ពេលដែលយើងបានឃើញព្រះអង្គ
១កូរិនថូស ១៣:៤-១៣ ដ្បិតឥឡូវនេះ យើងមើលឃើញបែបស្រអាប់ ដូចជាដោយសារកញ្ចក់ តែនៅវេលានោះ នឹងឃើញមុខទល់នឹងមុខ។ ១កូរិនថូស ១៣:១២ គ្រូពេទ្យឯកទេសពិនិត្យភ្នែកបានជួយអ៊ែនឌ្រា(Andreas) ជាក្មេងអាយុ៣ឆ្នាំ ឲ្យរៀនប្រើវ៉ែនតាដំបូងរបស់គាត់។ គ្រូពេទ្យក៏បានប្រាប់នាងឲ្យមើលទៅកញ្ចក់ឆ្លុះមុខ។ អ៊ែនឌ្រាក៏បានមើលទៅរូបខ្លួនឯង នៅក្នុងកញ្ចក់ រួចបែរមករកឪពុកគាត់ ដោយទឹកមុខញញឹម ដោយអំណរ និងក្តីស្រឡាញ់។ បន្ទាប់មក ឪពុករបស់អ៊ែនឌ្រាក៏បានជូតទឹកភ្នែកឲ្យអ៊ែនឌ្រាថ្នមៗ ហើយសួរគាត់ថា “ហេតុអ្វីកូនយំ?” អ៊ែនឌ្រាក៏បានឱបករបស់ឪពុកគាត់ ហើយឆ្លើយថា “កូនយំ ព្រោះកូនអាចមើលប៉ាឃើញ”។ គាត់ក៏បានថយក្រោយ ហើយងើយទៅលើបន្តិច មើលចំភ្នែករបស់ប៉ាគាត់ ហើយនិយាយថា “កូនអាចមើលប៉ាឃើញហើយ”។ ខណៈពេលដែលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរ ដោយការអធិស្ឋាន ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រទានយើងនូវភ្នែក ឲ្យមើលឃើញព្រះយេស៊ូវ “ជារូបអង្គនៃព្រះដ៏មើលមិនឃើញ”(កូល៉ុស ១:១៥)។ ទោះព្រះវិញ្ញាណបានជួយឲ្យភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើងមើលឃើញច្បាស់ តាមរយៈការចម្រើនឡើងផ្នែកចំណេះដឹង តាមរយៈព្រះគម្ពីរ ក៏យើងគ្រាន់តែអាចមើលឃើញផ្នែកតូចមួយនៃវិសាលភាពដែលគ្មានព្រំដែនរបស់ព្រះអង្គ នៅចុងម្ខាងនៃភាពអស់កល្ប។ ពេលណាពេលវេលារបស់យើងនៅលើផែនដីនេះលែងមានទៀត ឬនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ តាមព្រះបន្ទូលសន្យា យើងនឹងបានឃើញព្រះអង្គច្បាស់(១កូរិនថូស ១៣១២)។ ពេលនោះ យើងនឹងមិនត្រូវការវ៉ែនតាជាជំនួយក្នុងការមើល ក្នុងពេលដែលពេញដោយអំណរ ដែលយើងនឹងបានឃើញព្រះគ្រីស្ទមុខទល់នឹងមុខ ហើយស្គាល់ព្រះអង្គច្បាស់ ដូចដែលព្រះអង្គស្គាល់យើងម្នាក់ៗជាសមាជិកជាទីស្រឡាញ់នៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទដែលជាពួកជំនុំ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងបំពេញយើង…
Read article
យើងជាស្នាដៃល្អឯករបស់ព្រះអង្គ
អេភេសូរ ២:១-១០ ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាស្នាដៃ ដែលទ្រង់បង្កើតក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវសំរាប់ការល្អ ដែលព្រះបានរៀបចំជាមុន ឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាម។ អេភេសូរ ២:១០ ក្នុងសៀវភៅ ដែលលោក អាធ័រ ស៊ី ប្រ៊ូក(Arthur C. Brooks) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា នគរអាត្លង់ទិច គាត់បានពិពណ៌នា អំពីពេលដែលគាត់បានទៅទស្សនាសារៈមន្ទីររាជវាំងជាតិ ក្នុងប្រទេសតៃវ៉ាន់ ដែលមានការប្រមូលផ្តុំនូវ នៃស្នាដៃសិល្បៈចិន មានចំនួនច្រើនជាងគេនៅលើពិភពលោក។ អ្នកនាំភ្ញៀវចូលទស្សនាបានសុំឲ្យគាត់គិត អំពីរបស់អ្វីមួយដែលគេមិនទាន់បានធ្វើឲ្យវាក្លាយជាស្នាដៃសិល្បៈ។ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា ពេលនោះគាត់បានគិតអំពីផ្ទាំងក្រណាត់ទទេ ដែលមិនទាន់មានរូបគំនូរ។ អ្នកនាំភ្ញៀវរូបនោះក៏បានតបថា យើងអាចមើលផ្ទាំងក្រណាត់ទទេ តាមរបៀបមួយទៀត ដោយស្រមៃថា រូបគំនូរគឺមាននៅក្នុងគំនិតរបស់វិចិត្រកររួចជាស្រេចហើយ គឺគ្រាន់តែគាត់មិនទាន់បានបង្ហាញចេញមកឲ្យគេឃើញ នៅលើផ្ទាំងក្រណាត់នោះ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ២:១០ ពាក្យ ស្នាដៃដែលទ្រង់បង្កើត ឬស្នាដៃឯក ជាពាក្យដែលបានបកប្រែពីពាក្យ poiēma ជាភាសាក្រិក ដែលជាឫសនៃពាក្យ កំណាព្យ ក្នុងភាសាអង់គ្លេស។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងមកជាស្នាដៃសិល្បៈ ឬបទកំណាព្យដ៏រស់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ស្នាដៃសិល្បៈនោះបានខូច ព្រោះ “ពីដើម អ្នករាល់គ្នាក៏ស្លាប់ក្នុងការរំលង ហើយក្នុងអំពើបាបដែរ”(ខ.១)។ បានសេចក្តីថា…
Read article
ការរចនាដ៏ប្រណិតរបស់ព្រះអង្គ
លោកុប្បត្ដិ ១:១៤-២៣ ព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា “ចូរឲ្យមានមច្ឆាជាតិរវើកនៅក្នុងទឹកជាបរិបូរ និងបក្សីជាតិហើរលើដីនៅនាអាកាស”។ លោកុប្បត្ដិ ១:២០ អ្នកស្រាវជ្រាវអន្តរជាតិមួយក្រុមបានបង្កើតដ្រូន ឬយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើកតូចមួយ ដែលចេះទទះស្លាប់ តាមគំរូរបស់សត្វត្រចៀកកាំ។ សត្វត្រចៀកកាំអាចហោះហើរ ដោយល្បឿន១៤០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង ហើយអាចសំកាំង ហោះដាំក្បាលចុះមកក្រោម ហើយបត់ចុះឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយក៏អាចឈប់ភ្លាមៗ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដ្រូនដែលគេបានផលិតឲ្យចេះហោះដូចសត្វត្រចៀកកាំនោះ មិនមានសមត្ថភាពដូចសត្វត្រចៀកកាំឡើយ។ អ្នកស្រាវជ្រាវម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ថា សត្វបក្សីមានសាច់ដុំជាច្រើនប្រភេទ ដែលជួយឲ្យពួកវាអាចហោះហើយបានលឿន អាចបត់ស្លាប ហើរបង្វិលខ្លួន និងបើកស្លាបឲ្យធំសំកាំងខ្លួននៅលើអាកាស ដើម្បីសន្សំថាមពលរបស់ពួកវា។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ការប្រឹងប្រែងរបស់ក្រុមការងាររបស់គាត់ អាចផលិតដ្រូននោះ ដោយយកគំរូបានការហោះហើររបស់សត្វត្រចៀកកាំ បានតែ១០ភាគរយប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យគ្រប់ប្រភេទ ដល់សត្វទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានបង្កើតក្នុងពិភពលោក។ ការសង្កេតមើលពួកវា និងពិចារណា អំពីសមត្ថភាព និងចារិកលក្ខណៈរបស់ពួកវា អាចក្លាយជាប្រភពនៃប្រាជ្ញាសម្រាប់យើង។ ឧទាហរណ៍ សត្វស្រមោចបង្រៀនយើង អំពីការសន្សំស្បៀងអាហារ សត្វទន្សាយថ្មបានបង្ហាញយើងអំពីតម្លៃនៃការស្វែងរកជម្រក ដែលអាចពឹងផ្អែកបាន ហើយសត្វកណ្តូបមានកម្លាំងខ្លាំងដោយសារការសាមគ្គីគ្នា(សុភាសិត ៣០:២៥-២៧)។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា “ទ្រង់បានតាំងលោកីយ៍ឡើង ដោយសារប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់”(យេរេមា ១០:១២) ហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃជំហាននីមួយៗនៃដំណើរការនៃការបង្កើតរបស់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលបញ្ជាក់ថា ការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើគឺសុទ្ធតែ “ល្អ”(លោកុប្បត្តិ ១:៤,១០,១២,១៨,២១,២៥,៣១)។…
Read article
យុទ្ធសាស្ត្រទាំង១៥យ៉ាង ដើម្បីឲ្យមានក្តីអំណរ
ទ្រង់នឹងបង្ហាញឲ្យទូលបង្គំឃើញផ្លូវជីវិតវិញ នៅចំពោះទ្រង់មានសេចក្តីអំណរដ៏ពោរពេញ នៅព្រះហស្តស្តាំទ្រង់មានសេចក្តីអរសប្បាយ ជាដរាបតទៅ។ ទំនុកដំកើង ១៦:១១ ក្នុងជីវិតដែលមានបាប និងការឈឺចាប់ យើងមិនងាយមានក្តីអំណរ។ គឺមិនខុសពីការមានជំនឿនោះឡើយ។ ហើយសាវ័កប៉ុលបានផ្តាំលោកធីម៉ូថេថា “ចូរខំប្រឹងតស៊ូ ដោយការតយុទ្ធយ៉ាងល្អនៃសេចក្តីជំនឿ”(១ធីម៉ូថេ ៦:១២)។ យើងក៏ត្រូវអនុវត្តដូចនេះ ឲ្យមានក្តីអំណរផងដែរ។ យើងត្រូវព្យាយាម និងតយុទ្ធឲ្យមានអំណរ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រាប់ពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូសថា ពួកគាត់បានតយុទ្ធជាមួយពួកគេ ដើម្បីជួយឲ្យពួកគេមានក្តីអំណរ (២កូរិនថូស ១:២៤)។ ដូចនេះ តើយើងត្រូវតយុទ្ធឲ្យមានក្តីអំណរ ដោយរបៀបណា? យើងត្រូវប្រើយុទ្ធសាស្ត្រទាំង១៥ ដូចតទៅ ៖ ត្រូវដឹងថា ក្តីអំណរពិតប្រាកដក្នុងព្រះ គឺជាអំណោយ។ ត្រូវដឹងថា យើងត្រូវតយុទ្ធឥតឈប់ឈរ ដើម្បីឲ្យមានក្តីអំណរនោះ។ ហើយមិនត្រូវមានភាពយឺតយ៉ាវ ដោយសារការភ័ន្តច្រឡំ អំពី២ចំណុចដំបូងឡើយ។ ចូរប្ដេជ្ញាចិត្តតយុទ្ធនឹងអំពើបាប ដែលអ្នកឃើញមានក្នុងជីវិតអ្នក ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ចូររៀនអំពីអាថ៌កំបាំងនៃការងាកមករកព្រះភ្លាម បន្ទាប់ពីបានធ្វើអំពើបាប ពោលគឺរៀនតយុទ្ធដូចមនុស្សមានបាបដែលបានរាប់ជាសុចរិត។ ត្រូវដឹងថា ការតយុទ្ធនេះ ជាការប្រយុទ្ធជាបឋម ឲ្យបានស្គាល់ គឺស្គាល់ព្រះច្បាស់។ ចូរជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ ចូរអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត និងឥតឈប់ឈរ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់បើកភ្នែកយើង និងមានចិត្តចង់ចូលទៅរកព្រះអង្គ។…
Read article
មានលក្ខណៈសម្បត្តិមិនសក្ដិសម
សូមអាន : អេសាយ ២:១-៤,៩-១៤ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃអ្នករាល់គ្នា ទ្រង់ជាព្រះលើស្ថានសួគ៌ ហើយជាព្រះលើផែនដីផង។ យ៉ូស្វេ ២:១១ នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តហូលីវូដជាច្រើន យើងសង្កេតឃើញតួអង្គចារបុរស ចារនារី បានទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ដោយពួកគេមានភាពឆ្លាតវៃអស្ចារ្យ ហើយអាចបើកឡានទំនើបលឿនៗ ក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់បំផុត។ តែអ្នកស្រីយ៉ូណា មែនដេស(Jonna Mendez) ជាអតីតប្រធានភ្នាក់ងារចារកម្មស៊ីអាយអេ បានធ្វើការលើកឡើងជាវិជ្ជមាន អំពីរឿងពិតដែលបានកើតឡើង។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ភ្នាក់ងារចារកម្ម “ត្រូវតែមានរូបសម្បត្តិខាងក្រៅ ដែលមិនទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍ពីមនុស្សនៅជុំវិញពួកគេ ហើយអ្នកដទៃមិនគិតថា ពួកគេជាមនុស្សឆ្លាត”។ ភ្នាក់ងារសម្ងាត់ដែលល្អបំផុត មានលក្ខណៈសម្បត្តិខាងក្រៅតិចបំផុតដែលសក្តិសមជាភ្នាក់ងារសម្ងាត់។ ពេលដែលពួកអ្នកស៊ើបការពីរនាក់របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល បានបន្លំខ្លួនចូលទៅក្នុងទីក្រុងយេរីខូ នាងរ៉ាហាបក៏បានជួយលាក់បំពួនពួកគេ កុំឲ្យទាហានរបស់ស្តេចរកឃើញ(យ៉ូស្វេ ២:៤)។ នាងហាក់ដូចជាមានលក្ខណៈសម្បត្តិតិចបំផុត ដែលសក្តិសមជាមនុស្សដែលព្រះអាចប្រើ ជាភ្នាក់ងារសម្ងាត់ ព្រោះនាងមានចំណុចខ្វះខាតធំៗបី ដែលមានដូចជា នាងជាជនជាតិកាណាន នាងជាមនុស្សស្រី និងជាស្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ។ តែនាងរ៉ាហាបបានជឿថា ព្រះរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល “ទ្រង់ជាព្រះលើស្ថានសួគ៌”(ខ.១១)។ នាងបានលាក់បំពួនអ្នកស៊ើបការរបស់ព្រះ នៅលើដំបូលផ្ទះរបស់នាង ហើយក៏បានជួយពួកគេគេចខ្លួន ដោយសុវត្ថិភាព។ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានរង្វាន់ សម្រាប់សេចក្តីជំនឿរបស់នាង ដោយលោកយ៉ូស្វេបានទុកជីវិតឲ្យនាង និងគ្រួសារនាង(៦:២៥)។…
Read article
ចិត្តដែលចូលចិត្តចែករំលែក
សូមអាន : សុភាសិត ១១:១៥-២៥ មនុស្សដែលមានចិត្តសទ្ធា នឹងបានបរិបូរ ហើយអ្នកណាដែលស្រោចទឹកដល់គេ នោះនឹងបានគេស្រោចទឹកដល់ខ្លួនដែរ។ សុភាសិត ១១:២៥ នៅថ្ងៃចុងក្រោយ នៃការធ្វើដំណើរក្នុងរដ្ឋវីសខុនសិន មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានមកជូនដំណើរខ្ញុំ ជាមួយកូនស្រីរបស់គាត់អាយុ៤ឆ្នាំ ឈ្មោះឃីនស្ល៊ី(Kinslee)។ ឃីនស្ល៊ីបានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងមិនចង់ឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញទេ។ ខ្ញុំក៏បានឱបនាង ហើយឲ្យផ្លិតមួយទៅនាង ជាផ្លិតក្រណាត់ដែលខ្ញុំបានផាត់ពណ៌ដោយដៃ និងបានប្រមូលទុក។ ខ្ញុំប្រាប់នាងថា ពេលណានាងនឹកខ្ញុំ អ្នកអាចប្រើផ្លិតនេះ ហើយនឹកចាំថា ខ្ញុំស្រឡាញ់នាង។ នាងក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងចង់បានផ្លិតមួយទៀតជាងផ្លិតមួយនេះ ជាផ្លិតធ្វើពីក្រដាសនៅក្នុងកាបូបរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រាប់នាងថា ផ្លិតនោះខូចហើយ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យផ្លិតដែលល្អជាងគេទៅនាង។ ខ្ញុំមិនបានស្តាយក្រោយទេ ដែលបានឲ្យផ្លិតដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេទៅឃីនស្ល៊ី។ ពេលខ្ញុំឃើញនាងសប្បាយចិត្ត ខ្ញុំកាន់តែសប្បាយចិត្ត។ ក្រោយមក ឃីនស្ល៊ីក៏បានប្រាប់ម្តាយនាងថា នាងមិនសប្បាយចិត្ត ពេលបានឃើញខ្ញុំរក្សាទុកផ្លិតដែលបានខូច។ ពួកគេក៏បានផ្ញើផ្លិតថ្មីមួយ ដ៏ប្រណិតមកឲ្យខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីឃីនស្ល៊ីបានឲ្យអំណោយនេះមកខ្ញុំដោយចិត្តសប្បុរសហើយ គាត់ក៏មានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្តឡើងវិញ។ ហើយខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តដែរ។ នៅក្នុងពិភពលោកដែលលើកទឹកចិត្តមនុស្សឲ្យធ្វើអ្វីៗដើម្បីបំពេញចិត្តខ្លួនឯង ហើយការពារប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន យើងងាយនឹងជួបការល្បួងឲ្យប្រមូលទ្រព្យទុកសម្រាប់ខ្លួនឯង ជាជាងរស់នៅដោយចិត្តដែលចូលចិត្តចែករំលែក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា មនុស្សដែល “ចែកផ្សាយទ្រព្យ តែចេះតែចំរើនកើនឡើង”(សុភាសិត ១១:២៤)។…
Read article