រស់នៅដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ
រ៉ូម ១៥:១-៦ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាព្រមព្រៀងមូលមាត់តែមួយនឹងសរសើរដំកើង ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា។ រ៉ូម ១៥:៦ លោកចេម អ៊ីននេល ភែឃ័រ(James Innell Packer) បានលាកចាកលោក កាលពីឆ្នាំ២០២០ បន្ទាប់ពីថ្ងៃខួបកំណើតរបស់គាត់ គំរប់អាយុ៩៤ឆ្នាំ បានកន្លងផុតទៅតែ៥ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងនាមគាត់ជាអ្នកសិក្សាជ្រៅជ្រះ និងជាអ្នកនិពន្ធ សៀវភៅដ៏ល្បីល្បាញ មានចំណងជើងថា ការស្គាល់ព្រះ បានលក់ដាច់ជាង១.៥លានក្បាល ចាប់តាំងពីពេលបោះពុម្ពផ្សាយ។ លោកភែឃ័របានផ្តោតការបង្រៀនរបស់គាត់ ទៅលើអំណាចនៃព្រះគម្ពីរប៊ីប និងការបង្កើតសិស្ស ហើយបានជំរុញអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ គ្រប់ទិសទី ឲ្យរស់នៅថ្វាយព្រះយេស៊ូវ ដោយចិត្តឆេះឆួល។ គេបានសុំឲ្យគាត់មានប្រសាសន៍ជាពាក្យផ្តាំផ្ញើចុងក្រោយ សម្រាប់ពួកជំនុំ ក្នុងពេលដែលគាត់មានវ័យចាស់។ ពេលនោះ គាត់គ្រាន់តែនិយាយពាក្យមួយឃ្លាប៉ុណ្ណោះថា “ចូរថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់”។ ពាក្យសម្តីនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការរស់នៅរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបន្ទាប់ពីគាត់បានប្រែចិត្តជឿព្រះ ដោយការអស្ចារ្យ គាត់ក៏បានចេញទៅធ្វើការបម្រើព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយក៏បានថ្វាយលទ្ធផលនៃការងាររបស់គាត់ ទុកឲ្យព្រះអង្គជាអ្នកសម្រេច។ ការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម ស្ថិតក្នុងចំណោមការបង្រៀន ដែលមានលក្ខណៈទេវសាស្ត្រច្រើនបំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ហើយគាត់ក៏បានទូលសូមព្រះអម្ចាស់ជួយយើងឲ្យមានចិត្តគំនិតតែមួយ តាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឲ្យយើងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ…
Read article
ឥទ្ធិពលរបស់យើងមកលើអ្នកដទៃ
៣យ៉ូហាន ១:១-៨ ដ្បិតខ្ញុំបានអរជាខ្លាំងណាស់ ដោយមានបងប្អូនមកធ្វើបន្ទាល់ ពីសេចក្តីពិតដែលនៅក្នុងអ្នក។ ៣យ៉ូហាន ១:៣ លោកបណ្ឌិត លី(Dr. Lee) ជាសាស្ត្រាចារ្យនៅសាលាព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ បានកត់សំគាល់ឃើញថា លោកប៊ែនជេ(Benjie) ជាអ្នកបោសសម្អាតសាលា មានភាពយឺតយ៉ាវ ក្នុងការមកចូលរួមការជួបជុំគ្នា ដើម្បីបរិភោគអាហារពេលល្ងាច ដូចនេះ គាត់ក៏បានរំលែកម្ហូបអាហារមួយចានទុកឲ្យលោកបេនជេ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងជជែកគ្នាលេងជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់ លោកបណ្ឌិតលីក៏បានចាប់នំទ្រាបបាយដុំចុងក្រោយ ដាក់ចូលក្នុងចានទុកឲ្យលោកបេនជេ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ដោយបន្ថែមដូង និងរោយល្ងដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់ពីលើផង។ ខ្ញុំយល់ឃើញថា ទង្វើដ៏សប្បុរសនេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមការល្អជាច្រើន ដែលសាស្ត្រាចារ្យមុខវិជ្ជាទេវសាស្ត្ររូបនេះបានធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃ ជាការបង្ហូរចេញនូវសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះអម្ចាស់ តាមរយៈជីវិតគាត់។ ២០ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែមានចិត្តស្ញប់ស្ញែងចំពោះទីបន្ទាល់របស់គាត់។ សាវ័កយ៉ូហាន ក៏មានមិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់ ដែលបានបន្សល់ទុកនូវភាពស្ញប់ស្ញែង នៅក្នុងចិត្តអ្នកជឿព្រះជាច្រើន។ ពួកគេបានធ្វើបន្ទាល់ថា លោកកៃយុសជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះ និងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដោយបន្តដើរក្នុង “សេចក្តីពិត”(៣យ៉ូហាន ១:៣)។ លោកកៃយុសបានទទួលអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អយ៉ាងរាក់ទាក់ ទោះពួកគេមិនស្គាល់គ្នាក៏ដោយ(ខ.៥)។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កយ៉ូហានក៏បានរៀបរាប់ថា គេបានធ្វើបន្ទាល់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកកៃយុស(ខ.៦)។ សេចក្តីស្មោះត្រង់ដែលលោកកៃយុសមានចំពោះព្រះ និងចំពោះអ្នកជឿដទៃទៀត មានប្រយោជន៍ចំពោះការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ ឥទ្ធិពលដែលគ្រូរបស់ខ្ញុំមានមកលើខ្ញុំ និងឥទ្ធិពលដែលលោកកៃយុសមានមកលើមនុស្សនៅសម័យគាត់ គឺជាការក្រើនរំឭកដ៏មានអំណាចថា…
Read article
ពេលដែលទូលបង្គំស្ថិតក្នុងភាពងងឹត
២សាំយូអែល ២២:១-៧,២៩-៣០ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បំភ្លឺ ក្នុងទីងងឹតនៃទូលបង្គំ។ ២សាំយូអែល ២២:២៩ កងទ័ពអាមេរិកមិនបានផ្តល់ឱកាស ឲ្យលោកថូនី វ៉ាខារ៉ូ(Tony Vaccaro) ចូលបម្រើការងារជាអ្នកថតរូបរបស់កងទ័ពទេ ប៉ុន្តែ បញ្ហានេះមិនបានរារាំងគាត់មិនឲ្យទៅថតរូបនៅសមរភូមិឡើយ។ ក្នុងពេលដែលគួរឲ្យតក់ស្លុត ខណៈពេលដែលទាហានទាំងឡាយកំពុងគេចពីគ្រាប់ផ្លោង និងអំបែងគ្រាប់ដែលហាក់ដូចជាធ្លាក់ចុះមកដូចទឹកភ្លៀង គាត់នៅតែបន្តថតរូប ដោយមិនរួញរា។ បន្ទាប់មក នៅពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់កំពុងគេងលង់លក់ នៅពេលយប់ គាត់ក៏បានប្រើមួកដែករបស់គាត់ ដើម្បីលាយទឹកជាមួយសារធាតុសម្រាប់ផ្ដិតរូប ដែលគាត់ថតបាន។ ព្រៃឈើនៅពេលយប់ងងឹតប្រៀបដូចជាបន្ទប់ងងឹតសម្រាប់ឲ្យជាងថតរូបនេះ ផ្ដិតរូបថតនៃការប្រយុទ្ធគ្នាមួយ ក្នុងព្រៃហូតហ្គិន ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ។ ស្តេចដាវីឌបានឆ្លងកាត់សង្គ្រាម និងពេលដ៏ងងឹតផងដែរ។ បទគម្ពីរ ២សាំយូអែល ២២ បានចែងថា “រីឯនៅថ្ងៃ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជួយសង្គ្រោះដាវីឌ ឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃនៃពួកខ្មាំងសត្រូវទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន ហើយពីកណ្តាប់ដៃនៃសូល”(ខ.១)។ តាមរយៈបទពិសោធន៍នៅពេលនោះ ស្តេចដាវីឌក៏បាននិពន្ធទំនុកដំកើង ប្រកាសអំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអម្ចាស់។ ទ្រង់ពោលថា “ដ្បិតរលកនៃសេចក្តីស្លាប់បានព័ទ្ធជុំវិញទូលបង្គំ សេចក្តីទុច្ចរិតបានហូរជន់ឡើង បំភ័យទូលបង្គំ”(ខ.៥)។ មិនយូរប៉ុន្មាន ស្តេចដាវីឌក៏បានផ្លាស់ប្តូរពីភាពទាល់ច្រក ទៅជាមានសង្ឃឹម គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “នៅគ្រាមានសេចក្តីវេទនា នោះទូលបង្គំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា គឺបានស្រែករកព្រះនៃទូលបង្គំ ទ្រង់ក៏ឮសំឡេងនៃទូលបង្គំពីក្នុងព្រះវិហារទ្រង់”(ខ.៧)។ ស្តេចដាវីឌបានប្ដេជ្ញាចិត្តថា ទ្រង់នឹងសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់…
Read article
ស្ថានសួគ៌បន្លឺសម្លេងច្រៀងដោយអំណរ
វិវរណៈ ១៩:១-៨ ពួកចាស់ទុំទាំង២៤នាក់ និងតួមានជីវិតទាំង៤ ក៏ទំលាក់ខ្លួនក្រាបចុះថ្វាយបង្គំចំពោះព្រះ ដែលគង់នៅលើបល្ល័ង្ក ដោយនិយាយថា អាម៉ែន ហាលេលូយ៉ា។ វិវរណៈ ១៩:៤ មានពេលមួយខ្ញុំបានស្តាប់ក្រុមចម្រៀងវិទ្យាល័យ ច្រៀងបទជាភាសាអាហ្សង់ទីនមានចំណងជើងថា “El Cielo Canta Alegría”។ តាមរយៈសម្លេងច្រៀងរបស់ពួកគេ ខ្ញុំអាចដឹងថា ពួកគេកំពុងតែច្រៀងដោយអំណរ។ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងការសម្ដែងរបស់ពួកគេ តែមិនអាចយល់ពាក្យពេចន៍ដែលពួកគេច្រៀង ព្រោះខ្ញុំមិនចេះភាសាអេស្ប៉ាញ។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានស្គាល់ពាក្យមួយ នៅពេលដែលក្រុមចម្រៀងនេះបានដំឡើងសម្លេងច្រៀងដោយអំណរថា “អាលេលូយ៉ា!” ។ ខ្ញុំក៏បានឮពាក្យ “អាលេលូយ៉ា” ម្តងហើយម្តងទៀត ជាពាក្យប្រកាសនូវការសរសើរតម្កើងដល់ព្រះ ដែលមានសំនៀងស្រដៀងនឹងពាក្យ ក្នុងភាសាដទៃទៀត នៅជុំវិញពិភពលោក ដែលអានថា “ហាលេលូយ៉ា”។ ពេលនោះ ខ្ញុំពិតជាចង់ដឹងអំពីអត្ថន័យរបស់បទនេះណាស់ បានជាខ្ញុំបើករកមើលបទចម្រៀងនេះ ក្នុងបណ្ដាញអ៊ីនធឺណិត បន្ទាប់ពីការប្រគំតន្ត្រីបានបញ្ចប់ ហើយក៏បានរកឃើញចំណងជើងដែលបកប្រែមកថា “ស្ថានសួគ៌កំពុងច្រៀងដោយអំណរ”។ បទចម្រៀងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការពិពណ៌នាអំពីក្តីអំណរដែលកើតមានពេញនគរស្ថានសួគ៌ ដូចមានចែងក្នុងបទគម្ពីរវិវរណៈជំពូក១៩។ ក្នុងការបើកសម្ដែងដែលសាវ័កប៉ុលបានទទួល អំពីពេលអនាគត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី គាត់បានឃើញការជួបជុំដ៏ធំសម្បើមរបស់មនុស្ស និងពួកទេវតា ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌…
Read article
គិតប្រយោជន៍អ្នកដទៃលើសខ្លួនឯង
ភីលីព ២:១-៥ កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ។ ភីលីព ២:៣ កាលក្រុមកីឡាបាល់បោះ មកពីសកលវិទ្យាល័យ ហ្វ៊ែរឡៃ ឌីឃិនសិន ដើរចូលក្នុងទីលានប្រកួតកីឡាបាល់បោះមហាវិទ្យាល័យ ទស្សនិកជនជាអ្នកគាំទ្រនៅកន្លែងអង្គុយ ក៏បានស្រែកហ៊ោរឲ្យក្រុមកីឡាមួយនេះ។ គេមិនរំពឹងថា ក្រុមនេះនឹងអាចឆ្លងផុតជុំទីមួយឡើយ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានឆ្លងផុត។ ហើយពួកគេក៏បានឮក្រុមភ្លេងលេងបទចម្រៀងប្រយុទ្ធរបស់ពួកគេពីកន្លែងអង្គុយមក តែពួកគេមិនដែលមានក្រុមភ្លេងផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ ក្រុមភ្លេងមកពីសកលវិទ្យាល័យដេយតុន បានរៀនចេះបទចម្រៀងរបស់កីឡាករមួយក្រុមនេះ រយៈពេលតែប៉ុន្មាននាទីមុនពេលការប្រកួតចាប់ផ្តើម។ ក្រុមភ្លេងនេះអាចលេងបទដែលពួកគេចេះចាំស្ទាត់ តែពួកគេបានសម្រេចចិត្តលេងបទចម្រៀងនេះ ដើម្បីជួយលើកទឹកចិត្តសាលាដទៃទៀត និងក្រុមកីឡាករដទៃទៀត។ សកម្មភាពរបស់ក្រុមភ្លេងនេះ អាចធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីការរួបរួម ដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរភីលីព។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព ក៏ដូចជាយើងក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ ឲ្យរស់នៅដោយការរួបរួម ដោយ “ចិត្តគំនិតតែមួយ”(ភីលីព ២:២) ជាពិសេស ដោយសារព្រះគ្រីស្ទបានបង្រួបបង្រួមពួកគេហើយ។ ដើម្បីឲ្យពួកគេរួបរួមគ្នា សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យលះបង់ចោលចិត្តអាត្មានិយម ហើយគិតប្រយោជន៍អ្នកដទៃ ជាសំខាន់ជាងខ្លួនឯង។ ការឲ្យតម្លៃអ្នកដទៃ ខ្លាំងជាងខ្លួនឯង ប្រហែលមិនកើតមានដោយឯកឯងឡើយ ប៉ុន្តែ ការឲ្យតម្លៃអ្នកដទៃយ៉ាងដូចនេះ គឺជាការយកតម្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា “កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ…
Read article
លើសពីបងប្រុស
ម៉ាកុស ៦:១-៦ អ្នកទាំងនោះក៏អាក់អន់ចិត្តនឹងទ្រង់។ ម៉ាកុស ៦:៣ លោកចន(Jon) បានទទួលការតែងតាំងជាសាស្ដាចារ្យ ធ្វើការពេញពេល ក្នុងមហាវិទ្យាល័យដ៏ល្បីល្បាញមួយ។ លោកដាវីឌ ជាបងប្រុសរបស់គាត់ មានចិត្តរីករាយចំពោះគាត់ ប៉ុន្តែ មិនអាចឃាត់ចិត្តខ្លួនឯង មិនឲ្យនិយាយបង្អាប់លោកចន អំពីរឿងដែលពួកគេធ្លាប់បោកចំបាប់គ្នានៅលើដី កាលពីក្មេង។ លោកចនមានភាពថ្កុំថ្កើងក្នុងជីវិត ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែជាប្អូនប្រុសរបស់លោកដាវីឌ។ ពេលខ្លះសាច់ញាតិរបស់យើងមិនងាយមានចិត្តស្ញប់ស្ញែង ចំពោះភាពជោគជ័យរបស់យើង ហើយសូម្បីតែព្រះមែស៊ីក៏ធ្លាប់ជួបរឿងនេះផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងចំណោមប្រជាជននៅស្រុកណាសារ៉ែត ដូចនេះ ពួកគេពិបាកនឹងជឿថា ព្រះអង្គមានអ្វីដែលពិសេសខុសពីធម្មតា។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ និងមានបន្ទូល។ បានជាពួកគេសួរគ្នាទៅវិញទៅមកថា “អ្នកនេះបានសេចក្តីទាំងនេះពីណាមក ចំណេះណាហ្ន ដែលបានឲ្យមកគាត់ បានជាមានការឫទ្ធិបារមីយ៉ាងនេះកើតមក ដោយសារដៃគាត់ដូច្នេះ តើគាត់មិនមែនជាជាងឈើ ជាកូននៃនាងម៉ារា…ទេឬអី?”(ម៉ាកុស ៦:២-៣)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលកត់សំគាល់ថា “ហោរាមិនមែនឥតគេរាប់អានទេ លើកតែនៅក្នុងស្រុកខ្លួន ឬក្នុងពួកញាតិសន្តាន ហើយនៅក្នុងផ្ទះខ្លួនចេញ”(ខ.៤)។ អ្នកទាំងនោះស្គាល់ព្រះយេស៊ូវច្បាស់ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនអាចជឿទេថា ព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ ទោះអ្នកធ្លាប់បានទទួលការចិញ្ចឹមបីបាច់ក្នុងគ្រួសារដែលកោតខ្លាចព្រះឬអត់ ឬធ្លាប់បានទៅព្រះវិហារ ច្រៀងសរសើរព្រះ កាលពីក្មេងឬអត់ ព្រះយេស៊ូវតែងតែចាត់ទុកអ្នកជាសមាជិកគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គ…
Read article