សេចក្តីសង្ឃឹម ពេលជួបការលំបាក
ពេលដែលស្វាមីរបស់ខ្ញុំសង់សំយ៉ាប នៅពីមុខផ្ទះយើង គាត់ក៏បានរំពឹងថា នៅថ្ងៃណាមួយសត្វចាបអាចមកធ្វើសំបុក នៅលើសំយ៉ាបនោះ។ ដូចនេះគាត់ក៏បានសង់កំពូល នៅគៀនជ្រុងសរសរសំយ៉ាប។ ក្រោយមកយើងសើចសប្បាយ ពេលយើងឃើញពួកចាបរ៉ូប៊ីនកំពុងព្យាយាមសង់ផ្ទះថ្មីរបស់ពួកវា ពីលើសំយ៉ាបនេះ។ យើងឃើញមានស្មៅជាច្រើនគរលើគ្នា នៅលើដំបូលសំយ៉ាប ដែលពួកវាបានពាំមកដាក់។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីភ្លៀងបានធ្លាក់ជាប់គ្នាពីរថ្ងៃ យើងក៏ឃើញមានសំបុកមួយបានបង្ហាញរូប រាង្គ នៅចំកន្លែងដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ ដោយសារតែភ្លៀងមិនដាច់ ទើបមេចាបនោះអាចធ្វើឲ្យសំបុករបស់ខ្លួនបិទភ្ជាប់គ្នាយ៉ាងជាប់លាប់។ សត្វបក្សីនោះបានប្តូប្តេជ នៅក្នុងការធ្វើទ្រនំថ្មីរហូតបានសម្រេច ដោយចាក់ស្មៅលាយជាមួយនឹងមែកឈើតូចៗ។ វាមានភាពអត់ធ្មត់យ៉ាងខ្លាំង។ ការអត់ធ្មត់ នាំឲ្យមានការលើកទឹកចិត្ត! យើងអាចមានចិត្តនឿយណាយ និងបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារយើងជួបប្រទះទុក្ខលំបាក ពេលយើងព្យាយាមរស់នៅក្នុងជីវិតដែលថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះគ្រីស្ទ។ តែពេលណាយើងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះ នោះទ្រង់ប្រទានកម្លាំងឲ្យយើងបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ទោះបញ្ហារបស់យើងមិនទាន់មានដំណោះស្រាយក៏ដោយ។ បទគម្ពីរ កាឡាទី ៦:៩ បានរំព្ញកយើងថា “កុំឲ្យណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ” ហើយលើកទឹកចិត្តយើង កុំឲ្យឈប់ធ្វើការល្អ។ តើព្រះនៃក្តីស្រឡាញ់របស់យើង កំពុងតែប្រើការលំបាក ក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹកឬ? ចូរអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់បង្កើតសេចក្តីសង្ឃឹម នៅក្នុង និងតាមរយៈបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង(រ៉ូម ៥:៣-៤)។_Cindy Hess Kasper
Read articleការដាក់ឈ្មោះថ្មី
នៅក្នុងអត្ថបទមួយ ដែលមានចំណងជើងថា “ការដឹកនាំដោយការដាក់ឈ្មោះ” លោកម៉ាក ឡាប៊តតុន(Mark Labberton) បានសរសេរអំពីអំណាចរបស់ឈ្មោះ។ លោកបានពិពណ៌នាថា “ខ្ញុំតែងមានអារម្មណ៍ថា បានទទួលឥទ្ធិពលពីមិត្តភ័ក្រម្នាក់ដែលជាតន្រ្តីករ ដែលថ្ងៃមួយ គាត់ស្រាប់តែហៅខ្ញុំថា “ពីរោះ”។ ពុំមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ហៅឈ្មោះខ្ញុំបែបនេះទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំមិនចេះលេងឧបករណ៍ភ្លេងណាមួយ ឲ្យច្បាស់លាស់ឡើយ។ ខ្ញុំក៏មិនចេះលេងភ្លេងតែម្នាក់ឯងដែរ។ តែភ្លាមនោះខ្ញុំស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថា មានគេស្គាល់ និងស្រឡាញ់ខ្ញុំ (គាត់)បានកត់សំគាល់ខ្ញុំ ទទួលស្គាល់ និងឲ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលខ្ញុំពិតជាមាន”។ នេះក៏ប្រហែលជាអ្វី ដែលលោកស៊ីម៉ូនបានដកពិសោធ ផងដែរ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវដាក់ឈ្មោះថ្មីឲ្យគាត់។ បន្ទាប់ពីលោកអនទ្រេជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះមែស៊ី មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានទៅនាំលោកស៊ីម៉ូន ដែលជាបងប្អូនគាត់ ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវផងដែរ(យ៉ូហាន ១:៤១-៤២)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានទតមើលទៅក្នុងជម្រៅនៃព្រលឹងគាត់ និងបានទទួលស្គាល់ ហើយឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីដែលលោកស៊ីម៉ូនពិតជាមានក្នុងជីវិតគាត់។ ពិតមែនហើយ ព្រះយេស៊ូវក៏បានជ្រាបពីបរាជ័យ និងលក្ខណៈឆេវឆាវរបស់គាត់ ដែលអាចនាំឲ្យគាត់មានបញ្ហាផងដែរ។ ប៉ុន្តែ មានការពិសេសជាងនេះទៀតដែលទ្រង់ទតឃើញ គឺទ្រង់ជ្រាបអំពីសក្តានុពលដែលលោកស៊ីម៉ូនមាន ដែលនឹងនាំឲ្យគាត់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ។ ហេតុដូច្នេះ បានជាព្រះយេស៊ូវដាក់ឈ្មោះគាត់ថា កេផាសវិញ(ជាភាសាអារ៉ាមអានថា ពេត្រុស ដែលមានន័យថា “ថ្ម”(យ៉ូហាន ១:៤២ និងមើល ម៉ាថាយ ១៦:១៨)។…
Read articleតើខ្ញុំចូលចិត្តជួយគេច្រើនពេកឬ?
តើ មនុស្សយើង អាចចូលចិត្តជួយគេច្រើនពេកឬ? តើការដែលយើងចូលចិត្តជួយច្រើនពេក អាចធ្វើឲ្យអ្នកដទៃកាន់តែពិបាករស់នៅមែនទេ? ពិតមែនហើយ បើសិនជាការចូលចិត្តជួយច្រើនពេក ក្លាយជាការរំខាន ការឈ្លានពាន ឬធ្វើឲ្យអ្នកដទៃធុញថប់ ឬមួយត្រួតត្រាអ្នកដទៃ ឬគ្រប់គ្រងគេឯងនោះ។ បើយើងជួយអ្នកដទៃ ដោយសារយើងមានចិត្តថប់បារម្ភ នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែព្យាយាមជួយខ្លួនឯងទេ។ ដូចនេះ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចដឹងថា បំណងចិត្ត និងការបម្រើរបស់យើង ពិតជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតលក្ខខណ្ឌរបស់ព្រះមែន? តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចស្រឡាញ់អ្នកដទៃដោយបំណងចិត្តដ៏បរិសុទ្ធ?(សុភាសិត ១៦:២ ២១:២ និង ១កូរិនថូស ៤:៥)។ ពេលយើងអធិស្ឋាន យើងអាចទូលសូមព្រះអម្ចាស់ ឲ្យបើកបង្ហាញឲ្យយើងដឹង ថាតើយើងកំពុងតែធ្វើឲ្យគេឈឺចាប់ ឬជំពប់ដួលឬទេ(ទំនុកតម្កើង ១៣៩:២៣-២៤)។ យើងអាចទូលសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ជួយយើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលតែងតែអត់ធ្មត់ ហើយក៏សប្បុរស … មិនចេះឈ្នានីស មិនចេះអួតខ្លួន ក៏មិនដែលមានចិត្តធំផង មិនដែលប្រព្រឹត្តបែបមិនគួរសម មិនដែលរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន មិនរហ័សខឹង មិនប្រកាន់ទោស(១កូរិនថូស ១៣:៤-៥)។ កាលប្រឹងប្រែងជួយអ្នកដទៃ ជាពិសេសមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ជាងគេ គឺមិនអាចឲ្យយើងជៀសផុតទាំងស្រុង ពីការថប់បារម្ភឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះគុណព្រះ យើងអាចចាប់ផ្តើមស្រឡាញ់…
Read articleស្នាមរបួសដ៏ស្រស់ស្អាត
អស់កាលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានដើរលេង នៅតាមមាត់ទន្លេសាលម៉ូន រួចដើរកាត់តាមប្រជុំដើមស្រល់ ដែលគេបានបកសម្បកដើមចេញមួយផ្នែក។ មិត្ត ភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលជាអ្នកអភិរក្សព្រៃឈើធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា ជនជាតិដើមនៅអាមេរិក ដែលបរបាញ់សត្វនៅតំបន់នេះ កាលពីយូរមកហើយ បាននាំគ្នាបកសម្បកឈើខាងក្រៅចេញ ដើម្បីយកស្រទាប់ខាងក្នុងធ្វើជាស្ករកៅស៊ូ។ ស្លាកស្នាមខ្លះបានខូចទ្រង់ទ្រាយអស់ទៅហើយ ប៉ុន្តែ ខ្លះទៀតបានជ័រថ្លាៗ ដែលត្រូវបានខ្យល់ និងអាកាសធាតុដុសខាត់ឲ្យរឹង និងរលោង ធ្វើឲ្យប្រែក្លាយជាមានសម្រស់ដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលកម្ររកមាន។ យ៉ាងណាមិញ អំពើរំលងដែលយើងបានប្រព្រឹត្តក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ យើងប្រហែលជាមានការភ័យខ្លាច ចំពោះអំពើបាបដែលយើងបានធ្វើពីអតីតកាល។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងប្រែចិត្តចេញពីបាប យើងថ្វាយបាបទាំងនោះដាច់ដល់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលការអត់ទោសបាប ការនេះក៏បានបន្សល់ទុកនូវស្លាកស្នាមដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ។ ចំពោះអ្នកខ្លះ បន្ទាប់ពីពួកគេបានភ្លក្សរសជាតិល្វីងជូរចត់នៃអំពីបាបហើយ ពួកគេក៏បានស្អប់ខ្ពើមអំពើបាបនោះ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ពួកគេស្អប់ការអាក្រក់ តែស្រឡាញ់សេចក្តីសុចរិត។ ភាពបរិសុទ្ធ គឺមានភាពស្រស់ស្អាតដូចនេះឯង។ ចំពោះអ្នកខ្លះទៀត ពេលពួកគេដឹងថា ខ្លួនខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ(រ៉ូម ៣:២៣) ពួកគេក៏បានបន្ទន់ចិត្តចំពោះអ្នកដទៃ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមមានការយល់ដឹង មានការអាណិតអាសូរ និងសប្បុរសចំពោះអ្នក ដែលបរាជ័យក្នុងជីវិត។ នេះហើយជាសម្រស់នៃការបន្ទាបខ្លួន។ សរុបមក កាលណាយើងបានទទួលការអត់ទោសបាបហើយ យើងក៏អាចមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះ ដែលផ្តល់ក្តីមេត្តាដល់យើង។ ដ្បិតអ្នកមានបាបណា ដែលព្រះបានអត់ទោសបាបជាច្រើន អ្នកនោះក៏មានសេចក្តីស្រឡាញ់ច្រើនដែរ(លូកា…
Read articleតើអ្នកណាជាអ្នកទទួលការសរសើរ?
ខ្ញុំនៅតែងឿងឆ្ងល់ពីទំនុកបំពេរកូន ដែលមានចំណងជើងថា “លីថលជែក ហន័រ ដ៏តូចល្អិត(Jack Horner)” ដែលគេច្រៀងដូចនេះថា : លីថលជែក ហន័រក អង្គុយនៅគៀនជ្រុង កំពុងញាំនំបុណ្យណូអែល។ ក្មេងប្រុសនោះដាក់មេដៃចូលទៅក្នុងផ្លែផ្លាំ ដែលនៅក្នុងនំ ហើយលើកផ្លែនោះចេញមក រួចនិយាយទៅកាន់ខ្លួនឯងថា “ខ្ញុំអីក៏ឆ្លាតយ៉ាងនេះ!” វាដូចជាមិនសមសោះ ដែលជែកអង្គុយនៅគៀនជ្រុង ដោយដាក់មេដៃចូលក្នុងផ្លែផ្លាំ ហើយលើកដៃឡើងលើ រួចនិយាយថា “ខ្ញុំអីក៏ឆ្លាតយ៉ាងនេះ!” ព្រោះតាមធម្មតា គេតែងដាក់ក្មេងខូច ឲ្យអង្គុយនៅគៀនជ្រុង ដើម្បីដាក់ពិន័យវា។ តែក្នុងរឿងនេះ ក្មេងម្នាក់នេះហាក់ដូចជាកំពុងព្យាយាមធ្វើឲ្យគេមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះវាទៅវិញ ហើយចង់ឲ្យគេកោតសរសើរវា ដោយសាររឿងនំនេះទៅវិញ។ តាមធម្មតា យើងរាល់គ្នាចង់ទទួលការចាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកដទៃ ហើយចង់អួតអំពីសមិទ្ធផលដែលខ្លួនសម្រេចបាន និងសមត្ថភាពផ្សេងៗ។ ជួនកាលយើងគិតថា យើងរស់នៅសម្រាប់តែខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ការមានជីវិតបែបនេះ គឺជាការវង្វេង ហើយជាការរស់ដែលបរាជ័យបំផុត។ តាមពិត និស្ស័យបាបរបស់យើងបានដាក់យើងនៅ “គៀនជ្រុង” ដែលឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីព្រះ។ តែយើងអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលនាំឲ្យយើងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវ តាមរយៈទីបន្ទាល់របស់សាវ័កប៉ុល។ ទោះបីជាគាត់ធ្លាប់មានគុណសម្បត្តិច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចុះចូលចំពោះភាពធំឧត្តម្ភរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ប៉ុន្តែ សេចក្តីអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំពីមុន នោះខ្ញុំរាប់ជាខាតវិញ ដោយព្រោះព្រះគ្រីស្ទ”(ភីលីព…
Read articleសត្វស្ទាំង និងសត្វសឹង្ហ
ព្រឹកមួយនោះ ខ្ញុំមើលសត្វទន្សាយមួយក្បាល កំពុង បិចស៊ីស្មៅ នៅទីធ្លាក្រោយផ្ទះខ្ញុំ។ វាជាសត្វទន្សាយដ៏តូចមួយ ដែលមានរោមព៌ណត្នោតអុចៗ និងមានកន្ទុយតូចពណ៌សដូចសំឡី។ រំពេចនោះស្រាប់តែមានសត្វស្ទាំងមួយក្បាលហើរទម្លាក់ខ្លួនចុះយ៉ាងលឿនស្លេវ ដូចជាផ្លេកបន្ទោរ។ វាក៏បានបើកក្រញ៉ាំដ៏មុតស្រួច ដើម្បីចាប់ទន្សាយនោះជាចំណី។ ប៉ុន្តែ សត្វទន្សាយដឹងខ្លួន ថាមានគ្រោះជិតមកដល់ វាក៏ស្ទុះទៅរកកន្លែងសុវត្ថិភាពបាត់ ដោយគេចផុតពីក្រញាំស្ទាំង តែពីរបីសង់ទីម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងត្រូវចេះប្រយ័ត្នប្រយែង ដើម្បីឲ្យអាចគេចផុងពីខ្មាំងសត្រូវរបស់យើងបាន គឺមិនខុសពីសត្វទន្សាយដែលដឹងខ្លួនថា មានសត្វរំពាកំពុងវាយប្រហារ ហើយក៏ប្រញាប់រត់រកកន្លែងសុវត្ថិភាពឡើយ។ ដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “អារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា វាតែងដើរក្រវែលទាំងគ្រហឹមដូចជាសឹង្ហ ដើម្បីនឹងរកអ្នកណា ដែលវានឹងត្របាក់លេបបាន”(១ពេត្រុស ៥:៨)។ សាតាំងចង់លេបត្របាក់យើង ដោយអូសទាញយើងឲ្យប្រព្រឹត្តតាមវា វាគ្មានសេចក្តីពិតទាល់តែសោះ(យ៉ូហាន ៨:៤៤) ហើយព្យាយាមបោកបញ្ឆោតយើង(លោកុប្បត្តិ ៣:១)។ ផែនការណ៍របស់វាបង្ហាញអំពីចរិកលក្ខណៈមិនស្មោះត្រង់ និងល្បិចកលរបស់វា ដែលចង់លេបត្របាក់យើង ពេលយើងភ្លេចខ្លួន។ ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហានេះ គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវដឹងខ្លួន ហើយចាំយាមជានិច្ច(១ពេត្រុស ៥:៨)។ កាលណាយើងរស់នៅដោយប្រុងប្រៀបខ្លួនជានិច្ចយ៉ាងដូចនេះ យើងអាចមើលដឹង ពេលមានសេចក្តីបង្រៀនក្លែងក្លាយ(១យ៉ូហាន ៤:១-៣ ២យ៉ូហាន ១:៧-១១) និងយកឈ្នះសេចក្តីល្បួងបាន(ម៉ាថាយ ២៦:៤១)។ នៅថ្ងៃនេះ ចូរប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពួកដែលចង់លេបត្របាក់ខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នក។ តើវាកំពុងតែខ្សិបពាក្យភូតកុហកអ្វីខ្លះ…
Read article