លក្ខណៈសម្បត្តិ ក្នុងពេលប្រកួតកីឡា
លោកក្លេយតុន ខេឌ្រិក-ហូមស៍ (Clayton Kendrick-Holms) គឺជាគ្រូបង្វិកកីឡាបាល់ទាត់ម្នាក់ ដែលបានកសាងក្រុមកីឡារបស់ខ្លួន ដោយបង្រៀនសមាជិកក្រុមម្នាក់ៗឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិល្អៗ ។ ក្នុងក្រុមរបស់គាត់ គេមិនបានប៉ាក់ឈ្មោះរបស់កីឡាករទាំងនោះ នៅលើខ្នងនៃអាវយឺតរបស់ពួកគេទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានសរសេរពាក្យ ដូចជា “គ្រួសារ” “ការគោរព” “ការទទួលខុសត្រូវ” និង “លក្ខណៈ សម្បតិ្ត”ជាដើម ។ មុនពេលការប្រកួតចាប់ផ្តើមម្តងៗ គ្រូបង្វិករូបនេះ តែងតែរំឭកក្រុមរបស់គាត់ ឲ្យប្រកួត តាមគោលការណ៍ទាំងនោះឯង ។ សាវ័កពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្ត គ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗ ឲ្យមានលក្ខណៈសម្បត្តិល្អៗ (២ពេត្រុស ១:៥-៧) នៅក្នុងជីវិត ដែលរស់នៅដោយជំនឿ ដែលមានដូចជា : សេចក្តីទៀងត្រង់ : ដោយអនុញាតឲ្យព្រះកែច្នៃឲ្យយើងមានលក្ខណៈសម្បត្តិលេចធ្លោ ។ ការមានដំរិះ : ដោយសិក្សាព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីឲ្យមានប្រាជ្ញា ដើម្បីតយុទ្ធនឹងភាពខុសឆ្គង ។ មានភាពអត់សង្កត់ : ដោយកោតខ្លាចព្រះយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីឲ្យយើងជ្រើសរើសលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលកោតខ្លាចព្រះ ។ សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួន : ដោយមានសេចក្តីសង្ឃឹម…
Read articleវិន័យរបស់លោកវូឌិន
លោកចន វូឌិន(John Wooden) គឺជាគ្រូបង្វឹកដ៏ល្បីល្បាញម្នាក់ដែលបានដាក់វិន័យដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ សម្រាប់ ឲ្យក្រុមកីឡារបស់គាត់អនុវត្តតាម ។ ពេលណាមានកីឡាករណាម្នាក់ទទួលបានពន្ទុ នោះគាត់ត្រូវទទួលស្គាល់ សមាជិកក្រុមណាមួយ ដែលបានជួយឲ្យអ្នកនោះបានពន្ទុ ។ មានពេលមួយ ពេលដែលគាត់កំពុងបង្វឹកក្រុមកីឡាវិទ្យាល័យ មានសមា-ជិកក្រុមកីឡាម្នាក់ បានសួរគាត់ថា “លោកគ្រូ តើការធ្វើដូចនេះ មិននាំចំណាយពេលច្រើនពេកទេឬ?” លោកវូឌិនក៏បានតបថា “ខ្ញុំមិនបានប្រាប់ឲ្យឯង រត់ទៅឱបគាត់ នៅកន្លែងហ្នឹងឯណា គឺគ្រាន់តែងង់ក្បាលដាក់គាត់ទៅបានហើយ”។ ដើម្បីទទួលបានជ័យជម្នះ លោកវូឌិនបានមើលឃើញភាពចាំបាច់នៃការបង្រៀនក្រុមកីឡារបស់គាត់ថា ពួកគេជាកីឡាករមួយក្រុម គឺមិនមែន “គ្រាន់តែជាក្រុម ដែលមានទៅដោយមនុស្សដែលមានម្ចាស់ការរៀងៗខ្លួននោះឡើយ”។ មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែរួមចំណែក នៅក្នុងការជួយឲ្យអ្នកដទៃទៀតនៅក្នុងក្រុមទទួលបានជោគជ័យ ។ ការនេះបានក្រើនរំឭកខ្ញុំ អំពីរបៀបនៃការធ្វើការ ក្នុងរូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ។ តាមបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២:១៩-២០ យើងម្នាក់ៗគឺសុទ្ធតែជាផ្នែកផ្សេងៗគ្នា នៃរូបកាយតែមួយ ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ បើគ្រប់ទាំងអស់សុទ្ធតែជាអវយវៈតែ១ នោះតើរូបកាយនឹងនៅឯណា តែមានអវយវៈជាច្រើនវិញ ប៉ុន្តែរូបកាយតែ១ទេ”។ តើជោគជ័យរបស់គ្រួគង្វាល ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ឬកម្មវិធីនៃពួកជំនុំ អាស្រ័យទៅលើការងាររបស់មនុស្សតែម្នាក់ឬ? តើត្រូវមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់រួមចំណែក…
Read articleការជំពាក់ការអរគុណ
លោកដេវ រ៉នដ៍លេត(Dave Randlett) គឺជាមនុស្សម្នាក់ ដែលខ្ញុំសូមសម្តែងការអរគុណ ។ “តាមរយៈគាត់ ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានមានការផ្លាស់ប្រែ”។ លោកដេវបានលាចាកលោកទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌នៅខែតុលា ឆ្នាំ២០១០ ។ គាត់បានក្លាយជាអ្នកថែរបំប៉នខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំទើបតែទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងពេលកំពុងសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ ។ គាត់មិនគ្រាន់តែបានលះបង់ពេលវេលា សម្រាប់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានហ៊ានប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ ដោយឲ្យខ្ញុំមានឱកាសរៀនសូត្រ និងរីកលូតលាស់ នៅក្នុងការងារបម្រើព្រះ ។ លោកដេវជាឧបករណ៍របស់ព្រះ ដែលបានផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំ បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកនិស្សិត និងធ្វើដំណើរជាមួយក្រុមតន្រ្តីសកលវិទ្យាល័យ ។ និយាយរួម គាត់បានជួយឲ្យខ្ញុំមានការផ្លាស់ប្រែ និងត្រៀមខ្លួន ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិត ដែលបង្រៀនព្រះបន្ទូលព្រះ ។ ខ្ញុំមានអំណរ ដោយបានសម្តែងនូវការអរគុណ ចំពោះគាត់ជាច្រើនលើក ។ ខ្ញុំបានអរគុណលោកដេវ ដែលមានឥទ្ធិពល នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុល មានការដឹងគុណ ចំពោះលោកអ័គីឡា និងនាងព្រីស៊ីល ដែលបានបម្រើព្រះអម្ចាស់ ជាមួយគាត់ ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “គេបានប្រថុយជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ មិនមែនតែខ្ញុំដែលអរគុណដល់គេប៉ុណ្ណោះ គឺទាំងពួកជំនុំសាសន៍ដទៃទាំងប៉ុន្មានថែមទៀត”(រ៉ូម ១៦:៤)។ អ្នកក៏ប្រហែលជាមានមនុស្ស នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក…
Read articleរបៀបដែលយើងដើរ
ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍មួយ ដែលខ្ញុំចូលចិត្តមើល មានវគ្គមួយ មានចំណងជើងថា “ការសម្អាងកាយ ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល”។ មានស្រ្តីពីរនាក់បានឆ្លង់កាត់នូវការផ្លាស់ប្តូរ ការតុបតែង ម៉ូត សក់ ការផាត់មុខ និងការស្លៀកពាក់ ដ៏ផ្ចិតផ្ចង់អស់រយៈពេល៣ម៉ោង ។ ជាញឹកញាប់ ការផ្លាស់ប្តូរនេះ ច្រើនតែនាំឲ្យមានការរំភើបរីករាយ ។ ពេលដែលស្រ្តីទាំងពីរនាក់ បានដើរចេញពីក្រោយវាំងននមក ទស្សនិកជនមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ។ ជួនកាល មិត្តភ័ក្រ និងសមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកគេ បានចាប់ផ្តើមយំក៏មាន ។ ក្រោយមកទៀត គេក៏បានឲ្យសាមីខ្លួនដែលមានរូបសម្រស់ថ្មីទាំងនេះ ទៅឆ្លុះកញ្ចក់មើលខ្លួនឯង ។ អ្នកខ្លះមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះសម្រស់ខ្លួនឯងយ៉ាងខ្លាំង បានជាពួកគេបន្តឆ្លុះកញ្ចក់ឥតដាច់ គឺពួកគេហាក់ដូចជា ព្យាយាមមើលឲ្យច្បាស់ថាតើរូបក្នុងកញ្ចក់នោះជារូបខ្លួនឯងមែនឬក៏អត់ ។ ពេលដែលស្ត្រីទាំងនោះ ដើរទៅចូលរួមជាមួយក្រុមរបស់ខ្លួន គេក៏អាចមើលដឹង អំពីលក្ខណះចាស់របស់ពួកគេ ។ ពួកគេភាគច្រើន មិនទាន់ចេះដើរ ដោយពាក់ស្បែកជើងថ្មីរបស់ខ្លួនទេ ។ ទោះបីជាពួកគេមានរូបសម្រស់អស្ចារ្យក៏ដោយ ក៏ដំណើរដ៏ឆ្គងរបស់ពួកគេ មិនមែនជាការល្អទេ ។ ដូចនេះ ពួកគេមិនបានផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុងទេ។ នៅក្នុងជីវិតយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទក៏មានបញ្ហាដូចនេះផងដែរ ។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើការរបស់ទ្រង់ក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយជួយឲ្យយើងមានការចាប់ផ្តើមជាថ្មី…
Read articleរវល់ខ្លាំងពេក គ្មានពេលស្គាល់ព្រះ ?
ថ្ងៃមួយ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងរង់ចាំឡើងយន្តហោះ មានមនុស្សដែលខ្ញុំមិនបានស្គាល់ម្នាក់ បានឮខ្ញុំនិយាយថា ខ្ញុំជាអ្នកបម្រើព្រះតាមស្ថាប័ន ហើយគាត់ក៏បានរៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំ អំពីជីវិត របស់គាត់មុនពេលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ។ គាត់បានប្រាប់ថា “ជីវិតរបស់ខ្ញុំ គឺមានជាប់ដោយអំពើបាប និងភាពអាត្មានិយម តែក្រោយមកខ្ញុំក៏បានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ”។ ខ្ញុំក៏បានស្តាប់គាត់និយាយ ដោយចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះការរៀបរាប់អំពីការផ្លាស់ប្រែជាច្រើនចំណុច ក្នុងជីវិតគាត់ និង ការល្អដែលគាត់បានធ្វើ ។ តែ ដោយសារការរៀបរាប់ទាំងប៉ុន្មានរបស់គាត់ បានបង្ហាញអំពីការជាប់រវល់របស់គាត់ នោះខ្ញុំក៏អាចដឹងថា គាត់គ្មានពេលប្រកបជាមួយព្រះទេ ។ ខ្ញុំមិនភ្ញាក់ផ្អើលទេ ពេលដែលគាត់និយាយទៀតថា “លោក ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំនឹងមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងនឹងមានភាពល្អប្រសើរជាងមុខ នៅពេលឥឡូវនេះ”។ ខ្ញុំជឿថា នាងម៉ាថា ដែលជាតួអង្គក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី អាចយល់អំពីការសង្កេតរបស់បុរសម្នាក់នេះ ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមកផ្ទះនាងម៉ាថា ក្នុងនាមជាភ្ញៀវ នាងបានជាប់រវល់ធ្វើកិច្ចការ ដែលនាងបានរាប់ជាសំខាន់ ។ តែ ការជាប់រវល់នេះ គឺមានន័យថា នាងមិនអាចផ្តោតអារម្មណ៍មកលើព្រះយេស៊ូវឡើយ ។ ពេលដែលនាងម៉ារាមិនបានជួយធ្វើការ នាងម៉ាថាក៏បានសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវស្តីបន្ទោស នាង ។ ក្នុងចំណោមយើង មានមនុស្សជាច្រើនបានធ្វើនូវកំហុសដូចនេះដែរ គឺនៅពេលដែលយើងមានការជាប់រវល់ធ្វើការល្អពេក…
Read articleការអស់កម្លាំងរលីង
កាលខ្ញុំនៅជាក្មេងជំទង់ ខ្ញុំបានទៅបរបាញ់សត្វ និងស្ទូចត្រី ជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំជាច្រើនលើក ។ ភាគច្រើននៃដំណើរទាំងនោះ បានក្លាយជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏សប្បាយរីករាយ ប៉ុន្តែ មានដំណើរទៅស្ទូចត្រីមួយលើក ដែលស្ទើរតែបណ្តាលឲ្យយើងជួបមហន្តរាយ ។ យើងបានបើកឡានឡើងទៅលើជួរភ្នំខ្ពស់ៗ យើងបានបោះតង់ ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ។ បន្ទាប់មក យើងក៏បានដើរចុះយ៉ាងលំបាក ទៅកាន់ទឹកអូរមួយ ដើម្បីស្ទូចត្រី ។ បន្ទាប់ពីយើងបានស្ទូចត្រីពេញមួយថ្ងៃ នៅក្រោមកំដៅថ្ងៃហើយ យើងក៏ត្រូវដល់ពេលត្រឡប់ទៅកាន់តង់យើងវិញ ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលយើងហៀបនឹងធ្វើដំណើរឡើងមកវិញ ទឹកមុខរបស់ឪពុកខ្ញុំក៏ស្រាប់តែចាប់ផ្តើម មានសភាពស្លេកស្លាំង ។ គាត់បានវិលមុខ ហើយមានដំណើរចង់ក្អួតផង ។ គាត់ស្ទើរតែអស់កម្លាំងទាំងស្រុងតែម្តង ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមតាំងស្មារតីកុំឲ្យតក់ស្លត់ ហើយខ្ញុំក៏បានឲ្យគាត់អង្គុយចុះ ហើយពិសារទឹក ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានឮៗ ដើម្បីសូមឲ្យព្រះជួយ ។ ការអធិស្ឋាន ការសម្រាក និងការទទួលទានអាហារ បានជួយឲ្យគាត់មានភាពល្អប្រសើរឡើងវិញ ហើយយើងក៏ធ្វើដំណើរយឺតៗ ឡើងទៅលើភ្នំ វិញ ។ គាត់បានតោងខ្សែក្រវ៉ាត់ដ៏ធូរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងឡើងទៅលើ ដើម្បីនាំគាត់ទៅកាន់កន្លែងបោះតង់វិញ ។ ជួនកាល…
Read article