សុភមង្គលពិតប្រាកដ
យើងដឹងហើយ ថាគ្មានអ្វីសំរាប់គេ ដែលវិសេសជាងមានចិត្តរីករាយ ហើយរកបានសេចក្តីល្អដល់ខ្លួន អស់វេលាដែលមានជីវិតរស់នៅនោះទេ។ សាស្តា ៣:១២ នៅសតវត្សរ៍ទី៩ ស្តេចអាប់ អាល់-រ៉ាម៉ាន ទី៣ ជាអ្នកគ្រប់គ្រងតំបន់ខូរដូបា ប្រទេសអេស្ប៉ាញ។ ប្រជាជនបានស្រឡាញ់ស្តេចអង្គនេះ ពួកខ្មាំងសត្រូវក៏ខ្លបខ្លាច ហើយសម្ព័ន្ធមិត្តក៏មានការគោរពចំពោះទ្រង់។ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានដឹកនាំយ៉ាងជោគជ័យ បាន៥០ឆ្នាំ ទ្រង់ក៏បានសម្លឹងមើលជីវិតខ្លួនឯងកាន់តែស៊ីជម្រៅ។ ទ្រង់មានបន្ទូល អំពីឯកសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ថា “ខ្ញុំអាចមានទ្រព្យសម្បត្តិ កិត្តិយស និងការសប្បាយនៅពេលណាក៏បាន”។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលទ្រង់បានរាប់ចំនួនថ្ងៃដែលទ្រង់មានសុភមង្គលពិតប្រាកដ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ទ្រង់រាប់ឃើញតែ១៤ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ នេះពិតជារឿងដែលគួរឲ្យជញ្ជឹងគិត។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា ក៏ជាបុរសដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិ និងកិត្តិយស (សាស្តា ២:៧-៩) អំណាច និងការសប្បាយផងដែរ(១:១២ ២:១៣)។ តែការពិនិត្យមើលជីវិតរបស់ទ្រង់ ក៏ជារឿងដែលគួរឲ្យពិចារណាផងដែរ។ ទ្រង់ជ្រាបថា ភាពមានបាន គ្រាន់តែនាំឲ្យទ្រង់មានចិត្តចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិកាន់តែច្រើន(៥:១០-១១) ខណៈពេលដែលការសប្បាយ ជាការឥតប្រយោជន៍(២:១-២) ហើយជោគជ័យ និងសមត្ថភាព អាស្រ័យទៅលើពេលវេលា និងឱកាស(៩:១១)។ តែការពិនិត្យមើលរបស់ទ្រង់ មិនបានបញ្ចប់ ដោយភាពអស់សង្ឃឹមដូចស្តេចអាល រ៉ាម៉ាននោះទេ។ ទ្រង់ជឿថា ព្រះអម្ចាស់ជាប្រភពនៃសុភមង្គល បានជាទ្រង់មើលឃើញថា…
Read article
នាំគ្នានិយាយពាក្យស្រឡាញ់
យើងរាល់គ្នាបានស្គាល់ ហើយក៏ជឿចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់មានដល់យើង។ ១យ៉ូហាន ៤:១៦ លោកសាស្ត្រាចារ្យបានបញ្ចប់ម៉ោងរៀនតាមអនឡាញ តាមរបៀបពីរយ៉ាង។ គាត់ច្រើនតែនិយាយថា “ជួបគ្នាពេលក្រោយទៀត” ឬ “រីករាយថ្ងៃចុងសប្ដាហ៍”។ សិស្សខ្លះឆ្លើយតបថា “អរគុណលោកគ្រូ រីករាយថ្ងៃចុងសប្តាហ៍!” តែថ្ងៃមួយ សិស្សម្នាក់បានឆ្លើយតបថា “ខ្ញុំស្រឡាញ់លោកគ្រូ”។ គាត់ក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ហើយឆ្លើយថា “ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់អ្នកដែរ!”។ នៅពេលល្ងាចនោះ មិត្តរួមថ្នាក់ទាំងឡាយបានស្រុះស្រួលគ្នានិយាយពាក្យ “ខ្ញុំស្រឡាញ់លោកគ្រូ” បន្តកន្ទុយគ្នា សម្រាប់ម៉ោងរៀនលើកក្រោយទៀត ដើម្បីជាការដឹងគុណ ដល់លោកសាស្ត្រាចារ្យ ដែលបានបង្រៀនពួកគេ នៅពីមុខអេក្រង់កុំព្យូទ័រ ជាជាងការជួបមុខផ្ទាល់ ដែលគាត់ចូលចិត្តជាង។ ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ពេលគាត់បញ្ចប់ម៉ោងរៀន គាត់និយាយថា “ជួបគ្នាពេលក្រោយ” ហើយសិស្សទាំងឡាយក៏បានឆ្លើយតបម្នាក់ម្តងៗថា “ខ្ញុំស្រឡាញ់លោកគ្រូ”។ ពួកគេបានបន្តអនុវត្តដូចនេះ អស់ជាច្រើនខែ។ គ្រូបង្រៀនរូបនេះបានមានប្រសាសន៍ថា ការនេះបាននាំឲ្យគាត់មានចំណងដ៏រឹងមាំជាមួយសិស្សគាត់ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ និងសិស្សគាត់ជា “គ្រួសារតែមួយ”។ ក្នុងបទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៤:១០-២១ យើងមានហេតុផលជាច្រើន ដែលត្រូវទូលដល់ព្រះថា “ទូលបង្គំស្រឡាញ់ព្រះអង្គ” ក្នុងនាមយើងជាផ្នែកមួយនៃមហាគ្រួសារទ្រង់ ព្រោះទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាតែមួយ ធ្វើជាយញ្ញបូជាលោះបាបយើង(ខ.១០)។…
Read article
នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះដ៏ជាជាងស្មូន
បើកាលណាភាជនៈដែលគាត់កំពុងធ្វើពីដីឥដ្ឋបានខូចនៅដៃគាត់ នោះក៏ធ្វើឡើងជាភាជនៈផ្សេងទៀតវិញ តាមដែលគាត់យល់ឃើញថាគួរ។ យេរេមា ១៨:៤ កាលពីឆ្នាំ១៩៥២ ដើម្បីជៀសវាងការបែកបាក់ទំនិញផុយស្រួយ ដោយសារអ្នកទិញដែលគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្ន ម្ចាស់ហាងទំនិញ នៅឆ្នេរម៉ៃអាមី ក៏បានបិទផ្លាក ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “លោកអ្នកត្រូវបង់ថ្លៃ សម្រាប់ទំនិញដែលលោកអ្នកបានធ្វើឲ្យបែកឬខូច”។ ពាក្យដែលងាយស្រួលយល់នេះ បានផ្តល់ឲ្យនូវការដាស់តឿន ដល់អ្នកមកទិញទំនិញទាំងឡាយ។ សព្វថ្ងៃនេះ គេអាចឃើញផ្លាកប្រភេទនេះ នៅតាមហាងលក់របស់ថ្លៃៗជាច្រើន នៅអាមេរិក។ អ្វីដែលគេមិននឹកស្មានដល់នោះគឺ គេអាចដាក់ផ្លាកផ្សេងមួយទៀត នៅក្នុងហាងរបស់ជាងស្មូន ដោយសរសេរអក្សរពីលើថា “បើលោកអ្នកធ្វើឲ្យវាបែក យើងខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យវាក្លាយជាវត្ថុដែលល្អជាងនេះទៀត”។ ហើយនេះជាអ្វីដែលបានបើកសម្តែងនៅក្នុងបទគម្ពីរ យេរេមា ជំពូក ១៨។ លោកយេរេមាបានទៅផ្ទះរបស់ជាងស្មូន ហើយក៏បានឃើញជាងស្មូនសូនឆ្នាំងដី ពីដីឥដ្ឋ ដោយផ្ទាល់ដៃ យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន(ខ.៤)។ លោកហោរាក៏បានរំឭកយើងថា ព្រះទ្រង់ពិតជាជាងស្មូនដ៏ជំនាញ ហើយយើងជាដីឥដ្ឋ។ ព្រះអង្គមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ហើយអាចប្រើអ្វីដែលព្រះអង្គបានបង្កើត ដើម្បីបំផ្លាញការអាក្រក់ ក៏ដូចជាបង្កើតភាពស្រស់ស្អាត ក្នុងយើង។ ព្រះទ្រង់អាចកែឆ្នៃយើង ពេលណាយើងមានភាពប្រេះបែក ឬខូចសភាពដើម។ ព្រះអង្គជាជាងស្មូនដ៏ជំនាញបំផុត ដែលអាច និងស្ម័គ្រព្រះទ័យបង្កើតភាជនៈថ្មី ដ៏មានតម្លៃ ដោយប្រើបំណែករបស់យើងដែលបានប្រេះបែក។ យើងមានជីវិតដែលប្រេះបែក កំហុស និងអំពើបាបពីអតីតកាល…
Read article
គឺដោយសារព្រះគុណព្រះ
ព្រះទ្រង់បានលើកព្រះយេស៊ូវនេះដែលអ្នករាល់គ្នាបានឆ្កាង ឲ្យទ្រង់ធ្វើជាព្រះអម្ចាស់ ហើយជាព្រះគ្រីស្ទផង។ កិច្ចការ ២:៣៦ ខ្សែភាពយន្តរឿង ទុក្ខវេទនា បានចាប់ផ្តើម ដោយមានអ្នកទោសម្នាក់ឈ្មោះ ហ្សង់ វ៉ាលហ្សង់(Jean Valjean) បានជាប់ចោទពីបទលួចប្រាក់របស់ពួកសង្ឃកាតូលិកម្នាក់។ គាត់ត្រូវគេចាប់ខ្លួនបាន ហើយរំពឹងថា នឹងត្រូវគេបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើការនៅក្នុងអណ្តូងរ៉ែវិញ។ ប៉ុន្តែ សង្ឃនោះបានធ្វើឲ្យគេរាល់គ្នាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយគាត់បានអះអាងថា គាត់បានឲ្យប្រាក់នោះទៅលោកវ៉ាលហ្សង់ទេ។ បន្ទាប់ពីប៉ូលិសចាកចេញទៅវិញ គាត់ក៏បានងាកមករកចោរនោះ ដោយណែនាំថា “ឯងមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិផ្តាច់មុខរបស់សេចក្តីអាក្រក់ទៀតឡើយ តែត្រូវធ្វើជាកម្មសិទ្ធិរបស់សេចក្តីល្អវិញ”។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់នេះ បានចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលបានបង្ហូរចេញពីប្រភព ដែលជាទីបញ្ចេញព្រះគុណគ្រប់យ៉ាង។ នៅថ្ងៃបុណ្យទី៥០ លោកពេត្រុសបានចែកចាយថា ជិតពីរខែមុន ពួកគេបានឆ្កាងព្រះយេស៊ូវ ក្នុងទីក្រុងនេះ។ ហ្វូងមនុស្សមានការចុកចាប់ក្នុងចិត្ត ហើយក៏បានសួរគាត់ថា តើពួកគេត្រូវធ្វើដូចម្តេច។ លោកពេត្រុសក៏បានឆ្លើយថា “ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រែចិត្តចុះ ហើយទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកទាំងអស់គ្នា ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រយោជន៍ឲ្យបានរួចពីបាប នោះអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលអំណោយទាន ជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ”(កិច្ចការ ២:៣៨)។ ព្រះយេស៊ូវបានស៊ូទ្រាំទារុណកម្ម ដែលពួកគេសក្តិសមនឹងទទួល។ តែពេលនេះ ទោសរបស់ពួកគេនឹងត្រូវអត់ទោសឲ្យ បើសិនជាពួកគេទទួលជឿព្រះអង្គ។ ព្រះគុណរបស់ព្រះធ្វើការតាមរបៀបដែលមនុស្សមិននឹកស្មានដល់។ មនុស្សអាចទទួលការអត់ទោសបាប ដោយសារតែការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ គឺការសុគត…
Read article
លាក់ខ្លួនពីព្រះ
ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់ហៅរកអ័ដាមដោយព្រះបន្ទូលថា ឯងនៅឯណា? លោកុប្បត្តិ ៣:៩ កាលនៅរៀនថ្នាក់ទី៣ ខ្ញុំចាំថា ខ្ញុំធ្លាប់ធ្មេញភ្នែក ហើយចាប់ផ្តើមរាប់លេខឮៗ។ មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំ ក៏បានប្រញាប់រត់ចេញពីថ្នាក់រៀន ទៅរកកន្លែងពួន។ ខ្ញុំក៏បានដើររកពួកគេ នៅក្រោមតុ នៅកៀនទូ និងនៅក្រោយទ្វារសព្វគ្រប់ អស់ពេលយ៉ាងយូរ នៅតែរកមិត្តភក្តិខ្ញុំមិនឃើញ។ ខ្ញុំក៏បានអស់សំណើច ពេលដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានលោតចេញពីក្រោយផើងផ្កា ដែលគេបានចងព្យួរនឹងពិដាន។ ក្បាលរបស់នាងបានបាំងពីក្រោយដើមផ្កានោះ ហើយគេអាចមើលឃើញខ្លួនរបស់នាងបានយ៉ាងងាយ តែខ្ញុំមិនបានឃើញនាងសោះ។ ដោយសារព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង នោះពេលដែលលោកអ័ដាម និងនាងអេវ៉ា “ពួនពីព្រះអង្គ” ក្នុងសួនច្បារអេដែន ព្រះអង្គនៅតែទតឃើញពួកគេ(លោកុប្បត្តិ ៣:៨)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនមែនកំពុងតែលេងបិទពួននោះទេ។ ពួកគេទើបតែស្គាល់ភាពអាម៉ាស់ នៃកំហុសរបស់ខ្លួនភ្លាមៗ បន្ទាប់ពីបានញាំផ្លែឈើ ដែលព្រះទ្រង់បានហាម។ លោកអ័ដាម និងនាងអេវ៉ាបានងាកបែរចេញពីព្រះ និងការផ្គត់ផ្គង់ដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ពេលដែលពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមិនបានយាងចេញពីពួកគេ ដោយសេចក្តីក្រោធនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានសួររកពួកគេថា “ឯងនៅឯណា?” ព្រះអង្គមិនមែនមិនដឹងថា ពួកគេនៅកន្លែងណានោះទេ តែព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ ដោយសេចក្តីអាណិត(ខ.៩)។ កាលនោះខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញមិត្តភក្តិខ្ញុំពួន តែព្រះទ្រង់តែងតែទតឃើញយើង ហើយស្គាល់យើង ព្រោះព្រះអង្គតែងតែទតឃើញ និងជ្រាបអំពីយើងជានិច្ច។…
Read article
ឲ្យដល់គេ កាលនៅមានជីវិតរស់
កំពុងដែលថ្ងៃនៅភ្លឺនៅឡើយ នោះត្រូវតែខ្ញុំធ្វើការរបស់ព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក។ យ៉ូហាន ៩:៤ អ្នកជំនួញជោគជ័យម្នាក់ បានចំណាយពេលពីរបីទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនៃជីវិតគាត់ ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលគាត់អាចធ្វើបាន ដើម្បីលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់។ មហាសេដ្ឋីប្រាក់រាប់ពាន់លានម្នាក់នេះ បានបរិច្ចាគប្រាក់របស់គាត់ ដល់បុព្វហេតុផ្សេងៗ ដូចជាការនាំមកនូវសន្តិភាពសម្រាប់ប្រទេសអៀរឡង់ខាងជើង និងការធ្វើទំនើបនីយកម្មនៃប្រព័ន្ធសុខាភិបាលនៅប្រទេសវៀតណាម ហើយមុនពេលគាត់ជិតដល់ពេលលាចាកលោក គាត់បានចំណាយប្រាក់៣៥០លានដុល្លា ដើម្បីកែប្រែកោះរូសាវែល នៅទីក្រុងញូយ៉ូក ឲ្យក្លាយជាមជ្ឈមណ្ឌលបច្ចេកវិទ្យា។ បុរសម្នាក់នេះបាននិយាយថា “ខ្ញុំមានការជឿជាក់យ៉ាងមុតមាំ ចំពោះភាពចាំបាច់នៃការបរិច្ចាគប្រាក់ ខណៈពេលនៅមានជីវិត។ ខ្ញុំមើលឃើញហេតុផលតិចណាស់ ដែលត្រូវពន្យារពេលការបរិច្ចាគ…ម្យ៉ាងទៀត ការធ្វើទានខណៈពេលដែលអ្នកនៅមានជីវិត នោះមានភាពសប្បាយរីករាយជាងការបរិច្ចាគ ពេលដែលអ្នកបានស្លាប់ហើយ”។ ការធ្វើទាន ខណៈពេលដែលអ្នកនៅមានជីវិត គឺជាទង្វើដ៏អស្ចារ្យ ដែលយើងត្រូវធ្វើ។ កណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានបានចែងអំពីបុរសម្នាក់ ដែលបានពិការពីកំណើត។ ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវបានទូលសួរព្រះអង្គថា តើគាត់ពិការ ដោយសារអំពើបាបរបស់នរណា?(៩:២)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយសំណួររបស់ពួកគេថា “មិនមែនដោយព្រោះអ្នកនេះ ឬឪពុកម្តាយគាត់បានធ្វើបាបទេ គឺដើម្បីឲ្យការរបស់ព្រះ បានសំដែងមក ក្នុងខ្លួនគាត់វិញ កំពុងដែលថ្ងៃនៅភ្លឺនៅឡើយ នោះត្រូវតែខ្ញុំធ្វើការរបស់ព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ដ្បិតយប់ដល់មក នោះគ្មានអ្នកណាអាចនឹងធ្វើការបានទេ”(ខ.៣-៤)។ ទោះយើងធ្វើការលះបង់ ឬធ្វើទានដល់អ្នកដទៃយ៉ាងដូចម្តេចក៏ដោយ យើងត្រូវធ្វើដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត និងដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ទោះយើងលះបង់ដោយការ ចំណាយពេល ធនធាន…
Read article