ការប្រើព្រះនាមព្រះជាអសាឥតការ
នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានពិភាក្សាជាមួយមិត្តភក្តិម្នាក់ អំពីការប្រើប្រាស់ព្រះនាមព្រះ ក្នុងផ្លូវខុស។ ខ្ញុំបានចាត់ទុកគាត់ជាគ្រូខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ។ បទគម្ពីរនិក្ខមនំ ២០:៧ បានចែងថា “កុំឲ្យចេញព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងជាអសារឥតការឡើយ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងមិនរាប់ជាឥតទោសដល់អ្នកណា ដែលចេញព្រះនាមទ្រង់ ជាអសារឥតការនោះទេ”(និក្ខមនំ ២០:៧)។ យើងប្រហែលជាគិតថា បទគម្ពីរនេះគ្រាន់តែសំដៅទៅលើការប្រើព្រះនាមព្រះ នៅក្នុងការស្បថ ឬប្រើព្រះនាមទ្រង់ផ្តេសផ្តាស ឬខ្វះការគោរព។ ប៉ុន្តែ គ្រូរបស់ខ្ញុំកម្រនឹងភ្លេចឆក់ឱកាសបង្រៀនខ្ញុំ អំពីសេចក្តីជំនឿដ៏ពិតណាស់។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យគិតអំពីទង្វើរផ្សេងទៀតរបស់យើង ដែលមិនបានគោរពព្រះនាមព្រះ។ ឧទាហរណ៍ ពេលខ្ញុំបដិសេធន៍មិនព្រមទទួលយោបល់ពីអ្នកដទៃ ហើយនិយាយថា “ព្រះបានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យ ទៅតាមផ្លូវនេះទេ”។ ក្នុងករណីនេះ បើសិនជាខ្ញុំនិយាយ ដើម្បីតែបំពេញចិត្តខ្លួនឯងទេ នោះមានន័យថា ខ្ញុំកំពុងតែប្រើព្រះនាមទ្រង់ក្នុងផ្លូវខុសហើយ។ ពេលដែលខ្ញុំប្រើព្រះគម្ពីរខុសបរិបទ ដើម្បីព្យាយាមធ្វើឲ្យគេយល់ស្របនឹងមតិ ឬគំនិតរបស់ខ្ញុំ នោះក៏មានន័យថា ខ្ញុំកំពុងប្រើព្រះនាមព្រះ ជាអសាឥតការផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលខ្ញុំបង្រៀន សរសេរ ឬនិយាយអំពីបទគម្ពីរ ដោយគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្ន គឺខ្ញុំកំពុងប្រើព្រះនាមទ្រង់ ក្នុងផ្លូវខុស។ លោកចន ផាយភើរ(John Piper) ដែលជាអ្នកនិពន្ធគ្រីស្ទបរិស័ទបានបកស្រាយថា ការប្រើព្រះនាមព្រះ ជាអសាឥតការ គឺជាការធ្វើឲ្យព្រះនាមទ្រង់ប្រែជាទទេ…
Read articleសារៈសំខាន់នៃរបៀបដែលយើងបម្រើ
កាលខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ ឆាលី(Charlie) កំពុងរៀននៅមហាវិទ្យាល័យព្រះគម្ពីរ យើងបានធ្វើការ នៅក្នុងហាងលក់គ្រឿងសង្ហារឹម។ ជារឿយៗ យើងច្រើនតែដឹកជញ្ជូនទំនិញទៅដល់កន្លែង ដោយមានអ្នកជំនាញតុបតែងផ្នែកខាងក្នុងផ្ទះទៅជាមួយដែរ។ គាត់ជជែកជាមួយអតិថិជនរបស់យើង ពេលយើងកំពុងជញ្ជូនគ្រឿងសង្ហារឹមចេញពីឡាន ចូលទៅក្នុងផ្ទះ។ ជួនកាល យើងត្រូវសែងគ្រឿងសង្ហារឹម ឡើងជណ្តើរជាច្រើនជាន់ ក្នុងអគារអាផាតមិន។ ជាញឹកញាប់ ទាំងខ្ញុំ និងឆាលីបានគិតថា បើសិនជាយើងមានការងារជាអ្នកតុបតែងនោះវិញ មិនដឹងជាប្រសើរយ៉ាងណាទេ។ ក្នុងអំឡុងពេល ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលវិលវល់នៅក្នុងវាលរហោស្ថានអស់៤០ឆ្នាំ នៅក្នុងពូជអំបូរលេវី ដែលជាពូជអំបូរសង្ឃរបស់ព្រះ មានមនុស្សបីគ្រួសារ ដែលបានទទួលបន្ទុកដឹកជញ្ជូនត្រសាលជំនុំ(ឬរោងឧបោសថ)។ គ្រួសារទាំងនោះមានដូចជា កេហាត់ គើសុន និងម្រ៉ារី។ ពួកគេជាអ្នកដំឡើង រុះរើ និងដឹកជញ្ជូនទៅកន្លែងផ្សេងទៀត ដើម្បីដំឡើង ហើយក៏បន្តធ្វើកិច្ចនេះនៅលើកក្រោយៗទៀត។ កិច្ចការដែលពួកគេត្រូវធ្វើ មានភាពសាមញ្ញទេ គឺត្រូវ “ដឹកជញ្ជូនគ្រឿង ដែលគេបានចាត់ឲ្យដឹកជញ្ជូននោះ”(ជនគណនា ៤:៣២)។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើ “អ្នកដឹកជញ្ជូន” ទាំងអស់នោះ មានការច្រណែននឹង “ពួកសង្ឃ” ដែលមាននាទីថ្វាយដង្វាយ និងគ្រឿងក្រអូបដល់ព្រះ ដោយប្រើគ្រឿងបរិសុទ្ធ នៅក្នុងទីបរិសុទ្ធឬទេ(ខ.៤-៥,១៥)។ មើលទៅការងារពួកសង្ឃ ហាក់ដូចជាងាយស្រួលជាង ហើយក៏មានមុខមានមាត់ជាងផង។…
Read articleចូរយើងអបអរសាទរព្រះអម្ចាស់
ពេលលោកអាសាម៉ូហ ហ្គីយ៉ាន(Asamoah Gyan) ដែលជាកីឡាករជម្រើសជាតិហ្កាណា បានទាត់បាល់បញ្ចូលទីក្រុមជម្រើសជាតិអាឡឺម៉ង់ ក្នុងការប្រកួតពានរង្វាន់ពិភពលោក ឆ្នាំ២០១៤ គាត់ និងក្រុមរបស់គាត់ក៏បាននាំគ្នារាំបោះជំហានទៅមុខស្រុះគ្នា។ ពីរបីនាទីក្រោយមក ពេលលោករីរ៉ូស្លាវ ក្លូស(Miroslav Klose) ដែលជាកីឡាករអាឡឺម៉ង់ បានទាត់បញ្ចូលទីក្រុមហ្កាណាបានមួយគ្រាប់វិញ គាត់ក៏បានរត់យ៉ាងលឿន ដោយត្រឡប់ខ្លួនទៅមុខ។ “ការអបអរសាទរក្នុងកីឡារបាល់ទាត់ បន្ទាប់ពីមានការស៊ុទបញ្ចូលទី គឺពិតជាមានភាពទាក់ទាញខ្លាំងណាស់ ព្រោះវាបានបង្ហាញចេញនូវបុគ្គលិកលក្ខណៈ តម្លៃ និងភាពក្លៀវក្លារបស់កីឡាករ” នេះបើតាមប្រសាសន៍របស់លោកឃ្លីនត៍ ម៉ាធីស(Clint Mathis) ដែលយកបានពិន្ទុះ ឲ្យក្រុមកីឡាករជម្រើសជាតិអាមេរិក ក្នុងការប្រកួតពានរង្វាន់ពិភពលោក ឆ្នាំ២០០២។ យ៉ាងណាមិញ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៥០ បានបង្គាប់ឲ្យ “ជីវិតទាំងអស់ ដែលមានដង្ហើម”សរសើរដំកើង ព្រះអម្ចាស់ តាមរបៀបផ្សេងៗជាច្រើន។ អ្នកនិពន្ធទំនុកនេះ ក៏បានឲ្យយើងសរសើរដំកើងទ្រង់ ដោយប្រើឧបករណ៍តន្រ្តីដូចជា ត្រែ ពិណ ស៊ុង ក្រាប់ប្រដាប់មានខ្សែ ហើយនិងខ្លុយផង ទាំងលោតរាំ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យអបអរ គោរព និងបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអម្ចាស់។ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ទ្រង់អស្ចារ្យ ហើយបានធ្វើការអស្ចារ្យ សម្រាប់រាស្រ្តទ្រង់ នោះទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលការសរសើរគ្រប់យ៉ាង។…
Read articleធ្វើដូចម្តេចដើម្បីឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក រដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ជាពេលប្រចំាឆ្នាំ ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះ អាចទទួលរងសំពាធ ឲ្យរស់នៅឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ។ គេស្រម៉ៃថា គេនឹងប្រារព្ធធ្វើបុណ្យណូអែល ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ហើយបន្ទាប់មក គេក៏ប្រឹងប្រែងឲ្យអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីធ្វើឲ្យក្តីស្រមៃនេះក្លាយជាការពិត។ គេក៏ដើរទិញអំណោយឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ សម្រាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់។ គេក៏បានធ្វើគម្រោងរៀបចំអាហារដ៏ល្អឥតខ្ចោះ សម្រាប់ថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ គេជ្រើសរើសកាតប៉ូស្តាល់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ឬសរសេរសំបុត្រដ៏ល្អឥតខ្ចោះផ្ញើរទៅក្រុមគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែ ការខិតខំខ្លាំងពេក ធ្វើឲ្យយើងមានការបាក់ទឹកចិត្ត និងការខកចិត្ត ពេលដែលយើងស្រមៃចង់ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ហួសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចធ្វើ។ ឧទាហរណ៍ ជួនកាល អំណោយដែលបានជ្រើសរើសយ៉ាងសម្រិតសម្រាំង បានទទួលមកវិញនូវពាក្យអរគុណ មិនស្មោះអស់ពីចិត្ត។ អាហារចម្អិនមិនបានល្អនៅត្រង់ផ្នែកខ្លះ។ បន្ទាប់ពីបានផ្ញើកាតទៅហើយ យើងក៏បានដឹងថា យើងបានសរសេរខុសនៅត្រង់ចំណុចខ្លះ។ ក្មេងៗឈ្លោះគ្នាដណ្តើមប្រដាប់ក្មេងលេងដែលគេបានឲ្យជាអំណោយ។ មនុស្សធំក៏យករឿងចាស់មកឈ្លោះគ្នាទៀត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនគួរមានការបាក់ទឹកចិត្តទេ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរប្រើការខកចិត្ត ដើម្បីរំឭកខ្លួនឯង អំពីមូលហេតុដែលយើងបា្ររព្ធធ្វើពិធីបុណ្យណូអែលវិញ ព្រោះការនេះមានសារៈសំខាន់ណាស់។ យើងត្រូវការពិធីបុណ្យណូអែល ព្រោះគ្មាននរណាម្នាក់ អាចធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលខ្លួនប៉ងប្រាថ្នា ក្នុងរយៈពេលមួយខែ មួយសប្តាហ៍ ឬសូម្បីតែមួយថ្ងៃក៏ដោយ។ តើយើងនឹងអាចប្រារព្ធអបអរព្រះរាជកំណើតព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យមានន័យប៉ុណ្ណា បើសិនជាយើងលះបង់ទ្រឹស្តីនៃការខំធ្វើអ្វីៗឲ្យល្អឥតខ្ចោះ ហើយងាកមកផ្តោតទៅលើភាពល្អឥតខ្ចោះនៃព្រះសង្រ្គោះវិញ ដែលនៅក្នុងទ្រង់ យើងបានរាប់ជាសុចរិត(រ៉ូម…
Read articleការស្រេកឃ្លានរកព្រះ
លោកអាប៉ូឡាពី (A-poe-la-pi) ជាសមាជិកពួកចាស់ទុំ នៃកុលសម្ព័ន្ធអាខា ដែលរស់នៅតំបន់ជួរភ្នំ នៃខេត្តយូណាន ប្រទេសចិន។ ពេលយើងបានទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ ក្នុងដំណើរបេសកកម្មកាលពីពេលថ្មីៗនេះ គាត់បានប្រាប់យើងថា ពេលមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង គាត់នឹកកាលយើងរៀនព្រះគម្ពីរប្រចាំសប្តាហ៍ជាមួយគ្នា។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានសុំឲ្យយើង ចែកចាយព្រះបន្ទូលព្រះដល់គាត់ទៀត។ លោកអាប៉ូឡាពី មិនចេះអក្សរទេ ដូចនេះ ការជួបប្រជុំរៀនព្រះគម្ពីរប្រចាំសប្តាហ៍ មានសារៈសំខាន់ចំពោះគាត់ណាស់។ ពេលយើងអានព្រះគម្ពីរឲ្យគាត់ស្តាប់ គាត់បានស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ភាពឆេះឆួលរបស់គាត់ បានរំឭកខ្ញុំថា ពេលយើងស្តាប់រឿងក្នុងព្រះគម្ពីរដោយយកចិត្តទុកដាក់ គឺមានន័យថា យើងកំពុងថ្វាយការគោរពចំពោះទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរចោទិយកថា ជំពូក៤ លោកម៉ូសេបានជំរុញពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យប្រុងត្រចៀកស្តាប់ យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះច្បាប់ និងបញ្ញត្តិ ដែលទ្រង់បានបង្រៀនពួកគេ(ខ.១)។ គាត់បានរំឭកពួកគេថា ប្រភព និងការបណ្តាលចិត្ត នៃការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺសុទ្ធតែមកពីព្រះ ដែលបានមានបន្ទូលមកកាន់ពួកគេ ដោយ “ភ្លើង” នៅភ្នំស៊ីណៃ(ខ.១២)។ លោកម៉ូសេប្រាប់ពួកគេថា “ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ដល់ឯងរាល់គ្នាពីសេចក្តីសញ្ញារបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានបង្គាប់ឲ្យឯងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាម គឺជាក្រឹត្យទាំង១០ប្រការ ហើយទ្រង់ក៏ចារឹកកត់ក្រឹត្យទាំងនោះ ចុះទៅបន្ទះថ្ម២ផ្ទាំង”(ខ.១៣)។ សូមយើងទទួលការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យមានចិត្តស្រេកឃ្លានចង់ស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះ បន្ទាប់ពីយើងបានស្តាប់ទីបន្ទាល់របស់លោកអាប៉ូឡាពី។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើង ក្នុងបទគម្ពីរ…
Read articleសត្វឆ្កែឆ័ត្រយោង
ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលខ្ញុំបានអានរឿងឆ្កែឆ័ត្រយោងក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ពេលពួកកងទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្តកំពុងត្រៀមខ្លួន វាយលុកចូលរំដោះតំបន់អ៊ីរ៉ុបខាងលិច នៅថ្ងៃឌី-ដេយ(ថ្ងៃទី៦ មិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៤) ពួកគេត្រូវការសមត្ថភាពហិតក្លិនដ៏ពូកែរបស់សត្វឆ្កែ ដើម្បីឆ្លងកាន់ចំការមីន ហើយដើម្បីដាត់តឿនកងទ័ពរបស់ខ្លួន អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលជិតចូលមកដល់។ ហើយវិធីតែមួយ ដើម្បីបញ្ជូនសត្វឆ្កែទាំងនោះ ឲ្យទៅកងទ័ពដែលនៅពីក្រោយខ្សែត្រៀមរបស់សត្រូវ គឺត្រូវទម្លាក់ពួកវាពីលើយន្តហោះ ដោយប្រើឆ័ត្រយោង។ តែសត្វឆ្កែមានសភាវគតិ ដែលខ្លាចការលោតហក់ពីកន្លែងខ្ពស់ៗ ប៉ុន្តែ មនុស្សយើងក៏ខ្លាចដូចពួកវាផងដែរ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីមានការបណ្តុះបណ្តាលអស់រយៈពេលជាច្រើនសប្តាហ៍សត្វឆ្កែទាំងនោះ ក៏បានរៀនទុកចិត្តម្ចាស់របស់វា នៅក្នុងការលោតពីលើយន្តហោះ តាមបញ្ជាររបស់ពួកគេ។ រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើយើងមានទំនុកចិត្តចំពោះព្រះដ៏ជាម្ចាស់ នៃយើង ល្មមនឹងអាចធ្វើការពិបាកៗ ដែលតាមធម្មតា យើងមិនចង់ ឬមិនហ៊ានធ្វើឬទេ? តាមធម្មតា យើងប្រហែលជាពិបាកនឹងមានចិត្តសប្បុរស ឬអត់ទោស ឬមួយអត់ធ្មត់ ចំពោះអ្នកដែលធ្វើអាក្រក់មកលើយើងទេ។ តែព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់យើង ឲ្យទុកចិត្តទ្រង់ ល្មមនឹងអាចធ្វើកិច្ចការ ដែលពិបាក តែចម្រើនដល់នគរព្រះ។ យើងអាចថ្លែងឡើងថា “ទូលបង្គំទុកចិត្តនឹងទ្រង់ សូមឲ្យទូលបង្គំបានស្គាល់ផ្លូវដែលគួរដើរ ពីព្រោះទូលបង្គំបានលើកព្រលឹងទៅរកទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ១៤៣:៨)។ សត្វឆ្កែឆ័ត្រយោងទាំងនោះ ច្រើនតែបានទទួលមេដាយ សម្រាប់ភាពក្លាហានរបស់ពួកវា។ ខ្ញុំជឿថា ថ្ងៃណាមួយ យើងក៏នឹងបានឮព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា “ល្អហើយ…
Read article