ពេលដែលយើងប្រើពាក្យសម្តីខុស
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានផ្ញើរសារមួយ ទៅខារី(Cari) ភរិយារបស់ខ្ញុំ ដោយប្រើសារសម្លេង ដែលទូរស័ព្ទប្រែវាទៅជាសារអក្សរ។ ខ្ញុំកំពុងតែដើរចេញទៅក្រៅ ដើម្បីទៅទទួលគាត់ ចេញពីធ្វើការ ហើយចង់ផ្ញើរសារប្រាប់គាត់ថា “តើអូនចង់ឲ្យបងទៅទទួលអូន នៅកន្លែងណា ស្រីចាស់?” ខារីមិនប្រកាន់ទេ ពេលដែលខ្ញុំហៅគាត់ “ស្រីចាស់” ព្រោះវាជាឈ្មោះសម្រាប់ហៅក្រៅ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងប្រើនៅក្នុងផ្ទះយើង។ ប៉ុន្តែ ទូរស័ព្ទខ្ញុំចាប់មិនបានពាក្យដែលខ្ញុំនិយាយ ហើយបែរជាផ្ញើរពាក្យ “គោចាស់” ទៅគាត់។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ខារីឆាប់យល់អំពីបញ្ហា ដែលទើបកើតឡើង ហើយក៏គិតថា វាជារឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើច។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានបង្ហោះសារនោះ នៅក្នុងបណ្តាញសង្គម ហើយក៏សួរគេថា តើគាត់គួរតែអន់ចិត្តឬទេ? យើងក៏បានអស់សំណើចទាំងអស់គ្នា ដោយសាររឿងនេះ។ ការឆ្លើយតបរបស់ភរិយាខ្ញុំ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះពាក្យដែលឆ្គាំឆ្គង នៅថ្ងៃនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះ ដែលទ្រង់ជ្រាបអំពីសេចក្តីកម្សោយរបស់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ពេលដែលយើងអធិស្ឋានទៅរកទ្រង់។ យើងប្រហែលជាមិនដឹងថា ត្រូវនិយាយអ្វីទេ ពេលដែលយើងអធិស្ឋាន ឬមិនដឹងថា ត្រូវទូលសូមអ្វីផង ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទហើយ ព្រះវិញ្ញាណដែលគង់នៅក្នុងយើង “ទ្រង់ជួយអង្វរជំនួសយើង ដោយដំងូរដែលរកថ្លែងពុំបានវិញ”(រ៉ូម ៨:២៦)…
Read articleមើលទៅឯនាយជើងមេឃ
ពេលដែលសាឡាងហៀបនឹងចេញដំណើរទៅមុខ កូនស្រីដ៏តូចល្អិតរបស់ខ្ញុំ បាននិយាយថា នាងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលខ្លួន។ នាងបានចាប់ផ្តើមពុលរលកហើយ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា ចង់ក្អួតផងដែរ។ ខ្ញុំក៏បានរំឭកខ្លួនឯង “ឲ្យមើលទៅឯនាយជើងមេឃ”។ អ្នកធ្វើការនៅលើកប៉ាល់ បាននិយាយថា ការធ្វើដូចនេះ អាចជួយឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយឡើងវិញ។ ព្រះដែលបានបង្កើតជើងមេឃ(យ៉ូប ២៦:១០) ជ្រាបថា ជួនកាល ក្នុងជីវិតយើង យើងអាចមានការភ័យខ្លាច និងនឿយហត់។ យើងអាចមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយឡើងវិញ ដោយផ្តោតទៅលើអ្វីមួយ ដែលនៅឆ្ងាយ តែស្ថិតស្ថេរ ដែលជាកន្លែងចុងក្រោយ ដែលយើងនឹងទៅដល់ នៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិតយើង នៅលើផែនដី។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ បានយល់អំពីបញ្ហានេះ។ គាត់ដឹងថា អ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់កំពុងតែមានការបាក់ទឹកចិត្ត។ ការបៀតបៀនបានធ្វើឲ្យពួកគេជាច្រើននាក់ ភាសខ្លួនចេញពីទីលំនៅ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានរំឭកពួកគេថា មនុស្សនៃសេចក្តីជំនឿដទៃទៀត ក៏បានអត់ទ្រាំនឹងទុកលំបាកក្រៃលែង ហើយក៏បាត់បង់ទីលំនៅផងដែរ។ ពួកគេបានអត់ទ្រាំនឹងការលំបាកគ្រប់យ៉ាង ព្រោះពួកគេកំពុងតែទន្ទឹងរង់ចាំ ការអ្វីដែលល្អប្រសើរជាងនោះ។ ក្នុងនាមជាជនភាសខ្លួន អ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ អាចសម្លឹងមើលទៅទីក្រុង ដែលព្រះទ្រង់ជាអ្នកសង់ គឺទីក្រុងនៃនគរស្ថានសួគ៌ ដែលព្រះទ្រង់បានត្រៀមទុកសម្រាប់ពួកគេ(ហេព្រើរ ១១:១០,១៤,១៦)។ ដូចនេះ ជាចុងក្រោយ អ្នកនិពន្ធក៏បានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានកណ្ឌសំបុត្រហេព្រើរ ឲ្យផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា…
Read articleការគោរព សម្រាប់អ្នកដែលបានធ្វើការដ៏ល្អប្រពៃ
បន្ទាប់ពីលោកចេមស៍(James) បានធ្វើការបម្រើប្រទេសជាតិគាត់ អស់រយៈពេលពីរទសវត្សរ៍ ក្នុងនាមជាអ្នកបើកបរឧទ្ធម្ភាគចក្រយោធា គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បីធ្វើការជាគ្រូបង្រៀនបម្រើដល់សហគមន៍របស់គាត់។ ប៉ុន្តែ ដោយសារគាត់នឹកឧទ្ធម្ភាគចក្រពេក គាត់ក៏បានទៅទទួលការងារ ជាអ្នកបើកបរឧទ្ធម្ភាគចក្រសង្រ្គោះបន្ទាន់ ឲ្យមន្ទីរពេទ្យក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ។ គាត់ក៏បានបើកបរឧទ្ធម្ភាគចក្រ រហូតដល់ពេលគាត់មានវ័យចាស់។ ឥឡូវនេះ យើងដល់ពេលដែលត្រូវនិយាយលាគាត់។ ខណៈពេលដែលមិត្តភក្តិ ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តរួមការងារដែលមានឯកសណ្ឋាន កំពុងតែឈរតម្រៀបគ្នា នៅទីបញ្ចុះសព មិត្តរួមការងាររបស់គាត់ម្នាក់ ក៏បានប្រើវិទ្យុទាក់ទង ដើម្បីឲ្យគេបំពេញបេសកកម្មឧទ្ធម្ភាកចក្រជាលើកចុងក្រោយ សម្រាប់លោកចេមន៍។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បានឮសម្លេងស្លាបចក្រឧទ្ធម្ភាគចក្រ ដែលកំពុងតែវិលជក់ខ្យល់ ងាយឲ្យយើងចំណាំបានពីចម្ងាយ។ យើងក៏បានឃើញឧទ្ធម្ភាគចក្រមួយគ្រឿង កំពុងតែហោះឆ្វែលជុំវិញសួនបញ្ចុះសព ហើយក៏បានសំកាំងមួយសន្ទុះ នៅលើអាកាស ដើម្បីធ្វើការគោរព ចំពោះសពរបស់លោកចេមស៍ ហើយក៏បានបើកត្រឡប់ទៅមន្ទីរពេទ្យវិញ។ នៅពេលនោះ សូម្បីតែមន្ត្រីទាហានដែលមានវត្តមាននៅទីនោះ ក៏មិនអាចទប់ទឹកភ្នែកបានដែរ។ ពេលដែលស្តេចសូល និងបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមយ៉ូណាថាន បានបាត់បង់ព្រះជន្មនៅក្នុងសង្រ្គាម ដាវីឌក៏បាននិពន្ធបទទំនួញ ដែលមានចំណងជើងថា “ទំនួញនៃធ្នូ” (២សាំយ៉ូអែល ១:១៧)។ គឺដូចដែលទ្រង់បានថ្លែងឡើងថា “ឱសាសន៍អ៊ីស្រាអែលអើយ អ្នកដ៏ជាសិរីល្អនៃឯង បានត្រូវគេសំឡាប់នៅលើទីខ្ពស់របស់ឯង ឱះឱពួកខ្លាំងពូកែបានដួលស្លាប់ហើយ”(ខ.១៩)។ យ៉ូណាថាន គឺជាមិត្តជិតសិ្នទ្ធបំផុត របស់ដាវីឌ…
Read articleឲ្យគេឃើញព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ
មានពេលមួយស្វាមីខ្ញុំបានចេញដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ រយៈពេល១ខែទើបត្រឡប់មកវិញ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា មិនអាចទ្រាំទ្ររួច ចំពោះតម្រូវការនៃការងារ ផ្ទះ និងកូនៗរបស់ខ្ញុំ។ ការងារតែងនិពន្ធរបស់ខ្ញុំ ក៏ជិតហួរពេលកំណត់។ ម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅក៏ខូចទៀត។ សាលារៀនរបស់កូនខ្ញុំបានវ៉ាកងហើយ បានជាពួកគេក៏អផ្សុក ដោយសារនៅផ្ទះច្រើនពេក។ តើខ្ញុំគួរតែរាប់រងកិច្ចការទាំងអស់នេះ តែម្នាក់ឯង ដោយរបៀបណា? មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វីៗ តែម្នាក់ឯងទេ។ មិត្តភក្តិជាច្រើនមកពីព្រះវិហារ បានមកជួយខ្ញុំ។ លោកចស(Josh) បានមកជួយជួសជុលម៉ាស៊ីនកាន់ស្មៅរបស់ខ្ញុំ។ លោកចន(John) បានយកអាហារថ្ងៃត្រង់មកឲ្យយើងញាំ។ អ្នកស្រីខាស៊ីឌី(Cassidy) បានជួយបោកខោអាវឲ្យយើងទៀត។ ចំណែកអ្នកស្រីអាប៊ី(Abi)វិញ ក៏បាននាំកូនយើង ទៅលេងជាមួយកូនគាត់ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចបញ្ចប់ការងាររបស់ខ្ញុំ។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការ តាមរយៈមិត្តភក្តិទាំងអស់នេះ ដើម្បីជួយផ្គត់ផ្គង់ខ្ញុំ។ ពួកគេបានធ្វើជាគំរូដ៏រស់ នៃសហគមន៍មួយប្រភេទ ដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ នៅក្នុង បទគម្ពីររ៉ូម ជំពូក១២។ ពួកគេបានស្រឡាញ់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់(ខ.៩) គិតអំពីតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ជាជាងគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន(ខ.១០) ហើយបានចែករំលែកដល់ខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំមានការខ្វះខាត ហើយក៏មានភាពចៅរ៉ៅចំពោះក្រុមគ្រួសារខ្ញុំផង(ខ.១៣)។ ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំបានបង្ហាញចេញដល់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានអរសប្បាយ ដោយមានសេចក្តីសង្ឃឹម ហើយ “អត់ធន់…
Read articleគ្មាននរណាម្នាក់ចូលចិត្តខ្ញុំទេ
កាលនៅពីក្មេង ពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកកោ ត្រូវគេបដិសេធន៍ ឬអាណឹតខ្លួនឯង ជួនកាល ម្តាយខ្ញុំបានព្យាយាមលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ដោយច្រៀងចម្រៀងខ្លីដ៏ពេញនិយមមួយបទ ដែលគេច្រៀងថា “គ្មាននរណាចូលចិត្តខ្ញុំទេ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែស្អប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនឹងទៅញាំដង្កូវហើយ”។ បន្ទាប់ពីស្នាមញញឹមបានលេចឡើង នៅលើផ្ទៃមុខដ៏ស្រពោនរបស់ខ្ញុំ គាត់ក៏បានជួយឲ្យខ្ញុំយល់ អំពីទំនាក់ទំនងដ៏ពិសេសជាច្រើន និងមូលហេតុដែលខ្ញុំត្រូវដឹងគុណ ដែលខ្ញុំមានស្រាប់ហើយ។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានអានបទគម្ពីរដែលចែងអំពីស្តេចដាវីឌ។ មានពេលមួយ ទ្រង់មានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាម្នាក់ខ្វល់ពីទ្រង់ទេ បទចម្រៀងខ្លីនោះ ក៏បានបន្លឺឡើងនៅក្នុងត្រចៀកខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌមិនបានមានបន្ទូលពន្លើស អំពីការឈឺចាប់របស់ទ្រង់សោះឡើយ។ ពេលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ឯកកោ ដែលកើតមានជាធម្មតា នៅក្នុងវ័យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំថា ស្តេចដាវីឌមានអារម្មណ៍ឯកោ ដោយសារមូលហេតុដ៏ច្បាស់លាស់។ ទ្រង់បាននិពន្ធអំពីសេចក្តីនេះ នៅក្នុងទីងងឹត ក្នុងជម្រៅនៃរូងភ្នំ ជាកន្លែងដែលទ្រង់កំពុងលាក់ខ្លួនពីស្តេចសូល ដែលបានដេញតាមសម្លាប់ទ្រង់(១សាំយ៉ូអែល ២២:១ ២៤:៣-១០)។ ស្តេចដាវីឌបានទទួលការចាក់ប្រេងតាំង ឲ្យធ្វើជាស្តេចរបស់សាសន៍អ៊ីសា្រអែល បន្ទាប់ពីស្តេចសូល(១៦:១៣)។ ទ្រង់ធ្លាប់ធ្វើការបម្រើស្តេចសូលជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ទ្រង់ក៏បានរត់គេច ពីកន្លែងមួយ ទៅកន្លែងមួយទៀត ដើម្បីឲ្យរួចពីការតាមសម្លាប់។ ស្ថិតក្នុងពេលដ៏ឯកកោនោះ ទ្រង់ក៏បានស្រែករកព្រះ ដោយបន្លឺឡើងថា…
Read articleការអ្វីដែលចូលក្នុងគំនិតយើង
កាលពីរបីឆ្នាំមុន មានស្ត្រីម្នាក់បានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់គាត់ ឲ្យខ្ញុំស្តាប់។ គាត់ថា មានពេលមួយ គាត់ឃើញកូនប្រុសគាត់ដែលមិនទាន់ដល់វ័យជំទង់នៅឡើយ កំពុងតែមើលពត៌មានផ្សាយផ្ទាល់ អំពីហេតុការណ៍ដែលមានអំពើហឹង្សា។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានប្រញាប់ដើរទៅរកតេឡេបញ្ជាទូរទស្សន៍ ហើយក៏បានប្តូរប៉ុស្តិ៍។ គាត់ក៏បានប្រាប់កូនប្រុសគាត់ភ្លាមៗថា “កូនមើលពត៌មានអញ្ចឹង មិនល្អទេ”។ បន្ទាប់មក ការប្រកែកគ្នាក៏បានកើតឡើង ហើយទីបំផុត គាត់ក៏បានចែកចាយ អំពីការអ្វីដែលកូនប្រុសគាត់ត្រូវទទួលនៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្លួន ដែលមានដូចជា “សេចក្តីណាដែលសុចរិត សេចក្តីណាដែលបរិសុទ្ធ សេចក្តីណាដែលគួរស្រឡាញ់…”(ភីលីព ៤:៨)។ បន្ទាប់ពីអាហារពេលល្ងាចចប់ នាង និងស្វាមីរបស់នាងបានអង្គុយមើលពត៌មាន ហើយភ្លាមនោះ កូនស្រីអាយុ៥ឆ្នាំរបស់ពួកគេ ក៏បានរត់ចូលមក ហើយក៏បានបិទទូរទស្សន៍។ នាងនិយាយធ្វើសម្លេងត្រាប់តាមម្តាយរបស់នាងថា “មើលពត៌មានអញ្ចឹង មិនល្អទេ។ គួរតែគិតអំពីខគម្ពីរវិញល្អជាង”។ ក្នុងនាមជាមនុស្សពេញវ័យ យើងអាចស្រូបយក និងពិនិត្យមើលពត៌មានបានល្អជាងក្មេងៗ។ ប៉ុន្តែ កូនស្រីរបស់អ្នកទាំងពីរចេះកំប្លែងលេង ហើយឆ្លាតវ័យ ពេលដែលនាងធ្វើត្រាប់តាមសម្លេងម្តាយរបស់នាង ដែលបានស្តីប្រដៅបងប្រុសរស់នាង មុននោះ។ សូម្បីតែមនុស្សពេញវ័យដែលចេះសម្របខ្លួនបានល្អ ក៏អាចទទួលផលប៉ះពាល់ ពីភាពងងឹត ដែលស្ថិតនៅជ្រុងម្ខាងទៀតនៃជីវិត ដែលយើងចេះតែទទួលយកឥតឈប់ឈរ។ ការជញ្ជឹងគិត អំពីសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ ក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ៤:៨ គឺជាថ្នាំបន្សាបដ៏មានអំណាច…
Read article