ដ្បិតអ្នកណាដែលធ្វើជាបាវបំរើគេ ក្នុងកាលដែលព្រះអម្ចាស់ហៅមក នោះជាអ្នកជារបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយអ្នកជាណាដែលទ្រង់ហៅមក នោះជាបាវបំរើនៃព្រះគ្រីស្ទវិញ។ ១កូរិនថូសស ៧:២២
ក្នុងបទគម្ពីរនេះ សាវ័កប៉ុលបានប្រើពាក្យ “ព្រះអម្ចាស់” ដែលមានន័យថា ម្ចាស់ និង “ព្រះគ្រីស្ទ” ដែលមានន័យថា ព្រះមែស៊ី តាមរបៀបដែលគេមិននឹកស្មានដល់។
ក្នុងបទគម្ពីរនេះ គាត់បានបង្ហាញទំនាក់ទំនងរវាងសេរីភាពរបស់យើង និងភាពជាម្ចាស់របស់ព្រះយេស៊ូវ (“អ្នកជារបស់ព្រះអម្ចាស់”)។ ហើយគាត់ក៏បានបង្ហាញទំនាក់ទំនងរវាងភាពជាបាវបម្រើប្រភេទថ្មីរបស់យើង និងភាពជាព្រះមែស៊ី នៃព្រះគ្រីស្ទ (“បាវបម្រើព្រះគ្រីស្ទ”)។ ស្តាប់មើលទៅ ហាក់ដូចជាចម្លែក ព្រោះព្រះមែស៊ីបានយាងមករំដោះរាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យរួចពីចំណង ហើយជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងជីវិតរបស់បាវបម្រើ។
ហេតុអ្វីគាត់មានប្រសាសន៍ដូចនេះ? ហេតុអ្វីគាត់បង្ហាញអំពីទំនាក់ទំនងរវាងភាពជាបាវបម្រើ(ជាជាងការរំដោះ) ជាមួយនឹងព្រះមែស៊ី ហើយបង្ហាញទំនាក់ទំនងរវាងការរំដោះ(ជាជាងភាពជាបាវបម្រើ) ជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់?
ខ្ញុំយល់ឃើញថា ទំនាក់ទំនងទាំងពីរនេះមានផលប៉ះពាល់ពីរយ៉ាងមកលើសេរីភាពប្រភេទថ្មីរបស់យើង និងផលប៉ះពាល់ពីរយ៉ាងមកលើភាពជាបាវបម្រើប្រភេទថ្មីរបស់យើង។
ម្យ៉ាងទៀត ពេលដែលព្រះអង្គហៅយើងថា “អ្នកជារបស់ព្រះអម្ចាស់” គឺព្រះអង្គបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា សេរីភាពប្រភេទថ្មីរបស់យើង មានភាពស្ថិតស្ថេរ និងមានដែនកំណត់ ៖
ភាពជាម្ចាស់របស់ព្រះអង្គ គឺបានគ្រប់គ្រងពីលើភាពជាម្ចាស់ទាំងអស់ បានសេចក្តីថា ការរំដោះដែលព្រះអង្គប្រទានមកយើង គ្មាននរណាអាចប្រឆាំងបានឡើយ និយាយរួម គឺមានសុវត្ថិភាពទាំងស្រុង។
ប៉ុន្តែ ដែលយើងមានសេរីភាពរួចផុតពីម្ចាស់ផ្សេងទៀត ហើយទទួលព្រះអង្គជាម្ចាស់របស់យើង គឺមិនមានន័យថា យើងមានសេរីភាពធ្វើអ្វីតាមចិត្តនោះឡើយ។ សេរីភាពរបស់យើងមានដែនកំណត់ ដោយសារសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវជាម្ចាស់របស់យើង។
ជាងនេះទៅទៀត ពេលដែលទ្រង់ហៅយើងថា “បាវបម្រើព្រះគ្រីស្ទ” គឺទ្រង់បង្ហាញថា ភាពជាបាវបម្រើរបស់យើង មានភាពធូរស្រាល ហើយក៏ផ្អែមល្ហែមជាងមុន ៖
ព្រះមែស៊ីប្រកាសថា យើងជាបាវបម្រើរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីនាំយើងចេញពីការជាប់ចំណងក្នុងកន្លែងឃុំឃាំង ចូលទៅកន្លែងបើកចំហដែលមានសន្តិភាព។ “ឯសេចក្តីចំរើននៃរដ្ឋបាលទ្រង់ និងសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ទ្រង់ នោះនឹងមិនចេះផុតពីបល្ល័ង្ករបស់ដាវីឌ និងនគរនៃទ្រង់ឡើយ”(អេសាយ ៩:៧)។
ហើយព្រះអង្គធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិព្រះអង្គ ដើម្បីប្រទានយើងនូវក្តីអំណរដែលផ្អែមល្ហែមបំផុត។ “ទ្រង់នឹងចិញ្ចឹមគេដោយស្រូវសាលីល្អបំផុត ហើយនឹងចំអែតគេដោយទឹកឃ្មុំពីថ្មដា”(ទំនុកដំកើង ៨១:១៦)។ ហើយថ្មដានោះ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាព្រះមែស៊ី។
ដូចនេះ ចូរយើងដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទមានអំណរឡើង ព្រោះ “ដ្បិតអ្នកណាដែលធ្វើជាបាវបំរើគេ ក្នុងកាលដែលព្រះអម្ចាស់ហៅមក នោះជាអ្នកជារបស់ព្រះអម្ចាស់” ដែលជាម្ចាស់របស់យើង។ “អ្នកជាណាដែលទ្រង់ហៅមក នោះជាបាវបំរើនៃព្រះគ្រីស្ទវិញ ដែលទ្រង់ជាព្រះមែស៊ីដែលបន្ធូរចំណង និងប្រទាននូវភាពផ្អែមល្ហែមកាន់តែខ្លាំង”។
