ព្រះពរនៅទិវាអរព្រះគុណព្រះ
លូកា ១៤:១២-១៤ បើកាលណាអ្នករៀបលៀងភ្ញៀវនោះ ចូរអញ្ជើញពួកអ្នកក្រ អ្នកពិការ អ្នកខ្ញើច និងអ្នកខ្វាក់វិញ យ៉ាងនោះ អ្នកនឹងបានពរពិត។ លូកា ១៤:១៣-១៤ កាលពីឆ្នាំ២០១៦ អ្នកស្រីវេនដា ដេញ(Wanda Dench) បានផ្ញើសារអញ្ជើញចៅប្រុសគាត់ មកចូលរួមការញាំអាហារពេលល្ងាចជុំគ្នា នៅក្នុងទិវាអរព្រះគុណព្រះ ដោយមិនបានដឹងថា គាត់បានផ្លាស់ប្តូរលេខទូរស័ព្ទរបស់គាត់ កាលពីពេលថ្មីៗនេះទេ។ សារនោះក៏បានផ្ញើទៅដល់មនុស្សម្នាក់ដែលគាត់មិនស្គាល់ ឈ្មោះចាម៉ល(Jamal)។ ចាម៉លមិនមានគម្រោងទៅណាទេ នៅថ្ងៃនោះ។ ដូចនេះ បន្ទាប់ពីគាត់បានបញ្ជាក់ឲ្យបានច្បាស់ថា គាត់ជានរណា គាត់ក៏បានសួរអ្នកស្រីវេដាថា តើគាត់អាចទៅចូលរួមអាហារពេលល្ងាចបានទេ។ អ្នកស្រីវេនដាក៏បានឲ្យគាត់ចូលរួម។ លោកចាម៉លក៏បានទៅចូលរួមអាហារពេលល្ងាចនៅថ្ងៃនោះ ហើយក៏បានបន្តចូលរួមនៅឆ្នាំក្រោយៗទៀត។ ដូចនេះ ការផ្ញើសារច្រឡំមនុស្ស បានក្លាយជាព្រះពរប្រចាំឆ្នាំសម្រាប់លោកចាម៉ល។ ចិត្តសប្បុរសរបស់អ្នកស្រីវេនដា ក្នុងការអញ្ជើញមនុស្សដែលគាត់មិនស្គាល់ ឲ្យចូលរួមអាហារពេលល្ងាច បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការលើកទឹកចិត្តរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អលូកា។ ក្នុងអំឡុងពេលពិធីជប់លៀង នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកផារិស៊ីម្នាក់ ដែលមានឥទ្ធិពល(លូកា ១៤:១) ព្រះយេស៊ូវបានកត់សំគាល់ឃើញគាត់អញ្ជើញនរណាខ្លះ ឲ្យចូលរួម ហើយក៏ឃើញភ្ញៀវទៅរកកន្លែងអង្គុយដែលល្អជាងគេផងដែរ(ខ.៧)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់ពួកផារិស៊ីជាម្ចាស់ផ្ទះថា ការអញ្ជើញមនុស្ស ផ្អែកទៅលើលទ្ធភាពដែលគេអាចតបស្នង(ខ.១២) នឹងនាំឲ្យគាត់បានទទួលព្រះពរតិចទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ត្រូវអញ្ជើញមនុស្សដែលគ្មានលទ្ធភាពតបស្នងគាត់វិញ…
Read article
ធ្វើជាពន្លឺនៅក្នុងលោកិយដ៏ងងឹត
ភីលីព ២:១២-១៦ អ្នករាល់គ្នាភ្លឺនៅកណ្តាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក ទាំងហុចព្រះបន្ទូលនៃជីវិតដល់គេ។ ភីលីព ២:១៥-១៦ បញ្ហាទីមួយ ដែលខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញក្នុងទីក្រុងមួយនោះ គឺតំបន់បនល្បែងស៊ីសង។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឃើញហាងលក់កញ្ឆា ហាងលក់សម្ភារៈអាសអាភាស និងផ្ទាំងផ្សាយពាណិជ្ជកម្មធំៗ អំពីមេធាវីឱកាសនិយម ដែលរកផលចំណេញពីទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដទៃ។ ខ្ញុំបានទៅដល់ទីក្រុងជាច្រើនដែលមានអំពើបាប តែទីក្រុងមួយនេះហាក់ដូចជាអាក្រក់ខ្លាំងជាងគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំក៏បានភ្លឺស្វាង ពេលខ្ញុំជជែកគ្នាជាមួយអ្នកបើកបរតាក់ស៊ី នៅពេលព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់។ គាត់ថា គាត់បានអធិស្ឋានដល់ព្រះអម្ចាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ សូមព្រះអង្គចាត់មនុស្សដែលព្រះអង្គចង់ឲ្យគាត់ជួយ។ គាត់ថា គាត់ឃើញល្បែងស៊ីសង ការញៀនថ្នាំ អំពើពេស្យាចារ និងមនុស្សដែលបែកបាក់គ្រួសារបានមកចែកចាយបញ្ហារបស់ពួកគេ ទាំងទឹកភ្នែក ឲ្យគាត់ស្តាប់។ គាត់បានឈប់ឡាន ដើម្បីស្តាប់ពួកគេនិយាយ ហើយក៏បានអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ។ នេះជាការងារដែលគាត់បានធ្វើថ្វាយព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវយាងចុះមកចាប់កំណើតក្នុងលោកិយដែលពេញដោយបាប(ភីលីព ២:៥-៨) ហើយព្រះអង្គមានការត្រាស់ហៅ សម្រាប់អ្នកជឿម្នាក់ៗ។ ពេលណាយើងខិតខំធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ(ខ.១៣) ហើយប្រកាន់ខ្ជាប់តាម “ព្រះបន្ទូលនៃជីវិត” ដែលជាដំណឹងល្អ(ខ.១៦) យើងនឹងក្លាយជាកូនព្រះដែល “រកបន្ទោសមិនបាននៅក្នុងដំណមនុស្សវៀច ហើយខិលខូច ដែលអ្នករាល់គ្នាភ្លឺនៅកណ្តាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក”(ខ.១៥)។ យើងត្រូវនាំពន្លឺរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចូលក្នុងភាពងងឹតក្នុងលោកិយ ដូចអ្នកបើកបរតាក់ស៊ីនោះផងដែរ។ អ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទត្រូវរស់នៅ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់…
Read article
យើងមានតម្លៃចំពោះព្រះអង្គ
អេសាយ ៤៣:១-៧ ឯងមានដំឡៃវិសេសនៅភ្នែកអញ ក៏គួរលើកដំកើង ហើយជាទីស្រឡាញ់ដល់អញផង។ អេសាយ ៤៣:៤ កាលពីក្មេង ឪពុករបស់លោកមិង(Ming) មានអត្តចរិកកោងកាច ហើយខ្វះភាពស្និទ្ធស្នាល។ សូម្បីតែនៅពេលដែលលោកមិងមានជំងឺ ហើយត្រូវទៅជួបពេទ្យកុមារ ឪពុកគាត់បានរអ៊ូរទាំថា គាត់ជាមនុស្សដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់។ មានពេលមួយ គាត់បានឮឪពុកម្តាយគាត់ឈ្លោះប្រកែកគ្នា ហើយក៏បានដឹងថា ឪពុកគាត់ថែមទាំងឲ្យម្តាយគាត់រំលូតគាត់ចោលទៀតផង។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា គាត់ជាកូនដែលគេមិនចង់មាន ហើយបន្តមានអារម្មណ៍ដូចនេះទៀត រហូតដល់ពេលគាត់ពេញវ័យ។ ពេលគាត់ក្លាយជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់មានការពិបាកនៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះវរបិតារបស់គាត់ ទោះគាត់បានទទួលព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃជីវិតគាត់ហើយក្តី។ បើយើងមានអារម្មណ៍ដូចលោកមិងដែរ ដោយសារយើងមិនដែលមានអារម្មណ៍ថា ឪពុកខាងសាច់ឈាមស្រឡាញ់យើង យើងនឹងមានការសង្ស័យស្រដៀងគាត់ផងដែរ ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះអង្គ។ យើងប្រហែលឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំជាបន្ទុករបស់ព្រះអង្គឬ? តើព្រះអង្គខ្វល់អំពីខ្ញុំទេ? ឪពុកនៅផែនដីរបស់យើងប្រហែលមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយនៅឆ្ងាយពីយើង តែព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានយាងមកក្បែរយើង ហើយមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង(អេសាយ ៤៣:៤)។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៤៣ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលមកកាន់យើង ក្នុងនាមជាព្រះអាទិករ និងព្រះវរបិតា។ បើអ្នកឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នករស់នៅ ក្រោមការថែរក្សា ជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារព្រះអង្គ សូមស្តាប់ព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គមានមកកាន់រាស្រ្តព្រះអង្គថា “ចូរនាំអស់ទាំងកូនប្រុសរបស់អញមកពីទីឆ្ងាយ ហើយពួកកូនស្រីអញមកពីចុងផែនដីចុះ”(ខ.៦)។…
Read article
ក្តីអំណរដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន
សុភាសិត ១៧:១២-២២ ចិត្តដែលសប្បាយជាថ្នាំយ៉ាងវិសេស តែវិញ្ញាណបាក់បែករមែងឲ្យឆ្អឹងរីងស្ងួតទៅ។ សុភាសិត ១៧:២២ រៀងរាល់ថ្ងៃ ដែលកូនៗរបស់អ្នកស្រីខូលីន(Colleen)ត្រូវទៅរៀន គាត់តែងតែស្លៀកពាក់ខោអាវឈុត ឬពាក់ម៉ាសខុសៗគ្នា ដើម្បីទៅទទួលកូនៗរបស់គាត់ ខណៈពេលដែលពួកគេចេញពីរថយន្តដឹកសិស្ស រៀងរាល់ពេលរសៀល។ គាត់បានធ្វើដូចនេះ៣ឆ្នាំហើយ ហើយបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយ ដល់គ្រប់គ្នានៅក្នុងរថយន្តដឹកសិស្ស រាប់បញ្ចូលទាំងអ្នកបើកបរផងដែរ។ អ្នកបើកបរបាននិយាយថា “អ្នកស្រីខូលីនបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដល់ក្មេងៗនៅលើឡាន។ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ខ្ញុំចូលចិត្តអ្វីដែលគាត់កំពុងធ្វើ”។ កូនៗរបស់អ្នកស្រីខូលីនក៏យល់ឃើញដូចនេះដែរ។ រឿងនេះបានចាប់ផ្តើម នៅពេលដែលអ្នកស្រីខូលីនចាប់ផ្តើមទទួលចិញ្ចឹមក្មេងកំព្រា។ គាត់ដឹងថា ពួកគេមានការពិបាកយ៉ាងណា ពេលដែលពួកគេបានបាត់បង់ឪពុកម្តាយ ហើយត្រូវទៅរៀននៅសាលារៀនថ្មី ដូចនេះ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមស្លៀកពាក់ខោអាវឈុត ដើម្បីស្វាគមន៍ពួកគេជាប្រចាំ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើដូចនេះបាន៣ថ្ងៃហើយ ក្មេងៗមិនចង់ឲ្យគាត់ឈប់ទេ។ ដូចនេះ អ្នកស្រីខូលីនក៏បានបន្តធ្វើដូចនេះទៀត។ ការធ្វើដូចនេះ តម្រូវឲ្យគាត់លះបង់ពេលវេលា និងប្រាក់កាសជាច្រើន នៅហាងលក់ខោអាវឈុត។ គឺដូចដែលអ្នកស្រី មេរេឌីត ធ័រហា(Meredith TerHaar)ជាអ្នកកាសែតបានពិពណ៌នាថា ការធ្វើដូចនេះបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយ ដែលជាលទ្ធផលមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំយោបល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរថា “ចិត្តដែលសប្បាយជាថ្នាំយ៉ាងវិសេស តែវិញ្ញាណបាក់បែករមែងឲ្យឆ្អឹងរីងស្ងួតទៅ”(សុភាសិត ១៧:២២)។ តែអ្នកស្រីខូលីនបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយដល់កូនៗរបស់គាត់(ទាំងកូនបង្កើត និងកូនចិញ្ចឹម) ដោយសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងបានរួចផុតពីវិញ្ញាណដែលប្រេះបែក។…
Read article
ស្វែងរកកម្លាំងក្នុងព្រះអម្ចាស់
២កូរិនថូស ១២:២-១០ គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកំសោយ។ ២កូរិនថូស ១២:៩ លោកក្រេងជ័រ មែកខូយ(Grainger McKoy) គឺជាសិល្បករ ដែលបានសិក្សា និងសូនរូបសត្វស្លាប ដោយបង្ហាញឲ្យឃើញសម្រស់ ភាពងាយរងគ្រោះ និងចំណុចខ្លាំងរបស់ពួកវា ក្នុងរូបចម្លាក់របស់គាត់។ ស្នាដៃសិល្បៈរបស់គាត់មួយ ក្នុងចំណោមនោះ មានចំណងជើងថា ការមានកម្លាំងឡើងវិញ។ វាជារូបចម្លាក់ស្លាបខាងស្តាំរបស់សត្វទាព្រៃ ដែលលាតសន្ធឹងឡើងទៅលើ។ នៅក្រោមរូបចម្លាក់នោះ មានផ្លាកមួយ ដែលមានការពិពណ៌នាថា ពេលដែលសត្វបក្សីលើកស្លាបទៅលើ “ជាពេលដែលវាមានចំណុចខ្សោយបំផុត ក្នុងការហោះហើរ តែក៏ជាពេលដែលវាប្រមូលផ្តុំកម្លាំងសម្រាប់ការធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត”។ នៅលើផ្លាកនោះ លោកក្រេងជ័រក៏បានដាក់ខគម្ពីរ ដែលចែងថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកំសោយ”(២កូរិនថូស ១២:៩)។ ខគម្ពីរនេះជាពាក្យដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស។ នៅពេលដែលសាវ័កប៉ុលមានអារម្មណ៍ថាពិបាកខ្លាំង ដោយសារទុក្ខលំបាកផ្ទាល់ខ្លួន គាត់ក៏បានទូលសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ដកបញ្ហានោះចេញ ដែលជាបន្លាក្នុងសាច់គាត់(ខ.៧)។ ទុក្ខលំបាកនោះអាចជាជំងឺក្នុងរូបកាយរបស់គាត់ ឬការប្រឆាំងខាងវិញ្ញាណ។ សាវ័កប៉ុលបានទូលសូមព្រះអម្ចាស់ម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យដកទុក្ខលំបាកគាត់ចេញ គឺដូចព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី នៅយប់មុនពេលព្រះអង្គសុគតនៅឈើឆ្កាង។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានឆ្លើយតប ដោយធានាគាត់ថា ព្រះអង្គបានប្រទានកម្លាំងដែលគាត់ត្រូវការហើយ។ តាមរយៈរឿងនេះ សាវ័កប៉ុលរៀនបានថា “កាលណាខ្ញុំខ្សោយ នោះខ្ញុំមានកំឡាំងយ៉ាងចំណានវិញ”(២កូរិនថូស…
Read article
ប្រឈមមុខដោះស្រាយដោយក្តីស្រឡាញ់
លោកុប្បត្តិ ៤:១-១២ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរកាអ៊ីនថា ឯងខឹងធ្វើអី ហេតុអ្វីបានជាឯងធ្វើទឹកមុខក្រញូវដូច្នេះ? លោកុប្បត្ដិ ៤:៦ បងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទម្នាក់បានធ្វើកិច្ចការជាច្រើនបានល្អ តែគាត់មានបញ្ហាមួយ។ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែដឹងអំពីរឿងនេះ។ តែដោយសារគាត់បានសម្រេចបានជោគជ័យ ក្នុងកិច្ចការភាគច្រើន យ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព គេមិនបានលើកឡើងអំពីបញ្ហានៃភាពឆេវឆាវរបស់គាត់ ឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ទេ។ គេក៏មិនដែលបានប្រឈមមុខជួយដោះស្រាយបញ្ហាកំហឹងរបស់គាត់ដែរ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ បញ្ហានេះបានបណ្តាលឲ្យមនុស្សជាច្រើនទទួលរងការឈឺចាប់ ក្នុងអំឡុងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ វាបាននាំឲ្យគាត់បាត់បង់អាជីពរបស់គាត់ ដោយមិនបានព្រៀងទុក។ ខ្ញុំគួរតែបានជួយប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានេះ ជាមួយគាត់ ដោយក្តីស្រឡាញ់ តាំងពីយូរមកហើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក៤ ព្រះទ្រង់បានប្រទានយើងនូវការបកស្រាយដ៏ឥតខ្ចោះ អំពីការប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់នរណាម្នាក់ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ លោកកាអ៊ីនមានបញ្ហាកំហឹងដែលនាំទៅរកការប្រព្រឹត្តអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរ។ ក្នុងនាមគាត់ជាកសិករ គាត់បានយកផលដំណាំរបស់គាត់មកថ្វាយព្រះអម្ចាស់(ខ.៣)។ តែព្រះអង្គមិនសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះដង្វាយកាអ៊ីនទេ នោះកាអ៊ីនក៏ក្តៅក្រហាយ ហើយឡើងទឹកមុខក្រញូវ(ខ.៥)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហានេះ ដោយសួរគាត់ថា “ឯងខឹងធ្វើអ្វី?”(ខ.៦)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់លោកកាអ៊ីនឲ្យងាកចេញពីបាបរបស់គាត់ ហើយដេញតាមការអ្វីដែលល្អ និងត្រឹមត្រូវវិញ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ លោកកាអ៊ីនមិនបានអើពើចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ហើយក៏បានប្រព្រឹត្តអំពើដ៏អាក្រក់បំផុត(ខ.៨)។ យើងមិនអាចបង្ខំនរណាម្នាក់ ឲ្យងាកចេញពីអំពើបាប តែយើងអាចជួយប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហាគាត់ ដោយក្តីអាណិត។ យើងអាច “និយាយចេញនូវសេចក្តីពិត…
Read article