មើលឃើញពេលអនាគត ដែលមានសង្ឃឹម
អេសាយ ៤១:១៧-២០ អញនឹងបើកផ្លូវទឹកឲ្យហូរនៅលើទីខ្ពស់ត្រងិល ហើយនឹងទឹកផុសនៅកណ្តាលច្រកភ្នំ។ អេសាយ ៤១:១៨ បន្ទាប់ពីបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញពីខ្យល់ព្យុះកាទ្រីណា កាលពីឆ្នាំ២០០៥ រដ្ឋញូ អ័រលិនបានធ្វើការសាងសង់ឡើងវិញ បន្តិចម្តងៗ។ ទីក្រុង ឡូវ័រ ណាញ វ៉ដ គឺជាតំបន់ដែលទទួលរងការវាយប្រហារខ្លាំងជាងគេ ដោយប្រជាជននៅទីនោះ នៅតែខ្វះខាតធនធាន ក្នុងកំរិតមូលដ្ឋាន បន្ទាប់ពីគ្រោះធម្មជាតិនេះបានកន្លងផុតទៅអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ លោកបឺនែល ខុលតុន(Burnell Cotlon) ក៏បានផ្តួចផ្តើមគំនិតនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ។ នៅខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ២០១៤ គាត់បានបើកហាងលក់គ្រឿងទេសទីមួយ ក្នុងទីក្រុងនោះ។ គាត់ថា នៅពេលដែលគាត់ទិញអគារ ដើម្បីបើកហាងនោះ គេគ្រប់គ្នាគិតស្មានថា គាត់ឆ្កួត ប៉ុន្តែ ភ្ញៀវទីមួយដែលចូលទិញឥវ៉ាន់នៅទីនោះ បានស្រក់ទឹកភ្នែក ដោយសារខ្លួនមិនដែលនឹកស្មានថា តំបន់ដែលគាត់រស់នៅមានការចាប់ផ្តើមឡើងវិញទេ។ ម្តាយរបស់គាត់មានប្រសាសន៍ថា គាត់បានមើលឃើញអ្វី ដែលម្តាយគាត់មើលមិនឃើញ ម្តាយគាត់សប្បាយចិត្តណាស់ ដែលបានដឹងថា គាត់បានឆក់យកឱកាសនោះ។ ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងឲ្យហោរាអេសាយមើលឃើញពេលអនាគត ដែលមានសង្ឃឹម នៅចំពោះមុខនៃវិនាសកម្ម។ ដោយសារព្រះអង្គទតឃើញអ្នកក្រតោកយ៉ាក កំពុងស្វែងរកទឹកផឹក តែរកមិនបាន(អេសាយ ៤១:១៧) ព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងកែប្រែវាលរហោស្ថានឲ្យក្លាយជាកន្លែងមានទឹកហូរ និងមានទឹកផុសនៅលើដីស្ងួតហែង(ខ.១៨)។ នៅពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គបានស្គាល់ភាពសម្បូរសប្បាយ…
Read article
ការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណដ៏ពិបាក
ហេព្រើរ ១១:១៣-១៦ តែឥឡូវនេះ គេសង្វាតចង់បានស្រុក១ដ៏ប្រសើរជាង គឺខាងស្ថានសួគ៌វិញ។ ហេព្រើរ ១១:១៦ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានមនុស្សជាង២រយលាននាក់ មានជំនឿសាសនាផ្សេងគ្នា បានធ្វើធម្មយាត្រា ទៅកាន់ទីសក្ការៈសំខាន់ៗរបស់សាសនាពួកគេ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនជំនាន់មកហើយ ដែលមនុស្សជាច្រើនយល់ឃើញថា ការធ្វើធម្មយាត្រា គឺជាការធ្វើដំណើរ ទៅកាន់ទីសក្ការៈ ដើម្បីទទួលព្រះពរបែបណាមួយ។ ពួកគេខិតខំធ្វើយ៉ាងណា ទៅឲ្យដល់ព្រះវិហារ ទីសក្ការបូជា ឬទីតាំងផ្សេងទៀត ដែលពួកគេអាចទទួលពរជ័យពីសាសនា ឬព្រះរបស់ពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទជាជនជាតិឃែល នៅចក្រភពអង់គ្លេស ពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅទទួលព្រះពរ តាមរបៀបផ្សេងពីនេះ។ ពួកគេធ្វើដំណើរដោយគ្មានគោលដៅ ចូលទៅក្នុងព្រៃ ឬទីវាលដែលគ្មានមនុស្សនៅ ឬជិះទូករសាត់អណ្តែត តាមចរន្តទឹកសមុទ្រ ដោយគ្មានគោលដៅ ព្រោះពួកគេយល់ឃើញថា ការធ្វើដំណើរនោះ គឺជាការរៀនទុកចិត្តព្រោះ ក្នុងទឹកដីដែលពួកគេមិនស្គាល់។ បានសេចក្តីថា សម្រាប់ពួកគេ ព្រះពរមិនមែនជាអ្វីដែលពួកគេអាចរកបាននៅត្រង់គោលដៅនៃការធ្វើដំណើរ តែអាចរកបាននៅតាមផ្លូវដែលពួកគេធ្វើដំណើរ។ បទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១១ ជាបទគម្ពីរដ៏សំខាន់ ដែលជនជាតិឃែលបានយកមកប្រើ ក្នុងការធ្វើដំណើរនេះ។ ការរស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺជាការចាកចេញពីផ្លូវរបស់លោកិយ ហើយជាការធ្វើដំណើរ ទៅកាន់ទីក្រុងរបស់ព្រះអម្ចាស់ (ខ.១៣-១៦) ដូចនេះ ពួកគេយល់ឃើញថា…
Read article
រៀនសូត្រពីគ្នាទៅវិញទៅមក
នាងរស់ ២:១១-១២ ៣:១-៦ គេបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំ ពីគ្រប់ទាំងកិរិយា ដែលនាងបានប្រព្រឹត្តនឹងម្តាយក្មេក តាំងពីប្តីនាងស្លាប់ចោលទៅ។ នាងរស់ ២:១១ រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ មុនពេលកម្មវិធីហ្ស៊ូម(Zoom) ត្រូវបានគេយកមកប្រើ ក្នុងការជួបជុំជាក្រុមពីចម្ងាយ តាមបណ្ដាញអ៊ីនធឺណិត មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានអញ្ជើញខ្ញុំ ឲ្យចូលរួមជាមួយគាត់ ក្នុងការជួបគ្នាតាមអនឡាញមើលមុខគ្នាឃើញ ដើម្បីពិភាក្សាគ្នាអំពីកម្មវិធីមួយ។ តាមរយៈភាពតានតឹងដែលខ្ញុំបានបង្ហាញក្នុងអ៊ីមែល ដែលខ្ញុំបានផ្ញើទៅគាត់ គាត់អាចមើលដឹងថា ខ្ញុំមិនទាន់យល់អំពីរបៀបចូលរួមជាមួយគាត់ ដូចនេះ គាត់ក៏បានណែនាំខ្ញុំ ឲ្យស្វែងរកក្មេងជំទង់ម្នាក់ ជួយពន្យល់ខ្ញុំអំពីរបៀបចូលរួមក្នុងការជួបគ្នាតាមអនឡាញមើលមុខគ្នាឃើញ។ ការណែនាំរបស់គាត់ បានចង្អុលបង្ហាញ អំពីតម្លៃនៃទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្ស ស្ថិតក្នុងជំនាន់ផ្សេងគ្នា។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទំនាក់ទំនងរវាងនាងរស់ និងនាងណាអូមី។ គេច្រើនតែសរសើរនាងរស់ ដោយសារគាត់ជាកូនប្រសារស្រី ដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ ដែលបានសម្រេចចិត្តមិនវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើត ដើម្បីរួមដំណើរជាមួយនាងណាអូមីជាម្តាយក្មេក ទៅភូមិបេថ្លេហិម(នាងរស់ ១:១៦-១៧)។ នៅពេលដែលពួកគេទៅដល់ភូមិនោះ នាងរស់ក៏បានប្រាប់នាងណាអូមីថា “ឥឡូវនេះ សូមបើកឲ្យខ្ញុំទៅឯស្រែ ដើម្បីនឹងរើសសន្សំស្រូវ តាមអ្នកណាដែលអាណិតមេត្តាដល់ខ្ញុំ”(២:២)។ នាងបានជួយស្រ្តីចំណាសម្នាក់នេះ ដែលក្រោយមក បានជួយនាងឲ្យបានរៀបការជាមួយលោកបូអូស ជាម្ចាស់ស្រែ។ ការណែនាំរបស់នាងណាអូមី សម្រាប់នាងរស់ បានបណ្តាលចិត្តលោកបូអូស ឲ្យទិញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់បងប្អូនសាច់ថ្លៃរបស់នាង ហើយក៏បានទទួលយកនាងជាភរិយា(៤:៩-១០)។…
Read article
អ្នកខ្លាំងពូកែខាងការអធិស្ឋាន
អេភេសូរ ១:១៥-២៣ នោះខ្ញុំមិនដែលលែងអរព្រះគុណ ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាឡើយ គឺខ្ញុំតែងដំណាលពីអ្នករាល់គ្នា ក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំវិញ។ អេភេសូរ ១:១៦ លោកជន(Jørn) ជាកសិករ ដែលជួលដីស្រែរបស់គេ ដើម្បីធ្វើស្រែ។ គេមិនគិតថា គាត់នឹងទទួលបានផលចំណេញច្រើននោះទេ។ តែទោះគាត់មានភ្នែកខ្សោយ និងកាយសម្បទាមិនគ្រប់គ្រាន់ក៏ដោយ គាត់បានធ្វើការលះបង់ ដើម្បីអ្នកភូមិរបស់គាត់ ក្នុងប្រទេសនរវេយ ដោយអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ អស់ជាច្រើនយប់ នៅពេលណាការឈឺចាប់ក្នុងខ្លួនគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់មិនអាចគេងលក់។ ក្នុងការអធិស្ឋាននោះ គាត់បានអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ ម្តងមួយគ្រួសារ ដោយបញ្ចេញឈ្មោះរបស់ពួកគេម្នាក់ៗ និងថែមទាំងបានអធិស្ឋានឲ្យក្មេងៗដែលគាត់មិនទាន់បានជួបផងដែរ។ អ្នកភូមិស្រឡាញ់វិញ្ញាណដ៏សុភាពរបស់គាត់ ហើយក៏បានទៅសុំយោបល់ និងការណែនាំប្រកបដោយប្រាជ្ញាពីគាត់។ បើសិនជាគាត់មិនអាចជួយពួកគេ តាមរបៀបជាក់ស្តែងណាមួយ ពួកគេនៅតែមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពរពួកគេ តាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់បានបង្ហាញដល់ពួកគេ ដោយបានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ពីគាត់។ នៅពេលដែលលោកជនទទួលមរណៈភាព គេបានធ្វើពិធីបុណ្យសពធំជាងគេសម្រាប់គាត់ នៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេ ទោះគាត់មិនមានសាច់ញាតិនៅក្នុងភូមិនោះក៏ដោយ។ ការអធិស្ឋានរបស់គាត់ បានបង្កើតផលផ្លែជាច្រើនហួសក្តីស្រមៃរបស់គាត់។ បុរសដែលបានបន្ទាបខ្លួននេះ បានយកគំរូតាមសាវ័កប៉ុល ដែលបានស្រឡាញ់មនុស្សដែលគាត់បានបម្រើ និងអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ កាលគាត់កំពុងជាប់ឃុំក្នុងគុក។ គាត់បានសរសេរសំបុត្រទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងអេភេសូរ កាលគាត់កំពុងជាប់គុក នៅទីក្រុងរ៉ូម ដោយអធិស្ឋានសូមព្រះអម្ចាស់ ប្រទានពួកគេនូវ “ព្រះវិញ្ញាណ ដែលប្រោសឲ្យមានប្រាជ្ញា…
Read article
ការភ័យខ្លាចដ៏ត្រឹមត្រូវ
និក្ខមនំ ២០:១៨-២១ កុំខ្លាចអី ដ្បិតព្រះទ្រង់បានយាងមកប្រយោជន៍តែនឹងល្បងអ្នករាល់គ្នាទេ ហើយឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានកោតខ្លាចដល់ទ្រង់។ និក្ខមនំ ២០:២០ មនុស្សជាច្រើនមានការភ័យខ្លាចមិនសមហេតុផល ចំពោះអ្វីមួយ ឬស្ថានភាពអ្វីមួយ រៀងៗខ្លួន។ អ្នកខ្លះខ្លាចសត្វពីងពាង(ទោះអ្នកខ្លះបានប្រកែកថា ការខ្លាចសត្វពីងពាងជារឿងធម្មតាក៏ដោយ)។ អ្នកខ្លះទៀតខ្លាចប៉េងប៉ោង ហើយអ្នកផ្សេងទៀតខ្លាចស្ករសូកូឡា។ ការភ័យខ្លាចទាំងនេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមការភ័យខ្លាចប្លែកៗជាង៤០០ ដែលពិតជាមានមែន និងត្រូវបានគេធ្វើការសិក្សា និងកត់ត្រាទុកក្នុងឯកសារ។ និយាយរួម មនុស្សយើងហាក់ដូចជាអាចមានការភ័យខ្លាច ចំពោះរឿងភាគច្រើន ដែលកើតមានក្នុងពិភពលោក។ ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏មានការភ័យខ្លាច បន្ទាប់ពីពួកគេបានទទួលក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “កាលបណ្តាជនទាំងអស់គ្នា បានឮផ្គរលាន់ និងសូរផ្លុំស្នែង ហើយឃើញផ្លេកបន្ទោរ និងភ្នំហុយផ្សែងឡើងដូច្នេះ នោះស្រាប់តែគេញ័ររន្ធត់ ហើយក៏ថយទៅឈរនៅទីឆ្ងាយវិញ”(និក្ខមនំ ២០:១៨)។ លោកម៉ូសេក៏បានកម្សាន្តចិត្តពួកគេ ដោយមានប្រសាសន៍គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុតថា “កុំខ្លាចអី ដ្បិតព្រះទ្រង់បានយាងមកប្រយោជន៍តែនឹងល្បងអ្នករាល់គ្នាទេ ហើយឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើអំពើបាបឡើយ”(ខ.២០)។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកម៉ូសេមិនបាននិយាយជាន់កែងខ្លួនឯងទេ នៅពេលដែលគាត់ប្រាប់គេកុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច តែគាត់ក៏បានប្រាប់គេឲ្យកោតខ្លាចដល់ព្រះវិញ។ តាមពិត ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមភាសាហេព្រើរ ពាក្យ “ខ្លាច” យ៉ាងហោចណាស់ មានន័យពីរ គឺការភ័យញ័រចំពោះអ្វីមួយ ឬការកោតខ្លាច ដោយការគោរពចំពោះព្រះ។ យើងប្រហែលអស់សំណើច…
Read article
ជាអ្នកមានខាងឯការល្អ
១ធីម៉ូថេ ៦:៦-១០,១៧-១៩ ចូរបង្គាប់ឲ្យគេធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទានដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង។ ១ធីម៉ូថេ ៦:១៨ អ្នកស្រី អូសេឡា មែកខាធី(Oseola McCarty) បានធ្វើការងារដ៏ហត់នឿយ ជាអ្នកបោកគក់សំលៀកបំពាក់ អស់៧ទសវត្សរ៍ ដែលមានការបោកគក់ និងការពូតខោអាវដោយដៃ។ នៅទីបំផុត គាត់ក៏បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីចូលនិវត្តន៍ ក្នុងអាយុ៨៦ឆ្នាំ។ គាត់បានសន្សំប្រាក់ចំណូលតិចតួចរបស់គាត់ ក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនោះ ហើយសហគមន៍របស់គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលដែលគាត់បានបរិច្ចាគលុយ ១៥ម៉ឺនដុល្លា ឲ្យសកលវិទ្យាល័យមួយនៅក្បែរផ្ទះគាត់ ដើម្បីបង្កើតមូលនិធិអាហារូបករណ៍ សម្រាប់សិស្សក្រីក្រ។ មនុស្សរាប់រយនាក់មានការប៉ះពាល់ចិត្ត ចំពោះអំពើសប្បុរសធម៌របស់គាត់ដែលមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយក៏បានចូលរួមបរិច្ចាគប្រាក់ជាមួយគាត់ ដែលធ្វើឲ្យមូលនិធិអាហារូបករណ៍នោះ មានចំនួនកើនឡើងច្រើនជាងមុន៣ដង។ អ្នកស្រីអូសេឡា បានយល់ឃើញថា តម្លៃពិតប្រាកដនៃទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ មិនស្ថិតនៅត្រង់ការប្រើប្រាស់វា ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ តែដើម្បីធ្វើជាព្រះពរសម្រាប់អ្នកដទៃ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនលោកធីម៉ូថេ ឲ្យបង្គាប់ដល់អ្នកមាន ក្នុងលោកិយនេះ ឲ្យធ្វើការល្អ ឲ្យបានច្រើនជាបរិបូរ(១ធីម៉ូថេ ៦:១៨)។ យើងម្នាក់ៗទទួលបានទ្រព្យសម្បត្តិតិចឬច្រើន ជាបញ្ញើពីព្រះអម្ចាស់ ទោះជាលុយកាក់ ឬជាធនធានដទៃទៀតក៏ដោយ។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើងឲ្យទុកចិត្តព្រះ ជាជាងទុកចិត្តលើធនធានរបស់យើង(ខ.១៧) ហើយសន្សំទ្រព្យនៅស្ថានសួគ៌ ដោយធ្វើការល្អ និងចែករំលែក(ខ.១៨)។…
Read article