សេចក្តីសប្បុរសមិនអាចវាស់បាន
សុភាសិត ១១:១៦-២៥ មនុស្សដែលមានចិត្តមេត្តា នោះតែងធ្វើល្អដល់ជីវិតខ្លួន។ សុភាសិត ១១:១៧ បុរសពីរនាក់មិត្តភក្តិនឹងគ្នាកំពុងដើររកទិញកុំព្យូទ័រលែបថប់មួយគ្រឿង នៅក្នុងហាងលក់គ្រឿងអេឡិចត្រូនិក ហើយក៏បានប្រទះឃើញលោកសាគីល អូនាល(Shaquille O’Neal) ជាតារាបាល់បោះដ៏ល្បីល្បាញ។ ពួកគេដឹងថា កាលពីពេលថ្មីៗនេះ លោកអូនាលបានបាត់បង់ប្អូនស្រី និងមិត្តរួមក្រុមរបស់គាត់ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានបង្ហាញចេញនូវសមានទុក្ខ ចំពោះគាត់ ដោយក្តីអាណិត។ បន្ទាប់មកពួកគេក៏បានបន្តដើរមកមើលកុំព្យូទ័រលែបថប់ទៀត។ ពេលនោះ លោកអូនៀលក៏បានចូលទៅជិតពួកគេ ហើយក៏បានប្រាប់ពួកគេឲ្យរើសយកកុំព្យូទ័រលែបថប់ដែលស្អាតបំផុត នៅក្នុងហាង។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទិញកុំព្យូទ័រនោះឲ្យពួកគេ ដោយសារគាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តចំពោះសមានចិត្តរបស់ពួកគេដែលយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំ មុនពេលរឿងនេះកើតឡើង ស្តេចសាឡូម៉ូនបានបង្រៀនថា “មនុស្សដែលមានចិត្តមេត្តា នោះតែងធ្វើល្អដល់ជីវិតខ្លួន”(សុភាសិត ១១:១៧)។ ពេលណាយើងមើលឃើញតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ហើយធ្វើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីជួយ និងលើកទឹកចិត្តពួកគេ នោះព្រះអង្គនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើង។ ព្រះអង្គប្រហែលមិនឲ្យកុំព្យូទ័រមួយគ្រឿង ឬឧបករណ៍អ្វីមកយើងទេ តែព្រះអង្គអាចប្រទានពរយើង តាមរបៀបដែលលោកិយមិនអាចវាស់បាន។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានពន្យល់ នៅក្នុងខ១៦ នៃជំពូកដដែលនេះថា “ស្ត្រីណាដែលមានអធ្យាស្រ័យល្អ នោះតែងរក្សាទុកនូវកិត្តិសព្ទ ដូចជាមនុស្សប្រិតប្រៀបដែលរក្សាទ្រព្យសម្បត្តិដែរ”(ខ.១៦)។ មានអំណោយជាច្រើនមកពីព្រះ ដែលមានតម្លៃលើសមាសប្រាក់ទៅទៀត ហើយព្រះអង្គក៏បានវាល់អំណោយទាំងនោះឲ្យយើង ដោយព្រះទ័យសប្បុរស តាមប្រាជ្ញា និងផ្លូវដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ។…
Read article
ដង្វាយអង្ករមួយក្តាប់
២កូរិនថូស ៨:១-៧ កាលមានសេចក្តីទុក្ខលំបាកកំពុងតែល្បងគេជាខ្លាំង នោះសេចក្តីអំណរជាបរិបូរ និងសេចក្តីកំសត់ទុគ៌តរបស់គេ បានបណ្តាលឲ្យគេមានចិត្តសទ្ធាដ៏លើសលប់វិញ។ ២កូរិនថូស ៨:២ រដ្ឋមីហ្សូរ៉ាម នៅភាគពាយព្យនៃប្រទេសឥណ្ឌាកំពុងចាកចេញពីភាគក្រីក្របន្តិចម្តងៗ។ ទោះប្រជាជននៅទីនោះខ្វះប្រាក់ចំណូលយ៉ាងណាក៏ដោយ ចាប់តាំងពីពេលដែលដំណឹងល្អបានចូលមកដល់តំបន់នេះជាលើកដំបូង អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវបានអនុវត្តនូវប្រពៃណី “ដាក់ដង្វាយអង្ករមួយក្តាប់”។ សមាជិកពួកជំនុំដែលមានតួនាទីចំអិនអាហារប្រចាំគ្រួសារ បានរំលែកអង្ករមួយក្តាប់ សម្រាប់ធ្វើជាដង្វាយដល់ព្រះវិហាររបស់ខ្លួន។ ពួកជំនុំនៅរដ្ឋមីហ្សូរ៉ាម មានជីវភាពក្រីក្រ បើធៀបនឹងស្តង់ដារបស់ពិភពលោក ប៉ុន្តែ ពួកគេបានរួបរួមគ្នាដាក់ដង្វាយរាប់លានដុល្លា សម្រាប់ការងារបេសកកម្ម ហើយបានបញ្ជូនបេសកជនចេញទៅទូទាំងពិភពលោក។ មនុស្សជាច្រើននៅក្នុងរដ្ឋមីហ្សូរ៉ាមក៏បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទតាមរយៈពួកគេផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ៨ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីពួកជំនុំដែលមានបញ្ហាប្រឈមស្រដៀងនេះផងដែរ។ អ្នកជឿព្រះនៅស្រុកម៉ាសេដូនមានជីវភាពក្រីក្រ តែពួកគេនៅតែអាចដាក់ដង្វាយជាបរិបូរ ដោយអំណរ(ខ.១-២)។ ពួកគេបានដឹងថា ការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកគេ គឺជាឯកសិទ្ធិ ហើយក៏បានធ្វើការលះបង់លើសសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ(ខ.៣) ក្នុងការធ្វើការជាដៃគូរជាមួយសាវ័កប៉ុល។ ពួកគេដឹងថា ពួកគេគ្រាន់តែជាអ្នកថែរក្សាធនធានដែលព្រះអម្ចាស់បានផ្ទុកផ្ដាក់នឹងពួកគេ។ ការដាក់ដង្វាយ គឺជាវិធីបង្ហាញការទុកចិត្តចំពោះព្រះអង្គ ដែលជាអ្នកប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងត្រូវការ។ សាវ័កប៉ុលបានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់ពួកជំនុំនៅស្រុកម៉ាសេដូន ដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ឲ្យមានការលះបង់ នៅក្នុងការដាក់ដង្វាយផងដែរ។ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានចម្រើនឡើង ក្នុងសេចក្តីជំនឿ ពាក្យសម្តី ចំណេះ សេចក្តីឧស្សាហ៍គ្រប់ជំពូក ហើយក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏ចាំបាច់ត្រូវចម្រើនឡើង…
Read article
ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នក
លូកា ២២:៦៣-៦៥ និង ២៣:៣២-៣៨ ខ្ញុំប្រាប់ថា ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្តាសា។ ម៉ាថាយ ៥:៤៤ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី២ លោកលីន វេស្តុន(Lynne Weston) ជាពេទ្យទាហាន ក្នុងជួរកងទ័ពជើងទឹកអាមេរិកបានជិះទូកទៅកាន់ឆ្នេរសមុទ្រជាមួយកងទ័ពជើងទឹក ខណៈពេលដែលពួកគេវាយលុកប្រជុំកោះដែលកងទ័ពសត្រូវកំពុងកាន់កាប់។ នៅពេលនោះ ការរបួស និងការស្លាប់របស់ទាហានដ៏គួរឲ្យតក់ស្លុត គឺជារឿងដែលជៀសមិនរួចនៅក្នុងសង្គ្រាម។ គាត់បានព្យាយាមអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីរុំរបួសឲ្យទាហានដែលមានរបួស ដើម្បីឲ្យគេសែងពួកគេចេញពីសមរភូមិ។ មានពេលមួយនោះ កងពលរបស់គាត់បានប្រទះឃើញទាហានសត្រូវម្នាក់ កំពុងមានរបួសនៅត្រង់ពោះធ្ងន់ធ្ងរ។ ដោយសារភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃរបួសនោះ គាត់មិនអាចឲ្យទាហាននោះផឹកទឹកបានទេ។ ដើម្បីជួយទាហាននោះឲ្យនៅមានជីវិត ពេទ្យទាហានរូបនោះក៏បានចាក់ថ្នាំប្លាស្មាចូលទៅក្នុងសរសៃឈាមរបស់គាត់។ ក្នុងចំណោមទាហានជើងទឹកទាំងនោះ មានម្នាក់បានស្រែកប្រាប់គាត់ កុំឲ្យចាក់ថ្នាំឲ្យសត្រូវ តែឲ្យទុកថ្នាំចាក់នោះ សម្រាប់មិត្តរួមអាវុធរបស់ពួកគេវិញ។ តែពេទ្យទាហានដែលមានក្តីអាណិត មិនបានស្តាប់តាមពាក្យសម្តីនេះទេ។ គាត់បានចាំការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានបង្គាប់ឲ្យគាត់ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់គាត់(ម៉ាថាយ ៥:៤៤)។ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែបានមានបន្ទូលបង្គាប់ដូចនេះទេ តែព្រះអង្គក៏បានអនុវត្តន៍ដោយផ្ទាល់ផងដែរ។ កាលហ្វូងមនុស្សបានចាប់ព្រះកាយព្រះអង្គ នាំទៅជួបសម្តេចសង្ឃ ពួកអ្នកយាមព្រះអង្គ គេចំអកឲ្យ ហើយវាយព្រះអង្គ(លូកា ២២:៦៣)។ ការវាយដំ និងជេរប្រមាថនេះបានបន្តមាន ក្នុងការកាត់ទោសដ៏អយុត្តិធម៌នោះ រហូតដល់ពេលដែលគេកាត់ទោសប្រហារជីវិតព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែបានស៊ូទ្រាំប៉ុណ្ណោះទេ។ នៅពេលដែលពួកទាហានរ៉ូម៉ាំងឆ្កាងព្រះអង្គ ព្រះអង្គក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះវរបិតាអត់ទោសឲ្យពួកគេ(២៣:៣៤)។…
Read article
ព្រះអង្គជ្រាបអំពីទុក្ខលំបាករបស់អ្នក
លោកុប្បត្តិ ១៦:៩-១៦ នាងក៏ហៅព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា ដែលកំពុងមានព្រះបន្ទូលនឹងនាងថា «ព្រះដ៏ទតឃើញ» ដ្បិតនាងគិតថា នៅទីនេះអញបានឃើញព្រះដែលទ្រង់ទតឃើញអញទេតើ។ លោកុប្បត្តិ ១៦:១៣ មានពេលមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំបានស្រែកប្រាប់កូនប្រុសគាត់យ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ បន្ទាប់ពីកូនប្រុសគាត់ឡើងឈើនៅលើកៅអីក្នុងព្រះវិហារគ្រវីដៃដាក់លោកគ្រូគង្វាលដែលកំពុងអធិប្បាយព្រះបន្ទូល។ កូនប្រុសគាត់ក៏បាននិយាយត្រង់ៗថា “កូនចង់ឲ្យគ្រូគង្វាលមើលឃើញកូន។ បើកូនមិនឈរទេ គាត់មើលកូនមិនឃើញទេ”។ ព្រះវិហារភាគច្រើនមិនលើកទឹកចិត្ត ឲ្យក្មេងឡើងឈរនៅលើកៅអីក្នុងព្រះវិហារយ៉ាងដូចនេះទេ។ កូនប្រុសរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ ខ្លាចគ្រូគង្វាលមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់ គឺដោយសារគាត់មិនយល់ប៉ុណ្ណោះ។ ពេលណាយើងព្យាយាមធ្វើឲ្យព្រះអម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង យើងមិនចាំបាច់ត្រូវព្រួយបារម្ភ ខ្លាចព្រះអង្គទតមើលយើងមិនឃើញនោះទេ។ ព្រះអង្គតែងតែមើលយើងឃើញជានិច្ច។ ព្រះអង្គជាព្រះដែលបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ ដល់នាងហាកា កាលនាងកំពុងស្ថិតក្នុងពេលដែលឯកោបំផុត នឿយណាយបំផុត និងធ្លាក់ដល់ចំណុចសូន្យ ក្នុងជីវិតរបស់នាង។ គាត់ត្រូវនាងសារ៉ាយប្រើ ជាឧបករណ៍ ដើម្បីបង្កើតកូនប្រុសឲ្យលោកអាប់រ៉ាម(លោកុប្បត្តិ ១៦:៣)។ ហើយនៅពេលដែលនាងមានផ្ទៃពោះ លោកអាប់រ៉ាមបានបណ្តោយឲ្យភរិយាគាត់ធ្វើបាបនាង បានជានាងរត់គេចពីនាងសារ៉ាយ(ខ.៦)។ ស្រ្តីជាទាសកររូបនេះបានរត់គេចខ្លួន ស្ថិតក្នុងភាពឯកោ មានផ្ទៃពោះ និងរស់នៅយ៉ាងវេទនា។ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលដែលនាងកំពុងស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ក្នុងវាលរហោស្ថាន ព្រះអម្ចាស់បានចាត់ទេវតាមួយអង្គ ឲ្យមកជួបនាង។ ទេវតាក៏បានប្រាប់នាងថា ព្រះអម្ចាស់ជ្រាបពីសេចក្តីទុក្ខលំបាករបស់នាង(ខ.១១)។ នាងក៏បានឆ្លើយតបថា ព្រះអង្គជាព្រះដែលបានទតឃើញនាង(ខ.១៣)។ ការដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ជ្រាប់អំពីទុក្ខលំបាករបស់យើង គឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ចំពោះយើងណាស់ ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងស្ថិតក្នុងវាលរហោស្ថាន។ ព្រះអម្ចាស់ទតឃើញនាងហាកា…
Read article
បម្រើដោយក្តីស្រឡាញ់
១ពេត្រុស ៤:៧-១១ គឺដោយខំបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក តាមអំណោយទានដែលគ្រប់គ្នាបានទទួលមក។ ១ពេត្រុស ៤:១០ នៅពេលដែលគ្រីស្តាល់(Krystal) បានចាប់ផ្តើមធ្វើការលើកដំបូង នៅក្នុងហាងកាហ្វេ នៅរដ្ឋវើជីនា គាត់ក៏បានបម្រើភ្ញៀវម្នាក់ ឈ្មោះ អ៊ីបប៊ី(Ibby)។ ដោយសារអ៊ីបប៊ីជាជនពិការត្រចៀក គាត់ក៏បានធ្វើការកុម្ម៉ង់ ដោយសរសេរអក្សរនៅលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទរបស់គាត់។ បន្ទាប់ពីគ្រីស្តាល់បានដឹងថា អ៊ីបប៊ី គឺជាភ្ញៀវដែលមកហាងនោះជាទៀងទាត់ នាងក៏បានប្ដេជ្ញាចិត្តថា នឹងបម្រើគាត់ឲ្យបានល្អជាងមុន ដោយរៀនភាសាកាយវិការសម្រាប់មនុស្សគរ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចធ្វើការកុម្ម៉ង់បាន ដោយមិនចាំបាច់សរសេរអក្សរ។ តាមរយៈទង្វើដ៏តូចនេះ គ្រីស្តាល់បានបង្ហាញអ៊ីប៊ី អំពីប្រភេទនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការបម្រើ ដែលសាវ័កពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យផ្តល់ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់សរសើរផ្ញើទៅអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយ និងនិរទេសដោយសារការបៀតបៀន គាត់បានចង្អុលបង្ហាញថា ពួកគេត្រូវស្រឡាញ់គ្នា “ឲ្យអស់ពីចិត្ត” ហើយប្រើអំណោយទានរបស់ពួកគេ “ដើម្បីបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក”(១ពេត្រុស ៤:៨,១០)។ ជំនាញ ឬសមត្ថភាពអ្វីក៏ដោយដែលព្រះអង្គបានប្រទានយើង គឺសុទ្ធតែជាអំណោយដែលយើងអាចប្រើ ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃ។ ពេលណាយើងអនុវត្តន៍ដូចនេះ ពាក្យសម្តី និងសកម្មភាពរបស់យើង អាចថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ។ ការបង្រៀនរបស់សាវ័កពេត្រុស ក្នុងបទគម្ពីរខាងលើនេះ មានសារៈសំខាន់ចំពោះអ្នកជឿទាំងអស់ ជាពិសេសអ្នកដែលកំពុងជួបរដូវកាលនៃការឈឺចាប់ និងភាពឯកោ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក…
Read article
តាមពេលវេលារបស់ព្រះអង្គ
លោកុប្បត្តិ ៨:១-៥,១៣-១៨ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទូលបង្គំបានទុកចិត្តដល់ទ្រង់ … ឯថ្ងៃអាយុរបស់ទូលបង្គំ សុទ្ធតែនៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ៣១:១៤-១៥ អ្នកស្រីមែគ(Mag) បានទន្ទឹងរង់ចាំពេលដែលគាត់នឹងបានធ្វើដំណើរទៅបរទេស តាមការគ្រោងទុក។ ប៉ុន្តែ តាមធម្មតា គាត់តែងតែអធិស្ឋានជាមុនសិន។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់ក៏បានសួរគាត់ថា ការធ្វើដំណើរនោះ គ្រាន់តែជាការសម្រាកលំហែទេ ហេតុអ្វីគាត់ចាំបាច់ត្រូវទូលសូមប្រាជ្ញាពីព្រះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកស្រីមែកជឿថា គាត់ត្រូវថ្វាយអ្វីៗទាំងអស់ដល់ព្រះអង្គ។ នៅពេលនោះ គាត់បានទទួលការបណ្តាលចិត្តពីព្រះអង្គ ឲ្យលុបគម្រោងធ្វើដំណើរនោះចោល។ គាត់ក៏បានលុបចោល ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានដឹងថា មានជំងឺរាតត្បាតមួយកំពុងរីករាលដាល ក្នុងប្រទេសនោះ ចំពេលដែលគាត់បានគ្រោងនឹងធ្វើដំណើរទៅទីនោះ។ គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់កំពុងការពារគាត់។ លោកណូអេ ក៏បានពឹងផ្អែកលើការការពាររបស់ព្រះ ខណៈពេលដែលគាត់ និងគ្រួសារគាត់ បានរង់ចាំ នៅក្នុងទូកធំអស់រយៈពេលជិត២ខែ បន្ទាប់ពីទឹកជំនន់បានស្រក។ បន្ទាប់ពីគាត់បានស្នាក់នៅក្នុងទូកធំមិនអាចទៅណារួច អស់រយៈពេលជាង១០ខែ គាត់ប្រាកដជាមានចិត្តអន្ទះសាចង់ចេញក្រៅ។ ទីបំផុត “ទឹកបានរីងស្ងួតពីផែនដីអស់ទៅ ណូអេក៏បើកដំបូលទូកមើល ឃើញថាទឹកបានស្ងួតពីដីហើយ”(លោកុប្បត្តិ ៨:១៣)។ ប៉ុន្តែ លោកណូអេ មិនបានពឹងផ្អែកទៅលើការអ្វីដែលគាត់មើលឃើញប៉ុណ្ណោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានចេញពីទូក នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យគាត់ចេញទៅក្រៅ(ខ.១៥-១៩)។ គាត់បានទុកចិត្តថា…
Read article