ការផ្លាស់ប្រែពិតប្រាកដ
ខាងឯកិរិយាប្រព្រឹត្តកាលពីដើម នោះត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានដោះមនុស្សចាស់ ដែលតែងតែខូចទៅ … ព្រមទាំងប្រដាប់ខ្លួន ដោយមនុស្សថ្មីវិញ។ អេភេសូរ ៤:២២-២៤ ខ្លូត(Claud) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងគ្រួសារដ៏វឹកវរ នៅភាពខាងត្បូងនៃទីក្រុងឡុងដ៍។ គាត់បានចាប់ផ្តើមលក់កញ្ឆា ពេលគាត់មានអាយុ១៥ឆ្នាំ ហើយលក់ឆ្នាំញៀនហេរ៉ូអ៊ីន នៅអាយុ២៥ឆ្នាំ។ ដើម្បីបិទបាំងទង្វើអាក្រក់របស់ខ្លួន គាត់ក៏បានធ្វើការជាគ្រូបង្រៀនយុវជន។ មិនយូរប៉ុន្មាន អ្នកគ្រប់គ្រងរបស់គាត់ដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ មានការចាប់អារម្មណ៍ចំពោះគាត់ ហើយគាត់ក៏ចង់ស្វែងយល់បន្ថែមអំពីជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានចូលរួមវគ្គសិក្សាមួយ ដើម្បីស្វែងយល់ជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ គាត់ក៏បានយាងព្រះយេស៊ូវចូលក្នុងជីវិតគាត់។ គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់បានស្គាល់ព្រះវត្តមានព្រះ ហើយគេក៏បានឃើញការផ្លាស់ប្រែកើតមានក្នុងជីវិតគាត់យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ គាត់ថា គាត់បានក្លាយជាអ្នកជួញគ្រឿងញៀនដែលមានអំណរបំផុត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមិនបានធ្វើការក្នុងជីវិតគាត់តែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ ពេលដែលលោកខ្លូតថ្លឹងកញ្ចប់ថ្នាំកូកាអ៊ីន នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានគិតថា គាត់កំពុងតែធ្វើរឿងដ៏ល្ងង់ខ្លៅ។ គាត់កំពុងតែលក់ថ្នាំពុលទៅឲ្យអ្នកដទៃ! គាត់ក៏បានដឹងខ្លួនថា គាត់ត្រូវតែឈប់លក់ថ្នាំញៀនទៀត ហើយត្រូវស្វែងរកការងារធ្វើ។ ដោយជំនួយមកពីព្រះវិញ្ញាណ គាត់ក៏បានបិទទូរស័ព្ទគាត់ចោល ហើយឈប់ជួញដូរគ្រឿងញៀនទៀត។ សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសំដៅទៅលើការផ្លាស់ប្រែដូចនេះឯង នៅពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងអេភេសូរ។ គាត់បានបង្រៀនអ្នកជឿទាំងឡាយ កុំឲ្យរស់នៅក្នុងជីវិតដែលដាច់ចេញពីព្រះឡើយ តែត្រូវ “ដោះមនុស្សចាស់ ដែលតែងតែខូចទៅ តាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់សេចក្តីឆបោកចោលចេញ” ហើយផ្ទុយទៅវិញ ត្រូវ “ប្រដាប់ខ្លួន ដោយមនុស្សថ្មីវិញ…
Read article
ចិត្តដែលមានកំហឹង
សូម្បីតែអ្នកណាដែលខឹងនឹងបងប្អូន នោះក្រែងត្រូវជាប់ជំនុំជំរះដែរ។ ម៉ាថាយ ៥:២២ គើរនីខា ជាឈ្មោះផ្ទាំងគំនូរផ្នែកនយោបាយ ដ៏សំខាន់បំផុតរបស់លោកប៉ាប្លូ ពីកាសូ(Pablo Picasso) ដែលពិពណ៌នា អំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងគើរនីខា ជាទីក្រុងតូចមួយនៅប្រទេសអេស្ប៉ាញ។ ក្នុងអំឡុងសម័យបដិវត្តន៍នៅប្រទេសអេស្ប៉ាញ ដែលជិតដល់សម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី២ កងទ័ពជាតិនិយមរបស់អេស្ប៉ាញបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកណាហ្ស៊ីអាឡឺម៉ង់ប្រើទីក្រុងនេះ សម្រាប់ការហ្វឹកហាក់ទម្លាក់គ្រាប់បែក។ រឿងទម្លាក់គ្រាប់បែកដ៏ចម្រូងចម្រាស់នេះបានឆក់យកជីវិតមនុស្សជាច្រើន ដោយទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍សហគមន៍អន្តរជាតិឲ្យមានការព្រួយបារម្ភ អំពីភាពអសីលធម៌នៃការទម្លាក់គ្រាប់បែកមកលើគោលដៅជនស៊ីវិល។ ផ្ទាំងគំនូររបស់លោកពីកាសូបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការស្រមៃរបស់ពិភពលោកដែលកំពុងមើលមកព្រឹត្តិការណ៍នោះ ហើយក៏បានក្លាយជាកត្តាជំរុញឲ្យមានការពិភាក្សាគ្នា អំពីសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស នៅក្នុងការបំផ្លាញគ្នា ទៅវិញទៅមក។ សម្រាប់អ្នកដែលមានទំនុកចិត្តថា ខ្លួននឹងមិនបង្ហូរឈាមអ្នកដទៃ ដោយចេតនា ពួកគេគួរតែនឹកចាំ ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលបានបង្រៀនថា “អ្នករាល់គ្នាបានឮសេចក្តីដែលសំដែងដល់មនុស្សពីបុរាណ ថា«កុំឲ្យសំឡាប់មនុស្សឲ្យសោះ» បើអ្នកណាសំឡាប់មនុស្ស នោះក្រែងត្រូវជាប់ជំនុំជំរះហើយ តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាដូច្នេះវិញ ថា សូម្បីតែអ្នកណាដែលខឹងនឹងបងប្អូន នោះក្រែងត្រូវជាប់ជំនុំជំរះដែរ”(ម៉ាថាយ ៥:២១-២២)។ ទោះយើងមិនបានសម្លាប់គេ តែចិត្តដែលចង់ឲ្យគេស្លាប់ នោះក៏បានរាប់ជាបាបទៅហើយ។ ពេលណាសេចក្តីកំហឹងមកលើអ្នកដទៃកំពុងតែស៊ីបំផ្លាញយើង យើងត្រូវការព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបំពេញ និងគ្រប់គ្រងចិត្តយើង ដើម្បីឲ្យផលផ្លែខាងសាច់ឈាម ត្រូវបានជំនួសដោយផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណវិញ(កាឡាទី ៥:១៩-២៣)។ បន្ទាប់មក ទំនាក់ទំនងរបស់យើង អាចមានសេចក្តីស្រឡាញ់ អំណរអរ និងសេចក្តីសុខសាន្ត។—BILL CROWDER តើទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយអ្នកដទៃ…
Read article
ជ្រើសរើសយកក្តីអាណិត
មិនត្រូវឲ្យនឹកឃើញ ពីថ្ងៃរបស់បងប្អូនឯង ជាថ្ងៃដែលគេត្រូវអន្តរាយ។ អូបាឌា ១:១២ រឿងមួយចំនួន ដែលបានកើតឡើងក្នុងពេលព្រឹលធ្លាក់ ត្រូវបានគេយកមកចាក់ផ្សាយមានរយៈពេល៥នាទី ជាចំណុចសំខាន់ នៃវគ្គមួយ ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍។ ក្នុងវីដេអូដែលគេបានថតនៅផ្ទះនោះ គេឃើញមនុស្សជិះស្គីចុះពីលើដំបូលផ្ទះ បុកវត្ថុអ្វីមួយ ហើយខ្លះរអិលដួលនៅលើទឹកកក តាមរបៀបដ៏កំប្លែង បាននាំឲ្យមានសំណើច និងការទះដៃដល់ទស្សនិកជន នៅក្នុងស្ទូឌីយ៉ូទូរទស្សន៍ ក៏ដូចជានៅតាមផ្ទះ។ ពួកគេហាក់ដូចជាសើចខ្លាំងបំផុត នៅពេលដែលពួកគេឃើញអ្នកទាំងនោះ សមនឹងជួបគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅរបស់ខ្លួន។ វីដេអូកំប្លែងដែលគេបានថតនៅផ្ទះ មិនមានអ្វីអាក្រក់ទេ តែអាចឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីចំណុចខ្សោយរបស់យើង ដែលងាយនឹងសើច ឬទាញយកប្រយោជន៍ ពេលដែលអ្នកដទៃមានបញ្ហា។ រឿងដូចនេះបានកត់ទុកក្នុងកណ្ឌគម្ពីរអូបាឌា អំពីជនជាតិពីរ គឺអ៊ីស្រាអែល និងអេដំម។ ពេលដែលព្រះទ្រង់ទតឃើញថា ពួកអ៊ីស្រាអែលសមនឹងទទួលទោស ដោយសារអំពើបាបរបស់ខ្លួន សាសន៍អេដំមក៏បានអរសប្បាយ។ ពួកអេដំមបានឆ្លៀតឱកាសចូលលុកលុយទីក្រុងរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ស្កាត់ផ្លូវពួកគេមិនឲ្យរត់គេច ហើយក៏បានចូលដៃជាមួយខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ(អូបាឌា ១:១៣-១៤)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលព្រមាន តាមរយៈហោរាអូបាឌាថា “មិនត្រូវឲ្យនឹកឃើញ ពីថ្ងៃរបស់បងប្អូនឯង ជាថ្ងៃដែលគេត្រូវអន្តរាយ ដោយមានចិត្តរីករាយពីដំណើរពួកកូនចៅយូដា ក្នុងកាលដែលគេត្រូវបំផ្លាញនោះឡើយ ដ្បិតថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ជិតនឹងមកលើអស់ទាំងសាសន៍ហើយ”(ខ.១២,១៥)។ ពេលណាយើងឃើញបញ្ហាប្រឈម ឬទុក្ខវេទនារបស់អ្នកដទៃ ទោះពួកគេសមនឹងជួបបញ្ហានោះឬអត់ក៏ដោយ ក៏យើងត្រូវតែជ្រើសរើសយកការអាណិត…
Read article
យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះរឿងតូចល្អិត
នាងក៏ឃើញកូនទូកនៅនាកណ្តាលគុម្ពត្រែង ទើបចាត់ភីលៀងម្នាក់ឲ្យទៅនាំយកមក នាងបើកទៅឃើញកូនតូច។ និក្ខមនំ ២:៥-៦ ខេវិន(Kevin) និងឃីមបឺលី(Kimberley)បានជួបការលំបាកជាច្រើន ក្នុងពេលមួយសប្តាហ៍នោះ។ ជំងឺឆ្កួតជ្រូករបស់ខេវីន ស្រាប់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរកាន់តែខ្លាំង ហើយគេក៏បានបញ្ជូនគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីឌ កូនចិញ្ចឹមទាំង៤នាក់ ជាក្មេងតូចនៅឡើយ មានការធុញថប់កាន់តែខ្លាំង ដោយសារការនៅក្នុងផ្ទះយូរពេក។ ជាងនេះទៅទៀត ឃីមបឺលីមិនអាចធ្វើម្ហូបឲ្យបានសមរម្យ ដោយប្រើអ្វីដែលមានក្នុងទូទឹកកក។ នាងឃ្លានមើមការ៉ុត តែមិនអាចទៅរកទិញវាបាន។ មួយម៉ោងក្រោយមក នាងឮសម្លេងគោះទ្វារ។ នាងក៏បានបើកទ្វារឡើង ឃើញមិត្តភក្តិរបស់នាង គឺអ្នកស្រីអាមែនដា(Amanda) និងលោកអ៊ែនឌី(Andy) កំពុងឈរកាន់អាហារដែលពួកគេបានរៀបចំសម្រាប់គ្រួសារនាង ដោយមានមើមការ៉ុតផងដែរ។ គេថា បញ្ហាដ៏តូចល្អិតដែលយើងមើលរំលង អាចនាំឲ្យមានការលំបាក។ តែរឿងដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រជនជាតិយូដា បានបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ ក្នុងរឿងដ៏តូចល្អិត។ កាលនោះ ស្តេចផារ៉ោនបានចេញព្រះរាជបញ្ជា ឲ្យគេបោះកូនប្រុសៗទាំងអស់ដែលកើតមក ចូលទៅក្នុងទន្លេ(និក្ខមនំ ១:២២)។ អំពើប្រល័យពូជសាសន៍នេះបានបង្កប់នូវរឿងតូចល្អិតមួយដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ពេលនោះ បន្ទាប់ពីលោកម៉ូសេកើតបាន៣ខែ ម្តាយរបស់គាត់បានដាក់គាត់ក្នុងកូនទូក បណ្តែតតាមទឹកទន្លេ។ បុត្រីរបស់ស្តេចផារ៉ោនក៏បានសង្គ្រោះគាត់ពីទឹកទន្លេ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រើគាត់ដើម្បីសង្គ្រោះរាស្រ្តទ្រង់។ ព្រះនាងថែមទាំងបានជួលម្តាយលោកម៉ូសេឲ្យធ្វើម៉ែដោះគាត់ទៀតផង(២:៩)។ ថ្ងៃមួយ ទារកតូចមួយទៀត បានប្រសូតក្នុងចំណោមជនជាតិយូដា តាមព្រះបន្ទូលសន្យា។ រឿងរបស់ទ្រង់មានភាពលម្អិតដ៏អស្ចារ្យ…
Read article
ហេតុផលដែលត្រូវអរសប្បាយ
ពួកមនុស្សសុចរិតនឹងអរសប្បាយ ដោយនូវព្រះយេហូវ៉ា គេនឹងពឹងជ្រកក្នុងទ្រង់ អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តទៀតត្រង់ គេនឹងអួតសរសើរ។ ទំនុកដំកើង ៦៤:១០ ពេលដែលអ្នកស្រីគ្លែនដា(Glenda) ដើរចូលក្នុងកន្លែងថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារ ក្តីអំណររបស់គាត់បានបង្ហាញចេញមកពេញបន្ទប់។ គាត់ទើបតែជាសះស្បើយពីការព្យាបាលជំងឺដ៏ពិបាក។ ខណៈពេលដែលគាត់ដើរមករកខ្ញុំដូចសព្វមួយដង បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំចប់ ខ្ញុំក៏បានអរព្រះគុណព្រះ ដែលគាត់បានយំជាមួយខ្ញុំ កែតម្រង់ខ្ញុំដោយសុភាព ហើយលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ។ គាត់ថែមទាំងសុំទោសខ្ញុំ ពេលគាត់ដឹងខ្លួនថា គាត់បានធ្វើឲ្យអារម្មណ៍ខ្ញុំឈឺចាប់។ ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ គាត់តែងតែឲ្យខ្ញុំចែកចាយ អំពីទុក្ខលំបាក ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយរំឭកខ្ញុំថា យើងមានហេតុផលជាច្រើន ដែលត្រូវសរសើរដំកើងព្រះ។ គាត់បានចាត់ទុកខ្ញុំដូចកូនគាត់ ពេលដែលគាត់ឱបខ្ញុំយ៉ាងសុភាព។ យើងមានការសន្ទនាខ្លីៗ ជាមួយគ្នាដោយអំណរ ហើយក៏បានអធិស្ឋានជាមួយគ្នា។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានដើរចេញទៅ ដោយសម្លេងច្រៀងខ្សឹបៗដូចសព្វមួយដង ដើម្បីស្វែងរកអ្នកដទៃទៀត ដែលគាត់អាចនាំឲ្យទទួលព្រះពរ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦៤ ស្តេចដាវីឌបានចូលមករកព្រះ ដោយទូលថ្វាយទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់(ខ.១)។ ទ្រង់បានបង្ហាញចេញនូវព្រះទ័យនឿយណាយ ចំពោះភាពទុច្ចរិតដែលទ្រង់បានឃើញជុំវិញខ្លួនទ្រង់(ខ.២-៦)។ ទ្រង់មិនបានឈប់ជឿលើអំណាចចេស្ដាព្រះ ឬឈប់ពឹងផ្អែកលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គឡើយ(ខ.៧-៩)។ ទ្រង់ជ្រាបថា ថ្ងៃណាមួយ “ពួកមនុស្សសុចរិតនឹងអរសប្បាយ ដោយនូវព្រះយេហូវ៉ា គេនឹងពឹងជ្រកក្នុងទ្រង់ អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តទៀតត្រង់ គេនឹងអួតសរសើរ”(ខ១០)។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំ ការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ…
Read article
គ្មានពាក្យដែលអាចពណ៌នាបាន
អ្នកនោះបានលើកឡើងដល់ស្ថានបរមសុខ ហើយបានឮពាក្យដែលថ្លែងប្រាប់មិនបាន ក៏គ្មានច្បាប់ឲ្យមនុស្សណានិយាយឡើយ។ ២កូរិនថូស ១២:៣-៤ លោកថូម៉ាស អ័គីណាស(ឆ្នាំ១២២៥-១២៧៤) ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកការពារសេចក្តីជំនឿ ដែលមានភាពល្បីល្បាញបំផុត របស់ពួកជំនុំ។ តែក្នុងរយៈពេល៣ខែមុនពេលគាត់ស្លាប់ មានរឿងមួយបានកើតឡើង បណ្តាលឲ្យគាត់ផ្អាកការនិពន្ធសៀវភៅ ស៊ូម៉ា ស៊ីអូឡូជីកា ដែលជាកេរដំណែលដ៏ធំធេង ក្នុងការងារបម្រើព្រះ ក្នុងជីវិតគាត់។ ខណៈពេលដែលលោកអ័គីឡាកំពុងជញ្ជឹងគិត អំពីព្រះកាយដ៏ឈឺចាប់ និងព្រះលោហិតដែលហូរចុះ របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ គាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់មិនអាចសរសេរពាក្យអ្វីទៀត ក្នុងសៀវភៅនោះ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា ពេលនោះគាត់មិនអាចបន្តនិពន្ធសៀវភៅនោះទៀតឡើយ ព្រោះពាក្យដែលគាត់សរសេរហាក់ដូចជាចំបើង មិនអាចពិពណ៌នាអំពីសេចក្តីល្អព្រះអង្គឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់មានការប៉ះពាល់ចិត្តផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស គាត់បានពិពណ៌នាថា “ខ្ញុំស្គាល់មនុស្សនោះ (ទោះបើក្នុងរូបកាយ ឬក្រៅពីរូបកាយក្តី ខ្ញុំមិនដឹងទេ មានតែព្រះដែលទ្រង់ជ្រាប) ថា អ្នកនោះបានលើកឡើងដល់ស្ថានបរមសុខ ហើយបានឮពាក្យដែលថ្លែងប្រាប់មិនបាន ក៏គ្មានច្បាប់ឲ្យមនុស្សណានិយាយឡើយ”(១២:៣-៤)។ សាវ័កប៉ុល និងលោកអ័គីណាសបាននាំយើង ជញ្ជឹងអំពីភាពធំធេងនៃសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ ដែលគ្មានពាក្យ ឬហេតុផលណាអាចពិពណ៌នាបានឡើយ។ លោកអ័គីណាសបានទទួលស្គាល់ថា សំណេររបស់គាត់ មិនអាចពិពណ៌នា ឲ្យសមនឹងការលះបង់ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស។ តែសាវ័កប៉ុលបានបន្តសរសេរសំបុត្រគាត់រហូតដល់ចប់ ដោយដឹងថា គាត់មិនអាចពិពណ៌នា ឬបញ្ចប់ដោយកម្លាំងខ្លួនឯងបានឡើយ។…
Read article