ការញែកពេល
អ្នកស្រីរីម៉ា(Rima) ជាជនជាតិស៊ីរី ដែលសព្វថ្ងៃនេះ បានផ្លាស់មករស់នៅ ក្នុងទឹកដីសហរដ្ឋអាមេរិក។ នាងបានធ្វើចលនាដៃ និងនិយាយភាសាអង់គ្លេសបន្តិចបន្តួច ដើម្បីពន្យល់គ្រូបង្រៀនរបស់នាង អំពីមូលហេតុដែលនាងមិនសប្បាយចិត្ត។ ទឹកភ្នែករបស់នាងបានធ្លាក់ចុះពីលើថ្ពាល់នាង ខណៈពេលដែលយើងលើកនំគាវហ្វាតាយើរ(នំធ្វើពីសាច់ ប្រូម៉ា និងស្ពៃខ្មៅ) ដែលនាងបានធ្វើ ហើយតម្រៀមយ៉ាងស្រស់ស្អាតនៅលើថាស។ បន្ទាប់មក នាងក៏បាននិយាយថា “មានបុរសម្នាក់” ហើយនាងក៏ធ្វើសម្លេងវឺតៗ ដោយចង្អុលពីទ្វារ រហូតមកដល់បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ហើយក៏ចង្អុលរហូតទៅដល់ ទ្វារវិញ។ គ្រូបង្រៀនរូបនោះក៏បានកាត់ន័យយល់ ហើយក៏បានដឹងថា មនុស្សមួយចំនួននៅក្នុងពួកជំនុំ នៅតំបន់ជិតខាង គួរតែមកសួរសុខទុក្ខក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីរីម៉ា ដោយនាំអំណោយខ្លះមកជាមួយផង។ ប៉ុន្តែ មានបុរសម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានមកផ្ទះគាត់។ គាត់បានចូលក្នុងផ្ទះគាត់ទាំងប្រញាប់ប្រញាល់ រួចដាក់ប្រអប់មួយចុះ។ ប្រអប់នោះមានរបស់នៅខាងក្នុង ហើយគាត់ក៏ទៅវិញយ៉ាងរហ័ស។ បុរសនោះមានការរវល់នឹងកិច្ចការដែលគាត់ត្រូវទទួលខុសត្រូវ ខណៈពេលដែលអ្នកស្រីរីម៉ា និងគ្រួសាររបស់គាត់ កំពុងតែមានភាពឯកកោ ហើយចង់បានការរស់នៅជាសហគមន៍ ហើយចែករំលែកនំគាវហ្វាតាយើរជាមួយមិត្តភក្តិថ្មីរបស់ពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវចូលចិត្តចំណាយពេលជាមួយជនទាំងឡាយ ដោយមិនរើសអើង។ ទ្រង់បានចូលរួមក្នុងពិធីញាំអាហារពេលល្ងាច និងចូលក្នុងហ្វូងមនុស្សដ៏ពិបាក ហើយចំណាយពេលទំនាក់ទំនងជាមួយបុគ្គលម្នាក់ៗផងដែរ។ ទ្រង់ថែមទាំងបានចូលក្នុងផ្ទះបុរសម្នាក់ ដែលមនុស្សជាច្រើនស្អប់។ លោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធ បានឡើងដើមឈើ ដើម្បីឲ្យបានឃើញទ្រង់ ហើយពេលព្រះយេស៊ូវទតមើលទៅគាត់ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលថា…
Read articleការអត់ទ្រាំ ដោយសន្តិភាពក្នុងចិត្ត
ខ្ញុំបានបន្តទុកចិត្តព្រះ តាមរយៈការតយុទ្ធរបស់ខ្ញុំ ជាមួយនឹងការឈឺចាប់ដ៏រាំរ៉ៃ ព្រោះការអន់ថយដ៏សាមញ្ញ ក៏អាចធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងតែត្រូវខ្មាំងសត្រូវ វាយប្រហារយ៉ាងសាហាវមកលើខ្ញុំ។ បញ្ហាទីមួយបានចាក់ខ្ញុំ ពីខាងស្តាំ។ បញ្ហាទី២ បានច្រានខ្ញុំពីខាងក្រោយ។ បញ្ហាទី៣ បានដាល់ចំច្រមុះខ្ញុំ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ពេលដែលកម្លាំងរបស់ខ្ញុំបានអន់ថយទៅ ហើយភាពធូរស្បើយតែមួយភ្លែត បានរត់ចោលខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានគិតថា ការរត់ទៅពួនហាក់ដូចជាគំនិតដ៏ល្អ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារខ្ញុំមិនអាចរត់គេចពីការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំ ឬផ្លាស់ប្តូរកាលៈទេសៈរបស់ខ្ញុំ ឬមួយមិនអើពើរចំពោះអារម្មណ៍របស់ខ្លួនឯងបាន ខ្ញុំក៏បានរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះបន្តិចម្តងៗ ដោយជឿថា ទ្រង់នឹងបីខ្ញុំឆ្លងកាត់បញ្ហាទាំងនោះ។ ពេលខ្ញុំត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត ការកម្សាន្តចិត្ត និងសេចក្តីក្លាហាន ខ្ញុំក៏បានមើលបទចម្រៀង របស់អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបាននាំបញ្ហារបស់ខ្លួន ថ្វាយដល់ព្រះ។ ក្នុងចំណោមបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ មានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលនិយាយ អំពីការដែលស្តេចដាវីឌរត់គេចពីអាប់សាឡំម ដែលជាបុត្រាទ្រង់ ដែលចង់ធ្វើគត់ទ្រង់ ដើម្បីដណ្តើមនគរពីទ្រង់។ ទោះស្តេចដាវីឌបានពោលទំនួញ អំពីស្ថានភាពដ៏ឈឺចាប់នេះក៏ដោយ(ទំនុកដំកើង ៣:១-២) ក៏ទ្រង់នៅតែទុកចិត្តការការពាររបស់ព្រះ ហើយរំពឹងថា ទ្រង់នឹងឆ្លើយតបសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់(ខ.៣-៤)។ ស្តេចអង្គនេះមិនបានបាត់ដំណេក ដោយសារការព្រួយបារម្ភ ឬភ័យខ្លាចការអ្វីដែលអាចកើតឡើងនោះឡើយ ព្រោះទ្រង់ទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងទ្រទ្រង់ ហើយជួយសង្រ្គោះទ្រង់(ខ.៥-៨)។ ជាញឹកញាប់ ការឈឺចាប់ផ្លូវកាយ…
Read articleទឹកដីដែលនៅឆ្ងាយ
អ្នកស្រីអេមី ខាមៃឃល(Amy Carmichael ឆ្នាំ ១៨៦៧ ដល់ ១៩៥១) មានឈ្មោះល្បីល្បាញ ដោយសារការងារដែលនាងបានធ្វើ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះក្មេងស្រីកំព្រា នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ហើយបានផ្តល់ឲ្យពួកគេមានជីវិតថ្មី។ នៅក្នុងពេល ដែលនាងធ្វើការងារដ៏ហត់នឿយនេះ មានពេល ដែលនាងហៅថា “ពេលនៃចក្ខុវិស័យ”។ នៅក្នុងសៀវភៅ ដែលនាងបាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ពណ៌មាស ដោយសារពន្លឺដួងច័ន្ទ នាងបានសរសេរថា “នៅក្នុងថ្ងៃ ដែលមានការងារដ៏មមាញឹក យើងស្ទើរតែអាចមើលឃើញ ទឹកដីដែលនៅឆ្ងាយ តែមួយភ្លែត ហើយយើងក៏ឈរនៅស្ងៀម នៅលើផ្លូវថ្នល់ ដោយភ្នែក និងចិត្តផ្ចង់ទៅរកទឹកដីនោះ”។ យ៉ាងណាមិញ ហោរាអេសាយ បានមានប្រសាសន៍ អំពីពេលមួយ ដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលបះបោរទាស់នឹងទ្រង់ នឹងវិលត្រឡប់មករកទ្រង់វិញ។ គាត់ថា “ភ្នែកឯងនឹងបានឃើញមហាក្សត្រមានទាំងសេចក្តីលំអរុងរឿងរបស់ទ្រង់ គេនឹងមើលទៅឃើញស្រុក ដល់ទីឆ្ងាយបំផុត”(អេសាយ ៣៣:១៧)។ ដើម្បីមើលឃើញ “ទឹកដីដ៏ឆ្ងាយនោះ” យើងត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យព្រះទ្រង់លើកយើងឡើង ឲ្យខ្ពស់ជាងបញ្ហា ដែលយើងមាន ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយទទួលចក្ខុវិស័យ ដែលផ្តោតទៅលើភាពអស់កល្បជានិច្ច។ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាក ព្រះអម្ចាស់ជួយឲ្យយើងអាច មើលមកជីវិតយើង តាមទស្សនៈរបស់ទ្រង់…
Read articleដល់ចំណុចដែលមិនអាចបកក្រោយវិញបាន
រឿងនោះមិនសាមញ្ញ ដូចការឆ្លងទន្លេឡើយ។ តាមច្បាប់ គ្មានមេទ័ពនៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំងណា ដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យ ដឹកនាំទ័ពដែលប្រដាប់ដោយអាវុធចូល ទៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូមឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅពេលដែលស្តេចជូលា សេសារ(Julius Caesar)ដឹកនាំកងពលទី១៣របស់ទ្រង់ ឆ្លងកាត់ទន្លេរូប៊ីខុន ហើយចូលទៅក្នុងទឹកដីអ៊ីតាលី ក្នុងឆ្នាំ៤៩ មុនគ្រីស្ទសករាជ គេក៏បានចាត់ទុកទង្វើរនេះ ជាការក្បត់ជាតិ។ ឥទ្ធិពលនៃការសម្រេចចិត្តរបស់ស្តេចសេសានៅពេលនោះ មិនអាចបកមកក្រោយវិញបានឡើយ ដោយបណ្តាលឲ្យមានសង្រ្គាមស៊ីវិលអស់ជាច្រើនឆ្នាំ មុនពេលដែលមេទ័ពដ៏អស្ចារ្យរូបនេះ ក្លាយជាអធិរាជនៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងភាសាអង់គ្លេស គេបានប្រើពាក្យ “ឆ្លងកាត់ទន្លេរូប៊ីខុន” ក្នុងន័យធៀបថា “គេបានដល់ចំណុចដែលមិនអាចបកក្រោយវិញបានទេ”។ ជួនកាល ពាក្យសម្តីដែលយើងនិយាយជ្រុលហើយ មិនខុសពីការដែលស្តេចសេសារបានឆ្លងទន្លេរូប៊ីខុសនោះឡើយ ពោលគឺមិនអាចបកក្រោយវិញបានទេ។ ពេលដែលពាក្យសម្តីទាំងនោះ បានចេញពីបបូរមាត់យើងហើយ វាអាចជួយគេ ហើយកម្សាន្តចិត្តគេ ឬអាចនាំឲ្យមានការខូចខាត ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា មិនអាចបកក្រោយវិញបាន ដូចការដែលស្តេចសេសារដឹកនាំទ័ពចូលទីក្រុងរ៉ូមយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ លោកយ៉ាកុបបានធ្វើការពិពណ៌នាក្នុងន័យប្រៀបធៀប យ៉ាងដូចនេះថា “អណ្តាតក៏ជាភ្លើងដែរ គឺជាលោកីយ៍ដ៏ពេញដោយសេចក្តីទុច្ចរិត ជាគ្រឿងរាប់បញ្ចូលជា១នឹងអវយវៈឯទៀតរបស់យើង ជារបស់ដែលធ្វើឲ្យរូបកាយទាំងមូលស្មោកគ្រោក ក៏បញ្ឆេះទាំងផ្លូវជីវិតផង ហើយភ្លើងឆេះនោះមកពីស្ថាននរកដែរ”(យ៉ាកុប ៣:៦)។ ពេលដែលយើងបានធ្វើ ឬនិយាយអ្វី ចំពោះនរណាម្នាក់ ហើយខ្លាចដល់ចំណុចដែលមិនអាចបកក្រោយវិញបាន យើងអាចសូមការអត់ឱនទោសពីពួកគេ និងពីព្រះ(ម៉ាថាយ…
Read articleការឆ្លើយតប ចំពោះការដឹកនាំរបស់ព្រះ
កាលពីខែសីហា ឆ្នាំ២០១៥ ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនចូលរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយផ្លូវធ្វើដំណើរប្រហែលពីរម៉ោងពីផ្ទះខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំប្រហែលជាមិនត្រឡប់មករស់នៅក្នុងផ្ទះខ្ញុំវិញ បន្ទាប់ពីការបញ្ចប់ការសិក្សាឡើយ។ ខ្ញុំក៏បានគិតកាន់តែខ្លាំង។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យខ្ញុំអាចចាកចេញពីផ្ទះ ពីគ្រួសារ និងពីពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំកើត? ចុះប្រសិនបើនៅពេលក្រោយ ព្រះទ្រង់ត្រាសហៅខ្ញុំទៅនៅ ក្នុងរដ្ឋ ឬប្រទេសផ្សេងទៀត តើខ្ញុំនឹងធ្វើដូចម្តេច? កាលពីមុនខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច គឺមិនខុសពីលោកម៉ូសេ នៅពេលដែលព្រះទ្រង់ត្រាសហៅគាត់ឲ្យ ទៅគាល់ស្តេចផារ៉ោន ដើម្បីនាំរាស្រ្តទ្រង់ គឺពួកអ៊ីស្រាអែល ចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ(និក្ខមនំ ៣:១០)។ ខ្ញុំមិនចង់ចាកចេញពីកន្លែងដ៏សុខស្រួលរបស់ខ្ញុំទេ។ ជាការពិតណាស់ លោកម៉ូសេបានស្តាប់បង្គាប់ និងដើរតាមព្រះ ប៉ុន្តែ មុននោះ គាត់បានសួរទ្រង់ ហើយបានទូលសូមឲ្យអ្នកផ្សេងទៀត ទៅជំនួសគាត់វិញ(ខ.១១-១៣ ៤:១៣)។ តាមគំរូរបស់លោកម៉ូសេ យើងអាចដឹងថា មានការអ្វីខ្លះដែលយើងមិនគួរធ្វើ ពេលដែលយើងដឹងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់ពិតជាបានត្រាសហៅយើងមែន។ យើងមិនគួរគេចវេសឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចព្យាយាមយកគំរូតាមពួកសាវ័ក។ ពេលព្រះយេស៊ូវត្រាសហៅពួកគេ ពួកគេបានចាកចេញពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយក៏បានដើរតាមទ្រង់(ម៉ាថាយ ៣:២០-២២ លូកា ៥:២៨)។ ការភ័យខ្លាចតែងតែកើតមានជាធម្មតា ប៉ុន្តែ យើងអាចទុកចិត្តផែនការរបស់ព្រះ។ ការនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ នៅតែមានការពិបាក សូម្បីតែនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។…
Read articleស្នាមអង្គុលីរបស់ព្រះ
កញ្ញាលីហ្គុន ស្ទីវិន(Lygon Stevens) ចូលចិត្តឡើងភ្នំ ជាមួយបងប្រុសរបស់នាង ឈ្មោះនីក(Nick)។ អ្នកទាំងពីរជាអ្នកឡើងភ្នំដែលមានបទពិសោធន៍ ហើយក៏បានឡើងដល់កំពូលភ្នំ មែកឃីនលេយ(ដេណាលី) ដែលជាភ្នំខ្ពស់ជាងគេ នៅតំបន់អាមេរិកខាងជើង។ បន្ទាប់មក ក្នុងខែមករា ឆ្នាំ២០០៨ ពួកគេបានជួបហេតុការផ្ទាំងទឹកកករអឹលចុះពីលើភ្នំ ដែលបាននាំទៅជាមួយ បណ្តាលឲ្យលោកនីករងរបួស ហើយកញ្ញាលីហ្គុនក៏បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងវ័យ២០ឆ្នំា។ ក្រោយមក លោកនីកក៏បានរកឃើញសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់ប្អូនស្រីខ្លួន នៅក្នុងការបូបស្ពាយរបស់នាង។ ពេលនោះ គាត់មានការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារអ្វីដែលនាងបានសរសេរក្នុងសៀវភៅនោះ។ សៀវភៅនោះ មានពេញទៅដោយការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូល ការអធិស្ឋាន និងការសរសើរដំកើងព្រះ គឺដូចដែលនាងបានសរសេរថា “ខ្ញុំជាស្នាដៃសីល្បៈ ដែលព្រះទ្រង់បានរចនាមក ដោយមានហត្ថលេខារបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនមែនធ្វើតែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ តាមពិត ទ្រង់ទើបតែចាប់ផ្តើម … ខ្ញុំមានស្នាមអង្គុលីរបស់ទ្រង់ នៅលើជីវិតខ្ញុំ។ ទ្រង់មិនបានបង្កើតមនុស្សម្នាក់ទៀត ឲ្យដូចខ្ញុំឡើយ… ខ្ញុំមានកិច្ចការមួយដែលត្រូវធ្វើក្នុងជីវិតនេះ ដែលមានតែខ្ញុំទេ ដែលសក្តិសមនឹងធ្វើវា”។ ទោះកញ្ញាលីហ្គុន មិនមានជីវិតខាងសាច់ឈាម នៅលើផែនដីនេះទៀតក៏ដោយ ក៏កេរដំណែល នៃជីវិត និងសៀវភៅកត់ត្រារបស់នាង បានលើកទឹកចិត្ត ហើយជំរុញចិត្តអ្នក ដែលនាងបានឃ្លាតចាកចេញទៅ។ ដោយសារព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងមក…
Read article