៏បានទទួលស្គាល់ផលប៉ះពាល់របស់វា ហើយប្រាប់ស្វាមីខ្ញុំ ឲ្យជួយខ្ញុំជីករំលើងឫសវា ហើយបាញ់ថ្នាំការពារកុំឲ្យរុក្ខជាតិចង្រៃទាំងនោះដុះទៀត។ ពេលណាយើងមិនអើពើ ឬបដិសេធន៍វត្តមានរបស់អំពើបាបក្នុងជីវិតយើង វាអាចឈ្លានពានចូល ហើយរីករាលដាលក្នុងជីវិតយើង។ ព្រះនៃយើងដែលគ្មានបាប មិនមានភាពងងឹតក្នុងអង្គទ្រង់ទាល់តែសោះ។ ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានប្រទានលទ្ធភាព និងការបង្គាប់ឲ្យជម្នះអំពើបាប ដើម្បីឲ្យយើងអាច “ដើរក្នុងពន្លឺវិញ ដូចជាទ្រង់ក៏គង់ក្នុងពន្លឺដែរ”(១យ៉ូហាន ១:៧)។ តាមរយៈការសារភាពបាប និងការប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប យើងអាចពិសោធន៍នឹងការអត់ទោសបាប និងសេរីភាពរួចផុតពីអំពើបាប(ខ.៨-១០) ព្រោះយើងមានព្រះដ៏ជាជំនួយមួយអង្គ គឺព្រះយេស៊ូវ(២:១)។ ព្រះអង្គស្ម័គ្រព្រះទ័យ “ធ្វើជាដង្វាយធួននឹងបាបយើងរាល់គ្នា មិនត្រឹមតែបាបរបស់យើងរាល់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះ គឺនឹងបាបរបស់លោកីយ៍ទាំងមូលដែរ”(ខ.២)។ ពេលណាព្រះទ្រង់បណ្តាលចិត្តយើងឲ្យដឹងថា យើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបណាមួយ តើយើងនឹងសម្រេចចិត្តបដិសេធន៍ ជៀសវាងការទទួលខុសត្រូវ ឬទទួលស្គាល់បាបរបស់យើង? តែពេលណាយើងលន់តួបាប ហើយប្រែចិត្តចេញពីបាប ព្រះអង្គនឹងដកបាបចេញពីយើង ដើម្បីកុំឲ្យវាធ្វើឲ្យខូចទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះអង្គ…
Read article
យើងមិននៅតែម្នាក់ឯងឡើយ
មើល អញឈរនៅមាត់ទ្វារទាំងគោះ។ វិវរណៈ ៣:២០ សៀវភៅរឿងខ្លី មានចំណងជើងថា “សម្លេងគោះទ្វារ” ដែលលោកហ្វ្រេឌ្រីក ប្រោន(Fredric Brown) បាននិពន្ធ បានដំណាលថា “មនុស្សចុងក្រោយ នៅមានជីវិតតែម្នាក់ឯង នៅលើផែនដី បានអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់ម្នាក់ឯង ស្រាប់តែមានសម្លេងគោះទ្វារ”។ ពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់! តើនរណាកំពុងគោះទ្វារ ហើយមានការអ្វី? តើជនអាថ៌កំបាំងដែលមករកគាត់នោះ ជានរណា? បុរសនោះមិនមែនកំពុងតែរស់នៅលើផែនដីតែម្នាក់ឯងនោះទេ។ យើងក៏មិនរស់នៅតែម្នាក់ឯងដែរ។ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងឡៅឌីសេបានឮសម្លេងគោះទ្វារ(វិវរណៈ ៣:២០)។ តើនរណាបានមករកពួកគេ? ព្រះអង្គមានព្រះនាមយេស៊ូវ “ជាដើម និងជាចុង … ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់”(១:១៧-១៨)។ ព្រះនេត្រទ្រង់ដូចជាអណ្តាតភ្លើង ហើយ “ព្រះភក្ត្រទ្រង់ ដូចជាថ្ងៃភ្លឺពេញអំណាច”(ខ.១៦)។ ពេលមិត្តសម្លាញ់ទ្រង់ គឺសាវ័កយ៉ូហាន បានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ គាត់ក៏បាន“ដួលនៅទៀបព្រះបាទទ្រង់ដូចជាស្លាប់”(ខ.១៧)។ ជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទមានការចាប់ផ្តើម ដោយការកោតខ្លាចព្រះ។ យើងមានការកម្សាន្តចិត្ត ពេលដែលបានដឹងថា យើងមិននៅតែម្នាក់ឯង។ ព្រះយេស៊ូវជា “រស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់ ទាំងទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់ ដោយសារព្រះបន្ទូលដ៏មានព្រះចេស្តានៃទ្រង់”(ហេព្រើរ ១:៣)។ តែព្រះគ្រីស្ទបានប្រើកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ មិនមែនដើម្បីសម្លាប់យើង តែដើម្បីបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ដល់យើង។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានបញ្ជាក់ថា…
Read article
ព្រះបន្ទូលសម្រាប់ដំណាក់កាលនៃជីវិត
គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ និងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្តីសុចរិត។ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៦ នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ អ្នកជឿព្រះនៅកន្លែងផ្សេងគ្នា បានផលិតធនធានស្រដៀងគ្នា ក្នុងពេលតែមួយ សម្រាប់ធ្វើងារបម្រើព្រះ។ គេបានអនុវត្តដូចនេះ ជាលើកដំបូង ក្នុងទីក្រុងមុនទ្រីល ប្រទេសកាណាដា នៅឆ្នាំ១៨៧៧។ នៅឆ្នាំ ១៨៩៨ គេក៏បានប្រើវិធីសាស្រ្តមួយទៀត នៅទីក្រុងញូយ៉ក សហរដ្ឋអាមេរិក។ នៅឆ្នាំ១៩២២ មានកម្មវិធីដូចនេះចំនួនប្រហែល៥ពាន់ កំពុងមានសកម្មភាព ក្នុងតំបន់អាមេរិកខាងជើង រៀងរាល់រដូវក្តៅ។ ប្រវតិ្តសាស្រ្តនៃសាលាព្រះគម្ពីរសម្រាប់វិស្សមកាល ក៏បានចាប់ផ្តើមមាននៅសម័យនោះ។ អ្នកបង្កើតសាលាព្រះគម្ពីរនេះ មានចិត្តឆេះឆួលចង់ឲ្យយុវជន និងកុមារចេះព្រះគម្ពីរ។ សាវ័កប៉ុលក៏មានចិត្តឆេះឆួលស្រដៀងនេះផងដែរ សម្រាប់សិស្សរបស់គាត់ ជាយុវជន ឈ្មោះ ធីម៉ូថេ ដោយសរសេរសំបុត្របង្រៀនថា “គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ” ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ក៏ដូចជា “ដើម្បីធ្វើការល្អ” (២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។ យើងចាំបាច់ត្រូវការពារខ្លួនយើង ដោយប្រើព្រះគម្ពីរ ព្រោះព្រះគម្ពីរធ្វើឲ្យយើងស្គាល់ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង ធ្វើឲ្យយើង “មានប្រាជ្ញាដល់ទីសង្គ្រោះ ដែលបានដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវផង”(ខ.១៥)។ ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ គឺសម្រាប់កុមារ ក៏ដូចជាសម្រាប់មនុស្សពេញវ័យផងដែរ។…
Read article
ស្ងាត់ស្ងៀមនៅចំពោះព្រះ
ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា អញជាព្រះ។ ទំនុកដំកើង ៤៦:១០ រូបថតដំបូងបំផុត ដែលថតបានរូបមនុស្សម្នាក់ គឺជារូបថត ដែលលោកលូអ៊ីស ដាហ្គែ(Louis Daguerre) ថតបានក្នុងឆ្នាំ១៨៣៨។ ក្នុងរូបថតនោះ គេឃើញផ្លូវទទេមួយខ្សែ មានដើមឈើអមសង្ខាង ក្នុងទីក្រុងប៉ារីស នៅពេលរសៀល។ តែរូបថតនេះមានអាថ៌កំបាំងមួយ។ តាមធម្មតា ផ្លូវថ្នល់នោះមានមនុស្សដើរ និងអ្នកជិះរទេះទៅមកយ៉ាងមមាញឹក តែគេឃើញមានមនុស្សតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងរូបថតនោះ។ តាមពិត បុរសម្នាក់នោះ មិនមែនមានវត្តមាននៅទីនោះតែម្នាក់ឯងនោះទេ។ នៅថ្ងៃនោះ មានមនុស្សដើរទៅមក និង រទេះសេះធ្វើចរាចរណ៍យ៉ាងមមាញឹក នៅលើផ្លូវថ្នល់។ តែគាត់ថតមិនជាប់ពួកគេ គឺថតបានតែផ្លូវថ្នល់ ដើមឈើ និងអគារ។ មូលហេតុគឺដោយសារ វិធីសាស្រ្តនៃការថតរូបរបស់គាត់ អាចថតជាប់តែរូបអ្វីដែលនៅនឹងថ្កល់មិនមានចលនា ក្នុងរយៈពេល៧នាទី ដែលម៉ាស៊ីនថតចាប់យករូបភាពបន្តិចម្តងៗ។ ហើយបុរសនៅក្នុងរូបថតនោះតែម្នាក់ឯង គឺដោយសារពេលនោះ មានតែគាត់ទេដែលឈរនៅមួយកន្លែង ដើម្បីខាត់ស្បែកជើងរបស់គាត់ឲ្យរលោង។ ជួនកាល ការនៅស្ងៀមអាចមានអត្ថប្រយោជន៍ជាងការមានចលនា។ ហេតុនេះហើយព្រះទ្រង់បានប្រាប់រាស្រ្តព្រះអង្គ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៦:១០ ឲ្យឈប់បង្អង់សិន ដើម្បីឲ្យបានដឹងថា ព្រះអង្គជាព្រះ(ខ.៦)។ សូម្បីតែនៅពេលដែលប្រទេសជាតិ “មានភាពវឹកវរ”(ខ.៦) ហើយ…
Read article