គំនិតលំអៀង និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ
យ៉ូហាន ១:៤៣-៥១ តើមានអ្វីដ៏ល្អ អាចចេញពីណាសារ៉ែតមកបានឬទេ? យ៉ូហាន ១:៤៦ មានពេលមួយមានយុវជនម្នាក់និយាយមកខ្ញុំថា ខ្ញុំមានលក្ខណៈខុសពីការរំពឹងគិតរបស់គាត់។ គាត់គិតថា គាត់គួរតែស្អប់ខ្ញុំ តែគាត់មិនបានស្អប់ខ្ញុំទេ។ ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់ហាក់ដូចជាធ្ងន់បន្តិច តែតាមពិត គាត់កំពុងព្យាយាមបង្ហាញបំណងល្អរបស់គាត់។ កាលនោះ ខ្ញុំកំពុងបន្តការសិក្សា នៅក្នុងប្រទេសដែលធ្លាប់មានសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសខ្ញុំ កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន។ ខ្ញុំបានចូលរួមការពិភាក្សាជាក្រុមជាមួយគាត់ ហើយក៏បានកត់សំគាល់ឃើញថា គាត់ហាក់ដូចជាមិនចង់និយាយរកខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីខុសមកលើគាត់ទេ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីខុសទេ តែជីតារបស់គាត់បានស្លាប់នៅក្នុងសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសខ្ញុំ ហើយគាត់ក៏បានស្អប់ប្រជាជន និងប្រទេសខ្ញុំ ដោយសាររឿងនេះ។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ គាត់បានមើលឃើញថា យើងមានចំណុចដូចគ្នាជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់មិនឃើញមូលហេតុដែលយើងមិនអាចរាប់អានគ្នានោះឡើយ។ បុរេវិនិច្ឆ័យ ឬគំនិតលំអៀង បានកើតមានគ្រប់សម័យកាលរបស់មនុស្សជាតិ។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ពេលដែលលោកណាថាណែលបានទទួលឮល្បីថា ព្រះយេស៊ូវយាងមកពីភូមិណាសារ៉ែត គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “តើមានអ្វីដ៏ល្អ អាចចេញពីណាសារ៉ែតមកបានឬទេ?”(យ៉ូហាន ១:៤៦)។ កាលនោះ គាត់បាននិយាយចេញមក ដោយចិត្តលំអៀង។ គាត់បានរស់នៅក្នុងតំបន់កាលីឡេ ដូចព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ គាត់ទំនងជាគិតថា ព្រះមែស៊ីយាងមកចាប់កំណើតនៅតំបន់ផ្សេង។ សូម្បីតែអ្នកដទៃទៀតដែលរស់នៅក្នុងស្រុកកាលីឡេ ក៏មើលងាយអ្នកភូមិណាសារ៉ែតដែរ ព្រោះភូមិនេះតូច…
Read article
ការលះបង់តាមគំរូព្រះគ្រីស្ទ
រ៉ូម ១២:១-៣ ឲ្យបានថ្វាយរូបកាយទុកជាយញ្ញបូជារស់ ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ ជាការគោរពនៃអ្នករាល់គ្នា ដែលមានទំនង។ រ៉ូម ១២:១ អ្នកនិពន្ធជនជាតិអាមេរិក ឈ្មោះ អូ ហេនរី(O. Henry) សរសេរអំពីរឿងថ្ងៃណូអែល នៅឆ្នាំ១៩០៥ ជារឿងដ៏ពេញនិយម មានចំណងជើងថា “អំណោយរបស់ពួកហោរ”។ កាលនោះ គាត់កំពុងតែមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួន ដែលធ្វើឲ្យគាត់ដួលចុះ ពិបាកក្រោកឈរឡើងវិញ។ តែគាត់នៅតែបាននិពន្ធរឿងដែលបានលើកទឹកចិត្តមនុស្សជាច្រើន ដោយបានផ្ដោតទៅលើតួអង្គដែលមានចារិកលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ នៅត្រង់ការលះបង់។ ក្នុងរឿងនេះ ស្ត្រីជាភរិយាក្រីក្រម្នាក់បានលក់សក់ដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខ្លួន នៅពេលល្ងាចមុនថ្ងៃណូអែលចូលមកដល់ ដើម្បីទិញខ្សែមាសសម្រាប់ដាក់នាឡិការរបស់ស្វាមីគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយមក នាងក៏បានដឹងថា ស្វាមីរបស់នាងបានលក់នាឡិការរបស់គាត់ ដើម្បីទិញក្រាស់សិតសក់សម្រាប់សក់ដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់នាង។ ក្នុងរឿងនេះ ការលះបង់គឺជាអំណោយដែលមានតម្លៃបំផុត ដែលពួកគេបានផ្តល់ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ កាយវិការនៃការលះបង់របស់អ្នកទាំងពីរ សុទ្ធតែបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ។ រឿងនេះបានរំឭកយើង អំពីអំណោយនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលហោរទាំង៣(ឬអ្នកប្រាជ្ញទាំងបី) បានយកមកថ្វាយព្រះយេស៊ូវ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គទើបតែបានប្រសូត ដោយសេចក្តីបរិសុទ្ធ(មើល ម៉ាថាយ ២:១,១១)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានចម្រើនវ័យធំឡើង ហើយក៏បានលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ សម្រាប់លោកិយទាំងមូល។ ក្នុងការរស់នៅរបស់យើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ…
Read article
អំណោយដែលល្អបំផុត
“មើល នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ហើយព្រះនាមបុត្រនោះត្រូវហៅថា អេម៉ាញូអែល” ដែលប្រែថា ព្រះអង្គទ្រង់គង់ជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ។ ម៉ាថាយ ១:២៣
Read article
ព្រះបន្ទូលសន្យាដែលកម្សាន្តចិត្តបំផុត
យ៉ូស្វេ ១:១-៩ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង ទ្រង់គង់ជាមួយនៅកន្លែងណា ដែលឯងទៅផង។ យ៉ូស្វេ ១:៩ កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានទៅលេងតំបន់ចតុកោណ ដែលនៅសហរដ្ឋអាមេរិកមានតែកន្លែងនេះប៉ុណ្ណោះ ដែលមានរដ្ឋ៤ប្រសព្វគ្នា ក្នុងទីតាំងតែមួយ។ ពេលនោះ ស្វាមីខ្ញុំក៏បានទៅឈរនៅជ្រុងដែលគេដាក់ផ្លាកទឹកដីរដ្ឋអារីហ្សូណា កូនប្រុសច្បងរបស់ខ្ញុំ ក៏បានលោតចូលទៅក្នុងទឹកដីរដ្ឋយូតាហ។ ចំណែកកូនពៅរបស់ខ្ញុំក៏បានកាន់ដៃខ្ញុំខណៈពេលដែលយើងបោះជំហានចូលរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ។ ពេលដែលខ្ញុំស្ទុះរត់ចូលទៅក្នុងទឹកដីរដ្ឋញ៉ូមិចស៊ីកូ កូនពៅរបស់ខ្ញុំក៏បានលាន់មាត់ថា “ម៉ាក់ កូនមិននឹកស្មានសោះថា ម៉ាក់ទុកកូនចោលនៅក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ!” ពេលនោះ យើងឈរជាមួយគ្នា នៅក្នុងរដ្ឋផ្សេងគ្នា ហើយសំណើចរបស់យើងបានលាន់ឮក្នុងរដ្ឋទាំង៤ក្នុងពេលតែមួយ។ សព្វថ្ងៃ កូនៗរបស់ខ្ញុំពេញវ័យ ហើយបានចេញទៅរស់នៅខាងក្រៅ។ ខ្ញុំមានការដឹងគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ចំពោះព្រះបន្ទូលដែលបានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងយាងទៅជាមួយរាស្រ្តព្រះអង្គ គ្រប់ទីកន្លែងដែលពួកគេទៅដល់។ បន្ទាប់ពីលោកម៉ូសេលាចាកលោក ព្រះទ្រង់ក៏បានត្រាស់ហៅលោកយ៉ូស្វេ ឲ្យដឹកនាំរាស្រ្តព្រះអង្គ ហើយបានធានាដល់គាត់ថា ព្រះអង្គនឹងមានព្រះវត្តមាននៅជាមួយគាត់ជានិច្ច(យ៉ូស្វេ ១:១-៤)។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯង ដូចជាបាននៅជាមួយនឹងម៉ូសេដែរ អញមិនដែលខាននឹងប្រោសឯង ក៏មិនដែលបោះបង់ចោលឯងឡើយ”(ខ.៥)។ ព្រះអង្គជ្រាបថា លោកយ៉ូស្វេនឹងមានការសង្ស័យ និងការភ័យខ្លាច ក្នុងនាមគាត់ជាអ្នកដឹកនាំថ្មី របស់រាស្រ្តព្រះអង្គ បានជាព្រះអង្គសង់គ្រឹះនៃសេចក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់គាត់ ផ្អែកទៅលើព្រះបន្ទូលដែលបានធានាថា “តើអញមិនបានបង្គាប់ឯងទេឬអី ដូច្នេះចូរឲ្យមានកំឡាំង និងចិត្តក្លាហានចុះ កុំឲ្យខ្លាចឡើយ…
Read article
ពន្លឺរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងជ្រលងងងឹត
ទំនុកដំកើង ២៣ មានពរហើយ សាសន៍ណាដែល…ដើរនៅក្នុងពន្លឺនៃព្រះភក្ត្រទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ៨៩:១៥ កាលអ្នកស្រីអ៊ីឡេន(Elaine) បានទៅពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា គាត់មានជំងឺមហារីកដំណាក់កាលចុងក្រោយ គាត់ និងស្វាមីរបស់គាត់ គឺលោក ឆាក់(Chuck) ក៏បានដឹងថា មិនយូរទេ គាត់នឹងបានទៅរស់នៅជាមួយព្រះយេស៊ូវហើយ។ អ្នកទាំងពីរបានឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំងមកលើព្រះបន្ទូលសន្យា ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ ដែលព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយពួកគេ ក្នុងការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេជាមួយគ្នា ឆ្លងកាត់ជ្រលងដែលជ្រៅបំផុត និងពិបាកបំផុត នៃការរស់នៅជាមួយគ្នាបាន៥៤ឆ្នាំ។ ពួកគេក៏មានសេចក្តីសង្ឃឹម ផ្អែកទៅលើការពិតដែលថា អ្នកស្រីអ៊ីឡេនបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីទៅរស់នៅជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដោយបានទទួលជឿព្រះអង្គ ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ។ ក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់ភរិយាគាត់ លោកឆាក់បានចែកចាយថា គាត់នៅតែបន្តធ្វើដំណើរ “កាត់តាមជ្រលងម្លប់នៃសេចក្តីស្លាប់”(ទំនុកដំកើង ២៣:៤)។ ភរិយាគាត់បានទៅរស់នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ហើយ។ តែ “ស្រមោលនៃសេចក្តីស្លាប់” នៅតែជាប់មានក្នុងជីវិតគាត់ និងអ្នកផ្សេងទៀតដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្នកស្រីអ៊ីឡេន។ ខណៈពេលដែលយើងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជ្រលងម្លប់នៃសេចក្តីស្លាប់ តើយើងអាចរកឃើញប្រភពនៃពន្លឺនៅកន្លែងណា? សាវ័កយ៉ូហានបានប្រកាសថា “ព្រះទ្រង់ជាពន្លឺភ្លឺ គ្មានសេចក្តីងងឹតណា នៅក្នុងទ្រង់សោះ”(១យ៉ូហាន ១:៥)។ ហើយក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ៨:១២ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាសថា “ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ៍ អ្នកណាដែលតាមខ្ញុំ នោះមិនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ…
Read article
ការចុះចូលស្តាប់បង្គាប់ព្រះយេស៊ូវ
យេរេមា ៣៨:១៧-២៣ សូមស្តាប់ព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ា តាមសេចក្តីដែលទូលបង្គំទូលដល់ទ្រង់ចុះ នោះទ្រង់នឹងបានសេចក្តីសុខ ហើយនឹងមានព្រះជន្មនៅ។ យេរេមា ៣៨:២០ កាលពីឆ្នាំ១៩៥១ វេជ្ជបណ្ឌិតរបស់លោក យ៉ូសែប ស្តាលីន(Joseph Stalin) បានដាស់តឿនគាត់ ឲ្យកាត់បន្ថយបន្ទុកការងារ ដើម្បីថែរក្សាសុខភាពឲ្យបានល្អ។ អ្នកដឹកនាំសហភាពសូវៀតរូបនេះ ក៏បានចោទប្រកាន់គ្រូពេទ្យនោះថា ជាគិញសម្ងាត់របស់សត្រូវ ហើយក៏បានឲ្យគេចាប់ខ្លួនគាត់។ អ្នកដឹកនាំផ្តាច់ការនេះបានកៀបសង្កត់មនុស្សជាច្រើន ដោយការកុហករបស់ខ្លួន បានជាមិនអាចទទួលយកការពិត ហើយក៏បានកម្ចាត់មនុស្សដែលនិយាយការពិត អស់ច្រើននាក់ហើយ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីពិតនៅតែមានជ័យជម្នះមកលើគាត់។ លោកស្តាលីនក៏បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងឆ្នាំ១៩៥៣។ ហោរាយេរេមាក៏ត្រូវគេចាប់ខ្លួន ដោយសារគាត់បានថ្លែងទំនាយជាសេចក្តីពិត ហើយក៏បានជាប់ច្រវាក់(យេរេមា ៣៨:១-៦ ៤០:១)។ កាលនោះ គាត់បានទូលស្តេចសេដេគា ជាស្តេចយូដាថា “សូមស្តាប់ព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ា តាមសេចក្តីដែលទូលបង្គំទូលដល់ទ្រង់ចុះ នោះទ្រង់នឹងបានសេចក្តីសុខ ហើយនឹងមានព្រះជន្មនៅ”(៣៨:២០)។ ការដែលស្តេចអង្គនេះមិនបានចុះចាញ់កងទ័ពសត្រូវដែលកំពុងឡោមព័ទ្ធទីក្រុងរបស់ទ្រង់ បានបណ្តាលឲ្យទ្រង់ជួបរឿងកាន់តែអាក្រក់។ គឺដូចដែលហោរាយេរេមាបានព្រមានទ្រង់ថា “គេនឹងនាំភរិយា និងព្រះរាជ្យបុត្ររបស់ទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន ចេញទៅឯពួកខាល់ដេ ហើយអង្គទ្រង់ក៏មិនរួចពីកណ្តាប់ដៃគេដែរ”(ខ.២៣)។ ស្តេចសេដេគាបានបដិសេធន៍មិនព្រមធ្វើតាមសេចក្តីពិតនេះ។ ទីបំផុត ពួកសាសន៍បាប៊ីឡូនក៏បានចាប់ព្រះកាយទ្រង់ សម្លាប់បុត្រារបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ហើយក៏បានដុតបំផ្លាញទីក្រុងទ្រង់ចោល(ជំពូក៣៩)។ រឿងនេះបានបង្រៀនយើងថា មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែប្រឈមមុខដាក់ការសម្រេចចិត្ត…
Read article