សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះខ្ពស់ដល់ស្ថានសួគ៌
ដ្បិតសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ខ្ពស់ដល់ស្ថានសួគ៌ ហើយសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ក៏ខ្ពស់ដល់ផ្ទៃមេឃ។ ទំនុកដំកើង ៥៧:១០ កាលពីឆ្នាំ១៩១៧ លោកហ្វ្រេដរីក លេហមែន(Frederick Lehman) ដែលជាអ្នកជំនួញម្នាក់នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា បានជួបបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ។ គាត់ក៏បាននិពន្ធបទទំនុកសកលមានចំណងជើងថា “សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ”។ គាត់បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យនិពន្ធបានពីរល្បះដំបូង តែគាត់ក៏បានជាប់គាំងនៅល្បះទី៣។ គាត់ក៏បាននឹកចាំ អំពីកំណាព្យមួយបទ ដែលគេបានរកឃើញប៉ុន្មានឆ្នាំមុន នៅលើជញ្ជាំងក្នុងពន្ធធនាគារមួយ។ អ្នកទោសម្នាក់បានឆ្លាក់បទកំណាព្យនោះ នៅលើថ្ម ដោយបង្ហាញចេញនូវការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ បទកំណាព្យនោះមានអត្ថន័យ ដូចបទចម្រៀងដែលលោកលេហមែនកំពុងនិពន្ធ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានដាក់បញ្ចូលបទកំណាព្យនោះ នៅក្នុងល្បះទី៣នៃបទចម្រៀងគាត់តែម្តង។ នៅពេលខ្លះ យើងជួបប្រទះភាពអន់ថយដ៏ពិបាក ដូចលោកលេហមែន និងកវីកំណាព្យក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងនោះផងដែរ។ ក្នុងពេលដែលយើងអស់សង្ឃឹម យើងចាំបាច់ត្រូវនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងរបស់ស្តេចដាវីឌ ដោយ “ជ្រកនៅក្រោមម្លប់នៃស្លាបទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៥៧:១)។ យើងចាំបាច់ត្រូវស្រែករកព្រះ ពេលយើងមានបញ្ហា(ខ.២) ដោយទូលថ្វាយព្រះអង្គ អំពីទុក្ខលំបាក និងការភ័យខ្លាច ដែលយើងមាន “នៅកណ្តាលហ្វូងសឹង្ហ”(ខ.៤)។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងនឹងនឹកចាំអំពីការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ កាលពីមុន ហើយចូលរួមជាមួយស្តេចដាវីឌ ដែលមានបន្ទូលថា “ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរ ឱកិត្តិយសអញអើយ ចូរភ្ញាក់ឡើង ឱពិណ ហើយនឹងស៊ុងអញអើយ…
Read article
អំពើសប្បុរសធម៌តូចៗ ដែលនាំឲ្យមានអំណរ
ដូច្នេះ ចូរប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់ ទុកដូចជាពួកអ្នករើសតាំង ដែលបរិសុទ្ធ ហើយស្ងួនភ្ងាដល់ព្រះចុះ។ កូល៉ុស ៣:១២ អាមែនដា(Amanda) ធ្វើការជាគ្រូពេទ្យមើលថែអ្នកជំងឺនៅតាមផ្ទះ ដោយចល័តពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយទៀត។ ជាញឹកញាប់ នាងនាំកូនស្រីអាយុ១១ឆ្នាំ ឈ្មោះរូប៊ី(Ruby) ទៅជាមួយនាងផងដែរ។ ដើម្បីឲ្យមានការងារធ្វើ រូប៊ីក៏បានចាប់ផ្តើមសួរអ្នករស់នៅក្នុងផ្ទះទាំងនោះថា “បើអ្នកអាចមានរបស់បីយ៉ាង តើអ្នកចង់បានអ្វីខ្លះ?” នាងក៏បានកត់ទុកចម្លើយរបស់ពួកគេ ក្នុងសៀវភៅកត់ត្រារបស់នាង។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ ភាគច្រើនពួកគេចង់បានតែរបស់កំប៉ិចកំប៉ុក ដែលមានដូចជា សាច់ក្រកមកពីទីក្រុងវីយែន នំសូកូឡា ឈីស និងផ្លែប័រជាដើម។ ដូចនេះ រូប៊ីក៏បានរៃអង្គាសប្រាក់ ដើម្បីជួយបំពេញក្តីប្រាថ្នាដ៏សាមញ្ញរបស់ពួកគេ។ នាងក៏បានចែកអំណោយទាំងនោះ ដល់ពួកគេ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏កក់ក្តៅ។ នាងនិយាយថា រឿងនេះពិតជាបានលើកទឹកចិត្តនាង ឲ្យមានក្តីអំណរណាស់។ ពេលណាយើងបង្ហាញចេញនូវក្តីអាណិត និងចិត្តសប្បុរស ដូចរូប៊ី យើងក៏ឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេស្គាល់ព្រះនៃយើង ដែល “ទ្រង់ប្រកបដោយមេត្តាករុណា និងអាណិតអាសូរ ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ក៏មានសេចក្តីសប្បុរសដ៏ធំទូលាយ”(ទំនុកដំកើង ១៤៥:៨)។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញយើង ដែលជារាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យ…
Read article
រឿងល្អ និងការឈឺចាប់
ពីព្រោះគឺព្រះទេតើ ដែលទ្រង់ចាត់ខ្ញុំមកជាមុន ដើម្បីនឹងរក្សាជីវិតអ្នករាល់គ្នាទុក។ លោកុប្បត្ដិ ៤៥:៥ ហ្វេង លូលូ (Feng Lulu) បានជួបជុំគ្រួសារកំណើតរបស់នាងវិញ បន្ទាប់ពីបានបាត់ខ្លួនអស់រយៈពេល៣ទសវត្សរ៍។ កាលនាងនៅក្មេងចេះដើរតេសតាស់ នាងត្រូវគេចាប់ជំរិត ពេលនាងកំពុងលេងនៅក្រៅផ្ទះ តែប្រហែល៣០ឆ្នាំក្រោយមក ទីបំផុត សមាគមន៍ស្រ្តីចិនក៏បានរកឃើញទីតាំងរបស់នាង។ នាងមិនបានចាំថា ខ្លួនឯងជាកូនរបស់នរណាទេ ដោយសារគេបានចាប់ជំរិតនាង កាលនាងនៅក្មេងពេក។ នាងបានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយជឿថា ឪពុកម្តាយនាងបានលក់នាងឲ្យគេ ដោយសារគ្មានលទ្ធភាពចិញ្ចឹមនាង ដូចនេះ ពេលដែលនាងបានដឹងការពិត នាងមានសំណួរ និងអារម្មណ៍លាយឡំជាច្រើន។ កាលលោកយ៉ូសែបបានជួបជុំជាមួយបងប្អូនគាត់វិញ គាត់ក៏ទំនងជាមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ផងដែរ។ គាត់ត្រូវពួកបងៗលក់ ឲ្យធ្វើជាទាសករក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ កាលគាត់នៅក្មេង។ ទោះគាត់បានឆ្លងកាត់ជីវិតផ្លាស់ប្តូរដ៏ឈឺចាប់ជាបន្តបន្ទាប់ក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់បានលើកគាត់ឡើង ឲ្យក្លាយជាអ្នកមានអំណាចម្នាក់ក្នុងនគរអេស៊ីព្ទ។ ពេលពួកបងប្រុសគាត់បានមកនគរអេស៊ីព្ទដើម្បីទិញស្បៀងអាហារ ក្នុងអំឡុងពេលមានគ្រោះអត់ឃ្លាន ពួកគេក៏បានទៅទិញស្បៀងអាហារដោយផ្ទាល់ពីគាត់ ដោយមិនបានស្គាល់គាត់។ លោកយ៉ូសែបទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់បានប្រោសលោះកំហុសរបស់ពួកគេហើយ បានជាគាត់ប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គបានប្រើកំហុសរបស់ពួកគេដើម្បី ជួយសង្គ្រោះជីវិតពួកគេ ដោយសេចក្តីប្រោសប្រាណយ៉ាងធំ(លោកុប្បត្តិ ៤៥:៧)។ លោកយ៉ូសែបមិនបាននិយាយការពារទង្វើដ៏ឈឺចាប់ដែលពួកគេបានធ្វើមកលើគាត់នោះឡើយ តែគាត់បាននិយាយយ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគេបានលក់គាត់(ខ.៥)។ ជួនកាល យើងព្យាយាមប្រើគំនិតវិជ្ជមានខ្លាំងពេក មកលើរឿងពិបាកៗ ដោយគ្រាន់តែផ្តោតទៅលើការល្អ…
Read article
ប្រភពនៃបញ្ហា
ឱព្រះអង្គអើយ សូមបង្កើតចិត្តបរិសុទ្ធនៅក្នុងទូលបង្គំ ហើយកែវិញ្ញាណក្នុងទូលបង្គំឲ្យត្រឹមត្រូវឡើង។ ទំនុកដំកើង ៥១:១០ កាលពីឆ្នាំ១៨៥៤ ប្រជាជនរាប់ពាន់នាក់ បានបាត់បង់ជីវិត នៅទីក្រុងឡុងដ៍។ គេយល់ឃើញថា ពួកគេប្រហែលជាបានស្លាប់ ដោយសារខ្យល់អាកាសមានជាតិពុល ព្រោះនៅសម័យនោះ ធាតុអាកាសក្តៅខុសរដូវ បានដុតកម្តៅទន្លេថេម ដែលមានក្លិនស្អុយទឹកលូរ បណ្តាលឲ្យមានក្លិនស្អុយកាន់តែខ្លាំងឡើង ដល់ថ្នាក់គេហៅទឹកទន្លេនោះថា “ទន្លេមហាស្អុយ”។ តែក្លិនក្នុងខ្យល់អាកាស មិនមែនជាបញ្ហាអាក្រក់បំផុតឡើយ។ លោកបណ្ឌិត ចន ស្នូ(Dr. John Snow) បានធ្វើការស្រាវជ្រាវ រកឃើញថា ទឹកទន្លេថេមមានមេរោគ ដែលបណ្តាលឲ្យមានការរាតត្បាតជំងឺអាសន្នរោគ។ មនុស្សយើងបានដឹងអំពីវិបត្តិមួយទៀត ដែលមានក្លិនស្អុយសាយភាយដល់ផ្ទៃមេឃ។ យើងកំពុងរស់នៅ ពិភពលោកដែលប្រេះបែក ហើយយើងងាយនឹងមានការយល់ច្រឡំ អំពីប្រភពនៃបញ្ហានេះ បានជាយើងព្យាយាមព្យាបាលរោគសញ្ញា តែមិនអាចព្យាបាលជំងឺនោះបាន។ កម្មវិធីសង្គម និងគោលនយោបាយប្រកបដោយប្រាជ្ញា មានប្រយោជន៍ខ្លះៗដែរ តែគ្មានអំណាចកាត់ផ្តាច់ឫសគុលនៃជំងឺរបស់សង្គម ដែលជាចិត្តមានពេញដោយអំពើបាប។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “គ្មានអ្វីពីខាងក្រៅ ចូលទៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ដែលអាចនឹងធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកបាន”(មាកុ ៧:១៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គមិនមែនកំពុងមានបន្ទូលសំដៅទៅលើជំងឺផ្លូវកាយឡើយ(ម៉ាកុស ៧:១៥)។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គកំពុងបង្ហាញធាតុពិតនៃបញ្ហាខាងវិញ្ញាណរបស់យើងម្នាក់ៗ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “គឺជាសេចក្តីដែលចេញពីមនុស្សមកទេតើ…
Read article
កេរដំណែលនៃមិត្តភាព
មិត្រសំឡាញ់រមែងស្រឡាញ់គ្នានៅគ្រប់វេលា ឯបងប្អូនក៏កើតមកសំរាប់គ្រាលំបាកដែរ។ សុភាសិត ១៧:១៧ ខ្ញុំបានជួបគាត់ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ កាលខ្ញុំកំពុងបង្រៀនមុខវិជ្ជាភាសាអង់គ្លេស និងកីឡាបាល់បោះ នៅវិទ្យាល័យ ហើយគាត់ជាសិស្សដែលមានកម្ពស់ខ្ពស់ និងមាឌធំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានចូលក្នុងក្រុមកីឡាបាល់បោះរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏បានចូលរៀនក្នុងថ្នាក់ដែលខ្ញុំបង្រៀន។ មិត្តភាពក៏បានកើតមានរវាងយើងទាំងពីរ។ មិត្តភក្ដិដដែលនេះក៏បានបម្រើការ ជាមួយខ្ញុំ ជាអ្នកកែសម្រួលអត្ថបទជាមួយខ្ញុំ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ក្នុងពិធីចូលនិវត្តន៍របស់ខ្ញុំ គាត់ក៏បានឡើងចែកចាយ អំពីកេរដំណែលនៃមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយគ្នា តាំងពីយូរមកហើយ។ ចុះចំណែកឯមិត្តភក្តិដែលមានចំណងទាក់ទង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលលើកទឹកចិត្តយើង និងនាំយើងចូលទៅជិតព្រះយេស៊ូវ? បទគម្ពីរសុភាសិតបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា មិត្តភាពមានធាតុផ្សំពីរយ៉ាង ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើង។ ទីមួយ មិត្តភក្តិពិតប្រាកដផ្តល់ឲ្យយើងនូវយោបល់ដ៏មានតម្លៃ ទោះវាជាយោបល់ ដែលគាត់ពិបាកឲ្យ ឬយើងពិបាកទទួលក៏ដោយ(២៧:៦) គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា : “របួសដែលមិត្រសំឡាញ់ធ្វើដល់យើង នោះតែងធ្វើដោយស្មោះត្រង់ទេ”។ ទីពីរ មិត្តភក្តិដែលនៅក្បែរយើង ហើយងាយទំនាក់ទំនង មានសារៈសំខាន់ ក្នុងពេលដែលមានរឿងវិបត្តិ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា : “អ្នកមួយដែលនៅជិតខាងខ្លួន នោះវិសេសជាងបងប្អូនដែលនៅឆ្ងាយវិញ”(ខ.១០)។ ការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិត តែម្នាក់ឯង មិនមែនជាការល្អទេ។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានកត់សំគាល់ថា “មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង ពីព្រោះគេមានរង្វាន់យ៉ាងល្អកើតពីការនឿយហត់របស់ខ្លួន”(សាស្ដា…
Read article
តើប្រកបដោយប្រាជ្ញា ឬល្ងង់ខ្លៅ?
ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្លៅល្ងង់ឡើយ ត្រូវខំឲ្យយល់បំណងព្រះហឫទ័យព្រះអម្ចាស់វិញ។ អេភេសូរ ៥:១៧ កាលខ្ញុំមានអាយុ១០ឆ្នាំ ខ្ញុំបានទិញកាសែតម៉ាញេមួយ ពីមិត្តភក្តិម្នាក់ ក្នុងក្រុមយុវជន។ កាសែតចម្រៀងនោះ មានផ្ទុកទៅដោយបទចម្រៀងរបស់ក្រុមចម្រៀងគ្រីស្ទបរិស័ទសម័យទំនើប។ ប៉ារបស់ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើងក្នុងគ្រួសារកាន់សាសនាហិណ្ឌូ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ គាត់មិនគាំទ្រឲ្យខ្ញុំស្តាប់បទចម្រៀងទាំងនោះទេ។ គាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យយើងយកបទចម្រៀងថ្វាយបង្គំមកចាក់ស្តាប់ក្នុងផ្ទះយើងប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់ប្រាប់គាត់ថា បទចម្រៀងទាំងនោះជាបទចម្រៀងរបស់ក្រុមចម្រៀងគ្រីស្ទានទេ តែគាត់នៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរគំនិត។ មួយរយៈក្រោយមក គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យសាកស្តាប់បទចម្រៀងទាំងនោះឲ្យបានមួយសប្តាហ៍ ហើយធ្វើការសង្កេតមើលថា បទចម្រៀងទាំងនោះនាំខ្ញុំ ចូលទៅជិតព្រះ ឬនាំខ្ញុំឆ្ងាយពីព្រះអង្គ។ នេះជាយោបល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដែលមានប្រយោជន៍។ មានរឿងជាច្រើនក្នុងជីវិត ដែលយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ជារឿងត្រឹមត្រូវ ឬខុស តែជាញឹកញាប់ មានរឿងជាច្រើន ដែលយើងមានការពិបាកក្នុងការពិភាក្សាគ្នារកខុសត្រូវ(រ៉ូម ១៤:១-១៩)។ ហេតុនេះហើយ យើងអាចស្វែងរកប្រាជ្ញា ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយ។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះ នៅទីក្រុងអេភេសូរថា “ដូច្នេះ ត្រូវប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា កុំឲ្យដើរដូចជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញាឡើយ ត្រូវតែដើរដោយមានប្រាជ្ញាវិញ”(អេភេសូរ ៥:១៥)។ សាវ័កប៉ុលដឹងថា គាត់មិនអាចមានវត្តមាននៅជាមួយពួកគេ នៅទីនោះ ជារៀងរហូត ឬផ្តល់យោបល់ឲ្យបានគ្រប់ពេលនោះឡើយ។ បើពួកគេចង់ “លៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេល ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់”…
Read article