ចាប់ពីក្បាល ទៅដល់បេះដូង
កាលនៅពីក្មេង គ្រូព្យាណូររបស់ខ្ញុំមានការតឹងរឹងខ្លាំង ផ្នែកទន្ទេញមេរៀនឲ្យចាំ។ បើខ្ញុំគ្រាន់តែអាចដេញបទចម្រៀងណាមួយ តាមក្រដាសភ្លេង មិនឲ្យមានខុស នោះគាត់មិនអាចទទួលយកបានឡើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំត្រូវតែលេងបទចម្រៀងជាច្រើន ដោយរលូន តាមការចងចាំរបស់ខ្ញុំ។ បានជាគាត់ឲ្យខ្ញុំធ្វើដូចនេះ គឺដោយសារពេលដែលគាត់ឲ្យសិស្សរបស់គាត់លេងព្យាណូ គាត់មិនចង់ឮពួកគេនិយាយថា “អ្នកគ្រូ ឲ្យខ្ញុំសុំទោស ខ្ញុំមិនអាចលេងបទនោះ ដោយគ្មានក្រដាសចម្រៀងបានឡើយ”។ ពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំក៏បានទន្ទេញខគម្ពីរឲ្យចាំផងដែរ ដូចជាបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៩:១១ ជាដើម។ កាលនោះដោយសារការយល់ដឹងរបស់ខ្ញុំមានកំណត់ នោះខ្ញុំបានជឿថា ការចងចាំព្រះគម្ពីរដ៏សាមញ្ញនេះ អាចបញ្ជៀសខ្ញុំឲ្យរួចពីបាប។ ខ្ញុំបានខិតខំទន្ទេញខគម្ពីរឲ្យចាំ រហូតដល់ពេលខ្ញុំបានទទួល សៀវភៅរឿងព្រះគម្ពីរមូឌី ជារង្វាន់ទៀតផង។ ការទន្ទេញខគម្ពីរជាទម្លាប់ដ៏ល្អ ដែលយើងត្រូវមាន ប៉ុន្តែ បើគ្រាន់តែទន្ទេញខគម្ពីរឲ្យចាំ នោះយើងមិនអាចជៀសផុតពីអំពើបាបឡើយ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលរង្វាន់សម្រាប់ការសូត្រខគម្ពីរចងចាំហើយ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការទន្ទេញខគម្ពីរឲ្យចាំក្នុងខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ អាចកែប្រែអាកប្បកិរិយ៉ារបស់ខ្ញុំបានតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត ការទន្ទេញខគម្ពីរនាំឲ្យមានចំណេះដឹង ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនខ្ញុំកំពុងមានកំហុស ជាជាងនាំឲ្យខ្ញុំឈ្នះបាប។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវតែឲ្យព្រះបន្ទូលព្រះ ជ្រួតជ្រៀបពេញក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ពោលគឺ ខ្ញុំត្រូវតែយល់អត្ថន័យនៃព្រះបន្ទូល ហើយកំណត់ចាំ “ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ” ដូចដែលអ្នកភ្លេងបានកំណត់ចាំបទភ្លេងណាមួយ…
Read articleរឿងប្រលោមលោក
ស្រ្តីម៉េមាយ នៅសម័យសញ្ញាចាស់ ច្រើនតែរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ។ ជាក់ស្តែង នាងរស់ និងនាងណាអូមី ដែលជាម្តាយក្មេករបស់នាង បានធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានភាពបែបនេះឯង បន្ទាប់ពីពួកគេសុទ្ធតែត្រូវប្តីស្លាប់ចោលដូចគ្នា។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានផែនការជួយលើកស្ទួយពួកគេឡើង ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យនាងរស់ក្លាយជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ នៃផែនការដែលធំជាងនេះទៅទៀត។ លោកបូអាស ជាម្ចាស់ដីដ៏មានស្តុកស្តម្ភ ដែលបានដឹងអំពីស្ថានភាពរបស់នាងរស់ ហើយក៏ចាប់អារម្មណ៍ទៅលើនាង(នាងរស់ ២:៥-១២) តែគាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលគាត់ភ្ញាក់ប្រែខ្លួនមក នៅពេលកណ្តាលអាធ្រាត ក៏ឃើញនាងដេកនៅចុងជើងរបស់គាត់(៣:៨)។ នាងបានសូមឲ្យគាត់ “បណ្តោយឲ្យផួយដណ្តប់” មកលើនាង ដើម្បីបញ្ជាក់ថា គាត់ស្ម័គ្រចិត្តធ្វើជា “អ្នកលោះ”នាង ក្នុងនាមជាញាតិសាច់ជិត(ខ.៩)។ ត្រង់ចំណុចនេះ នាងមិនគ្រាន់តែសុំការការពារពីគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានសុំឲ្យគាត់យកនាងជាភរិយាផងដែរ។ គាត់ក៏បានយល់ព្រមរៀបការជាមួយនាង(ខ.១១-១៣ ៤:១៣)។ រឿងនេះប្រហែលជារឿងប្រលោមលោក ដែលមិនសូវរ៉ូមែនទិកសម្រាប់អ្នកទេ។ ប៉ុន្តែ ការដែលនាងរស់បានសម្រេចចិត្ត ធ្វើតាមការណែនាំរបស់នាងណាអូមី(៣:៣-៦) បាននាំឲ្យមានព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗកើតឡើងបន្តគ្នាពីមួយទៅមួយ ធ្វើឲ្យនាងក្លាយជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ នៅក្នុងផែនការប្រោសលោះរបស់ព្រះ។ បន្ទាប់ពីនាងរស់បានរៀបការជាមួយលោកបូអាស ពួកគេក៏បង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់(ឈ្មោះ អូបេត) ដែលក្រោយមក ក៏បានក្លាយជាជីតារបស់ស្តេចដាវីឌ(៤:១៧)។ ជាច្រើនជំនាន់ក្រោយមក លោកយ៉ូសែបក៏បានចាប់កំណើតក្នុងខ្សែលោហិតនេះ ហើយក្លាយទៅជា “ឪពុកស្របច្បាប់” នៃបុត្ររបស់នាងម៉ារា(ម៉ាថាយ ១:១៦-១៧ លូកា…
Read articleលើសពីភាពត្រឹមត្រូវ និងយុត្តិធម៌
ស្ថានភាពនៃការងារ នៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ក្នុងអំឡុងសតវត្សទី១៩ ពិតជាមានភាពយ៉ាប់យឺនហួសប្រមាណ។ នៅពេលថ្ងៃ មានបុរស ស្រ្តី និងកុមារជាច្រើនបានទៅធ្វើការ ក្នុងរោងចក្រដែលមានគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន ហើយពេលយប់ ពួកគេត្រឡប់ទៅផ្ទះ ក្នុងសំណង់អាណាធិបតេយ្យដ៏កខ្វក់។ ថៅកែរោងចក្រជាច្រើន មិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះសុខមាលភាពរបស់កម្មករទេ។ ប៉ុន្តែ នៅសម័យនោះ ថៅកែក្រុមហ៊ុនស្ករសូកូឡាខាតបឺរី(Cadburys) មានមិនមានលក្ខណៈដូចចៅកែទាំងនេះទេ។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទនិកាយក្វេកខឺរ(Quaker) និងក្នុងនាមជាសហគ្រិន ដែលមានអំណោយទានខាងជំនួញ ពួកគេបានផ្តោតទៅលើ ការធ្វើឲ្យស្ថានភាពការងារ កាន់តែមានភាពល្អប្រសើរ សម្រាប់កម្មករទាំង២០០នាក់របស់ពួកគេ។ ក្រុមហ៊ុនខាតបឺរី បានសាងសង់រោងចក្រដែលមានលក្ខណៈសិល្បៈ ដែលបំពាក់ទៅដោយបន្ទប់ស្លៀកពាក់មានភ្លើងកំដៅ មានចង្រ្កានបាយ និងកន្លែងហាត់ប្រាណ។ ហើយដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់កម្មករ ពួកគេបានឲ្យកម្មករទាំងនោះ សិក្សាព្រះគម្ពីររួមគ្នា មុនពេលចាប់ផ្តើមធ្វើការ នៅថ្ងៃនីមួយៗ។ បទគម្ពីរកូល៉ុស ៤:១ បានប្រាប់យើងថា “ពួកចៅហ្វាយរាល់គ្នាអើយ ចូរបើកឲ្យដល់អ្នកបម្រើរបស់អ្នក តាមត្រឹមត្រូវ ហើយទៀងត្រង់ចុះ ដោយដឹងថា អ្នកក៏មានចៅហ្វាយ១នៅស្ថានសួគ៌ដែរ”។ ជាការពិតណាស់ ក្រុមហ៊ុនខាតបឺរី បានព្យាយាមផ្តល់ឲ្យនូវភាពយុត្តិធម៌ និងត្រឹមត្រូវ ដល់និយោជិតរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ ដោយសារពួកគេចង់ផ្គាប់ចិត្តព្រះ នោះពួកគេបានបោះជំហានលើសពីនេះទៅទៀត ដោយបំពេញសេចក្តីត្រូវការ ទាំងខាងសាច់ឈាម…
Read articleទីបន្ទាល់បួនដប់ម៉ាត់
អស់រយៈពេលជិត២០ឆ្នាំហើយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះ និងរូបថតមួយកំណាត់ខ្លួន របស់លោកដន ស្ម៊ីត(Dan Smith) នៅក្នុងខិតប័ណ្ណ ដែលគេបានបិទផ្សាយនៅតាមបណ្តាហាងកាហ្វេ កន្លែងបោកអ៊ុតខោអាវ និងកន្លែងជំនួញតូចៗជាច្រើន នៅទូទាំងទីក្រុងញូវយ៉ក។ ក្នុងខិតប័ណ្ណនីមួយៗ មានពាក្យស្លោកថា “លោកដន ស្ម៊ីត នឹងបង្រៀនអ្នកឲ្យចេះលេងហ្គីតា”។ ហេតុនេះហើយ បានជាលោកដនស្ម៊ីតមានការជាប់រវល់យ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការបង្រៀនសិស្សរបស់គាត់ ឲ្យចេះលេងហ្គីតា។ មានសិស្សដែលមានចិត្តក្លៀវក្លាជាច្រើន បានព្យួរខិតប័ណ្ណរបស់គាត់ នៅកន្លែងថ្មីៗទៀត។ ពួកគេបានសរសេរពាក្យស្លោកថា “លោកដន ស្ម៊ីតបានបង្រៀនខ្ញុំ ឲ្យចេះលេងហ្គីតា។ គាត់ក៏អាចបង្រៀនឲ្យអ្នកចេះផងដែរ”។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធមានពេញទៅដោយការកត់ត្រាអំពីមនុស្ស ដែលបានរៀបរាប់អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ សម្រាប់ពួកគេ។ ជាក់ស្តែង បទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក៩ បានចែងយ៉ាងច្បាស់ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានជួបបុរសម្នាក់ ដែលបានខ្វាក់ពីកំណើត ហើយទ្រង់បានប្រោសគាត់ឲ្យជា ដោយការអស្ចារ្យ(ខ.១-៧)។ បន្ទាប់ពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាប្រចាំតំបន់នោះ បានចោទសួរ ដោយការសង្ស័យញឹកញាប់ពេក បុរសនោះគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំដឹងតែប៉ុណ្ណេះថាពីដើមខ្ញុំខ្វាក់ តែឥឡូវនេះ ខ្ញុំមើលឃើញ”(ខ.២៥) ។ ប្រសិនបើអ្នកមានពាក្យតែបួនដប់ម៉ាត់ សម្រាប់រៀបរាប់អំពីការអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់អ្នក និងអាចធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃ តើអ្នកនឹងនិយាយថាដូចម្ត៉េច? ប្រហែលជាអ្នកចង់និយាយថា “ព្រះយេស៊ូវនឹងអត់ទោសបាបឲ្យអ្នក”…
Read articleសេចក្តីពិតអំពីផែនទី
ការប្រើឧបករណ៍កំណត់ទីតាំងពិភពលោក ដែលហៅកាត់ថា ជីភីអេ(GPS) គឺជាវិធីសាស្រ្តដ៏ជឿនលឿនបំផុត សម្រាប់ជួយឲ្យអ្នកដំណើរអាចរកឃើញផ្លូវល្អបំផុត ឆ្ពោះទៅកាន់គោលដៅរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនិងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ នៅតែប្រើផែនទីដើម្បីរកផ្លូវ តាមវិធីសាស្រ្តចាស់កំរិលដដែល។ ដោយសារតាមធម្មតា បងចេយ(Jay) ជាអ្នកបើកបរ នោះខ្ញុំមានតួនាទីបើកផែនទីរកមើលផ្លូវ។ ជាទូទៅ ខ្ញុំមិនពិបាករកមើលទិសដៅទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលឡានកំពុងបើកទៅមុខ ការរកទិសដៅហាក់ដូចជាមិនស្រួលប៉ុន្មានទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាយើង ត្រូវតែឈប់ឡានសិន ដើម្បីឲ្យដឹងថា យើងកំពុងនៅកន្លែងណា ពុំនោះទេខ្ញុំមិនអាចរកឃើញផ្លូវដែលងាយស្រួលបំផុតបានឡើយ ទោះបីខ្ញុំបានដឹង អំពីគោលដៅនៃការធ្វើដំណើររបស់យើងក៏ដោយ។ ដូចនេះ មុននឹងធ្វើដំណើរបន្តទៀត ខ្ញុំត្រូវដឹងថា យើងបានមកដល់ទីណាហើយ។ ការនេះក៏អាចកើតមាន ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ។ នៅពេលដែលយើងកំពុងព្យាយាមស្វែងរកផ្លូវ ដែលព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យយើងទៅ យើងចាំបាច់ត្រូវតែឈប់សិន ដើម្បីឲ្យដឹងថា ខ្លួនឯងបានធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណមកដល់ទីណាហើយ។ ពុំនោះទេ យើងងាយនឹងវង្វេង ចូលទៅកន្លែង ឬស្ថានភាពដែលយើងមិនចង់ចូល ឬក៏ចូលក្នុងទំនាក់ទំនងដែលយើងមិនចង់មាន។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀនពួកសិស្សទ្រង់ ឲ្យរកឃើញទិសដៅនៃជីវិត ហើយរកឃើញផ្លូវដើរ ដោយឆ្លងកាត់អន្ទាក់ និងសេចក្តីល្បួងរបស់លោកិយនេះ ហេតុនេះហើយ ជាញឹកញាប់ទ្រង់មានបន្ទូលថា “កុំ” ដែលមានន័យថា “ចូរឈប់” ដូចជា “ឈប់រអ៊ូ” “ឈប់កាត់សេចក្តីតាមរយៈសម្បកខាងក្រៅ”…
Read articleការត្រាសហៅឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនឡើង
នាពេលព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃមួយ ក្នុងសរទរដូវ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងបើកឡានទៅធ្វើការ ទាំងនៅងងឹតនៅឡើយ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលមានវត្ថុពណ៌ត្នោតមកនៅខាងមុខឡាន ហើយខ្ញុំក៏ឮសម្លេងរបស់អ្វីម្យ៉ាងមកទង្គិចនឹងឡានរបស់ខ្ញុំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ឡានរបស់ខ្ញុំបានបើកប៉ះសត្វក្តាន់មួយក្បាល ក្នុងល្បឿន១១២គីឡូមែតក្នុង១ម៉ោង។ វាគ្រាន់តែជាការបើកកៀរសត្វក្តាន់ តែឡានខ្ញុំមិនមានការខូចខាតឡើយ(ហើយខ្ញុំយល់ថា សត្វក្តាន់នោះ ក៏មិនមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីដែរ) ប៉ុន្តែ ហេតុការណ៍នេះ ពិតជាបានពញ្ញាក់ស្មារតីខ្ញុំមែន។ ខ្ញុំមានទម្លាប់បើកបរទៅធ្វើការ តាមធម្មតា “ដោយមិនសូវខ្វល់ពីអ្វីច្រើនទេ” ប៉ុន្តែ ហេតុការណ៍ដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលនេះ ពិតជាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួន។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំមានស្មារតីប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចក្នុងការបើកបរ។ វាបានដាស់សតិរបស់ខ្ញុំ ទោះខ្ញុំមិនចង់ឲ្យរឿងនេះកើតឡើងក៏ដោយ។ លោកសាវកពេត្រុសបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវការដាស់ឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនប្រភេទមួយទៀត គឺការដាស់តឿន ឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះអ្វីដែលយើងមិនចូលចិត្ត តែការដាស់តឿននេះមានភាពចាំបាច់ចំពោះយើងណាស់។ លោកបានក្រើនរំឭកយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងត្រូវតតាំងជាមួយសត្រូវដ៏មានអំណាច បានជាគាត់ដាស់តឿនយើងថា “ចូរឲ្យដឹងខ្លួន ហើយចាំយាមចុះ ព្រោះអារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា វាតែងដើរក្រវែលទាំងគ្រហឹមដូចជាសិង្ហ ដើម្បីនឹងរកអ្នកណាដែលវានឹងត្របាក់លេបបាន”(១ពេត្រុស ៥:៨)។ នេះគឺជាការត្រាស់ហៅ ឲ្យភ្ញាក់ខ្លួនឡើង ហើយមើលឃើញគ្រោះថ្នាក់ដែលនៅខាងមុខ ព្រមទាំងប្រុងប្រៀបជាស្រេចសម្រាប់ការវាយប្រហាររបស់វា។ ទាល់តែយើងបានដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលយើងត្រូវប្រឈមមុខជារៀងរាល់ថ្ងៃ ទើបយើងដឹងថា ខ្លួនត្រូវស្វែងរកជំនួយពីព្រះ។ ហើយលុះត្រាតែយើងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ទើបយើងពឹងផ្អែកទៅលើកម្លាំងនៃព្រះអម្ចាស់នៃយើង ដែលទ្រង់មានអំណាចអស្ចារ្យជាងខ្មាំងសត្រូវខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។–Bill…
Read article