បង្កើនកម្តៅ ឲ្យក្តៅឡើង
ចូរមានចិត្តឧស្សាហ៍ ហើយប្រែចិត្តចុះ។ វិវរណៈ ៣:១៩ សីតុណ្ហភាព នៅរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ អាចមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដែលជួនកាល វាឡើង ឬចុះភ្លាមៗ ក្នុងរយៈពេលតែពីរបីនាទីប៉ុណ្ណោះ។ ដូចនេះស្វាមីខ្ញុំចង់ដឹងថា សីតុណ្ហភាព នៅក្នុង និងនៅក្រៅផ្ទះយើង មានភាពខុសគ្នាយ៉ាងណា។ ក្នុងនាមគាត់ជាអ្នកចូលចិត្តប្រើឧបករណ៍វាស់ស្ទង់ គាត់មានចិត្តរីករាយ នៅក្នុងការបើកយក “គ្រឿងលេង” ថ្មីបំផុតរបស់គាត់ ចេញពីប្រអប់មកប្រើ។ វាជាទែរម៉ូមែត្រមួយប្រភេទ ដែលអាចវាស់កម្តៅ នៅ៤កន្លែងផ្សេងគ្នា នៅក្នុងបរិវេណផ្ទះ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយលេងថា វាជាឧបករណ៍ដែលគួរឲ្យអស់សំណើច តែក្រោយមក ខ្ញុំក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា ខ្លួនឯងក៏បានទៅមើលទែរម៉ូមែត្រនោះជាញឹកញាប់ផងដែរ។ ខ្ញុំក៏មានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះភាពខុសគ្នានៃកម្តៅក្នុងផ្ទះ និងកម្តៅនៅក្រៅផ្ទះ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូល អំពីកម្តៅផងដែរ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពី ពួកជំនុំ “ក្តៅមិនក្តៅ ត្រជាក់មិនត្រជាក់” នៅទីក្រុងឡៅឌីសេ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមទីក្រុងទាំង៧ ដែលសម្បូរសប្បាយជាងគេ ដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ។ ទីក្រុងនេះមានប្រព័ន្ធធនាគារដែលរីកចម្រើន ប្រជាជនមានសំលៀកបំពាក់ល្អៗ ហើយក៏សំបូរថ្នាំសង្កូវ តែទីក្រុងនេះ បានជួបការលំបាក ដោយសារប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់ទឹកខ្សោយ ដូចនេះ គេត្រូវសង់ប្រឡាយទឹកអាកាស ដើម្បីបង្ហូរទឹកមកពីកន្លែងមានទឹកផុស…
Read article
រត់គេចពីអំពើហឹង្សា
បើយ៉ាងនោះ ធ្វើដូចម្តេចនឹងបានសំរេចតាមគម្ពីរ ដែលថាត្រូវតែកើតមានដូច្នេះ។ ម៉ាថាយ ២៦:៥៤ ក្បាច់គុណអៃគីដូ ជាក្បាច់គុណរបស់ជនជាតិជប៉ុន។ មេរៀនដំបូងរបស់ក្បាច់គុណ មានការបង្រៀនដែលខុសពីការរំពឹងទុករបស់អ្នកដែលចង់ហាត់វា។ គ្រូបង្វឹកបានប្រាប់យើងថា ពេលណាមាននរណាម្នាក់ចង់ប្រើហឹង្សាមកលើយើង យើងគួរតែឆ្លើយតបទៅវិញ ដោយ “ការរត់គេចឲ្យឆ្ងាយ” ពីអ្នកនោះ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “អ្នកគួរតែប្រយុទ្ធដើម្បីការពារខ្លួន នៅពេលដែលអ្នកមិនអាចរត់គេចប៉ុណ្ណោះ”។ តើយើងគួរតែរត់គេចមែនឬ? ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលពេលដែលបានឮគាត់និយាយដូចនេះ។ ហេតុអ្វីគ្រូបង្វឹកក្បាច់គុណដ៏ចំណានម្នាក់នេះ ប្រាប់យើងឲ្យរត់គេចពីការវាយតប់គ្នា? ស្តាប់មើលទៅ ដូចជាផ្ទុយនឹងសភាវគតិរបស់យើង តែក្រោយមក គាត់ពន្យល់ថា វិធីការពារខ្លួនល្អបំផុត គឺជាការជៀសវាងការវាយតប់គ្នា។ នេះជាការពិតមែន! ពេលដែលមនុស្សមួយក្រុមមកចាប់ព្រះកាយព្រះយេស៊ូវ លោកពេត្រុសបានឆ្លើយតប ប្រហែលដូចជាអ្នកខ្លះក្នុងចំណោមយើងដែរ ដោយដកដាវកាប់ត្រូវបាវបម្រើសម្តេចសង្ឃ(ម៉ាថាយ ២៦:៥១ និងយ៉ូហាន ១៨:១០)។ តែព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់គាត់ឲ្យស៊កដាវទៅក្នុងស្រោមវិញ ហើយមានបន្ទូលថា “បើយ៉ាងនោះ ធ្វើដូចម្តេចនឹងបានសំរេចតាមគម្ពីរ ដែលថាត្រូវតែកើតមានដូច្នេះ”(ម៉ាថាយ ២៦:៥៤)។ ការការពារយុត្តិធម៌គឺជារឿងសំខាន់ តែយើងក៏ចាំបាច់ត្រូវយល់ អំពីបំណងព្រះទ័យព្រះ និងនគររបស់ព្រះអង្គ ដែលមានលក្ខណៈផ្ទុយពីលោកិយ ដោយបង្គាប់យើងឲ្យស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវ ហើយធ្វើអំពើល្អ តបនឹងការអាក្រក់(៥:៤៤)។ នេះជាការឆ្លើយតប ដែលខុសពីលោកិយ ហើយព្រះអង្គក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យការនេះចម្រើនឡើងនៅក្នុងយើងផងដែរ។ បទគម្ពីរលូកា ២២:៥១…
Read article
ការឲ្យដោយចិត្តសប្បុរស
ក៏មិនត្រូវសន្សំបេះផ្លែទំពាំងបាយជូរ ឬរើសផ្លែដែលជ្រុះនៅចំការរបស់ឯងដែរ ត្រូវទុកសំរាប់ឲ្យពួកអ្នកក្រ និងពួកអ្នកស្នាក់វិញ អញនេះ គឺយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងរាល់គ្នា។ លេវីវិន័យ ១៩:១០ លោកឧត្តមសេនី ឆាល ហ្គរឌិន(Charles Gordonឆ្នាំ ១៨៣៣ ដល់១៨៨៥) បានធ្វើការបម្រើក្សត្រីវិចតូរីយ៉ា នៅប្រទេសចិន និងនៅកន្លែងផ្សេងទៀត តែក្នុងអំឡុងពេលគាត់វិលត្រឡប់មករស់នៅក្នុងចក្រភពអង់គ្លេសវិញ គាត់បានបរិច្ចាគប្រាក់ខែ អស់៩០ភាគរយ។ ពេលគាត់បានទទួលដំណឹងថា មានគ្រោះអត់ឃ្លាននៅខេត្តលែនខាសៀរ គាត់ក៏បានយកមេដាយមាស ធ្វើពីមាសសុទ្ធ ដែលគាត់បានទទួលពីអ្នកដឹកនាំពិភពលោក ផ្ញើទៅតំបន់ខាងជើង ដោយប្រាប់គេឲ្យរំលាយមេដាយមាសនោះ យកទៅលក់យកប្រាក់ទិញនំប៉័ងចែកអ្នកក្រ។ នៅថ្ងៃនោះ គាត់ក៏បានសរសេរក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ថា “របស់ចុងក្រោយ ដែលខ្ញុំមានក្នុងលោកិយនេះ និងបានឲ្យតម្លៃ គឺខ្ញុំបានថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវហើយ”។ កំរិតនៃភាពសប្បុរសរបស់ឧត្តមសេនីយ៍ហ្គរឌិន ហាក់ដូចជាលើសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចធ្វើបាន តែព្រះទ្រង់តែងតែត្រាស់ហៅរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យជួយទំនុកបម្រុងអ្នកដែលខ្វះខាត។ នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យមួយចំនួន ដែលព្រះអង្គប្រទាន តាមរយៈលោកម៉ូសេ ព្រះអង្គបានបង្គាប់រាស្ត្រព្រះអង្គ មិនឲ្យរើសផលដំណាំខ្លះ ដែលជ្រុះនៅក្នុងស្រែចំការ ឬមិនឲ្យប្រមូលផលដំណាំងទាំងស្រុងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលដែលពួកគេប្រមូលផលដំណាំ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេឲ្យទុកផ្លែទំពាំងបាយជូរ ដែលបានជ្រុះ សម្រាប់អ្នកក្រីក្រ និងជនបរទេសរើស(លេវីវិន័យ ១៩:១០)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះជនដែលងាយរងគ្រោះ…
Read article
ការបញ្ចប់ដ៏ល្អ
ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ។ ២ធីម៉ូថេ ៤:៧ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិ ក្នុងការដឹកនាំកម្មវិធីជួបជុំអធិស្ឋាន។ យើងម្នាក់ៗដែលចូលរួមក្នុងកម្មវិធីនេះ សុទ្ធតែបានចាកចេញពីផ្ទះពីរបីថ្ងៃ ដើម្បីអធិស្ឋាន និងធ្វើការជញ្ជឹងគិត ដែលពិតជាអាចមានប្រយោជន៍ខាងវិញ្ញាណណាស់ បានជាក្នុងអំឡុងពេលនោះ ជួនកាល ខ្ញុំឲ្យអ្នកចូលរួមធ្វើលំហាត់ ដោយប្រាប់ពួកគេថា “សូមស្រមៃថា ជីវិតរបស់អ្នកបានបញ្ចប់ ហើយកាសែតបានចុះផ្សាយដំណឹងមរណៈភាពរបស់អ្នក។ តើអ្នកចង់ឲ្យកាសែតចុះផ្សាយដូចម្តេចខ្លះ អំពីខ្លួនអ្នក?” សំណួរនេះ បាននាំឲ្យអ្នកចូលរួមខ្លះ បានផ្លាស់ប្តូរអាទិភាពក្នុងការរស់នៅ ដោយដាក់គោលដៅឲ្យជីវិតរបស់ខ្លួនមានការបញ្ចប់ដ៏ល្អ។ កណ្ឌគម្ពីរធីម៉ូថេទី២ គឺជាសំណេរចុងក្រោយរបស់សាវ័កប៉ុល។ កាលនោះ គាត់មានអាយុជាង៦០ឆ្នាំ ហើយទោះគាត់បានប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ ក៏នៅពេលនោះ គាត់បានដឹងថា ជីវិតគាត់កាន់តែជិតដល់ទីបញ្ចប់ហើយ(២ធីម៉ូថេ ៤:៦)។ គាត់នឹងមិនធ្វើដំណើរបេសកកម្ម ហើយក៏មិនសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំរបស់គាត់ទៀតឡើយ។ គាត់បានក្រឡេកមកមើលជីវិតខ្លួនឯង ហើយនិយាយថា “ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ”(ខ.៧)។ គាត់មិនមានភាពល្អឥតខ្ចោះនោះទេ(១ធីម៉ូថេ ១:១៥-១៦) តែគាត់បានពិនិត្យមើលជីវិតខ្លួនឯង ឃើញថា ខ្លួនគាត់បាននៅជាប់ក្នុងព្រះ និងដំណឹងល្អយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ គេបាននិយាយតពីមាត់មួយទៅមាត់មួយ តាំងពីសម័យដើមថា បន្ទាប់ពីគាត់បានផ្ញើសំបុត្រនេះរួចហើយ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានបាត់បង់ជីវិត ដោយសារជំនឿ។ ការជញ្ជឹងគិតអំពីចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់យើង…
Read article
រឿងដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលចងភ្ជាប់មនុស្សទាំងអស់
ទ្រង់ក៏បង្កើតមនុស្សឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ គឺបានបង្កើតគេឲ្យចំនឹងរូបអង្គទ្រង់នោះឯង ក៏បង្កើតគេឡើងជាប្រុសជាស្រី។ លោកុប្បត្តិ ១:២៧ អាមីណា (Amina) ជាជនអន្តោប្រវេសន៍មកពីប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់បានចូលរួមបាតុកម្មតវ៉ារឿងនយោបាយ ហើយយ៉ូសែប(Joseph) ក៏បានចូលរួមជាមួយក្រុមមួយទៀត ជាគូរបដិបក្ខរបស់ក្រុមនាង ដែលកំពុងធ្វើបាតុកម្មតវ៉ាទល់មុខគ្នា។ គេបានបង្រៀនយើងឲ្យជឿថា មនុស្សដែលនៅក្រុមពីរផ្សេងគ្នា មានជម្លោះ ដោយសារមានជាតិសាសន៍ និងនិន្នាការនយោបាយខុសគ្នា គឺជាសត្រូវនឹងគ្នា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលមនុស្សខូចមួយក្រុមចូលទៅជិតយ៉ូសែប ហើយព្យាយាមដុតអាវរបស់គាត់ នាងក៏បានប្រញាប់ទៅជួយការពារគាត់។ ក្រោយមក លោកយ៉ូសែបក៏បានប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មានថា “ខ្ញុំគិតថា ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស យើងមិនអាចមានការប្រកាន់ជាតិសាសន៍ទៀតទេ ប៉ុន្តែ សូមយើងកុំគិតថា វាមិនអី”។ ដូចនេះ មានរឿងជ្រាលជ្រៅជាងរឿងនយោបាយទៅទៀត ដែលបានបង្រួបបង្រួមអាមីណា និងយ៉ូសែប។ ជាញឹកញាប់ យើងមានការមិនចុះសម្រុងគ្នា ដោយសារការខ្វែងគំនិតគ្នា ដែលយើងមិនអាចមើលរំលង ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានរឿងដែលស៊ីជម្រៅជាងនោះទៀត ដែលបានបង្រួបបង្រួមយើង។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងរាល់គ្នា ហើយចងភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងយើង ដោយចំណងនៃគ្រួសារមនុស្សជាតិជាទីស្រឡាញ់។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងម្នាក់ៗ ឲ្យចំនឹងរូបអង្គទ្រង់ (លោកុប្បត្តិ ១:២៧) ដោយមិនប្រកាន់ភេទ ជាតិសាសន៍ ឋានៈ ឬនិន្នាការនយោបាយ។ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គមានគោលបំណង…
Read article
ផលផ្លែដែលនាំឲ្យគេចង់ទៅរកប្រភព
តែឯផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណវិញ នោះគឺសេចក្តីស្រឡាញ់ អំណរអរ មេត្រីភាព អត់ធ្មត់ សុភាព សប្បុរស ស្មោះត្រង់ ស្លូតបូត ហើយដឹងខ្នាត។ កាឡាទី ៥:២២-២៣ មានស្រ្តីម្នាក់ ដែលជាម្ចាស់កន្លែងមើលក្មេង បានព្យាយាមលក់ដើមប៉ែសជាច្រើនដើម។ គាត់បានគិតឃើញវិធីសាស្រ្តខុសៗគ្នា ដើម្បីលក់ដើមទាំងនោះ។ តើគាត់គួរតែយកកូនដើមប៉ែសដែលមានស្លឹកច្រើន ទៅដាក់តាំងឲ្យមានភាពទាក់ទាញ? ឬគាត់គួរតែដាក់តាំងរូបថតដើមប៉ែស ក្នុងកាតាឡុក ដោយបង្ហាញរដូវកាលខុសៗគ្នានៃការលូតលាស់របស់ដើមប៉ែស? យ៉ាងហោចណាស់ គាត់បានដឹងថា មានកត្តាអ្វីដែលពិតជាជួយឲ្យគាត់អាចលក់ដើមប៉ែសដាច់។ គឺផ្លែប៉ែស ដែលមានក្លិនក្រអូប ពណ៌លឿងទុំ និងសម្បករលោង ស្រដៀងផ្លែសូដា។ វិធីល្អបំផុត ដើម្បីលក់ដើមប៉ែស គឺត្រូវយកផ្លែប៉ែសទុំមួយផ្លែមកដាក់តាំងបង្ហាញ ដោយកាត់វាមួយចំណិត ធ្វើឲ្យទឹកវាស្រក់ចុះពីផ្លែមក ហើយឲ្យភ្ញៀវភ្លក់រស់ជាតិចំណិតផ្លែប៉ែសនោះ។ ពេលដែលពួកគេបានភ្លក់រស់ជាតិផ្លែវាហើយ ពួកគេនឹងចង់ទិញដើមរបស់វាមិនខាន។ ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញអង្គទ្រង់ តាមរយៈផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ នៅក្នុងអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ ដែលមានដូចជា សេចក្តីស្រឡាញ់ អំណរអរ មេត្រីភាព អត់ធ្មត់ សុភាព សប្បុរស ស្មោះត្រង់ ស្លូតបូត ហើយដឹងខ្នាត (កាឡាទី ៥:២២-២៣)។ ពេលណាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ បង្ហាញចេញនូវផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ…
Read article