កំណែទម្រង់ និងការក្រឡាប់ចាក់
គុណតម្លៃនៃព្រះរាជ្យដែលព្រះយេស៊ូបានយាងមកបង្កើត ពិតជាខុសពីសម័យរបស់ទ្រង់។ ពួកផារីស៊ី និងគ្រូក្រិត្យវិន័យទាមទារចង់បានការកោតសរសើរពីមហាជន។ ហើយពួកគេច្រើននៅតែធ្វើដូច្នេះរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នៅក្នុងគម្ពីរលូកា១៤ ព្រះយេស៊ូបង្រៀនជាប្រស្នាដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ កុំអោយធ្វើដូច្នោះឡើយ។ នៅក្នុងប្រស្នានោះ មានមនុស្សដែលចង់អង្គុយកន្លែងមានកិត្តិយសជាងគេ នៅក្នុងពិធីមង្គលការ(ខ៧-៨)។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេនឹងអាម៉ាស បើគេប្រកាសជាសាធារណៈអោយទៅអង្គុយកន្លែងមួយសមនឹងឋានៈគាត់(ខ៩)ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលតទៀតស្តីអំពីអ្នកដែលត្រូវគេអញ្ជើញក្នុងពិធីជប់លៀង។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ពួកគេមិនគួរអញ្ជើញមិត្តសំឡាញ់ និងក្រុមគ្រួសារឡើយ តែពេលអ្នករៀបចំពិធីជប់លៀង គួរអញ្ជើញអ្នកក្រ អ្នកពិការ អ្នកខ្ញើច និងអ្នកខ្វាក់វិញ យ៉ាងនោះអ្នកនឹងបានពរពិត ដ្បិតមនុស្សទាំងនោះ គ្មានអ្វីនឹងសងអ្នកវិញទេ(ខ១៣-១៤)។ ពេលឮពាក្យនេះ តើអ្នកបាក់ទឹកចិត្តឬ ដែលអ្នកមិនបានអញ្ជើញក្រុមអ្នកមាន នៅក្នុងក្រុមជំនុំ ឬ អ្នកជិតខាងអ្នក? ជាប់គាំងនៅកាំទី២ ដែលអ្នកគួរឡើងដល់កាំទី៨ ឬយ៉ាងហោចណាស់ដល់កាំដែលមានមុខមានមាត់មែនទេ? ចូរស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវិញ៖ «ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលដំកើងខ្លួន នោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ តែអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន នោះនឹងបានដំកើងឡើងវិញ» (ខ១១)។ នេះហើយជាការផ្លាស់ប្តូរ ហើយរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខុសពីរាជ្យរបស់យើងរាល់គ្នា។ Dave Egner
Read articleប្រឈមមុខនឹងភាពភ័យខ្លាច
អ្នកម្តាយម្នាក់ប្រាប់កូនប្រុសអាយុ៥ឆ្នាំ អោយទៅយកស៊ុបប៉េងប៉ោះមួយកំប៉ុងនៅក្នុងទូរ។ កូនប្រុសបដិសេធនិងតវ៉ាថា៖ «វាងងឹតណាស់នៅទីនោះ»។ ម្តាយប្រាប់ចន្នីជាកូនថា៖ វាមិនអីទេ កុំខ្លាចអី។ ព្រះយេស៊ូនៅទីនោះ។ ដូច្នេះ ចន្នីបើកទ្វារយឺតៗ ហើយឃើញថា វាងងឹតមើលមិនឃើញសោះ ចន្នីស្រែកថា៖ «ព្រះយេស៊ូអើយ ជួយហុចស៊ុបប៉េងប៉ោះខ្ញុំមួយកំប៉ុង?»។ សាច់រឿងដ៏គួរអោយអស់សំណើចនេះ ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកដល់លោកគេឌាន។ ព្រះអម្ចាស់លេចមកគេឌាន ដោយហៅគាត់ថា៖ «នែអ្នកពូកែក្លាហានអើយ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជាមួយនឹងឯង» (ចៅហ្វាយ ៦:១២) ហើយគាត់អោយរំដោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចេញពីកណ្តាប់ដៃរបស់ពួកម៉ាឌាន(ខ១៤)។ តែគេឌានទូលព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ទូលបង្គំជាគ្រួក្រជាងគេក្នុងពួកម៉ាណាសេ ហើយទូលបង្គំក៏ជាអ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកផ្ទះឪពុកទូលបង្គំផង» (ខ១៥)។ ទោះជាព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលតបថា៖ «អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯង ឯងនឹងវាយសាសន៍ម៉ាឌាន ដូចជាវាយនឹងមនុស្សតែម្នាក់» (ខ១៦) តែគាត់នៅតែភ័យខ្លាច។ នោះគាត់ទទូចសុំទ្រង់សម្តែងព្រះគុណ និងទីសំគាល់អោយគាត់បានដឹងផង(ខ១៧; ៣៦-៤០)។ ដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាព្រះអម្ចាស់ហៅគេឌានដែលភ័យខ្លាចថា អ្នកពូកែក្លាហានទៅវិញ? ពីព្រោះថ្ងៃមួយគេឌាននឹងក្លាយជាមនុស្សក្លាហានដោយសារទ្រង់ជួយគាត់។ យើងមិនខុសពីគេឌានដែលសង្ស័យពីសមត្ថភាព និងសក្តានុពលរបស់ខ្លួន។ តែកុំអោយសង្ស័យថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចធ្វើអ្វីនឹងអ្នកបានឡើយ បើកាលណាយើងទុកចិត្ត និងស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់។ ព្រះរបស់គេឌានក៏ដូចជាព្រះរបស់យើងដែរ បើព្រះអាចជួយគេឌានបាន ព្រះអង្គក៏អាចជួយយើងបានដែរ។ Albert Lee
Read articleព្រះពរបង្ហូរលើសពីការស្មាន
នាងណាអូមី និងនាងរស់បានឆ្លងកាត់ស្ថានភាពដ៏លំបាកលំបិន។ គ្រួសារនាងណាអូមីសុខចិត្តចាកចេញពីប្រទេសអ៊ីស្រាអែលទៅម៉ូអាប់ ព្រោះតែគ្រោះទុរ្ភិក្ស។ ខណៈពេលពួកគេរស់នៅទីនោះ កូនប្រុសទាំងពីររបស់នាងក៏រៀបការជាមួយសាសន៍ម៉ូអាប់គឺនាងអ័រប៉ា និងនាងរស់។ ក្រោយមកប្តីនាងណាអូមី និងកូនប្រុសទាំងពីរក៏ស្លាប់បាត់ទៅ។ តាមវប្បធម៌របស់ម៉ូអាប់ ស្រ្តីពឹងផ្អែកលើបុរស ជាហេតុធ្វើអោយស្រ្តីបីនាក់ត្រូវនៅម៉េម៉ាយយ៉ាងលំបាកលំបិន។ ព្រះបន្ទូលក៏មកដល់នាងណាអូមីថា គ្រោះទុរ្ភិក្សនៅអ៊ីស្រាអែលបានបញ្ចប់ហើយ ដូច្នេះនាងសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅវិញ។ នាងអ័រប៉ា និងនាងរស់តាមមកតាមម្តាយក្មេក តែនាងណាអូមីប្រាប់អោយពួកគេត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយនាងនិយាយទាំងក្តុលក្តួលថា៖ «ព្រះហស្តនៃព្រះយេហូវ៉ាបានលូកមកពាល់អញហើយ» (នាងរស់ ១:១៣)។ នាងអ័រប៉ាសុខចិត្តត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ តែនាងរស់ព្រមទៅតាមម្តាយ ដោយបញ្ជាក់ថា៖ «សាសន៍របស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាសាសន៍ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ» (១:១៥-១៨)។ នាងផ្លាស់ប្តូរទិសដៅរបស់ខ្លួន ដោយសារក្តីសប្បុរសរបស់នាងណាអូមីចំពោះនាងរស់ (១:១៦-១៧; ២:១១-១២) និងរបស់លោកបូអូសចំពោះនាងរស់(២:១៣-១៤)។ វាដូចជាមិនទំនងសោះចំពោះមនុស្សពីរនាក់៖ ស្រ្តីសាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃ ហើយនឹងបូអូសជាកូនរបស់ស្រ្តីពេស្យា(យ៉ូស្វេ ២:១; ម៉ាថាយ ១:៥)។ជារឿងអន្តរាគមន៍ដែលមិនអាចពន្យល់បានគឺថា គាប់ជួនជានាងរស់ទៅក្នុងស្រែរបស់បូអូស (២:៣)។ សាច់រឿងនេះបញ្ចប់ដោយទទួលព្រះពរនឹកស្មានមិនដល់ គឺថា នាងទទួលបានកូនមួយ ដែលជាខ្សែស្រឡាយរបស់ព្រះមែស៊ី(៤:១៦-១៧)។ ព្រះជាម្ចាស់សម្តែងការអស្ចារ្យនូវអ្វីដែលយើងគិតថាមិនសូវសំខាន់៖ ជំនឿដែលផុយស្រួយ មិនសូវមានចិត្តសប្បុរស និងជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ ។ Julie Ackerman Link
Read articleនិយាយដោយសង្ខេប
មានពេលមួយនោះ ខ្ញុំស្វែងយល់ឃើញថា សន្ទរកថាដ៏ល្បីមួយរបស់លោកអប្រាហាំលីងខិន មានតែពាក្យតិចជាង៣០០ប៉ុណ្ណោះ។ មានន័យថា មានពេលខ្លះយើងមិនចាំបាច់និយាយច្រើនពេកទេ ដើម្បីអោយគេចាំ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំចូលចិត្តទំនុកដំកើង ១១៧។ ការសង្ខេបខ្លីគឺជានិមិត្តសញ្ញាមួយ។ អ្នកនិពន្ធគម្ពីរទំនុកដំកើងសរសេរជា៣០ពាក្យ មានតែ១៧ពាក្យប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងភាសាហេព្រើ ។ ឱសាសន៍ទាំងឡាយអើយ ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ឱជនរាល់គ្នាអើយ ចូរដំកើងទ្រង់ចុះ ដ្បិតសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ចំពោះយើងរាល់គ្នា នោះធំក្រៃលែង ហើយសេចក្តីពិតនៃព្រះយេហូវ៉ា ក៏ស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ! នេះជាដំណឹងល្អសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ បទទំនុកដំកើងនេះ ជាព្រះរាជសារទៅកាន់សាសន៍ទាំងឡាយ ដ្បិតសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់នៃសម្ពន្ធមេត្រីរបស់ទ្រង់ ធំក្រៃលែងចំពោះយើងរាល់គ្នា។ ចូរគិតមើល ថាតើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មានន័យយ៉ាងណា ចំពោះយើង។ ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង មុនពេលយើងកើតនៅផែនដីនេះ ទោះក្រោយយើងស្លាប់ក៏ទ្រង់នៅតែស្រឡាញ់យើងដែរ។ គ្មានអ្វីមួយអាចបំបែកយើងចេញពីក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់មាននៅក្នុងអង្គព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវឡើយ(រ៉ូម ៨:៣៩)។ ព្រះទ័យទ្រង់ជាប្រភពទឹកនៃក្តីស្រឡាញ់ដែលហូរមិនចេះអស់មិនចេះហើយ។ ពេលខ្ញុំអានគម្ពីរទំនុកដំកើងដ៏ខ្លីនេះ ខ្ញុំគិតថាគ្មានការលើកទឹកចិត្តណា ពិសេសជាងការរំព្ញកពីក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សរសើរតម្កើងព្រះអម្ចាស់! David Roper
Read articleមួករបស់ឪពុកខ្ញុំ
នៅក្នុងការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិក មានសោកនាដកម្មមួយកើតឡើង។ ពិធីបើកការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិកនារដូវក្តៅឆ្នាំ១៩៩២នៅក្នុងទីក្រុងបាសេឡូណា។ ក្រុមកីឡារបស់ប្រទេសនីមួយៗបានដើរជាក្បួនចូលក្នុងពហុកីឡាដ្ឋាន ដែលមានអ្នកអបអរចំនួន៦៥០០០នាក់។ តែនៅជ្រុងមួយនៃពហុកីឡាដ្ឋាន មានការរន្ធត់និងក្រៀមក្រំកើតឡើង ខណៈពេលលោកភីតធ័រ កាណុហ្វ ជាបិតាអ្នកហែលទឹកប្រចាំសហរដ្ឋអាមេរិកបានដួលស្លាប់ ដោយសារជំងឺគាំងបេះដូង។ ៥ថ្ងៃក្រោយមក លោករ៉ូនបានបង្ហាញមុខ ក្នុងការប្រកួតដោយពាក់មួកឪពុករបស់គាត់ ដែលគាត់បានទុកវាមួយឡែកមុនពេលប្រកួតចាប់ផ្តើម។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់ធ្វើដូច្នេះ? វាជាការដឹងគុណរបស់អ្នកហែលទឹកចំពោះឪពុកគាត់ ដែលគាត់រាប់ថាជាមិត្តដ៏ល្អម្នាក់។ មួកនោះពាក់លើក្បាលឪពុកគាត់ ពេលទៅស្ទួចត្រី និងធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតជាមួយគ្នា។ ការពាក់មួកបង្ហាញថា គាត់គោរពចំពោះឪពុកដែលនៅក្បែរ លើកទឹកចិត្ត និងណែនាំគាត់។ ពេលលោករ៉ូនមុជចូលទៅក្នុងទឹក គាត់មិនបាច់មានវត្តមានឪពុកឡើយ តែគាត់ចងចាំទុកក្នុងចិត្ត។ នៅក្នុងថ្ងៃបុណ្យដឹងគុណឪពុក មានរបៀបជាច្រើនយើងគោរពឪពុក ដូចព្រះគម្ពីរមានបង្គាប់យើងស្រាប់ហើយ(អេភេសូរ ៦:២)។ មានរបៀបមួយយើងអាចគោរពគាត់ ទោះជាគាត់លែងនៅជាមួយយើងក៏ដោយ គឺយើងត្រូវផ្តល់តម្លៃនូវអ្វីដែលគាត់បានបង្រៀនយើង។ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីនៅថ្ងៃនេះបង្ហាញថាអ្នកគោរពលោកឪពុក ដូចដែលព្រះគម្ពីរបានបង្គាប់មក? Dave Branon
Read articleផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់
ខ្ញុំចូលចិត្តលែងវាយកូនហ្គោល ដូច្នេះ យូរៗម្តង ខ្ញុំមើលវីដេអូគេបង្រៀនពីរបៀបលេង។ ទោះជាយ៉ាងក៏ដោយ មានវីដេអូមួយ ពេលមើលទៅខ្ញុំអត់សប្បាយចិត្តសោះ លោកគ្រូបង្រៀនបង្ហាញពីរបៀបវាយដែលមាន៨ចំនុច និងមានចំនុចតូចៗផេ្សងទៀត។ គេបង្រៀនច្រើនពេកហើយ។ ទោះជាខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកលេងល្អក៏ដោយ តែក្រោយពេលលេងច្រើនឆ្នាំមកខ្ញុំដឹងថា៖ មុនពេលអ្នកវាយ បើអ្នកគិតច្រើនពេក អ្នកទំនងជាវាយមិនសូវចំគោលដៅល្អទេ។ អ្នកត្រូវតែបង្រួមគំនិតអោយតូច ហើយវាយអោយចំគោលដៅចង់បាន ដោយសម្លឹងមើលកូនបាល់។ គ្រូបង្វឹកភាគច្រើនវាយចំគោលដៅបានល្អ។ នៅក្នុងកីឡាវាយកូនហ្គោល និងជីវិតយើង យើងត្រូវផ្តោតលើអ្វីដែលសំខាន់ជាងគេ។ នៅក្នុងគម្ពីរភីលីពជំពូក៣ លោកប៉ូលពិព៌ណនាពីរបៀបយើងទាក់ទងជាមួយគ្រិស្តបរិស័ទ។ យើងគួរផ្តោតលើអ្វីដែលសំខាន់ជាងរឿងកំប៉ិកកំប៉ុក។ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ថា៖ «តែមានសេចក្តីមួយនេះគឺថា ខ្ញុំបំភ្លេចសេចក្តីទាំងប៉ុន្មានដែលកន្លងទៅហើយ ក៏ខំមមុលឈោងទៅឯសេចក្តីខាងមុខទៀត ទាំងរត់ដំរង់ទៅឯទីដើម្បីអោយបានរង្វាន់នៃការងារដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»។(ភីលីព ៣:១៣-១៤)។ «មានសេចក្តីតែមួយ»។ នៅក្នុងពិភពលោកពេញដោយការអាក្រក់នេះ ជាការសំខាន់ណាស់សម្រាប់កូនព្រះអង្គគ្រប់រូបផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ ហើយគ្មានអ្វីដែលយើងគួរយកចិត្តទុកដាក់ជាងព្រះយេស៊ូគ្រិស្តនោះឡើយ។ តើទ្រង់សំខាន់សម្រាប់អ្នកដែរឬទេ? Bill Crowder
Read article