ការចាប់ផ្តើមជាថ្មី
ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមជួយព្រលឹងទូលបង្គំ ឲ្យរួចពីបបូរមាត់ដ៏កំភូត ហើយពីអណ្តាតដែលបញ្ឆោត។ ទំនុកដំកើង ១២០:២ “ការយល់ដឹងរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទអាចនាំឲ្យមានការឈឺចាប់ បន្ទាប់ពីយើងបានសន្និដ្ឋានថា រឿងអ្វីមួយគឺជាការពិត តែតាមពិត វាជាការកុហកសោះ”។ នេះជាអ្វីដែលលោកយូជីន ភីធ័រសិន(Eugene Peterson) បានសរសេរ ក្នុងការពន្យល់ដ៏មានអំណាច អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២០។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២០ ជាបទគម្ពីរទំនុកដំកើងទី១ ក្នុងចំណោម “បទគម្ពីរទំនុកដំកើងរបស់អ្នកឡើងភ្នំ”(ទំនុកដំកើង ១២០-១៣៤) ដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះបានច្រៀង ក្នុងការធ្វើដំណើរជាក្រុមតាមផ្លូវចោទ ឡើងទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីធ្វើពិធីបុណ្យ។ គាត់បានបកស្រាយថា បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះបាននិយាយអំពីការស្តាប់បង្គាប់ ដែលមានរយៈពេលយូរ ក្នុងការធ្វើដំណើរតាមទិសដៅតែមួយ ពោលគឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីទិដ្ឋភាពនៃការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណឆ្ពោះទៅរកព្រះ។ ការធ្វើដំណើរនេះអាចចាប់ផ្តើមបាន ទាល់តែយើងមានការយល់ដឹងដ៏សំខាន់ថា យើងត្រូវការអ្វីមួយដែលខុសពីមុន។ លោកភីធ័រសិនបានបកស្រាយដូចនេះថា “ដើម្បីឲ្យមនុស្សម្នាក់អាចចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវរបស់គ្រីស្ទាន គាត់ត្រូវតែមានចិត្តស្អប់ខ្ពើមផ្លូវចាស់របស់គាត់…បានសេចក្តីថា គាត់មានការឆ្អែតចិត្តចំពោះផ្លូវរបស់លោកិយ មុនពេលគាត់មានចិត្តចង់ចូលទៅក្នុងពិភពនៃព្រះគុណព្រះ”។ យើងងាយនឹងមានការបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារភាពប្រេះបែក និងភាពអស់សង្ឃឹម ដែលយើងឃើញមានក្នុងលោកិយ ដែលនៅជំវិញខ្លួនយើង ដែលមានដូចជាភាពអសីលធម៌នៃវប្បធម៌យើង ដែលច្រើនតែមិនអើពើ ចំពោះអំពើអាក្រក់ដែលគេកំពុងតែធ្វើមកលើអ្នកដទៃ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២០ បានពោលទំនួញអំពីរឿងនេះ យ៉ាងស្មោះត្រង់ថា “ខ្ញុំចូលចិត្តខាងសេចក្តីសុខ តែកាលណាខ្ញុំថាទៅ…
Read article