គម្រោងសាងសង់ធំបំផុត
ខ្ញុំនឹងតាំងពួកជំនុំខ្ញុំនៅលើថ្មដានេះ ហើយទ្វារស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នឹងមិនដែលឈ្នះពួកជំនុំឡើយ។ ម៉ាថាយ ១៦:១៨ កាលពីឆ្នាំ១៨៨៩ គម្រោងសាងសង់ផ្ទះឯកជនមួយ ដែលមានមហិច្ឆតាបំផុត បានចាប់ផ្តើម នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គេបានផលិតឥដ្ឋនៅការដ្ឋានសំណង់នោះ ដោយផ្ទាល់ ក្នុងមួយថ្ងៃ បាន៣ម៉ឺន២ពាន់ដុំ។ គេក៏បានបន្តការសាងសង់ “ផ្ទះរដូវក្តៅ” របស់លោកចន វែនឌ័របីល ទី២(George Vanderbilt II) រហូតដល់ចប់សព្វគ្រប់ ក្នុងរយៈពេល៦ឆ្នាំ ហើយបានដាក់ឈ្មោះឲ្យផ្ទះដ៏ធំស្កឹមស្កៃមួយនោះ នៅទីក្រុងអាសេវីល រដ្ឋឃែរ៉ូឡាយណា ខាងជើងថា គេហដ្ឋាន ប៊ីលមរ។ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ផ្ទះនោះនៅតែជាលំនៅដ្ឋានឯកជនដែលធំជាងគេបំផុត នៅសហដ្ឋអាមេរិក ដែលមាន២៥០បន្ទប់(បន្ទប់គេង៣៥ និងបន្ទប់ទឹក៤៣) ហើយផ្ទៃបាតដ៏ធំសម្បើមរបស់វា មានក្រឡាផ្ទៃ ១៦២២៦ ម៉ែត្រការ៉េ។ វាជាគម្រោងសាងសង់ ដែលមានមហិច្ឆតាខ្ពស់ តែមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹង “សំណង់” ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រកាស ដល់ពួកសាវ័កព្រះអង្គ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក១៦។ នៅពេលដែលលោកពេត្រុសបានបញ្ជាក់ថា ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់”(ខ១៦) ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រកាសថា “អ្នកឈ្មោះពេត្រុស ខ្ញុំនឹងតាំងពួកជំនុំខ្ញុំនៅលើថ្មដានេះ ហើយទ្វារស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នឹងមិនដែលឈ្នះពួកជំនុំឡើយ”(ខ.១៨)។ យើងអាចដឹងថា ហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូវបានប្រើពាក្យ…
Read articleរកឃើញកន្លែងជ្រកកោន
ដ្បិតទ្រង់បានធ្វើជាទីមាំមួនដល់មនុស្សកំសត់ទុគ៌ត ក្នុងគ្រាដែលមានទុក្ខលំបាក ជាទីជ្រកកោនឲ្យរួចពីព្យុះសង្ឃរា។ អេសាយ ២៥:៤ ខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំធ្លាប់ស្នាក់នៅក្នុងសណ្ឋាគារចាស់ដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ នៅមាត់សមុទ្រដែលមានបង្អួចកញ្ចក់ធំៗ និងជញ្ជាំងថ្នក្រាស់ៗ។ នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ មានខ្យល់ព្យុះមួយបានវាយប្រហារមកលើតំបន់នោះ ធ្វើឲ្យសមុទ្រមានទឹករលកធំៗ ហើយខ្យល់បក់បោកមកត្រូវបង្អួចបន្ទប់យើង ដូចគេវាយសន្ធាប់ទ្វារទាំងកំហឹង។ តែយើងនៅតែមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត។ ជញ្ចាំងទាំងនោះរឹងប៉ឹងណាស់ ហើយគ្រឹះរបស់សណ្ឋាគារក៏មាំមួនណាស់ដែរ! ខណៈពេលដែលខ្យល់ព្យុះកំពុងតែបញ្ចេញកំហឹងនៅខាងក្រៅ បន្ទប់របស់យើងជាកន្លែងជ្រកកោនដ៏សុខសាន្ត។ ការនិយាយអំពីកន្លែងជ្រកកោន គឺជាប្រធានបទដ៏សំខាន់ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដោយព្រះទ្រង់ផ្ទាល់ជាកន្លែងជ្រកកោនដែលសុខសាន្តបំផុត។ គឺដូចដែលហោរាអេសាយបានថ្លែងថា “ដ្បិតទ្រង់បានធ្វើជាទីមាំមួនដល់មនុស្សកំសត់ទុគ៌ត ក្នុងគ្រាដែលមានទុក្ខលំបាក ជាទីជ្រកកោនឲ្យរួចពីព្យុះសង្ឃរា ជាម្លប់បាំងកំដៅ”(អេសាយ ២៥:៤)។ ម្យ៉ាងទៀត រាស្រ្តរបស់ព្រះក៏បានផ្តល់ទីជ្រកកោន ដល់អ្នកដែលត្រូវការផងដែរ ទោះនោះជាទីក្រុងពំនាក់នៅសម័យបុរាណ (ជនគណនា ៣៥:៦) ឬជាការស្វាគមន៍ដល់ “ជនបរទេស” ដែលត្រូវការជម្រកក្តី(ចោទិយកថា ១០:១៩)។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងនៅតែអាចប្រើគោលការណ៍ដដែលនេះ ពេលណាវិបត្តិមនុស្សធម៌បានកើតឡើង ក្នុងពិភពលោកនេះ។ ក្នុងពេលបែបនោះ យើងអាចអធិស្ឋានសូមព្រះនៃទីជ្រកកោន ប្រើយើង ជារាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យជួយជនងាយរងគ្រោះ ឲ្យរកឃើញកន្លែងសុវត្ថិភាព។ ខ្យល់ព្យុះដែលបានបកបោកប៉ះសណ្ឋាគារដែលពួកខ្ញុំបានស្នាក់នៅ ក៏បានស្ងប់ទៅវិញនៅពេលព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ដោយបន្សល់ទុក នូវទេសភាពសមុទ្រដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ និងពន្លឺព្រះអាទិត្យដ៏កក់ក្តៅ ដែលធ្វើឲ្យសត្វរំពេហោះហើរលើវេហារ…
Read articleចន្លោះប្រហោងដែកងាយរងគ្រោះ
បើអ្នកណាដែលមិនចេះគ្រប់គ្រងលើចិត្តរបស់ខ្លួន នោះធៀបដូចជាទីក្រុងដែលរលំ ហើយឥតមានកំផែង។ សុភាសិត ២៥:២៨ ដើមផ្កានៅផ្ទះខ្ញុំត្រូវសត្វចង្រៃស៊ីបំផ្លាញ។ ផ្សិលមិញ ផ្កាបានរីកស្គុះស្គាយ នៅក្នុងសួន។ តែឥឡូវនេះ ផ្កាទាំងនោះនៅសល់តែទង។ ខ្ញុំក៏បានដើររកមើលនៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះខ្ញុំ ហើយក៏បានរកឃើញរន្ធមួយ មានទំហំប៉ុនរន្ធទន្សាយ នៅកៀនរបងឈើ។ សត្វទន្សាយមានរូបរាង្គគួរឲ្យស្រឡាញ់ តែវាក៏ជាសត្វដែលគួរឲ្យរំខាន ដែលអាចបំផ្លាញសួនផ្កា ក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មាននាទីប៉ុណ្ណោះ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើមានសត្វចង្រៃ ដែលកំពុងបំផ្លាញផ្កានៃចរិយាសម្បត្តិរបស់ព្រះ ដែលកំពុងរីកស្គុះស្គាយក្នុងជីវិតខ្ញុំទេ? បទគម្ពីរសុភាសិត ២៥:២៨ បានចែងថា “បើអ្នកណាដែលមិនចេះគ្រប់គ្រងលើចិត្តរបស់ខ្លួន នោះធៀបដូចជាទីក្រុងដែលរលំ ហើយឥតមានកំផែង”។ នៅសម័យបុរាណ គេសង់កំផែងព័ទ្ធជុំវិញទីក្រុង ដើម្បីទប់ទល់ការឈ្លានពានរបស់សត្រូវ។ សូម្បីតែចន្លោះប្រហោងតូចមួយ នៅលើកំផែងនោះ ក៏អាចជាចំណុចខ្សោយ ដែលពួកសត្រូវអាចប្រើ ដើម្បីវាយចូលកាន់កាប់ទីក្រុងនោះបានដែរ។ បទគម្ពីរសុភាសិតជាច្រើនបានចែង អំពីការគ្រប់គ្រងចិត្តខ្លួនឯង។ ឧទាហណ៍ “តើឯងរកបានឃ្មុំហើយឬ ចូរបរិភោគតែល្មមសមគួរចុះ ក្រែងបរិភោគឆ្អែតទៅនឹងក្អួតចេញមកវិញ”(២៦:១៦)។ ការគ្រប់គ្រងចិត្តខ្លួនឯង ឬការដឹងខ្នាត គឺជាផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលការពារយើង មិនឲ្យប្រព្រឹត្ត ដោយខ្វះភាពអត់ធ្មត់ ចិត្តជូរល្វីង ភាពលោភលន់ និងសេចក្តីអាក្រក់ដទៃទៀត ដែលអាចលួចឆ្មក់ចូល និងបំផ្លាញផលផ្លែដែលព្រះទ្រង់ប្រទានក្នុងជីវិតយើង(មើលកាឡាទី៥:២២-២៣)។ ការចេះគ្រប់គ្រងចិត្ត…
Read articleមេរៀននៃការស៊ូទ្រំា
មានពរហើយ មនុស្សណាដែលស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្តីល្បួង។ យ៉ាកុប ១:១២ គេបានប៉ាន់ប្រមាណថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គេបានលក់គ្រាប់ជ័រឡេហ្គោបានជាង ៧៥ពាន់លានគ្រាប់ ក្នុងមួយឆ្នាំ បានសេចក្តីថា បើគេលក់ឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗនៅលើផែនដីនេះ នោះក្នុង១នាក់ ទទួលបានគ្រាប់ជ័រឡេហ្គោ១០គ្រាប់។ ប៉ុន្តែ បើមិនមែនដោយសារការតស៊ូរបស់លោក អូលេ ឃើក គ្រីស្ទានស៊ែន(Ole Kirk Christiansen) ដែលជាអ្នកផលិតប្រដាប់ក្មេងលេង នៅប្រទេសដាណឺម៉ាកទេ នោះគេក៏គ្មានគ្រាប់ជ័រឡេហ្គោលេង ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នដែរ។ លោកគ្រីស្ទានស៊ែនបានធ្វើការយ៉ាងហត់នឿយ ក្នុងទីក្រុងប៊ីលុន ប្រទេសដាណឺម៉ាក អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ មុនពេលគាត់បង្កើត ប្រដាប់ក្មេងលេង លេក ហ្កត់(Leg Godt) ដែលមានន័យថា “លេងសប្បាយ”។ រោងជាងរបស់គាត់បានជួបគ្រោះអគ្គីភ័យ២លើក។ គាត់បានស៊ូទ្រាំនឹងការក្ស័យធន់ និងសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ដែលបណ្តាលឲ្យមានការខ្វះខាតវត្ថុធាតុដើម។ ទីបំផុត នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៤០ គាត់ក៏បានមានគំនិតបង្កើតដុំជ័រតូចៗ ដែលអាចផ្គំចូលគ្នា។ ពេលដែលគាត់បានលាចាកលោក នៅឆ្នាំ១៩៥៨ ពាក្យឡេហ្គោ ហៀបនឹងក្លាយជាពាក្យ ដែលក្រុមគ្រួសារនីមួយៗ នៅលោកខាងលិចបានស្គាល់។ ការអត់ធ្មត់ ក្នុងពេលដែលមានបញ្ហាប្រឈម ក្នុងការងារ និងជីវិត អាចមានការពិបាក។ បញ្ហានេះក៏កើតមានក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណផងដែរ…
Read articleបានរកឃើញឡើងវិញ
នោះទ្រង់ក៏អានមើល ឲ្យគេស្តាប់អស់ទាំងពាក្យ នៅក្នុងគម្ពីរនៃសេចក្តីសញ្ញា ដែលបានប្រទះឃើញក្នុងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា។ ២របាក្សត្រ ៣៤:៣០ កាលពីឆ្នាំ១៩៧០ នាយកប្រតិបត្តិរបស់ក្រុមហ៊ុនលក់ឡានមួយ បានទៅលេងប្រទេសដាណឺម៉ាក ហើយក៏បានដឹងថា ឡានម៉ាក Buick Dual Cowl Phaeton ផលិតនៅឆ្នាំ១៩៣៩ ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ជនជាតិដាណឺម៉ាកម្នាក់។ ដោយសារគេបានផលិតឡានប្រភេទនេះតែមួយគ្រឿង ដូចនេះ វាជារថយន្តដ៏កម្រខុសប្លែកពីរថយន្តដទៃទៀត។ គាត់មានការសប្បាយចិត្តណាស់ ពេលដែលបានរកឃើញឡាននោះ ហើយក៏បានទិញឡាននោះ ព្រមទាំងចំណាយពេល និងប្រាក់កាសឲ្យគេជួសជុលឲ្យស្អាតដូចដើមវិញ។ សព្វថ្ងៃនេះ ឡានមួយគ្រឿងនេះ ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាឡានពិសេស ក្នុងចំណោមឡានបុរាណដ៏មានតម្លៃដែលគេបានរក្សាទុក ក្នុងពិភពលោក។ កំណប់ទ្រព្យអាចមានទម្រង់ខុសៗគ្នាជាច្រើន ហើយនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររបាក្សត្រ ខ្សែទី២ គេបានរកឃើញកំណប់ទ្រព្យដែលបានបាត់បង់ជាយូរមកហើយ។ កាលស្តេចយ៉ូសៀសបានសោយរាជ ជាស្តេចនគរអ៊ីស្រាអែល បាន១៨ឆ្នាំ ទ្រង់ក៏បានចាប់ផ្តើមជួសជុលព្រះវិហារ នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ លោកហ៊ីលគីយ៉ា ដែលជាសម្តេចសង្ឃ បានរកឃើញ “ក្រាំងគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យក្នុងព្រះវិហារ”(២របាក្សត្រ ៣៤:១៥)។ កណ្ឌគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ ដែលជាកណ្ឌទាំង៥ដំបូង នៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ទំនងជាត្រូវបានគេយកទៅលាក់ទុក កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន ឲ្យរួចផុតពីសត្រូវឈ្លានពាន។ ក្រោយមក គេក៏លែងនឹកចាំអំពីកណ្ឌគម្ពីរទាំងនោះទៀត។ ពេលដែលស្តេចយ៉ូសៀសបានទទួលដំណឹង អំពីការរកឃើញនេះ…
Read articleចាក់ឫសក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់
គេបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំ ពីគ្រប់ទាំងកិរិយា ដែលនាងបានប្រព្រឹត្តនឹងម្តាយក្មេក តាំងពីប្តីនាងស្លាប់ចោលទៅ ហើយពីនាងបានលះចោលឪពុកម្តាយ និងស្រុកកំណើតរបស់នាង មកឯសាសន៍នេះ ដែលមិនបានស្គាល់កាលពីដើមផង។ នាងរស់ ២:១១ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរមកដល់មជ្ឈមណ្ឌលថែទាំអ្នកជំងឺមហារីក ដើម្បីមើលថែសុខភាពម្តាយខ្ញុំ ដោយអារម្មណ៍ឯកោ និងភ័យខ្លាច។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរប្រហែល១ពាន់គីឡូម៉ែត្រ ចេញពីគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ មុនពេលខ្ញុំចាប់លើកឥវ៉ាន់របស់ខ្ញុំ លោកហ្វ្រែង(Frank) បានស្ម័គ្រចិត្តជួយយូរឥវ៉ាន់ខ្ញុំ ដោយទឹកមុខញញឹមស្រស់។ ពេលយើងឡើងទៅដល់ជាន់ទី៦ ខ្ញុំក៏បានគ្រោងទៅជួបភរិយាគាត់ ឈ្មោះឡូរី(Lori) ដែលបានមើលថែគាត់ ក្នុងអំឡុងពេលគាត់កំពុងព្យាបាលជំងឺ។ មិនយូរប៉ុន្មានប្តីប្រពន្ធមួយគូរនេះ ប្រៀបដូចជាគ្រួសារខ្ញុំអញ្ចឹង ខណៈពេលដែលយើងពឹងផ្អែកលើព្រះ និងពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងបានសើច យើងចែកចាយអារម្មណ៍របស់យើង ហើយយើងក៏បានយំទាំងអស់គ្នា ព្រមទាំងអធិស្ឋានជាមួយគ្នាផងដែរ។ ទោះយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងបានចេញឆ្ងាយពីគ្រួសារក៏ដោយ ក៏ការប្រកបទាក់ទងដែលយើងមានជាមួយព្រះ និងជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក បានបន្តជួយឲ្យយើងចាក់ឫសជាប់ក្នុងក្តីស្រឡាញ់ ខណៈពេលដែលយើងជួយយកអសារគ្នាទៅវិញទៅមក។ កាលនាងរស់បានប្តេជ្ញាចិត្តថែរក្សាអ្នកស្រីណាអូមីជាម្តាយក្មេក គឺនាងបានស្ម័គ្រចិត្តទៅកន្លែងដែលនាងមិនស្គាល់។ នាងរស់បាន ទៅរើសសន្សំគួរស្រូវក្នុងស្រែ តាមពីក្រោយពួកអ្នកច្រូតស្រូវ(នាងរស់ ២:៣)។ មេកាក៏បានប្រាប់លោកបូអូស ដែលជាម្ចាស់ស្រែថា នាងរស់បានមកវាលស្រែតាំងពីព្រលឹម លើកលែងតែកាលនាងសំរាកនៅផ្ទះ១ភ្លែតប៉ុណ្ណោះ(ខ.៧)។ នាងរស់រកបានកន្លែងដ៏សុខសាន្ត នៅជាមួយមនុស្សដែលស្ម័គ្រចិត្តយកអសារនាង ខណៈពេលដែលនាងមើលថែអ្នកស្រីណាអូមី (ខ.៨-៩)។…
Read article