ព្រះអង្គមិនដែលឲ្យយើងឯកោ
ហើយបង្រៀន ឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្តី ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នាផង ហើយមើល ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប។ អាម៉ែន។ ម៉ាថាយ ២៨:២០ អ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំបានគេងនៅលើគ្រែសម្រាកព្យាបាលជំងឺ ដោយទឹកមុខញញឹម។ សក់ស្កូវរបស់គាត់បានវែកចេញពីផ្ទៃមុខគាត់ ហើយស្នាមជ្រួញបានលេចឡើងនៅលើថ្ពាល់គាត់។ គាត់មិនសូវនិយាយច្រើនទេ តែខ្ញុំនៅចាំពាក្យពីរបីម៉ាត់ ដែលគាត់បាននិយាយ កាលឪពុកម្តាយខ្ញុំបានទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ជាមួយខ្ញុំ។ គាត់និយាយខ្សឹបៗថា គាត់មិនដែលមានភាពឯកោឡើយ ព្រោះព្រះយេស៊ូវតែងតែគង់នៅជាមួយគាត់ជានិច្ច។ កាលនោះ ខ្ញុំមិនទាន់រៀបការ ខ្ញុំមានការកោតស្ញប់ស្ញែង ចំពោះការប្រកាសរបស់អ៊ំស្រីខ្ញុំ។ ស្វាមីរបស់គាត់បានលាចាកលោកកាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ហើយកូនៗគាត់រស់នៅឆ្ងាយពីគាត់។ គាត់មានអាយុជិត៩០ឆ្នាំហើយ តែគាត់រស់នៅម្នាក់ឯង ដោយសម្រាកព្យាបាលនៅលើគ្រៃ ស្ទើរតែកំរើកខ្លួនមិនរួច។ តែគាត់នៅតែអាចនិយាយថា គាត់មិនមានភាពឯកោទេ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសាវ័កថា “ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ អ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំបានជឿថា ព្រះអង្គពិតជាគង់នៅជាមួយគាត់មែន ហើយយើងក៏ត្រូវជឿដូចគាត់ផងដែរ។ គាត់ដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទគង់នៅជាមួយគាត់ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានសន្យា កាលព្រះអង្គបង្គាប់ពួកសាវ័កទ្រង់ឲ្យចេញទៅក្នុងលោកិយ ដើម្បីផ្សាយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ(ខ.១៩)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹង “គង់នៅជាមួយ” ពួកសាវ័ក ក៏ដូចជាយើងរាល់គ្នា(យ៉ូហាន ១៤:១៦-១៧)។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា អ៊ំស្រីខ្ញុំពិតជាបានឃើញព្រះបន្ទូលសន្យានេះ សម្រេចក្នុងជីវិតគាត់។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានគង់នៅជាមួយគាត់ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងសម្រាកនៅលើគ្រែគាត់។…
Read article
ការនិយាយត្រង់ៗ ដោយសប្បុរស
ឯសេចក្តីផ្អែមល្ហែម នៃសេចក្តីដាស់តឿន ដ៏អស់ពីចិត្តរបស់ភឿនមិត្រ ក៏ដូច្នោះដែរ។ សុភាសិត ២៧:៩ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលដែលគេនិយាយប្រាប់អ្នកថា អ្នកមានសេចក្តីបរិសុទ្ធខាងក្រៅ ច្រើនជាងខាងក្នុង? បើនេះជាពាក្យសម្តី ដែលមិនចេញពីមាត់របស់មិត្តជិតស្និទ្ធ និងគ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទេ នោះខ្ញុំប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់មិនខានទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំក៏បានជ្រួញចិញ្ចើមផង សើចផង ដោយដឹងថា ពាក្យសម្តីគាត់និយាយធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ព្រោះគាត់និយាយត្រូវ។ មិត្តភក្តិខ្ញុំស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយក៏បានព្យាយាមជួយខ្ញុំ ឲ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការចែកចាយដល់អ្នកដទៃ អំពីជំនឿរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំគិតឡើងវិញ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ពាក្យសម្តីនេះជាយោបល់ល្អបំផុតដែលខ្ញុំបានទទួល។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានសរសេរថា “របួសដែលមិត្រសំឡាញ់ធ្វើដល់យើង នោះតែងធ្វើដោយស្មោះត្រង់ទេ តែឯការថើបរបស់ខ្មាំងសត្រូវ នោះជាសេចក្តីបញ្ឆោតវិញ”(សុភាសិត ២៧:៦)។ ពាក្យសម្តីដាស់តឿនរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីខគម្ពីរនេះ។ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ ហើយបានប្រាប់ខ្ញុំនូវពាក្យដែលខ្ញុំត្រូវឮ ទោះគាត់ដឹងថា ខ្ញុំប្រហែលជាពិបាកទទួលយកក៏ដោយ។ ជួនកាល ពេលដែលនរណាម្នាក់និយាយប្រាប់តែអ្វីដែលអ្នកចង់ឮ នោះមិនមានប្រយោជន៍ចំពោះអ្នកទេ ព្រោះវាអាចរារាំងអ្នកមិនឲ្យលូតលាស់ និងចម្រើនឡើង តាមផ្លូវរបស់ព្រះ។ ការនិយាយត្រង់ៗអាចជាទង្វើដ៏សប្បុរស បើសិនជានិយាយ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិត និងមានការបន្ទាបខ្លួន។ សូមព្រះទ្រង់ប្រទានយើងនូវប្រាជ្ញា ហើយជួយឲ្យយើងចែករំលែកប្រាជ្ញានោះដល់អ្នកដទៃ ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេស្គាល់បំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។—James Banks…
Read article
ចូលទៅរកព្រះអង្គ ដោយទំនុកចិត្ត
យើងក៏មានសេចក្តីក្លាហាន ដល់ទ្រង់យ៉ាងដូច្នេះដែរ គឺថា បើយើងនឹងសូមអ្វី ដែលត្រូវតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងទទួលព្រម។ ១យ៉ូហាន ៥:១៤ កាលពីឆ្នាំ២០១៨ មានការស្រាវជ្រាវមួយ អំពីមនុស្សពេញវ័យ នៅចក្រភពអង់គ្លេស បានរកឃើញថា ជាមធ្យម “ពួកគេបានបើកមើលទូរស័ព្ទរបស់ខ្លួន រៀងរាល់១២នាទីម្តង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ លើកលែងតែនៅពេលពួកគេដេកលក់”។ ប៉ុន្តែ និយាយដោយស្មោះត្រង់ទៅ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ស្ថិតិនេះហាក់ដូចជាមានតួលេខតិចពេកហើយ ព្រោះខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំបានបើកមើលទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំញឹកញាប់ប៉ុណ្ណា ដើម្បីរកមើលចម្លើយ សម្រាប់សំណួរណាមួយ នៅក្នុងGoogle ឬឆ្លើយតបសារ ទទួលការហៅចូល ឬធ្វើការហៅចេញ និងបើកមើលសារអេឡិចត្រូនិក ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ មនុស្សជាច្រើនបានមើលទូរស័ព្ទ ឬឧបករណ៍ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាទៀងទាត់ ដោយទុកចិត្តថា ឧបករណ៍នោះនឹងផ្តល់ឲ្យយើង នូវអ្វីដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីឲ្យយើងមានរបៀបរៀបរយ បានទទួលព័ត៌មានថ្មីៗ និងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងមានប្រភពធនធានមួយ ដែលល្អជាងទូរស័ព្ទឆ្លាតវៃរបស់យើងរាប់លានដង។ ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចូលមករកព្រះអង្គ ដើម្បីទូលសូមព្រះអង្គបំពេញតម្រូវការយើង។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ពេលណាយើងអធិស្ឋាន យើងអាចទុកចិត្តថា “បើយើងនឹងសូមអ្វី ដែលត្រូវតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងទទួលព្រម” ១យ៉ូហាន ៥:១៤។…
Read article
ផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះ ដោយចិត្តស្កប់ស្កល់
ការគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ ដែលមានទាំងចិត្តស្កប់ស្កល់ផង នោះជាកំរៃ១យ៉ាងធំមែន។ ១ធីម៉ូថេ ៦:៦ កាលខ្ញុំកំពុងដើររកទិញចិញ្ចៀនសម្រាប់ភ្ជាប់ពាក្យ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោង ដើម្បីស្វែងរកចិញ្ចៀនមានគ្រាប់ពេជ្រ ដែលគូរដណ្តឹងខ្ញុំពេញចិត្ត។ តែខ្ញុំមានសំណួរមួយ នៅជាប់ក្នុងគំនិតខ្ញុំ ។ ចុះបើសិនជាខ្ញុំមើលរំលង ចិញ្ចៀនដែលមានគ្រាប់ពេជ្រល្អជាងគេ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេច? លោកប៊ែរី ស្វាត(Barry Schwartz) ដែលជាអ្នកចិត្តសាស្ត្រផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច បានហៅមនុស្សដែលស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការជ្រើសរើសទំនិញថាជា “អ្នកស្វែងរករបស់ល្អបំផុត” គឺខុសពី “មនុស្សដែលស្កប់ចិត្ត”។ មនុស្សដែលស្កប់ចិត្ត ធ្វើការសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសយកអ្វី ដែលមានភាពគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់តម្រូវការរបស់ខ្លួន។ ចុះចំណែកឯ អ្នកស្វែងរករបស់ល្អបំផុត វិញ? យើងតែងតែងចង់បានជម្រើសដែលល្អបំផុត។ តើអ្វីជាលទ្ធផលនៃការស្ទាក់ស្ទើរ ពេលដែលយើងមានជម្រើសច្រើន? លទ្ធផលនោះគឺ ការថប់បារម្ភ ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងការមិនស្កប់ចិត្ត។ តាមពិត ដើម្បីបកស្រាយអំពីបាតុភូតនេះ អ្នកសង្គមវិទ្យាបានបង្កើតឃ្លាមួយទៀតគឺ ការខ្លាចមើលរំលងរបស់ល្អបំផុត ។ ជាការពិតណាស់ ព្រះគម្ពីរក៏បាននិយាយអំពី អ្នកស្វែងរករបស់ល្អបំផុត និងមនុស្សស្កប់ចិត្ត ផងដែរ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរធីម៉ូថេ ខ្សែទី១ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យស្វែងរកការស្កប់ចិត្តក្នុងព្រះ ជាជាងស្វែងរកអ្វីៗក្នុងលោកិយនេះ។ លោកិយសន្យាថា នឹងបំពេញការខ្វះខាតយើង តែមិនដែលធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្តឡើយ។ ហេតុនេះហើយ…
Read article
មើលឃើញក្តីសង្ឃឹម
ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះចុះ ដ្បិតអញនឹងបានសរសើរដល់ទ្រង់ទៀត។ ទំនុកដំកើង ៤២:៥ ក្នុងអំឡុងពេលដំណើរកម្សាន្ត នៅខែតុលា ការឈឺចាប់ដ៏រ៉ាំរ៉ៃក្នុងរូបកាយរបស់ខ្ញុំបានរើឡើងវិញ បានជាខ្ញុំត្រូវតយុទ្ធនឹងវា ដោយបង្ខំចិត្តចំណាយពេលពីរបីថ្ងៃដំបូង សម្រាកនៅក្នុងបន្ទប់ស្នាក់នៅ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្ត ដូចជាផ្ទៃមេឃដែលកំពុងមានភាពងងឹត នៅថ្ងៃនោះ។ ទីបំផុត ពេលដែលខ្ញុំបានចេញទៅមើលទេសភាព នៅក្បែរប៉មបញ្ចាំងពន្លឺ ជាមួយស្វាមីខ្ញុំ នៅក្បែរនោះ ពពកពណ៌ខ្មៅបានបាំងបាត់ភាពស្រស់ស្អាតជាច្រើន។ តែខ្ញុំនៅតែអាចថតរូបទេសភាពភ្នំដែលមានពណ៌ព្រាលៗ ជាប់នឹងជើងមេឃ បានពីរបីប៉ុស្តិ៍។ ក្រោយមក ភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំងធ្វើឲ្យយើងមិនអាចចេញខាងក្រៅបាន នៅពេលយប់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបើកមើលរូបថតក្នុងកាំមីរ៉ាឌីជីធល។ ខ្ញុំក៏បានហុចកាំមីរ៉ាឲ្យទៅស្វាមីខ្ញុំមើល ដោយចិត្តរំភើបយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញឥន្ទធនូ នៅក្នុងរូបដែលខ្ញុំថតបាន។ មុននោះ ខ្ញុំបានផ្ដោតទៅលើផ្ទៃមេឃស្រទំ និងភាពអាប់អួរខ្លាំងពេក បានជាខ្ញុំមិនបានមើលឃើញឥន្ទធនូ ដែលអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លា ហើយអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីនិមិត្តរូបនៃក្តីសង្ឃឹម(លោកុប្បត្តិ ៩:១៣-១៦)។ ការឈឺចាប់ខាងរូបកាយ ឬផ្លូវអារម្មណ៍ច្រើនតែអាចទាញយើងទម្លាក់ចូលទៅក្នុងរណ្តៅនៃភាពអស់សង្ឃឹមដ៏សែនជ្រៅ។ យើងចង់មានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាឡើងវិញ។ ហេតុនេះហើយ យើងត្រូវនឹកចាំ អំពីព្រះវត្តមានដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះ និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គដែលគ្មានដែនកំណត់(ទំនុកដំកើង ៤២:១-៣)។ ពេលណាយើងនឹកចាំ អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានជួយយើង និងអ្នកដទៃ ម្តងហើយម្តងទៀត កាលពីមុន នោះយើងអាចទុកចិត្តថា ក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងនៅជាប់ក្នុងព្រះអង្គ ទោះមានអារម្មណ៍ថាពិបាកចិត្តយ៉ាងណាក៏ដោយ…
Read article
ញែកចេញ ឲ្យមានសេចក្តីសម្លូត
ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសំរាកដល់ព្រលឹង។ ម៉ាថាយ ១១:២៩ កាលពីខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៧៤២ មានកុប្បកម្មមួយ បានផ្ទុះឡើង នៅទីក្រុងស្តាហ្វ៊តស៊ែរ ប្រទេសអង់គ្លេស ដើម្បីតវ៉ាប្រឆាំងនឹងសារនៃដំណឹងល្អ ដែលលោកឆាល វេសលី(Charles Wesley) កំពុងតែបង្រៀន។ លោកឆាល និងលោកចន ដែលជាបងប្រុសគាត់ ហាក់ដូចជាកំពុងតែធ្វើការកែប្រែប្រពៃណីពួកជំនុំដែលមានតាំងពីយូរមកហើយ ហើយអ្នកក្រុងនោះហាក់ដូចជាមិនអាចទ្រាំទ្របានទៀតទេ។ ពេលដែលលោកចន វេសលី(John Wesley) បានទទួលដំណឹង អំពីកុប្បកម្មនេះ គាត់ក៏ប្រញាប់ទៅទីក្រុងស្តាហ្វ៊តស៊ែរ ដើម្បីជួយប្អូនប្រុសគាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន ហ្វូងមនុស្សដ៏រញ៉េរញ៉ៃក៏បានលោមព័ទ្ធកន្លែងដែលលោកចន កំពុងស្នាក់នៅ។ គាត់ក៏បានចេញទៅជួបអ្នកដឹកនាំពួកគេ ដោយផ្ទាល់ ដោយចិត្តក្លាហាន ដោយនិយាយទៅកាន់ពួកគេ ដោយចិត្តសុភាពយ៉ាងខ្លាំង បានជាអាចបំបាត់កំហឹងរបស់ពួកគេ ម្តងម្នាក់ៗ។ ហ្វូងមនុស្សទាំងនោះអាចធ្វើឲ្យការប្រឆាំង ក្លាយជាអំពើហិង្សា តែវិញ្ញាណដ៏សុភាព និងស្រគត់ស្រគំរបស់លោកចន វេសលីក៏បានធ្វើឲ្យពួកគេមានចិត្តស្ងប់រម្ងាប់។ តែវាមិនមែនជាភាពសម្លូត ដែលមានក្នុងចិត្តគាត់ពីកំណើតនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាបានកើតចេញពីដួងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែលគាត់បានដើរតាម យ៉ាងជិតស្និទ្ធ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត…
Read article