ការអធិស្ឋានដ៏ជ្រាលជ្រៅ ក្នុងពេលដ៏ងងឹត
សូមនាំព្រលឹងទូលបង្គំចេញពីសេចក្តីវេទនា ដោយសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ១៤៣:១១ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីត១៩ នារីដែលមានឈ្មោះល្បីម្នាក់ បានបង្ហាញការឈឺចាប់ក្នុងអារម្មណ៍របស់គាត់ ដោយនិយាយអំពីពេលដ៏ខ្មៅងងឹត ដែលគាត់បានឆ្លងកាត់។ គាត់មានការពិបាក នៅក្នុងការ សម្របខ្លួននឹងសភាពធម្មតាបែបគន្លងថ្មី ហើយក្នុងពេលដ៏វឹកវរនោះ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់ព្យាយាមជម្នះចិត្តដែលចង់ធ្វើអត្តឃាត។ គាត់ក៏បានព្យាយាមដកខ្លួនចេញពីការធ្លាក់ដាំក្បាលចុះនេះ ដោយចែកចាយអំពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់ ដល់មិត្តភក្តិម្នាក់ដែលបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែងាយនឹងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងពេល ថ្ងៃ ឬរដូវកាលដ៏វឹកវរ។ យើងធ្លាប់ស្គាល់អស់ហើយ ជ្រលងភ្នំដ៏ងងឹត និងទីកន្លែងដ៏ពិបាក តែការចាកចេញពីកន្លែងទាំងនោះ អាចមានការពិបាក។ ហើយជួនកាល យើងប្រហែលជាត្រូវស្វែងរកការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្ត ពីអ្នកជំនាញទៀតផង។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៤៣ ស្តេចដាវីឌបានពោលពាក្យអធិស្ឋាន ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ខ្មៅងងឹត នៃជីវិតទ្រង់ ដែលជាគំរូ និងការបង្រៀនដល់យើងផងដែរ។ យើងមិនដឹងច្បាស់ថា កាលនោះទ្រង់កំពុងជួបរឿងអ្វីទេ តែសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់ មានភាពស្មោះត្រង់ ហើយពេញដោយក្តីសង្ឃឹម។ គឺដូចដែលទ្រង់បានអធិស្ឋានថា “ដ្បិតខ្មាំងសត្រូវបានបៀតបៀនព្រលឹងនៃទូលបង្គំ គេបានវាយជីវិតទូលបង្គំចុះដល់ដីហើយ ក៏ធ្វើឲ្យទូលបង្គំអាស្រ័យនៅក្នុងទីងងឹត ដូចជាពួកអ្នកដែលបានស្លាប់ជាយូរមកហើយ ហេតុនោះបានជាវិញ្ញាណនៅក្នុងខ្លួន ទូលបង្គំត្រូវអន់ថយទៅ ហើយចិត្តនៅក្នុងទូលបង្គំ ក៏នៅតែលតោល”(ខ.៣-៤)។ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះ ការចែកចាយដល់មិត្តភក្តិ ឬពេទ្យចិត្តសាស្រ្ត អំពីរឿងដែលយើងកំពុងជួបប្រទះ…
Read article
ដំណឹងពីឈើឆ្កាង
ដ្បិតដំណឹងពីឈើឆ្កាង នោះជាសេចក្តីចំកួត ដល់អស់អ្នកដែលកំពុងតែវិនាស តែជាព្រះចេស្តានៃព្រះ ដល់យើងរាល់គ្នាដែលកំពុងតែបានសង្គ្រោះវិញ។ ១កូរិនថូស ១:១៨ លោកហ្សាំង(Zhang) បាននិយាយថា គាត់បានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយគ្មានព្រះ គ្មានសាសនា គ្មានជំនឿអ្វីទាំងអស់។ កាលពីឆ្នាំ ១៩៨៩ គាត់បានខិតខំទាមទារលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងសេរីភាព សម្រាប់ប្រជាជនគាត់ ដោយជួយដឹកនាំពួកនិស្សិតធ្វើបាតុកម្មដោយអហិង្សា។ តែបាតុកម្មនោះត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលបង្ក្រាបយ៉ាងសាហាវព្រៃផ្សៃ ហើយមនុស្សរាប់រយនាក់បានបាត់បង់ជីវិតយ៉ាងសោកសៅ។ ដោយសារគាត់ជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនេះ គាត់មានឈ្មោះនៅក្នុងបញ្ជីឈ្មោះមនុស្ស ដែលរដ្ឋាភិបាលចង់ចាប់ខ្លួនខ្លាំងបំផុត។ បន្ទាប់ពីគាត់បានជាប់គុកមួយរយៈពេលខ្លីមក គាត់ក៏បានរត់គេចខ្លួន ទៅភូមិដាច់ស្រយាលមួយ ដែលនៅទីនោះ គាត់ក៏បានជួបកសិករចាស់ទុំម្នាក់ ដែលបាននាំគាត់ឲ្យស្គាល់ជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ កសិករនោះមានតែកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហាន ដែលគេបានកត់ចម្លងបានមួយក្បាល តែខ្លួនមិនចេះអានអក្សរ ដូចនេះ ក៏បានពឹងលោកហ្សាំងអានឲ្យស្តាប់។ ពេលដែលលោកហ្សាំងអាន កសិករនោះក៏បានពន្យល់ប្រាប់គាត់ ហើយមួយឆ្នាំក្រោយមក លោកហ្សាំងក៏បានក្លាយជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ តាមរយៈរឿងគ្រប់យ៉ាង ដែលលោកហ្សាំងបានឆ្លងកាត់ គាត់បានមើលឃើញថា ព្រះកំពុងដឹកនាំគាត់ទៅរកឈើឆ្កាង ដោយអំណាចចេស្តាទ្រង់ ហើយគាត់ក៏បានយល់សេចក្តីដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូសថា “ដំណឹងពីឈើឆ្កាង នោះជាសេចក្តីចំកួត ដល់អស់អ្នកដែលកំពុងតែវិនាស តែជាព្រះចេស្តានៃព្រះ ដល់យើងរាល់គ្នាដែលកំពុងតែបានសង្គ្រោះវិញ”(១:១៨)។ ការអ្វីដែលមនុស្សជាច្រើនចាត់ទុកជារឿងឆ្កួតឡប់ ឬភាពទន់ខ្សោយ បានក្លាយជាកម្លាំងរបស់លោកហ្សាំង។ ក្នុងចំណោមយើង…
Read article
ការផ្លាស់ប្តូរ ដែលមិនត្រូវមើលរំលង
ស្តេចទ្រង់… ចុះសញ្ញានឹងព្រះយេហូវ៉ា ឲ្យបានដើរតាមព្រះយេហូវ៉ា ហើយកាន់តាមក្រឹត្យក្រម និងសេចក្តីបន្ទាល់ ហើយនឹងបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន។ ២ពង្សាវតាក្សត្រ ២៣:៣ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានតាំងលម្អធ្នូមួយដើម និងបំពង់ដាក់គ្រាប់ព្រួញមួយដ៏ស្រស់ស្អាត នៅលើជញ្ជាំងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ នៅរដ្ឋមីឈីហ្គិន អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ វាជាកេរដំណែលពីឪពុកខ្ញុំ ដែលគេបានជូនគាត់ ជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ កាលយើងកំពុងបម្រើព្រះ ក្នុងនាមជាបេសកជន នៅប្រទេសហ្កាណា។ បន្ទាប់មក នៅថ្ងៃមួយ មិត្តភក្តិជនជាតិហ្កាណាម្នាក់ បានមកលេងផ្ទះយើង។ ពេលគាត់ឃើញធ្នូនោះ គាត់ក៏បានបង្ហាញទឹកមុខចម្លែក។ គាត់ក៏បានចង្អុលទៅវត្ថុតូចមួយ ដែលគេបានចងភ្ជាប់នឹងធ្នូនោះ ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា វាជាវត្ថុមន្តអាគម។ វាគ្មានអំណាចទេ តែបើគាត់ជាខ្ញុំវិញ គាត់នឹងមិនឲ្យវានៅក្នុងផ្ទះគាត់ទេ។ ភ្លាមៗនោះ យើងក៏បានកាត់វត្ថុមន្តអាគមនោះចេញពីធ្នូ យកទៅបោះចោល។ យើងមិនចង់មានវត្ថុអ្វីមួយ ក្នុងផ្ទះយើង ដែលថ្វាយបង្គំអ្វីផ្សេង ជាជាងថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ពិតនោះឡើយ។ ស្តេចយ៉ូសៀស ជាស្តេចក្រុងយេរូសាឡិម ដែលបានច្រើនវ័យធំឡើង ដោយការយល់ដឹងតិចតួច អំពីអ្វីដែលព្រះទ្រង់រំពឹងចង់បានពីរាស្រ្តព្រះអង្គ។ ពេលដែលសម្តេចសង្ឃបានរកឃើញក្រាំងក្រឹត្យវិន័យ នៅក្នុងព្រះវិហារ ដែលគេមិនបានអើពើអស់ជាយូរមកហើយ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ២២:៨) ស្តេចយ៉ូសៀសក៏បានសព្វព្រះទ័យនឹងស្វែងយល់អំពីក្រឹត្យវិន័យនោះ។ ពេលដែលទ្រង់បានរៀនក្រឹត្យវិន័យ ដែលបានចែងអំពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ មិនយូរប៉ុន្មាន ទ្រង់ក៏បានបង្គាប់ឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរដ៏ឆាប់រហ័ស នៅក្នុងនគរយូដា ឲ្យត្រូវតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ…
Read article
ភាពបរិបូរ ដែលផ្គត់ផ្គង់ឲ្យការខ្វះខាត
ដើម្បីកាលណាគេមានបរិបូរ នោះនឹងបានបំពេញការ ដែលអ្នករាល់គ្នាខ្វះខាតវិញ ប្រយោជន៍ឲ្យបានស្មើគ្នាឡើង។ ២កូរិនថូស ៨:១៤ នៅអាមេរិក កន្លែងលក់អាហារក្នុងសាលារៀន មានលក្ខណៈមិនខុសពីភោជនីយដ្ឋានធំៗឡើយ។ ជាញឹកញាប់ កន្លែងលក់អាហារទាំងនោះបានត្រៀមម្ហូបអាហារ លើសពីតម្រូវការ ព្រោះពួកគេមិនអាចទាយស្មានជាមុនឲ្យបាន១រយភាគរយថា សិស្សត្រូវការអាហារអ្វីខ្លះ នៅថ្ងៃនីមួយៗ ហេតុនេះហើយ មានអាហារជាច្រើនដែលនៅសល់ ត្រូវគេបោះចោល។ តែមានសិស្សជាច្រើនដែលមិនមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់បរិភោគនៅផ្ទះ ហើយក៏មានអ្នកដែលគ្មានអាហារបរិភោគនៅចុងសប្តាហ៍។ ដូចនេះ មន្ទីរអប់រំប្រចាំស្រុកមួយនៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានចាប់ដៃគូជាមួយអង្គការមិនរកប្រាក់ចំណេញក្នុងតំបន់មួយដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយ។ ពួកគេក៏បានវេចខ្ចប់អាហារដែលនៅសល់ ទុកឲ្យសិស្សយកទៅផ្ទះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ពួកគេក៏បានផ្សព្វផ្សាយអំពីបញ្ហានៃការខ្ជះខ្ជាយអាហារ និងការស្រេកឃ្លានផងដែរ។ មនុស្សភាគច្រើនមិនគិតថា ការមានលុយជាបរិបូរគឺជាបញ្ហា ដូចការខ្ជះខ្ជាយអាហារនោះឡើយ តែគោលការណ៍នៅពីក្រោយកម្មវិធីចែកអាហាររបស់សាលានោះ គឺមិនខុសពីអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀន ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសនោះឡើយ។ គាត់ដឹងថា ពួកជំនុំនៅស្រុកម៉ាសេដូនកំពុងជួបទុក្ខលំបាក ដូចនេះ គាត់ក៏បានសុំឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ប្រើភាពបរិបូររបស់ខ្លួន ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកគេ(២កូរិនថូស ៨:១៤)។ គោលបំណងរបស់គាត់ គឺដើម្បីនាំមកនូវភាពស្មើភាពគ្នា ក្នុងចំណោមពួកជំនុំទាំងឡាយ ដើម្បីកុំឲ្យមានពួកជំនុំខ្លះមានភាពសម្បូរសប្បាយពេក ខណៈពេលដែលពួកជំនុំផ្សេងទៀត កំពុងជួបការខ្វះខាត។ សាវ័កប៉ុលមិនចង់ឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ធ្លាក់ខ្លួនក្រ ដោយសារការជួយផ្គត់ផ្គង់គេនោះឡើយ តែគាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យ៊ពួកគេមានក្តីអាណិត និងមានចិត្តសប្បុរសចំពោះពួកជំនុំនៅស្រុកម៉ាសេដូន ដោយទទួលស្គាល់ថា នៅពេលអនាគត…
Read article
ព្រះទ្រង់ការពារ និងប្រយុទ្ធជំនួសយើង
ទ្រង់នឹងក្រុងឯងដោយស្លាបទ្រង់ ហើយឯងនឹងជ្រកនៅក្រោមចំអេងស្លាបរបស់ទ្រង់ សេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ជាខែល ហើយជាអាវក្រោះ។ ទំនុកដំកើង ៩១:៤ ស្រ្តីជាម្តាយម្នាក់ នៅរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូបានបង្ហាញឲ្យគេទទួលស្គាល់ថា គាត់នឹងការពារកូនគាត់ ទោះជាមានបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ។ កូនប្រុសរបស់គាត់អាយុ៥ឆ្នាំ កំពុងតែលេងនៅក្រៅផ្ទះ។ ពេលគាត់ឮសម្លេងកូនប្រុសគាត់ស្រែក គាត់ក៏ប្រញាប់រត់ចេញក្រៅផ្ទះ ហើយមានការតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញកូនប្រុសគាត់ត្រូវសត្វតោភ្នំវាយប្រហារ។ សត្វតោនោះកំពុងសង្រ្គប់ពីលើកូនប្រុសគាត់ ដោយក្បាលរបស់កូនគាត់កំពុងជាប់នៅក្នុងមាត់របស់វា។ ស្រ្តីជាម្តាយក៏បានប្រឹងប្រែងអស់ពីកម្លាំងចិត្ត នៅក្នុងការប្រយុទ្ធនឹងវា ដោយចិត្តក្លាហាន ហើយក៏បានហែកមាត់វា ដើម្បីរំដោះកូនប្រុសខ្លួន។ សេចក្តីក្លាហានរបស់ស្រ្តីជាម្តាយ បានរំឭកយើងថា ព្រះគម្ពីរបាននិយាយអំពីភាពជាម្តាយ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការការពារដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះកូនព្រះអង្គ។ ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ និងកម្សាន្តចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ដូចជាមេឥន្ទ្រីដែលថែទាំកូន(ចោទិយកថា ៣២:១០-១១ អេសាយ ៦៦:១៣)។ ហើយព្រះអង្គក៏នឹងមិនដែលភ្លេចរាស្រ្តព្រះអង្គ ឬលែងមានសេចក្តីអាណិតចំពោះពួកគេឡើយ គឺប្រៀបដូចជាម្តាយមិនដែលភ្លេចកូនដែលនៅបៅដោះ ដោយចំណងដែលមិនអាចកាត់ផ្តាច់បាន(អេសាយ ៥៤:៧-៨)។ ហើយព្រះអង្គក៏គ្របបាំងរាស្ត្រព្រះអង្គ នៅក្រោមចំអេងស្លាបរបស់ព្រះអង្គ ហើយសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ជាខែល ហើយជាអាវក្រោះ គឺមិនខុសពីមេបក្សី ដែលការពារកូន នៅក្រោមចំអេងស្លាបរបស់ខ្លួន(ទំនុកដំកើង ៩១:៤)។ ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ឯកោ គេបំភ្លេច និងជាប់អន្ទាក់នៃខ្មាំងសត្រូវខាងវិញ្ញាណគ្រប់ប្រភេទ។ សូមព្រះទ្រង់ជួយរំឭកយើងថា ព្រះអង្គតែងតែថែរក្សា ហើយកម្សាន្តចិត្តយើង…
Read article
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលអាចទុកចិត្តបាន
សេចក្តីស្រឡាញ់មិនដែលធ្វើអាក្រក់ដល់អ្នកជិតខាងឡើយ។ រ៉ូម ១៣:១០ ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចឈប់គិតពីរឿងនោះទៀត? អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបានចាក់ស្រែសទៅដោយការពិបាកចិត្ត ការប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង កំហឹង និងការភាន់ភាំង។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ឈឺចាប់ ដើម្បីកាត់ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធ ជាមួយមនុស្សម្នាក់ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានព្យាយាមលើកឡើង អំពីការឈឺចាប់ ដោយសារអាកប្បកិរិយារបស់គាត់ តែគាត់បានឆ្លើយតបមកវិញ ដោយការបដិសេធន៍។ សព្វថ្ងៃនេះ ពេលណាខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា នាងមកលេងទីក្រុង គំនិតរបស់ខ្ញុំក៏បានគួចត្របាញ់ទៅរកអតីតកាល។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងព្យាយាមសម្រួលអារម្មណ៍ ខ្ញុំក៏បានឮបទចម្រៀងដែលគេកំពុងចាក់ផ្សាយតាមវិទ្យុ។ បទចម្រៀងនោះមិនគ្រាន់តែបានបង្ហាញនូវការឈឺចាប់ដោយសារការក្បត់ តែក៏បង្ហាញការស្រេកឃ្លានចង់ឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ និងការប្រោសឲ្យជា សម្រាប់មនុស្សដែលបានបង្កឲ្យមានការឈឺចាប់នោះ។ ខ្ញុំក៏បានចេញទឹកភ្នែករលីងរលោង ស្របពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែនឹកចាំ អំពីការស្រេកឃ្លានក្នុងជម្រៅចិត្តខ្ញុំ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរនៅក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ១២:៩ ថា “ចូរឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ឥតពុតមាយា”។ ខគម្ពីរនេះបានរំឭកថា សេចក្តីស្រឡាញ់ខ្លះមិនមែនជាសេចក្តីស្រឡាញ់ពិតនោះទេ។ តែក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់យើង មានការស្រេកឃ្លានរកក្តីស្រឡាញ់ពិត គឺក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនអាត្មានិយម ឬមិនប្រើគេដើម្បីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង តែមានក្តីអាណិត និងការលះបង់។ ក្តីស្រឡាញ់មិនព្យាយាមគ្រប់គ្រងអ្នកដទៃ ដោយសារការភ័យខ្លាច តែជាការប្តេជ្ញាចិត្តដោយអំណរ ចំពោះសុខុមាលភាពរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.១០-១៣)។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវ នោះយើងអាចស្គាល់ និងចែករំលែកក្តីស្រឡាញ់ ដែលយើងអាចជឿទុកចិត្ត គឺក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនធ្វើការអាក្រក់(១៣:១០)។ ការរស់នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ជាការរស់នៅដែលមានសេរីភាព។—Monica…
Read article