ព្រះទ្រង់លើសពីគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់យើង
នាងរស់ ៤:៩-១៧ ឯពួកស្រីជាអ្នកជិតខាង គេក៏ដាក់ឈ្មោះកូននោះថា អូបិឌ ដោយថា មានកូនប្រុស១កើតមកឲ្យន៉ាអូមី។ នាងរស់ ៤:១៧ អ្នកស្រីអ៊ែលិន(Ellen) មានថវិកាតិចតួច សម្រាប់ចំណាយក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ដូចនេះ នាងមានចិត្តរីករាយណាស់ ពេលដែលបានទទួលប្រាក់រង្វាន់នៅកន្លែងធ្វើការ សម្រាប់ថ្ងៃណូអែល។ នាងគិតថា នាងមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បង់ធនាគារហើយ តែពេលនាងទៅដាក់លុយ នៅក្នុងធនាគារ នាងបានទទួលដំណឹងភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀត។ បុគ្គលិកធនាគារបានប្រាប់នាងថា ធនាគារបានធ្វើអំណោយសម្រាប់ថ្ងៃណូអែលដល់នាង ដោយបានបង់ធនាគារជំនួសនាង សម្រាប់ខែមករាហើយ។ ដូចនេះ នាង និងលោកត្រេយ(Trey) ជាស្វាមី អាចបង់ថ្លៃចំណាយផ្សេងទៀត ព្រមទាំងធ្វើអំណោយដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល សម្រាប់អ្នកដទៃទៀត នៅថ្ងៃណូអែល។ ព្រះទ្រង់អាចប្រទានពរយើង តាមរបៀបដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ នាងណាអូមីមានចិត្តជូរល្វីង និងខ្ទេចខ្ទាំ ដោយសារការស្លាប់របស់ស្វាមី និងកូនប្រុសរបស់នាង(នាងរស់ ១:២០-២១)។ ក្រោយមក លោកបូអូសក៏បានជួយស្រោចស្រង់ស្ថានភាពដ៏ត្រដាបត្រដួសរបស់នាង បន្ទាប់ពីគាត់បានរៀបការជាមួយកូនប្រសាស្រីរបស់នាង ហើយក៏បានផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅឲ្យនាងផងដែរ(៤:១០)។ នាងណាអូមីប្រហែលជាមិនសង្ឃឹមចង់បានអ្វីលើសពីនេះទេ។ តែក្រោយមក ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានពរនាងរស់ និងលោកបូអូស ឲ្យមានកូនប្រុសម្នាក់។ ដូចនេះ នាងណាអូមីមានចៅប្រុសមួយ ដែលនឹងជួយឲ្យជីវិតនាងមានលំនឹងឡើងវិញ ហើយនឹងចិញ្ចឹមនាង ក្នុងកាលដែលចាស់ផង(ខ.១៥)។ ព្រះពរនេះគួរតែគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់នាងហើយ។…
Read article
ព្រះទ្រង់មិនដែលភ្លេចអ្នកឡើយ
អេសាយ ៤៩:១៣-១៨ អញមិនដែលភ្លេចឯងឡើយ! អេសាយ ៤៩:១៥ កាលពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តប្រមូលតែម ដែលគេប្រើសម្រាប់បិទស្រោមសំបុត្រ។ ពេលដែលជីតាខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមានចំណង់ចំណូលចិត្តដូចនេះ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមសន្សំតែម ដែលគាត់បកពីស្រោមសំបុត្រ ក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពេលណាខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះគាត់ គាត់ក៏បានយកស្រោមសំបុត្រមួយមកឲ្យខ្ញុំ ដែលនៅក្នុងនោះ មានតែមស្អាតៗជាច្រើនប្រភេទ។ គាត់ធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា ទោះគាត់តែងតែរវល់ធ្វើការងារក៏ដោយ ក៏គាត់មិនដែលភ្លេចខ្ញុំដែរ។ ជីតារបស់ខ្ញុំមិនបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់តែសម្បកក្រៅនោះទេ តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា គាត់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះខ្ញុំ។ ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលជ្រាលជ្រៅជាងនេះទៀត ដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល ដោយប្រកាសប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចពួកគេឡើយ(អេសាយ ៤៩:១៥)។ រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គបានរងទុក្ខវេទនានៅក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន ដោយសារពួកគេបានថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ កាលពីមុន។ ពួកគេក៏បានពោលទំនួញថា ព្រះអម្ចាស់បានភ្លេចពួកគេហើយ(ខ.១៤)។ តែសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះរាស្រ្តព្រះអង្គ មិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងអត់ទោសឲ្យ ហើយស្អាងពួកគេឡើងវិញ(ខ.៨-១៣)។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេ ក៏ដូចជាប្រាប់យើងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នថា ព្រះអង្គបានឆ្លាក់ឈ្មោះយើង នៅលើបាទព្រះហស្តព្រះអង្គហើយ(ខ.១៦)។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំពិចារណា អំពីពាក្យធានានេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះហស្តព្រះយេស៊ូវ ដែលធ្លាប់មានរបួសដោយសារដែកគោល ដែលគេបានដំជាប់នឹងឈើឆ្កាង ដោយសារព្រះអង្គមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះយើង និងដើម្បីសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប(យ៉ូហាន ២០:២៤-២៧)។ ព្រះអង្គបានលាព្រះហស្តនៃការអត់ទោសមករកខ្ញុំ…
Read article
រស់នៅជាពួកជំនុំឲ្យបានត្រឹមត្រូវ
ហេព្រើរ ១០:១៩-២៥ ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ … ឥតលែងប្រជុំគ្នា ដូចជាអ្នកខ្លះធ្លាប់នោះឡើយ។ ហេព្រើរ ១០:២៤-២៥ ក្នុងអំឡុងពេលជំងឺកូវីដ១៩កំពុងរាតត្បាត លោកដេវ(Dave) និងអ្នកស្រីខាឡា(Carla) បានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីស្វែងរកព្រះវិហារថ្វាយបង្គំនៅផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ ការណែនាំពីស្ថាប័នសុខាភិបាល ដែលបានរារាំងការជួបជុំគ្នាដោយផ្ទាល់ បានធ្វើឲ្យពួកគេមានការលំបាកកាន់តែខ្លាំង។ ពួកគេចង់តភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត។ អ្នកស្រីខាឡាបានផ្ញើអ៊ីមែលមកខ្ញុំថា ពេលនោះ ជាពេលពិបាកស្វែងរកព្រះវិហារថ្វាយបង្គំព្រះ។ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ខ្ញុំក៏ចង់មានការជួបជុំឡើងវិញ ជាមួយគ្រួសារនៃពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំផងដែរ។ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតបទៅគាត់វិញថា ពេលនោះជាពេលដែលពិបាករស់នៅជាពួកជំនុំ។ ក្នុងរដូវកាលនោះ ពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំ មិនមានការជួបជុំគ្នាដោយផ្ទាល់ទេ តែបានចែកអាហារ ក្នុងតំបន់ជិតខាង ធ្វើកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះតាមអនឡាញ ហើយក៏បានទូរស័ព្ទទៅសមាជិកនីមួយៗ ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត និងអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ ខ្ញុំនិងស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីទាំងអស់នេះ តែយើងក៏បានឆ្ងល់ផងដែរថា តើមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលយើងត្រូវធ្វើ ដើម្បីឲ្យយើងនៅតែអាចធ្វើជាពួកជំនុំ នៅក្នុងលោកិយដែលមានការប្រែប្រួល។ បទគម្ពីរហេព្រើរ ១០:២៥ បានលើកទឹកចិត្តយើង មិនឲ្យព្រងើយកន្តើយ ចំពោះការជួបជុំគ្នា ដូចអ្នកខ្លះធ្លាប់ធ្វើនោះឡើយ តែឲ្យលើកទឹកចិត្តគ្នាវិញ។ ប្រហែលមកពីការបៀតបៀន(ខ.៣២-៣៤) ឬមកពីការហត់នឿយ(១២:៣) ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គជំរុញ ឲ្យពួកជំនុំដើមដំបូងឲ្យបន្តមានការជួបជុំគ្នាជាពួកជំនុំ។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំក៏ត្រូវការការជំរុញផងដែរ។ ចុះអ្នកវិញ?…
Read article
គំនិតលំអៀង និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ
យ៉ូហាន ១:៤៣-៥១ តើមានអ្វីដ៏ល្អ អាចចេញពីណាសារ៉ែតមកបានឬទេ? យ៉ូហាន ១:៤៦ មានពេលមួយមានយុវជនម្នាក់និយាយមកខ្ញុំថា ខ្ញុំមានលក្ខណៈខុសពីការរំពឹងគិតរបស់គាត់។ គាត់គិតថា គាត់គួរតែស្អប់ខ្ញុំ តែគាត់មិនបានស្អប់ខ្ញុំទេ។ ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់ហាក់ដូចជាធ្ងន់បន្តិច តែតាមពិត គាត់កំពុងព្យាយាមបង្ហាញបំណងល្អរបស់គាត់។ កាលនោះ ខ្ញុំកំពុងបន្តការសិក្សា នៅក្នុងប្រទេសដែលធ្លាប់មានសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសខ្ញុំ កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន។ ខ្ញុំបានចូលរួមការពិភាក្សាជាក្រុមជាមួយគាត់ ហើយក៏បានកត់សំគាល់ឃើញថា គាត់ហាក់ដូចជាមិនចង់និយាយរកខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុសមកលើគាត់ទេ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីខុសទេ តែជីតារបស់គាត់បានស្លាប់នៅក្នុងសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសខ្ញុំ ហើយគាត់ក៏បានស្អប់ប្រជាជន និងប្រទេសខ្ញុំ ដោយសាររឿងនេះ។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ គាត់បានមើលឃើញថា យើងមានចំណុចដូចគ្នាជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់មិនឃើញមូលហេតុដែលយើងមិនអាចរាប់អានគ្នានោះឡើយ។ បុរេវិនិច្ឆ័យ ឬគំនិតលំអៀង បានកើតមានគ្រប់សម័យកាលរបស់មនុស្សជាតិ។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ពេលដែលលោកណាថាណែលបានទទួលឮល្បីថា ព្រះយេស៊ូវយាងមកពីភូមិណាសារ៉ែត គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “តើមានអ្វីដ៏ល្អ អាចចេញពីណាសារ៉ែតមកបានឬទេ?”(យ៉ូហាន ១:៤៦)។ កាលនោះ គាត់បាននិយាយចេញមក ដោយចិត្តលំអៀង។ គាត់បានរស់នៅក្នុងតំបន់កាលីឡេ ដូចព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ គាត់ទំនងជាគិតថា ព្រះមែស៊ីយាងមកចាប់កំណើតនៅតំបន់ផ្សេង។ សូម្បីតែអ្នកដទៃទៀតដែលរស់នៅក្នុងស្រុកកាលីឡេ ក៏មើលងាយអ្នកភូមិណាសារ៉ែតដែរ ព្រោះភូមិនេះតូច…
Read article
ការលះបង់តាមគំរូព្រះគ្រីស្ទ
រ៉ូម ១២:១-៣ ឲ្យបានថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ ជាការគោរពនៃអ្នករាល់គ្នា ដែលមានទំនង។ រ៉ូម ១២:១ អ្នកនិពន្ធជនជាតិអាមេរិក ឈ្មោះ អូ ហេនរី(O. Henry) សរសេរអំពីរឿងថ្ងៃណូអែល នៅឆ្នាំ១៩០៥ ជារឿងដ៏ពេញនិយម មានចំណងជើងថា “អំណោយរបស់ពួកហោរ”។ កាលនោះ គាត់កំពុងតែមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួន ដែលធ្វើឲ្យគាត់ដួលចុះ ពិបាកក្រោកឈរឡើងវិញ។ តែគាត់នៅតែបាននិពន្ធរឿងដែលបានលើកទឹកចិត្តមនុស្សជាច្រើន ដោយបានផ្ដោតទៅលើតួអង្គដែលមានចារិកលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ នៅត្រង់ការលះបង់។ ក្នុងរឿងនេះ ស្ត្រីជាភរិយាក្រីក្រម្នាក់បានលក់សក់ដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខ្លួន នៅពេលល្ងាចមុនថ្ងៃណូអែលចូលមកដល់ ដើម្បីទិញខ្សែមាសសម្រាប់ដាក់នាឡិការរបស់ស្វាមីគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយមក នាងក៏បានដឹងថា ស្វាមីរបស់នាងបានលក់នាឡិការរបស់គាត់ ដើម្បីទិញក្រាស់សិតសក់សម្រាប់សក់ដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់នាង។ ក្នុងរឿងនេះ ការលះបង់គឺជាអំណោយដែលមានតម្លៃបំផុត ដែលពួកគេបានផ្តល់ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ កាយវិការនៃការលះបង់របស់អ្នកទាំងពីរ សុទ្ធតែបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ។ រឿងនេះបានរំឭកយើង អំពីអំណោយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលហោរទាំង៣(ឬអ្នកប្រាជ្ញទាំងបី) បានយកមកថ្វាយព្រះយេស៊ូវ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គទើបតែបានប្រសូត ដោយសេចក្តីបរិសុទ្ធ(មើល ម៉ាថាយ ២:១,១១)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានចម្រើនវ័យធំឡើង ហើយក៏បានលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ សម្រាប់លោកិយទាំងមូល។ ក្នុងការរស់នៅរបស់យើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ…
Read article
អំណោយដែលល្អបំផុត
“មើល នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ហើយព្រះនាមបុត្រនោះត្រូវហៅថា អេម៉ាញូអែល” ដែលប្រែថា ព្រះអង្គទ្រង់គង់ជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ។ ម៉ាថាយ ១:២៣
Read article