ការរៀបចំរបស់ព្រះ
តើអ្នកធ្លាប់ជាប់គាំងដំណើរ ក្នុងអាកាសយាន្តដ្ឋាន អស់រយៈពេល២៤ម៉ោងឬទេ? គឺនៅក្នុងទីក្រុងមួយ ដែលអ្នកមិនចេះនិយាយភាសារបស់គេ ហើយពេលនោះអ្នកស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែលប្រាំមួយពាន់គីឡូមែត្រ ពីផ្ទះរបស់អ្នក? លោកចន គឺជាមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលបានជួបប្រទះរឿងនេះ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ហើយយើងអាចរៀនសូត្រ ពីការឆ្លើយតបរបស់គាត់បាន ។ មនុស្សយើងភាគច្រើន ប្រហែលជាមិនអាចទ្រាំទ្រស្ថានភាពជាប់គាំងដូចនេះបានទេ ប៉ុន្តែ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ បានមើលឃើញព្រះហស្ថព្រះ នៅក្នុងការពន្យាពេលធ្វើដំណើរនោះ ។ ពេលដែលគាត់កំពុងរង់ចាំបន្តដំណើរទៅមុខទៀត គាត់បានឆក់យកឱកាសបង្កើតទំនាក់ទំនង ជាមួយអ្នករួមដំណើរទាំងឡាយ ។ គាត់ក៏បានជួបនឹងគ្រីស្ទបរិស័ទមួយចំនួន ដែលបានធ្វើដំណើរមកពីប្រទេសឥណ្ឌា ហើយក្នុងការសន្ទនានោះ ពួកគេក៏បានចែកចាយដល់គាត់ អំពីការងារបម្រើព្រះមួយ ដែល ពួកគេកំពុងធ្វើ ។ ដោយសារលោកចនមានចំណាប់អារម្មណ៍ ចំពោះការងាររបស់ពួកគេ នោះពួកគេក៏បានអញ្ជើញគាត់ ឲ្យទៅប្រទេសឥណ្ឌា ដើម្បីចូលរួម ក្នុងកម្មវិធីមួយ ដែលមានរយៈពេលខ្លី ។ តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងបានជួបប្រទះនឹងការពន្យាពេល ការផ្លាស់ប្តូរផែនការណ៍ និងការផ្លាស់ប្តូរទិសដៅ ហើយបានចាត់ទុក្ខការលំបាកទាំងនេះ ជាការរំខាននៃជីវិត? ការនេះអាចកើតឡើង ដោយសារព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវវាង ដើម្បីឲ្យយើងអាចធ្វើការអ្វីដែលប្លែកពីមុន ឬធ្វើការថ្មីថ្វាយទ្រង់ ។ សូមពិចារណាអំពីការធ្វើដំណើររបស់សាវ័កប៉ុលទៅក្រុងភីលីព ក្នុងព្រះគម្ពីរកិច្ចការជំពូក ១៦ចុះ…
Read articleសមនឹងទទួល ដោយយុត្តិធម៌
អតីតៈសហការី ផ្នែកបោះពុម្ភម្នាក់បានរស់នៅ ដោយការភ័យខ្លាចគេបណ្តេញចេញពីការងារ អស់រយៈពេលជិតមួយឆ្នាំ ។ គេមិនដឹងថាហេតុអ្វី បានជាប្រធានផ្នែកថ្មីរបស់គាត់ បានធ្វើការវាយតម្លៃអវិជ្ជមានជាច្រើន នៅក្នុងឯកសារគាត់ទេ ។ ថ្ងៃមួយ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ បានយល់ថា គេមុខជាដេញគាត់ចោលជាមិនខានទេ តែផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលត្រូវបានគេបណ្តេញចេញនោះ គឺជាប្រធានផ្នែកថ្មីរបស់គាត់ទៅវិញទេ ។ មានជនជាតិយូដាម្នាក់ឈ្មោះម៉ាដេកាយ បានជួបប្រទះនឹងស្ថានភាពដូចនេះផងដែរ ក្នុងសម័យដែលប្រជាជនអ៊ីស្រា-អែល បានជាប់ជាឈ្លើយ នៅចក្រភពបាប៊ីឡូន។ ហាម៉ាន ដែលមន្ត្រីធំជាងគេ របស់ស្តេចអ័ហាស៊ូរុស ចង់ឲ្យមន្ត្រីទាំងអស់លុតជង្គុងគោរពខ្លួន ប៉ុន្តែ លោកម៉ាដេកាយព្រមឱនខ្លួនចុះគោរពចំពោះព្រះតែប៉ុណ្ណោះ(នាងអេសធើរ ៣:១-២)។ ការនេះបានធ្វើឲ្យហាមានខឹងសម្បាយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏បានរៀបគម្រោងកំចាត់លោកម៉ាកាយ ព្រមទាំងជនជាតិយូដាទាំងអស់ ដែលរស់នៅក្នុងចក្រភពពើរស៊ី(ខ.៥-៦)។ ហាមានក៏បានបញ្ចុះបញ្ចូលស្តេចអ័ហាស៊ូរ៉ុស ឲ្យចេញព្រះរាជក្រឹត្យ ដើម្បីប្រហារជីវិតជនជាតិយូដាទាំងអស់ ហើយបានឲ្យគេចាប់ផ្តើមដំឡើងឈើ សម្រាប់ព្យួរកលោកម៉ាដេកាយទៀត(៥:១៤)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ផ្ទុយទៅវិញ ហាម៉ានត្រូវគេព្យួរកនៅលើឈើ ដែលគាត់បានឲ្យគេដំឡើងសម្រាប់ប្រហារជីវិតលោកម៉ាដេកាយ ហើយប្រជាជនយូដាក៏បានរួចជីវិត(៧:៩-១០; ៨)។ នៅក្នុងអក្សរសាស្រ្ត គេហៅរឿងនេះថា សេចក្តីយុត្តិធម៌ដែលសក្តិសមនឹងទទួល ។ មនុស្សយើងម្នាក់ៗ មិនសុទ្ធតែទទួលបាននូវយុត្តិធម៌ដូចនេះឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានសន្យាថា ព្រះទ្រង់នឹងសងសឹកឲ្យអ្នកដែលទទួលរងភាពអាយុត្តិធម៌ នៅថ្ងៃណាមួយជាមិនខាន…
Read articleការជាប់ខ្លួនក្នុងភក់
គេបានហៅលោកយេរេមាថា “ហោរាទឹកភ្នែក” ។ គាត់មានទុក្ខព្រួយជាពន់ពេក ដោយសារលោកឈឺចាប់ ចំពោះសេចក្តីជំនុំជម្រះ ដែលព្រះបានទម្លាក់មកលើរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ដែលមិនបានស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ ។ គាត់មានសេចក្តីទុក្ខជាទម្ងន់ គឺដូចដែលមានចែងថា “ឱបើសិនជាក្បាលខ្ញុំពេញដោយទឹក ហើយភ្នែកខ្ញុំជារន្ធចេញទឹកជានិច្ចទៅអេះ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំបានយំទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ”(យេរេមា ៩:១)។ លោកយេរេមាមិនគ្រាន់តែមានសេចក្តីទុក្ខ ចំពោះជាតិសាសន៍របស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ថែមទាំងត្រូវទទួលរងការបៀតបៀន ដោយព្រោះការថ្លែងទំនាយ អំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះទៀតផង ។ មានពេលមួយ គេបានឃុំឃាំងគាត់ នៅក្នុងអណ្តូងទឹក ដែលគ្មានទឹកទេ តែមានតែភក់ប៉ុណ្ណោះ(យេរេមា ៣៨:៦)។ ការទាស់ប្រឆាំងនឹងការងាររបស់លោកហោរាដ៏អស្ចារ្យរូបនេះ បានបណ្តាលឲ្យគាត់ ជាប់ខ្លួននៅក្នុងទីកន្លែងដ៏អស់សង្ឃឹម ។ ជួនកាល ពេលដែលយើងខិតខំបម្រើព្រះអម្ចាស់ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងជាប់គាំង នៅក្នុងស្ថានភាពដ៏ឈឺចាប់ ហើយទទួលរងការឈឺចិត្ត ដោយមិនបានត្រៀមទុកជាមុន ។ ប៉ុន្តែ ការអត់ធ្មត់របស់លោកហោរារូបនេះ គឺជាការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យយើងមានការទ្រាំអត់ផងដែរ ។ លោកយេរេមា បានដឹងអំពីការត្រាសហៅរបស់ព្រះ យ៉ាងច្បាស់លាស់ណាស់ បានជាគាត់មិនព្រមឈប់បម្រើទ្រង់ឡើយ ។ “បើកាលណាទូលបង្គំសំរេចថា មិននិយាយដំណាលពីទ្រង់ ឬនិយាយដោយនូវព្រះនាមទ្រង់ទៀតឡើយ នោះនៅក្នុងចិត្តទូលបង្គំ កើតមានដូចជាភ្លើងឆេះ ដែលកប់នៅក្នុងឆ្អឹងរបស់ទូលបង្គំ…
Read articleទ្រង់ការពារទូលបង្គំ ឲ្យបានសុខសាន្ត
ក្នុងអំឡុងពេលស្ងប់ស្ងាត់ មុនពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំពេលព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យចាប់ផ្តើម អ្នកលេងអកហ្គ៍បានលេងបទទំនុកតម្កើងមួយបទ ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្តាប់ពីមុនមក។ ខ្ញុំក៏បានបើកសៀវភៅចម្រៀងសរសើរតម្កើង ដើម្បីអានពាក្យពេចន៍នៃបទនោះ ដែលបានសរសេរថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ជាអ្នកគង្វាលនៃ ទូលបង្គំអើយ សូមការពារទូលបង្គំឲ្យបានសុខសាន្ត”។ អ្នកនិពន្ធនៃបទចម្រៀងនេះ បានសរសេរសម្រាយយ៉ាងពិរោះ តាមបទគម្ពីរទំនុកតម្កើង ជំពូក២៣ យ៉ាងដូចនេះថា : ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ជាអ្នកគង្វាលទូលបង្គំ ទ្រង់ការពារទូលបង្គំឲ្យបានសុខសាន្ត ។ ទ្រង់ចម្អែតខ្ញុំ តាមសេចក្តីត្រូវការ ទ្រង់ឲ្យខ្ញុំសម្រាកនៅវាលស្មៅខៀវខ្ចី នៅក្បែរទឹកហូរគ្រឿនៗ វិញ្ញាណនៃទូលបង្គំដែលមានទុក្ខព្រួយ ក៏មានកម្លាំងឡើង ជាបរិបូរ ពេលដែលទូលបង្គំដើរតាមផ្លូវដ៏ពិតរបស់ព្រះ ។ ទោះបីជាយើងបានអាន ឬស្តាប់ឮបទគម្ពីរទំនុកតម្កើងជំពូក ២៣ ដ៏ពេញនិយមនេះ បានប៉ុន្មានដងក៏ដោយ ក៏បទគម្ពីរនេះ នៅតែជាព្រះរាជសារថ្មីជានិច្ច ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងប្រើ ដើម្បីបង្ហាញពីព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ។ ទោះខ្ញុំត្រូវដើរតាមផ្លូវងងឹតបំផុត កាត់តាមជ្រលងមរណៈក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនឹងមិនភ័យខ្លាចឡើយ ។ ព្រះវត្តមានទ្រង់ធ្វើឲ្យទូលបង្គំក្លាហាន ព្រនង់ និងដំបងរបស់ទ្រង់ ធានាដល់ទូលបង្គំថា ទ្រង់នឹងជួយសង្រ្គោះទូលបង្គំ ។ ចំពោះអ្នកដែលធ្លាប់ឮព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវថា “ខ្ញុំជាអ្នកគង្វាលល្អ ឯអ្នកគង្វាលល្អ ក៏ស៊ូតែប្តូរជីវិតជំនួសចៀម”(យ៉ូហាន ១០:១១) នោះពួកគេងាយនឹងយល់អំពីទិដ្ឋភាព…
Read articleជួបគ្នាពេលក្រោយ
ជីតារបស់ខ្ញុំមិនព្រមនិយាយថា “លាហើយ”ទេ ព្រោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា ពាក្យនេះបានបង្ហាញពីដំណាក់កាលចុងក្រោយខ្លាំងពេក ។ ហេតុនេះហើយបានជា បន្ទាប់ពីបានមកសួរសុខទុក្ខគាត់ហើយ ពេលដែលយើងកំពុងបើកបរចេញពីផ្ទះគាត់ គាត់តែងតែមានទម្លាប់លាគ្នា តាមរបៀបដដែលជានិច្ច ។ គឺគាត់ឈរនៅមុខរបងពណ៌បៃតង ខាងមុខផ្ទះគាត់ ហើយបោយដៃលា ដោយពាក្យថា “ជួបគ្នាពេលក្រោយ”។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងមិនចំាបាច់និយាយថា “លាហើយ” ទៅអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ក៏បាន ឲ្យតែអ្នកនោះបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះសង្រ្គោះហើយ ។ ព្រះគម្ពីរបានសន្យាថា យើងនឹងបានជួបពួកគេម្តងទៀត ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា យើងមិនត្រូវ “កើតទុក្ខព្រួយ ដូចអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម”ឡើយ(១ថែស្សាឡូនិច ៣:១៣) ព្រោះកាលណាព្រះយេស៊ូវ យាងមកវិញ ពួកស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងរស់ឡើងវិញជាមុនបង្អស់ រួចយើងរាល់គ្នា ដែលកំពុងតែរស់នៅ ក៏នឹងបានលើកឡើង ទៅក្នុងពពកជាមួយគ្នាទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យបានជួបជុំនឹងព្រះអម្ចាស់នៅនាអាកាស (ខ.១៥-១៧)។ យើងមានទំនុកចិត្តថា នៅថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ ដែលជាកន្លែងដែល“គ្មានសេចក្តីស្លាប់ ឬសេចក្តីសោកសង្រេង ឬសេចក្តីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ” (វិវរណៈ ២១:៤)។ យើងនឹងបាន “ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ជានិរន្ត” នៅក្នុងកន្លែងដ៏អស្ចារ្យនេះ(១ថែ-ស្សាឡូនិច ៤:១៧)។ គ្រីស្ទបរិស័ទមានសង្ឃឹមថា…
Read articleនាំឲ្យប្រែចិត្តម្តងម្នាក់ៗ
លោកចន វូលមែន(John Woolman) ជាគ្រូអធិប្បាយ ដែលធ្វើដំណើរបេសកកម្មពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត ។ គាត់បានធ្វើយុទ្ធនាការផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីបញ្ចប់របបទាសភាព ក្នុងតំបន់អាមេរិក ដែលពួកអាណានិគមនិយមកំពុងកាន់កាប់នៅសម័យនោះ ។ លោកវូលមែនបានជួបជាមួយម្ចាស់ទាសករ ដើម្បីនិយាយអំពីភាពអយុត្តិធម៌ នៃការយកជីវិតរបស់អ្នកដទៃ ធ្វើជាកម្មសិទ្ធិ ។ ទោះបីជាលោកវូលមែនមិនបានលប់បំបាត់របបទាសភាពទាំងស្រុងក៏ដោយ ក៏គាត់បានបញ្ចុះបញ្ចូលពួកម្ចាស់ទាសករជាច្រើនរូប ឲ្យលែងទាសកឲ្យមានសេរីភាព ។ គាត់បានទទួលជោគជ័យ ដោយសារគាត់បានទៅបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេ ដោយផ្ទាល់ ។ ព្រះគម្ពីរភីលេម៉ូន ក៏បានចែងអំពីការអំពាវនាវស្រដៀងគ្នាផងដែរ ។ លោកអូនេស៊ីម គឺជាទាសករដែលបានរត់គេចខ្លួន ពីលោកភីលេម៉ូន ដែលជាម្ចាស់ទាសករដែលបានទទួលជឿព្រះ ។ លោកអូនេស៊ីមក៏បានទទួលជឿព្រះតាមរយៈការងារបម្រើព្រះរបស់សាវ័កប៉ុល ហើយសាវ័កប៉ុល ក៏បានបញ្ជូនគាត់ឲ្យវិលត្រឡប់ ទៅកាន់លោកភីលេម៉ូនវិញ ដោយផ្ញើពាក្យទៅថា “ដ្បិតប្រហែលជាដោយហេតុនោះ បានជាគាត់ឃ្លាតចេញពីអ្នកទៅជាយូរបន្តិច ដើម្បីឲ្យអ្នកបានគាត់វិញ ឲ្យនៅជាប់ជាដរាបទៅ តែមិនមែនដូចជាបាវបំរើទៀតឡើយ គឺលើសជាងបាវបំរើទៅទៀត ទុកដូចជាប្អូនស្ងួនភ្ងាវិញ”(ខ.១៥-១៦)។ កាលពីមុន លោកអូនេស៊ីមគ្រាន់តែជាទាសករម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ តែសេចក្តីជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ បានកែប្រែទំនាក់ទំនងរវាងគាត់ និងម្ចាស់របស់គាត់ដែលជាអ្នកជឿព្រះ ។ គាត់ក៏ជាបងប្អូនស្ងួនភ្ញាក្នុងព្រះផងដែរ ។ សាវ័កប៉ុលបានជះឥទ្ធិពលដល់មនុស្ស ដែលរស់នៅក្នុងសម័យនោះ ដោយនាំមនុស្សឲ្យប្រែចិត្តម្តងម្នាក់ៗ។…
Read article