ការស្រឡាញ់មនុស្សដែលអ្នកស្អប់
ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់មួយយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម មុនពេលនាងឃើញខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន ក្នុងការលាក់ខ្លួន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនចង់កែតម្រង់នាងតែម្តងទេ។ ខ្ញុំចង់និយាយប្រាប់នាងភ្លាមៗ ដើម្បីឲ្យនាងមានការខ្មាសអៀន។ ខ្ញុំធ្លាប់មានការធុញទ្រាន់ ចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់នាងកាលពីមុន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំទំនងជាបានធ្វើឲ្យនាងធុញទ្រាន់ជាងហ្នឹងទៀត។ ជនជាតិយូដា និងជនជាតិសាម៉ារី ក៏ធ្លាប់មានការធុញទ្រាន់ទៅវិញទៅមកផងដែរ។ ជនជាតិសាម៉ារីមានដើមកំណើតជាជនជាតិយូដា កាត់សាសន៍ដទៃ ហើយថ្វាយបង្គំព្រះរបស់ខ្លួន ដូចនេះ ជនជាតិយូដាយល់ឃើញថា ជនជាតិសាម៉ារី បានធ្វើឲ្យខូចខ្សែលោហិត និងជំនឿរបស់សាសន៍យូដា ដោយបង្កើតសាសនានៅលើភ្នំកេរ៉ាស៊ីន ប្រឆាំងនឹងសាសនាយូដា(យ៉ូហាន ៤:២០)។ តាមពិត ជនជាតិយូដាស្អប់ខ្ពើមជនជាតិសាម៉ារីណាស់ បានជាពួកគេសុខចិត្តធ្វើដំណើរតាមផ្លូវវាង ជាជាងធ្វើដំណើរកាត់តាមស្រុកភូមិរបស់ពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវបានបើកសម្តែង ឲ្យពួកគេស្គាល់ផ្លូវដែលល្អជាងនេះ ព្រះអង្គបាននាំសេចក្តីសង្រ្គោះដល់មនុស្សទាំងអស់ ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងពួកសាសន៍សាម៉ារីផងដែរ។ ដូចនេះ ទ្រង់ក៏បានធ្វើដំណើរចូលដល់ចំណុចកណ្តាលនៃស្រុកសាម៉ារី ដើម្បីប្រទានទឹករស់ ដល់ស្រ្តីមានបាបម្នាក់ ព្រមទាំងក្រុងរបស់នាងទាំងមូលផង(ខ.៤-៤២)។ ព្រះបន្ទូលចុងក្រោយរបស់ព្រះអង្គ គឺបានបង្គាប់ឲ្យពួកសិស្សទ្រង់យកតម្រាប់តាមព្រះអង្គ។ ពួកគេត្រូវផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់មនុស្សទំាងអស់ ចាប់តាំងពីទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយកាត់តាមស្រុកសាម៉ារី រហូតដល់ចុងបំផុតនៃផែនដី(កិច្ចការ ១:៨)។ ស្រុកសាម៉ារីមិនគ្រាន់តែជាតំបន់ដែលត្រូវឈោងចាប់បន្ទាប់ពីទីក្រុងយេរូសាឡិមប៉ុណ្ណោះទេ តែជាផ្នែកដ៏ឈឺចាប់បំផុតនៃបេសកកម្មនេះ។ ពួកសាវ័កត្រូវតែជម្នះការរើសអើងដែលមានតាំងពីយូរមកហើយ ដើម្បីស្រឡាញ់មនុស្សដែលពួកគេធ្លាប់តែមិនចូលចិត្ត។ តើព្រះយេស៊ូវសំខាន់ចំពោះយើង លើសបំណងចិត្តរបស់យើងឬទេ? ដើម្បីឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គសំខាន់ជាង…
Read articleមិនស្វែងរកការសងសឹក
កសិករម្នាក់បានឡើងទៅលើឡានរបស់គាត់ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមពិនិត្យមើលដំណាំរបស់គាត់។ ពេលគាត់ទៅដល់ចុងម្ខាង កំហឹងរបស់គាត់ក៏បានឆួលឡើង។ គេបានប្រើដីក្នុងកសិដ្ឋានរបស់គាត់ ដើម្បីចាក់សំរាម ដោយខុសច្បាប់ ម្តងទៀតហើយ។ គាត់ក៏បានប្រមូលសំរាមដាក់នៅលើឡានគាត់ ដែលមានថង់ច្រកកំទេចអាហារជាច្រើន ហើយគាត់ក៏បានរកឃើញស្រោមសំបុត្រមួយ ក្នុងសំរាមនោះ។ នៅលើស្រោមសំបុត្រនោះ មានអាស័យដ្ឋានរបស់ជនល្មើសនោះ។ គាត់មិនអាចឲ្យឱកាសដ៏ល្អនេះកន្លងផុតទៅឡើយ។ នៅយប់នោះ គាត់ក៏បានបើកឡានដឹកសំរាមទៅផ្ទះរបស់ជនល្មើសនោះ ហើយក៏បានបំពេញទីធ្លាផ្ទះនោះ ដោយសំរាមរបស់ជននោះ ព្រមទាំងសំរាមរបស់គាត់ផងដែរ។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាចង់និយាយថា គាត់ពិតជាសងសឹកបានល្អណាស់ តើមែនទេ? ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល ជំពូក២៤ ស្តេចដាវីឌ និងពួកទ័ពរបស់ទ្រង់ កំពុងលាក់ខ្លួនក្នុងរូងភ្នំមួយ ដើម្បីគេចពីការតាមសម្លាប់របស់ស្តេចសូល។ ពេលដែលស្តេចសូលបានវង្វេងចូលទៅក្នុងរូងភ្នំនោះ ដើម្បីសម្រាក ពួកទ័ពរបស់ស្តេចដាវីឌក៏បានមើលឃើញឱកាសល្អ ដើម្បីសងសឹក ដែលមិនអាចមើលរំលង(ខ.៣-៤)។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានប្រឆាំងនឹងបំណងចិត្តខ្លួនឯង ដែលចង់សងសឹក។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា “សូមព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ឃាត់ កុំឲ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តដូច្នេះ ដល់ចៅហ្វាយរបស់ខ្ញុំ”(ខ.៦)។ ពេលស្តេចសូលបានដឹងថា ដាវីឌបានទុកជីវិតឲ្យទ្រង់ ទ្រង់មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ទ្រង់ក៏បានលាន់មាត់ថា “ឯងសុចរិតជាងអញ”(ខ.១៧-១៨)។ ពេលណាយើង ឬមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងជួបរឿងអយុត្តិធម៌ ឱកាសសងសឹកអាចមកដល់ នៅពេលណាមួយ។ តើយើងនឹងធ្វើតាមបំណងរបស់យើង ដូចកសិករនោះ ឬប្រឆាំងនឹងបំណងខ្លួនឯង តាមគំរូស្តេចដាវីឌ?…
Read articleចម្លងយើងកាត់ខ្យល់ព្យុះ
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្វើដំណើរលើកទីមួយ របស់បេសកជនស្កត់ឡង់ ឈ្មោះ អាឡេស៊ែនឌ័រ ដាហ្វ(Alexander Duff) ទៅកាន់ប្រទានឥណ្ឌា នៅឆ្នាំ១៨៣០ សំពៅគាត់បានលិច ពេលមានខ្យល់ព្យុះនៅក្បែរតំបន់ឆ្នេរនៃប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ គាត់ និងអ្នករួមដំណើរជាមួយគាត់បានទៅដល់កោះតូចមួយ ដែលនៅដាច់ស្រយាល ហើយបន្តិចក្រោយមក ក្នុងចំណោមពួកនាវិក មានម្នាក់បានរកឃើញព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់លោកដាហ្វ ដែលបានអណ្តែតមកទើរលើឆ្នេរ។ ពេលព្រះគម្ពីរនោះស្ងួត លោកដាហ្វក៏បានអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៧ ទៅកាន់អ្នកដែលបានរួចជីវិតជាមួយគាត់ ហើយពួកគេក៏មានចិត្តក្លាហានឡើង។ ទីបំផុត បន្ទាប់ពីគេបានជួយសង្រ្គោះ ហើយលោកដាហ្វបានលិចសំពៅម្តងទៀត គាត់ក៏បានមកដល់ប្រទេសឥណ្ឌាដោយសុវត្ថិភាព។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៧ បានចែងអំពីវិធីដែលព្រះទ្រង់ជួយរំដោះប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ បទគម្ពីរនេះពិតជាត្រូវនឹងរឿងរបស់លោកដាហ្វ និងមិត្តរួមនាវារបស់គាត់បានជួបប្រទះ បានជាពួកគេមានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយសារសេចក្តីដែលបានចែងថា “ទ្រង់ធ្វើឲ្យព្យុះសង្ឃរាបានស្ងាត់ឈឹងទៅវិញ ហើយឲ្យរលកស្ងប់ស្ងៀមដែរ នោះគេមានសេចក្តីអំណរដោយព្រោះស្ងប់ច្រៀបហើយ ទ្រង់ក៏នាំគេទៅដល់ទ្វារសមុទ្រ ដែលគេប្រាថ្នាចង់ទៅ”(ខ.២៩-៣០)។ ហើយពួកគេក៏បាន អរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ដូចពួកអ៊ីស្រាអែល “សម្រាប់សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនប្រែប្រួលរបស់ព្រះ និងការដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះអង្គបានប្រោសដល់មនុស្សជាតិ”(ខ.៣១)។ សេចក្តីដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៧:២៨-៣០ ក៏ស្របនឹងសេចក្តីដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាថ្មីផងដែរ(ម៉ាថាយ ៨:២៣-២៧ ម៉ាកុស ៤:៣៥-៤១)។ ខ្យល់ព្យុះបានចាប់ផ្តើមបក់បោកមក ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ និងពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គកំពុងគង់នៅក្នុងទូក។ ពួកសិស្សព្រះអង្គក៏បានស្រែកឡើង ដោយការភ័យខ្លាច ហើយព្រះយេស៊ូវ…
Read articleសន្តិភាព ក្នុងភាពវឹកវរ
មានសម្លេងមួយបានលាន់ឡើង ដូចសម្លេងផាវផ្ទុះ ធ្វើឲ្យអ្នកស្រីយ៉ូអាន(Joanne)ភ្ញាក់ពីដំណេក។ កញ្ចប់បង្អួចផ្ទះនាងបានបែក។ ពេលនោះនាងមិនចង់រស់ម្នាក់ឯងទៀតទេ ហើយនាងក៏បានក្រោកពីគេង ដើម្បី រកមើលអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ ផ្លូវនៅក្រៅផ្ទះងងឹត មិនឃើញមានអ្វីទេ ហើយផ្ទះរបស់នាងហាក់ដូចជាមិនមានបញ្ហាអ្វីដែរ តែបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានឃើញកញ្ចក់ឆ្លុះមុខបែក។ អ្នកស៊ើបអង្កេតក៏បានរកឃើញគ្រាប់កាំភ្លើងមួយគ្រាប់ ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយជាង១សង់ទីម៉ែត្រពីទុយោហ្កាស់។ បើសិនជាគ្រាប់នោះបានបាញ់ត្រូវទុយោនោះ នាងប្រហែលជាមិនរស់ទេ។ ក្រោយមក គេក៏បានរកឃើញថា គ្រាប់កាំភ្លើងនោះ បានហើរមកអគារខ្ពស់ៗនៅក្បែរនោះ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រីយ៉ូអានមិនហ៊ាននៅផ្ទះទៀតទេ។ នាងក៏បានអធិស្ឋានសូមព្រះប្រទានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ហើយពេលដែលនាងបានសម្អាតបំណែកកញ្ចក់នោះ ចិត្តរបស់នាងក៏បានស្ងប់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១២១ បានក្រើនរំឭកយើង ឲ្យងាកទៅរកព្រះ ពេលណាយើងមានបញ្ហា។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងឃើញថា យើងអាចមានសន្តិភាព និងចិត្តស្ងប់ ព្រោះ “សេចក្តីជំនួយរបស់ខ្ញុំមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”(ខ.២)។ ព្រះដែលបានបង្កើតចក្រវាលមក ព្រះអង្គជួយ និងថែរក្សាយើង(ខ.៣) ហើយពេលយើងកំពុងគេងលក់ ព្រះអង្គមិនបានផ្ទុំឡើយ(ខ.៤)។ ព្រះអង្គថែរក្សាយើងរៀងរាល់យប់ថ្ងៃ(ខ.៦) ពេលនេះ និងជារៀងរហូត(ខ.៨)។ ទោះយើងកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ ព្រះអង្គតែងតែទតមើលយើង។ យើងព្រះអង្គកំពុងរង់ចាំយើងងាកបែរមករកព្រះអង្គ។ ពេលណាយើងងាកបែរមករកព្រះអង្គ កាលៈទេសៈយើងប្រហែលមិនផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗ តែព្រះអង្គបានសន្យាប្រទានសន្តិភាព ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ។—Julie Schwab
Read articleការនឹកចាំ និងការប្រារព្ធ
នៅថ្ងៃទី៦ ធ្នូ ឆ្នាំ១៩០៧ មានបន្ទុះដ៏ធំបានធ្វើឲ្យរង្គោះរង្គើសហគមន៍តូចមួយ ក្នុងរដ្ឋវើជីនា ខាងលិច នៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយបណ្តាលឲ្យមានសោកនាដកម្មដ៏អាក្រក់បំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃឧស្សាហកម្មរ៉ែធ្យូងថ្ម។ គ្រោះថ្នាក់នោះបានឆក់យកជីវិតកម្មករអណ្តូងរ៉ែ៣៦០នាក់ ហើយគេបានប៉ាន់ប្រមាណឃើញថា សោកនាដកម្មដ៏រន្ធត់នេះបានបន្សល់ទុកនូវស្រ្តីមេម៉ាយ២៥០នាក់ និងបណ្តាលឲ្យក្មេងៗប្រហែល១ពាន់នាក់កំព្រាឪពុក។ អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តជឿថា កម្មវិធីរំឭកមរណភាពរបស់ពួកគេ បានក្លាយជាប្រភពនៃទិវាឪពុក នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ការនឹកចាំនេះបានកើតចេញពីការបាត់បង់ដ៏ធំ ហើយទីបំផុតក្លាយជាការប្រារព្ធទិវាឪពុក។ សោកនាដកម្មធំបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តបានកើតឡើង ពេលដែលមនុស្សជាតិបានឆ្កាងព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដ៏ខ្មៅងងឹតនោះក៏បានបង្កើតឲ្យមានការនឹកចាំ និងការប្រារព្ធពិធីផងដែរ។ នៅពេលយប់ មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងទៅឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានប្រើធាតុផ្សំនៃពិធីបុណ្យរំលង របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីបង្កើតពិធីរំឭកអំពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គ។ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អលូកាបានពិពណ៌នា អំពីរឿងនេះយ៉ាងដូចនេះថា “ទ្រង់ក៏យកនំបុ័ងមកអរព្រះគុណ ហើយកាច់ប្រទានទៅគេ ដោយព្រះបន្ទូលថា នេះហើយជារូបកាយខ្ញុំ ដែលបានប្រទានមកសំរាប់អ្នករាល់គ្នា ចូរធ្វើបុណ្យនេះ ដើម្បីរំឭកពីខ្ញុំចុះ”(លូកា ២២:១៩)។ រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ កាលណាយើងប្រារព្ធពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ យើងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ រំឭកអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់យើង ដោយនឹកចាំ អំពីការលះបង់របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីសង្រ្គោះយើង និងអបអរអំណោយនៃជីវិត ដែលការលះបង់របស់ព្រះអង្គបានប្រទាន។ ក្នុងបទចម្រៀងទំនុកដំកើង ដែលលោកឆាល វេសលី(Charles Wesley) បាននិពន្ធ…
Read articleព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីរឿងរបស់អ្នក
ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកឡានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីបានញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយមិត្តជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានពោលពាក្យអរព្រះគុណព្រះ ដែលបានធ្វើការក្នុងជីវិតនាង។ នាងស្គាល់ខ្ញុំ និងស្រឡាញ់ខ្ញុំ ទោះខ្ញុំមានចំណុចដែលសូម្បីតែខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់មិនចូលចិត្តក៏ដោយ។ នាងស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សមួយក្រុមតូច ដែលទទួលស្វាគមន៍ខ្ញុំ ដោយមិនប្រកាន់ បុគ្គលិកលក្ខណៈ ទម្លាប់ និងចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្ញុំ។ តែនៅមានផ្នែកខ្លះនៃរឿងរបស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំមិនចង់ចែកចាយដល់នាង និងអ្នកដទៃទៀតដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ គឺត្រង់ផ្នែកដែលខ្ញុំពិតជាមិនបានជួយពួកគេ ខ្ញុំចូលចិត្តវិនិច្ឆ័យគេ មិនសប្បុរស ឬខ្វះក្តីស្រឡាញ់។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ពិតជាបានជ្រាបអំពីរឿងរបស់ខ្ញុំទាំងមូល។ ខ្ញុំអាចនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គ អំពីរឿងខ្ញុំ ដោយសេរី ទោះខ្ញុំមានការស្ទាក់ស្ទើរនៅក្នុងការនិយាយទៅកាន់អ្នកដទៃក៏ដោយ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣៩ បានពិពណ៌នា អំពីការប្រកបស្និទ្ធស្នាលដែលយើងអាចមាន ដោយអំណរជាមួយព្រះដ៏ជាស្តេច។ ព្រះអង្គស្គាល់យើងគ្មានកន្លែងចន្លោះ(ខ.១)។ ព្រះអង្គស្គាល់ផ្លូវទាំងអស់របស់យើង(ខ.៣)។ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើង ឲ្យចូលមករកព្រះអង្គ ពេលយើងមានការភ័ន្តភាំង មានចិត្តថប់បារម្ភ និងតយុទ្ធនឹងការល្បួង។ ពេលណាយើងព្រមចុះចូលព្រះអង្គទាំងស្រុង ព្រះអង្គឈោងមករកយើង ដើម្បីស្តាយើងឡើងវិញ ហើយសរសេររឿងរបស់យើងជាថ្មី នៅត្រង់ផ្នែកដែលបានធ្វើឲ្យយើងមិនសប្បាយចិត្ត ដោយសារយើងបានវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ។ ព្រះទ្រង់ស្គាល់យើង លើសពីលទ្ធភាពដែលគេអាចស្គាល់យើង ហើយព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់យើង! ពេលណាយើងចុះចូលបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ ហើយព្យាយាមស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ ព្រះអង្គអាចកែប្រែរឿងរបស់យើង ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គជាអ្នកនិពន្ធ ដែលកំពុងតែបន្តសរសេររឿងនៃជីវិតយើង។—Cindy Hess Kasper
Read article