September 2017

You are here:
ជួយជ្រោងទូលបង្គំឡើង

បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ លែង​បាន​ទៅ​ធ្វើ​ដំណើរ​កម្សាន្ត​ជា​គ្រួសារ​ជា​មួយ​ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​កម្រ​នឹង​បាន​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ជីដូន​ជីតា​ខ្ញុំ ដែល​រស់​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​យើង​រាប់​រយ​គីឡូ​ម៉ែត្រ។ ដូច​នេះ មាន​ពេល​ឆ្នាំ​មួយ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​យន្ត​ហោះ ទៅ​លេង​ពួក​គាត់ ក្នុង​ក្រុង​ដ៏​តូច នៅ​តំបន់​លែន អូ លេក រដ្ឋ​វីសខុនស៊ីន នៅ​ចុង​សប្តាហ៍។​ នៅ​តាម​ផ្លូវ ពេល​យើង​ជិះ​ឡាន​មក​អាកាស​យាន្ត​ដ្ឋាន​ព្រោះ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ដល់​ពេល​ជិះ​យន្ត​ហោះ​ត្រឡប់​មក​វិញ យាយ​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​មិន​ធ្លាប់​ជិះ​យន្ត​ហោះ​ពីមុន​មក ក៏​បាន​បង្ហាញ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ចំពោះ​ខ្ញុំ​។ គាត​សួរ​ខ្ញុំ​ថា “មើល​ទៅ​យន្ត​ហោះ​ដែល​ចៅ​ជិះ​តូច​ណាស់​ … ដូចជា​គ្មាន​អ្វី​ទ្រ​ចៅ ឲ្យ​មាន​សុវត្ថិ​ភាព​សោះ មែន​ទេ? … យាយ​ខ្លាច​ណាស់     មិន​ហ៊ាន​ជិះ​យន្ត​ហោះ​បើក​ឡើង​ទៅ​លើ​ខ្ពស់​អញ្ចឹង​ទេ”។ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​បាន​ឡើង​ជិះ​យន្ត​ហោះ​ដ៏​តូច​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ដូច​ពេល​ខ្ញុំ​ជិះ​យន្ត​ហោះ​លើក​ដំបូង​ផង​ដែរ។ តើ​មាន​អ្វី​ដែល​កំពុង​ទ្រ​យន្តហោះ​នេះ ឲ្យ​មាន​សុវត្ថិ​ភាព? យើង​មិន​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ឡើយ ទោះ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​នោះ សម​ហេតុ​ផល​ឬ​អត់​ក៏​ដោយ។ ស្តេច​ដាវីឌ​ធ្លាប់​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ចំពោះ​ស្តេច​សូល​ដែល​​តាម​ប្រម៉ាញ់​ទ្រង់  ព្រោះ​ស្តេច​សូល​មាន​ការ​ច្រណែន​នឹង​ដា​វីឌ  ដែល​មាន​ប្រជា​ប្រិយ​ភាព​ជាង​ទ្រង់​។ តែ​ស្តេច​ដាវីឌ​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ដ៏​ពិត នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រកប​ស្និទ្ធ​ស្នាល​ជា​មួយ​ព្រះ។​ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​៣៤ ទ្រង់​បាន​សរសេរ​ថា “ខ្ញុំ​បាន​ស្វែង​រក​ព្រះយេហូវ៉ា ហើយ​ទ្រង់​ក៏​ឆ្លើយ​តប​មក​ខ្ញុំ ក៏​ប្រោស​ឲ្យ​ខ្ញុំ​រួច​ពី​អស់​ទាំង​សេចក្តី​ភិត​ភ័យ​របស់​ខ្ញុំ”(ខ.៤)។ ព្រះ​វរបិ​តា​នៃ​យើង​ដែល​គង់​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌  ទ្រង់​មាន​គ្រប់​ប្រាជ្ញា  និង​មាន​ពេញ​ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់។ ពេល​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ចាប់​ផ្តើម​សន្ធប់​មក​លើ​យើង យើង​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ឈប់​បង្អង់​សិន ហើយ​នឹក​ចាំថា ទ្រង់​ជា​ព្រះ​របស់​យើង ហើយ​ទ្រង់​នឹង​តែង​តែ​ទ្រ​យើង​ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​សុខ​សាន្ត​ជា​និច្ច។-Cindy…

Read article
ក្លិនដ៏ក្រអូប និងសំបុត្រ

រៀង​រាល់​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ បាន​នៅ​ក្បែរ​ដើម​ផ្កា​កូលាប ឬ​បាច់​ផ្កា ខ្ញុំ​មិន​អាច​ទប់​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯង ដែល​ចេះ​តែ​ចង់​ទាញ​ផ្កា​មួយ​ទង មក​ដាក់​ច្រមុះ​ខ្ញុំ ដើម្បី​ស្រង់​ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប​របស់​វា។ ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​រំភើប​រីក​រាយ និង​មាន​អារម្មណ៍​ល្អ។ ពេល​សាវ័ក​ប៉ុល​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ក្នុង​កូរិន​ថូស កាល​ពី​សវត្សរ៍​ទី១ គាត់​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ដោយ​សារ​យើង​ជា​កម្ម​សិទ្ធិ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ នោះ​ព្រះ​ទ្រង់​ បាន​ផ្សាយ​ក្លិន​ពី​ដំណើរ​ដែល​​ពួកគេ​​ស្គាល់​ព្រះ ឲ្យ​បាន​សុស​សាយ​ទួទៅ​គ្រប់​កន្លែង(២កូរិនថូស ២:១៤)។ ដោយ​ពឹង​ផ្អើក​លើ​កម្លាំង​របស់​ព្រះ នោះ​យើង​អាច​រស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត ដែល​មាន​ជ័យ​ជម្នះ ដោយ​ជំនួស​ភាព​អាត្មា​និយម​របស់​យើង ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង​ភាព​សប្បុរស​របស់​ទ្រង់ ហើយ​ប្រកាស​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​ទ្រង់។ កាល​ណា​យើង​បាន​អនុវត្ត​ដូច​នេះ​ហើយ យើង​ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់។ បន្ទាប់​មក សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​ពិពណ៌នា​ថា គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ជា “សំបុត្រ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ”(៣:៣)។ សំបុត្រ​នៃ​ជីវិត​របស់​យើង មិន​ត្រូវ​បាន​សរសេរ​ដោយ​ទឹក​ខ្មៅ​ធម្មតា​ឡើយ តែ​ដោយ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​កែ​ប្រែ​យើង ដោយ​​សរសើរ​​ព្រះ​បន្ទូល​ទ្រង់ ជាប់​ក្នុងចិត្ត​យើង សម្រាប់​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​អាន។ ការ​ប្រៀប​ធៀប​ទាំង​ពីរ​នេះ បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​រស់​នៅ​ឲ្យ​បាន​ល្អ ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​បានឃើញ​សិរីល្អ​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ នៅ​ក្នុង​ជីវិត​យើង ហើយ​យើង​អាច​នាំ​គេ​ឲ្យ​ជឿ​ទ្រង់។ គឺ​ដូច​ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ អេភេសូរ ៥:២ ថា ទ្រង់​ជា​ព្រះ ដែល “​ស្រឡាញ់​យើង ព្រម​ទាំង​ប្រគល់​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ជំនួស​យើង​ផង ទុក​ជា​ដង្វាយ ហើយ​ជា​យញ្ញបូជា…

Read article
ផែនការរបស់ព្រះ

មេបញ្ជា​ការ​ត្រូវ​មាន​ផែន​ការ​ដ៏​គ្រប់​ជ្រុង​ជ្រោយ សម្រាប់​ធ្វើ​សង្រ្គាម  តែ​មុន​ពេល​សង្រ្គាម​នីមួយ​ៗ​ចាប់​ផ្តើម គាត់​ប្រហែល​ជា​ត្រូវ​ទទួល​បញ្ជា​ថ្មី​ៗ​ពី​ថ្នាក់​លើ ហើយ​ចេញ​បញ្ជា​ថ្មី​នោះ​ទៅ​ថ្នាក់​ក្រោម​គាត់។ ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ប្រជា​ជន​អ៊ីស្រា​អែល លោក​យ៉ូស្វេ​ក៏​ត្រូវ​រៀន​មេរៀន​មួយ​នេះ​ផង​ដែរ។ បន្ទាប់​ពី​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ​បាន​ចំណាយ​ពេល​៤០​ឆ្នាំ ក្នុង​វាល​រហោ​ស្ថាន ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ជ្រើស​រើស​លោក​យ៉ូស្វេ​ឲ្យ​ដឹក​នាំ​ពួក​គេ ចូល​ទឹក​ដី​សន្យា ដែល​ទ្រង់​បាន​សន្យា​ប្រទាន​ពួក​គេ។ ក្នុង​ការ​ចូល​កាន់​កាប់​ទឹក​ដី​សន្យា ទី​មាំ​មួន​ទី​មួយ ដែល​ពួក​គេ​ត្រូវ​ជួប​ប្រទះ​នោះ គឺ​ទី​ក្រុង​យេរីខូ។ មុន​ពេល​សង្រ្គាម​ចាប់​ផ្តើម លោក​យ៉ូស្វេ​បាន​ឃើញ “មេ​បញ្ជា​ការ​របស់​កង​ទ័ព​នៃ​ព្រះអម្ចាស់”​(គេជឿ​ថា នោះ​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់) កំពុង​ឈរ​នៅ​ពី​មុខ​គាត់ ដោយ​មាន​ដាវ​កាន់​នៅ​ព្រះ​ហស្ត​ទ្រង់​ស្រាប់។ លោក​យ៉ូស្វេ​ក៏​បាន​ក្រាប​ថ្វាយ​បង្គំ​ទ្រង់។ អាច​និយាយ​បាន​ម្យ៉ាង​ទៀត​ថា លោក​យ៉ូស្វេ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ភាព​ធំ​ប្រសើររបស់​ព្រះ និង​ភាព​តូច​ទាប​របស់​គាត់។ បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​សួរ​ថា “ព្រះ​អម្ចាស់ នៃ​ទូល​បង្គំ ចង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ដល់​ទូលបង្គំ ជា​បាវ​បំរើ​ទ្រង់ ថា​ដូច​ម្តេច?”(យ៉ូស្វេ ៥:១៤) លោក​យ៉ូស្វេ​បាន​ទទួល​ជ័យ​ជម្នះ នៅ​ទីក្រុង​យេរីខូ ព្រោះ​គាត់​បាន​ធ្វើ​តាម​ព្រះ​រាជ​បញ្ជា​របស់​ព្រះ​អម្ចាស់។ នៅ​ពេល​ក្រោយ​មក​ទៀត លោក​យ៉ូស្វេ​និង​ប្រជា​ជន​របស់​គាត់ “ទូល​សួរ​ព្រះ​អម្ចាស់” ឲ្យ​ទ្រង់​ដឹក​នាំ​ពួក​គេ​(៩:១៤)។ ហេតុ​នេះ​ហើយ ពួក​សត្រូវ​ក៏​បាន​បោក​បញ្ឆោត​ពួក​គេ​ឲ្យ​ធ្វើ​កិច្ច​ព្រម​ព្រៀង​សន្តិ​ភាព​ជា​មួយ​សាសន៍​គីបៀន ដែល​ជា​ខ្មាំង​សត្រូវ​ក្នុង​ទឹក​ដី​កា​ណាន។ ការ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្រះ​អម្ចាស់​មិន​សព្វ​​ព្រះ​​ទ័យ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​ទទួល​លទ្ធ​ផល​អាក្រក់​ជា​ច្រើន(ខ.៣-២៦)។ យើង​ក៏​ត្រូវ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះ​អម្ចាស់​ផង​ដែរ ពេល​ដែល​យើង​ជួប​ការ​ពិបាក ក្នុង​ជីវិត។ ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​ចូល​ទៅ​ជិត​ទ្រង់ នៅ​ថ្ងៃ​នេះ ដោយ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន។ ហើយ​ទ្រង់​នឹង​នៅ​តែ​គង់​នៅក្បែរ​យើង រង់​ចាំ​ដឹក​នាំ​យើង​នៅ​ថ្ងៃ​ស្អែក​ទៀត។-Keila Ochoa

Read article
រលកនៃក្តីសង្ឃឹម

កាល​ពី​ឆ្នាំ ១៩៦៦ លោក​រ៉ូបឺត ខេនេឌី((Robert Kennedy) ដែល​ជា​សមាជិក​ព្រឹទ្ធ​សភា​អាមេរិក បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទស្សនៈ​កិច្ច​ដ៏​មាន​ឥទ្ធិ​ពល មក​ប្រទេស​អាហ្វ្រិក​ខាង​ត្បូង។ នៅ​ពេល​នោះ គាត់​ក៏​បាន​ថ្លែង​ពាក្យ​ពេចន៍​នៃ​សេចក្តី​សង្ឃឹម ដល់​អ្នក​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​របប​បែង​ចែក​ពូជ​សាសន៍ ក្នុង​ការ​ថ្លែង​សន្ទរ​កថា ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “រលក​នៃ​ក្តី​សង្ឃឹម” នៅ​សកល​វិទ្យាល័យ​ខេព ថោន។ ក្នុង​ការ​ថ្លែង​សន្ទរក​ថា​នោះ គាត់​បាន​ប្រកាស​ថា “រៀង​រាល់​ពេល​ដែល​មនុស្ស​ម្នាក់ ក្រោក​ឈរ​ឡើង ដើម្បី​ឧត្តម​គតិ​របស់​ខ្លួន ឬ​ធ្វើ​សកម្ម​ភាព ដើម្បី​ជួយ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ឲ្យ​មាន​ភាព​ប្រសើរ​ឡើង ឬ​ក៏​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​អំពើ​អយុត្តិ​ធម៌ គឺ​មាន​ន័យ​ថា គាត់​បាន​បញ្ជូន​រលក​ដ៏​តូច​នៃ​ក្តី​សង្ឃឹម​ចេញ​ទៅ ហើយ​ទី​ប្រជុំ​ផ្សេង​ៗ​រាប់​លាន របស់​ថាម​ពល និង​សេចក្តី​ក្លាហាន ក៏បាន​បញ្ចេញ​រលក​នៃ​ក្តី​សង្ឃឹម​ជា​ច្រើន​ឲ្យ​ប្រសព្វ​គ្នា បង្កើត​ជា​ចរន្ត​ទឹក​មួយ ដែល​អាច​ផ្តួល​រំលំ​ជញ្ជាំង​ដ៏​ខ្លាំង​បំផុត​នៃ​ការ​គៀប​សង្កត់ និង​ការ​តស៊ូ”។ ក្នុង​ពិភព​លោក​សព្វ​ថ្ងៃ ក្តី​សង្ឃឹម​ហាក់​ដូច​ជា​ក្សត់​ណាស់។ តែ​ក្តី​សង្ឃឹម​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ មាន​សម្រាប់​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ជា​និច្ច។ សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “សូម​សរសើរ​ដល់​ព្រះ​ដ៏​ជា​ព្រះវរបិតា​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជា​ព្រះអម្ចាស់​នៃ​យើង​រាល់​គ្នា ដែល​ទ្រង់​បាន​បង្កើត​យើង​ឡើង​ជា​ថ្មី តាម​សេចក្តី​មេត្តាករុណា​ដ៏​ធំ​របស់​ទ្រង់ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​រាល់​គ្នា​បាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ដ៏​រស់ ដោយសារ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ទ្រង់​រស់​ពី​ស្លាប់​ឡើង​វិញ”(១ពេត្រុស ១:៣)។ ដោយ​សារ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ពិត​ជា​បាន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​មែន នោះ​កូន​របស់​ព្រះ​មាន​ក្តី​សង្ឃឹម​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ គឺ​លើស​ពី​រលក​នៃ​ក្តី​សង្ឃឹម​ទៅ​ទៀត។ ក្តី​សង្ឃឹម​នោះ ជា​ចរន្ត​ទឹក​ដែល​គ្មាន​អ្វី​អាច​ទប់​បាន  នៃ​ការ​ទុក​ចិត្ត​លើ​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់ របស់​ព្រះ​មួយ​អង្គ​ដែល​បាន​ឈ្នះ​សេចក្តី​ស្លាប់ ដើម្បី​យើង​រាល់​គ្នា។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ឈ្នះ​សេចក្តី​ស្លាប់…

Read article
នៅមានវគ្គបន្ត…

ដោយ​សារ​ខ្ញុំ​បាន​ចម្រើន​វ័យ​ធំ​ឡើង ក្នុង​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​១៩៥០ ខ្ញុំ​ច្រើន​តែ​ទៅ​មើល​កុន​ថ្ងៃ​សៅរ៍ ក្នុង​រោង​ភាព​យន្ត​ក្នុង​តំបន់​មួយ​កន្លែង។ ក្រៅ​ពី​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​គំនូរ​ជីវ​ចល និង​ខ្សែ​ភាព​យន្ត​ល្បី​ៗ​ គេ​ក៏​មាន​ចាក់​បញ្ចាំង​រឿង​ភាគ​បែប​ផ្សង​ព្រេង ដែល​នៅ​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​ភាគ​នីមួយ​ៗ តួរ​​អង្គ​វីរៈ​បុរស ឬ​វីរៈនារី​បាន​ប្រឈម​មុន​នឹង​ស្ថាន​ភាព​ដែល​ពិបាក​បំផុត។ ពួក​គេ​ហាក់​ដូច​ជា​ទាល់​ច្រក​រក​ផ្លូវ​ចេញ​មិន​ឃើញ​ទេ តែ​ភាគ​នីមួយ​ៗ​បាន​បញ្ចប់​ដោយ​ពាក្យ​ថា “សូមរ​ង់​ចាំ​ទស្សនា​វគ្គ​បន្ត…”។ យ៉ាង​ណា​មិញ សា​វ័ក​ប៉ុល​ក៏​ធ្លាប់​ជួប​ស្ថាន​ភាព​ដែល​គំរាម​កំហែង​ជីវិត​គាត់​ផង​ដែរ។ គាត់​ត្រូវ​គេ​ដាក់​គុក វាយ​ដំ ចោល​នឹង​ថ្ម​សម្លាប់ ហើយ​ក៏​ធ្លាប់​ឆ្លង​កាត់​គ្រោះ​ថ្នាក់​សំពៅ​លិច​ផង ដោយ​សារ​គាត់​ព្យាយាម​នាំ​ដំណឹង​ល្អ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ ទៅ​ប្រាប់​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ។ គាត់​ដឹង​ថា ថ្ងៃ​ណា​មួយ គាត់​នឹង​ស្លាប់ តែ​គាត់​មិន​ដែល​គិត​ថា រឿង​នៃ​ជីវិត​គាត់​នឹង​ត្រូវ​ចប់​តែ​ប៉ុណ្ណឹង​ឡើយ។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ​ទៅ​កាន់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ នៅ​ក្រុង​កូរិន​ថូស​ថា “កាល​ណា​រូបកាយ​ពុករលួយ​នេះ បាន​ប្រដាប់​ដោយ​សេចក្តី​មិន​ពុករលួយ ហើយ​រូបកាយ​ដែល​តែង​តែ​ស្លាប់​នេះ បាន​ប្រដាប់​ដោយ​សេចក្តី​មិន​ចេះ​ស្លាប់​វិញ នោះ​ទើប​នឹង​បាន​សំរេច​តាម​ពាក្យ ដែល​ចែង​ទុក​មក​ថា «សេចក្តី​ជ័យជំនះ​បាន​លេប​សេចក្តី​ស្លាប់​បាត់​ហើយ»”(១កូរិនថូស ១៥:៥៤)។ សាវ័ក​ប៉ុល​មាន​ចិត្ត​ឆេះ​ឆួល​ចង់​ប្រាប់​អ្នក​ដទៃ​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​ដែល​ជា​ព្រះ​សង្រ្គោះ​នៃ​យើង បាន​លះ​បង់​ព្រះ​ជន្ម នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អាច​ទទួល​ការ​អត់​ទោស​បាប ហើយ​មាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច​ ​ដោយ​ទទួល​ជឿ​ទ្រង់។ ជីវិត​យើង​មិន​ដូច​តួឯក​ដែល​ជា​វីរៈ​បុរស​ក្នុង​ខ្សែ​ភាព​យន្ត ដែល​តែង​តែ​អាច​ជៀស​ផុត​សេចក្តី​ស្លាប់​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត​នោះ​ឡើយ។ ថ្ងៃ​ណា​មួយ ជីវិត​យើង​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នឹង​ត្រូវ​បញ្ចប់ ដោយ​សារ​សេចក្តី​ស្លាប់ ឬ​ដោយ​សារ​ព្រះ​យេស៊ូវ​យាង​មក​វិញ​ជា​លើក​ទីពីរ​។ តែ​ដោយ​សារ​ព្រះ​គុណ និង​សេចក្តី​មេត្តា​របស់​ព្រះ នោះ​រឿង​នៃ​ជីវិត​របស់​អ្នក ហើយ​និង​ខ្ញុំ “នៅ​មាន​វគ្គ​បន្ត…”។-David  McCasland

Read article
មេសោរស្នេហា

មេសោរ​ស្នេហា គឺ​ជា​បាតុភូតិ​ដែល​កំពុង​មាន​ការ​រីក​រាល​ដាល​កាន់​តែ​ខ្លាំង។​ មនុស្ស​រាប់​ពាន់​នាក់ ជា​គូរ​ស្នេហ៍ បាន​យក​មេសោរ​របស់​ពួក​គេ​មក​ចាក់​ជាប់​នឹង​ស្ពាន ទ្វាររ​បង និង​នៅ​តាម​របងនានា នៅ​ក្នុង​តំបន់​ជា​ច្រើន ក្នុង​ពិភព​លោក ដែល​រួម​មាន ប្រទេស​បារាំង ចិន អូទ្រីស សាធារណៈ​រដ្ឋ​ចេក សឺបៀ អេស្ពាញ មិចស៊ីចកូ អៀរឡង់​ខាង​ជើង ។ល។ គូ​ស្នេហ៍​ទាំង​ឡាយ​បាន​ឆ្លាក់​ឈ្មោះ​របស់​ខ្លួន នៅ​លើ​មេសោរ រួច​យក​វា​ទៅ​ចាក់​ជាប់​នឹង​កន្លែង​សាធារណៈ ធ្វើ​ជា​និមិត្ត​រូប​តំណាង​ឲ្យ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ​របស់​ពួក​គេ។​ អាជ្ញា​ធរ​នៅ​កន្លែង​ខ្លះ​បាន​ហាម​មិន​ឲ្យ​ពួក​គេ​ធ្វើ​ដូច​នេះ ព្រោះ​ខ្លាច​គ្រោះ​ថ្នាក់ ដែល​អាច​បណ្តាល​មក​ពី​សោរ ​ដែល​គេ​បាន​ចាក់​ភ្ជាប់​ច្រើន​ពេក។ អ្នក​ខ្លះ​គិត​ថា ការ​ចាក់​សោរ​ស្នេហា​នៅ​ទីសាធារណៈ ជា​ការ​បំផ្លាញ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​សាធារណៈ តែ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​បាន​គិត​ថា វា​ជា​សិល្បៈ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត និង​ជា​រូប​ភាព​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​ប្តូរ​ប្តេជ្ញ។ យ៉ាង​ណា​មិញ ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​បង្ហាញ​យើង នូវ “សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច” ដ៏​ពិត​ប្រាកដ នៅ​ទីសា​ធារណៈ។ ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់ នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង ពេល​ដែល​ទ្រង់​បាន​លៈ​បង់​ព្រះ​ជន្ម​ទ្រង់ ដើម្បី​ប្រទាន​ការ​អត់​ទោស ចំពោះ​អំពើ​បាប​របស់​មនុស្ស។ ហើយ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ទ្រង់​នៅ​តែ​បន្ត​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ទ្រង់ ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ។ សេចក្តី​សង្រ្គោះ​មិន​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​សន្យា​ថា យើង​នឹង​បាន​ទៅ​នៅ​ជា​មួយ​ព្រះ​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ថែម​ទាំង​ជា​ការ​ពិសោធន៍​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ជា​មួយ​នឹង​ការ​អត់​ទោស​បាប ការ​ធានា ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ និង​ព្រះ​គុណ នៅ​ក្នុង​ទំនាក់​ទំនង​ដែល​យើង​មាន​ជា​មួយ​ទ្រង់។…

Read article
អំណាចរបស់មនុស្ស

ពេល​បុរស​ម្នាក់​កំពុង​ឡើង​ជិះ​រថ​ភ្លើង ក្នុង​ក្រុង​ភើត ប្រទេស​អូស្រ្តាលី គាត់​ក៏​បាន​រអិល​ជើង ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ចន្លោះ​រវាង​ទូរថភ្លើង និង​កម្រាល​ឥដ្ឋ​របស់​ស្ថានីយ ជាប់​ដក​មិន​រួច។ ពេល​នោះ មាន​អ្នក​ដំណើរ​រាប់​សិប​នាក់​បាន​ប្រញាប់​មក​ជួយ​គាត់។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ប្រើ​កម្លាំង​សាមគ្គី​រួម​គ្នា​រុញ​រថ​ភ្លើង ឲ្យ​ផ្អៀង​ទៅ​ម្ខាង ដើម្បី​ឲ្យ​បុរស​នោះ​អាច​ដក​ជើង​ចេញ​ពី​ប្រលោះ​នោះ​បាន​ ដោយ​សុវត្ថិ​ភាព។​ លោក​ដាវីឌ ហាញន៍(David Hynes) ដែល​ជា​អ្នក​នាំ​ពាក្យ​របស់​សេវា​កម្ម​រថ​ភ្លើង បាន​មាន​ប្រសាសន៍ នៅ​ក្នុង​ការ​សំភាស​ថា “ពួក​គេ​ម្នាក់​ៗ​បាន​ចូល​រួម​ក្នុង​ការ​ជួយ​សង្រ្គោះ​គាត់ ដោយ​គ្មាន​ការ​ស្ទាក់​ស្ទើរ។ គឺ​ដោយ​សារ​អំណាច​នៃ​ការ​សាមគ្គី​របស់​មនុស្ស ដែល​មនុស្ស​ម្នាក់​ត្រូវ​បាន​ជួយ​សង្រ្គោះ​ឲ្យ​រួច​ពី​គ្រោះ​ថ្នាក់ ដែល​អាច​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​របួស​ធ្ងន់”។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​អេភេសូរ ជំពូក៤ យើង​ឃើញ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រើ​អំណាច​នៃ​ការ​រួប​រួម​របស់​មនុស្ស ដើម្បី​កសាង​មហា​គ្រួសារ​របស់​ទ្រង់។ ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ឲ្យ​យើង​ម្នាក់​ៗ មាន​អំណោយ​ទាន​ដ៏​ពិសេស នៃ​ព្រះ​គុណ​ទ្រង់(ខ.៧) សម្រាប់​បំពេញ​គោល​បំណង​ដ៏ជាក់​លាក់​មួយ ដើម្បី​ឲ្យ “​រូបកាយ​ទាំង​មូល​បាន​ផ្គុំ ហើយ​ភ្ជាប់​គ្នា​មក​អំពី​ទ្រង់ ដោយសារ​គ្រប់​ទាំង​សន្លាក់​ដែល​ផ្គត់ផ្គង់​ឲ្យ តាម​ខ្នាត​ការ​ងារ​របស់​អវយវៈ​និមួយៗ នោះ​រូបកាយ​បាន​បង្កើន​ឡើង ដើម្បី​នឹង​ស្អាង​ខ្លួន ក្នុង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់”(ខ.១៦)។ មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ មាន​កិច្ចការ​ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ ក្នុង​មហា​គ្រួសារ​របស់​ព្រះ គឺ​គ្មាន​អ្នក​ឈរ​មើល​ទេ។ ក្នុង​មហា​គ្រួសារ​នៃ​ព្រះ   យើង​យំ  យើង​សើច​ជា​មួយ​គ្នា។  យើង​ជួយ​សម្រាល​បន្ទុក​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ យើង​អធិស្ឋាន​ឲ្យ ហើយ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គ្នា។ យើង​លើក​ទឹក​ចិត្ត ហើយ​ជួយ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ឲ្យ​ងាក​ចេញ​ពី​អំពើ​បាប។ ឱ​ព្រះ​វរ​បិតា…

Read article
ចង់បានភាពល្អឥតខ្ចោះជ្រុលពេក

លោក​បណ្ឌិត ប្រាយអិន ហ្គោលមិន(Brian Goldman) មាន​ការ​ព្យាយាម​ខ្លាំង​ពេក ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្លួន​ឯង​មាន​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ នៅ​ក្នុង​ការ​ព្យា​បាល​អ្នក​ជម្ងឺ​របស់​គាត់។​ ប៉ុន្តែ នៅ​ក្នុង​កម្ម​វិធី​សំភាស​របស់​ទូរទស្សន៍​ក្នុង​ស្រុក​មួយ គាត់​បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា គាត់​បាន​ធ្វើ​ខុស នៅ​ក្នុង​ព្យា​បាល​អ្នក​ជម្ងឺ។ គាត់​បាន​បើក​បង្ហាញ​ឲ្យ​គេ​ដឹង​ថា គាត់​បាន​ព្យា​បាល​ស្រ្តី​ម្នាក់ ក្នុង​បន្ទប់​សង្គ្រោះ​បន្ទាន់ ហើយ​ក៏​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ឲ្យ​គាត់​ចេញ​ពី​ពេទ្យ។ ក្រោយ​មក នៅ​ថ្ងៃ​ដដែល​នោះ មាន​គិលានុប​ដ្ឋា​យិការ​ម្នាក់​បាន​សួរ​គាត់​ថា “តើ​លោក​គ្រូ​នៅ​ចាំ​អ្នក​ជម្ងឺ​ម្នាក់ ដែល​លោក​គ្រូ​បាន​ឲ្យ​ទៅ​ផ្ទះ​ទេ? ឥឡូវ​គាត់​បាន​ត្រឡប់​មក​វិញ​ហើយ”។ អ្នក​ជម្ងឺ​ម្នាក់​នោះ ក៏​បាន​ត្រឡប់​មក​ព្យាបាល​នៅ​មន្ទីរ​ពេទ្យ​វិញ ហើយ​ក៏​បាន​ស្លាប់​។ ការ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​តក់​ស្លត់​យ៉ាង​ខ្លាំង។ គាត់​បាន​ព្យាយាម​កាន់​តែ​ខ្លាំង ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្លួន​ឯង​មាន​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ តែ​ទី​បំផុត​​គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ថា តាម​ពិត គាត់​មិន​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្លួន​ឯង​មាន​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​បាន​ឡើយ។ ​ ក្នុង​នាម​ជា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ យើង​ប្រហែល​ជា​មាន​ការ​រំពឹង​គិត​ថា ខ្លួន​ឯង​នឹង​មាន​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ។ ប៉ុន្តែ ទោះ​បី​ជា​យើង​អាច​រស់​នៅ​ឲ្យ​មាន​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​ក្នុង​កំរិត​ណា​មួយ​ក៏​ដោយ ក៏​ចិត្ត និង​គំនិត​យើង មិន​ដែល​មាន​ភាព​បរិសុទ្ធ​មួយ​រយ​ភាគ​រយ​ឡើយ។ យ៉ាង​ណា​មិញ សាវ័ក​យ៉ូហាន​បាន​បង្រៀន​យើង​ថា “បើ​សិន​ជា​យើង​ថា យើង​គ្មាន​បាប​សោះ នោះ​ឈ្មោះ​ថា​យើង​បញ្ឆោត​ដល់​ខ្លួន ហើយ​សេចក្តី​ពិត​មិន​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​យើង​ទេ”(១យ៉ូហាន ១:៨)។ ដើម្បី​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​នេះ យើង​មិន​ត្រូវ​លាក់​បាំង​អំពើ​បាប​របស់​យើង ឬ​ព្យាយាម​កាន់​តែ​ខ្លំាង ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​ឡើយ តែ​យើង​ត្រូវ​បោះ​ជំហាន​ចូល ក្នុង​ពន្លឺ​នៃ​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះ ហើយ​សារ​ភាព​នៅ​ចំពោះ​ទ្រង់​វិញ។ តែ​បើ​យើង​រាល់​គ្នា​ដើរក្នុង​ពន្លឺ​វិញ…

Read article
អ្វីដែលមិនត្រូវសាងសង់

មាន​ជាង​សំណង់​ពីរ​នាក់​កំពុង​សង់​អគារ​មួយ។ គេ​ក៏​បាន​សួរ​ថា ពួកគេ​កំពុង​សាង​សង់​អ្វី? អ្នក​ទីមួយ​បាន​ឆ្លើយ​ថា គាត់​កំពុង​សង់​យាន្ត​ដ្ឋាន។ រីឯ​អ្នក​ទីពីរ​វិញ គាត់​ប្រាប់​គេ​ថា គាត់​កំពុង​សង់​ព្រះវិហារ​ធំ។ ស្អែក​ឡើង គេ​ឃើញ​មាន​តែ​ជាង​ម្នាក់​ប៉ុណ្ណោះ កំពុង​រៀប​ឥដ្ឋ។ ពេល​គេ​សួរ​គាត់​ថា ជាង​ម្នាក់​ទៀត​បាត់​ទៅ​ណា​ហើយ គាត់​ឆ្លើយ​ថា “អូហ៍ គេ​បាន​ដេញ​គាត់​ចោល​ហើយ។ ព្រោះ​គាត់​ចេះ​តែ​ទទូច​ចង់​សាង​សង់​ព្រះ​វិហារ​ធំ ជា​ជាង​សង់​យាន្ត​ដ្ឋាន”។ មាន​រឿង​មួយ​ទៀត ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ស្រដៀង​នឹង​រឿង​នេះ​ផង​ដែរ។ នៅ​ការ​ដ្ឋាន​សាង​សង់​ប៉ម​បាបិល នៅ​សម័យ​បុរាណ មាន​មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​សាង​សង់​ទីក្រុង និង​ប៉ម​មួយ ដែល​នឹង​ខ្ពស់​ដល់​មេឃ ហើយ​បង្រួប​បង្រួម​លោកិយ​របស់​ពួក​គេ(លោកុប្បត្តិ ១១:៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ទ្រង់​មិន​ចង់​ឲ្យ​ពួក​គេ​សម្រេច​ផែន​ការ​ដ៏​ធំរបស់​ខ្លួន ដែល​មាន​ភាព​អាត្មា​និយម ដែល​ផ្អែក​ទៅលើ​គំនិត​ដែល​យល់​ថា ពួក​គេ​នឹង​បានឡើង​ខ្ពស់​ស្មើ​នឹង​ព្រះ       ហើយ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ទាំង​អស់​នោះឡើយ។ ដូច​នេះ ទ្រង់​ក៏​បាន​យាង​ចុះ​មក​បញ្ឈប់​គម្រោង​របស់​ពួក​គេ ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​គេ​បែក​ខ្ញែក​គ្នា “នៅ​ទូទំាង​ពិភព​លោក” ហើយ​ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​ភាសា​ខុស​ៗ​គ្នា(ខ.៨-៩)។ ព្រះ​ទ្រង់​ជ្រាប​ថា ពួក​គេ​មិន​អាច​ជួយ​ខ្លួន​ឯង​បាន​ឡើយ បាន​ជា​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​ឲ្យ​ពួក​គេ​ដឹង​ថា ទ្រង់​ជា​ដំណោះ​ស្រាយ​សម្រាប់​បញ្ហា​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ទ្រង់​ក៏​បាន​បើក​បង្ហាញ​ផែន​ការ​ទ្រង់ ដល់​ពួក​គេ តាម​រយៈ​លោក​អ័ប្រាហាំ(១២:១-៣)។ តាម​រយៈ​ជំនឿ​របស់​លោក​អ័ប្រាហាំ និង​កូន​ចៅ​ជំនាន់​ក្រោយ​របស់​គាត់ ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​លោកិយ អំពី​របៀប​ស្វែង​រក​ទីក្រុង​ដែល “ព្រះ​ទ្រង់​ជា​អ្នក​រចនា​ប្លង់ និង​ជា​អ្នក​សាង​សង់”(ហេព្រើរ ១១:៨-១០)។ ជំនឿ​របស់​យើង​មិន​រីក​ចម្រើន ដោយ​សារ​ក្តី​ស្រមៃ ឬ​ដំណោះ​ស្រាយ​របស់​យើង​ឡើយ។…

Read article
អាយុមិនមែនជាបញ្ហា

បន្ទាប់​ពី​លោក​ដេវ បូមិន(Dave Bowman) បាន​ធ្វើ​ជាម្ចាស់​គ្លី​និក​ព្យា​បាល​ធ្មេញ និង​បាន​ធ្វើ​ការ​នៅ​ទីនោះ អស់​រយៈ​ពេល​៥០​ឆ្នាំ​មក គាត់​ក៏​បាន​រៀប​គម្រោង​ចូល​និវត្តន៍ ហើយ​រស់​នៅ​តាម​សម្រួល។ ពេល​ដែល​គាត់​មាន​ជម្ងឺ​ទឹក​នោម​ផ្អែម ហើយ​ត្រូវ​វៈ​កាត់​បេះ​ដូង គាត់​ក៏​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ចូល​និវត្តន៍​តែ​ម្តង។ ប៉ុន្តែ ពេល​គាត់​បាន​ទទួល​ពត៌​មាន​ថា មាន​យុវជន​មួយ​ក្រុម ដែល​ជា​ជន​ភាស​ខ្លួន មក​ពី​ប្រទេស​ស៊ូដង់ កំពុង​ត្រូវ​ការ​ជំនួយ គាត់​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ដល់​ការ​រស់​នៅ ដល់​យុវ​ជន​ទាំង​នោះ។ គាត់​បាន​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ផ្តល់​ជំនួយ​ដល់​យុវ​ជន​ទាំង​ប្រាំនាក់។ ពេល​លោក​ដេវ​ស្វែង​យល់​បន្ថែម​ អំពី​យុវ​ជន​ស៊ូដង់​ទាំង​នេះ គាត់​ក៏​បាន​ដឹង​ថា​ ពួក​គេ​មិន​ដែល​ធ្លាប់​បាន​ទៅ​ជួប​គ្រូពេទ្យ ឬ​ទៅ​ពេទ្យ​ធ្មេញ​ឡើយ។ ក្រោយ​មក ថ្ងៃ​មួយ នៅ​ព្រះ​វិហារ មាន​មនុស្ស​ម្នាក់​បាន​លើក​ខ​គម្ពីរ​មួយ ដែល​ចែង​ថា “បើ​អវយវៈ​១​ឈឺ នោះ​ទាំង​អស់​នឹង​ឈឺ​ជា​មួយ​គ្នា បើ​១​បាន​ដំកើង​ឡើង នោះ​ទាំង​អស់​នឹង​បាន​រីករាយ​ជា​មួយ​ដែរ”(១កូរិនថូស ១២:២៦)។ ខ​គម្ពីរ​មួយ​នេះ​បាន​ដក់​ជាប់​ក្នុង​ចិត្ត​គាត់​ជា​និច្ច។ យុវ​ជន​ស៊ូដង់​ទាំង​នេះ ជា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ដែល​កំពុង​ជួប​ការ​លំបាក ដោយ​សារ​ពួក​គេ​ខ្វះ​ការ​ថែរ​ទាំ​សុខ​ភាព ហើយ​លោក​ដេវ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា ព្រះ​កំពុង​ប្រាប់​គាត់​ឲ្យ​ធ្វើ​អ្វី​ម្យ៉ាង ដើម្បី​ជួយ​ពួក​គេ។ តើ​គាត់​ជួយ​ពួក​គេ​ដោយ​របៀប​ណា? ទោះ​ជា​គាត់​មាន​វ័យ​ចាស់ ហើយ​មាន​ខុស​ភាព​មិន​ល្អ​ក៏​ដោយ ក៏​គាត់​នៅ​តែ​ចាប់​ផ្តើម​ស្វែង​រក​ឱកាស​សាង​សង់​មណ្ឌល​សុខ​ភាព​មួយ នៅ​ប្រទេស​ស៊ូដង់។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រមូល​មនុស្ស និង​ធន​ធាន​បន្តិច​ម្តង​ៗ ហើយ​ក្នុង​ឆ្នាំ​២០០៨ ​មន្ទីរ​ពេទ្យ​អនុស្សាវរីយ៍​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​មួយ​កន្លែង បាន​បើក​ទ្វារ​ទទួល​អ្នក​ជម្ងឺ នៅ​ប្រទេស​ស៊ូដង់។…

Read article