ការស្តាប់បង្គាប់ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់
យ៉ូហាន ១៤:១៥-២១ អ្នកណាដែលមានបញ្ញត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយកាន់តាម គឺអ្នកនោះហើយដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំ ឯអ្នកណាដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំ នោះជាទីស្រឡាញ់នៃព្រះវរបិតាខ្ញុំហើយ។ យ៉ូហាន ១៤:២១ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធីមង្គលការរបស់ខ្ញុំ គ្រូគង្វាលដែលបានផ្សំផ្គុំខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកសន្យាថា នឹងស្រឡាញ់ គោរព និងស្តាប់បង្គាប់ស្វាមីរបស់អ្នក រហូតអស់មួយជីវិតទេ?” ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានមើលមុខស្វាមីខ្ញុំ ដោយនិយាយខ្សឹបៗថា “តើខ្ញុំត្រូវស្តាប់បង្គាប់គាត់ឬ?” យើងកសាងទំនាក់ទំនងរបស់យើង ផ្អែកទៅលើសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការគោរព មិនមែនដោយការស្តាប់បង្គាប់ដោយគ្មានការពិចារណា ដូចពាក្យសច្ចានោះទេ។ ឪពុកក្មេកខ្ញុំក៏បានថតរូបវីដេអូជាប់ទិដ្ឋភាពដែលខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងពិចារណាអំពីពាក្យស្តាប់បង្គាប់ រួចខ្ញុំនិយាយថា “ចាស ខ្ញុំយល់ព្រម”។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ព្រះអម្ចាស់ក៏បានបង្ហាញឲ្យខ្ញុំដឹងថា ការប្រឆាំងរបស់ខ្ញុំចំពោះពាក្យ ស្តាប់បង្គាប់ គឺមិនមានជាប់ទាក់ទងអ្វីនឹងទំនាក់ទំនងដ៏ស្មុគស្មាញរវាងប្តីនិងប្រពន្ធនោះទេ។ កាលពីមុន ខ្ញុំយល់ឃើញថា ការស្តាប់បង្គាប់ គឺជា “ការស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រង” ឬ “ការបង្ខំឲ្យចុះចូល” តែព្រះគម្ពីរមិនបានបង្រៀនដូចនេះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពាក្យស្តាប់បង្គាប់ ក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺបានបង្ហាញអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងអាចមានចំពោះព្រះ តាមរបៀបជាច្រើន។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំអបអរខួប៣០ឆ្នាំ នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង យើងនៅតែរៀនស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ និងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក…
Read article
ទឹកភ្នែកនៃក្តីអំណរ
យេរេមា ៣១:៣-៩ គេនឹងមកដោយទឹកភ្នែក និងពាក្យទូលអង្វរ អញនឹងនាំមុខគេ ហើយដំរង់គេដើរទៅក្បែរមាត់ទន្លេ។ យេរេមា ៣១:៩ ថ្ងៃមួយ នៅពេលដែលលោកឌីន(Dean) ចេញពីផ្ទះ គាត់ក៏បានឃើញមិត្តភក្តិគាត់មួយចំនួន កំពុងរង់ចាំគាត់នៅក្រៅផ្ទះ ដោយមានដៃកាន់ប៉េងប៉ោងហោះ។ មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ឈ្មោះ ចស(Josh) ក៏បានដើរចេញមក ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា ពួកគេបានយកបទកំណាព្យរបស់គាត់ ទៅចូលរួមក្នុងការប្រកួតមួយ។ រួចលោក ចស ក៏បានប្រគល់ស្រោមសំបុត្រទៅគាត់។ នៅក្នុងស្រោមសំបុត្រនោះ គាត់ក៏បានឃើញកាតមួយសន្លឹក ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “រង្វាន់សម្រាប់ជ័យលាភីលេខ១” ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេម្នាក់ៗក៏បានអបអរគាត់ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ រហូតចេញទឹកភ្នែក។ មិត្តភក្តិរបស់លោកឌីន បានធ្វើនូវរឿងដ៏មានន័យ ដោយបានបញ្ជាក់ឲ្យគេដឹងថា គាត់ពិតជាមានអំណោយទានផ្នែកតែងនិពន្ធ។ ការអរសប្បាយរហូតដល់ស្រក់ទឹកភ្នែក គឺជាបទពិសោធន៍ដែលយើងប្រហែលពិបាកយល់។ តាមធម្មតា ការស្រក់ទឹកភ្នែកគឺជាការឆ្លើយតប ចំពោះការឈឺចាប់ មិនមែនក្តីអំណរនោះទេ ហើយក្តីអំណរបង្ហាញចេញមក ដោយការសើចសប្បាយ មិនមែនដោយទឹកភ្នែកទេ។ អ្នកចិត្តសាស្រ្តជាជនជាតិអ៊ីតាលីម្នាក់ បានកត់សំគាល់ឃើញថា ទឹកភ្នែកនៃក្តីអំណរកើតមាន នៅពេលដែលយើងមានការប៉ះពាល់ចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ក្នុងលក្ខណៈស៊ីជម្រៅ ដែលមានដូចជា ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា គេស្រឡាញ់យើងខ្លាំង ឬយើងបានសម្រេចគោលដៅដ៏សំខាន់មួយ។ ការនេះនាំឲ្យពួកគេសន្និដ្ឋានថា ទឹកភ្នែកនៃក្តីអំណរ…
Read article
គោលបំណងធំបំផុតនៃការបម្រើព្រះ
តែយើងរាល់គ្នាមិនមែនជាពួកអ្នក ដែលថយទៅវិញឲ្យត្រូវវិនាសនោះឡើយ គឺជាពួកអ្នកដែលមានសេចក្តីជំនឿសំរាប់ឲ្យព្រលឹងបានសង្គ្រោះវិញ។ ហេព្រើរ ១០:៣៩ ចូរយើងកុំមើលទៅការខាតបង់បណ្ដោះអាសន្ន ដែលកើតមាន ពេលយើងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយរាថយចេញពីការទុកចិត្តព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះនោះឡើយ។ បើអ្នករាថយ នោះអ្នកមិនគ្រាន់តែខកខានមិនបានទទួលអ្វីដែលព្រះបានសន្យាប៉ុណ្ណោះទេ តែអ្នកថែមទាំងត្រូវវិនាសទៀតផង។ ¬ ស្ថាននរកកំពុងតែរង់ចាំមើលថា យើងនឹងរាថយ ឬអត់ទ្រាំក្នុងជំនឿ។ វាមិនគ្រាន់តែជាការបាត់បង់រង្វាន់បន្ថែមបន្តិចបន្តួចនោះទេ។ បទគម្ពីរហេព្រើរ ១០:៣៩ បានចែងថា “តែយើងរាល់គ្នាមិនមែនជាពួកអ្នក ដែលថយទៅវិញឲ្យត្រូវវិនាសនោះឡើយ”។ នោះជាការជំនុំជម្រះដ៏អស់កល្ប។ ដូចនេះ យើងត្រូវដាស់តឿនគ្នាទៅវិញទៅមកថា ៖ ចូរកុំរសាត់អណ្ដែតចេញពីព្រះឡើយ។ ចូរកុំស្រឡាញ់លោកិយ។ ចូរកុំគិតថា គ្មានរឿងអ្វីធំដុំនោះឡើយ។ ចូរខ្លាចផលវិបាកនៃការមិនស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ឲ្យលើសការសន្យានៃអំពើបាប។ គឺដូចបទគម្ពីរ ហេព្រើរ ៣:១៣-១៤ បានចែងថា “ចូរកំឡាចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកជារាល់ថ្ងៃវិញ ក្នុងកាលដែលនៅតែហៅថា «ថ្ងៃនេះ»នៅឡើយ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាណាមួយមានចិត្តរឹងរូស ដោយសេចក្តីបញ្ឆោតរបស់អំពើបាប ដ្បិតបើយើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់ តាមសេចក្តីជំនឿដើម ដរាបដល់ចុងបំផុតមែន នោះពិតជាយើងបានត្រឡប់ជាអ្នកមានចំណែកជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទហើយ”។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវផ្ដោតទៅលើតម្លៃនៃព្រះបន្ទូលសន្យា ហើយជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ចេះឲ្យតម្លៃមកលើរង្វាន់ដែលព្រះគ្រីស្ទបានបង់ថ្លៃទិញ គឺឲ្យតម្លៃលើសអ្វីៗទាំងអស់។ យើងត្រូវនិយាយទៅកាន់គ្នាទៅវិញទៅមក តាមបទគម្ពីរហេព្រើរ ១០:៣៥ ដែលបានចែងថា “កុំឲ្យបោះបង់ចោលសេចក្តីក្លាហានរបស់អ្នករាល់គ្នា…
Read article
អត្ថប្រយោជន៍៥យ៉ាង នៃការរងទុក្ខ
កាលមុនដែលទូលបង្គំកើតទុក្ខព្រួយ នោះទូលបង្គំបានវង្វេងទៅ តែឥឡូវនេះ ទូលបង្គំកាន់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់វិញ។ ទំនុកដំកើង ១១៩:៦៧ ខគម្ពីរនេះបានបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់ប្រទានទុក្ខលំបាកមក ដើម្បីជួយឲ្យយើងរៀនព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ។ តើរឿងនេះអាចកើតឡើងបាន ដោយរបៀបណា? តើទុក្ខលំបាកជួយឲ្យយើងរៀន និងស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយរបៀបណា? មានចម្លើយរាប់មិនអស់ សម្រាប់សំណួរនេះ ក៏ដូចជាមានបទពិសោធន៍ច្រើនរាប់មិនអស់ ជាមួយសេចក្តីមេត្តាដ៏អស្ចារ្យនេះ។ តែខ្ញុំសូមបង្ហាញចម្លើយ៥យ៉ាង ខាងក្រោមនេះដូចតទៅ ៖ ទុក្ខលំបាកនាំឲ្យយើងងាកចេញពីគំនិតរាក់កំផែល ហើយធ្វើឲ្យយើងមានគំនិតស៊ីជម្រៅ ដើម្បីឲ្យផ្នត់គំនិតយើង កាន់តែសមស្របនឹងភាពស៊ីជម្រៅនៃព្រះបន្ទូលព្រះ។ ហើយសូមកត់ចំណាំថា ៖ ក្នុងព្រះគម្ពីរដែលជាសៀវភៅរបស់ព្រះ គឺគ្មានទំព័រណា ដែលមានអត្ថន័យរាក់កំផែលទេ។ ទុក្ខលំបាករុញច្រានយើងឲ្យឈប់ពឹងផ្អែកលើលោកិយ ហើយជំរុញចិត្តយើង ឲ្យពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ ដែលនាំឲ្យយើងកាន់តែមានភាពស៊ីគ្នានឹងគោលបំណងនៃព្រះបន្ទូលព្រះ។ ដ្បិតគោលបំណងនៃព្រះបន្ទូលព្រះ គឺដើម្បីឲ្យយើងមានសង្ឃឹម ក្នុងព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្តព្រះអង្គ។ “ដ្បិតអស់ទាំងសេចក្តីដែលបានចែងទុកមកជាមុន នោះបានចែងសំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យយើងបានសេចក្តីសង្ឃឹម ដោយសេចក្តីអត់ធន់ និងសេចក្តីកំសាន្តចិត្ត ដោយសារគម្ពីរ” (រ៉ូម ១៥:៤)។ “ព្រះយេស៊ូវក៏ធ្វើទីសំគាល់ជាច្រើនទៀត នៅមុខពួកសិស្សទ្រង់ ដែលមិនបានចែងទុកក្នុងសៀវភៅនេះទេ”(យ៉ូហាន ២០:៣១)។ ទុក្ខលំបាកធ្វើឲ្យយើងបើកមើលព្រះគម្ពីរ ដោយការស្រេកឃ្លានរកជំនួយ ជាជាងរាប់ទុក្ខលំបាកជាភាពបន្ទាប់បន្សំនៃជីវិត។ “ឯងរាល់គ្នានឹងស្វែងរកអញ ហើយនឹងឃើញផង…
Read article
ជម្នះទុក្ខលំបាក ដោយសេចក្តីជំនឿ
ទំនុកដំកើង ៥៦:១-៤ តែវេលាណាដែលទូលបង្គំភ័យ នោះទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ៥៦:៣ ការពិនិត្យសុខភាពជាទៀងទាត់ សម្រាប់ក្មេងប្រុសអាយុ៤ឆ្នាំម្នាក់ ឈ្មោះកាល់វីន(Calvin) បានបន្សល់ទុកស្លាកស្នាមមួយចំនួន នៅលើរូបកាយគាត់ដែលគេមិននឹកស្នានដល់។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការជួបគ្រូពេទ្យ គេបានចាក់ថ្នាំឲ្យគាត់ពីរបីម្ជុល ហើយគេក៏បានបិទបង់ស្អិតពីលើកន្លែងចាក់ឆ្នាំនោះ។ កាលពួកគេដល់ពេលត្រូវបកបង់ស្អិតនៅផ្ទះ កាល់វីនក៏បានបញ្ចេញសម្លេងយំ ដោយការភ័យខ្លាច។ បុរសជាឪពុកក៏បានព្យាយាមលួងកូនប្រុសគាត់ ដោយនិយាយថា “កាល់វីន កូនដឹងហើយថា ប៉ាមិនដែលធ្វើការអាក្រក់មកលើកូនទេ”។ បុរសជាឪពុកចង់ឲ្យកូនប្រុសខ្លួនទុកចិត្តគាត់ ជាជាងខ្លាចការឈឺចាប់ ក្នុងការបកបង់ស្អិតចេញ។ មិនមែនមានតែក្មេងៗអាយុ៤ឆ្នាំទេ ដែលមានការភ័យខ្លាច នៅចំពោះមុខនៃការឈឺចាប់។ ការវះកាត់ ការបែកបាក់ពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ បញ្ហាផ្លូវចិត្ត និងបញ្ហាប្រឈមផ្សេងទៀត គឺសុទ្ធតែបណ្តាលឲ្យយើងមានការភ័យខ្លាច ដកដង្ហើមធំ សោកសង្រេង និងត្អូញត្អែរ។ ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ស្ថិតក្នុងពេលភ័យខ្លាចជាច្រើនដង។ មានពេលមួយនោះ ទ្រង់បានរត់ចូលទឹកដីរបស់សាសន៍ភីលីស្ទីន ខណៈពេលដែលទ្រង់រត់គេចពីស្តេចសូលដែលមានការច្រណែនឈ្នានីស។ នៅពេលដែលសាសន៍ភីលីស្ទីនមើលទ្រង់ស្គាល់ ទ្រង់មានការថប់បារម្ភ ចំពោះគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចកើតមានចំពោះទ្រង់ (មើល ១សាំយ៉ូអែល ២១:១០-១១) ទ្រង់មានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះស្តេចអ័គីស ជាស្តេចក្រុងកាថ(ខ.១២)។ នៅពេលដែលទ្រង់នឹកចាំអំពីពេលដ៏ពិបាកនោះ ទ្រង់ក៏បានតែងជាទំនុកដំកើងថា “តែវេលាណាដែលទូលបង្គំភ័យ នោះទូលបង្គំនឹងទុកចិត្តដល់ទ្រង់ …គឺសេចក្តីពឹងពាក់របស់ទូលបង្គំ នោះបានទុកនៅក្នុងព្រះ…
Read article
ការអធិស្ឋានតែងតែមានសារៈសំខាន់
២ពង្សាវតាក្សត្រ ២០:១-៦ អញបានឮពាក្យអធិស្ឋានរបស់ឯង ក៏បានឃើញទឹកភ្នែកឯងហើយ មើល អញនឹងប្រោសឲ្យឯងបានជា។ ២ពង្សាវតាក្សត្រ ២០:៥ នៅព្រះវិហារខ្ញុំ មានក្រុមការងារដែលទទួលសំណូមពរអធិស្ឋានផ្សេងៗ ពីសមាជិកពួកជំនុំ រៀងរាល់សប្តាហ៍ ដើម្បីឲ្យយើងអាចអធិស្ឋានឲ្យពួកគេម្នាក់ៗ ហើយសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកគេផងដែរ។ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានអ្នកខ្លះបានសំណូមពរឲ្យយើងអធិស្ឋានសូមព្រះអង្គប្រទានពរ សម្រាប់ការស្គែនក្បាលនៅមន្ទីរពេទ្យ ក្នុងពេលខាងមុខ។ អ្នកខ្លះសុំឲ្យយើងអធិស្ឋានឲ្យកូនពួកគេវិលត្រឡប់មកព្រះវិហារវិញ។ ហើយខ្លះទៀត សូមព្រះអង្គកម្សាន្តចិត្តលោកដេវ(Dave) ដែលបានបាត់បង់ភរិយា។ ហើយមានសំណូមពរជាច្រើនរាប់មិនអស់ទៀត ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីអធិស្ឋានឲ្យពួកគេឲ្យបានគ្រប់គ្នា ហើយក៏មានអារម្មណ៍ថា គេមិនឲ្យតម្លៃមកលើការប្រឹងប្រែងរបស់យើង។ បញ្ហានេះមានការផ្លាស់ប្តូរ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលកាតថ្លែងអំណរគុណអស់ពីចិត្ត ពីលោកដេវ ជាស្វាមីដែលប្រពន្ធទើបតែលាចាកលោក ដោយគាត់បានភ្ជាប់ជាមួយដំណឹងមរណៈភាពរបស់ភរិយាគាត់ផងដែរ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការយល់ដឹងជាថ្មីថា ការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃនៅតែមានមានភាពចាំបាច់។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូនៃការអធិស្ឋានជាទៀងទាត់ អស់ពីចិត្ត និងដោយជំនឿពេញដោយក្តីសង្ឃឹម។ មុនពេលព្រះអង្គយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះអង្គបានដាក់អាទិភាពឲ្យការចេញទៅរកកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ដើម្បីអធិស្ឋាន(ម៉ាកុស ១:៣៥ ៦:៤៦ ១៤:៣២)។ រយៈពេលរាប់រយឆ្នាំ មុនពេលព្រះអង្គយាងមកប្រសូត ស្តេចអ៊ីស្រាអែល ព្រះនាមហេសេគា បានរៀនសូត្រអំពីមេរៀនដ៏សំខាន់នេះផងដែរ។ ទ្រង់ជ្រាបថា ទ្រង់នឹងសុគតដោយសារជំងឺ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ២០:១)។ ទ្រង់ក៏បានព្រះកន្សែង ដោយព្រះទ័យសោកសៅយ៉ាងខ្លាំង…
Read article