ឱមនុស្សល្ងីល្ងើអើយ!
ខ្ញុំយល់ថា ព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេស៊ូវ ហាក់ដូចជាផ្ទុយនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រោះទ្រង់មានចិត្តសុភាពណាស់(ម៉ាថាយ ១៩:១៣-១៥) តែទ្រង់បានហៅអ្នកខ្លះថា មនុស្សល្ងីល្ងើ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារពាក្យនេះត្រូវបានប្រើជាច្រើនដង នៅក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អ នោះព្រះអម្ចាស់បានប្រើពាក្យធ្ងន់ៗដូចនេះ ដើម្បីបកស្រាយអំពីមនុស្សដែលទ្រង់កំពុងមានបន្ទូល ជាពិសេស គឺពួកផារិស៊ីតែម្តង(មើលម៉ាថាយ ២៣:១៧-១៩ លូកា ១១:៣៩-៤០)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រើពាក្យ មនុស្សល្ងីល្ងើ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូច បន្ទាប់ពីទ្រង់បានមានបន្ទូលព្រមានបុរសម្នាក់ អំពីការស្រែកឃ្លានចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិ(លូកា ១២:១៣-២១)។ គាត់ជាមនុស្សល្ងីល្ងើ មិនមែនដោយសារគាត់បានពង្រីកជង្រុកឲ្យកាន់តែធំ ដើម្បីដាក់ផលដំណាំដ៏បរិបូររបស់ខ្លួននោះឡើយ(ខ.១៦-១៨)។ តែបើគាត់ទុកផលដំណាំទាំងនោះ នៅកណ្តាលវាល ឲ្យមានការខូចខាត ដោយសារអាកាសធាតុ នោះគាត់គឺជាមនុស្សល្ងីល្ងើហើយ។ ហើយគាត់ក៏មិនល្ងង់ដែរ នៅពេលដែលគាត់យល់ថា ផលដំណាំដ៏ច្រើននោះ ល្មមទុកសម្រាប់ឲ្យគាត់ប្រើប្រាស់ជាយូរឆ្នាំទៅមុខទៀតនោះ(ខ.១៩)។ និយាយរួម យើងបានទទួលការជំរុញ ឲ្យយកតម្រាប់តាម សត្វស្រម៉ោច នៅក្នុងការ “រក្សាទុក” ស្បៀងអាហារ(សុភាសិត ៦:៦-៨)។ តើមនុស្សមានភាពល្ងីល្ងើ ដោយសារកត្តាអ្វីខ្លះ? គឺដោយសារពួកគេមិនសម្លឹងទៅរកព្រះ។ ពួកគេត្រូវបានហៅថា មនុស្សល្ងីល្ងើ គឺដោយសារពួកគេមិនបានដឹងទេថា ជីវិតរបស់ខ្លួនកំពុងស្ថិតក្នុងព្រះហស្ថព្រះ។ ពេលដែលគាត់កំពុងរវល់រៀបគម្រោងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីឲ្យជីវិតមានភាពស្រណុកស្រួល នៅលើផែនដីនេះ គាត់មិនបានរៀបផែនការណ៍ សម្រាប់ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចទេ…
Read articleបទគម្ពីរទាំង១០ដែលគេស្វែងរកជាងគេ
បាយប៊លហ្គេតវេយ(BibleGateway) គឺជាប្រភពនៃអត្ថបទព្រះគម្ពីរ នៅលើប្រព័ន្ធអ៊ីនធ័រណិត ដែលមានអ្នកចូលទស្សនាជាទម្លាប់ក្នុងមួយខែ ៨លាននាក់។ កាលពីបួនប្រាំឆ្នាំមុន គេបានរកឃើញថា បទគម្ពីរ យ៉ូហាន ៣:១៦ គឹជាខគម្ពីរដែលគេបានស្វែងរកខ្លាំងជាងគេ នៅក្នុងគេហទំព័រនោះ។ ខ្ញុំយល់ថា គេមិនគួរមានចិត្តភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលបានដឹងថា ខគម្ពីរនោះស្ថិតក្នុងលំដាប់ថ្នាក់ទី១ ក្នុងបញ្ជីនៃការស្វែងរកឡើយ។ បទគម្ពីរនេះបានចែងឲ្យយើងដឹងថា ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម្ល៉េះ បានជាទ្រង់ប្រ ទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប ហើយប្រទានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចដល់យើង។ គេក៏បានរកឃើញផងដែរថា ខគម្ពីរទី១០ដែលគេស្វែងរកខ្លាំងជាងគេ គឺម៉ាថាយ ២៨:១៩ ដែលនិយាយអំពីមហាបេសកកម្ម ដែលព្រះយេស៊ូវបង្គាប់អ្នកដើរតាមទ្រង់ ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ គឺដូចដែលចែងថា “ដូច្នេះ ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍”(ម៉ាថាយ ២៨:១៩)។ ក្នុងចំណោមខគម្ពីរទាំង១០ ដែលគេបានស្វែងរកខ្លាំងជាងគេ ក៏មានបទគម្ពីរ យេរេមា ២៩:១១ និង រ៉ូម ៨:២៨ ដែលចែងអំពីផែនការណ៍ និងបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះរាស្រ្តទ្រង់។ បទគម្ពីរមានផ្ទុកទៅដោយសេចក្តីពិត សម្រាប់ឲ្យយើងស្វែងរក និងចែកចាយ។ នៅក្នុងទំនុកតម្កើង ១១៩ ដែលជាជំពូកវែងជាងគេ ក្នុងព្រះគម្ពីរ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកតម្កើងបានចែកចាយ អំពីគំនិតរបស់ខ្លួនអំពីព្រះបន្ទូល និងសេចក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្លួន…
Read articleអ្នកចាំចាប់
ជីវិតមនុស្សប្រៀបបាននឹងសហគ្រាសដ៏ប្រថុយប្រថានមួយ។ ជួនកាល យើងហោះហើរយ៉ាងខ្ពស់ត្រដែត ដោយការអរសប្បាយនឹងជោគជ័យរបស់យើង។ តែក្រោយមក យើងក៏ធ្លាក់ចុះវិញភ្លាម ចូលទៅក្នុងការខកចិត្តដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ និងចូលទៅក្នុងបរាជ័យដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច បណ្តាលឲ្យចិត្តយើងមានការងឿងឆ្ងល់ថា តើនៅមានអ្វីគួរឲ្យយើងសង្ឃឹមទៀតទេ។ នៅក្នុងកម្មវិធីបុណ្យសព កាលពីពេលថ្មីៗនេះ លោកគ្រូគង្វាលបានចែកចាយ អំពីរឿងរបស់អ្នកលេងសៀកយោលទោងម្នាក់។ អ្នកសម្តែងរូបនេះ បានទទួលស្គាល់ថា ទោះបីជាគេបានយល់ថា គាត់គឺជាតារាដែលរះនៅក្នុងកម្មវិធីសម្តែងក៏ដោយ ក៏មិត្តរួមក្រុមរបស់គាត់ ទើបជាតារាដ៏ពិត ព្រោះអ្នកនោះបានយោលទោងមួយទៀត សំដៅទៅចាប់ គាត់យ៉ាងជាប់ ពេលគាត់ហក់ចេញពីទោងរបស់ខ្លួន ដើម្បីផ្តល់ការធានាថា គាត់នឹងចុះទៅដីវិញយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព។ គាត់បានពន្យល់ថា ការជឿជាក់ គឺជាគន្លឹះនៃការលេងសៀកនោះ។ អ្នកលោតចេញពីទោងត្រូវជឿជាក់ថា អ្នកចាំចាប់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ហើយអាចចាប់គាត់ ដោយដៃទាំងទ្វេរ។ ការស្លាប់គឺប្រៀបបានទៅនឹងការជឿជាក់ថា ព្រះទ្រង់គឺជាអ្នកចាំចាប់យើងមិនឲ្យធ្លាក់។ បន្ទាប់ពីយើងបានហោះហើរឡើងក្នុងជីវិត យើងអាចសំឡឹងឆ្ពោះទៅរកព្រះ ដែលកំពុងលាព្រះហស្ថ ចាំចាប់អ្នកដើរតាមទ្រង់ឲ្យជាប់ ហើយទាញយើងចេញដោយសុវត្ថិភាព មករកព្រះអង្គទ្រង់ជារៀងរហូត។ ខ្ញុំចូលចិត្តការប្រៀបធៀបដូចនេះ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំព្រះបន្ទូលកម្សាន្តចិត្តនៃព្រះយេស៊ូវ ចំពោះពួកសិស្សទ្រង់ថា “កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភឡើយ … ខ្ញុំទៅរៀបកន្លែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា … ខ្ញុំនឹងត្រឡប់មកវិញ នឹងទទួលអ្នករាល់គ្នាទៅឯខ្ញុំ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបាននៅកន្លែងដែលខ្ញុំនៅនោះដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:១-៣)។ ជីវិតមនុស្សគឺពិតជាប្រៀបបាននឹងការធ្វើជំនួញដ៏ប្រថុយប្រថាន តែសូមទទួលការលើកទឹកចិត្តថា បើអ្នកមានជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទហើយ…
Read articleការអបអរចំពោះផលផ្លែ
យើងងាយនឹងមានវិញ្ញាណរិះគន់ ចំពោះអ្នកដទៃ ដែលមិនមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ តាមការរំពឹងទុករបស់យើង។ យើងងាយនឹងរកមើលឃើញចំណុចសំខាន់ៗដែលមានបញ្ហា ដែលត្រូវការការកែតម្រូវ តែយើងក៏ចាំបាច់ត្រូវធ្វើការកត់សំគាល់ ចំពោះការអ្វីដែលត្រឹមត្រូវផងដែរ។ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់សាវ័កប៉ុល ជាញឹកញាប់ គាត់ចាំបាច់ត្រូវកែតម្រង់ពួកជំនុំ តែគាត់ក៏អបអរចំពោះការអ្វីដែលមានភាពល្អប្រសើរផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ នៅក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្ញើរទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស គាត់បានបញ្ជាក់ថា ដំណឹងល្អបានចាក់ឫសចូលក្នុងជីវិតរបស់អ្នកជឿព្រះ នៅក្រុងនោះ ហើយកំពុងបង្កើតផលផ្លែ(១:៦)។ គាត់បានអបអរពួកគេ ដោយថ្វាយការអរព្រះគុណដល់ព្រះ ចំពោះការរីកលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ។ ពួកគេបានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយពេលនោះ កំពុងតយុទ្ធប្រឆាំងនឹងពួកគ្រូក្លែងក្លាយ(២:៦-៨)។ គាត់បានអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ដោយសារពួកគេមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងជាប់លាប់ ចំពោះពួកបរិសុទ្ធ ហើយបានធ្វើការផ្គត់ផ្គង់ ដោយការលះបង់ចំពោះពួកគេ(១:៤)។ សាវ័កប៉ុលក៏បានអរព្រះគុណព្រះ ចំពោះសេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស ដែលបានកើតចេញពីសេចក្តីសង្ឃឹម ដោយដឹងការពិត និងទទួលការធានាថា ជីវិតមិនមែនមានតែក្នុងលោកិយនេះទេ(១:៥)។ សូមឲ្យថ្ងៃនេះ យើងមានឱកាសសង្កេតមើលបងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើង។ យើងអាចមានការរិះគន់ស្ថាបនាពួកគេ ឬអបអរចំពោះការរីកលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ។ សូមយើងចំណាយពេលអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ចំពោះការដែលដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានចាក់ឫសចូលក្នុងជីវិតពួកគេ ហើយកំពុងបង្កើតផលផ្លៃ។-Marvin Williams
Read articleអ្វីដែលអស្ចារ្យបំផុត
តើមានអ្វីដែលអស្ចារ្យបំផុត នៅក្នុងវិស័យកីឡា? តើការទទួលតំណែងជើងឯកឬ? តើឯកត្តកម្មឬ? ឬមួយការមានកិត្តិយស? នៅក្នុងទីលានប្រកួតកីឡាបាល់បោះផាលេស្ត្រា(Palestra) នៃសកលវិទ្យាល័យផេនស៊ីលវានា(Pennsylvania) គេបានដាក់ពាក្យស្លោកមួយ ព្យួរនៅលើជញ្ជាំង ដែលនាំឲ្យគេមានទស្សនៈខុសប្លែកមួយ អំពីភាពអស្ចារ្យបំផុត នៅក្នុងវិស័យកីឡា។ ពាក្យស្លោកនោះចែងថា “ការឈ្នះការប្រកួត គឺមានភាពអស្ចារ្យ។ ការចូលរួមប្រកួត គឺកាន់តែមានភាពអស្ចារ្យ។ តែការចូលចិត្តការប្រកួតកីឡា គឺមានភាពអស្ចារ្យបំផុត”។ ពាក្យស្លោកនេះបានធ្វើ ការរំឭកឡើងវិញថា និយាយរួម កីឡាគឺគ្រាន់តែជាការប្រកួត ដែលយើងបានលេង ដោយអំណរកាលនៅពីក្មេង។ មានអ្នកដឹកនាំសាសនាម្នាក់បានមកល្បងសួរព្រះយេស៊ូវ អំពីភាពអស្ចារ្យបំផុត ដោយពាក្យថា “ក្នុងបណ្តាក្រឹត្យវិន័យ តើបញ្ញត្តណាដែលយ៉ាងសំខាន់បំផុត?”(ម៉ាថាយ ២២:៣៦)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតប ដោយលើកទឹកចិត្តអ្នកដឹកនាំរូបនោះ ឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “«ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង» នេះជាបញ្ញត្តយ៉ាងសំខាន់ទី១ ហើយបញ្ញត្តទី២ក៏បែបដូចគ្នា គឺថា «ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង»”(ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩)។ ទោះសេចក្តីជំនឿដែលយើងមានក្នុងព្រះគ្រីស្ទ បានបណ្តាលចិត្តយើងឲ្យធ្វើការអ្វីផ្សេងទៀតក៏ដោយ ក៏យើងមិនអាចធ្វើការអ្វីឲ្យអស្ចារ្យជាងការបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងឡើយ ព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់បង្ហាញបំណងព្រះហឫទ័យ នៃព្រះវរបិតាដ៏បរិសុទ្ធនៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ និយាយរួម “ព្រះជាសេចក្តីស្រឡាញ់”(១យ៉ូហាន ៤:៨)។ យើងងាយនឹងភ្លេចក្រឹត្យវិន័យនេះ ដោយសាររវល់ធ្វើកិច្ចការដែលមិនសូវសំខាន់ជាង…
Read articleសោភ័នភាពក្នុងពួកជំនុំ
ពេលខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំ គឺជេយ(Jay)បានសម្រេចចិត្តសង់ផ្ទះថ្មីមួយខ្នង យើងមិនបានជ្រើសរើសមិត្តភ័ក្រ ឬសមាជិកគ្រួសារ ដែលចូលចិត្តធ្វើការផ្នែកសំណង់ទេ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបានជួលជាងសំណង់ដ៏មានជំនាញម្នាក់ ដើម្បីសាងសង់ផ្ទះ ដែលអាចដំណើរការបាន និងមានភាពស្រស់ស្អាត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សោភ័នភាពនៃអគារព្រះវិហារ មិនតែងតែត្រូវបានគេចាត់ទុកជាអទិភាពជានិច្ច ឡើយ។ អ្នកខ្លះយល់ថា សោភ័នភាពនៃអាគារព្រះវិហារ គឺគ្មានភាពចាំបាច់ទេ ហេតុនេះហើយបានជា ការតុបតែង ឬលម្អអាគារព្រះវិហារ ត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាការខ្ជះខ្ជាយប្រាក់កាស។ ប៉ុន្តែ ព្រះមិនបានមានព្រះហឫទ័យដូចនោះឡើយ ពេលទ្រង់បង្កើតកន្លែងថ្វាយបង្គំ សម្រាប់សាសន៍ អ៊ីស្រាអែល នៅសម័យបុរាណ។ ទ្រង់មិនមែនចេះតែជ្រើសរើសមនុស្ស ឲ្យសាងសង់រោងដ៏សាមញ្ញឡើយ។ តែទ្រង់បានចាត់តាំងពួកជាងដ៏ចំណាន គឺលោកបេតសាលាល និងលោកអូហូលីអាប់(និក្ខមនំ ៣៦:១) ឲ្យធ្វើការលម្អរោងឧបោសថ ដោយយកក្រណាត់ដ៏មានតម្លៃមកធ្វើវាំងនន និងយកមាសសុទ្ធឆ្លាក់ធ្វើជាគ្រឿងលម្អ ដែលមានក្បូរក្បាច់រចនាយ៉ាងលម្អិត និងល្អប្រណិត(៣៧:១៧-២០)។ ខ្ញុំយល់ថា នៅសម័យនោះ សោភ័នភាពមានសារៈសំខាន់ ព្រោះវាបានក្រើនរំឭកបណ្តាជនថា ព្រះទ្រង់សក្តិសមនឹងឲ្យពួកគេថ្វាយបង្គំ ។ ក្នុងអំឡុងសម័យវិលវល់ នៅវាលរហោស្ថាន ដ៏ក្តៅហួតហែង និងមានដីហុយទ្រលោម ពួកគេត្រូវការការក្រើនរំឭកអំពីអំណាចចេស្តាព្រះ។ សោភ័នភាពខាងវិញ្ញាណដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះមាន នៅក្នុងការថ្វាយបង្គំសព្វថ្ងៃនេះ អាចមានបុព្វហេតុ ដូចនៅសម័យនោះដែរ។…
Read article