“ព្រះដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ចទ្រង់ជាលំនៅរបស់ឯង ហើយព្រះពាហុដ៏នៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចក៏ទ្រឯង”(ចោទិយកថា ៣៣:២៧)។
សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកប្រហែលកំពុងឆ្លងកាត់ការលំបាក ដែលកំពុងតែរៀបចំខ្លួនអ្នក យ៉ាងឈឺចាប់ សម្រាប់ការបម្រើដ៏មានតម្លៃ ដល់ព្រះយេស៊ូវ និងរាស្រ្តព្រះអង្គ។ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ធ្លាក់ចុះដល់កំរិតសូន្យ ដោយចិត្តដែលគិតថា គ្មានសល់អ្វីសោះ ឬគ្មានសង្ឃឹម អ្នកនោះអាចមានព្រះដ៏ជាថ្មដាអស់កល្បទ្រពីក្រោម។
ខ្ញុំនៅចាំប្រយោគដ៏មានន័យ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៨:៦ ដែលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានអានជាមួយគ្នា ក្នុងពេលថ្វាយបង្គំ ក្រោយអាហារពេលព្រឹក។ គឺប្រយោគដែលចែងថា “ដ្បិតទោះបើព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ខ្ពស់ គង់តែទ្រង់យល់ដល់ពួកអ្នករាបសាដែរ”។
អ្នកមិនអាចលិចលង់យ៉ាងជ្រៅ ក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ដល់ថ្នាក់ព្រះទ្រង់មិនទតឃើញ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអ្នកនោះឡើយ។ តាមពិត ព្រះអង្គកំពុងរង់ចាំទ្រអ្នក ពីខាងក្រោម។ គឺដូចដែលលោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ចទ្រង់ជាលំនៅរបស់ឯង ហើយព្រះពាហុដ៏នៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចក៏ទ្រឯង”(ចោទិយកថា ៣៣:២៧)។
ជាការពិតណាស់ ព្រះអង្គទតឃើញអ្នកភ័យញ័រ និងរអិលដួល។ ព្រះអង្គអាច (ជាញឹកញាប់ព្រះអង្គបាន) ចាប់អ្នកជាប់ មុនពេលអ្នកធ្លាក់ទៅដល់បាត។ តែពេលនេះ ព្រះអង្គមានមេរៀនថ្មីៗមួយចំនួន សម្រាប់បង្រៀនអ្នក។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៩:៧១ បានពោលថា “ការដែលទូលបង្គំកើតមានទុក្ខព្រួយ នោះគឺជាប្រយោជន៍ដល់ទូលបង្គំហើយ ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានរៀនយកបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់”។ គាត់មិននិយាយថា ការកើតមានទុក្ខលំបាក ជាការងាយស្រួល ឬសប្បាយនោះទេ។ តាមពិត គាត់គ្រាន់តែនិយាយថា វាមានប្រយោជន៍ចំពោះគាត់។
សប្តាហ៍មុន ខ្ញុំបានអានសៀវភៅមួយក្បាល ដែលលោក ចេមសន៍ ស្ទូវើត(James Stewart) បានមានប្រសាសន៍ថា “ក្នុងការបម្រើ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺមានតែទាហានដែលមានរបួសប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចបម្រើបាន”។ ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំជឿថា ព្រះទ្រង់កំពុងរៀបចំខ្លួនអ្នកខ្លះ សម្រាប់ការបម្រើដ៏មានតម្លៃ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រោះពួកគេកំពុងតែមានរបួស។
ចូរកុំគិតថា របួសរបស់អ្នកបានកើតមានឡើង ដោយព្រះទ្រង់មិនបានធ្វើការរៀបចំ ដោយព្រះគុណទ្រង់នោះឡើយ។ ចូរចាំព្រះបន្ទូលដែលចែងថា ៖ “ដូច្នេះចូរឯងដឹងថា គឺអញនេះហើយដែលជាព្រះ គ្មានព្រះឯណាទៀតក្រៅពីអញឡើយ … អញជាអ្នកវាយឲ្យមានរបួស ហើយជាអ្នកមើលឲ្យជាផង”(ចោទិយកថា ៣២:៣៩)។
សូមព្រះទ្រង់ប្រទានព្រះគុណពិសេស ដល់អ្នកដែលកំពុងទួញថ្ងូរ ដោយសារបន្ទុកដ៏ធ្ងន់។ ចូរមើលទៅភាពស្រទន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់កំពុងបង្ហាញដល់អ្នក តាមរយៈទុក្ខលំបាកនោះ។
