តើអ្នកបានត្រៀមខ្លួន ហើយឬនៅ?
មានមនុស្សជាច្រើននៅចាំថា រដូវលំហើយ ឆ្នាំ ២០០៨ គឺជាពេលដែលវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក ចាប់ផ្តើមមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរបំផុត ចាប់តាំងពីសម័យមហាវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ឆ្នាំ ១៩២៩ មក ។ នៅក្នុងខែបន្ទាប់ មានមនុស្សជាច្រើនបានបាត់បង់ការងារ ផ្ទះសម្បែង និងការវិនិយោគ ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក តាមបទសម្ភាស ជាមួយលោកអាឡាន គ្រីនស្ប៉ាន(Alan Gr-eenspan) ដែលជាអតីតប្រធាននៃធនាគាបម្រុងនៃរដ្ឋសហព័ន្ធអាមេរិក បានឲ្យដឹងថា ជាមធ្យម ប្រជាជនជឿថា វិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចនេះនឹងមិនកើតឡើងទៀតឡើយ ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “នៅពេលមនុស្សយើងបានជួបនឹងភាពសម្បូរសប្បាយ ក្នុងរយៈពេលដ៏វែង នោះជាធម្មតា ពួកគេសន្និដ្ឋានថាភាពសម្បូរសប្បាយនោះនឹងនៅតែបន្តកើតមានទៀត”។ ការសន្និដ្ឋាថា ការដែលបានកើតឡើងរហូតមកដល់ពេលនេះ នឹងបន្តកើតឡើងទៀត គឺជាផ្នត់គំនិត ដែលមនុស្សយើងមានជាធម្មតាទៅហើយ នៅក្នុងសតវត្សរ៍ទី២១នេះ ។ នៅសតវត្សរ៍ទី១ លោកពេត្រុសបានចែងអំពីពួកអ្នកដែលជឿថា ជីវិតនឹងមានការបន្តដូចកាលពីមុនទៀត ហើយពួកគេជឿថា ព្រះយេស៊ូវនឹងមិនយាងមកវិញឡើយ ។ គាត់បានបង្រៀនថា “ដ្បិតតាំងពីពួកឰយុកោដេកលក់ទៅ នោះគ្រប់ទាំងអស់នៅតែដដែល ដូចជាពីកំណើតលោកិយរៀងមកដែរ”(២ពេត្រុស ៣:៤)។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងយាងត្រឡប់មកវិញ ប៉ុន្តែ មនុស្សនៅតែបន្តរស់នៅ ដោយមិនស្តាប់បង្គាប់…
Read articleពេលឡើង និងពេលចុះ
មនុស្សយើងភាគច្រើនបានទទួលស្គាល់ថា ជីវិតមានដំណើរឡើងហើយចុះៗ ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលជាក្សត្រដ៏មានប្រាជ្ញា ទ្រង់ក៏បានទទួលស្គាល់យ៉ាងដូចនេះផងដែរ ហើយបានឆ្លុះបញ្ចាំង នៅក្នុងការឆ្លើយតបរបស់យើង ចំពោះកាលៈទេសៈដែលមានដំណើរឡើងហើយចុះៗនោះ ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសាស្តា ទ្រង់បានចែងថា “មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់ គឺមានពេលសំរាប់គ្រប់ការ ដែលចង់ធ្វើនៅក្រោមមេឃ … មានពេលយំ និងពេលសើច មានពេលសំរាប់សោយសោក និងពេលសំរាប់លោតកព្ឆោង”(សាស្តា ៣:១-៤)។ ព្រះបិតារបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន គឺស្តេចដាវីឌ ត្រូវបានហៅថា “មនុស្សដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ”(១សាំយ៉ូអែល ១៣:១៤ កិច្ចការ ១៣:២២)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការរស់នៅរបស់ស្តេចដាវីឌ គឺមានពេលឡើងហើយចុះៗ ។ ស្តេចដាវីឌបានទួញសោក នៅពេលបុត្រដែលទ្រង់មានជាមួយនាងបាតសេបា បានស្លាប់ដោយសារជម្ងឺ (២សាំយ៉ូអែល ១២:២២)។ ប៉ុន្តែ ក៏មានពេលដែលទ្រង់និពន្ធបទចម្រៀងសរសើរតម្កើង និងសើចសប្បាយផងដែរ(ទំនុកតម្កើង ១២៦:១-៣)។ ក្រោយមក ទ្រង់ក៏មានសេចក្តីទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការស្លាប់របស់អាប់សាឡំម ដែលជាបុត្រាដែលបានលើកទ័ពបះបោរនឹងទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល ១៨:៣៣)។ ហើយនៅពេលគេដង្ហែរហិបសញ្ញាចូលក្រុងយេរូសាឡិម ស្តេចដាវីឌមានក្តីអំណរខាងវិញ្ញាណជាពន្លឹក បានជាទ្រង់រាំនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ(២សាំយ៉ូអែល ៦:១២-១៥)។ នៅពេលយើងបង្ហាញនូវឲ្យគេឃើញថា យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានសន្តិភាព និងសេចក្តីអំណរនៅក្នុងជីវិត គ្រប់ពេលជាប់ជានិច្ច នោះយើងអាចនាំឲ្យមានផលអាក្រក់ដល់ខ្លួនឯង ក៏ដូចជាដល់អ្នកដទៃផងដែរ…
Read articleប៉ា!
មានក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះចេមស៍(James) ដែលមានអាយុ២២ខែ កំពុងដើរនាំមុខគ្រួសាររបស់ខ្លួន យ៉ាងមានទំនុកចិត្ត នៅតាមផ្លូវចូល នៅក្នុងព្រះវិហារដ៏ធំរបស់ពួកគេ។ ឳពុករបស់ចេមស៍បានតាមមើលវាជាប់ជានិច្ច នៅពេលដែលវាដើរតេសតាស់ៗ នៅក្នុងចំណោម “មនុស្សធំ” មួយហ្វូងធំនោះ។ ភ្លាមៗនោះ ក្មេងតូចម្នាក់នេះក៏ស្លន់ នៅពេលវារកមើលឳពុករបស់វាមិនឃើញ ។ វាក៏ឈប់ ដើម្បីរកមើលជុំវិញខ្លួនវា ហើយក៏ចាប់ផ្តើមស្រែកឡើងថា “ប៉ា ប៉ា!” ឳពុករបស់វាក៏ប្រញាប់មករកវាភ្លាម ហើយចេមស៍ ដែលជាក្មេងតូចម្នាក់នេះ ក៏ឈោងទៅរកដៃគាត់ ហើយគាត់ក៏ឱបវាយ៉ាងណែន ។ ចេមស៍ក៏បានស្ងប់ចិត្តវិញភ្លាម ។ ព្រះគម្ពីរពង្សាវតាក្សត្រខ្សែទីពីរ បានបកស្រាយអំពីរឿងរបស់ស្តេចហេសេគា ដែលបានឈោងទៅរកព្រះ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ជួយ(១៩:១៥) ។ ស្តេចសានហេរីបនៃនគរអាសស៊ើរ បានគម្រាមស្តេចហេសេ-គា និងរាស្រ្តនៃនគរយូដាថា “កុំឲ្យព្រះរបស់ផងឯង ដែលឯងទុកចិត្តនោះ បញ្ឆោតឯង … ឯងបានឮនិយាយពីការដែលស្តេចអាសស៊ើរបានធ្វើ ដល់ស្រុកទាំងប៉ុន្មានហើយ គឺដែលទ្រង់បានបំផ្លាញគេអស់រលីងទៅ ដូច្នេះ តើឯងនឹងបានរួចឬ”(ខ.១០-១១)។ ស្តេចហេសេគាក៏ចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអម្ចាស់ ហើយអធិស្ឋានទូលសូមការប្រោសលោះ ដើម្បី “ឲ្យនគរទាំងអស់ក្នុងលោកិយ បានដឹងថា ទ្រង់គឺជាព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ”(ខ.១៤-១៩)។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏ឆ្លើយតបការអធិស្ឋាននោះ ដោយចាត់ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ ឲ្យប្រហារពួកខ្មាំងសត្រូវ ហើយស្តេចសានហេរីបក៏បានដកថយវិញ(ខ.២០-៣៦)។…
Read articleគ្មានការថយក្រោយ
ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញរថយន្តម៉ាកហ្វត សាន់ដឺបឺត(Ford Thunderbird) សារីឆ្នាំ១៩៦២ ជាលើកដំបូង ខ្ញុំក៏បានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់ឡាននេះតែម្តង ។ ឡាននេះមានរាងឆើតឆាយ ភ្លឺរលោង ។ នៅពេលខ្ញុំបានមើលឃើញឡានម៉ាកនេះ នៅហាងលក់រថយន្តដែលគេបានប្រើហើយ ខ្ញុំឃើញផ្នែកខាងក្រៅរបស់វាមានសភាពភ្លឺរលោង ហើយផ្នែកខាងក្នុងដ៏អស្ចារ្យរបស់វា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ឡាននេះគឺសម្រាប់ខ្ញុំហើយ ។ ដូចនេះខ្ញុំក៏បានបង់ប្រាក់ ដើម្បីទិញឡាន ជាឡើងដំបូង ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានបញ្ហាមួយ ដែលបានបង្កប់ខ្លួននៅក្នុងរបស់ទ្រព្យ ដែលខ្ញុំបានឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំងនេះ ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទិញវា បានពីរខែ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំអាចបើកវាទៅមុខបាន តែមិនអាចបើកថយក្រោយបានឡើយ ។ ទោះបីជាឡានមានបញ្ហា នៅពេលវាមិនអាចបើកថយក្រោយក៏ដោយ ក៏ជួនកាល វាជាការប្រសើរណាស់ ដែលយើងមានលក្ខណៈដូចឡានចាស់របស់ខ្ញុំ ខ្លះៗដែរ ។ យើងចាំបាច់ត្រូវទៅមុខជានិច្ច ដោយមិនត្រូវឲ្យជីវិតមានការត្រឡប់ថយក្រោយឡើយ ។ នៅក្នុងការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ យើងចាំបាច់ត្រូវបដិសេធ មិនព្រមត្រឡប់ថយក្រោយ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា យើងត្រូវ “រត់តម្រង់ទៅឯទី”(ភីលីព ៣:១៤)។ ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលប្រហែលជាអាចយកគំរូ តាមប្រអប់លេខរបស់ឡានខ្ញុំផងដែរ ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរនិក្ខមនំ…
Read articleចូរធ្វើជាអ្នកកាន់គ្រឿងសាស្រ្តាវុធ
សាសន៍អ៊ីស្រាអែល និងសាសន៍ភីលីស្ទីន បានមានសង្រ្គាមនឹងគ្នា ។ នៅពេលស្តេចសូលសម្រាក នៅក្រោមដើមទទឹម ជាមួយនឹងពួកទ័ពទ្រង់ យ៉ូណាថាន និងអ្នកកាន់គ្រឿងសាស្រ្តាវុធរបស់លោក ក៏បានចាកចេញពីបន្ទាយទ័ពស្ងាត់ៗ ទៅមើលបន្ទាយរបស់ខ្មាំង ដើម្បីឲ្យបានឃើញព្រះអម្ចាស់ ច្បាំងជំនួសពួកខ្លួន ដោយលោកជឿថា “គ្មានអ្វីឃាត់ឃាំងដល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលទ្រង់នឹងជួយសង្គ្រោះ ដោយសារមនុស្សច្រើន ឬតិចនោះទេ”(១សាំយ៉ូអែល ១៤:៦)។ យ៉ូណាថាន និងអ្នកជំនួយរបស់លោក ហៀបនឹងឆ្លងកាត់ផ្លូវ ដែលនៅចន្លោះជ្រលងភ្នំខ្ពស់ៗពីរ ។ ពួកខ្មាំងសត្រូវដែលប្រដាប់ដោយអាវុធ កំពុងប្រចាំការនៅលើកំពូលនៃជ្រលងភ្នំទាំងសងខាង ។ ពួកគេមានគ្នាតែពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ ក្នុងការប្រឈមមុខនឹងពួកទ័ពសត្រូវជាច្រើនដ៏ ម្ល៉េះ ។ នៅពេលយ៉ូណាថានប្រាប់ថា លោកនឹងឡើងរកពួកសត្រូវ នៅលើជ្រលងភ្នំ អ្នកកាន់គ្រឿងសាស្ត្រាវុធរបស់លោក មិនភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ។ គាត់បានសួរលោកថា “តើនេះជាបំណងចិត្តរបស់លោកឬ? សូមសម្រេចតាមបំណងចិត្តលោកចុះ”(ខ.៧)។ ដូចនេះ អ្នកទាំងពីរក៏ឡើងជ្រលងភ្នំនោះ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានជួយឲ្យពួកគេមានជ័យជម្នះលើពួកខ្មាំងសត្រូវ(ខ.៨-១៤)។ យើងត្រូវតែកោតសរសើរ អ្នកកាន់គ្រឿងសាស្ត្រាវុធវ័យក្មេងម្នាក់នេះ ។ គាត់បានកាន់គ្រឿងសាស្ត្រាវុធឡើងជ្រលងភ្នំ ហើយបាននៅជាប់ជាមួយយ៉ូណាថាន ដោយដើរតាមជាប់ពីក្រោយ ហើយសម្លាប់ពួកទ័ពដែលយ៉ូណាថាន បានវាយឲ្យរបួស ។ ពួកជំនុំត្រូវការអ្នកដឹកនាំដែលរឹងមាំ ដើម្បីឲ្យយើងអាចប្រឈមមុខនឹងខ្មាំងសត្រូវខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវឲ្យអ្នកដឹកនាំទាំងនោះ…
Read articleការលើកបន្ទុកធ្ងន់
ថ្ងៃមួយខ្ញុំបានឃើញកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ កំពុងព្យាយាមលើកដុំដែកទម្ងន់២គីឡូក្រាម ឲ្យខ្ពស់ផុតក្បាលរបស់វា ។ នេះជាសេចក្តីប្រាថ្នាដ៏ធំ សម្រាប់ក្មេងដែលមានអាយុពីរបីឆ្នាំ ។ វាអាចលើកដុំដែកនោះផុតពីដី បានកម្ពស់តែពីរបីសង់ទីម៉ែត្រទេ ប៉ុន្តែ កែវភ្នែករបស់វាបញ្ជាក់អំពីការតាំងចិត្ត ហើយមុខរបស់វាក៏ឡើងក្រហម ដោយសារការប្រឹងលើកនោះ ។ ខ្ញុំក៏ជួយលើកវា ហើយយើងក៏រួមគ្នាលើកដុំដែកនោះឡើងលើ ឆ្ពោះទៅរកពិដានផ្ទះ ។ ការលើកដុំដែក មានការពិបាកសម្រាប់វា តែសម្រាប់ខ្ញុំ គឺងាយស្រួលទេ ។ នៅពេលយើងមានកិច្ចការដែលពិបាកៗធ្វើ នោះចូរយើងគិតដល់ព្រះយេស៊ូវចុះ ។ នៅពេលជីវិតរបស់យើងហាក់ដូចជាមាន ទៅដោយទុកលំបាក់ជាច្រើន ដែលកំពុងវិលវល់ នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់អាចជួយយើងយ៉ាងងាយ ទោះនោះជាការឈឺធ្មេញ ឬជាការឈ្មោះប្រកែកគ្នាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ឬក៏សូម្បីតែការលំបាកទាំងអស់នោះកើតឡើង ក្នុងពេលតែមួយក៏ដោយ ។ ទ្រង់អាចដោះស្រាយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក”(ម៉ាថាយ ១១:២៨)។ តើអ្នកនឿយហត់ ដោយសារបញ្ហាដែលកើតមានមិនចេះចប់មិនចេះហើយឬ? តើអ្នកមានទុក្ខលំបាក ដោយភាពតប់ប្រមល់ និងការព្រួយបារម្ភឬ? មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលជាដំណោះស្រាយដ៏ពិត ។ ការចូលទៅជិតព្រះអម្ចាស់ ដោយការអធិស្ឋាន នាំឲ្យយើងអាចផ្ទេរបន្ទុកយើង ដល់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យទ្រង់ជួយទ្រទ្រង់យើង(ទំនុកតម្កើង…
Read article