តាមការទតឃើញរបស់ព្រះអង្គ
លោកុប្បត្តិ ១:១-១០ នោះទ្រង់ក៏ឃើញថាល្អ។ លោកុប្បត្តិ ១:១០ កាលពីឆ្នាំ១៩៦៨ អាមេរិកមានការប្រលោកប្រឡាក់ ក្នុងសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសវៀតណាម អំពើហិង្សាដោយសារការប្រកាន់ពូជសាសន៍បានផ្ទុះឡើងនៅតាមបណ្តាទីក្រុងទាំងឡាយ ហើយមានបុគ្គលសាធារណៈដ៏សំខាន់ពីររូបត្រូវគេធ្វើឃាត។ កាលមួយឆ្នាំមុន អគ្គីភ័យបានឆក់យកជីវិតអវកាសយានិកបីនាក់ នៅកន្លែងបាញ់បង្ហោះយានអវកាស ហើយការមានគំនិតចង់បញ្ជូនមនុស្សទៅស្ថានព្រះច័ន្ទហាក់ដូចជាក្តីសង្ឃឹមដែលមិនអាចក្លាយជាការពិត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យានអវកាសអាប៉ូឡូទី៨ បានបាញ់បង្ហោះដោយជោគជ័យ ក្នុងពេលពីរបីថ្ងៃបន្ទាប់ មុនថ្ងៃណូអែលចូលមកដល់។ អាប៉ូឡូទី៨ បានសម្រេចបេសកកម្មដែលមានមនុស្សបើកបរដោយផ្ទាល់ ក្រឡឹងជុំវិញស្ថានព្រះច័ន្ទ។ អវកាសយានិក ដែលមានដូចជាលោកបូរមិន(Borman) លោកអ៊ែនឌ័រ(Anders) និងលោកឡូវែល(Lovell) ដែលសុទ្ធតែជាអ្នកជឿព្រះ បានបង្ហោះសារតាមរលកធាតុអាកាស នៅថ្ងៃណូអែលថា “កាលដើមដំបូងឡើយ ព្រះបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”(លោកុប្បត្តិ ១:១)។ នៅពេលនោះ ព្រឹត្តិការណ៍នេះត្រូវបានគេចាក់ផ្សាយ នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ ហើយបានក្លាយជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលមានគេទស្សនាច្រើនជាងគេបំផុតនៅលើពិភពលោក ដោយពេលនោះ មនុស្សរាប់លាននាក់បានមើលរូបថតផែនដី ដែលគេថតបាន ក្នុងទីអវកាសនៅក្រៅផែនដី។ លោកហ្វ្រែង បូរមិន(Frank Borman) ក៏បានបញ្ចប់ការអានខគម្ពីរដោយពាក្យថា “នោះទ្រង់ក៏ឃើញថាល្អ”(ខ.១០)។ ពេលខ្លះយើងមើលខ្លួនយើង ដែលប្រឡាក់ទៅដោយការលំបាកទាំងអស់ដែលយើងបានជួប ហើយមើលមិនឃើញអ្វីដែលល្អ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចវិលត្រឡប់មកជញ្ជឹងគិត អំពីរឿងនៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប និងមើលឃើញខ្លួនឯង តាមការទតឃើញរបស់ព្រះ…
Read article
តើយើងកំពុងស្តាប់តាមនរណា?
ចោទិយកថា ១៨:១៥-១៨ ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់នឹងបណ្តាលឲ្យមានហោរា១កើតឡើង ពីពួកបងប្អូនឯង ឲ្យដូចជាអញត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាស្តាប់តាមអ្នកនោះចុះ។ ចោទិយកថា ១៨:១៥ មានពេលមួយលោកដាក វ៉ាយ(Doug White) បានទាក់ទងទៅប៉មបញ្ជាការហោះហើររបស់យន្តហោះ នៅអាកាសយានដ្ឋាន តាមវិទ្យុទាក់ទង ហើយក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំមានរឿងបន្ទាន់។ អ្នកបើកបរយន្តហោះរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់ហើយ”។ បន្ទាប់ពីយន្តហោះបានចាកចេញបានតែប៉ុន្មាននាទី អ្នកបើកបរយន្តហោះឯកជនដែលក្រុមគ្រួសាររបស់លោកដាកបានជិះនោះ ស្រាប់តែបានបាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗ។ លោកដាក ក៏បានបោះជំហានចូលទៅក្នុងកាប៊ីនបើកបរយន្តហោះ ដោយជំនាញដែលបានទទួលការបណ្ដុះបណ្តាលទើបតែបាន៣ខែប៉ុណ្ណោះ ដោយប្រើយន្តហោះ ដែលមិនទំនើបដូចនេះទេ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានស្តាប់អ្នកគ្រប់គ្រងការហោះហើរ នៅអាកាសយានដ្ឋាន ដែលបានជួយប្រាប់គាត់ អំពីរបៀបចុះចតយន្តហោះ ដោយសុវត្ថិភាព។ ក្រោយមក លោកដាក ក៏បាននិយាយថា “ពួកគេបានសង្គ្រោះជីវិតក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ឲ្យរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ដែលអាចកើតឡើងភ្លាមៗ បើសិនជាយន្តហោះនោះធ្លាក់ ហើយត្រូវភ្លើងឆាបឆេះ”។ យើងមានព្រះមួយអង្គ ដែលមានតែទ្រង់ទេ ដែលអាចជួយនាំផ្លូវយើងឆ្លងកាត់បញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវិត។ កាលលោកម៉ូសេថ្លែងទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់នឹងបណ្តាលឲ្យមានហោរា១កើតឡើង ពីពួកបងប្អូនឯង ឲ្យដូចជាអញត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាស្តាប់តាមអ្នកនោះចុះ”(ចោទិយកថា ១៨:១៥)។ ព្រះបន្ទូលសន្យានេះ គឺបានចង្អុលបង្ហាញ អំពីការបន្តវេនរបស់ហោរា ដែលព្រះប្រទានរាស្រ្តព្រះអង្គ…
Read article
ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកជួយសង្គ្រោះយើង
ម៉ាថាយ ១:១៨-២៥ នាងនឹងប្រសូតបុត្រា១ ហើយអ្នកត្រូវថ្វាយព្រះនាមថា «យេស៊ូវ» ព្រោះបុត្រនោះនឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប។ ម៉ាថាយ ១:២១ ការធ្វើដំណើរកម្សាន្តតាមកន្រ្តកខ្សែកាប(cable car) ជាធម្មតា កាត់តាមជ្រលងភ្នំមួយ នៅប្រទេសប៉ាគីស្ថាន បានប្រែក្លាយជាទុក្ខវេទនាដ៏គួរឲ្យរន្ធត់។ បន្ទាប់ពីកន្រ្តកខ្សែកាបដឹកភ្ញៀវទេសចរណ៍នោះ បានចេញដំណើរបានតែបន្តិច ខ្សែកាបពីរខ្សែបានដាច់ បណ្តាលឲ្យអ្នកដំណើរ៨នាក់ ដែលរួមមានសិស្សសាលាផងដែរ ក៏បានជាប់នៅក្នុងកន្រ្តកដែលបានព្យួរនឹងខ្សែកាបដែលមិនទាន់ដាច់ ស្ថិតនៅកម្ពស់រាប់រយម៉ែត្រ ដោយមិនអាចទៅណារួច។ ហេតុការណ៍នេះបាននាំឲ្យមានប្រតិបត្តិការណ៍ជួយសង្រ្គោះដ៏ពិបាក ដែលបានអូសបន្លាយពេលរហូតដល់១២ម៉ោង ដោយកងទ័ពប្រទេសប៉ាគីស្ថាន ដែលបានប្រើខ្សែពួរ ឧទ្ធម្ភាគចក្រ និងមធ្យោបាយផ្សេងៗទៀត ដើម្បីជួយសង្គ្រោះអ្នកដំណើរទាំងនោះ។ អ្នកជួយសង្គ្រោះទាំងនោះ ដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលបានល្អ ពិតជាមានសមត្ថភាពគួរឲ្យសរសើរ ប៉ុន្តែ រឿងនេះក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីការជួយសង្គ្រោះធំបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ដោយបេសកកម្មជួយសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប និងសេចក្តីស្លាប់អស់កល្បជានិច្ច។ មុនពេលព្រះគ្រីស្ទប្រសូត មានទេវតាមួយអង្គបានបង្គាប់លោកយ៉ូសែប ឲ្យទទួលយកនាងម៉ារាជាភរិយា ព្រោះនាងមានគភ៌ដោយ “ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ” ទេ(ម៉ាថាយ ១:១៨,២០)។ ទេវតាក៏បានប្រាប់លោកយ៉ូសែបឲ្យដាក់ឈ្មោះឲ្យបុត្រនោះថា យេស៊ូវ ព្រោះអង្គនឹង “សង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”(ខ.២១)។ នៅសតវត្សរ៍ទី១ ឈ្មោះនេះជាឈ្មោះដែលគេបានដាក់ឲ្យក្មេងជាធម្មតា ប៉ុន្តែ មានតែបុត្រនេះទេ ដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់…
Read article
ការលើកទឹកចិត្តក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
១ថែស្សាឡូនិច ៥:៤-១១ ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក ដូចជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើហើយនោះដែរ។ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១ គ្រូបង្រៀនម្នាក់នៅរដ្ឋអ៊ីនឌីអាណា បានស្នើឲ្យសិស្សរបស់គាត់សរសេរពាក្យលើកទឹកចិត្ត និងបណ្តាលចិត្ត នៅលើក្រដាស សម្រាប់មិត្តភក្តិរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក នៅពេលដែលសោកនាដកម្មមួយបានកើតឡើង នៅសាលារៀនមួយ នៅក្នុងតំបន់ផ្សេងទៀតនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ពួកគេក៏បានផ្ញើពាក្យលើកទឹកចិត្តទៅកាន់សិស្សនៅសាលានោះ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងប្រឈមមុខដាក់ការឈឺចាប់ និងការភ័យខ្លាចចំពោះការអ្វី ដែលអាចកើតឡើងចំពោះពួកគេ។ សាវ័កប៉ុលក៏បាននឹកចាំអំពីការលើកទឹកចិត្ត និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកផងដែរ នៅពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីច។ ពួកគេបានបាត់បង់មិត្តភក្តិ បានជាសាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យមានសង្ឃឹមចំពោះព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលនឹងប្រោសមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេឲ្យរស់ឡើងវិញ(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៤)។ ពួកគេមិនដឹងថា ព្រះអង្គនឹងយាងមកវិញ ហើយប្រទានការរស់ឡើងវិញនៅពេលណាទេ តែគាត់បានរំឭកពួកគេថា ក្នុងនាមពួកគេជាអ្នកជឿព្រះអង្គ ពួកគេមិនចាំបាច់ត្រូវរង់ចាំ ដោយការភ័យខ្លាច ចំពោះការជំនឿជម្រះ នៅពេលព្រះអង្គយាងមកវិញនោះឡើយ(៥:៩)។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេអាចរង់ចាំ ដោយទុកចិត្តថា ពួកគេនឹងបានទៅរស់នៅជាមួយព្រះអង្គ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ពួកគេត្រូវ “កម្សាន្តចិត្ត និងស្អាងចិត្តគ្នាឡើង”(ខ.១១)។ ពេលណាយើងជួបការបាត់បង់ដ៏ឈឺចាប់ ឬសោកនាដកម្មដែលយើងមិនអាចយល់បាន យើងងាយនឹងមានការភ័យខ្លាច និងទុក្ខសោកដ៏លើសលប់។ ប៉ុន្តែ ការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុលក៏មានប្រយោជន៍ចំពោះយើង ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដូចកាលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំផងដែរ។ ចូរយើងសង្ឃឹមឡើង…
Read article
សេចក្តីជំនឿរបស់ជីដូន
២ធីម៉ូថេ ១:១-៥ ដ្បិតខ្ញុំនឹងចាំពីសេចក្តីជំនឿស្មោះត្រង់ ដែលនៅក្នុងអ្នក សេចក្តីជំនឿនោះបាននៅក្នុងយាយឡូអ៊ីស ជាជីដូនរបស់អ្នកជាមុនដំបូង រួចក៏នៅក្នុងអ្នកអ៊ើនីស ជាម្តាយអ្នកដែរ ហើយខ្ញុំជឿជាក់ថា ក៏នៅក្នុងអ្នកផង។ ២ធីម៉ូថេ ១:៥ មានពេលមួយ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានជួបជុំគ្នាញាំអាហារពេលល្ងាច នៅតុបាយ។ ពេលយើងកំពុងអង្គុយជុំគ្នា ចៅប្រុសខ្ញុំអាយុ៩ឆ្នាំបាននិយាយ ដោយទឹកមុខញញឹមថា គាត់ចូលចិត្តអានសៀវភៅ ដូចលោកយាយរបស់គាត់ដែរ។ ពាក្យសម្តីរបស់គាត់បាននាំមកនូវក្តីអំណរក្នុងចិត្តខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន គាត់មានជំងឺ ហើយត្រូវនៅផ្ទះ មិនបានទៅសាលារៀន។ បន្ទាប់ពីគាត់គេងនៅពេលថ្ងៃអស់រយៈពេលយូរបន្តិច យើងក៏បានអង្គុយទន្ទឹមគ្នាអានសៀវភៅ។ ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយដែលបានបន្តកេរដំណែលនៃការចូលចិត្តអានសៀវភៅទៅដល់ចៅប្រុសខ្ញុំ ដែលខ្ញុំក៏បានទទួលកេរដំណែលនេះពីម្តាយខ្ញុំមកដែរ។ ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនជាកេរដំណែលសំខាន់បំផុត ដែលខ្ញុំចង់ផ្ទេរទៅឲ្យចៅៗរបស់ខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសូមឲ្យកេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿដែលខ្ញុំបានទទួលពីឪពុកម្តាយខ្ញុំ បានបន្តផ្ទេរទៅឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំ ហើយនឹងបានជួយចៅៗខ្ញុំ ក្នុងការធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកសេចក្តីជំនឿ។ លោកធីម៉ូថេបានទទួលកេរដំណែលពីម្តាយ និងជីដូនដែលកោតខ្លាចព្រះ និងគ្រូឱវាទខាងវិញ្ញាណ គឺសាវ័កប៉ុល។ សាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ថា “ដ្បិតខ្ញុំនឹងចាំពីសេចក្តីជំនឿស្មោះត្រង់ ដែលនៅក្នុងអ្នក សេចក្តីជំនឿនោះបាននៅក្នុងយាយឡូអ៊ីស ជាជីដូនរបស់អ្នកជាមុនដំបូង រួចក៏នៅក្នុងអ្នកអ៊ើនីស ជាម្តាយអ្នកដែរ ហើយខ្ញុំជឿជាក់ថា ក៏នៅក្នុងអ្នកផង”(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ ពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាគិតថា ជីវិតយើងមិនមានភាពវិជ្ជមានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើជាគំរូដ៏ល្អសម្រាប់អ្នកដទៃទេ។ កេរដំណែលដែលយើងបានទទួលប្រហែលមិនមែនជាកេរដំណែលល្អទេ។…
Read article
សេចក្តីស្រឡាញ់មានកម្លាំងដូចសេចក្តីស្លាប់
បទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ៨:៦-៧ ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់មានកំឡាំង ដូចជាសេចក្តីស្លាប់។ បទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ៨:៦ បើអ្នកដើរកម្សាន្ត តាមរបងចាស់មួយធ្វើពីឥដ្ឋ ដែលលាតសន្ធឹងនៅចន្លោះទីបញ្ចុះសពរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទប្រូតេស្តង់ និងទីបញ្ចុះសពរបស់ពួកកាតូលិក ក្នុងទីក្រុងរ៉ូអ័រមុន ប្រទេសហូឡង់ អ្នកនឹងឃើញមានអ្វីមួយចំឡែកគួរឲ្យងឿងឆ្ងល់។ មានផ្លាកឈ្មោះផ្នូរខ្ពស់ៗពីរទល់មុខគ្នា នៅសង្ខាងរបងនោះ។ ផ្លាកឈ្មោះមួយជារបស់សពបុរសជាគ្រីស្ទបរិស័ទប្រូតេស្តង់ និងផ្លាកឈ្មោះមួយទៀត ជារបស់សពរបស់ភរិយាគាត់ជាពួកកាតូលិក។ ច្បាប់របស់វប្បធម៌ជនជាតិហូឡង់ កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៩ បានតម្រូវឲ្យគេបញ្ចុះសព្វរបស់អ្នកទាំងពីរ នៅក្នុងទីបញ្ចុះសពពីរដែលញែកដាច់ពីគ្នាដោយរបងនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេបានបដិសេធន៍មិនព្រមទទួលយកការតម្រូវនេះទេ។ ពួកគេបានឲ្យគេធ្វើផ្លាកឈ្មោះផ្នូររបស់ពួកគេមានកម្ពស់ខ្ពស់ផុតរបងប្រហែលកន្លែងម៉ែត្រ ខុសពីធម្មតា ដើម្បីឲ្យផ្នែកខាងលើរបស់ផ្លាកឈ្មោះផ្នូរទាំងពីរនោះអាចទល់មុខគ្នាផុតរបងនោះ ដោយមានតែខ្យល់នៅចន្លោះកណ្តាល។ នៅលើកំពូលរបស់ផ្លាកឈ្មោះផ្នូររបស់បុរសជាប្តី មានរូបចម្លាក់ដៃម្ខាងឈោងទៅចាប់រូបចម្លាក់ដៃម្ខាងទៀត នៅលើកំពូលផ្លាក់ឈ្មោះផ្នូររបស់ភរិយាគាត់។ ដូចនេះ ប្តីប្រពន្ធមួយគូរនេះបានបដិសេធន៍មិនឲ្យគេបំបែកពួកគេបាន សូម្បីតែក្នុងសេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ។ កណ្ឌគម្ពីរបទចម្រៀងសាឡូម៉ូនបានពន្យល់អំពីអំណាចនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនមានបន្ទូលថា “សេចក្តីស្រឡាញ់មានកំឡាំង ដូចជាសេចក្តីស្លាប់ ហើយសេចក្តីប្រចណ្ឌក៏សាហាវ ដូចជាស្ថានឃុំព្រលឹង មនុស្សស្លាប់”(៨:៦)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដមានអំណាចខ្លាំងណាស់។ ជំហួលនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ “ក៏ជាជំហួលនៃភ្លើង ជាអណ្តាតភ្លើងយ៉ាងសហ័ស”(ខ.៦)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដមិនដែលចុះចាញ់ មិននៅស្ងៀម ហើយគេមិនអាចបំផ្លាញបានឡើយ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានពិពណ៌នាទៀតថា “ទឹកណាក៏មិនអាចនឹងពន្លត់សេចក្តីស្រឡាញ់បានឡើយ ទឹកជំនន់នឹងពន្លិចក៏មិនបានដែរ”(ខ.៧)។ “ព្រះទ្រង់ជាតួសេចក្តីស្រឡាញ់”(១យ៉ូហាន ៤:១៦)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ខ្លាំងបំផុតរបស់យើង គ្រាន់តែជាការឆ្លុះបញ្ចាំងមួយភាគ…
Read article