មើលឃើញតម្រូវការ
ពួកស្រីមេម៉ាយក៏ឈរជិតគាត់ទាំងយំ ព្រមទាំងបង្ហាញអាវ និងសំលៀកបំពាក់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលតេប៊ីថាបានធ្វើឲ្យ ពីកាលនាងនៅជាមួយនៅឡើយ។ កិច្ចការ ៩:៣៩ ក្នុងរយៈពេលពីរបីថ្ងៃ មុនពេលឪពុកខ្ញុំលាចាកលោក មានគ្រូពេទ្យម្នាក់ឈ្មោះរេជល(Rachel) បានចូលមកក្នុងបន្ទប់ព្យាបាលគាត់ ហើយសួរគាត់ថា តើគាត់ចង់ឲ្យនាងជួយកោរពុកមាត់ឲ្យគាត់ទេ? ពេលរេជលយកឡាមមកកោរពុកមាត់ឲ្យគាត់ នាងក៏បានពន្យល់គាត់ថា នាងចង់កោរពុកមាត់ឲ្យគាត់ ព្រោះចាស់ៗ ក្នុងជំនាន់របស់គាត់ចូលចិត្តកោរពុកមាត់ឲ្យបានស្អាតជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ រេជលបានមើលឃើញតម្រូវការរបស់គាត់ ហើយក៏បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស ភាពថ្លៃថ្នូ និងការគោរពដល់គាត់។ ការយកចិត្តទុកដាក់ដ៏សុភាពរបស់នាង បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីមិត្តភក្តិខ្ញុំឈ្មោះ ជូលី(Julie) ដែលនៅតែលាបក្រចកដៃឲ្យម្តាយចាស់ជរា ព្រោះជូលីចង់ឲ្យម្តាយរបស់ខ្លួននៅតែមានសម្រស់ស្អាត។ បទគម្ពីរកិច្ចការជំពូក៩ បានចែងអំពីសិស្សម្នាក់ឈ្មោះ តេប៊ីថា ដែលបានបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស ដោយចែកខោអាវដែលខ្លួនបានដេរ ឲ្យអ្នកក្រ(ខ.៣៦,៣៩)។ ពេលនាងស្លាប់ ដោយសារជំងឺ មិត្តភក្តិរបស់នាងជាច្រើនបានមកជួបជុំគ្នាពេញបន្ទប់របស់នាង ដោយទួញយំ ដើម្បីកាន់ទុក្ខស្រ្តីដ៏សប្បុរស ដែលចូលចិត្តជួយអ្នកដទៃ។ តែរឿងរបស់តេប៊ីថា នៅមិនបានចប់ត្រឹមនេះទេ។ ពេលដែលសាវ័កពេត្រុសបានមកដល់ គាត់ក៏បានលត់ជង្គង់នៅក្បែរសពនាង ហើយអធិស្ឋាន។ ដោយព្រះចេស្តារបស់ព្រះ គាត់ក៏បានហៅឈ្មោះនាងថា “តេប៊ីថាអើយ ចូរនាងក្រោកឡើង”។ នាងក្រោកឡើង នាងក៏បើកភ្នែកឃើញពេត្រុស រួចឡើងអង្គុយ។ ពេលមិត្តភក្តិរបស់នាងបានដឹងថា នាងនៅមានជីវិត ដំណឹងអំពីការអស្ចារ្យនេះបានឮសុះសាយពេញទីក្រុង…
Read article
មិនមែនធ្វើតាមអារម្មណ៍ខ្លួនឯង
ទូលបង្គំមានសេចក្តីអំណរ នឹងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ អើ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ក៏នៅក្នុងចិត្តទូលបង្គំ។ ទំនុកដំកើង ៤០:៨ មានពេលមួយ គេបានផ្តល់ឲ្យការងារមួយដល់ភីធ័រ(Peter) ក្នុងពេលដែលគាត់កំពុងស្វែងរកការងារធ្វើ។ បន្ទាប់ពីកន្លែងធ្វើការចាស់បានកាត់បន្ថយបុគ្គលិក ក្នុងនាមគាត់ជាអ្នករកប្រាក់ចំណូល សម្រាប់គ្រួសារដែលទើបតែបង្កើតថ្មី គាត់បានអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត សូមព្រះអង្គប្រទានការងារថ្មីឲ្យគាត់ធ្វើ។ មិត្តភក្តិគាត់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា ព្រះទ្រង់កំពុងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់គាត់ហើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភីធ័រពិបាកសម្រេចចិត្ត ពេលដែលគាត់បានអានព័ត៌មាន អំពីម្ចាស់ក្រុមហ៊ុននោះ។ ក្រុមហ៊ុននោះបានវិនិយោគ នៅក្នុងមុខជំនួញដែលគួរឲ្យសង្ស័យ ហើយក៏ធ្លាប់មានឈ្មោះស្អុយ ដោយសារអំពើពុករលួយទៀត។ ទីបញ្ចប់ ភីធ័រក៏បានបដិសេធមិនទៅធ្វើការនៅកន្លែងនោះ ទោះគាត់មានការពិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ជឿថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់ធ្វើរឿងដែលត្រឹមត្រូវ ហើយគាត់គ្រាន់តែជឿថា ព្រះអង្គនឹងផ្គត់ផ្គង់គាត់។ ភីធ័រក៏បាននឹកចាំ អំពីរឿងដាវីឌ ជួបស្តេចសូល ក្នុងរូងភ្នំ។ ក្នុងរឿងនោះ ដាវីឌមានឱកាសសម្លាប់បុរស ដែលកំពុងតាមសម្លាប់គាត់ តែគាត់មិនបានសម្លាប់ស្តេចសូលឡើយ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ឃាត់ កុំឲ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តដូច្នេះ ដល់ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំ ដែលទ្រង់បានចាក់ប្រេងតាំងឲ្យ គឺដែលខ្ញុំនឹងលើកដៃទាស់នឹងទ្រង់ឡើយ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាបានចាក់ប្រេងតាំងទ្រង់ហើយ”(១សាំយ៉ូអែល ២៤:៦)។ ពេលនោះ ដាវីឌមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ក្នុងការស្តាប់តាមបង្គាប់របស់ព្រះ និងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ គឺមិនបានធ្វើតាមអារម្មណ៍ ឬការយល់ឃើញរបស់ខ្លួនឡើយ។ យើងមិនត្រូវព្យាយាមស្វែងរកទីសំគាល់…
Read article
នៅតែនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ
អ្នកទាំងនោះចេះតែបង្រៀន ព្រមទាំងប្រាប់ដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយនៅអស់ទាំងផ្ទះរាល់តែថ្ងៃជានិច្ច។ កិច្ចការ ៥:៤២ ក្នុងការសម្ភាសតន្ត្រីករម្នាក់ដែលជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់បានរៀបរាប់អំពីពេលមួយ ដែលគេបានជំរុញឲ្យគាត់ “ឈប់និយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ” ច្រើនពេក។ តើហេតុអ្វីគាត់ត្រូវឈប់? គេបានលើកឡើងថា ក្រុមចម្រៀងគាត់នឹងកាន់តែល្បីឈ្មោះ ហើយមានលុយកាន់តែច្រើន ដើម្បីជួយអ្នកក្រ បើគាត់ឈប់និយាយថា ការងាររបស់គាត់សម្រាប់លើកដំកើងព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានគិតរួចហើយ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តប្រកាសថា អាជីពជាតន្រ្តីកររបស់គាត់ គឺសម្រាប់ចែកផ្សាយជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ … គាត់មិនអាចឈប់ប្រកាសអំពីព្រះអង្គបានឡើយ។ គាត់ក៏បានប្រាប់គេថា គាត់មានចិត្តឆេះឆួល ក្នុងការឆ្លើយតបការត្រាស់ហៅ ឲ្យផ្សាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ពួកសាវ័កក៏ធ្លាប់ជួបរឿងស្រដៀងនេះផងដែរ តែក្នុងកាលៈទេសៈដែលមានការគំរាមកំហែងខ្លាំងជាងនេះ។ ពួកគេបានជាប់គុក ហើយមានទេវតាយាងមករំដោះពួកគេ ហើយប្រាប់ពួកគេឲ្យបន្តប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីដំណឹងល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (កិច្ចការ ៥:១៩-២០)។ ពេលអ្នកដឹកនាំសាសនាបានដឹងថា ពួកសាវ័កបានរត់គេចខ្លួន ហើយនៅតែបន្តប្រកាសដំណឹងល្អទៀត ពួកគេក៏បានព្រមានពួកសាវ័កថា “តើយើងមិនបានហាមផ្តាច់មិនឲ្យឯងរាល់គ្នាបង្រៀនពីឈ្មោះនោះទៀតទេឬអី?”(ខ.២៨)។ ពួកសាវ័កក៏បានឆ្លើយតបថា ពួកគេត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់របស់ព្រះជាជាងស្តាប់តាមមនុស្ស(ខ.២៩)។ ជាលទ្ធផល ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនោះ ក៏បានឲ្យគេចាប់ពួកសាវ័កវាយនឹងរំពាត់ ព្រមទាំងហាមឃាត់ មិនឲ្យនិយាយពីព្រះនាមព្រះយេស៊ូវទៀត(ខ.៤០)។ ពួកសាវ័កមានអំណរក្នុងការរងទុក្ខ ដើម្បីព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ ហើយ “ចេះតែបង្រៀន ព្រមទាំងប្រាប់ដំណឹងល្អពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅក្នុងព្រះវិហារ ហើយនៅអស់ទាំងផ្ទះរាល់តែថ្ងៃជានិច្ច”(ខ.៤២)។…
Read article
អធិស្ឋានក្នុងពេលដ៏ពិបាក
កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង។ ទំនុកដំកើង ៦១:២ លោករូស៊ែល មួរ(Russell Moore) ជាអ្នកនិពន្ធ និងទេវវិទូ ដែលពិពណ៌នាថា គាត់បានសង្កេតឃើញភាពស្ងាត់ជ្រងំគួរឲ្យភ័យខ្លាច បានកើតមានក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយ នៅប្រទេសរុស្ស៊ី ជាកន្លែងដែលគាត់ចិញ្ចឹមក្មេងប្រុសៗ។ ក្រោយមក មានគេពន្យល់គាត់ថា កូនង៉ែតទាំងនោះបានឈប់យំ ដោយសារពួកគេបានដឹងខ្លួនថា គ្មាននរណាឆ្លើយតប ចំពោះការស្រែកយំរបស់ពួកគេទេ។ ពេលណាយើងស្ថិតក្នុងពេលដ៏ពិបាក យើងក៏អាចមានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាម្នាក់ស្តាប់យើងឮផងដែរ។ ហើយដែលអាក្រក់បំផុតនោះ យើងក៏អាចមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់មិនបានស្តាប់ឮសម្រែករបស់យើង ឬទតមើលទឹកភ្នែកយើងឡើយ។ តែព្រះអង្គពិតជាស្តាប់ឮ និងទតឃើញមែន! ហេតុនេះហើយ យើងចាំបាច់ត្រូវទូលអង្វរ ដូចដែលមានចែងជាពិសេស ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានទូលអង្វរ សូមជំនួយពីព្រះ ហើយក៏បានទូលថ្វាយអំពីស្ថានភាពរបស់ខ្លួនដល់ព្រះអង្គ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦១ ស្តេចដាវីឌបានទូលអង្វរដល់ព្រះអាទិកររបស់ទ្រង់ថា “កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង សូមនាំទូលបង្គំទៅឯថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងទូលបង្គំ”(ខ.២)។ ស្តេចដាវីឌបានស្រែករកព្រះ ព្រោះទ្រង់ជ្រាបថា មានតែព្រះអង្គទេ ដែលជា “ទីជ្រកកោន” និងជា “ប៉មយ៉ាងមាំ” (ខ.៣)។ ការអធិស្ឋានទូលអង្វរ តាមគំរូបទគម្ពីរទំនុកដំកើង គឺបានបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់មានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ក៏ដូចជានឹកចាំ…
Read article
ទឹកដែលនាំទៅរកជីវិត
នាងនឹងបានសូមពីអ្នកនោះវិញ រួចអ្នកនោះនឹងឲ្យទឹករស់ដល់នាង។ យ៉ូហាន ៤:១០ ការរស់នៅរបស់អេនឌ្រា(Andrea) ក្នុងគ្រួសារមានការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង បានជានាងរត់ចោលផ្ទះ នៅអាយុ១៤ឆ្នាំ ដោយរកបានការងារមួយធ្វើ និងរស់នៅជាមួយមិត្តភក្តិ។ ដោយសារនាងស្រេកឃ្លានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងចង់ឲ្យគេឲ្យតម្លៃមកលើនាង ក្រោយមក នាងក៏បានផ្លាស់ទៅរស់នៅជាមួយបុរសម្នាក់ ដែលបាននាំនាងសេពគ្រឿងញៀន បន្ថែមពីលើការញៀនស្រា ដែលនាងកំពុងមានស្រាប់។ តែទំនាក់ទំនង និងសារធាតុញៀនទាំងនោះមិនអាចបំពេញការស្រេកឃ្លានរបស់នាងបានទេ។ នាងក៏បានបន្តស្វែងរកការស្កប់ចិត្ត ហើយប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក នាងក៏បានជួបអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលបាននាំនាងឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយអធិស្ឋានជាមួយនាង។ ពីរបីខែក្រោយមក ទីបំផុត នាងក៏បានរកឃើញព្រះមួយអង្គ ដែលអាចបំបាត់ការស្រេកឃ្លានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់នាងបាន។ ព្រះអង្គមានព្រះនាមយេស៊ូវ។ ស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារី ដែលបានជួបព្រះយេស៊ូវ នៅក្បែរអណ្តូងទឹក ក៏បានបំបាត់ការស្រេកខាងវិញ្ញាណរបស់នាងផងដែរ។ នាងបានទៅដងទឹក នៅពេលថ្ងៃក្តៅ(យ៉ូហាន ៤:៥-៧) ប្រហែល ដើម្បីកុំឲ្យស្រ្តីដទៃទៀតឃើញ និងនិយាយដើមនាង ដោយសារនាងមានប្រវត្តិមានប្តីច្រើន ហើយកំពុងមានទំនាក់ទំនងផិតក្បត់(ខ.១៧-១៨)។ ពេលព្រះយេស៊ូវចូលមកក្បែរនាង ហើយសុំទឹកនាងសោយ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើតាមទំនៀមទំលាប់របស់សាសន៍យូដា ដែលតាមធម្មតា សាសន៍យូដា មិនរាប់អានសាសន៍សាម៉ារីឡើយ។ តែព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានអំណោយនៃទឹករស់ដល់នាង ដែលនាំឲ្យនាងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(ខ.១០)។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងបំបាត់ការស្រេកទឹកខាងវិញ្ញាណរបស់នាង។ ពេលណាយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ យើងក៏ផឹកទឹករស់នោះផងដែរ។ បន្ទាប់មក…
Read article
ទិវាបន្ទាបខ្លួន
នោះក៏បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ ទាំងចុះចូលស្តាប់បង្គាប់ រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់ឈើឆ្កាងផង។ ភីលីព ២:៨ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំច្រើនតែអស់សំណើច នឹងថ្ងៃបុណ្យជាតិមិនផ្លូវការជាច្រើន ដែលគេបាននាំគ្នាបង្កើតឡើង នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គ្រាន់តែក្នុងខែកុម្ភៈ គេមានទិវានំផ្អែម ទិវាអ្នកលេបផ្លែដាវ និងថែមទាំងមានទិវាអបអរនំរបស់ឆ្កែទៀតផង។ អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះ គឺគេបានហៅថ្ងៃនេះថា ទិវាបន្ទាបខ្លួន។ គេបានទទួលស្គាល់ជាសកលថា ការបន្ទាបខ្លួន ជាគុណធម៌មួយ ដែលសមនឹងឲ្យយើងអបអរ។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលគេមិនតែងតែឲ្យតម្លៃការបន្ទាបខ្លួនឡើយ។ នៅសម័យបុរាណ គេបានចាត់ទុកការបន្ទាបខ្លួន ជាចំណុចខ្សោយ មិនមែនគុណធម៌នោះទេ ហើយគេក៏បានឲ្យតម្លៃមកលើកិត្តិសព្ទវិញ។ គេបានលើកទឹកចិត្តមនុស្សឲ្យអួតសំញែងជោគជ័យរបស់ខ្លួន ហេតុនេះហើយ គេតែងតែព្យាយាមលើកដំកើងខ្លួនឯងជានិច្ច គឺមិនដែលបន្ទាបចុះទេ។ ការបន្ទាបខ្លួនគឺមានន័យថា ដាក់ខ្លួនឲ្យទាបជាងគេ ប្រៀបដូចជាអ្នកបម្រើ ដែលទៀបជាងចៅហ្វាយនាយអញ្ចឹងដែរ។ តែអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តបានមានប្រសាសន៍ថា ផ្នត់គំនិតនេះក៏បានផ្លាស់ប្តូរ នៅពេលដែលគេធ្វើគុតព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង។ កាលនោះ ព្រះដែលមានសិរីរុងរឿងជាព្រះ បានលះបង់សិរីល្អ ដើម្បីធ្វើជា “អ្នកបម្រើ” ហើយបានបន្ទាបព្រះកាយដល់អស់ព្រះជន្ម ដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សជាតិឲ្យរួចពីបាប(ភីលីព ២:៦-៨)។ ការបន្ទាបព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គ បាននាំឲ្យមនុស្សមានការយល់ដឹងជាថ្មី អំពីការបន្ទាបខ្លួន។ នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១ ដោយសារការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ សូម្បីតែអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញដែលមិនជឿព្រះ ក៏បានចាត់ទុកការបន្ទាបខ្លួនជាគុណធម៌ផងដែរ។…
Read article