សេចក្តីមេត្តា សម្រាប់មនុស្សខ្វាក់ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«កាលគាត់បានឮថា ជាព្រះយេស៊ូវពីណាសារ៉ែត នោះក៏តាំងស្រែកឡើងថា ឱព្រះយេស៊ូវជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌអើយ សូមអាណិតមេត្តាដល់ទូលបង្គំផង» (ម៉ាកុស ១០:៤៧)។ លោក បាទីមេ បានអង្គុយសុំទានតាមផ្លូវដោយភ្នែកងងឹតមើលមិនឃើញអ្វីទាំងអស់។ គាត់អាចឮសម្លេងហ្វូងមនុស្សផ្លាស់ទីទៅមក និងសម្លេងអ៊ូអរ។ ហើយគាត់ក៏អាចឮសម្លេងមនុស្សនិយាយគ្នាតពីមាត់មួយទៅមាត់មួយថា ព្រះយេស៊ូវមកពីស្រុកណាសារ៉ែតកំពុងយាងកាត់តាមទីនោះ តែគាត់មិនអាចមើលព្រះអង្គឃើញ។ គាត់ដឹងថា គាត់មានឱកាសជួបព្រះអង្គតែលើកនេះទេ បានជាគាត់ស្រែកឡើង ទាំងចិត្តស្រេកឃ្លានថា «ឱព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌអើយ សូមអាណិតមេត្តាដល់ទូលបង្គំផង!» ភាពសាមញ្ញ និងភាពច្បាស់លាស់នៃការទូលសូមរបស់លោក បាទីមេ គឺបានធ្វើបន្ទាល់ពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ គឺបានបង្ហាញថា គាត់ពិតជាជឿថា ព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើការអ្វី ដែលគាត់កំពុងទូលសូមព្រះអង្គ។ ដោយព្រះគុណព្រះ លោក បាទីមេ បានមើលឃើញការអ្វីដែលមនុស្សជាច្រើនរាប់មិនអស់បានមើលរំលង គឺគាត់មើលឃើញសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ហើយនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងអំពីតម្រូវការរបស់គាត់ លោក បាទីមេ និងអស់អ្នកដែលមើលឃើញហេតុការណ៍នោះ ក៏បានដឹងថា ជំនឿរបស់គាត់គឺជាមូលហេតុដែលគាត់ទទួលបានការប្រោសឲ្យជា។ ប៉ុន្តែ លោក បាទីមេ មិនដែលយល់ខុសថា គាត់ត្រូវការតែការប្រោសឲ្យជាខាងរូបកាយនោះឡើយ។ ហេតុនេះហើយ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានប្រោសឲ្យគាត់មើលឃើញ ភ្លាមៗនោះ គាត់ក៏បានដើរតាមព្រះអង្គ (ម៉ាកុស ១០:៥២)។ នៅក្នុងការជួបព្រះយេស៊ូវពេលនោះ យើងអាចឃើញគំរូតូចមួយនៃដំណឹងល្អ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបច្រើនតែប្រើពាក្យខ្វាក់ភ្នែក…
Read article
ឡើងកាំជណ្តើរនៃសេចក្តីជំនឿ
យ៉ាកុប ១:១-១២ ដោយដឹងថា ការល្បងលមើលសេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា នោះនាំបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីខ្ជាប់ខ្ជួន។ យ៉ាកុប ១:៣ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដើរកម្សាន្ត ជាមួយមនុស្ស៣នាក់ នៅតាមជ្រលងភ្នំវ៉ាត់ឃីន គ្លែន ដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលមានផ្ទាំងថ្មធំៗចោទៗ ក្នុងរដ្ឋញូយ៉ក។ នៅពេលខ្លះយើងបានឈរទាំងអស់គ្នា ដោយចិត្តស្ញប់ស្ញែង ខណៈពេលដែលយើងមើលទឹកជ្រោះ និងជ្រោះដែលមានជម្រៅ៦០ម៉ែត្រ។ នៅពេលខ្លះទៀត យើងត្រូវឈប់សម្រាក ឲ្យបាត់ហត់ និងឲ្យបាត់រោយជើង ខណៈពេលដែលយើងឡើងតាមផ្ទាំងថ្មដែលសើម និងឡើងតាមជណ្តើរថ្មដែលហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់។ នៅពេលដែលយើងជិតទៅដល់កំពូលភ្នំ អ្នកឡើងភ្នំផ្សេងទៀង ដែលកំពុងធ្វើដំណើរចុះមកវិញ ក៏បានប្រាប់យើងថា “នៅសល់តែ១០កាំទៀតប៉ុណ្ណោះ អ្នកនឹងបានឡើងគ្រប់៨៣២កាំហើយ”។ យកល្អ យើងមិនគួរដឹងជាមុន អំពីការពិបាកក្នុងការឡើងភ្នំនេះទេ ព្រោះបើយើងបានដឹង យើងប្រហែលជាមិនបានឡើងមកដល់កំពូលភ្នំ ហើយក៏មិនបានដឹងថា ទាសភាពនៅខាងលើមានភាពស្រស់ស្អាតប៉ុណ្ណាដែរ។ ការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិតយើង ក៏មានការឡើងជណ្តើរជាច្រើនកាំដ៏ពិបាកផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវ និងសាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនអ្នកជឿព្រះ អំពីទុក្ខលំបាក និងការបៀតបៀនដោយសារជំនឿ(យ៉ូហាន ១៦:៣៣ និង ២ធីម៉ូថេ ៣:១២) ហើយយើងចាំបាច់ត្រូវមានការគិតដ៏ត្រឹមត្រូវ។ សាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលណាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីល្បួងផ្សេងៗ នោះត្រូវរាប់ជាសេចក្ដីអំណរសព្វគ្រប់វិញ”(យ៉ាកុប ១:២)។ ហេតុអ្វីយើងត្រូវរាប់ទុក្ខលំបាកទាំងនោះជាក្តីអំណរសព្វគ្រប់ ជាជាងរាប់វាជាការឈឺចាប់សព្វគ្រប់?…
Read article
ផ្លាស់ប្រែពីទុក្ខព្រួយ ទៅជាសប្បាយចិត្ត (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«កាលទ្រង់មានព្រះបន្ទូលដូច្នោះហើយ នោះក៏បង្ហាញព្រះហស្ត និងចំហៀងទ្រង់ឲ្យគេមើល ដូច្នេះ ពួកសិស្សមានចិត្តត្រេកអរ ដោយបានឃើញព្រះអម្ចាស់» (យ៉ូហាន ២០:២០)។ ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញលើកដំបូង មិនមានលក្ខណៈដូចការប្រារព្ធពិធីបុណ្យនេះជាធម្មតានៅសម័យក្រោយឡើយ។ កាលនោះ មុនពេលគេដឹងថា ព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ អ្នកដើរតាមព្រះអង្គ មានការទួញយំ ការបាក់ទឹកចិត្ត និងការភាន់ភាំង គឺមិនមានអំណរ ក្តីសង្ឃឹម និងការសរសើរតម្កើងនោះទេ។ ពួកសាវ័កបានជួបជុំគ្នាដោយការភ័យខ្លាច ដើម្បីការពារគ្នាទៅវិញទៅមក គឺមិនមែនដើម្បីនាំគ្នាច្រៀងថា «ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ ហាលេលូយ៉ា» នោះទេ1។ ពួកគេបានអង្គុយចុះ ក្នុងទុក្ខព្រួយ រឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេបានឈានដល់ចំណុចជាប់គាំងដោយមិនដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងបន្ទាប់ទៀត។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបមិនបានព្យាយាមបដិសេធន៍ ឬលើកតម្កើងទុក្ខសោកដែលអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវមាន បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងនោះទេ។ ពួកគេមិនយល់ទេថាមានរឿងអ្វីបានកើតឡើង ក៏មិនដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីទៀតកើតឡើងដែរ។ ទុក្ខសោករបស់ពួកគេបានបើកបង្ហាញដែនកំណត់របស់មនុស្សជាតិក្នុងការមើលឃើញរូបភាពដែលធំជាង។ ពួកគេបានឮបទទំនាយក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ហើយព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ក៏បានថ្លែងទំនាយអំពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គ (ម៉ាកុស ៨:៣១ ៩:៣១, ១០:៣៣-៣៤) តែកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានបានចែងថា «គេមិនទាន់យល់បទគម្ពីរនៅឡើយ ដែលថា ទ្រង់ត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ» (យ៉ូហាន ២០:៩)។ ពួកគេក៏មិនបានយល់ដែរថា នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលនៅលើឈើឆ្កាងថា «ការស្រេចហើយ» (១៩:៣០) គឺព្រះអង្គមិនបានបង្ហាញបរាជ័យ…
Read article
សារភាពបាប នៅចំពោះព្រះគ្រីស្ទ
សុភាសិត ២៨:៩-១៣ អ្នកណាដែលគ្រប់បាំងការរំលងរបស់ខ្លួន នោះនឹងមិនចំរើនឡើងទេ តែអ្នកណាដែលលន់តួ ហើយលះបង់អំពើនោះ នឹងប្រទះបានសេចក្ដីមេត្តាករុណាវិញ។ សុភាសិត ២៨:១៣ ប្រភពនៃសារធាតុពុល ដែលបានកប់ទុក និងមិនមានមនុស្សអើពើ អាចបណ្តាលឲ្យមានផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។ យោងតាមការចេញផ្សាយរបស់កាសែត ដឺ វ៉ល ស្រ្ទីត ជើនល(The Wall Street Journal) បានឲ្យដឹងថា ក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទជាច្រើននៅអាមេរិក បានបន្សល់ទុកនូវខ្សែកាបជាង២ពាន់ខ្សែ ដែលស្រោបទៅដោយជាតិសំណ នៅទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក។ គេបានពង្រាយខ្សែកាបដែលស្រោបដោយសំណមានជាតិពុល នៅក្នុងទឹក នៅក្នុងដី និងនៅលើបង្គោលភ្លើង។ នៅពេលដែលសំណនោះពុកផុយ វាក៏បានចូលទៅក្នុងកន្លែងដែលប្រជាជន “រស់នៅ ធ្វើការ និងលេងកម្សាន្ត”។ ក្រុមហ៊ុនទូរគមនាគមន៍មួយចំនួនបានដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការប៉ះពាល់ជាមួយជាតិពុលនោះ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ហើយក៏មានក្រុមហ៊ុនជាច្រើនបានយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលអាចកើតឡើងពីជាតិសំណដែលជ្រាបចូលក្នុងបរិស្ថាន។ ជាតិពុលនៃអំពើបាបដែលយើងមិនបានសារភាព និងមិនបានយកមកដោះស្រាយ ក៏អាចបណ្តាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ ក្នុងជីវិតយើងផងដែរ។ នៅពេលណាយើងប្រព្រឹត្តអំពើបាប និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើងច្រើនតែនាំយើងលាក់ ឬបិទបាំងវា មិនឲ្យព្រះ និងមនុស្សដឹង។ យើងប្រហែលអរសប្បាយក្នុងការអ្វីដែលទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ និង “ក្រឹត្យវិន័យ”របស់ព្រះអង្គ (សុភាសិត ២៨:៩) ដោយព្យាយាមមិនអើពើ…
Read article
ជីវិតដែលបង្ហូរចេញទៅមនុស្សទាំងអស់ (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ឯព័ទ្ធជុំវិញទីក្រុងនោះ ត្រូវជា១ម៉ឺន៨ពាន់ខ្នាត ហើយតាំងពីថ្ងៃនោះតទៅ ទីក្រុងនោះត្រូវមានឈ្មោះថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់នៅទីនេះ”» (អេសេគាល ៤៨:៣៥)។ រឿងល្អបំផុតមិនទាន់កើតឡើងនៅឡើយទេ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវគេនិរទេសអស់រយៈពេល៦ទសវត្សរ៍ បន្ទាប់ពីស្ដេច ស៊ីរូស នៃចក្រភពពើស៊ីឡើងកាន់អំណាចក្នុងសតវត្សរ៍ទី៦ មុនគ.ស។ មិនយូរប៉ុន្មាន ស្ដេចអង្គនេះបានអនុញ្ញាតឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលជាឈ្លើយសឹកមួយចំនួនវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួនវិញ។ លោក អែសរ៉ា និងលោក នេហេមា ក៏បានដឹកនាំបណ្តាជនដោយមានក្តីសង្ឃឹម ក្នុងដំណើរវិលត្រឡប់ទៅវិញ និងការសាងសង់ព្រះវិហារ ព្រមទាំងជួសជល់កំផែងទីក្រុងយេរូសាឡឹមឡើងវិញ។ ពួកអ្នកវិលត្រឡប់មកវិញមានចំនួនតិច ហើយក៏បានប្រឈមមុខដាក់ការប្រឆាំងជាច្រើន។ ពួកគេមានភាពជោគជ័យក្នុងការប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួន តែពួកគេមិនទាន់មានជ័យជម្នះពិតប្រាកដទេ។ តាមពិត ពួកដែលមានវ័យចាស់ជាង និងមានប្រាជ្ញាជាងបានទួញយំ នៅពេលដែលពួកគេចាក់គ្រឹះព្រះវិហារ ព្រោះពួកគេដឹងថា ព្រះវិហារដែលពួកគេកំពុងសាងសង់ មិនមែនជាអ្វីដែលពួកហោរាបានរំពឹងគិតនោះទេ (អែសរ៉ា ៣:១០-១២)។ ក្តីប្រាថ្នារបស់អ្នកដែលបានទួញយំនោះ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការថ្លែងទំនាយចុងក្រោយរបស់ហោរា អេសេគាល ដែលផ្តល់ឲ្យនូវក្តីសង្ឃឹមដ៏ធំថា ថ្ងៃណាមួយ ព្រះវិហារថ្មីនឹងត្រូវគេសាងសង់ឡើង ក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡឹមដែលមានទំហំធំជាងមុន។ ព្រះវិហារនោះនឹងមានភាពអស្ចារ្យជាងព្រះវិហារទីមួយ ដែលគេធ្លាប់បានឃើញ ហើយព្រះអង្គនឹងគង់នៅក្នុងសំណង់ព្រះវិហារដ៏អស្ចារ្យនោះ ដែលមានទន្លេហូរចេញមកនាំមកនូវជីវិតអស់កល្បដល់លោកីយ៍ (អេសេគាល ៤០-៤៨)។ ពួកអ៊ីស្រាអែលដឹងថា អ្វីដែលពួកគេកំពុងសាងសង់មិនមែនជាព្រះវិហារដែលហោរា អេសេគាល បានថ្លែងទំនាយទុកនោះទេ។ ពោលគឺមិនសូវដូចគ្នា។ ហើយការវិលត្រឡប់របស់ពួកគេពីចក្រភពបាប៊ីឡូនទៀតសោតក៏មិនមែនជាការវិលត្រឡប់ដ៏ធំសម្បើម…
Read article
អត់ទោសឲ្យ ដោយគ្មានកំណត់
ម៉ាថាយ ១៨:២១-៣៥ ដូច្នេះ តើមិនគួរឲ្យឯងអាណិតមេត្តាដល់គូកនឯង ដូចជាអញបានអាណិតមេត្តាដល់ឯងដែរទេឬអី? ម៉ាថាយ ១៨:៣៣ ក្នុងខ្សែភាពយន្តគំនូរជីវចល មានចំណងជើងថា រឿងរបស់ឧបករណ៍ក្មេងលេង ក្មេងប្រុសម្នាក់មានឧបករណ៍ក្មេងលេងជាច្រើន ដែលប្រែជាមានជីវិតរស់រវើក នៅពេលណាគាត់ចាកចេញពីបន្ទប់ ឬគេងលក់។ តួអង្គតុក្កតាមួយនោះ ជាអវកាសយានិក ឈ្មោះ ប៊ូស ឡៃយា(Buzz Lightyear) បានបង្ហាញសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន ក្នុងការហោះហើរ ក្នុងបន្ទប់គេងនោះ ហើយក៏បានប្រើពាក្យដ៏ល្បីល្បាញមួយឃ្លាថា គាត់អាចហោះហើរ “គ្មានដែនកំណត់ ហើយលើសពីគ្មានដែនកំណត់ទៀត”។ ពាក្យមួយឃ្លានេះ បានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភាន់ច្រឡំ។ តើភាពអស់កល្បជានិច្ច មិនមែនជារយៈពេលយូរបំផុតដែលយើងអាចទៅដល់ទេឬ? តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យអាចមានអ្វីមួយ ដែល “វែងជាង” ភាពអស់កល្បជានិច្ច? លោកអៀន ស្ទូវើត(Ian Stewart) ជាអ្នកប្រាជ្ញគណិតវិទ្យា បានដកស្រង់ទ្រឹស្តីរបស់អ្នកប្រាជ្ញទស្សនវិជ្ជាក្រិកបុរាណថា នៅបន្ទាប់ពីភាពអស់កល្បជានិច្ច គឺមានភាពអស់កល្បជានិច្ច ដែលធំជាងនេះទៀត ដែលចេះតែបន្តគ្នា ពីមួយទៅមួយទៀតឥតឈប់ឈរ។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថា ពេលអស់កល្បជានិច្ច គឺជាពេលវេលាដែលបន្តពីមួយទៅមួយទៀតជាច្រើនដងនោះទេ តែព្រះអង្គបានមានបន្ទូលអំពីការអត់ទោស ដែលយើងត្រូវមានចំពោះអ្នកដទៃជាច្រើនលើកច្រើនសារ។ កាលសាវ័កពេត្រុសសួរព្រះអង្គ អំពីការអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ គាត់ទូលសួរព្រះអង្គថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ…
Read article