ឈរជាប់នៅលើទីមាំមួន (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«សូមបំភ្លឺភ្នែកទូលបង្គំ ក្រែងទូលបង្គំដេកលក់ទៅក្នុងសេចក្តីស្លាប់ ក្រែងខ្មាំងសត្រូវរបស់ទូលបង្គំថា អញបានឈ្នះវាហើយ ហើយអ្នកដែលតតាំងនឹងទូលបង្គំមានសេចក្តីអំណរ ដោយទូលបង្គំត្រូវរឥលចេញ ប៉ុន្តែទូលបង្គំបានទុកចិត្តនឹងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ចិត្តទូលបង្គំនឹងរីករាយសប្បាយឡើង ដោយសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ដែរ» (ទំនុកតម្កើង ១៣:៣-៥)។ ពេលណាអ្នកទៅបោះតង់ កិច្ចការសំខាន់បំផុតដែលអ្នកអាចធ្វើ គឺត្រូវប្រាកដថា អ្នកបានដំស្នឹងរបស់តង់ឲ្យជាប់នឹងដីរឹង។ ពេលដែលអ្នកបានអនុវត្តជាជំហានៗយ៉ាងដូចនេះហើយ អ្នកអាចទៅធ្វើកិច្ចការអ្វីផ្សេងទៀតដោយចិត្តស្ងប់ ដោយដឹងថា ជម្រករបស់អ្នកធន់នឹងខ្យល់ព្យុះ ដូចនេះពេលអ្នកវិលត្រឡប់មកកន្លែងបោះតង់វិញ អ្នកនឹងមិនឃើញតង់អ្នកត្រូវខ្យល់បក់ប៉ើងទៅបាត់ទេ។ ក្នុងខគម្ពីរនេះស្ដេច ដាវីឌ កំពុងឆ្លើយតបចំពោះអារម្មណ៍ដែលត្រូវគេភ្លេចទ្រង់ និងការខកចិត្តក្នុងជីវិត ហើយត្រូវអ្នកដទៃប្រឆាំងដោយអយុត្តិធម៌។ ព្រះអង្គបានចាប់ផ្ដើមពិពណ៌នាដោយប្រើគំនិតទ្រង់ពិចារណាអំពីស្ថានភាពនោះ ហើយទ្រង់រម្លឹកអំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានដឹង ខណៈពេលដែលទ្រង់ប្រកាសថា ទ្រង់ទុកចិត្តលើសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះអម្ចាស់។ ការទុកចិត្តនេះគឺផ្អែកទៅលើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន។ ទោះអារម្មណ៍របស់ស្ដេច ដាវីឌ ពិតជាមានការពិបាក ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យថ្វាយអារម្មណ៍ទ្រង់ដាក់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ចរិតលក្ខណៈ និងគោលបំណងរបស់ព្រះ។ បានសេចក្តីថា ទ្រង់ដំស្នឹងនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ឲ្យតង់នៃចិត្តរបស់ទ្រង់ ជាប់នៅក្នុងដីរឹងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីមេត្តាដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអម្ចាស់។ ទាល់តែទ្រង់បានអនុវត្តដូចនេះ ទើបទ្រង់អាចអរសប្បាយជាថ្មី។ ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតនឹងលែងមានទៀត ក្នុងផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី។ ប៉ុន្តែ ទំរាំពេលនោះមកដល់ យើងនឹងឆ្លងកាត់ការបក់បោក កន្ត្រាក់ និងភាពជន់ជោរ។ យើងនឹងអត់ទ្រាំដោយអំណររហូតដល់ចំណុចមួយដែលយើងទុកចិត្តថា ព្រះវរបិតារបស់យើងមានប្រាជ្ញា។ ពេលណាព្រះអង្គមិនបានប្រទានអ្វីមួយមកយើង គឺដោយសារព្រះអង្គជ្រាបថា…
Read article
