ពេលដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូល
នោះព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ចូរឲ្យមានពន្លឺឡើង ដូច្នេះ ពន្លឺក៏មានឡើង។ លោកុប្បត្តិ ១:៣ កាលពីឆ្នាំ១៨៧៦ លោកអ័ឡិចស៊ែនឌ័រ ក្រាហាំ ប៊ែល(Alexander Graham Bell) ដែលជាអ្នកឆ្នៃប្រឌិត បាននិយាយពាក្យដំបូងបំផុត តាមទូរស័ព្ទ។ គាត់បានហៅលោកថូម៉ាស វ៉ាតសិន(Thomas Watson) ដែលជាជំនួយការរបស់គាត់ ដោយនិយាយថា “វ៉ាតសិន មកនេះមួយភ្លែត។ ខ្ញុំចង់ជួបអ្នក”។ លោកវ៉ាតសិនក៏បានឮលោកប៊ែលនិយាយតាមទូរស័ព្ទ ដោយសម្លេងមិនសូវច្បាស់ តែគាត់អាចស្តាប់យល់។ ពាក្យសម្តីទីមួយ ដែលលោកប៊ែលបាននិយាយ តាមខ្សែទូរស័ព្ទបានបង្ហាញថា យុគសម័យថ្មីនៃការទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សបានចាប់ផ្តើមហើយ។ នៅថ្ងៃទីមួយនៃការបង្កើតផ្ទៃមេឃនិងផែនដី(លោកុប្បត្តិ ១:២) ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលដំបូងបំផុត ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរថា “ចូរឲ្យមានពន្លឺឡើង”(ខ.៣)។ ព្រះបន្ទូលនេះមានពេញដោយអំណាចនៃការបង្កើត។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែមានបន្ទូល នោះក៏កើតមានដូច្នោះ(ទំនុកដំកើង ៣៣:៦,៩)។ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា “ចូរឲ្យមានពន្លឺឡើង” ហើយពន្លឺក៏មានឡើង។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គបង្កើតឲ្យមានជ័យជម្នះភ្លាមៗ ខណៈពេលដែលភាពងងឹត និងភាពវឹកវរបានចាញ់ភាពភ្លឺត្រចះនៃពន្លឺ និងសណ្ដាប់ធ្នាប់។ ពន្លឺជាចម្លើយរបស់ព្រះ ចំពោះអំណាចនៃភាពងងឹត។ ហើយនៅពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតពន្លឺ ព្រះអង្គទតឃើញថា “ល្អហើយ”(លោកុប្បត្តិ ១:៤)។ ព្រះបន្ទូលដំបូងបំផុតរបស់ព្រះ នៅតែបន្តមានអំណាច ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។…
Read article
ព្រះគ្រីស្ទដែលគង់នៅក្នុងយើង
នៅថ្ងៃនោះ អ្នករាល់គ្នានឹងដឹងថា ខ្ញុំនៅក្នុងព្រះវរបិតាខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាក៏នៅក្នុងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាដែរ។ យ៉ូហាន ១៤:២០ លោក អេហ្វ ប៊ី មេយ័រ(F. B. Meyer ឆ្នាំ១៨៤៧-១៩២៩) ជាគ្រូអធិប្បាយជនជាតិអង់គ្លេស ដែលបានប្រើស៊ុតមួយ ដើម្បីពន្យល់ អំពី “ទេវសាស្ត្រស៊ីជម្រៅអំពីការគង់នៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទ”។ គាត់បានកត់សំគាល់ថា ផ្នែកពណ៌លឿងនៅក្នុងស៊ុត ជា “ជីវិតដ៏តូច” ដែលលូតលាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់កូនមាន់ចេញរូបរាង្គនៅក្នុងស៊ុត។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងយើង តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ ដោយកែប្រែយើង ពីខាងក្នុង ឲ្យមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ គាត់ក៏បានធ្វើការសុំអភ័យទោសជាសាធារណៈ ចំពោះការលើកឡើងអំពីសេចក្តីពិតនៃព្រះយេស៊ូវ ដោយការប្រៀបធៀបដែលមានការខ្វះចន្លោះនេះ ដោយដឹងថា ពាក្យពេចន៍របស់គាត់មិនអាចពិពណ៌នាឲ្យគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ អំពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូវ គង់នៅក្នុងចិត្តអ្នកជឿ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ។ តែគាត់បានជំរុញអ្នកស្តាប់របស់គាត់ ឲ្យចែកចាយដល់អ្នកដទៃ អំពីអត្ថន័យនៃព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលបានថា “នៅថ្ងៃនោះ អ្នករាល់គ្នានឹងដឹងថា ខ្ញុំនៅក្នុងព្រះវរបិតាខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាក៏នៅក្នុងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:២០)។ កាលនោះ ព្រះអង្គមានបន្ទូលដូចនេះ នៅពេលយប់ ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ជាមួយពួកសាវ័ក…
Read article
ទំនុកចិត្តក្នុងពេលរង់ចាំ
នោះអញនឹងប្រោសឯងរាល់គ្នា ហើយនឹងធ្វើសំរេចដល់ឯងរាល់គ្នា តាមពាក្យល្អរបស់អញ។ យេរេមា ២៩:១០ កាលកូនស្រីខ្ញុំបានទទួលសត្វក្តាមមួយគូរជាអំណោយ សម្រាប់ចិញ្ចឹម នាងក៏បានយកដីខ្សាច់ដាក់ចូលក្នុងទូកញ្ចក់ ដើម្បីឲ្យសត្វក្តាមអាចជីករន្ធ។ នាងបានដាក់ទឹក អាហារប្រូតេអ៊ីន និងកំទេចបន្លែ ឲ្យពួកវាស៊ីកម្សាន្តសប្បាយ។ ពួកវាហាក់ដូចជាមានការសប្បាយចិត្ត ក្នុងការរស់នៅក្នុងទូកញ្ចក់នោះ ដូចនេះ យើងមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលថ្ងៃមួយ ពួកវាក៏បានបាត់ខ្លួន។ យើងស្វែងរកពួកវាគ្រប់ទីកន្លែង។ ទីបំផុត យើងក៏បានដឹងថា ពួកវាទំនងជាកំពុងតែកប់ខ្លួននៅក្នុងដីខ្សាច់ ប្រហែលពីរខែ ក្នុងការសកសម្បកខាងក្រៅរបស់ពួកវា។ យើងបានរង់ចាំពីរខែ ហើយមួយខែទៀត នៅតែមិនឃើញពួកវាចេញមកទៀត ដូចនេះ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមបារម្ភខ្លាចពួកវាងាប់។ ពេលយើងរង់ចាំកាន់តែយូរ ខ្ញុំក៏កាន់តែមានចិត្តអន្ទះសា។ ទីបំផុត សញ្ញានៃជីវិតក៏បានលេចឡើង នៅពេលដែលពួកវាចេញពីក្នុងដីខ្សាច់មក។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា កាលពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវនិរទេស ក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន តើពួកគេមានការសង្ស័យថា បទទំនាយដែលព្រះទ្រង់ប្រទានពួកគេ នឹងបានសម្រេចឬទេ? តើពួកគេមានការសង្ស័យថា ពួកគេនឹងរស់នៅទីនោះជារៀងរហូតឬ? ព្រះទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាយេរេមាថា “អញនឹងប្រោសឯងរាល់គ្នា ហើយនឹងធ្វើសំរេចដល់ឯងរាល់គ្នា តាមពាក្យល្អរបស់អញ ដោយធ្វើឲ្យឯងរាល់គ្នាវិលមកឯទីនេះវិញ”(យេរេមា ២៩:១០)។ ជាការពិតណាស់ ៧០ឆ្នាំក្រោយមក ព្រះទ្រង់បណ្តាលចិត្តអធិរាជនៃចក្រភពពើស៊ី ឲ្យអនុញ្ញាតជនជាតិយូដាវិលត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិម និងជួសជុលព្រះវិហារឡើងវិញ(អែសរ៉ា ១:១-៤)។…
Read article
ធ្វើជាព្រះហស្ត និងព្រះបាទរបស់ព្រះ
ទ្រង់សំរេចសេចក្តីសុចរិត ដល់ពួកកំព្រា និងពួកមេម៉ាយ ក៏ស្រឡាញ់អ្នកប្រទេសក្រៅ ទាំងប្រទានឲ្យមានអាហារ និងសំលៀកបំពាក់ផង។ ចោទិយកថា ១០:១៨ អស់រយៈពេលជាង១ឆ្នាំហើយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះជាផ្លូវការ ឲ្យទារកម្នាក់ថា “បេប៊ី ប៊យ”( Baby Boy)។ អ្នកយាមម្នាក់បានឮសម្លេងក្មេងតូចយំ គាត់ក៏បានរកឃើញបេប៊ី ប៊យ ដែលគេបោះបង់ចោល បន្ទាប់ពីបានចាប់កំណើតបានប៉ុន្មានម៉ោង ដោយគេដាក់គាត់នៅក្នុងកាបូប ទុកចោលក្នុងចំណតរថយន្តរបស់មន្ទីរពេទ្យ។ បន្ទាប់ពីគេបានប្រទះឃើញគាត់ មិនយូរប៉ុន្មាន អង្គការសេវាកម្មសង្គមក៏បានស្វែងរកមនុស្សដែលចង់យកគាត់ទៅចិញ្ចឹមជារៀងរហូត។ ប្តីប្រពន្ធមួយគូរបានទទួលចិញ្ចឹមគាត់ ហើយដាក់ឈ្មោះឲ្យគាត់ថា ក្រេយសិន(Grayson មិនមែនជាឈ្មោះពិត)។ ទីបំផុត ការដាក់ពាក្យទទួលចិញ្ចឹមគាត់ក៏បានចប់សព្វគ្រប់ ហើយឈ្មោះក្រេយសិន ក៏បានក្លាយជាឈ្មោះផ្លូវការរបស់គាត់។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកអាចជួបក្មេងតូចដ៏រីករាយម្នាក់នេះ ដែលចូលចិត្តទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ។ អ្នកនឹងមិននឹកស្មានថា គាត់ជាក្មេងដែលគេបានបោះបង់ចោលក្នុងកាបូបនោះទេ។ លោកម៉ូសេបានរៀបរាប់អំពីលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះ និងការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល។ គាត់ប្រាប់ពួកគេថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានសព្វព្រះហឫទ័យនឹងស្រឡាញ់ដល់ពួកឰយុកោឯង ហើយទ្រង់បានរើសពូជគេតរៀងមក គឺឯងរាល់គ្នា ដែលទ្រង់រាប់អានលើសជាងអស់ទាំងសាសន៍”(ចោទិយកថា ១០:១៥)។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គមានភាពធំធេងណាស់។ “ទ្រង់សំរេចសេចក្តីសុចរិត ដល់ពួកកំព្រា និងពួកមេម៉ាយ ក៏ស្រឡាញ់អ្នកប្រទេសក្រៅ ទាំងប្រទានឲ្យមានអាហារ និងសំលៀកបំពាក់ផង”(ខ.១៨)។ “ទ្រង់ជាទំនុកសរសើរ ហើយជាព្រះនៃឯង”(ខ.២១)។…
Read article
តើព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ?
តែឯព្រះ ទ្រង់សំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង។ រ៉ូម ៥:៨ ទីបំផុតគ្រួសារមួយបានទទួលចិញ្ចឹមលីនលីន(Lyn-Lyn) ជាក្មេងអាយុ១០ឆ្នាំ តែនាងនៅមានការភ័យខ្លាច។ នៅក្នុងមណ្ឌលកុមារកំព្រាដែលនាងបានរស់នៅអស់ជាច្រើនឆ្នាំ គេបានដាក់ទោសនាង សូម្បីតែនៅពេលនាងមានកំហុសតូចបំផុត។ លីនលីនក៏បានសួរម្តាយចិញ្ចឹមរបស់នាង ដែលជាមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំថា “ម៉ាក់ តើម៉ាក់ស្រឡាញ់កូនទេ?” ពេលមិត្តភក្តិខ្ញុំឆ្លើយថា គាត់ស្រឡាញ់នាង នាងក៏បានសួរគាត់ទៀតថា “ពេលណាកូនធ្វើខុស តើម៉ាក់នៅតែស្រឡាញ់កូនទេ?” ពេលដែលគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនបានធ្វើខុសចំពោះព្រះ ពួកគេក៏បានសួរផងដែរថា “តើព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់ទូលបង្គំទេ?” យើងដឹងហើយថា ដរាបណាយើងនៅរស់នៅ ក្នុងពិភពលោកនេះ យើងនឹងនៅតែធ្វើខុស និងប្រព្រឹត្តអំពើបាបនៅពេលខ្លះ។ ហើយយើងក៏ឆ្ងល់ថា តើកំហុសរបស់ខ្ញុំមានផលប៉ះពាល់មកលើសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះខ្ញុំឬទេ? បទគម្ពីរយ៉ូហាន ៣:១៦ បានផ្តល់ឲ្យនូវធានាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះរាជបុត្រា ព្រះនាមយេស៊ូវ ឲ្យមកសុគតជំនួសយើង ដើម្បីកាលណាយើងទទួលជឿព្រះអង្គ យើងនឹងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ប៉ុន្តែ ចុះបើសិនជាយើងបានធ្វើខុសចំពោះព្រះអង្គ បន្ទាប់ពីយើងបានទទួលជឿព្រះអង្គហើយ? ពេលនោះ យើងត្រូវចាំថា “ព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា” ក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយ(រ៉ូម ៥:៨)។ បើព្រះអង្គអាចស្រឡាញ់យើង ពេលយើងស្ថិតក្នុងសណ្ឋានដែលអាក្រក់បំផុត តើហេតុអ្វីយើងនៅតែមានការសង្ស័យមកលើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះអង្គ? ពេលណាយើងធ្វើអំពើបាប…
Read article
ចំនួនអាយុរបស់មនុស្ស
ដ្បិតនៅព្រះនេត្រទ្រង់ នោះ១ពាន់ឆ្នាំរាប់ដូចជាថ្ងៃម្សិល ដែលកន្លងហួសទៅហើយ ក៏ដូចជាយាម១ក្នុងវេលាយប់ប៉ុណ្ណោះ។ ទំនុកដំកើង ៩០:៤ កាលពីឆ្នាំ១៩៩០ អ្នកស្រាវជ្រាវជនជាតិបារាំងបានជួបបញ្ហាកុំព្យូទ័រ ដោយសារកំហុសទិន្នន័យ ក្នុងការពិនិត្យមើលអាយុរបស់អ្នកស្រីជីន ខាលមិន(Jeanne Calment)។ គាត់មានអាយុ១១៥ឆ្នាំ ជាអាយុដែលលើសការកំណត់របស់កម្មវិធីកុំព្យូទ័រ ដែលបានសន្មតថា គ្មាននរណាអាចរស់នៅបានយូរដូចនេះទេ! តាមពិត អ្នកស្រីជីនបានរស់នៅរហូតដល់អាយុ១២២ឆ្នាំឯណោះ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានសរសេរថា “កំណត់អាយុនៃយើងខ្ញុំ គឺបានត្រឹម៧០ឆ្នាំទេ ឬបើមានកំឡាំងច្រើន នោះបានដល់៨០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ”(ទំនុកដំកើង ៩០:១០)។ បទគម្ពីរនេះបាននិយាយក្នុងន័យធៀបថា ទោះយើងរស់នៅដល់អាយុប៉ុន្មាន ឬរស់នៅដល់អាយុអ្នកស្រីជីនក៏ដោយ ក៏ជីវិតយើងនៅលើផែនដីនេះពិតជាមានដែនកំណត់។ ពេលវេលាដែលយើងមានក្នុងជីវិត ស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់(ខ.៥)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ ព្រះគម្ពីរបានរំឭកយើងអំពី “ពេលវេលារបស់ព្រះ” យ៉ាងដូចនេះថា “នៅព្រះនេត្រទ្រង់ នោះ១ពាន់ឆ្នាំរាប់ដូចជាថ្ងៃម្សិល ដែលកន្លងហួសទៅហើយ ក៏ដូចជាយាម១ក្នុងវេលាយប់ប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៤)។ ហើយក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទ្រង់បានប្រទានអត្ថន័យថ្មី សម្រាប់ “ចំនួនអាយុរបស់មនុស្ស”។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ឯអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រា នោះមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចហើយ”(យ៉ូហាន ៣:៣៦)។ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ទោះយើងមានបញ្ហា និងការស្រក់ទឹកភ្នែកយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលអនាគតរបស់យើងនឹងពេញដោយព្រះពរ ហើយអាយុរបស់យើងនឹងមិនមានកំណត់ទៀតឡើយ ពេលដែលយើងបានទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ។ បានជាយើងអាចអរសប្បាយ និងអធិស្ឋានតាមគំរូអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងថា…
Read article