ជំនឿតូចបំផុត
ដូច្នេះ មិនសំរេចនឹងអ្នកណាដែលចង់បាន ឬនឹងអ្នកណាដែលខំរត់តាមនោះទេ គឺស្រេចនឹងព្រះ ដែលមានសេចក្តីមេត្តាករុណាវិញ។ រ៉ូម ៩:១៦ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះអង្គ យើងត្រូវដឹងច្បាស់ថា នៅដើមឆ្នាំថ្មីនេះ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងនឹងទទួលពីព្រះអង្គ គឺដោយសារសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គ។ គ្រប់ទាំងការសប្បាយ ឬការឈឺចាប់ដែលយើងនឹងជួប គឺសុទ្ធតែ ដោយសារសេចក្តីមេត្តាកុរណា។ មូលហេតុដែលព្រះគ្រីស្ទយាងចុះមកក្នុងលោកិយនេះ គឺដើម្បី“ឲ្យពួកសាសន៍ដទៃ បានសរសើរដំកើងព្រះដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់”(រ៉ូម ១៥:៩)។ យើងបានកើតជាថ្មី “តាមសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏ធំរបស់ទ្រង់”(១ពេត្រុស ១:៣)។ យើងអធិស្ឋានរាល់ថ្ងៃ “ដើម្បីទទួលសេចក្តីមេត្តាកុរណា”(ហេព្រើរ ៤:១៦) ហើយឥឡូវនេះ យើងកំពុងតែ “រង់ចាំសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង ឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(យូដាស ១:២០)។ បើគ្រីស្ទបរិស័ទណាម្នាក់បង្ហាញចេញនូវលក្ខណៈដែលគួរឲ្យជឿ នោះគឺគាត់មានលក្ខណៈគួរឲ្យជឿ ដោយសារ “សេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអម្ចាស់” (១កូរិនថូស ៧:២៥)។ ក្នុងបទគម្ពីរ លូកា ១៧:៥-៦ ពួកសាវ័កបានទូលសូមព្រះអម្ចាស់ថា “សូមចម្រើនសេចក្តីជំនឿដល់យើងខ្ញុំទៀតផង!” ហើយព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “បើអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីជំនឿដូចគ្រាប់ពូជ១យ៉ាងល្អិត នោះនឹងនិយាយទៅដើមមននេះថា ចូរឯងរលើងទៅដុះក្នុងសមុទ្រទៅ នោះគង់តែនឹងស្តាប់បង្គាប់អ្នកដែរ”។ ម្យ៉ាងទៀត បញ្ហាក្នុងជីវិត និងការងារគ្រីស្ទបរិស័ទ គឺមិនស្ថិតនៅលើកម្លាំង ឬបរិមាណនៃជំនឿរបស់យើងទេ ព្រោះកម្លាំង…
Read article
ស្ថិតក្រោមការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គជានិច្ច
តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់? ទំនុកដំកើង ១៣៩:៧ បន្ទាប់ពីមន្រ្តីពន្ធនាគារបានឆែកឆេរខ្លួនខ្ញុំហើយ ខ្ញុំក៏បានបោះជំហានចូលទៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង ហើយចុះហត្ថលេខានៅលើបញ្ជីឈ្មោះអ្នកចូលសួរសុខទុក្ខអ្នកទោស រួចអង្គុយនៅកន្លែងរង់ចាំដែលមានមនុស្សកកកុញ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម ដោយមើលទៅមនុស្សធំនៅមិនសុខ ហើយដកដង្ហើមវែង ខណៈពេលដែលក្មេងៗរអ៊ូរទាំអំពីការរង់ចាំវេនចូលជួបអ្នកទោស។ ប្រហែល១ម៉ោងក្រោយមក អ្នកយាមប្រដាប់ដោយអាវុធក៏បានហៅឈ្មោះក្នុងបញ្ជីរ ដែលមានឈ្មោះខ្ញុំផងដែរ។ គាត់ក៏បាននាំក្រុមរបស់យើង ចូលទៅក្នុងបន្ទប់មួយ ហើយក៏បានប្រាប់យើងឲ្យទៅអង្គុយនៅលើកៅអី ដែលគេបានកំណត់។ ពេលដែលកូនចុងរបស់ខ្ញុំបានអង្គុយចុះ នៅលើកៅអី នៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃបន្ទប់ ដែលខណ្ឌជាពីរ ដោយកញ្ចក់បង្អួចក្រាស់ៗ ហើយក៏បានលើកទូរស័ព្ទ ដើម្បីនិយាយជាមួយខ្ញុំ ជម្រៅនៃភាពអស់សង្ឃឹមក៏បានគ្របសង្កត់ចិត្តខ្ញុំ។ តែក្នុងពេលខ្ញុំកំពុងយំនោះ ព្រោះទ្រង់បានធានាដល់ខ្ញុំថា កូនចុងរបស់ខ្ញុំនៅតែស្ថិតក្រោមការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គទេ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣៩ ស្តេចដាវីឌបានទូលព្រះអម្ចាស់ថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង …ក៏ស្គាល់អស់ទាំងផ្លូវប្រព្រឹត្តរបស់ទូលបង្គំដែរ”(ខ.១-៣)។ ការប្រកាសរបស់ទ្រង់ អំពីព្រះដែលជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ បាននាំឲ្យទ្រង់ពោលសរសើរព្រះអម្ចាស់អំពីការថែរក្សា និងការពារដ៏ស្និទ្ធស្នាលរបស់ព្រះអង្គ(ខ.៥)។ ស្តេចដាវីឌមានការស្ញប់ស្ញែងចំពោះភាពអស្ចារ្យនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះអម្ចាស់ និងចំពោះជម្រៅនៃការប៉ះពាល់ចិត្តទ្រង់ បានជាទ្រង់សួរសំណួរពីរ ក្នុងន័យសរសើរដំកើងថា “តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់?”(ខ.៧)។ ពេលណាយើង ឬមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពទាល់ច្រក ដែលបណ្តាលឲ្យយើងអស់សង្ឃឹម…
Read article
ការបង្រួបបង្រួមជាតិសាសន៍
ទ្រង់នឹងវិនិច្ឆ័យរវាងអស់ទាំងនគរ ហើយនឹងសំរេចរឿងដល់សាសន៍ជាច្រើន។ អេសាយ ២:៤ ខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែនរវាងសហរដ្ឋអាមេរិក និងប្រទេសកាណាដា មានប្រវែងវែងជាងគេបំផុត នៅលើពិភពលោក ដែលទាំងព្រំប្រទល់ដីគោក និងទឹកមានប្រវែងជាសរុប ៨៨៨៩គីឡូម៉ែត្រ។ គេបានកាប់ឆ្កាព្រៃនៅលើផ្ទៃដីមានទទឹង៣ម៉ែត្រ នៅសង្ខាងខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែននោះ ជាទៀងទាត់ ដើម្បីកុំឲ្យមានការយល់ច្រឡំ អំពីខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែន។ ផ្ទៃដីវែងដែលមិនមានដើមឈើដុះនេះ ត្រូវបានគេហៅថា “តំបន់កាប់ឆ្កាព្រៃ” និងមានបង្គោលព្រំដែនជាង៨ពាន់ដើម ដើម្បីឲ្យអ្នកដំណើរទាំងឡាយ ដឹងថា ខ្សែបន្ទាត់ដែលបានចែកប្រទេសទាំងពីរដាច់ពីគ្នា ស្ថិតនៅកន្លែងណា។ ការកាប់ឆ្កាព្រៃនៅជាប់ខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែននេះ ជាតំណាងឲ្យការញែកដាច់ពីគ្នារវាងរដ្ឋាភិបាល និងវប្បធម៌។ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងរង់ចាំពេលដែលព្រះទ្រង់នឹងលប់បំបាត់ព្រំដែនទាំងអស់ ហើយបង្រួបបង្រួមគ្រប់ជាតិសាសន៍ នៅលើពិភពលោក នៅក្រោមការគ្រងរាជរបស់ព្រះអង្គ។ ហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយ អំពីពេលអនាគត ដែលព្រះវិហារព្រះអង្គ នឹងត្រូវបានគេសាងសង់ឡើងវិញយ៉ាងរឹងមាំ និងលើកដំកើងឲ្យខ្ពស់ឡើង(អេសាយ ២:២)។ មនុស្សមកពីគ្រប់ជាតិសាសន៍នឹងជួបជុំគ្នា ដើម្បីដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ(ខ.៣)។ យើងនឹងមិនពឹងផ្អែកទៅលើការប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស ដែលមិនអាចបញ្ចៀសសង្គ្រាមបាននោះទេ។ ក្នុងនាមព្រះអង្គជាស្តេចដ៏ពិតរបស់យើង ព្រះអង្គនឹងជំនុំជម្រះជាតិសាសន៍ទាំងឡាយ ហើយដោះស្រាយរាល់បញ្ហាជម្លោះ(ខ.៤)។ តើអ្នកអាចស្រមៃឃើញពិភពលោកដែលគ្មានការបែកបាក់ និងជម្លោះ យ៉ាងណាខ្លះ? នោះជាអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានសន្យាប្រទានយើង! ទោះយើងធ្លាប់មានការបែកបាក់យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនឹងអាច “ដើរក្នុងពន្លឺរបស់ព្រះអម្ចាស់”(ខ.៥) ហើយសម្រេចចិត្តថ្វាយព្រះអង្គនូវភាពស្មោះស្ម័គ្រ នៅពេលឥឡូវនេះ។ យើងដឹងថា…
Read article
ក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ
ព្រះដែលបានហៅអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់ស្មោះត្រង់ ទ្រង់នឹងធ្វើសំរេចការនោះ។ ១ថែស្សាឡូនីច ៥:២៤ កាលកូនស្រីខ្ញុំមានអាយុ១៨ឆ្នាំ គាត់បានបោះជំហានចូលទៅក្នុងយុគសម័យថ្មីមួយទៀតនៃជីវិតគាត់ ដោយបានក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យ ដែលមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន គាត់នឹងបញ្ចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ។ ការផ្លាស់ប្តូរនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានរឿងបន្ទាន់ជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ ដោយខ្ញុំនៅសល់ពេលវេលាដ៏មានតម្លៃតែបន្តិចបន្តួច សម្រាប់ចំណាយជាមួយគាត់ នៅក្រោមដំបូលផ្ទះតែមួយ ដើម្បីនាំគាត់ឲ្យស្គាល់ប្រាជ្ញា ដែលគាត់ត្រូវការ ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់ពិភពលោកដោយខ្លួនឯង នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងហិរញ្ញវត្ថុ មានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះបញ្ហារបស់លោកិយ និងធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ខ្ញុំត្រូវដឹងអំពីកាតព្វកិច្ចដែលត្រូវបង្រៀនកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ អំពីរបៀបប្រឈមមុខដាក់បញ្ហាក្នុងជីវិត។ នេះជារឿងធម្មតា ហើយងាយស្រួលយល់ទេ។ តែខ្ញុំក៏ដឹងដែរថា ខ្ញុំមានតួនាទីដ៏សំខាន់ តែវាមិនមែនជាកិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើតែម្នាក់ឯងនោះទេ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច ជាក្រុមមនុស្សដែលគាត់បានចាត់ទុកជាកូនក្នុងសេចក្តីជំនឿ ព្រោះគាត់បានបង្រៀនពួកគេ អំពីព្រះយេស៊ូវ។ ក្នុងសំបុត្រនោះ គាត់បានជំរុញពួកគេឲ្យជួយគ្នាទៅវិញទៅមក(១ថែស្សាឡូនីច ៥:១៤-១៥) តែទីបំផុតគាត់ក៏បានទុកចិត្តថា ព្រះអង្គជាអ្នកជួយពួកគេឲ្យលូតលាស់។ គាត់ទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គនឹងញែកពួកគេរាល់គ្នាចេញជាបរិសុទ្ធសព្វគ្រប់(ខ.២៣)។ សាវ័កប៉ុលបានទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងធ្វើការអ្វីដែលគាត់មិនអាចធ្វើបាន គឺរៀបចំពួកគេ “ខាងវិញ្ញាណ ខាងផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវកាយ” ឲ្យត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការយាងមកវិញរបស់ព្រះអង្គ(ខ.២៣)។ សំបុត្រដែលគាត់ផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចមានការបង្រៀនសំខាន់ៗជាច្រើន តែតាមរយៈការដែលគាត់បានទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងថែរក្សាសុខមាលភាព និងរៀបចំខ្លួនពួកគេ នោះយើងអាចរៀនសូត្របានថា ការលូតលាស់ក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សដែលយើងថែរក្សា ស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ(១កូរិនថូស ៣:៦)។—KIRSTEN…
Read article
ការសោកសង្រេង និងក្តីអំណរ
ដល់ម៉្លេះបានជាបណ្តាជនរកស្គាល់សូរសំឡេងណាដែលអរសប្បាយ និងសូរសំឡេងរបស់អ្នកដែលយំ នោះមិនបានទេ។ អែសរ៉ា ៣:១៣ គ្រួសាររបស់អេនជេឡា(Angela) បានជាប់នៅក្នុងការសោកសង្រេង ដោយសារពួកគេមានការកាន់ទុក្ខជាបន្តបន្ទាប់ ចំពោះការស្លាប់របស់មនុស្សបីនាក់ ក្នុងរយៈពេលតែ៤សប្តាហ៍ប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់ពីការកាន់ទុក្ខ ដោយសារការបាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗរបស់ក្មួយប្រុសរបស់គាត់ គាត់ក៏បានជួបជុំគ្នាជាមួយបងប្អូនស្រីរបស់គាត់ពីរនាក់ នៅជុំវិញតុ ក្នុងផ្ទះបាយ អស់រយៈពេល៣ថ្ងៃ ហើយក៏បានចេញពីផ្ទះ ដើម្បីទិញកោដិដាក់ធាតុ ទិញអាហារនៅក្រៅផ្ទះ និងចូលរួមពិធីបុណ្យសព។ ខណៈពេលដែលពួកគេទួញយំ ដោយសារការស្លាប់របស់មេសិន(Mason) ពួកគេក៏បានអរសប្បាយផងដែរ ចំពោះរូបថតអេកូរបស់កូន ដែលកំពុងលូតលាស់ក្នុងផ្ទៃរបស់ប្អូនស្រីពៅរបស់គាត់។ ពេលមួយ អេនជេឡាក៏បានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងកណ្ឌអែសរ៉ានៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។ បទគម្ពីរនោះបានពិពណ៌នា អំពីការដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះវិលត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ បន្ទាប់ពីចក្រភពបាប៊ីឡូនបានបំផ្លាញព្រះវិហារ និងនិរទេសពួកគេ ចេញពីទីក្រុងជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ(មើល អែសរ៉ា ១)។ ខណៈពេលដែលលោកអែសរ៉ាឃើញគេសាងសង់ព្រះវិហារឡើងវិញ គាត់ក៏បានឮសម្លេងសរសើរដំកើងព្រះ ដោយអំណរ(៣:១០-១១)។ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏បានស្តាប់សម្លេងទួញយំ របស់អ្នកដែលបាននឹកចាំ អំពីការរស់នៅ មុនពេលការនិរទេស (ខ.១២)។ អេនជេឡាបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្តជាពិសេស ក្នុងបទគម្ពីរដែលបានចែងថា “បណ្តាជនរកស្គាល់សូរសំឡេងណាដែលអរសប្បាយ និងសូរសំឡេងរបស់អ្នកដែលយំ នោះមិនបានទេ ពីព្រោះគេស្រែកជាយ៉ាងខ្លាំង ហើយសូរសំរែកនោះ ក៏ឮទៅឆ្ងាយផង”(ខ.១៣)។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ទោះគាត់កំពុងលិចលង់ក្នុងការសោកសង្រេងជ្រៅយ៉ាងណាក៏ដោយ…
Read article
ព្រះដែលស្អាងឡើងវិញ
អញនឹងឲ្យមានខ្យល់ដង្ហើមចូលក្នុងឯងរាល់គ្នា ហើយឯងនឹងមានជីវិតឡើង។ អេសេគាល ៣៧:៥ កាលពីថ្ងៃទី៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៦៦ ទឹកជំនន់ដ៏ហិនហោច បានបង្កការជន់លិចទីក្រុងផ្លូរិន ប្រទេសអ៊ីតាលី បណ្តាលឲ្យមានការខូចខាតផ្ទាំងគំនូរពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ចុងក្រោយ ជាស្នាដៃដ៏ល្បីល្បាញរបស់លោកហ្ស៊រហ្សូ វ៉ាសារី(Giorgio Vasari)។ ផ្ទាំងគំនូរលើជញ្ជាំងនេះបានលិចនៅក្រោមភក់ និងទឹក ហើយនិងប្រេងក្តៅ អស់រយៈពេលជាង១២ម៉ោង។ ពណ៌ថ្នាំរបស់វាបានប្រែជាទន់ ហើយស៊ុមឈើក៏បានខូចខាតយ៉ាងដំណំ ធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនជឿថា ផ្ទាំងគំនូរនេះមិនអាចជួសជុលបានទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីមានការប្រឹងប្រែងអភិរក្សយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ អស់រយៈពេល៥០ឆ្នាំ អ្នកជំនាញ និងអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត អាចជម្នះឧបសគ្គដ៏ធំសម្បើម ហើយក៏បានជួសជុលផ្ទាំងគំនូរដ៏មានតម្លៃ យ៉ាងជោគជ័យ។ កាលចក្រភពបាប៊ីឡូនចូលកាន់កាប់ទឹកដីអ៊ីស្រាអែល ប្រជាជនធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ដោយហ៊ុមព័ទ្ធ ទៅដោយសេចក្តីស្លាប់ និងភាពហិនហោច ដែលតម្រូវឲ្យមានការស្តាឡើងវិញ(មើលបរិទេវ ១)។ ក្នុងអំឡុង ពេលដ៏វឹកវរនោះ ព្រះទ្រង់ក៏បាននាំហោរាអេសេគាល ទៅជ្រលងភ្នំមួយ ហើយក៏បានប្រទានការបើកសម្ដែងនៅកន្លែង ដែលមានឆ្អឹងខ្មោចព័ទ្ធជុំវិញគាត់។ ព្រះអង្គក៏បានសួរគាត់ថា “តើឆ្អឹងទាំងនេះនឹងរស់ឡើងវិញបានឬ?” ហោរាអេសេគាលក៏បានទូលឆ្លើយថា “ឱព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់ជ្រាបហើយ”(អេសេគាល ៣៧:៣)។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានប្រាប់គាត់ ឲ្យថ្លែងទំនាយអំពីឆ្អឹងទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចមានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ លោកហោរាក៏បានពិពណ៌នាថា “កំពុងដែលខ្ញុំទាយ នោះមានឮសូរក្រិកៗ…
Read article