មិនអាចរស់នៅតែម្នាក់ឯងបាន
រ៉ូម ១២:១-៥ នោះយើងដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាអវយវៈដល់គ្នានឹងគ្នាបែបយ៉ាងនោះដែរ។ រ៉ូម ១២:៥ ភូមិវ៉ាយធីអឺ នៅរដ្ឋអាឡាស្កា មានប្រជាជន៣០០នាក់ ដែលភាគច្រើនរស់នៅក្នុងបរិវេណអគារខុនដូធំមួយ ហើយនេះហើយបានជាគេហៅភូមិវ៉ាយធីអឺថា “ភូមិនៅក្រោមដំបូលតែមួយ”។ អ្នកស្រីអេមី(Amie) ជាប្រជាជនដែលធ្លាប់រស់នៅក្នុងភូមិនេះ បានលើកឡើងថា “ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវបោះជំហាន ដើរចេញក្រៅអគារនោះឡើយ ព្រោះនៅទីនោះ មានហាងលក់ទំនិញ ការិយាល័យសាធារណៈ សាលារៀន និងប្រៃសណីយ៍ នៅជាន់ផ្ទាល់ដីស្រាប់ ដូចនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែជិះជណ្តើរយន្តចុះក្រោម គឺជាការស្រេច!” អ្នកស្រីអេមីក៏បានចែកចាយផងដែរថា “ដោយសារការរស់នៅក្នុងអគារនោះ មានភាពងាយស្រួលយ៉ាងខ្លាំង ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំច្រើនតែចង់រស់នៅម្នាក់ឯង ដោយគិតថា ខ្ញុំមិនត្រូវការពឹងពាក់អាស្រ័យនរណាម្នាក់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នករស់នៅទីនោះ មានភាពរួសរាយ និងចិត្តល្អណាស់។ ពួកគេយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ពួកគេត្រូវការខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវការពួកគេ”។ ពេលខ្លះ យើងក៏ប្រហែលជាចង់រស់នៅម្នាក់ឯង ហើយជៀសវាងការរស់នៅក្នុងសហគមន៍ ព្រោះយើងគិតថា ការទំនាក់ទំនងធ្វើឲ្យយើងមានស្រេ្តសច្រើន។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវគួរតែមានការថ្លឹងថ្លែងឲ្យបានល្អ រវាងការចំណាយពេលម្នាក់ឯង និងការប្រកបជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត។ សាវ័កប៉ុលបានប្រដូចសហគមន៍នៃអ្នកជឿព្រះ ទៅនឹងរូបកាយមនុស្ស។ ដែលអវយវៈនីមួយៗរបស់រូបកាយ…
Read article
មិនមែនជាអ្នកដទៃទៀតទេ
សាស្តា ២:៨-១៣,១៩-២២ អ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាអ្នកដទៃ ឬជាអ្នកគ្រាន់តែសំណាក់នៅទៀតទេ គឺជាជាតិតែ១នឹងពួកបរិសុទ្ធ ជាពួកដំណាក់ព្រះវិញ។ អេភេសូរ ២:១៩ “កន្លែងនេះមិនស្វាគមន៍ឯងទេ”។ ពាក្យសម្តីប៉ុន្មានម៉ាត់នេះ បានធ្វើឲ្យក្មេងស្រីអាយុ៨ឆ្នាំម្នាក់ មានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ដែលបន្តនៅជាប់ក្នុងចិត្តនាងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់នាងបានធ្វើដំណើរមកពីជំរុំជនភៀសខ្លួន ក្នុងប្រទេសដែលកំពុងទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញដោយសារសង្រ្គាម ហើយកាតអន្តោប្រវេសន៍របស់នាង មានពាក្យ “ជនបរទេស” ដែលគេបានបោះត្រាពីលើ។ នាងមានអារម្មណ៍ថា គេមិនស្វាគមន៍នាងក្នុងប្រទេសនេះ។ នៅពេលនាងពេញវ័យ ទោះនាងបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវហើយក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែមានអារម្មណ៍ថា គេមិនរាប់រកនាង។ នាងនៅតែមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ដោយសារគេចាត់ទុកនាងជាមនុស្សដទៃដែលគេមិនស្វាគមន៍។ កាលនាងកំពុងអានព្រះគម្ពីរប៊ីប នាងក៏បានរកឃើញព្រះបន្ទូលសន្យា ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក២។ នៅក្នុងខ.១២ នាងក៏បានឃើញពាក្យ “មនុស្សដទៃ” ដែលធ្លាប់តែធ្វើឲ្យនាងមិនសប្បាយចិត្ត។ “នៅវេលានោះ អ្នករាល់គ្នានៅទីទៃពីព្រះគ្រីស្ទ ក៏ឃ្លាតចេញពីអំណាចជាតិអ៊ីស្រាអែលផង ជាមនុស្សដទៃខាងឯសេចក្តីសញ្ញា ដែលទ្រង់បានសន្យាទុក ក៏ឥតមានទីសង្ឃឹម ហើយគ្មានព្រះក្នុងលោកីយ៍នេះដែរ”។ ប៉ុន្តែ ខណៈពេលដែលនាងបន្តអានកណ្ឌគម្ពីរនេះ នាងក៏បានដឹងថា ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង បានកែប្រែសណ្ឋានរបស់នាងជាមនុស្សដទៃ។ នាងក៏បានអានដល់ ខ.១៩ ដែលបានប្រាប់នាងថា នាង “មិនមែនជាអ្នកដទៃ ឬជាអ្នកគ្រាន់តែសំណាក់នៅទៀតទេ”។ នាងជា “ជាតិតែ១នឹងពួកបរិសុទ្ធ…
Read article
ការវិលត្រឡប់មកវិញរបស់ក្សត្រ
អេសាយ ៤៥:២០-២៥ គឺថាគ្រប់ទាំងជង្គង់នឹងលុតចុះនៅមុខអញ ហើយគ្រប់ទាំងអណ្តាតនឹងស្បថពីដំណើរអញ។ អេសាយ ៤៥:២៣ ពិធីបុណ្យសពរបស់ក្សត្រីអេលីហ្សាប៊ែតទី២ ត្រូវបានគេផ្សាយបន្តផ្ទាល់ ដោយមានទស្សនិកជនរាប់ពាន់លាននាក់ បានចូលរួមទស្សនានៅទូទាំងពិភពលោក។ ការផ្សាយបន្តផ្ទាល់នេះ អាចជាការផ្សាយដែលមានមនុស្សទស្សនាច្រើនបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ មានមនុស្សមួយលាននាក់ បានឈរតម្រៀបគ្នាជាជួរ នៅលើចិញ្ចើមផ្លូវ នៅថ្ងៃនោះ ហើយមានមនុស្ស២៥ម៉ឺននាក់ បានឈរតម្រង់ជួរអស់ជាច្រើនម៉ោង នៅសប្តាហ៍នោះ ដើម្បីចូលមើលក្តាមឈូសរបស់ព្រះនាង។ មានក្សត្រ ក្សត្រី ប្រធានាធិបតី និងប្រមុខរដ្ឋ៥០០នាក់ មកពីបណ្តាប្រទេសនៅទូទាំងពិភពលោក បានចូលមកថ្វាយការគោរពជាប្រវត្តិសាស្រ្ត ដល់ព្រះនាម ជាស្រ្តីដែលគេបានស្គាល់ ដោយសារគាត់មានឥទ្ធិពល និងចរិតលក្ខណៈដ៏ប្រពៃ។ ខណៈពេលដែលពិភពលោកកំពុងផ្តល់ការចាប់អារម្មណ៍មកលើចក្រភពអង់គ្លេស និងមហាក្សត្រីនៃប្រជាជាតិមួយនេះ ដែលបានលាចាកលោក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រឹត្តិការណ៍មួយទៀត ដែលជាការវិលត្រឡប់មកវិញរបស់ក្សត្រមួយអង្គ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានក្រើនរំឭកយើងថា ថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ គឺថ្ងៃដែលប្រជាជាតិទាំងឡាយនឹងជួបជុំគ្នា ដើម្បីទទួលស្គាល់ក្សត្រលើអស់ទាំងក្សត្រ(អេសាយ ៤៥:២០-២២)។ ទ្រង់ជាអ្នកដឹកនាំដែលមានអនុភាព និងសេចក្តីសុចរិត(ខ.២៤) នៅចំពោះព្រះអង្គ “គ្រប់ទាំងជង្គង់នឹងលុតចុះនៅមុខ” ព្រះអង្គ “ហើយគ្រប់ទាំងអណ្តាតនឹងស្បថ”(ខ.២៣) គឺរាប់បញ្ចូលទាំងអ្នកដឹកនាំប្រទេសក្នុងពិភពលោក ដែលនឹងយកសិរីល្អនៃខ្លួនមកទុកក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី ហើយមនុស្សលោកនឹងយកសិរីល្អ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់សាសន៍ទាំងប៉ុន្មានមកទុកក្នុងក្រុងនោះដែរ(វិវរណៈ ២១:២៤,២៦)។ មិនមែនមនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែស្វាគមន៍ការយាងមកដល់របស់ព្រះអង្គទេ តែអ្នកដែលស្វាគមន៍ព្រះអង្គ…
Read article
ដំណើរជីវិតដែលមានការឡើងចុះ
យ៉ូហាន ១៦:៣១-៣៣ ខ្ញុំប្រាប់សេចក្តីទាំងនេះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នា បានសេចក្តីសុខសាន្ត ដោយសារខ្ញុំ។ យ៉ូហាន ១៦:៣៣ ថ្ងៃមួយ វេទិកាបណ្ដាញសង្គមហ្វេសប៊ុក បានបង្ហាញរូបភាពមួយ ដែលខ្ញុំបានបង្ហោះកាលពីឆ្នាំមុន ដែលនៅក្នុងនោះ ខ្ញុំឃើញរូបកូនខ្ញុំអាយុ៥ឆ្នាំ កំពុងទទួលជោគជ័យ នៅក្នុងការលេងល្បែងកម្សាន្តឡើងកាំជណ្តើរនៅក្នុងផែនទី។ ខ្ញុំក៏បានភ្ជាប់ឈ្មោះបងប្រុស និងបងស្រីរបស់ខ្ញុំ ក្នុងការបង្ហោះរូបភាពនោះ ដោយសារពួកគេបានលេងល្បែងកម្សាន្តនេះជាញឹកញាប់ កាលយើងនៅក្មេង។ ល្បែងកម្សាន្តឡើងកាំជណ្តើរក្នុងផែនទី ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង ផ្អែកទៅលើល្បែងកម្សាន្តមួយ ដែលគេបានលេងប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មកហើយ ដោយជួយមនុស្សឲ្យរៀនរាប់លេខ ហើយផ្តល់ឲ្យនូវភាពរំភើបរីករាយ ដល់អ្នកដែលអាចឡើងជណ្តើរដល់លេង១០០ បានលឿនជាងគេ ដើម្បីឈ្នះល្បែងកម្សាន្តនេះ។ ប៉ុន្តែ អ្នកត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ន! បើអ្នកឡើងទៅដល់លេខ៩៨ អ្នកត្រូវសម្រូតចុះមកក្រោមវិញតាមក្តារអិលអស់ជាច្រើនលេខ ដោយពន្យារពេល ឬធ្វើឲ្យអ្នកមិនអាចទទួលជ័យជម្នះបាន។ តើជីវិតយើងមិនមែនលក្ខណៈដូចល្បែងកម្សាន្តនេះទេឬ? ព្រះយេស៊ូវបានរៀបចំខ្លួនយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ សម្រាប់ដំណើរឡើងចុះៗ នៃជីវិតរបស់យើងប្រចាំថ្ងៃ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា យើងនឹងជួប “សេចក្តីវេទនា”(យ៉ូហាន ១៦:៣៣) តែព្រះអង្គក៏បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យមានសន្តិភាពក្នុងចិត្តផងដែរ។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវរង្គោះរង្គើ ដោយសារទុក្ខវេទនាដែលយើងជួបប្រទះទេ។ ហេតុអ្វី? ព្រោះព្រះគ្រីស្ទបានឈ្នះលោកិយហើយ! គ្មានអ្វីខ្លាំងជាងព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គឡើយ ដូចនេះ យើងក៏អាចប្រឈមមុខដាក់បញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ដែលយើងជួបប្រទះក្នុងដំណើរជីវិត…
Read article
សេចក្តីយុត្តិធម៌ និងព្រះគុណរបស់ព្រះ
ណាហ៊ុម ១:១-៨,១៥ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានព្រះចេស្តាយ៉ាងធំ ទ្រង់មិនលះលែងទោសរបស់មនុស្សឡើយ។ ណាហ៊ុម ១:៣ លោកចន ម៉ាទីន(John Martin ឆ្នាំ ១៧៨៩-១៨៥៤) ជាវិចិត្រករអង់គ្លេស ឯកទេសផ្នែកគំរូបែបរ៉ូមែនទិច មានឈ្មោះល្បី ដោយសារផ្ទាំងគំនូរទេសភាពដែលពិពណ៌នា អំពីវិនាសកម្មនៃអារ្យធម៌ទាំងឡាយ។ ក្នុងផ្ទាំងទស្សនីយភាពដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នេះ គេអាចមើលឃើញមនុស្សមានភាពតក់ស្លុត ចំពោះទំហំនៃសេចក្តីហិនវិនាស ហើយមិនមានអំណាចអ្វី នៅក្នុងការទប់ស្កាត់ការបំផ្លិចបំផ្លាញដែលត្រូវមកដល់។ ក្នុងផ្ទាំងគំនូរ មានចំណងជើងថា ការដួលរលំនៃទីក្រុងនីនីវេ គាត់បានបង្ហាញរូបភាពមនុស្សរត់គេចពីរលកនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញដែលកំពុងរីកធំឡើង នៅក្រោមពពកខ្មៅងងឹត ដែលកំពុងរមូលចូលគ្នា។ ជាង២ពាន់ឆ្នាំ មុនពេលលោកម៉ាទីន គូររូបមួយផ្ទាំងនេះ ហោរាណាហ៊ុមបានថ្លែងទំនាញអំពីការជំនុំជម្រះ ដែលនឹងធ្លាក់មកលើទីក្រុងនីនីវេ។ លោកហោរាបានពិពណ៌នាអំពីភ្នំធំដែលកក្រើក និងអស់ទាំងភ្នំតូចដែលរលាយទៅ ហើយនិងផែនដីរញ្ជួយ(ណាហ៊ុម ១:៥) ជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះ ដែលធ្លាក់មកលើមនុស្សដែលកៀបសង្កត់អ្នកដទៃ ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបចំពោះបាបរបស់មនុស្ស តែមិនមែនដោយគ្មានព្រះគុណនោះឡើយ។ ខណៈពេលដែលហោរាណាហ៊ុម បានរំឭករាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យនឹកចាំអំពីព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គ គាត់ក៏បានកត់សំគាល់ថា ព្រះអង្គ “យឺតនឹងខ្ញាល់”(ខ.៣) ហើយក៏ថែរក្សាអស់អ្នក ដែលយកព្រះអង្គជាទីពឹងផ្អែក(ខ.៧)។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាពិបាកអានការពិពណ៌នា អំពីការជំនុំជម្រះ ប៉ុន្តែ ក្នុងលោកិយគ្មានការដាក់ទោសមកលើការអាក្រក់…
Read article
រកឃើញក្តីអំណរ ដោយប្រាជ្ញា
ទំនុកដំកើង ១៦ នៅចំពោះទ្រង់មានសេចក្តីអំណរដ៏ពោរពេញ។ ទំនុកដំកើង ១៦:១១ លោក ចេសិន ភ័រសូហ្វ(Jason Persoff) បានបម្រើការជាវេជ្ជបណ្ឌិត នៅបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យធំមួយកន្លែង ដែលមានការប្តូរផ្តាច់ នៅក្នុងការសង្គ្រោះអ្នកជំងឺកូវីដ១៩។ មានពេលមួយ គាត់យល់ឃើញថា ជំងឺនេះកំពុងតែមានជោគជ័យ នៅក្នុងការរាតត្បាត ទូទាំងពិភពលោក។ តែគាត់នៅតែប្រឹងប្រែងអស់ពីលទ្ធភាព ក្នុងការព្យាបាលអ្នកជំងឺកូវីឌ។ ក្នុងអំឡុងម៉ោងសម្រាក គាត់ក៏បានបន្ធូរអារម្មណ៍ ដោយថតរូបគ្រាប់ព្រឹលដ៏តូចល្អិត ដោយពង្រីករូបគ្រាប់ព្រឹលនីមួយៗមើល។ គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា វាពិតជាប្លែក និងគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។ ប៉ុន្តែ ការស្វែងរកក្តីអំណរ នៅក្នុងវត្ថុដ៏តូចល្អិត ដែលមានភាពស្រស់ស្អាត គឺជាឱកាស ដើម្បីប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអាទិករ ហើយក៏ដើម្បីមើលឃើញលោកិយ តាមរបៀបដែលមនុស្សតិចតួចបានចំណាយពេលកត់សំគាល់។ លោកវេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ការស្វែងរកភាពសប្បាយរីករាយ តាមរបៀបដ៏ឆ្លាតវៃដូចនេះ ដើម្បីកាត់បន្ថយស្រ្តេស និងបង្កើតភាពរឹងមាំ ពិតជាមានតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងវិជ្ជាជីវៈរបស់ពេទ្យ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានឲ្យយោបល់ដល់មនុស្សជាទូទៅថា “អ្នកត្រូវតែដកដង្ហើម។ អ្នកត្រូវតែស្វែងរកវិធីសម្រាកលម្ហែ និងអរសប្បាយនឹងជីវិត”។ ស្តេចដាវីឌដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏បានបង្ហាញការយល់ឃើញដូចនេះ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៦ ខណៈពេលដែលទ្រង់ប្រកាស អំពីប្រាជ្ញានៃការរកឃើញក្តីអំណរ ក្នុងព្រះ។…
Read article