Julie Ackerman Link

You are here:
គ្រោះថ្នាក់ពេលបំរើការងារ

ការងារ​ខ្ញុំ​ជា​ពាក្យ ។ ពេល​ណា​ដែល​ខ្ញុំ​​សរសេរ ​ឬ​កែ​តម្រូវ ខ្ញុំ​ប្រើ​ប្រាស់​ពាក្យ​ដើម្បី​ផ្ទេរ​គំនិតដើម្បី​អ្នក​អាន​អាច​យល់។ ខ្ញុំ​ជា​ធម្មតា​ដឹង​ថា​តើ​មាន​អ្វី​ខុសពេល​អ្នក​ម្នាក់​សរសេរ (ទោះ​បី​ពេល​ខ្លះ​មិន​មែន​ជា​មួយ​ខ្ញុំ) ហើយ​និង​រក​ដំណោះ​ស្រាយ​កែ​វា។ ជា​អ្នក​កែ​សម្រួល​អត្ថបទ ខ្ញុំ​ទទួ​ល​ប្រាក់​សំរាប់​ការ​រិះគន់​គេ។ ការងារ​ខ្ញុំ​គឺ​ត្រូវ​មើលកំហុស​ក្នុង​របៀប​ដែល​ពាក្យ​ត្រូវ​បាន​ប្រើ។ សមត្ថភាព​នេះក្លាយ​ជា​មិ​ន​អាច​ធ្វើ​អ្វី​បាន​ ពេល​យក​វា​មក​ចូល​ក្នុង​ជីវិតផ្ទាល់​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ ហើ​​យរ​ក​មើល​អ្វី​ដែល​ខុស។ ការ​ផ្តោត​លើ​អ្វីដែល​ខុស​ អាច​​នាំ​យើង​ឲ្យ​ខក​ខាន​អ្វី​ដែល​ល្អ។ សាវ័ក​ប៉ុល​មាន​មូល​ហេតុ​ដែល​មើ​ល​ទៅ​ភាព​ខុស​ឆ្គង​ នៃ​ក្រុម​ជំនុំ​ភីលីព។ មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ ដោយ​អាត្មា​និយម មហិច្ឆិតា​ដែល​បន្ថែម​ទុក្ខ​លំបាក​ដល់​ប៉ុល(ភីលីព ១:១៦)។ ប៉ុន្តែ​ ផ្ទុយ​ទៅ​ពី​ផ្តោត​លើ​ភាព​អវិជ្ជមាន លោក​បាន​ជ្រើសរើស​មើល​ចំនុច​វិជ្ជមាននិង​មាន​អំណរ​ក្នុង​វាៈ គង់​តែ​គេ​សំដែងពី​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ដែរ។(ខ.១៨)ព្រះ​អង្គ​ចង់​ឲ្យ​យើង​យល់ៈ យើង​ត្រូវ​ការ​ស្គាល់​ល្អ​ពី​អាក្រក់ ប៉ុន្តែ​ទ្រង់​មិន​ចង់​“យើង​ផ្តោត​លើការ​មិន​ល្អ ហើ​​យក្លា​យ​ជា​ការ​រិះ​គន់​ និង​បាក់​ទឹក​ចិត្ត។ ទោះ​បី​ក្នុង​កាលៈ​ទេសៈ​ដែល​លើស​ជា​ឧត្តម​គតិ​(លោក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​ចេញ​ពី​ទី​ឃុំឃាំង) យើង​អាច​រ​ក​អ្វី​ដែល​ល្អ​ ពីព្រោះ​ក្នុង​ពេលមាន​អាសន្ន​ព្រះ​អម្ចាស់​នៅ​តែ​ធ្វើការ។ —Julie Ackerman Link

Read article
ទ្រង់ហៅខ្ញុំជាមិត្តសំឡាញ់

មនុស្ស​ម្នាក់​បាន​ឲ្យ​និយម​ន័យ​មិត្ត​ភា​ព​ជា “ការ​ស្គាល់ចិត្ត​អ្នក​ដទៃ និង​ចែក​រំលែក​ទឹក​ចិត្ត​ខ្លួន​ជា​មួយ​អ្នក​ដទៃ”។ យើង​ចែក​រំលែក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ជាមួ​យ​អ្នក​ដែល​យើងទុក​ចិត្ត ហើយ​ទុក​ចិត្ត​អ្នក​ដែល​ខ្វល់​ខ្វាយ​ពី​យើង។ យើង​ទុក​ចិត្ត​ដល់​មិត្ត​យើង ​ព្រោះ​យើង​មាន​ទំនុក​ចិត្ត​ថា គេ​នឹង​ប្រើ​ព័ត៌​មាន​នោះ​ជួយយើ​ង មិន​មែន​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​គ្រោះ​ថ្នាក់។ ពួក​គេ​ក៏​ត្រលប់​ទុក​ចិត្ត​យើង​ក្នុង​មូល​ហេតុ​ដូច​គ្នា​នេះ​ដែរ។ ជា​រឿយ​ៗ យើង​ថា​ព្រះ​យេស៊ូវ​ជា​មិត្ត​យើង​ ព្រោះ​យើង​ដឹង​ថាទ្រង់ ចង់​ធ្វើ​អ្វី​ដែល​ល្អ​សំរា​ប់យើង។ យើង​ប្រាប់​ទ្រង់​ព្រោះយើង​ទុក​ចិត្ត​ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ​ តើ​អ្នក​ដែល​បាន​ពិចារណា​ថា​ ព្រះយេស៊ូវ​ទុក​ចិត្ត​ដល់​មនុស្ស​របស់​ទ្រង់​ទេ? ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ផ្តើម​ហៅ​សាវ​ក​ទ្រង់​ជា​មិត្ត​សំឡាញ់​ជា​ជាង​អ្នក​បំរើ ព្រោះ​តែ​ទ្រង់​បាន​ទុក​ចិត្ត​ពួក​គេ ​លើ​គ្រប់​យ៉ាង​ដែល​ទ្រង់​ឮ​ពី​ព្រះ​បិតា(យ៉ូហាន១៥:១៥)។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ទុក​ចិត្ត​ពួក​សាវ័ក​ឱ្យ​ប្រើ​ប្រាស់​ពត៌​មាន​នោះ សំរាប់​សេចក្តី​ល្អ​ដល់​រាជ្យ​ព្រះ​បិតា។ ទោះ​បី​យើង​ដឹង​ថា​ព្រះ​យេស៊ូ​វ​ជា​មិត្ត​សំឡាញ់​យើង តើ​យើង​អាច​និយាយ​ថា​ យើង​ជា​មិត្ត​សំឡាញ់​ទ្រង់​ទេ? តើ​យើង​ស្តាប់​ទ្រង់​ទេ? ឬ​តើ​យើង​គ្រាន់​តែ​ចង់​ឲ្យ​ទ្រង់​ស្តាប់​យើង​តែ​មួយនោះ​? តើ​យើង​ចង់​ដឹ​ង​ពី​អ្វី​ក្នុង​ព្រះ​ហឬ​ទ័យ​ទ្រង់​ទេ? តើ​យើង​គ្រាន់​តែ​ចង់​ប្រាប់​ទ្រង់​ ពី​អ្វី​ដែល​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​យើង? ក្លាយ​ជា​មិ​ត្ត​សំឡាញ់​នឹង​ព្រះ​យេស៊ូវ ត្រូវ​តែ​ស្តាប់​អ្វី​ដែល​ទ្រង់​ចង់​ឱ្យ​យើង​ដឹង ហើយ​ប្រើ​ប្រាស់​ព័ត៌​មាន​នោះ​ នាំ​អ្នក​ដទៃឱ្យ​ចូល​ក្នុង​មិត្ត​ភាព​ជា​មួយ​ទ្រង់។ —Julie Ackerman Link

Read article
បាត់បង់តែរកឃើញវិញ

មក​ដល់​ថ្ងៃ​ដែល​ខ្ញុំ​រក​ឃើញ​វិញ ទើប​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​បាត់​បង់។ ខ្ញុំ​ធ្វើ​ការ​ងារ​រក​ស៊ី​ជា​ធម្មតា ផ្លាស់​ប្តូរ​ពី​ការ​ងារ​មួយ​ទៅ​ការ​ងារ​មួយ​ទៀត។ ប៉ុន្តែ​ទើប​តែ​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​អ៊ីម៉ែល​មួយ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា៖ «ខ្ញុំ​គិត​ថា​អ្នក​ជា​បង​ប្អូន​ជី​ដូន​មួយ​រ​បស់​ខ្ញុំ»។ ពេល​ខ្ញុំ​អាន​សារ​ក្នុង​សំបុត្រ​នោះ នាង​និង​បងប្អូន​ជី​ដូន​មួយ​ម្នាក់​ទៀត ស្វែង​រក​មើល​ស្រឡាយ​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ​អស់​រយៈ​ពេល​១០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ បង​ប្អូន​ជីដូន​មួយ​ម្នាក់​ទៀត​បាន​សន្យា​ជា​មួយ​នឹង​ឪពុក​គាត់​មនុស្ស​ស្លាប់​ថា​នឹង​ស្វែង​រក​សាច់​ញាតិ​របស់​គាត់​អោយ​ឃើញ។ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ធ្វើ​អ្វី​សោះ ដែល​បញ្ជាក់​ថា​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​បាត់​បង់ អោយ​គេ​រក​ខ្ញុំ​ឃើញ ខ្ញុំ​ក៏​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​ដែរ គ្រាន់​តែ​ទទួល​ស្គាល់​ថា​ខ្ញុំ​ជា​ម​នុស្ស​ដែល​គេ​កំពុង​តែ​ស្វែង​រក។ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ពួក​គេ​ចំណាយ​ពេល​ និង​ ថាម​ពល​ជា​ច្រើន​ស្វះ​ស្វែង​រក​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ ធ្វើ​អោយ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ខ្លួន​ឯង​ពិសេស​ណាស់​។ រឿង​​នេះ​​ធ្វើ​​អោយ​ខាន​ពិត​ពី​រឿង​ប្រស្នារ​កូន​ពៅ​វង្វេង​ពុំ​បាន​ឡើយ(លូកា ១៥)​ក្នុង​នោះ​ក៏​មាន​រឿង​ចៀម​វង្វេង និង​ប្រាក់​ដួង​ដែល​បាត់​បង់ ពេល​ណា​យើង​ឃ្លាត​ឆ្ងា​យចេ​ញពី​ព្រះ​អង្គ ទោះ​ជា​មាន​ចេតនា​ដូច​កូន​ពៅ​វង្វេង ឬ​អចេតនា​ដូច​ជា​ចៀម​វង្វេ​ង​បាត់​ក្តី​ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ស្វែង​រក​អ្នក។ ទោះ​ជា​យើង​មិន​ដឹង​ថា​ ខ្លួន​ជា​មនុស្ស​បាត់​បង់ ហើយ​យើង​គ្មាន​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ នោះ​យើង​ជា​មនុស្ស​បាត់​បង់​ហើយ។ ដើម្បី​អោយ​ទ្រង់​រក​យើង​ឃើញ​វិញ យើង​ត្រូ​វ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​កំពុង​តែ​ស្វែង​រក​យើង (លូកា ១៩:១០)។ ដោយ​បោះ​បង់​ផ្លូវ​រឹង​ទទឹង​ចោល យើង​អាច​រួម​ជា​មួយ​ព្រះ​គ្រិស្ត ហើយ​ទ្រង់​នឹង​ស្តារ​គ្រួសារ​យើង​ឡើង​វិញ ។ Julie Ackerman Link

Read article
ព្រះពរបង្ហូរលើសពីការស្មាន

នាង​ណា​អូមី និង​នាង​រស់​បាន​ឆ្លង​កាត់​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​លំបាក​លំបិន។ គ្រួសារ​នាង​ណាអូមី​សុខ​ចិត្ត​ចាក​ចេញ​ពីប្រទេស​អ៊ីស្រាអែល​​ទៅ​ម៉ូអាប់​ ព្រោះ​តែ​គ្រោះ​ទុរ្ភិក្ស។ ខណៈ​ពេល​ពួក​គេ​រស់​នៅ​​ទី​នោះ កូន​ប្រុស​ទាំង​ពីរ​របស់​នា​ង​ក៏​រៀប​ការ​ជា​មួយសា​សន៍​ម៉ូអាប់​គឺ​នាង​អ័រប៉ា និង​នាង​រស់។ ក្រោយ​មក​ប្តី​នាង​ណាអូមី និង​​កូន​ប្រុស​ទាំង​ពី​រ​ក៏​ស្លាប់​បាត់​ទៅ។ តាម​វប្បធម៌រ​បស់​ម៉ូអាប់ ស្រ្តី​ពឹ​ង​ផ្អែ​ក​លើ​បុរស ជា​ហេតុ​ធ្វើ​អោយ​ស្រ្តី​បី​នាក់​ត្រូវ​នៅ​ម៉េម៉ាយ​យ៉ាង​លំបាក​លំបិន។ ព្រះ​​បន្ទូល​ក៏​មក​ដល់​នាង​ណាអូ​មីថា គ្រោះ​ទុរ្ភិក្ស​នៅ​អ៊ីស្រាអែល​បាន​បញ្ចប់​ហើយ ដូច្នេះ​នាង​សម្រេច​ចិត្ត​ធ្វើ​ដំណើរ​ត្រឡប់​ទៅ​វិញ។ នាង​អ័រប៉ា​​ និង​​នាង​រស់​តាម​មក​តាម​ម្តា​យ​ក្មេក តែ​នាង​ណាអូមី​ប្រាប់​អោយ​ពួក​គេ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ ដោយ​នាង​និយាយ​ទាំង​ក្តុល​ក្តួល​ថា៖ «ព្រះ​ហស្ត​នៃ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​លូក​មក​ពាល់​អញ​ហើយ» (នាងរស់ ១:១៣)។ នាង​អ័រ​ប៉ា​សុខ​ចិត្ត​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ តែ​នាង​រស់​ព្រ​ម​ទៅ​តាម​ម្តាយ​ ដោយ​បញ្ជាក់​ថា៖ «សាសន៍​របស់​អ្នក​ម្តាយ​នឹង​បាន​ជា​សាស​ន៍​ខ្ញុំ ហើយ​ព្រះ​របស់​អ្ន​កម្តាយ​នឹង​បា​ន​ជា​ព្រះ​របស់​ខ្ញុំ​ដែរ» (១:១៥-១៨)។ នាង​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទិស​ដៅ​របស់​ខ្លួន​ ដោយ​សារ​ក្តី​សប្បុរស​របស់​នាង​ណាអូមី​ចំពោះ​នាង​រស់ (១:១៦-១៧; ២:១១-១២) និង​របស់​លោក​បូអូស​ចំពោះ​នាង​រស់(២:១៣-១៤)។ វា​ដូច​ជា​មិន​ទំនង​សោះ​ចំពោះ​មនុស្ស​ពីរ​នាក់៖ ស្រ្តី​សាសន៍​យូដា និង​សាសន៍​ដទៃ ហើយ​នឹង​បូអូស​ជា​កូន​របស់​ស្រ្តី​ពេស្យា​(យ៉ូស្វេ ២:១; ម៉ាថាយ ១:៥)។​ជា​រឿង​អន្ត​រាគមន៍​ដែល​មិន​អាច​ពន្យល់​បាន​គឺ​ថា គាប់​ជួន​ជា​នាង​រស់​ទៅ​ក្នុង​ស្រែ​របស់​បូអូស (២​:៣)។ សាច់​រឿង​នេះ​បញ្ចប់​ដោយ​ទទួល​ព្រះ​ពរ​នឹក​ស្មាន​មិន​ដល់​ គឺ​ថា នាង​ទទួល​បាន​កូន​មួយ​ ដែ​ល​ជា​ខ្សែ​ស្រឡាយ​របស់​ព្រះ​មែស៊ី(៤:១៦-១៧)។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​សម្តែង​កា​រ​អស្ចារ្យ​នូវ​អ្វី​ដែល​យើង​គិត​ថា​មិន​សូវ​សំខាន់៖ ជំនឿ​ដែល​ផុយ​ស្រួយ មិន​សូវ​មាន​ចិត្ត​សប្បុរស និង​ជា​មនុស្ស​សាមញ្ញ​ម្នាក់ ។ Julie Ackerman Link

Read article
វិវាហមង្គលការរបស់កូនចៀម

ពិធីមង្គលការគឺជាឱកាសមួយបង្ហាញភាពហ៊ឺហា។ មង្គលការនាសម័យថ្មីនេះបានក្លាយជាឱកាសមួយសម្រាប់ស្ត្រីវ័យក្មេងបង្ហាញម៉ូថសម្លៀកបំពាក់ឡូយឆាយថាពួកគេជាម្ចាស់ក្សត្រីស្អាតជាងគេនៅថ្ងៃនោះ។ សម្លៀកបំពាក់ស្អាតៗ ចម្រុះព៌ណ រួមជាមួយនឹងម៉ូថសក់ ប្លែកៗ ផ្ការស្រស់ និង ម្ហូបអាហារសំបូរបែបញ៉ាំងអោយមិត្តសំឡាញ់ និង​សមាជិកគ្រួសាររីករាយនឹងបរិយាកាសនៅថ្ងៃនោះ។ ឪពុកម្តាយជាច្រើនចាប់ផ្តើមសន្សំលុយកាក់ពីចម្ងាយ ដើម្បីអោយពួកគេអាចទិញសម្លៀកបំពាក់ថ្លៃៗក្នុងក្តីស្រមៃនៃកូនស្រីពួកគេ។ ចំណែកឯវិវាហមង្គលការរបស់រាជវង្សវិញ យើងជាមនុស្សសាមញ្ញកម្រនឹងឃើញណាស់។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី កាលពីឆ្នាំ១៩៨១ យើងបានឈានឡើងដល់កំពូល ដោយបានឃើញការចាក់ផ្សាយពេញពិភពលោកនូវ ពិធីមង្គលការបស់ព្រះអម្ចាស់ ឆាល និង ម្ចាស់ក្សត្រីដាយអាណា។ មានវិវាហមង្គលការមួយទៀតគ្រោងនឹងរៀបចំឡើងពិសេសជាងគេទាំងអស់។ នៅក្នុងពិធីនោះ កូនកម្លោះជាមនុស្សពិសេសគឺជាព្រះគ្រិស្ត និង ក្រុមជំនុំទាំងអស់ជាកូនក្រមុំ ដែលជាអ្នកជឿទាំងអស់។ នៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈរបស់លោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថា កូនក្រមុំបានតែងខ្លួនរួចជាស្រេចរង់ចាំកូនកម្លោះ(១៩:៧)ហើយសម្លៀកបំពាក់មង្គលការរបស់យើងគឺជាសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់(ខ៨) ទោះជាពិធីមង្គលការនៅផែនដីនេះស្ថិតស្ថេរនៅតែមួយរយៈខ្លីក្តី តែកូនក្រមុំទាំងអស់ខិតខំធ្វើការដើម្បីធ្វើអោយពិធីមង្គលការល្អឥតខ្ចោះ។ តើយើងជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រិស្តនឹងត្រៀមខ្លួនយ៉ាងណាទៀត ដើម្បីចូលមង្គលការអស់កល្បជានិច្ច ដោយជូលៀ អាកឃ័រមែន លីង (Julie Ackerman Link)។

Read article