អំពើសប្បុរសធម៌ដ៏សាមញ្ញ
នាងរស់ ២:១-២,៥-១១ ដូច្នេះ ចូរប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្ដួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់។ កូល៉ុស ៣:១២ កាលម្តាយរបស់ខ្ញុំចូលសម្រាកព្យាបាលជំងឺ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ហើយជិតដល់ថ្ងៃចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់ នៅលើផែនដី ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះសេចក្តីសប្បុរសពិតប្រាកដ ដែលអ្នកថែទាំគាត់បានបង្ហាញចេញមក។ គាត់បានលើកម្តាយខ្ញុំចេញពីកៅអីយឺតៗ ហើយដាក់ម្តាយខ្ញុំនៅលើគ្រែគេងថ្នមៗ ហើយក៏បាននិយាយលើកទឹកចិត្តម្តាយខ្ញុំ ដោយពាក្យសម្តីដ៏ស្រទន់។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានសួរសុខទុក្ខខ្ញុំ។ សេចក្តីសប្បុរសរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យខ្ញុំប៉ះពាល់ចិត្ត រហូតដល់ស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនៅតែស្រក់ទឹកភ្នែក ពេលដែលបាននឹកចាំអំពីរឿងនេះ។ ការថែទាំដែលគាត់បានផ្តល់ឲ្យម្តាយខ្ញុំ គឺជាអំពើសប្បុរសធម៌ដ៏សាមញ្ញ តែក៏ជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការ នៅពេលនោះផងដែរ។ ការនេះក៏បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ក្នុងពេលដ៏ពិបាក ដោយដឹងថា ក្នុងកែវភ្នែករបស់ស្ត្រីម្នាក់នេះ ម្តាយខ្ញុំមិនគ្រាន់តែជាអ្នកជំងឺប៉ុណ្ណោះទេ។ គាត់បានថែទាំម្តាយខ្ញុំ ហើយបានចាត់ទុកម្តាយខ្ញុំជាមនុស្សដែលមានតម្លៃ។ កាលនាងន៉ាអូមី និងនាងរស់បានជួបភាពទាល់ក្រ បន្ទាប់ពីពួកគាត់សុទ្ធតែបានបាត់បង់ស្វាមីរៀងខ្លួន លោកបូអូសក៏បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស ដោយអនុញ្ញាតឲ្យនាងរស់ ទៅដើររើសកួរស្រូវ ដែលអ្នកច្រូតកាត់បានជ្រុះ ក្នុងស្រែគាត់។ គាត់ថែមទាំងបានប្រាប់ពួកប្រុសៗ ជាអ្នកច្រូតកាត់មិនឲ្យប៉ះពាល់នាងឡើយ(នាងរស់ ២:៨-៩)។ សេចក្តីសប្បុរសរបស់គាត់ បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីរបៀបដែលនាងរស់បានថែទាំនាងន៉ាអូមី ព្រោះគាត់បាននិយាយថា…
Read article
ធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយជាមួយគ្នា
១សាំយ៉ូអែល ២០:៣៥-៤២ អញ្ជើញអ្នកទៅឲ្យប្រកបដោយសេចក្តីសុខចុះ ដ្បិតយើងទាំង២នាក់បានស្បថគ្នា ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាហើយ។ ១សាំយ៉ូអែល ២០:៤២ អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់បានឃើញ ឬឮពាក្យស្លោកមួយឃ្លា ដែលបានពោលថា “បើអ្នកចង់ទៅលឿន ចូរទៅម្នាក់ចុះ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកចង់ទៅបានឆ្ងាយ ចូរយើងទៅជាមួយគ្នា”។ ពាក្យស្លោកនេះពិតជាមានន័យណាស់មែនទេ? ប៉ុន្តែ តើមានការស្រាវជ្រាវច្បាស់លាស់ណាមួយ ដែលបានធានាដល់យើងថា ពាក្យស្លោកនេះមិនគ្រាន់តែមានន័យនោះទេ តែក៏បាននិយាយត្រូវផងដែរ? តាមពិត អ្នកស្រាវជ្រាវជាជនជាតិអាមេរិក និងអង់គ្លេស បានធ្វើការសិក្សាអំពីពាក្យស្លោកនេះ ហើយបានធ្វើការបកស្រាយថា ពេលណាមនុស្សឈរម្នាក់ឯង ពួកគេបានប៉ាន់ប្រមាណទំហំរបស់ភ្នំឃើញថា វាមានទំហំធំជាង តែពេលណាពួកគេនៅជុំគ្នា ពួកគេយល់ឃើញថា ភ្នំនោះមានទំហំតូចជាង។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា “ការគាំទ្រពីអ្នកដទៃ” ពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់ បានជាការគាំទ្រនេះបានធ្វើឲ្យភ្នំមានទំហំតូចជាង នៅក្នុងគំនិតរបស់យើង។ ស្តេចដាវីឌក៏បានឲ្យតម្លៃមកលើការលើកទឹកចិត្ត នៅក្នុងមិត្តភាពជាមួយព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន ដោយទ្រង់យល់ឃើញថា ការលើកទឹកចិត្តនោះបានធ្វើឡើង ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត។ កំហឹងរបស់ស្តេចសូល ដែលកើតចេញពីការច្រណែន បានរីកធំឡើយដូចភ្នំ នៅក្នុងរឿងរបស់ស្តេចដាវីឌ ដោយបានបណ្តាលឲ្យទ្រង់រត់គេចខ្លួនឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់(១សាំយ៉ូអែល ១៩:៩-១៨)។ បើគ្មានការគាំទ្រ ពីមិត្តសំឡាញ់របស់ទ្រង់ទេ រឿងរបស់ទ្រង់នឹងបានបញ្ចប់ខុសពីនេះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថានសោកស្តាយ ចំពោះទង្វើដ៏ថោកទាប ដែលបិតាទ្រង់បានធ្វើមកលើស្តេចដាវីឌ(២០:៣៤)…
Read article
ផ្លូវខាងវិញ្ញាណដ៏គ្រោះថ្នាក់
កិច្ចការ ១៧:១៦-៣៤ តែមានមនុស្សខ្លះត្រូវចិត្តជាប់នឹងគាត់ ព្រមទាំងជឿផង។ កិច្ចការ ១៧:៣៤ ក្នុងការដើរហាត់ប្រាណនៅពេលព្រឹកមួយនោះ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញយានយន្តមួយគ្រឿង កំពុងឈប់នៅលើផ្លូវឆ្ពោះទៅរកទិសដៅបញ្ច្រាស។ អ្នកបើកបរមិនបានដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចកើតមាន ចំពោះខ្លួនគាត់ និងអ្នកដទៃ ដោយសារគាត់កំពុងតែគេងលក់ ហើយហាក់ដូចជាស្ថិតក្នុងស្ថានភាពស្រវឹងផង។ ស្ថានភាពនៅពេលនោះហាក់ដូចជាមានគ្រោះថ្នាក់ណាស់។ ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានដាស់គាត់ឲ្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួនល្មមនឹងអាចងើបចេញ ទៅអង្គុយនៅលើកៅអីនៅជាប់កៅអីតៃកុង ខ្ញុំក៏បានចូលទៅអង្គុយនៅលើកៅអីតៃកុង ហើយក៏បានបើកបរឡានដឹកគាត់ទៅកន្លែងមានសុវត្ថិភាព។ មិនមែនមានតែគ្រោះថ្នាក់ខាងរូបកាយទេ ដែលយើងអាចជួបប្រទះ។ កាលសាវ័កប៉ុលបានឃើញអ្នកប្រាជ្ញខាងលោកិយ នៅទីក្រុងអាថែន កំពុងស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ខាងវិញ្ញាណ ដោយសារទីក្រុងនេះមានពេញទៅដោយរូបព្រះ គាត់ក៏មានការរំជួលចិត្តយ៉ាងខ្លាំង(កិច្ចការ ១៧:១៦)។ ពួកគេកំពុងស្វែងរកអត្ថន័យរបស់ជីវិត ដោយមិនបានស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ បានជាគាត់ចែកចាយទៅកាន់ពួកគេ អំពីគោលបំណងរបស់ព្រះ ដែលមាននៅក្នុង និងតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៨,៣០-៣១)។ ហើយអ្នកខ្លះដែលបានឮការបង្រៀនរបស់គាត់ ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ(ខ.៣៤)។ ការស្វែងរកអត្ថន័យរបស់ជីវិត ដោយមិនបានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ គឺពិតជាគ្រោះថ្នាក់ណាស់។ អ្នកដែលបានរកឃើញការអត់ទោស និងភាពពេញបរិបូរពិតប្រាកដ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឺបានទទួលការសង្គ្រោះ ឲ្យរួចផុតពីភាពទាល់ច្រក ហើយក៏បានទទួលព្រះរាជសារអំពីការផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងព្រះ(២កូរិនថូស ៥:១៨-២១)។ ការចែកចាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដល់មនុស្សដែលកំពុងវង្វេងនឹងឥទ្ធិពលរបស់លោកិយ នៅតែជាដំណោះស្រាយដែលព្រះបានប្រើ ដើម្បីទាញពួកគេចេញពីផ្លូវខាងវិញ្ញាណដ៏គ្រោះថ្នាក់។—Arthur Jackson បើអ្នកមិនបានដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះយេស៊ូវទេ តើអ្នកកំពុងរង់ចាំអ្វី? បើអ្នកបានដើរតាមផ្លូវព្រះអង្គហើយ តើមានអ្វីរារាំងអ្នកមិនឲ្យប្រាប់នរណាម្នាក់…
Read article
នៅតែបន្តអធិស្ឋាន
១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៦-២២ ចូរអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ។ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៧ មានពេលមួយកូនស្រីខ្ញុំបានផ្ញើសារមកទូរស័ព្ទខ្ញុំថា នាងប្រឡងបានពិន្ទុ៨៤។ ពេលខ្ញុំកំពុងអានសាររបស់នាង ក្នុងទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចដឹងថា កូនស្រីរបស់ខ្ញុំកំពុងមានចិត្តរំភើបរីករាយ។ កាលនោះ គាត់ទើបតែចាប់ផ្តើមចូលរៀនក្នុងថ្នាក់វិទ្យាល័យ ហើយកំពុងប្រើទូរស័ព្ទនៅម៉ោងសម្រាកបាយថ្ងៃត្រង់។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាម្តាយ ខ្ញុំមានការសប្បាយចិត្តណាស់ គឺមិនគ្រាន់តែដោយសារកូនស្រីខ្ញុំទទួលបានលទ្ធផលល្អក្នុងការប្រឡងដ៏ពិបាកប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ដោយសារគាត់បានសម្រេចចិត្តទំនាក់ទំនងមកខ្ញុំ។ និយាយឲ្យខ្លី គាត់ចង់ចែកចាយដំណឹងដ៏ល្អនេះ ឲ្យខ្ញុំមានអំណរជាមួយគាត់ផងដែរ។ ពេលដែលខ្ញុំបានដឹងថា សារដែលគាត់បានផ្ញើមក បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចិត្តរីករាយពេញមួយថ្ងៃ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានគិត អំពីអារម្មណ៍ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះខ្ញុំ នៅពេលណាខ្ញុំឈោងទៅរកព្រះអង្គ។ តើព្រះអង្គមានព្រះទ័យរីករាយទេ នៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ? ការអធិស្ឋានគឺជាការសន្ទនាជាមួយព្រះ ហើយព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្រៀនយើង ឲ្យបន្តអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះអង្គ (១ថែស្សាឡូន ៥:១៧)។ ការជជែកជាមួយព្រះអង្គ គឺបានរំឭកយើងថា ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយយើង ទាំងនៅពេលយើងសប្បាយរីករាយ ក៏ដូចនៅពេលដែលយើងពិបាកចិត្ត។ ទោះព្រះអង្គបានជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ហើយក៏ដោយ ការទូលថ្វាយរឿងរបស់យើងដល់ព្រះអង្គ មានប្រយោជន៍ចំពោះយើង ដោយនាំឲ្យយើងងាកមកផ្ដោតចិត្តទៅលើព្រះអង្គ និងគិតអំពីព្រះអង្គ។ បទគម្ពីរអេសាយ ២៦:៣ បានចែងថា “ឯអ្នកណាដែលមានគំនិតជាប់តាមទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងថែរក្សាអ្នកនោះ ឲ្យមានសេចក្តីសុខពេញខ្នាត ដោយព្រោះគេទុកចិត្តនឹងទ្រង់”។ យើងនឹងមានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្តយ៉ាងពេញលេញ ពេលណាយើងងាកមកផ្ដោតចិត្តទៅលើព្រះអង្គ។ ទោះយើងជួបរឿងអ្វីក៏ដោយ…
Read article
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានព្រំដែន
ទំនុកដំកើង ១០៣:៨-១៧ សេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ក៏ធំច្រើនប៉ុណ្ណោះ ចំពោះអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ១០៣:១១ នៅថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នកស្រីធែររី(Terry) គាត់បាននិយាយថា “ព្រះអម្ចាស់ល្អចំពោះពួកខ្ញុំណាស់! ខ្ញុំចង់អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលប្រទានពរឲ្យយើងបានរស់នៅជាប្តីប្រពន្ធមួយឆ្នាំទៀត”។ ពេលនោះ ទឹកភ្នែកដែលគាត់បានសម្រក់នៅពេលគាត់និយាយ គឺបានបង្ហាញថា គាត់កំពុងតែនិយាយចេញពីចិត្ត។ ក្រុមតូចរបស់យើងមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ យើងដឹងថា រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ អ្នកស្រីធែររី និងស្វាមីរបស់គាត់បានជួបការលំបាកប៉ុណ្ណា។ លោករ៉ូបឺត(Robert) ស្រាប់តែមានជំងឺវិកលចរិត ហើយក៏បានសម្លាប់កូនស្រីខ្លួនឯង អាយុ៤ឆ្នាំ។ គាត់ត្រូវរស់នៅក្នុងមន្ទីរព្យាបាលអ្នកជំងឺវិកលចរិតអស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រីធែររីនៅតែទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ ហើយព្រះអម្ចាស់ក៏បានធ្វើការប្រោសឲ្យជា ដោយជួយអ្នកស្រីធែររីឲ្យអត់ឱនទោសឲ្យស្វាមីខ្លួន។ ទោះពួកគេមានការឈឺចាប់ខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែស្រឡាញ់គ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើង។ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអត់ទោសយ៉ាងដូចនេះ អាចកើតចេញពីប្រភពមួយប៉ុណ្ណោះ។ ស្តេចដាវីឌបានពិពណ៌នា អំពីព្រះអម្ចាស់ យ៉ាងដូចនេះថា “ទ្រង់មិនបានប្រព្រឹត្តនឹងយើង តាមអំពើបាបរបស់យើងទេ … ឯទិសខាងកើតនៅឆ្ងាយពីទិសខាងលិចយ៉ាងណា ទ្រង់បានដកយកអស់ទាំងការល្មើសនៃយើង ឲ្យឃ្លាតឆ្ងាយពីយើងយ៉ាងនោះដែរ”(ទំនុកដំកើង ១០៣:១០,១២)។ ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាដល់យើង តាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏មានតម្លៃរបស់ព្រះអង្គ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតដែលផ្ទៃមេឃខ្ពស់ជាងផែនដីច្រើនប៉ុណ្ណា សេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ក៏ធំច្រើនប៉ុណ្ណោះ ចំពោះអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់”(ខ.១១)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំប្រសើររបស់ព្រះអម្ចាស់ បានបណ្តាលព្រះទ័យព្រះអង្គ ឲ្យយាងចុះមកយកកំណើតជាមនុស្ស ហើយសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីលោះបាបយើង…
Read article
មេរៀនអំពីការអត់ធ្មត់
យ៉ាកុប ១:២-១២ ចូរទុកឲ្យសេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួននោះ បានធ្វើការឲ្យសំរេចពេញលេញចុះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយពេញខ្នាតឥតខ្វះអ្វីឡើយ។ យ៉ាកុប ១:៤ លោកបប់ សាឡិម(Bob Salem) បានបំបែកឯកត្តកម្ម ក្នុងការរុញសណ្ដែកដីមួយគ្រាប់ ឡើងទៅលើកំពូលភ្នំផៃ ក្នុងល្បឿនលឿនជាងគេ ដោយប្រើស្លាបព្រាបំពាក់ពីលើមុខរបស់គាត់។ គាត់បានសម្រេចទៅដល់គោលដៅរបស់គាត់ ក្នុងរយៈពេល៧ថ្ងៃ ដោយរុញសណ្ដែកដីឡើងភ្នំនោះ តែនៅពេលយប់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីជៀសវាងការរំខានពីភ្ញៀវទេសចរណ៍ ដែលមកកម្សាន្តនៅភ្នំនោះ។ លោកបប់ ជាមនុស្សទីបួន ដែលបានសម្រេចកិច្ចការដ៏ពិបាកនេះ បានសេចក្តីថា មានមនុស្សដែលមានចិត្តអត់ធ្មត់៣នាក់ទៀត ដែលបានធ្វើដូចគាត់ដែរ។ យើងប្រហែលជាចង់និយាយថា ពួកគេបានប្រើភាពអត់ធ្មត់របស់ខ្លួន នៅក្នុងការធ្វើបាបខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ នៅក្នុងការរស់នៅ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវប្រើភាពអត់ធ្មត់ យ៉ាងដូចនេះទេ។ យើងត្រូវការភាពអត់ធ្មត់។ ភាពអត់ធ្មត់ជាផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ(កាឡាទី ៥:២២) និងជាគុណធម៌ដ៏ចាំបាច់ ដើម្បីឲ្យយើងអាច “បានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយពេញខ្នាតឥតខ្វះអ្វីឡើយ”(យ៉ាកុប ១:៤)។ ពេលដែលបញ្ហាមកដល់ មនុស្សអត់ធ្មត់នៅតែមានភាពនឹងធឹង ខណៈពេលដែលអ្នកដទៃកំពុងមានភាពតក់ស្លុត។ ពួកគេក៏ចង់ឲ្យស្ថានការណ៍ មានការផ្លាស់ប្តូរផងដែរ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានពឹងផ្អែកលើការផ្លាស់ប្តូរនោះឡើយ។ ពួកគេបន្តដំណើរទៅមុខទៀតយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ដោយទុកចិត្តលើប្រាជ្ញារបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យពួកគេសម្រេចកិច្ចការដោយភាពឆ្លាតវៃ(ខ.៥)។ បញ្ហានៃភាពអត់ធ្មត់ស្ថិតនៅត្រង់ថា…
Read article