ម៉ាស៊ីនកញ្ចាស់ ដែលដើរដោយកម្លាំងខ្យល់
មានបុរសម្នាក់បានធំធាត់ឡើង ក្នុងកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមសត្វមួយកន្លែង ក្នុងរដ្ឋតិចសាស់។ គាត់បានប្រាប់យើង អំពីម៉ាស៊ីនកញ្ចាស់មួយ ដែលដើរដោយកំលាំងទាញនៃកង្ហាខ្យល់មួយគ្រឿង ដែលស្ថិតនៅក្បែរក្រោលសត្វរបស់គ្រួសារគាត់ ហើយវាបានបូមទឹក សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់កសិដ្ឋានរបស់ពួកគេ។ វាបានក្លាយជាប្រភពទឹកតែមួយគត់ ដែលពួកគេមាន នៅក្នុងចម្ងាយផ្លូវជាច្រើនគីឡូមែត្រ។ នៅពេលមានខ្យល់បក់មកខ្លាំង ម៉ាស៊ីននោះដំណើរការបានស្រួល ប៉ុន្តែ បើសិនជាមានខ្យល់បក់តិចៗ ម៉ាស៊ីននោះមិនដើរទាល់តែសោះ។ គេចាំបាប់ត្រូវបង្វែរកង្វាខ្យល់នោះ ដោយដៃ រហូតទាល់តែវាបែរចំទិសខ្យល់ ទើបវាអាចបូមទឹកចេញមកក្រៅ សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់កសិដ្ឋាន។ ក្រោមមក ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញរឿងនេះ ពេលខ្ញុំជួបប្រជុំជាមួយបណ្តាគ្រូគង្វាល ដែលមកពីពួកជំនុំតូចៗ នៅតំបន់ដាច់ស្រយាល។ មានពួកគេជាច្រើននាក់ មានអារម្មណ៍ថា នៅដាច់ឆ្ងាយពីគេ ហើយមិនបានទទួលការផ្គត់ផ្គង់ មាន ន័យថា ពួកគេជាអ្នកមើលថែរហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ តែហាក់ដូចជាគ្មាននរណាម្នាក់ យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេសោះ។ ហេតុនេះហើយ ពួកគេក៏ប្រែជាខ្សោះល្វើយ ហើយខំប្រវេប្រវា ដើម្បីផ្តល់ទឹកនៃជីវិត ដល់ហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានចែកចាយដល់ពួកគេ អំពីរឿងម៉ាស៊ីនចំណាស់ ដែលដើរដោយកម្លាំងកង្ហាខ្យល់នោះ ដែលប្រៀបបាននឹងការដែលយើងចាំបាច់ ត្រូវទទួលការកែតម្រង់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយមានបំណង ចង់បែរទៅរកព្រះ និងព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយផឹកទឹកទ្រង់ឲ្យឆ្អែត ដ្បិតទ្រង់ជាប្រភពទឹកដ៏រស់។ មិនមែនមានតែគ្រូគង្វាលទាំងនោះទេ ដែលបានជួបប្រទះរឿងនេះ យើងរាល់គ្នាក៏សុទ្ធតែជួបប្រទះរឿងនេះផងដែរ។…
Read articleការយកចិត្តទុកដាក់
សិ្ថតិទាំងអស់ គឺមិនសុទ្ធតែអាចយកជាការបានឡើយ។ តួរលេខដែលយើងទទួលបានពីស្ថិតិ ផ្តល់ឱ្យយើងនូវពត៌មាន ប៉ុន្តែ ជួនកាលតួរលេខទាំងនោះ ធ្វើឲ្យយើងមិនសូវខ្វល់ពីមនុស្ស ដែលគេបានរាប់បញ្ចូលក្នុងតួរលេខនោះទៅវិញ។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានមើលតួរលេខ ដែលគេបានរាយការណ៍ថា : ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានមនុស្សប្រមាណជា១៥លាននាក់ស្លាប់ ដោយសារភាពអត់ឃ្លាន។ ដំណឹងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍តក់ស្លត់ណាស់ ហើយអ្នកដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងវប្បធម៌សម្បូរសប្បាយ ក៏ពិបាកយល់អំពីរឿងនេះដែរ។ មានក្មេងអាយុក្រោម៥ឆ្នាំ រាប់លាននាក់ បានបាត់បង់ជីវិត ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ហើយមួយភាគបីនៃការស្លាប់នោះ គឺជាប់ទាក់ទងនឹងភាពអត់ឃ្លាន។ នេះជាតួលេខដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ប៉ុន្តែ វាមិនគ្រាន់តែជាចំនួនដែលគេបានធ្វើស្ថិតិប៉ុណ្ណោះឡើយ តែវាជាចំនួនរបស់មនុស្សដែលព្រះអម្ចាស់បានស្រឡាញ់។ យើងអាចបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់ព្រះទ័យស្រឡាញ់ របស់ព្រះវបិតា បើសិនជាយើងបំពេញសេចក្តីត្រូវការខាងសាច់ឈាមរបស់គេ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានចែងថា “អ្នកណាដែល សង្កត់សង្កិនមនុស្សក្រីក្រ នោះឈ្មោះថាប្រកួតនឹងព្រះដ៏បង្កើតខ្លួនមក តែអ្នកណាដែលមេត្តា ដល់មនុស្សកំសត់ទុគ៌ត នោះជាអ្នកលើកតម្កើងទ្រង់វិញ(សុភាសិត ១៤:៣១)។ យើងអាចបង្ហាញនូវសេចក្តីមេត្តាដល់មនុស្សកំសត់ទុគ៌ត ដោយធ្វើការងារស្ម័គ្រចិត្តជាច្រើន ដូចជា ការ ចូលរួមចែកអាហារ ការជួយរកការងារឲ្យពួកគេធ្វើ ការបរិច្ចាកប្រាក់ដល់កម្មវិធីខួងអណ្តូងទឹកស្អាត់ នៅកន្លែងដែលខ្វះទឹកស្អាតប្រើ ការទៅចែកអាហារនៅតំបន់ក្រីក្រ ការបង្រៀនវិជ្ផាជីវៈដើម្បីប្រកបរបរផ្សេងៗ ឬការចែកអាហារថ្ងៃត្រង់ ដល់ក្មេងនៅសាលារៀនជាដើម។ ពេលយើងទទួលយកនូវការទទួលខុសត្រូវទាំងនេះ…
Read articleនៅក្រៅទូក
លោក កាតស៊ូស៊ីកា ហូគូសៃ(Katsushika Hokusai) ស្ថិតក្នុងចំណោមសិល្បៈករ ដែលមានស្នាដៃ និងបានទទួលការសរសើរច្រើនជាងគេបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃប្រទេសជប៉ុន។ ក្នុងចន្លោះឆ្នាំ ១៨២៦ និងឆ្នាំ១៨៣៣ គឺពេលគាត់នៅចន្លោះអាយុ៦០ ដល់អាយុ៧០ គាត់បានបង្កើតស្នាដៃវិចិត្រដ៏ល្អបំផុត ក្នុងអាជីពរបស់គាត់ ដែលជាផ្ទាំងគំនូរជាច្រើនសន្លឹក ដែលមានចំណងជើងថា ទស្សនីយភាពទាំង៣៦យ៉ាង នៃភ្នំហ្វូជី ។ ក្នុងចំណោមផ្ទាំងគំនូរពណ៌ទាំងនោះ មានរូបគំនូមួយផ្ទាំង ដែលជាស្នាដៃឯករបស់គាត់ ដែលមានចំណងជើងថា រលកយក្សនៅខេត្តកាណាហ្គាវ៉ា(Kanagawa) ។ លោកហូគូសៃបានគូររូបគំនូរនេះ ក្នុងអំឡុងពេលគាត់កំពុងជួបបញ្ហាហរិញ្ញវត្ថុ និងផ្លូវអារម្មណ៍ ហើយក្នុងរូបគំនូរនេះ គេឃើញមានរលកយក្សខ្ពស់ដូចជញ្ផាំងទឹក ដែលកំពូលវាបែកជាពពុះទឹក មានរាងដូចក្រញ៉ាំពណ៌ស ដែលហៀបនឹងបោកសង្កត់ពីលើទូកវែង៣គ្រឿង ដែលមានពេលដោយអ្នកអុំ នៅខាងក្នុង។ យ៉ាងណាមិញ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក ១០៧ ក៏បាននិយាយផងដែរ អំពីមនុស្សដែលកំពុងជួបគ្រោះថ្នាក់ នៅឯសមុទ្រ។ បទគម្ពីរនេះបានចែងថា រលកទាំងនោះផាត់ឡើង “ដល់ផ្ទៃមេឃ ក៏ធ្លាក់ទៅវិញដល់ទីជំរៅ” ជាហេតុបណ្តាលឲ្យ “ព្រលឹងគេរលាយទៅ ដោយសេចក្តីអន្តរាយ”(ខ.២៦)។ ទីបំផុត នាវិកទាំងនោះក៏បានបញ្ជូនសញ្ញាសូមការសង្រ្គោះបន្ទាន់ ទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់ ហើយទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយធ្វើឲ្យសមុទ្រមានសភាពស្ងប់វិញ ហើយក៏បាននាំគេទៅដល់គោលដៅ(ខ.២៨-៣០)។ ពេលយើងប្រឈមមុខនឹងហេតុការណ៍ដែលអស់សង្ឃឹម…
Read articleស្ត្រីដែលមានឥទ្ធិពល
ក្នុងអំឡុងឆ្នាំដំបូង នៃចលនាកែទម្រង់ប្រូតេស្តង់ នៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប អ្នកស្រី ខាថារីណា វន់ បូរ៉ា(Katharina Von Bora) ដែលជាអតីតដូនជីកាតូលិក បានរៀបការជា មួយលោក ម៉ាទីន លូធ័រ(Martin Luther) ក្នុងឆ្នាំ ១៥២៥។ ជាការពិតណាស់ អ្នកទាំងពីរបានរស់នៅ ក្នុង ជីវិតជាប្តីប្រពន្ធ យ៉ាងមានអំណរ។ លោកលូធ័របានមានប្រសាសន៍ថា “គ្មានចំណងណាមួយក្នុងលោកិយនេះ ដែលផ្អែមល្ហែមខ្លាំង ហើយគ្មានការបែកបាក់ណាល្វីញជូរចត់ខ្លាំង ដូចចំណង និងការបែបបាក់ ដែលកើតមានក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធដ៏ល្អឡើយ។” ដោយសារអ្នកស្រីខាថារីណា តែងក្រោកពីដំណេក នៅម៉ោង៤ទៀបភ្លឺ ដើម្បីបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួន នោះលោកលូធ័រក៏ប្រដូចនាងទៅនឹង “ផ្កាយព្រឹកនៃក្រុងវីតធិនបឺក(Wittenberg)។” នាងមានភាពប៉ិនប្រសប់ខាងមើលថែរសួនបន្លែ និងចំការ។ នាងបានគ្រប់គ្រងលើមុខជំនួញរបស់គ្រួសារ និងរៀបចំផ្ទះសំបែង ទុកដាក់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គ្រួសារលូធ័រ។ កាលនោះ គូស្វាមីភរិយានេះ មានកូនប្រាំមួយនាក់ ហើយអ្នកស្រីខាថារីណាយល់ថា ផ្ទះគឺជាសាលាបណ្តុះបណ្តាលបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់កូនទាំងនោះ។ ភាពស្វាហាប់ និងឧស្សាហ៍ព្យាយាមរបស់នាង ព្រមទាំងការចេះមើលថែក្រុមគ្រួសារ បានធ្វើឲ្យនាងក្លាយជាស្ត្រីដែលមានឥទ្ធិពល។ អ្នកស្រីខាថារីណាហាក់ដូចជាស្ត្រីម្នាក់ ដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុងសុភាសិតជំពូក៣១។ ជាការពិតណាស់ នាងជាប្រពន្ធគ្រប់ល័ក្ខណ ដែលបានក្រោកពីដំណេក “តាំងពីពេលមេឃនៅងងឹត”នៅឡើយ…
Read articleការសុំអភ័យទោស
មានពេលមួយ លោកម៉ាកបានខកខានការណាត់ជួប គាត់ត្រូវទៅភោជ្ជនីយដ្ឋាន ដើម្បីជួបមិត្តភ័ក្រម្នាក់ ដែលជាសមាជិកពួកជំនុំ តែគាត់បានធ្វើដំណើរមកដល់យឺតមួយម៉ោង។ មិត្តភ័ក្ររបស់គាត់បានចាកចេញទៅបាត់ហើយ។ គាត់មានអារម្មណ៍សោកស្តាយ ចំពោះកំហុសនេះ បានជាគាត់ទិញអំណោយមួយពីភោជនីយដ្ឋាននោះ ហើយបានទៅហាងលក់កាតក្នុងតំបន់ ដើម្បីរកមើលកាតសុំអភ័យទោស សម្រាប់ជូនមិត្តភ័ក្រគាត់។ គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើរយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលក្នុងចំណោមកាតរាប់រយសន្លឹក គាត់រកឃើញកាតតែពីរបីប៉ុណ្ណោះ នៅកៀនកន្លៀតហាងដែលនៅពីលើកាតទំាងនោះ មានពាក្យសរសេរថា “សុំអភ័យទោសចំពោះទង្វើររបស់ខ្ញុំ”។ គាត់បានទិញកាត់នោះមួយសន្លឹកជួនមិត្តភ័ក្រគាត់ ហើយគាត់ក៏បានទទួលការអត់ទោស។ ទោះគេមិនសូវនិយមប្រើកាត ដើម្បីសុំអភ័យទោសក៏ដោយ ក៏ជាញឹកញាប់ ការសុំការអត់ទោសច្រើនតែជាការចាំបាច់ ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងគ្រប់គ្នា។ ការសុំការអត់ទោស ជាការប្រតិបត្តិតាមព្រះគម្ពីរ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអ្នកដើរតាមទ្រង់ ឲ្យទៅសម្រុះសម្រួលឲ្យជាគ្នា បន្ទាប់ពីបានប្រព្រឹត្តខុសចំពោះគ្នា(ម៉ាថាយ ៥:២៣-២៤ ១៨:១៥-២០)។ ហើយសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះឱ្យខំនៅជាមេត្រីនឹងមនុស្សទាំងអស់ចុះ បើសិនជាបាន”(រ៉ូម ១២:១៨)។ ការរស់នៅដោយមេត្រីភាព អាចតម្រូវឱ្យមានការសុំអភ័យទោសចំពោះគ្នា។ ការសុំអភ័យទោសអាចជាការដែលយើងពិបាកធ្វើ ពីព្រោះការសុំអភ័យទោស តម្រូវឲ្យមានវិញ្ញាណនៃការបន្ទាបខ្លួន ដើម្បីទទួលស្គាល់កំហុសខ្លួនឯង ដែលតាមធម្មតា យើងមិនងាយនឹងទទួលស្គាល់ថាខ្លួនឯងខុសឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការព្រមទទួលខុសត្រូវ ចំពោះអ្វីដែលយើងបានធ្វើខុស ក្នុងស្ថានភាពណាមួយ អាចនាំមកនូវការប្រោះឲ្យជា និងស្អាងចំណងមិត្តភាពឡើងវិញ។ តើអ្នកធ្លាប់ធ្វើខុសចំពោះអ្នកដទៃទេ? ចូរលះបង់សេចក្តីអំណួតរបស់អ្នក ហើយទៅសុំទោសគេចុះ…
Read articleកសាងជីវិតដែលសក្តិសម
ចៅៗរបស់ខ្ញុំ ចូលចិត្តលេងល្បែងសង់ផ្ទះណាស់។ក្មេងៗទាំងនោះ មានដុំជ័រជ្រុងៗតូចៗជាច្រើនពណ៌ សម្រាប់ឲ្យពួកគេសង់ប៉មបន្ទាយ យន្តហោះ ផ្ទះ ឬសាងសង់អ្វីផ្សេងទៀត តាមក្តីស្រមៃ និងចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន។ បន្ទាប់ពីចៅៗរបស់ខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមចាក់បំណែកតូចៗទាំងនោះ ចេញពីប្រអប់មកលើកម្រាលឥដ្ឋហើយ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមផ្គុំបំណែកទាំងនោះចូលគ្នា។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេក៏យល់ថា ពួកគេមិនត្រូវការការណែនាំ នៅក្នុងការសាងសង់ទេ។ នៅទីបំផុត ការនេះក៏បាននាំឲ្យពួកគេឈានដល់ដំណាក់កាលមួយ ដែលពួកគេដឹងខ្លួនថា ការសាងសង់ទៅតាមការនឹកឃើញរបស់ខ្លួន មិននាំឲ្យមានលទ្ឋផលល្អ ទេ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏រុះរើបំណែកទាំងនោះចេញពីគ្នា ដើម្បីចាប់ផ្តើមសាងសង់សារជាថ្មីម្តងទៀត ប៉ុន្តែ លើកនេះ ពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ការធ្វើតាមការណែនាំ ពិតជាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា ចំពោះពួកគេ។ តើអ្នកចង់ឱ្យបំណែកនៃជីវិតរបស់អ្នក ត្រូវបានរុះរើចេញពីគ្នា ហើយផ្គុំចូលគ្នាឡើងវិញ តាមការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ឬ? ប្រសិនបើអ្នកមានព្រះយេស៊ូវជាជើងជញ្ជាំងរបស់អ្នក នោះចូរចាប់ផ្តើមកសាងជីវិតតាមប្លង់របស់ទ្រង់ចុះ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ត្រូវប្រយ័ត្នរៀងខ្លួន អំពីបែបណាដែលសង់”ពីលើជើងជញ្ជាំងនោះ(១កូរិនថូស ៣:១០-១១ )។ តើប្លង់នោះជាអ្វី? នៅក្នុងប្លង់នោះមានដូចជា ការរាប់អានគេឱ្យលើសជាងខ្លួន ដោយចិត្តសុភាព(ភីលីព ២:៣-៤) ការធ្វើទានដោយសប្បុរសនូវធនធានរបស់អ្នក ដល់អ្នកដែលគេត្រូវការ(យ៉ាកុប ២:១៤-១៧) ការឆ្លើយតបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអស់អ្នកណាដែលបានធ្វើខុសនឹងអ្នក(រ៉ូម ១២:១៤-២១)។…
Read article