ភាពប្រេះបែកដែលបានធ្វើជាព្រះពរ
យ៉ាកុប ២:៣-៦ យើងមានទ្រព្យសម្បត្តិនេះនៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិលើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ។ ២កូរិនថូស ៤:៧ លោកគ្រូគង្វាល វីលៀម បារប័រ(William Barber) មានខ្នងកោង ហើយពេលទៅណាមកណា គាត់ត្រូវដើរកាន់ឈើច្រត់ ប៉ុន្តែ ការងារជាអ្នកគង្វាលខាងវិញ្ញាណអស់រយៈពេល៦ទសវត្សរ៍ បង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា គាត់បានពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ ធ្វើជាប្រភពនៃកម្លាំងរបស់គាត់។ កាលពីឆ្នាំ១៩៩៣ លោកគ្រូគង្វាល វីលៀម បារប័រ បានទៅពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា គាត់មានជំងឺឆ្អឹងខ្នងម្យ៉ាង ដែលបណ្តាលឲ្យឆ្អឹងកងខ្នងរបស់គាត់សង្កត់ជាប់គ្នា។ មានពេលមួយ មានមនុស្សម្នាក់បាននិយាយប្រាប់គាត់ត្រង់ៗថា “លោកគ្រូ បារប័រ លោកគ្រូចាំបាច់ត្រូវស្វែងរកការងារផ្សេង ក្រៅពីការងារជាគ្រូគង្វាល ព្រោះខ្ញុំគិតថា ពួកជំនុំមិនចង់ឲ្យជនពិការ ធ្វើការជាគ្រូគង្វាលរបស់ពួកគេនោះទេ”។ ប៉ុន្តែ លោកគ្រូបារប័របានជម្នះពាក្យសម្ដីដ៏ឈឺចាប់នេះ។ ព្រះអម្ចាស់មិនគ្រាន់តែបានប្រើគាត់ជាគ្រូគង្វាលប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏បានធ្វើជាគំរូនៃការលើកទឹកចិត្តដ៏មានអំណាច និងគួរឲ្យគោរព សម្រាប់មនុស្សដែលគេមិនឲ្យតម្លៃ និងមានកាយសម្បទាមិនគ្រប់គ្រាន់។ លោកិយប្រហែលមិនដឹងច្បាស់ថា មនុស្សត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះជនពិការដូចម្តេចទេ តែព្រះអម្ចាស់ជ្រាប។ មនុស្សដែលឲ្យតម្លៃមកលើរូបសម្រស់ កម្លាំងកាយ និងអ្វីៗដែលលុយអាចទិញបាន និងងាយមើលរំលងសេចក្តីល្អ ដែលកើតចេញពីភាពប្រេះបែកដែលមនុស្សមិនចង់ជួប។ ទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ កណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុបបានចោទជាសំណួរថា “តើព្រះមិនបានរើសពួកអ្នកក្រនៅលោកីយ៍នេះ ដែលជាអ្នកមានខាងសេចក្តីជំនឿ ហើយជាអ្នកគ្រងមរដកក្នុងនគរ…
Read article
ព្រះអង្គប្រទានកម្លាំងជាថ្មី
អេសាយ ៤០:២៧-៣១ គេនឹងហើរឡើងទៅលើ ដោយស្លាប ដូចជាឥន្ទ្រី គេនឹងរត់ទៅឥតដែលហត់ ហើយនឹងដើរឥតដែលល្វើយឡើយ។ អេសាយ ៤០:៣១ សត្វឥន្រ្ទី១គូ បានសង់សំបុកធំមួយ នៅលើដើមឈើមួយដើម ស្ថិតនៅចម្ងាយពីរបីគីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះខ្ញុំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន សត្វស្លាបធំៗមួយគូរនោះក៏មានកូន។ ពួកវាបានចិញ្ចឹមកូនដែលទើបតែញាស់ជាមួយគ្នា រហូតដល់ពេលដែលពួកវាត្រូវឡានបុកងាប់អស់មួយក្បាល យ៉ាងសោកសៅ។ សត្វឥន្ទ្រីដែលនៅមានជីវិត ក៏បានហោះហើរចុះឡើងអស់បួនប្រាំថ្ងៃ នៅក្បែរទន្លេមួយ គឺហាក់ដូចជាកំពុងស្វែងរកដៃគូររបស់វា ដែលបាត់មិនឃើញត្រឡប់មកសំបុកវិញ។ ទំបំផុត វាក៏បានវិលត្រលប់មកសំបុកវាវិញតែម្នាក់ឯង ហើយបន្តទទួលខុសត្រូវទាំងស្រុង នៅក្នុងការចិញ្ចឹមកូនៗរបស់វាតែម្នាក់ឯង។ ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ ការចិញ្ចឹមកូនតែម្នាក់ឯង អាចមានការលំបាកខ្លាំង។ ក្តីអំណរដែលកូនបានផ្តល់ឲ្យ រួមផ្សំនឹងសំពាធផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងសំពាធផ្លូវអារម្មណ៍ដែលអាចកើតមាន អាចបង្កើតឲ្យមានបទពិសោធន៍ខុសៗគ្នាជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីសង្ឃឹមនៅតែអាចកើតមាន សម្រាប់អ្នកដែលមានតួនាទីដ៏សំខាន់នេះ ក៏ដូចជាអ្នកដែលព្យាយាមគ្រប់គ្រងស្ថានភាព ដែលហាក់ដូចជាពិបាកខ្លាំងពេក។ ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយយើង ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍អស់កម្លាំង និងបាក់ទឹកចិត្ត។ ដោយសារព្រះអង្គមានគ្រប់ព្រះចេស្ដា និងមិនចេះប្រែប្រួល នោះព្រះអង្គមិនចេះអស់កម្លាំងឡើយ។ យើងអាចទុកចិត្តលើបទគម្ពីរដែលបានចែងថា “អស់អ្នកណាដែលសង្ឃឹមដល់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ នោះនឹងមានកំឡាំងចំរើនជានិច្ច”(អេសាយ ៤០:៣១)។ ភាពកម្សោយរបស់យើង អាចនាំឲ្យយើងមានបញ្ហាប្រឈម តែភាពកម្សោយទាំងនោះមិនមែនជាអ្នកកំណត់ជោគវាសនារបស់យើងទេ ព្រោះយើងអាចពឹងផ្អែកលើកម្លាំង ដែលព្រះអង្គនឹងប្រទានយើងជាថ្មី ដោយការអស្ចារ្យ។…
Read article
ព្រះអង្គនៅតែអាចប្រើយើង
និក្ខមនំ ៧:១-១៣ ក្នុងគ្រាដែលទូលនឹងផារ៉ោន នោះម៉ូសេ លោកបានអាយុ៨០ឆ្នាំ ឯអើរ៉ុនក៏បានអាយុ៨៣ឆ្នាំហើយ។ និក្ខមនំ ៧:៧ មានដូនចាស់ពីរនាក់ មកពីរដ្ឋតិចសាស់ មានឈ្មោះល្បីល្បាញយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងវេទិកាបណ្ដាញសង្គម ដោយសារពួកគាត់បានបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក ក្នុងរយៈពេល៨០ថ្ងៃ ក្នុងវ័យ៨១ឆ្នាំ។ ដូនចាស់ទាំងពីរបានរាប់អានគ្នាជាមិត្តល្អបំផុតអស់រយៈពេល២៣ឆ្នាំហើយ ដោយបានធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា ទៅកាន់ទ្វីបទាំង៧។ ពួកគាត់បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរពីទ្វីបអង់តាកទិច ហើយទៅរាំចង្វាក់តង់ហ្គោ នៅប្រទេសអាហ្សង់ទីន ជិះសត្វអូដ្ឋនៅប្រទេសអេស៊ីព្ទ រួចជិះគាវទឹកកក នៅតំបន់ប៉ូលខាងជើង។ ពួកគាត់បានទៅដល់១៨ប្រទេស ដែលក្នុងចំណោមនោះ ក៏រួមមានប្រទេសហ្ស៊ែមបៀ ឥណ្ឌា នេប៉ាល់ បាលី ជប៉ុន និងទីក្រុងរ៉ូមផងដែរ ហើយក៏បានបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរ ក្នុងប្រទេសអូស្ត្រាលី។ អ្នកទាំងពីរមានប្រសាសន៍ថា ពួកគាត់សង្ឃឹមថា ពួកគាត់បានបណ្តាលចិត្តមនុស្សជំនាន់ក្រោយ ឲ្យអរសប្បាយនឹងការធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោកផងដែរ ទោះពួកគេស្ថិតក្នុងវ័យណាក៏ដោយ។ ក្នុងបទគម្ពីរនិក្ខមនំ យើងឃើញថា មានបុគ្គលពីរនាក់ស្ថិតក្នុងវ័យ៨០ឆ្នាំ ដែលព្រះអម្ចាស់បានជ្រើសរើស សម្រាប់ការធ្វើដំណើរប្រភេទផ្សេងពីនេះ។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅលោកម៉ូសេ ឲ្យទៅចូលគាល់ស្តេចផារ៉ោន ហើយទាមទារឲ្យទ្រង់ដោះលែងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យមានសេរីភាព។ ព្រះអង្គក៏បានចាត់បងប្រុសរបស់លោកម៉ូសេ ឈ្មោះអើរ៉ុន ធ្វើជាជំនួយការរបស់គាត់។ “ក្នុងគ្រាដែលទូលនឹងផារ៉ោន នោះម៉ូសេលោកបានអាយុ៨០ឆ្នាំ ឯអើរ៉ុនក៏បានអាយុ៨៣ឆ្នាំហើយ”(និក្ខមនំ…
Read article
ដំណឹងល្អដែលសក្តិសមនឹងឲ្យយើងអបអរ
២ធីម៉ូថេ ២:៨-១៣ ពាក្យនេះគួរជឿពិត ដ្បិតបើយើងបានស្លាប់ជាមួយនឹងទ្រង់ នោះយើងនឹងរស់នៅជាមួយនឹងទ្រង់ដែរ។ ២ធីម៉ូថេ ២:១១ បទទំនុកសកលមានចំណងជើងថា “ឱ ខ្ញុំចង់បានអណ្តាត១ពាន់” (បទលេខ១៥) មានវត្តមានដំបូងបំផុត នៅក្នុងសៀវភៅទំនុកដំកើងរបស់ពួកជំនុំមេតូឌីស ដែលគិតមកដល់សព្វថ្ងៃ គឺជាង២សតវត្សរ៍មកហើយ។ បទចម្រៀងនេះ ជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោក ឆាល វេសលី(Charles Wesley) និងពីដើមឡើយ មានចំណងជើងថា “ថ្ងៃខួបនៃការប្រែចិត្តជឿព្រះ”។ គាត់បាននិពន្ធទំនុកសកលនេះ ដើម្បីរំឭកខួបនៃការកើតជាថ្មីរបស់គាត់ ដោយការផ្លាស់ប្រែស៊ីជម្រៅ ដោយសារសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ បទចម្រៀងនេះមាន១៨ល្បះ ដែលបានប្រកាសអំពីសិរីល្អនៃសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ ដល់អ្នកដែលប្រែចិត្ត និងដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ។ ការមានសេចក្តីជំនឿដូចនេះ គឺសក្តិសមនឹងឲ្យយើងអបអរ និងចែកចាយដល់អ្នកដទៃ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ជំពូក២ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យនៅតែឈរមាំក្នុងសេចក្តីជំនឿ និងមានការស៊ូទ្រាំនៅក្នុងការចែកចាយសេចក្តីជំនឿ។ គាត់បានកត់សំគាល់ថា នេះជា “ដំណឹងល្អដែលខ្ញុំផ្សាយប្រាប់ ហើយខ្ញុំរងទុក្ខ ទាំងជាប់ចំណងដូចជាមនុស្សអាក្រក់ ដោយព្រោះដំណឹងល្អនោះឯង”(ខ.៨-៩)។ សាវ័កប៉ុលបានធ្វើការសម្រេចចិត្តធ្វើការបម្រើព្រះ ដោយគ្មានការសង្ស័យ ហើយបានរំឭកលោកធីម៉ូថេ ឲ្យចាំព្រះរាជសារនៃដំណឹងល្អដែលប្រកាសថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ទ្រង់បានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ”(ខ.៨) ព្រះអង្គបានយាងមកប្រសូតជាមនុស្ស មិនមែនដើម្បីគ្រប់គ្រង…
Read article
ព្យាយាមក្នុងការអធិស្ឋាន
កូល៉ុស ៤:២-៦,១២-១៣ ចូរព្យាយាមក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន ទាំងចាំយាមក្នុងសេចក្តីនោះឯង ដោយពាក្យអរព្រះគុណ។ កូល៉ុស ៤:២ ថ្ងៃមួយ ដូនចាស់ម្នាក់បានប្រាប់ លោកលូ(Lu) ជាមិត្តភក្តិខ្ញុំថា “ខ្ញុំបានអធិស្ឋានឲ្យអ្នក៥០ឆ្នាំហើយ”។ មិត្តភក្តិខ្ញុំបានមើលមុខដូនចាស់ ដោយការដឹងគុណយ៉ាងខ្លាំង។ កាលនោះ មិត្តភក្តិខ្ញុំទៅលេងភូមិមួយ នៅប្រទេសប៊ុលហ្ការី ជាកន្លែងដែលឪពុកគាត់បានចម្រើនវ័យធំឡើង ហើយបានចាកចេញ ក្នុងវ័យជំទង់។ ដូនចាស់ ជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ជាអ្នកជិតខាងរបស់តាយាយរបស់លោកលូ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានឲ្យលោកលូ ចាប់តាំងពីពេលដែលគាត់បានទទួលដំណឹងថា លោកលូបានចាប់កំណើត ក្នុងប្រទេស នៅឯនាយសមុទ្រ។ សព្វថ្ងៃនេះ ប្រហែលពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ក្រោយមក លោកលូបានឈានចូលលេងភូមិនោះ ក្នុងការធ្វើដំណើរសម្រាប់មុខជំនួញរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏បានជជែកជាមួយមនុស្សមួយក្រុមនៅទីនោះ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។ លោកលូបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ នៅពេលគាត់ជិតឈានចូលដល់វ័យ៣០ឆ្នាំ ហើយនៅពេលដែលដូនចាស់ចូលមកជិតគាត់ គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះឥទ្ធិពលនៃការអធិស្ឋានដ៏ជាប់លាប់របស់ដូនចាស់ ដែលបាននាំឲ្យគាត់ទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ យើងមិនអាចដឹងច្បាស់ថា ការអធិស្ឋានរបស់យើងមានឥទ្ធិពលប៉ុណ្ណា នៅលើផែនដីនេះទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្គាប់យើងថា “ចូរព្យាយាមក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន ទាំងចាំយាមក្នុងសេចក្តីនោះឯង ដោយពាក្យអរព្រះគុណ”(កូល៉ុស ៤:២)។ កាលសាវ័កប៉ុលសរសេរពាក្យពេចន៍ទាំងអស់នេះ នៅក្នុងសំបុត្រផ្ញើទៅអ្នកជឿក្នុងទីក្រុងកូល៉ុស គាត់ក៏បានសូមឲ្យគេអធិស្ឋានឲ្យគាត់ផងដែរ ដើម្បីឲ្យព្រះអម្ចាស់ “បើកទ្វារ” ឲ្យគាត់ផ្សាយព្រះបន្ទូល…
Read article
ការរួបរួមគ្នាក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីការផ្លាស់ប្តូរ
ទំនុកដំកើង ១៣៣ ក៏ធៀបដូចជាទឹកសន្សើមនៅលើភ្នំហ៊ើម៉ូន ដែលធ្លាក់មកលើភ្នំនៃក្រុងស៊ីយ៉ូន។ ទំនុកដំកើង ១៣៣:៣ បណ្ឌិត ទីហ្វែនី ហ្គោលសិន(Dr. Tiffany Gholson) បានឃើញអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មកំពុងមានផលប៉ះពាល់តាមរបៀបជាច្រើន មកលើទីក្រុងរបស់គាត់ គឺទីក្រុងសេន លូអ៊ីស ខាងកើត ជាទីក្រុងតូចមួយ នៅរដ្ឋមីសូរី សហរដ្ឋអាមេរិក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅឆ្នាំ២០២៣ អំពើឃាតកម្មក្នុងទីក្រុងនេះ បានធ្លាក់ចុះ៣១ភាគរយ ហើយអំពើឧក្រិដ្ឋកម្មជាទូទៅក៏បានថយចុះ៣៧ភាគរយផងដែរ។ តើរឿងនេះបានកើតឡើងដោយរបៀបណា? ការថយចុះនេះ គឺបណ្តាលមកពីការធ្វើការជាដៃគូរ។ អង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទមួយ បានសហការជាមួយ ប៉ូលិសរដ្ឋ និងប៉ូលិសទីក្រុង និងសាលារៀន ដើម្បីបង្កើតក្រុមអនុវត្តន៍ច្បាប់ដើម្បីសុវត្ថិភាពសាធារណៈ ដោយរួមកម្លាំងគ្នាបង្កើតឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ដើម្បីប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់។ បណ្ឌិត ហ្គោលសិន ក៏បានលើកឡើងថា ការសហការគ្នានេះមានភាពស្អិតរមួត គឺប្រៀបដូចជាការរៀបការជាប្តីប្រពន្ធ ដោយសមាជិកម្នាក់ៗនៃក្រុមការងារនេះរួបរួមគ្នាជាដៃគូ ដើម្បីជួយប្រជាពលរដ្ឋ។ មជ្ឈមណ្ឌលសុខភាពផ្លូវចិត្ត ជាសាលារៀនដែលគាត់កំពុងដឹកនាំ ក៏បានរាប់បញ្ចូលគ្រូបង្រៀន គិលានុបដ្ឋាយិកា និងបុគ្គលិករបស់សាលា នៅក្នុងការជួយទ្រទ្រង់កុមារ ដែលបានទទួលផលប៉ះពាល់ពីអំពើឧក្រឹដ្ឋកម្ម ឬគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗ។ ភ្នាក់ងារដទៃទៀត ក៏បានផ្តល់ជំនួយផ្សេងៗផងដែរ។ ប៉ូលិសបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងធ្វើការសន្ទនាបន្ថែមទៀត ជាមួយប្រជាជននៅតាមដងផ្លូវ…
Read article