ធ្វើជាឧបករណ៍នៃការផ្លាស់ប្តូរ
អេភេសូរ ២:៤-១០ ឯអ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ។ យ៉ាកុប ៤:១៧ ឧក្រិដ្ឋជនម្នាក់ត្រូវបានប៉ូលិសចាប់ខ្លួន ហើយប៉ូលិសក៏បានសួរគាត់ថា ហេតុអ្វីគាត់ហ៊ានប្រើអំពើហិង្សាមកលើជនរងគ្រោះ នៅចំពោះមុខមនុស្សជាច្រើនដូចនេះ។ គេមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឮគាត់សារភាពថា “ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេគ្រាន់តែឈរមើល មិនហ៊ានធ្វើអ្វីទេ”។ ពាក្យសម្តីរបស់គាត់ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពី “ការដឹង ដែលមានកំហុស” បានសេចក្តីថា ពួកគេបានសម្រេចចិត្តមិនអើពើចំពោះអំពើឧក្រិដ្ឋ ដែលពួកគេបានដឹងថា នរណាម្នាក់កំពុងប្រព្រឹត្ត។ សាវ័កយ៉ាកុបបានលើកឡើង អំពីការដឹងដែលមានកំហុសផងដែរ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ឯអ្នកណាដែលចេះធ្វើល្អ តែមិនធ្វើសោះ នោះរាប់ជាបាបដល់អ្នកនោះវិញ”(យ៉ាកុប ៤:១៧)។ តាមរយៈសេចក្តីសង្រ្គោះដែលព្រះអង្គបានប្រទានយើង ព្រះអង្គបានរៀបចំយើង ធ្វើជាភ្នាក់ងារនៃសេចក្តីល្អ ក្នុងលោកិយនេះ។ បទគម្ពីរអេភេសូរ ២:១០ បានបញ្ជាក់ថា “ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាស្នាដៃ ដែលទ្រង់បង្កើតក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវសំរាប់ការល្អ ដែលព្រះបានរៀបចំជាមុន ឲ្យយើងរាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាម”។ យើងបានសង្គ្រោះ មិនមែនដោយសារការល្អរបស់យើង តែផ្ទុយទៅវិញ ការល្អដែលយើងធ្វើ កើតចេញពីចិត្តដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានកែប្រែ ដោយគង់នៅក្នុងជីវិតយើង។ ព្រះវិញ្ញាណថែមទាំងបានប្រទានយើង នូវអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីប្រទានលទ្ធភាពឲ្យយើងអាចសម្រេចកិច្ចការ ដែលព្រះអង្គបានបង្កើតយើងមក ដើម្បីឲ្យយើងធ្វើ(មើល ១កូរិនថូស…
Read article
គោលដៅដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ
កិច្ចការ ១១:១៩-៣០ មានមនុស្សសន្ធឹកណាស់ បានចំរើនដល់ព្រះអម្ចាស់។ កិច្ចការ ១១:២៤ កាលពីថ្ងៃទី៥ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៣ លោកគ្រីសជិន អាតស៊ូ(Christian Atsu) បានទាត់បាល់បញ្ចូលទី ធ្វើឲ្យក្រុមបាល់ទាត់របស់គាត់ទទួលបានជ័យជម្នះ ក្នុងការប្រកួត ក្នុងប្រទេសទួរគី។ តារាបាល់ទាត់អន្តរជាតិម្នាក់នេះ បានរៀនលេងកីឡានេះតាំងពីក្មេង ដោយគ្មានស្បែកជើងពាក់ ក្នុងស្រុកកំណើតគាត់ នៅប្រទេសហ្កាណា។ លោកអាត់ស៊ូ ជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ថា ទំនាក់ទំនងដែលគាត់មានជាមួយព្រះយេស៊ូវ គឺជារឿងល្អបំផុតដែលបានកើតឡើង ក្នុងជីវិតគាត់។ លោកអាត់ស៊ូបានបង្ហោះខគម្ពីរ នៅលើបណ្ដាញសង្គម និងបាននិយាយអំពីជំនឿរបស់គាត់ ដោយបើកចំហ ហើយបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ដោយជួយសាងសង់សាលារៀន សម្រាប់ក្មេងកំព្រាជាដើម។ រយៈពេល១ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីគាត់បានទាល់បាល់បញ្ចូលទី ដែលនាំឲ្យក្រុមគាត់ទទួលបានជ័យជម្នះ គ្រោះរញ្ជួយដីធំមួយបានកើតឡើង នៅទីក្រុងអានតាក់យ៉ា ដែលកាលពីមុនជាទីក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ អគារខុនដូរបស់លោកអាត់ស៊ូក៏បានដួលរលំ ហើយគាត់ក៏បានលាចាកលោក ទៅជាមួយជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់គាត់ នៅថ្ងៃនោះ។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ទីក្រុងអាន់ទីយ៉ូក មានតួនាទីដ៏សំខាន់ នៅក្នុងការរីកសុះសាយ នៃពួកជំនុំដំបូង “គឺនៅអាន់ទីយ៉ូកនេះឯង ដែលគេហៅពួកសិស្សថា «ពួកគ្រីស្ទាន» ជាមុនដំបូង”(កិច្ចការ ១១:២៦)។…
Read article
មិនមើលស្រាលឥទ្ធិពលនៃពាក្យសម្តី
សុភាសិត ១៥:១-៩ ទោះទាំងសេចក្តីស្លាប់ ហើយនឹងជីវិតក៏នៅក្នុងអំណាចនៃអណ្តាតដែរ។ សុភាសិត ១៨:២១ យើងស្ទើរតែមិនដែលឮថា មានស្ថាប័នណាមួយចេញមុខទទួលស្គាល់កំហុស បន្ទាប់ពីមានសោកនាដកម្មកើតឡើងក្នុងសង្គម។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំមួយនោះ បន្ទាប់ពីសិស្សអាយុ១៧ឆ្នាំម្នាក់បានបាត់បង់ជីវិត ដោយការធ្វើអត្តឃាត សាលារៀនមួយដែលមានឈ្មោះល្បី បានទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនមានការខកខាន មិនបានការពារគាត់។ សិស្សម្នាក់នោះត្រូវគេធ្វើបាបឥតឈប់ឈរ នៅសាលារៀន ហើយថ្នាក់ដឹកនាំសាលា មិនបានធ្វើអ្វីច្រើនដើម្បីការពារគាត់ឡើយ ទោះបានដឹងអំពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដែលគាត់បានទទួលរងក៏ដោយ។ សព្វថ្ងៃនេះ សាលារៀននោះបានប្ដេជ្ញាចិត្តចាត់វិធានការប្រយុទ្ធប្រឆាំងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងបង្កើនការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់សិស្សទាំងអស់។ ការខូចខាតដែលបានបង្កឡើង ដោយសារការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងយ៉ាងច្បាស់ អំពីអំណាចនៃពាក្យសម្ដី។ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតបានបង្រៀនយើង មិនឲ្យមើលស្រាលឥទ្ធិពលនៃពាក្យសម្ដី ព្រោះ “ទោះទាំងសេចក្តីស្លាប់ ហើយនឹងជីវិតក៏នៅក្នុងអំណាចនៃអណ្តាតដែរ”(សុភាសិត ១៨:២១)។ ពាក្យសម្ដីរបស់យើងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ ហើយក៏អាចធ្វើឲ្យគេបាក់ទឹកចិត្តផងដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត ពាក្យសម្ដីដ៏សាហាវអាចជាកត្តា ដែលបណ្តាលឲ្យមនុស្សឈានទៅដល់សេចក្តីស្លាប់។ តើយើងអាចនាំមកនូវជីវិត តាមរយៈពាក្យសម្ដីរបស់យើង ដោយរបៀបណា? ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្រៀនយើងថា ពាក្យសម្ដីរបស់យើងហូរចេញពីប្រាជ្ញា ក៏ដូចជាភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់យើង(១៥:២)។ យើងរកឃើញប្រាជ្ញា ពេលណាយើងចូលមកជិតព្រះអម្ចាស់ ដែលជាប្រភពនៃប្រាជ្ញា ដែលមានអំណាចនាំមកនូវជីវិត(៣:១៣,១៧-១៩)។ យើងរាល់គ្នាមានការទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការប្រើពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាពរបស់យើង បានជាយើងមិនត្រូវមើលស្រាលឥទ្ធិពលនៃពាក្យសម្ដីរបស់យើង ហើយថែរក្សា…
Read article
ភាពប្រេះបែកដែលបានធ្វើជាព្រះពរ
យ៉ាកុប ២:៣-៦ យើងមានទ្រព្យសម្បត្តិនេះនៅក្នុងភាជនៈដី ដើម្បីឲ្យឥទ្ធិឫទ្ធិលើសលប់បានមកពីព្រះ មិនមែនពីយើងខ្ញុំទេ។ ២កូរិនថូស ៤:៧ លោកគ្រូគង្វាល វីលៀម បារប័រ(William Barber) មានខ្នងកោង ហើយពេលទៅណាមកណា គាត់ត្រូវដើរកាន់ឈើច្រត់ ប៉ុន្តែ ការងារជាអ្នកគង្វាលខាងវិញ្ញាណអស់រយៈពេល៦ទសវត្សរ៍ បង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា គាត់បានពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ ធ្វើជាប្រភពនៃកម្លាំងរបស់គាត់។ កាលពីឆ្នាំ១៩៩៣ លោកគ្រូគង្វាល វីលៀម បារប័រ បានទៅពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា គាត់មានជំងឺឆ្អឹងខ្នងម្យ៉ាង ដែលបណ្តាលឲ្យឆ្អឹងកងខ្នងរបស់គាត់សង្កត់ជាប់គ្នា។ មានពេលមួយ មានមនុស្សម្នាក់បាននិយាយប្រាប់គាត់ត្រង់ៗថា “លោកគ្រូ បារប័រ លោកគ្រូចាំបាច់ត្រូវស្វែងរកការងារផ្សេង ក្រៅពីការងារជាគ្រូគង្វាល ព្រោះខ្ញុំគិតថា ពួកជំនុំមិនចង់ឲ្យជនពិការ ធ្វើការជាគ្រូគង្វាលរបស់ពួកគេនោះទេ”។ ប៉ុន្តែ លោកគ្រូបារប័របានជម្នះពាក្យសម្ដីដ៏ឈឺចាប់នេះ។ ព្រះអម្ចាស់មិនគ្រាន់តែបានប្រើគាត់ជាគ្រូគង្វាលប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏បានធ្វើជាគំរូនៃការលើកទឹកចិត្តដ៏មានអំណាច និងគួរឲ្យគោរព សម្រាប់មនុស្សដែលគេមិនឲ្យតម្លៃ និងមានកាយសម្បទាមិនគ្រប់គ្រាន់។ លោកិយប្រហែលមិនដឹងច្បាស់ថា មនុស្សត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះជនពិការដូចម្តេចទេ តែព្រះអម្ចាស់ជ្រាប។ មនុស្សដែលឲ្យតម្លៃមកលើរូបសម្រស់ កម្លាំងកាយ និងអ្វីៗដែលលុយអាចទិញបាន និងងាយមើលរំលងសេចក្តីល្អ ដែលកើតចេញពីភាពប្រេះបែកដែលមនុស្សមិនចង់ជួប។ ទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ កណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុបបានចោទជាសំណួរថា “តើព្រះមិនបានរើសពួកអ្នកក្រនៅលោកីយ៍នេះ ដែលជាអ្នកមានខាងសេចក្តីជំនឿ ហើយជាអ្នកគ្រងមរដកក្នុងនគរ…
Read article
ព្រះអង្គប្រទានកម្លាំងជាថ្មី
អេសាយ ៤០:២៧-៣១ គេនឹងហើរឡើងទៅលើ ដោយស្លាប ដូចជាឥន្ទ្រី គេនឹងរត់ទៅឥតដែលហត់ ហើយនឹងដើរឥតដែលល្វើយឡើយ។ អេសាយ ៤០:៣១ សត្វឥន្រ្ទី១គូ បានសង់សំបុកធំមួយ នៅលើដើមឈើមួយដើម ស្ថិតនៅចម្ងាយពីរបីគីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះខ្ញុំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន សត្វស្លាបធំៗមួយគូរនោះក៏មានកូន។ ពួកវាបានចិញ្ចឹមកូនដែលទើបតែញាស់ជាមួយគ្នា រហូតដល់ពេលដែលពួកវាត្រូវឡានបុកងាប់អស់មួយក្បាល យ៉ាងសោកសៅ។ សត្វឥន្ទ្រីដែលនៅមានជីវិត ក៏បានហោះហើរចុះឡើងអស់បួនប្រាំថ្ងៃ នៅក្បែរទន្លេមួយ គឺហាក់ដូចជាកំពុងស្វែងរកដៃគូររបស់វា ដែលបាត់មិនឃើញត្រឡប់មកសំបុកវិញ។ ទំបំផុត វាក៏បានវិលត្រលប់មកសំបុកវាវិញតែម្នាក់ឯង ហើយបន្តទទួលខុសត្រូវទាំងស្រុង នៅក្នុងការចិញ្ចឹមកូនៗរបស់វាតែម្នាក់ឯង។ ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ ការចិញ្ចឹមកូនតែម្នាក់ឯង អាចមានការលំបាកខ្លាំង។ ក្តីអំណរដែលកូនបានផ្តល់ឲ្យ រួមផ្សំនឹងសំពាធផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងសំពាធផ្លូវអារម្មណ៍ដែលអាចកើតមាន អាចបង្កើតឲ្យមានបទពិសោធន៍ខុសៗគ្នាជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីសង្ឃឹមនៅតែអាចកើតមាន សម្រាប់អ្នកដែលមានតួនាទីដ៏សំខាន់នេះ ក៏ដូចជាអ្នកដែលព្យាយាមគ្រប់គ្រងស្ថានភាព ដែលហាក់ដូចជាពិបាកខ្លាំងពេក។ ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយយើង ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍អស់កម្លាំង និងបាក់ទឹកចិត្ត។ ដោយសារព្រះអង្គមានគ្រប់ព្រះចេស្ដា និងមិនចេះប្រែប្រួល នោះព្រះអង្គមិនចេះអស់កម្លាំងឡើយ។ យើងអាចទុកចិត្តលើបទគម្ពីរដែលបានចែងថា “អស់អ្នកណាដែលសង្ឃឹមដល់ព្រះយេហូវ៉ាវិញ នោះនឹងមានកំឡាំងចំរើនជានិច្ច”(អេសាយ ៤០:៣១)។ ភាពកម្សោយរបស់យើង អាចនាំឲ្យយើងមានបញ្ហាប្រឈម តែភាពកម្សោយទាំងនោះមិនមែនជាអ្នកកំណត់ជោគវាសនារបស់យើងទេ ព្រោះយើងអាចពឹងផ្អែកលើកម្លាំង ដែលព្រះអង្គនឹងប្រទានយើងជាថ្មី ដោយការអស្ចារ្យ។…
Read article
ព្រះអង្គនៅតែអាចប្រើយើង
និក្ខមនំ ៧:១-១៣ ក្នុងគ្រាដែលទូលនឹងផារ៉ោន នោះម៉ូសេ លោកបានអាយុ៨០ឆ្នាំ ឯអើរ៉ុនក៏បានអាយុ៨៣ឆ្នាំហើយ។ និក្ខមនំ ៧:៧ មានដូនចាស់ពីរនាក់ មកពីរដ្ឋតិចសាស់ មានឈ្មោះល្បីល្បាញយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងវេទិកាបណ្ដាញសង្គម ដោយសារពួកគាត់បានបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក ក្នុងរយៈពេល៨០ថ្ងៃ ក្នុងវ័យ៨១ឆ្នាំ។ ដូនចាស់ទាំងពីរបានរាប់អានគ្នាជាមិត្តល្អបំផុតអស់រយៈពេល២៣ឆ្នាំហើយ ដោយបានធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា ទៅកាន់ទ្វីបទាំង៧។ ពួកគាត់បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរពីទ្វីបអង់តាកទិច ហើយទៅរាំចង្វាក់តង់ហ្គោ នៅប្រទេសអាហ្សង់ទីន ជិះសត្វអូដ្ឋនៅប្រទេសអេស៊ីព្ទ រួចជិះគាវទឹកកក នៅតំបន់ប៉ូលខាងជើង។ ពួកគាត់បានទៅដល់១៨ប្រទេស ដែលក្នុងចំណោមនោះ ក៏រួមមានប្រទេសហ្ស៊ែមបៀ ឥណ្ឌា នេប៉ាល់ បាលី ជប៉ុន និងទីក្រុងរ៉ូមផងដែរ ហើយក៏បានបញ្ចប់ការធ្វើដំណើរ ក្នុងប្រទេសអូស្ត្រាលី។ អ្នកទាំងពីរមានប្រសាសន៍ថា ពួកគាត់សង្ឃឹមថា ពួកគាត់បានបណ្តាលចិត្តមនុស្សជំនាន់ក្រោយ ឲ្យអរសប្បាយនឹងការធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោកផងដែរ ទោះពួកគេស្ថិតក្នុងវ័យណាក៏ដោយ។ ក្នុងបទគម្ពីរនិក្ខមនំ យើងឃើញថា មានបុគ្គលពីរនាក់ស្ថិតក្នុងវ័យ៨០ឆ្នាំ ដែលព្រះអម្ចាស់បានជ្រើសរើស សម្រាប់ការធ្វើដំណើរប្រភេទផ្សេងពីនេះ។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅលោកម៉ូសេ ឲ្យទៅចូលគាល់ស្តេចផារ៉ោន ហើយទាមទារឲ្យទ្រង់ដោះលែងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យមានសេរីភាព។ ព្រះអង្គក៏បានចាត់បងប្រុសរបស់លោកម៉ូសេ ឈ្មោះអើរ៉ុន ធ្វើជាជំនួយការរបស់គាត់។ “ក្នុងគ្រាដែលទូលនឹងផារ៉ោន នោះម៉ូសេលោកបានអាយុ៨០ឆ្នាំ ឯអើរ៉ុនក៏បានអាយុ៨៣ឆ្នាំហើយ”(និក្ខមនំ…
Read article