ព្រះអង្គបានទតឃើញអ្វីគ្រប់យ៉ាង
សូមអាន លោកុប្បត្ដិ ៤:២-១១ ឯងបានធ្វើអ្វីដូច្នេះ ពីព្រោះឮសូរសំរែកនៃឈាមរបស់ប្អូនឯងពីដីឡើងទៅដល់អញ។ លោកុប្បត្ដិ ៤:១០ ក្នុងបទកំណាព្យដែលលោក ហេនរី វ៉ាតវើត ឡងហ្វេឡូ(Henry Wadsworth Longfellow ឆ្នាំ១៨០៧ ដល់១៨៨២) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា “សាក្សី” គាត់បានពិពណ៌នាអំពីសំពៅដឹកទាសករ ដែលបានលិចចូលបាតសមុទ្រ។ នៅក្នុងការសរសេរអំពី “គ្រោងឆ្អឹង ដែលបានជាប់ច្រវាក់” ក្នុងបាតសំពៅ លោកឡងហ្វេឡូក៏បានសោកសង្រេងចំពោះការស្លាប់របស់ជនរងគ្រោះដែលគ្មានឈ្មោះ មានចំនួនរាប់មិនអស់។ គាត់ក៏បានពិពណ៌នាក្នុងបទកំណាព្យគាត់ថា “ទាំងនេះសុទ្ធតែជាទុក្ខវេទនារបស់ទាសករ ពួកគេសម្លឹងមើលពីក្នុងរណ្តៅមក ពួកគេទួញយំចេញពីផ្នូរដែលគ្មានផ្លាកឈ្មោះថា យើងគឺជាសាក្សី!” ប៉ុន្តែ តើសាក្សីទាំងនោះនិយាយទៅកាន់នរណា? តើការធ្វើបន្ទាល់ដ៏ស្ងាត់ស្ងៀម គ្មានមនុស្សណាឮដូចនេះមានប្រយោជន៍អ្វី? តែព្រះទ្រង់ជាសាក្សី ដែលបានទតឃើញអ្វីៗទាំងអស់។ បន្ទាប់ពីលោកកាអ៊ីន សម្លាប់លោកអេបិលហើយ គាត់ធ្វើពុតជាមិនបានធ្វើអ្វីខុស។ ពេលដែលព្រះអង្គសួរនាំគាត់ គាត់ប្រកែកថា “ទូលបង្គំមិនដឹងទេ តើទូលបង្គំជាអ្នកថែរក្សាប្អូនឬអី?” តែព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ឯងបានធ្វើអ្វីដូច្នេះ ពីព្រោះឮសូរសំរែកនៃឈាមរបស់ប្អូនឯងពីដីឡើងទៅដល់អញ ឥឡូវនេះ ឯងត្រូវដីដាក់បណ្តាសាដោយបានទទួលឈាមនៃប្អូនពីដៃឯង”(លោកុប្បត្តិ ៤:៩-១១)។ ក្រោយមក គេក៏បានបន្តប្រើឈ្មោះរបស់លោកកាអ៊ីន ដើម្បីធ្វើការដាស់តឿនអ្នកជឿព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ូហានបានដាស់តឿនយើងថា “ត្រូវឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក មិនមែនដូចជាកាអ៊ីន…
Read article
ពួកជំនុំដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះអង្គ
សូមអាន អេភេសូរ ២:១៤-២២ ទ្វារស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នឹងមិនដែលឈ្នះពួកជំនុំឡើយ។ ម៉ាថាយ ១៦:១៨ មានស្រ្តីជាម្តាយវ័យក្មេងម្នាក់បានមកដល់ព្រះវិហារជាមួយកូនពីរនាក់ ស្របពេលដែលសាលារៀនថ្ងៃអាទិត្យជិតដល់ម៉ោងបញ្ចប់។ គាត់សួរយើងថា “តើកម្មវិធីថ្វាយបង្គំចប់ហើយឬនៅ”? តែអ្នកទទួលភ្ញៀវម្នាក់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា នៅតំបន់ជិតខាង មានព្រះវិហារមួយទៀតមានកម្មវិធីថ្វាយបង្គំពីរពេល ហើយម៉ោងទីពីរជិតដល់ពេលចាប់ផ្តើមហើយ។ ហើយក៏បានសួរគាត់ថា តើគាត់ចង់ឲ្យគេបើកឡានជូនគាត់ទៅព្រះវិហារនោះទេ? ស្រ្តីជាម្តាយរូបនោះហាក់ដូចជាមានចិត្តដែលដឹងគុណ ពេលដែលគេជួនគាត់នឹងកូនៗគាត់ទៅព្រះវិហារនោះ។ ក្រោយមក អ្នកទទួលភ្ញៀវរូបនោះ ក៏បានធ្វើការសន្និដ្ឋានដូចនេះថា កម្មវិធីថ្វាយបង្គំរបស់ពួកជំនុំមិនចេះចប់ទេ កម្មវិធីថ្វាយបង្គំរបស់ពួកជំនុំរបស់ព្រះ នឹងបន្តមានជារៀងរហូត។ ពួកជំនុំមិនមែនជា “អគារ” ដែលពុកផុយនោះទេ។ សាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ពួកជំនុំរបស់ព្រះ “គឺជាជាតិតែ១នឹងពួកបរិសុទ្ធ ជាពួកដំណាក់ព្រះវិញ ដែលបានស្អាងឡើងលើជើងជញ្ជាំងនៃពួកសាវ័ក និងពួកហោរា ហើយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះឯង ទ្រង់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក ដែលដោយសារទ្រង់ ដំណាក់ទាំងមូលនោះបានផ្គុំភ្ជាប់គ្នា ទាំងចំរើនឡើងជាវិហារបរិសុទ្ធក្នុងព្រះអម្ចាស់ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្អាងឡើងក្នុងទ្រង់ដែរ សំរាប់ជាលំនៅនៃព្រះដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ”(អេភេសូរ ២:១៩-២២)។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្កើតពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គមក ឲ្យមានភាពស្ថិតស្ថេរអស់កល្ប។ ព្រះអង្គបានប្រកាសថា ទោះពួកជំនុំព្រះអង្គជួបបញ្ហាប្រឈម និងទុក្ខលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ “ទ្វារស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់នឹងមិនដែលឈ្នះពួកជំនុំឡើយ” (ម៉ាថាយ ១៦:១៨)។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលក្នុងបទគម្ពីរនេះ ដែលបានប្រទានអំណាចដល់ពួកជំនុំព្រះអង្គ យើងអាចមើលឃើញពួកជំនុំក្នុងតំបន់របស់យើង ជាផ្នែកមួយនៃពួកជំនុំសកល ដែលបានសង់ឡើង…
Read article
តើព្រះបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងឬ?
នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវផុតដង្ហើមនៅលើឈើឆ្កាង តើព្រះទ្រង់សុគតឬ? នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អ ស៊ី ស្រ្ពោល(R.C. Sproul) សូមធ្វើការបកស្រាយឲ្យបានច្បាស់ អំពីភាពខុសគ្នាដ៏សំខាន់ រវាងភាពជាព្រះ និងភាពជាមនុស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ អត្ថបទ ខ្ញុំចូលចិត្តច្រៀងបទទំនុកសកលមានចំណងជើងថា “ហេតុអ្វីព្រះរបស់ខ្ញុំសុគត” តែខ្ញុំចង់ឲ្យយើងយល់ន័យរបស់ទំនុកដំកើងនេះឲ្យបានច្បាស់ ព្រោះឃ្លាដែលច្រៀងថា “ហេតុអ្វីព្រះនៃខ្ញុំទ្រង់សុគតជួសខ្ញុំ? ព្រះនៃខ្ញុំទ្រង់សុគតជួសខ្ញុំ?” តាមពិត ព្រះទ្រង់មិនដែលសុគតទេ។ តែព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គទេ ដែលបានសុគត ដោយលក្ខណៈជាមនុស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវទេ ដែលបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង នៅថ្ងៃនោះ។ តើនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង បើសិនជាព្រះវរបិតាបានវិនាសនៅថ្ងៃសុក្រនោះ? ជាការពិតណាស់ ព្រះយេស៊ូវក៏នឹងសុគត ជាមួយព្រះវរបិតា ហើយលោកពុនទាស ពីឡាត់ លោកកៃផាសក៏នឹងត្រូវវិនាស ឈើឆ្កាងក៏រលាយបាត់។ ទីក្រុងយេរូសាឡិមក៏លែងមាននៅវិនាទីនោះ។ លោកិយទាំងមូលក៏លែងមានដែរ។ បើព្រះសុគត អ្វីៗផ្សេងទៀតក៏លែងមានវត្តមាន។ យើងរាល់គ្នាក៏ស្លាប់ ព្រោះក្នុងព្រះអង្គ យើងមានជីវិតរស់ ហើយបើគ្មានអំណាចជាបឋមរបស់ព្រះទេ គ្មានអ្វីអាចរស់នៅបាន សូម្បីតែមួយវិនាទី។ បើគ្មានអំណាចជាបឋមរបស់ព្រះទេ គ្មានអ្វីអាចមានវត្តមានបានឡើយ។ ក្នុងព្រះអង្គ យើងរស់នៅ និងមានចលនា ហើយមានកាយ និងចិត្តរបស់យើង។ ខ្ញុំមិនមែនជាជីវិតដែលឯករាជនោះឡើយ តែខ្ញុំពឹងផ្អែកលើព្រះ។ មានពេលដែលខ្ញុំនឹងមិនមានជីវិត។…
Read article
អំណោយនៃការលើកទឹកចិត្ត
សូមអាន ១សាំយ៉ូអែល ២៣:១៤-២៣ ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក ដូចជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើហើយនោះដែរ។ ១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១ មានពេលមួយ ភរិយាខ្ញុំបានអើតក្បាលតាមទ្វារ ហើយនិយាយប្រាប់ខ្ញុំ នូវដំណឹងអាក្រក់មួយ ដែលគ្មានអ្នកចិញ្ចឹមឃ្មុំណា ចង់ឮឡើយ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ហ្វូងឃ្មុំរបស់ខ្ញុំបានហើរចេញពីសំបុកទាំងហ្វូង។ ខ្ញុំក៏បានរត់ចេញក្រៅផ្ទះ ហើយក៏បានឃើញសត្វឃ្មុំរាប់ពាន់ក្បាល កំពុងហើរឡើងលើចេញពីសំបុក ឆ្ពោះទៅរកចុងដើមស្រល់ខ្ពស់មួយដើម ដោយមិនវិលត្រឡប់មកវិញ។ ខ្ញុំមានការយឺតយ៉ាវបន្តិច មិនបានដឹងអំពីតម្រុយ នៃការចាកចេញរបស់សត្វឃ្មុំទាំងហ្វូង។ ព្យុះភ្លៀងដែលបានធ្លាក់មកចំតំបន់ខ្ញុំ អស់រយៈពេលមួយសប្តាហ៍ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចពិនិត្យមើលសំបុកឃ្មុំទាំងនោះ។ នៅពេលព្រឹក ដែលព្យុះភ្លៀងបានស្ងប់ សត្វឃ្មុំក៏បាននាំគ្នាចាកចេញពីសំបុក។ សំបុកឃ្មុំនោះទើបតែកកើតថ្មីៗ ហើយក៏មានសុខភាពល្អផងដែរ។ តាមពិត សត្វឃ្មុំកំពុងតែបំបែកសំបុករបស់ពួកវា ដើម្បីទៅបង្កើតសំបុកថ្មី។ អ្នកចិញ្ចឹមឃ្មុំដែលមានបទពិសោធន៍ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំ ដោយចិត្តរីករាយថា “កុំបាក់ទឹកចិត្តអី។ អ្នកចិញ្ចឹមឃ្មុំទាំងអស់ សុទ្ធតែអាចជួបរឿងនេះ”។ ការលើកទឹកចិត្តគឺជាអំណោយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវការ។ កាលស្តេចដាវីឌកំពុងបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារស្តេចសូលកំពុងតាមសម្លាប់ទ្រង់ ព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន ជាបុត្រារបស់ស្តេចសូលក៏បានលើកទឹកចិត្តស្តេចដាវីឌ។ ព្រះអម្ចាស់យ៉ូណាថានក៏បានប្រាប់ទ្រង់ថា “”ឲ្យខ្លាចឡើយ ដ្បិតដៃរបស់បិតាខ្ញុំនឹងរាវរកអ្នកមិនឃើញទេ អ្នកនឹងបានធ្វើជាស្តេចលើសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយខ្ញុំបាននឹងជាបន្ទាប់របស់អ្នក ដំណើរនេះ បិតាខ្ញុំក៏បានជ្រាបដែរ(១សាំយ៉ូអែល ២៣:១៧)។ នេះជាពាក្យសម្តីលើកទឹកចិត្ត…
Read article
ព្រះយេស៊ូវសុគតសម្រាប់ពេលនេះឯង
ខ្ញុំបានជាប់ឆ្កាងជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែខ្ញុំរស់នៅ មិនមែនជាខ្ញុំទៀត គឺជាព្រះគ្រីស្ទទ្រង់រស់ក្នុងខ្ញុំវិញ ហើយដែលខ្ញុំរស់ក្នុងសាច់ឈាមឥឡូវនេះ នោះគឺរស់ដោយសេចក្តីជំនឿ ជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ក៏បានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ជំនួសខ្ញុំហើយ។ កាឡាទី ២:២០ ពេលដែលនាឡិការោទ៍ នៅម៉ោង ៤:៥៩ ព្រឹក ខ្ញុំក៏បានគិតមួយស្របក់ អំពីសណ្ឋានពិតនៃការស្លាប់ និងការឈរនៅចំពោះព្រះដ៏បរិសុទ្ធ ដោយគ្មានអ្វីសម្រាប់សរសើរខ្លួនឯង មានតែជីវិតខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ នេះជារឿងដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាច តែត្រូវបានជម្នះ ដោយការពិតដែលថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសុគត សម្រាប់ពេលជំនុំជម្រះនោះឯង។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំគិតឃើញថា ៖ នេះជាអត្ថន័យនៃរឿងដែលកើតឡើង នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះ។ នេះជារបៀបដែលគេអាចដឹងថា អ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានបន្ទូលសុទ្ធតែជាការពិត។ នេះក៏ជារបៀបដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលយកសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ភ្លាមៗនោះ តាមរយៈភ្នែកនៃចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេក៏បានឃើញ និងដឹងអំពីការពិតមិនអាចប្រកែកបាន នៃការជួបព្រះ ដោយបញ្ញាចិត្តដែលដឹងថា ខ្លួនឯងមានកំហុស។ ឥទ្ធិពលនៃការមើលឃើញនេះ គឺពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។ វានាំឲ្យយើងដឹងថា មានតែព្រះដ៏ជាអ្នកកណ្តាលទេ ដែលអាចឲ្យយើងមានសង្ឃឹម។ បើយើងពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង ដោយគ្មានអ្វីការពារខ្លួនឯង ប៉ុន្តែ មានតែជីវិតដែលមានបាប នោះយើងនឹងត្រូវវិនាសមិនខាន។ ដើម្បីឲ្យយើងអាចមានសង្ឃឹមថា នឹងបានទៅនៅក្នុងព្រះវត្តមាននៃព្រះអង្គ អស់កល្បជានិច្ច យើងនឹងត្រូវការព្រះដ៏ប្រោសលោះ ព្រះដែលសុគតជំនួសយើង…
Read article
ស្វែងរកពេលប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ
សូមអាន និក្ខមនំ ៣៣:១-៤,៧-១១ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលប្រទល់មុខនឹងម៉ូសេ ដូចជាមនុស្សនិយាយនឹងសំឡាញ់ខ្លួន។ និក្ខមនំ ៣៣:១១ ក្នុងសៀវភៅដែលលោក បណ្ឌិត រីឆាត ស្វ៊ែនសិន(Dr. Richard Swenson) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ភាពលើសខ្វះគ្នា គាត់បានសរសេរថា “យើងមានកន្លែងសម្រាប់ដកដង្ហើម។ យើងត្រូវការសេរីភាព ក្នុងការគិត និងការអនុញ្ញាតឲ្យទទួលការប្រោសឲ្យជា។ ទំនាក់ទំនងរបស់យើង កំពុងតែស្រេកឃ្លានស្ទើរដាច់ពោះស្លាប់ ដោយសារយើងចូលចិត្តធ្វើអ្វីលឿនៗពេក…កូនៗរបស់យើង មានរបួសដេកដួលនៅលើដី ត្រូវបានមើលរំលង ដោយសារចេតនាដ៏ល្អ នៃការចង់បានអ្វីលឿនៗពេក។ តើសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើអ្វីៗលឿន ទាល់តែខ្សោះកម្លាំងឬ? តើព្រះអង្គមិនដឹកនាំរាស្រ្តព្រះអង្គ នៅក្បែរទឹកហូរគ្រឿនៗទៀតទេឬ? តើនរណាបានឆក់យកកន្លែងសម្រាកលំហើយដ៏ធំទូលាយ ដែលយើងធ្លាប់មាន តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចដណ្តើមយកកន្លែងនោះមកវិញ?” លោកស្វែនសិនបានមានប្រសាសន៍ថា យើងត្រូវការ“ទឹកដី” ដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ និងមានជីជាតិក្នុងជីវិតយើង ដែលយើងអាចសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ និងប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ។ លោកម៉ូសេក៏បានការស្វែងរកកន្លែងសម្រាក បានយ៉ាងប្រសើរផងដែរ។ ក្នុងនាមគាត់ជាអ្នកដឹកនាំជាតិសាសន៍ដែលរឹងទទឹង និងបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ(និក្ខមនំ ៣៣:៥) គាត់ច្រើនតែដកឃ្លាពីភាពមមាញឹក ដើម្បីស្វែងរកការសម្រាកខាងវិញ្ញាណ និងការដឹកនាំក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ។ ហើយនៅក្នុង “ត្រសាលជំនុំ” របស់គាត់(ខ.៧) ព្រះអម្ចាស់ក៏បានមានបន្ទូលមុខទល់នឹងមុខជាជាមួយគាត់ ដូចជាមនុស្សនិយាយនឹងសំឡាញ់ខ្លួន(ខ.១១)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បាន…
Read article