អរព្រះគុណព្រះអង្គ ក្នុងពេលមានទុក្ខលំបាក
ទំនុកដំកើង ១០០ ចូរនាំគ្នាចូលតាមទ្វារទ្រង់ ដោយពោលពាក្យអរព្រះគុណ ហើយចូលទៅក្នុងទីលានទ្រង់ ដោយបទសរសើរ ចូរអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ហើយសរសើរព្រះនាមទ្រង់ចុះ។ ទំនុកដំកើង ១០០:៤ ខ្ញុំបានយកចិត្តទុកដាក់ និងអធិស្ឋានឲ្យមិត្តរួមអាជីពជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ ដែលបានបង្ហោះសារក្នុងបណ្ដាញសង្គម ដែលនិយាយអំពីការធ្វើដំណើររបស់គាត់ឆ្លងកាត់ជំងឺមហារីក។ ពេលខ្លះគាត់បានចែកចាយអំពីការឈឺចាប់ផ្លូវកាយ និងបញ្ហាប្រឈមដែលគាត់បានជួប ដោយសារជំងឺដ៏កាចសាហាវនេះ ហើយពេលខ្លះទៀត គាត់ក៏បានចែកចាយសំណូមពរអធិស្ឋាន អមដោយខគម្ពីរលើកទឹកចិត្ត និងការសរសើរដំកើងព្រះ។ ខ្ញុំទទួលបានការលើកទឹកចិត្ត នៅពេលដែលបានឃើញគាត់មានទឹកមុខញញឹម ដោយចិត្តក្លាហាន ទោះគាត់កំពុងរង់ចាំការព្យាបាល នៅមន្ទីរពេទ្យ ឬកំពុងនៅផ្ទះ ដោយមានក្បាលរុំកន្សែង ដោយសារសក់គាត់បានជ្រុះអស់។ ទោះគាត់ជួបបញ្ហាប្រឈមយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់មិនដែលភ្លេចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យទុកចិត្តព្រះអង្គ ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេមានទុក្ខលំបាក។ ពេលណាយើងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក យើងប្រហែលពិបាកស្វែងរកហេតុផល ដើម្បីអរព្រះគុណ និងសរសើរដំកើងព្រះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០០ បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវហេតុផល ដែលត្រូវអរសប្បាយ ហើយថ្វាយការសរសើរដល់ព្រះអង្គ ទោះយើងស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានបន្លឺសម្លេងថា “ត្រូវឲ្យដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះ គឺទ្រង់ដែលបានបង្កើតយើងខ្ញុំ យើងខ្ញុំជារបស់ផងទ្រង់ យើងខ្ញុំជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយជាហ្វូងចៀម នៅទីគង្វាលរបស់ទ្រង់”(ខ.៣)។ គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា “ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អ សេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ស្ថិតស្ថេរនៅជានិច្ច…
Read article
ចរិតលក្ខណៈដែលត្រូវផ្លាស់ប្តូរ
២ពេត្រុស ១:៣-១១ ដោយហេតុនោះបានជាត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នា បន្ថែមឲ្យមានសេចក្តីឧស្សាហ៍ដែរ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីជំនឿបានទៀងត្រង់។ ២ពេត្រុស ១:៥ លោកដូមីនិក បួស៍(Dominique Bouhours) ជាគ្រូបង្រៀនវេយ្យាករណ៍ នៅសតវត្សរ៍ទី១៧។ នៅថ្ងៃគាត់លាចាកលោក ក្រុមគ្រួសារបានជួបជុំគ្នា នៅជុំវិញគាត់ ដែលកំពុងគេងនៅលើគ្រែ។ គេឮល្បីថា មុនពេលគាត់ផុតដង្ហើម គាត់បាននិយាយពាក្យចុងក្រោយថា “ឃ្លា ខ្ញុំជិតស្លាប់ហើយ និងឃ្លា ខ្ញុំនឹងស្លាប់ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ សុទ្ធតែត្រូវតាមវេយ្យាករណ៍ដូចគ្នា”។ តើមាននរណាខ្វល់អំពីវេយ្យាករណ៍ នៅពេលដែលខ្លួនហៀបនឹងផុតដង្ហើមនៅលើគ្រែ? គឺមានតែអ្នកដែលខ្វល់អំពីវេយ្យាករណ៍ពេញមួយជីវិតទេ ដែលមានការផ្ដោតចិត្តយ៉ាងដូចនេះ។ នៅពេលដែលយើងឈានដល់វ័យចាស់ យើងពិបាកលះបង់ទម្លាប់ចាស់របស់យើង។ ការសម្រេចចិត្តជាច្រើន ដែលយើងមានពេញមួយជីវិត ប្រែក្លាយជាទម្លាប់ក្នុងការរស់នៅ ហើយទម្លាប់នោះបង្កើតឲ្យមានចរិតលក្ខណៈល្អ ឬអាក្រក់ ក្នុងជីវិតយើង។ អត្តសញ្ញាណរបស់យើង ដែលបង្ហាញថា យើងជានរណា មានការផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារការសម្រេចចិត្តរបស់យើងនោះឯង។ ការបង្កើតទម្លាប់ដែលគោរពប្រតិបត្តិព្រះ មានភាពងាយស្រួលជាង នៅពេលដែលចរិតលក្ខណៈរបស់យើងនៅក្មេងខ្ចី ហើយងាយបត់បែន។ ហេតុនេះហើយសាវ័កពេត្រុសបានជំរុញយើងថា “ហើយដោយហេតុនោះបានជាត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នា បន្ថែមឲ្យមានសេចក្តីឧស្សាហ៍ដែរ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីជំនឿបានទៀងត្រង់ ឲ្យសេចក្តីទៀងត្រង់បានដំរិះ ឲ្យដំរិះបានចេះអត់សង្កត់ ឲ្យសេចក្តីអត់សង្កត់បានខ្ជាប់ខ្ជួន ឲ្យសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួនបានចេះគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ ឲ្យសេចក្តីគោរពប្រតិបត្តិ បានចេះរាប់អានគ្នាជាបងប្អូន…
Read article
ធ្វើជាភ្នាក់ងារនៃសេចក្តីសុខសាន្ត
យេរេមា ២៩:១-៧ ចូរខំប្រឹងធ្វើឲ្យទីក្រុង ដែលអញបានឲ្យគេដឹកនាំឯងទៅនៅជាឈ្លើយនោះ បានសេចក្តីសុខ? យេរេមា ២៩:៧ កាលពីឆ្នាំ២០១៥ អង្គការ និងសមាគមន៍គ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងទីក្រុងខូឡូរ៉ាដូ ស្ព្រីង រដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ បានរួបរួមគ្នា ដើម្បីធ្វើការបម្រើប្រជាជននៅទីក្រុងនេះ ហើយក្រុមការងារមានឈ្មោះថា ព្រោះតែខ្ញុំស្រឡាញ់អ្នក ក៏បានចាប់កំណើតឡើង។ រៀងរាល់ពេលរដូវស្លឹកឈើជ្រុះមកដល់ ក្រុមការងារមួយនេះតែងតែបញ្ជូនអ្នកជឿព្រះ ឲ្យចេញទៅបម្រើ ដល់សហគមន៍ ក្នុងកម្មវិធីបម្រើទីក្រុង។ កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំនិងកូនៗរបស់ខ្ញុំ បានទទួលភារកិច្ច ទៅធ្វើការបម្រើ ក្នុងសាលាបឋមសិក្សាមួយ ក្នុងទីប្រជុំជន នៅទីក្រុង ក្នុងអំឡុងពេលយើងធ្វើកម្មវិធីបម្រើទីក្រុងនោះ។ យើងបានធ្វើការបោសសម្អាត និងដករុក្ខជាតិចង្រៃ នៅក្នុងបរិវេណសាលា ហើយយើងក៏បានធ្វើការកែលំអសាលារៀន ដោយយកខ្សែសំប៉ែតធ្វើពីជ័រ មានពណ៌ចម្រុះ មកចងនឹងច្រវាក់នៅជាប់បង្គោលរបងសាលារៀន បង្កើតបានជារូបភាពស្រដៀងនឹងភ្នំ។ នេះជាការស្នាដៃសិល្បៈដ៏សាមញ្ញ តែមានភាពស្រស់ស្អាតដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ ពេលណាខ្ញុំបើកឡានកាត់សាលាបឋមនោះ ស្នាដៃសិល្បៈដ៏សាមញ្ញរបស់យើង បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបទគម្ពីរយេរេមា ជំពូក២៩។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់រាស្រ្តព្រះអង្គឲ្យតាំងទីលំនៅ និងធ្វើការបម្រើដល់ទីក្រុង ដែលពួកគេកំពុងរស់នៅ។ ព្រះអង្គបានបង្គាប់ឲ្យពួកគេអនុវត្តដូចនេះ ទោះពួកគេកំពុងរស់នៅក្នុងការនិរទេស ហើយមិនចង់រស់នៅទីនោះក៏ដោយ។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលមកពួកគេ តាមរយៈហោរាយេរេមាថា “ចូរខំប្រឹងធ្វើឲ្យទីក្រុង…
Read article
ការសម្រេចចិត្តដោយប្រាជ្ញា
ទំនុកដំកើង ១១៩:១០១-១០៦ ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ជាចង្កៀងដល់ជើងទូលបង្គំ ហើយជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវទូលបង្គំផង។ ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥ មានពេលមួយ ខ្ញុំត្រូវសម្រេចចិត្តលក់ផ្ទះរបស់ម្តាយខ្ញុំ ដែលបានលាកចាកលោកហើយ។ នេះជាការសម្រេចចិត្តដែលបានក្លាយជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ក្នុងចិត្តខ្ញុំ បន្ទាប់ពីម្តាយជាទីស្រឡាញ់ ជាស្ត្រីមេម៉ាយ បានទទួលមរណៈភាព។ ខ្ញុំមានមនោសញ្ចេតនាដិតជាប់នឹងទីកន្លែងដែលគាត់ធ្លាប់រស់នៅ ធ្វើឲ្យខ្ញុំពិបាកគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំ និងប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំបាននាំគ្នាសម្អាត និងជួសជុលផ្ទះដែលគ្មានមនុស្សនៅនោះ អស់រយៈពេល២ឆ្នាំ ហើយក៏បានសម្រេចចិត្តលក់វា។ ដោយសារយើងបានដាក់លក់ផ្ទះនោះ ក្នុងអំឡុងពេលវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច កាលពីឆ្នាំ២០០៨ គ្មាននរណាទិញផ្ទះនោះទេ។ យើងក៏បានទម្លាក់តម្លៃលក់ផ្ទះនោះ នៅតែគ្មានគេទិញ។ បន្ទាប់មក ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងអានព្រះគម្ពីរប៊ីប នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយនោះ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តនឹងបទគម្ពីរមួយ ដែលបានចែងថា “ផ្ទះណាគ្មានគោ នោះក្រោលរមែងស្អាតល្អ តែគឺដោយកំឡាំងគោនោះឯង ដែលនឹងចំរើនកើនឡើងបាន”(សុភាសិត ១៤:៤)។ បទគម្ពីរសុភាសិតនេះកំពុងនិយាយអំពីការចិញ្ចឹមសត្វ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះខ្លឹមសារនៃបទគម្ពីរនេះ។ ផ្ទះរបស់ម្តាយខ្ញុំនៅតែមានរបៀបរៀបរយ ដោយសារមិនមានមនុស្សរស់នៅ ប៉ុន្តែ ទាល់តែផ្ទះនោះមាន “ភាពរញ៉េរញ៉ៃ” ដោយសារមានមនុស្សស្នាក់នៅ ទើបវាអាចបង្កើតផលផ្លែដែលមានប្រយោជន៍។ ឬមានប្រយោជន៍ចំពោះយើង ក្នុងលក្ខណៈជាកេរដំណែលប្រចាំគ្រួសារ។ ខ្ញុំក៏បានទូរស័ព្ទសួរប្អូនខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងអាចដាក់ជួលផ្ទះនោះវិញ។ ការសម្រេចចិត្តនេះបានធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើល។ យើងមិនមានគម្រោងកែប្រែផ្ទះរបស់ម្តាយខ្ញុំ ឲ្យក្លាយជាការវិនិយោគនោះទេ។…
Read article
ការណាត់ជួបជាមួយសេចក្តីស្លាប់
ហេព្រើរ ៩:២៣-២៨ ដោយព្រោះបានតម្រូវឲ្យមនុស្សទាំងអស់ស្លាប់១ដង រួចសឹមជាប់សេចក្តីជំនុំជំរះ។ ហេព្រើរ ៩:២៧ កាលពីថ្ងៃទី១២ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៦៣ លោក ចន អ៊ែហ្វ ខេនេឌី(John F. Kennedy) ជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក លោកអាល់ដូស ហាក់លេយ(Aldous Huxley) ជាអ្នកនិពន្ធ និងទស្សនវិទូ និងលោកស៊ី អ៊ែស លូអីស(C. S. Lewis) ជាអ្នកការពារជំនឿគ្រីស្ទាន សុទ្ធតែបានលាចាកលោកក្នុងថ្ងៃតែមួយ។ បុរសដ៏ល្បីល្បាញទាំង៣នាក់នេះ បានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនវិជ្ជាខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងការរស់នៅ។ លោកហាក់លេយ ជាអ្នកមិនជឿ ហើយក៏មិនបដិសេធថា ព្រះមានពិតមែន ហើយជាអ្នកនិយមទស្សនវិជ្ជារបស់អាស៊ី។ ចំណែកលោក ខេនេឌីវិញ គឺជាសាសនិករ៉ូម៉ាំងកាតូលិក ប៉ុន្តែ គាត់បានប្រកាន់ខ្ជាប់តាមទស្សនវិជ្ជាបែបមនុស្សជាតិនិយម។ រីឯលោកលូអ៊ីសវិញ គាត់គឺជាអតីតអ្នកបដិសេធថាព្រះមានពិតមែន ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គាត់បានក្លាយជាអ្នកជឿព្រះក្នុងនិកាយអ៊ែងគ្លិខិន ហើយក៏ក្លាយជាអ្នកការពារសេចក្តីជំនឿគ្រីស្ទាន ដោយមិនខ្លាចរអែងចិត្តនរណាឡើយ។ សេចក្តីស្លាប់មិនរើសមុខមនុស្សឡើយ ខណៈពេលបុរសដ៏ល្បីល្បាញទាំងបីបានជួបសេចក្តីស្លាប់ នៅថ្ងៃខែតែមួយ នៅទីកន្លែងផ្សេងគ្នា។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងថា សេចក្តីស្លាប់បានចាប់ផ្តើមកើតមានចំពោះមនុស្សជាតិ នៅពេលដែលលោកអ័ដាម…
Read article
ឱកាសចែកចាយអំពីព្រះយេស៊ូវ
កិច្ចការ ២១:២៧-២២:១ សូមលោកបើកឲ្យខ្ញុំនិយាយទៅជនទាំងឡាយបន្តិចសិន។ កិច្ចការ ២១:៣៩ សាវ័កប៉ុលបានទៅព្រះវិហារទីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីចូលរួមពិធីញែកជាបរិសុទ្ធរបស់សាសន៍យូដា(កិច្ចការ ២១:២៦)។ ពួកញុះញង់មួយចំនួនគិតស្មានថា គាត់កំពុងបង្រៀនគេឲ្យប្រឆាំងនឹងក្រឹត្យវិន័យ ហើយក៏បានព្យាយាមសម្លាប់គាត់(ខ.៣១)។ ពួកទាហានរ៉ូម៉ាំងក៏បានប្រញាប់ទៅធ្វើអន្តរាគមន៍ ហើយក៏បានចាប់ចងសាវ័កប៉ុល នាំគាត់ចេញពីតំបន់ព្រះវិហារ ខណៈពេលដែលហ្វូងមនុស្សបានស្រែកឲ្យគេសម្លាប់គាត់(ខ.៣៦)។ តើសាវ័កប៉ុលបានឆ្លើយតប ចំពោះការគំរាមកំហែងនេះ យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? គឺគាត់បានសុំមេទ័ពអនុញ្ញាតឲ្យគាត់និយាយទៅកាន់ពួកបណ្តាជន(ខ.៣៩)។ នៅពេលដែលមេទ័ពរ៉ូម៉ាំងបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់និយាយ ទាំងខ្លួនគាត់កំពុងហូរឈាម និងមានស្នាមជាំពេញខ្លួន គាត់ក៏បានងាកទៅរកហ្វូងមនុស្សដែលកំពុងតែខឹងសម្បា ហើយក៏បានចែកចាយសេចក្តីជំនឿ ដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ ឲ្យពួកគេស្តាប់(២២:១-១៦)។ នេះជារឿងដែលបានកើតឡើងជាងពីរពាន់ឆ្នាំហើយ ជារឿងចាស់ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលយើងប្រហែលមិនងាយជួបរឿងនេះទេ។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះ ភីធ័រ(Peter) ត្រូវគេចាប់ខ្លួន ខណៈពេលដែលគាត់ទៅសួរសុខទុក្ខមិត្តភក្តិម្នាក់ ដែលកំពុងជាប់គុក។ មិត្តភក្តិគាត់ជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ក្នុងប្រទេសដែលគ្រីស្ទបរិស័ទបានទទួលរងការបៀតបៀនជាប្រចាំ។ លោកភីធ័រត្រូវគេបោះចូលទៅក្នុងគុកងងឹត ហើយត្រូវគេរុំភ្នែក ក្នុងពេលដែលគេសួរចម្លើយគាត់។ នៅពេលដែលគេដកក្រណាត់រុំភ្នែកចេញ គាត់ក៏បានឃើញទាហានបួននាក់ កំពុងភ្ជង់កាំភ្លើងដាក់គាត់។ តើលោកភីធ័រគួរឆ្លើយតបដូចម្តេចខ្លះ? គាត់បានមើលឃើញឱកាសដ៏ល្អឥតខ្ចោះ សម្រាប់ចែកចាយសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដល់ពួកគេ។ សាវ័កប៉ុល និងលោកភីធ័របានចង្អុលបង្ហាញប្រាប់គេ អំពីសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់ ទោះគេពិបាកទទួលយកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ទោះព្រះអម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យយើងឆ្លងកាត់ពេលវេលាដ៏ពិបាក ឬទទួលរងការបៀតបៀនយ៉ាងក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែមានភារកិច្ច “ផ្សាយដំណឹងល្អ”(ម៉ាកុស…
Read article