December

You are here:
ពិធីបុណ្យណូអែលនៅប្រទេសអ៊ុយក្រែន

ប្រជាជននៅប្រទេសអ៊ុយក្រែន បានរាប់បញ្ចូលធាតុផ្សំដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន នៅក្នុងការប្រារព្ធពិធីបុណ្យណូអែល។ ជួនកាល ពួកគេបានយកចំប៊ើង មកតម្រៀបនៅលើតុអាហារពេលល្ងាច ដើម្បីរំឭកអំពីស្នូកសត្វ ដែលព្រះយេស៊ូវបានផ្ទុំ នៅភូមិបេថ្លេហិម។ ការប្រារព្ធធ្វើមួយទៀត បានរំឭកអំពីព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើន ដែលបានកើតឡើង នៅពេលយប់ដែលព្រះសង្រ្គោះបានយាងចុះមកយកកំណើតក្នុងលោកិយ។  បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានសម្រាប់ពិធីបុណ្យណូអែល ត្រូវបានធ្វើឡើងហើយ  បុរសជាឪពុកនៃគ្រួសារក៏បានពោលឡើងថា   “ព្រះគ្រីស្ទបានប្រសូត្រហើយ!” ហើយក្រុមគ្រួសារក៏បានឆ្លើយតបថា “ចូរយើងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអង្គ!” ពាក្យពេចន៍ដែលគេបានពោលឡើងនេះ បាននាំឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទិដ្ឋភាពនៃទេវតា ដែលនៅលើមេឃ នៅភូមិបេថ្លេហិម នៅពេលយប់ដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រសូត្រ។ យប់នោះ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់បានប្រកាសថា “ដ្បិតនៅថ្ងៃនេះ មានព្រះអង្គសង្គ្រោះ១អង្គ ប្រសូតដល់អ្នករាល់គ្នានៅក្រុងហ្លួងដាវីឌ គឺជាព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់”(លូកា ២:១១)។ ពួកទេវតាក៏បានបន្ទរថា “សួស្តីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយសេចក្តីសុខសាន្តនៅផែនដី នៅកណ្តាលមនុស្ស ដែលជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់”(ខ.១៤)។ នេះជាពាក្យពេចន៍ដ៏មានន័យ សម្រាប់រដូវកាលដ៏អស្ចារ្យប្រចាំឆ្នាំនីមួយៗ។ ព្រះសង្រ្គោះបានយាងមកហើយ ដើម្បីនាំការអត់ទោសបាប និងក្តីសង្ឃឹម ហើយព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលការថ្វាយបង្គំ ពីយើងរាល់គ្នា។ សូមឲ្យអស់អ្នក ដែលបានស្គាល់ភាពអស្ចារ្យនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ចូលរួមជាមួយពួកទេវតា ដោយប្រកាសឡើងថា “សូមថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត”។-Bill Crowder

Read article
អ្នកធ្វើតាមបណ្តាំបានល្អ

មានមនុស្សជាច្រើន បានខិតខំប្រឹតប្រៀង ដើម្បីឲ្យធនធានរបស់ខ្លួនមានប្រយោជន៍ បន្ទាប់ពីខ្លួនបានស្លាប់ទៅ។ ពួកគេក៏បានរៀបចំធនធានទាំងនោះ និងសរសេរពាក្យបណ្តាំ ហើយបង្កើតមូលនិធិ ដើម្បីធានាថា នឹងមានអ្នកបន្តប្រើប្រាស់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេ ដើម្បីបំពេញគោលបំណងដ៏ល្អ បន្ទាប់ពីជីវិតរបស់ពួកគេ នៅលើផែនដីនេះត្រូវបញ្ចប់។ ដូចនេះ ពួកគេចង់ឲ្យមានអ្នកបន្តកាន់កាប់ទ្រព្យសម្បត្តិនោះ ឲ្យបានល្អ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវអនុវត្តតាមបណ្តាំរបស់ព្រះ ឲ្យបានល្អផងដែរ។ ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានបង្គាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ឲ្យបង្រៀនកូនរបស់ខ្លួនអំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានឲ្យបង្រៀនពួកគេ ឲ្យស្គាល់ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃគ្រួសាររបស់ខ្លួនផងដែរ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលជាឪពុកម្តាយ និងជីដូនជីតា មានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការប្រាប់កូនចៅរបស់ខ្លួនអំពីរឿងរ៉ាវ ឬប្រវត្តិកាលពីមុន ដើម្បីឲ្យពួកគេដឹង អំពីរបៀបដែលព្រះបានជួយសង្រ្គោះពួកគេ(ចោទិយកថា ៤:១-១៤)។ ព្រះបានប្រទានឲ្យយើងម្នាក់ៗមានរឿងនៃជីវិត ខុសពីគ្នា។ ផែនការដែលព្រះអង្គមានចំពោះជីវិតយើងម្នាក់ៗ គឺមានលក្ខណៈពិសេសរៀងៗខ្លួន។ តើអ្នកដទៃដឹងថា អ្នកមានជំនឿលើអ្វី ហើយដឹងពីមូលហេតុដែលអ្នកមានជំនឿឬទេ? តើគេដឹងថា អ្នកបានទទួលជឿព្រះដោយរបៀបណាទេ ហើយតើព្រះអង្គបានធ្វើការក្នុងជីវិតអ្នកយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ ដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់អ្នក? តើពួកគេដឹងថា ព្រះអង្គមានព្រះទ័យស្មោះត្រង់យ៉ាងណា ហើយបានជួយអ្នកយ៉ាងណាខ្លះ ពេលអ្នកមានការសង្ស័យ និងការខកចិត្ត? យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការចែកចាយអំពីរឿង ឬប្រវត្តិនៃភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ដល់អ្នកជំនាន់ក្រោយ ឬអ្នកដទៃ។ ចូរយើងកត់ទុកនូវរឿងនៃភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ ហើយចែករំលែករឿងនោះដល់អ្នកដទៃ។ ចូរយើងធ្វើតាមបណ្តាំព្រះអង្គឲ្យបានល្អ…

Read article
កំណើតដ៏ពិសេស

ក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ មានទំព័រដែលនិយាយ អំពីកំណើតរបស់ក្មេងប្រុសមួយចំនួន ដែលមានលក្ខណៈគួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់។ លោកកាអ៊ីន ជាកូនដំបូងបំផុត  ដែលបានកើតពីលោកអ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា។  លោកអ៊ីសាក់បានកើតមក  ធ្វើជាក្តីសង្ឃឹមនៃអនាគតរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ រីឯការចាប់កំណើតរបស់លោកសាំយ៉ូអែលវិញ គឺជាការឆ្លើយតបរបស់ព្រះ ចំពោះម្តាយគាត់ ដែលបានអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ។ កំណើតរបស់ពួកគេសុទ្ធតែសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង ហើយមានការរំពឹងទុក ដោយក្តីរីករាយ។ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរពិពណ៌នា អំពីកំណើតរបស់ពួកគេ តាមរបៀបដូចៗគ្នាថា ម្តាយរបស់ពួកគេនឹងមានផ្ទៃពោះ ហើយកើតបានកូនប្រុសមួយ(លោកុប្បត្តិ ៤:១ ២១:២-៣ ១សាំយ៉ូអែល ១:២០)។ ប៉ុន្តែ មានកំណើតរបស់កូនប្រុសមួយទៀត ដែលយើងត្រូវពិចារណាផងដែរ។ ការពិពណ៌នាអំពីកំណើតរបស់កូនប្រុសម្នាក់នេះ គឺមានភាពលម្អិតជាងគេ ព្រោះពាក្យតែពីរបីម៉ាត់មិនអាចមានភាពច្បាស់លាស់  ល្មមនឹងអាចនិយាយ  អំពីកំណើតរបស់បុត្រនោះឡើយ។ ដែលមានព្រះនាមថា យេស៊ូវ។ ព្រះគម្ពីរមីកា បានចែងអំពីទីកន្លែងដែលព្រះអង្គប្រសូត្រ គឺនៅបេថ្លេហិម(៥:២)។ ព្រះគម្ពីរអេសាយក៏បានចែងផងដែរថា មាតារបស់ព្រះអង្គជាស្ត្រីព្រហ្មចារី(៧:១៤) ហើយទ្រង់បានយាងមក ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សឲ្យរួចពីបាប(ជំពូក ៥៣)។ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានផ្តល់នូវពត៌មានគន្លឹះ អំពីព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គ និងអំពីមូលហេតុដែលព្រះអង្គមានព្រះនាមថា យេស៊ូវ(ម៉ាថាយ ១:២១) និងអំពីទីកន្លែងដែលព្រះអង្គប្រសូត្រមក ដែលជាការសម្រេចបទទំនាយ(២:៦) ហើយក៏បានរៀបរាប់ផងដែរថា មាតាបង្កើត និងឪពុកចិញ្ចឹមរបស់ព្រះអង្គ…

Read article
វីវរៈបុរសម្នាក់ទៀត នៃបុណ្យណូអែល

កាលពីមុនមក ខ្ញុំមិនបានគិតដល់សារៈសំខាន់នៃតួនាទីរបស់លោកយ៉ូសែប នៅក្នុងរឿងបុណ្យណូអែលទេ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានក្លាយជាស្វាមី និងឪពុកម្នាក់ ខ្ញុំក៏បានឲ្យតម្លៃកាន់តែខ្លាំង ចំពោះបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏សុភាពរបស់លោកយ៉ូសែប។ ពេលដែលលោកយ៉ូសែបបានដឹងថា នាងម៉ារាមានផ្ទៃពោះ គាត់បានសម្រេចចិត្តថា គាត់នឹងមិនធ្វើឲ្យនាងខ្មាស់គេ ឬដាក់ទោសនាងឡើយ(ម៉ាថាយ ១:១៩)។ ខ្ញុំមានការស្ងើចសរសើរចំពោះការស្តាប់បង្គាប់ និងការបន្ទាបខ្លួនរបស់គាត់ ដ្បិតគាត់មិនគ្រាន់តែបានធ្វើតាមបង្គាប់របស់ព្រះប៉ុណ្ណោះទេ(ខ.២៤) ប៉ុន្តែ ថែមទាំងមិនបានរួមដំណេកជាមួយនឹងនាងម៉ារា មុនពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រសូត្រឡើយ(ខ.២៥)។ យើងដឹងទៀតថា ក្រោយមក លោកយ៉ូសែបបានស្ម័គ្រចិត្តភៀសខ្លួនចេញពីទីលំនៅរបស់ខ្លួន ដើម្បីការពារព្រះឱរសយេស៊ូវ(២:១៣-២៣)។ សូមយើងស្រម៉ៃថា លោកយ៉ូសែប និងនាងម៉ារាបានទទួលសម្ពាធប៉ុណ្ណា ពេលដែលពួកគេដឹងថា ខ្លួនត្រូវមើលថែរ និងចិញ្ចឹមបីបាច់ព្រះយេស៊ូវ។ បើអ្នកជាពួកគេវិញ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ស្មុគ្រស្មាញ និងទទួលរងសម្ពាធខ្លាំងប៉ុណ្ណា ពេលដែលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះរស់នៅជាមួយអ្នក ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយអ្នកត្រូវសម្អាតខ្លួនជាបរិសុទ្ធជានិច្ច ដើម្បីនៅក្បែរព្រះអង្គ។ តើលោកយ៉ូសែបត្រូវមានលក្ខណៈជាមនុស្សល្អប៉ុណ្ណា ដើម្បីឲ្យអាចទទួលកិច្ចការដែលព្រះទ្រង់ឲ្យធ្វើនោះ? គាត់ពិតជាបានធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ សម្រាប់ឲ្យយើងយកតម្រាប់តាម ទោះយើងកំពុងចិញ្ចឹមកូន ឬមើលថែរអ្នកដទៃ ដែលព្រះប្រទានមកក៏ដោយ។ សូមព្រះប្រទានឲ្យយើងមានកម្លាំង ឲ្យមានចិត្តស្មោះត្រង់ និងការស្តាប់បង្គាប់ ដូចលោកយ៉ូសែប ទោះបីជាយើងមិនយល់ច្បាស់ អំពីផែនការរបស់ព្រះអង្គក៏ដោយ។-Randy Kilgore

Read article
ចូលជ្រកក្នុងព្រះអង្គ

កាលនៅពីក្មេង ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានរស់នៅ ក្នុងផ្ទះមួយខ្នងដែលឪពុកខ្ញុំបានសង់ ក្នុងតំបន់ខាងលិច នៃទីក្រុងដាន់ខិនវីល រដ្ឋតិចសាស់។ ផ្ទះរបស់យើងមានផ្ទះបាយដ៏តូច ដែលមានតុសម្រាប់ញំាអាហារជុំគ្នា និងមានបន្ទប់គេងពីរ ហើយមានបន្ទប់ធំមួយ ដែលមានជើងក្រានកម្តៅផ្ទះដ៏ធំដែលធ្វើពីថ្ម ដែលយើងអាចដុតអុសដែលមានប្រវែងកន្លះម៉ែត្របាន។ ជើងក្រានកម្តៅផ្ទះនោះ ជាកន្លែងកម្តៅ ដែលសំខាន់ជាងគេនៅក្នុងផ្ទះយើង នៅរដូវរងា។ នៅក្នុងគ្រួសារខ្ញុំ មានមនុស្ស៥នាក់ ដែលមានឪពុក និងម្តាយរបស់ខ្ញុំ បងស្រី បងប្អូនជីដូនមួយ និងខ្ញុំ។ ដោយសារយើងមានបន្ទប់គេងតែពីរ ខ្ញុំក៏បានគេងនៅលើកម្រាលព្រុំ នៅលើវេរ៉ង់ដា ពេញមួយឆ្នាំ។  ការគេងនៅទីនោះ  មានភាពសប្បាយរីករាយ  នៅរដូវក្តៅ តែត្រជាក់ខ្លាំង នៅរដូវរងា។ ខ្ញុំនៅចាំថា ដោយសារអាកាសធាតុត្រជាក់ពេក ពេលខ្ញុំចេញពីបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវដែលមានភាពកក់ក្តៅ ចូលទៅក្នុងវេរ៉ង់ដាម្តងៗ ខ្ញុំត្រូវរត់ ឬដើរជំទើតចុងជើងឲ្យលឿន ពីលើរនាបឈើដ៏ត្រជាក់ ដោយជើងទទេ ហើយលោតទៅលើគ្រែគេង និងកប់ខ្លួននៅក្រោមគំនរភួយ។ បន្ទាប់មក ពេលដែលមានទឹកកក់ធ្លាក់ ឬមានភ្លៀងធ្លាក់លាយទឹកកក ឬមួយព្រឹលធ្លាក់មកលើផ្ទះរបស់យើង ហើយខ្យល់បក់ថ្ងួចថ្ងូរខាងក្រោមដំបូលផ្ទះ ដូចសម្លេងសត្វឆ្កែចចកមួយហ្វូងកំពុងលូ  ខ្ញុំក៏បានសង្ងំនៅក្នុងជម្រកដ៏សុខសាន្តនោះ។  ម្តាយខ្ញុំធ្លាប់និយាយថា ខ្ញុំបានចូលសម្ងំ ដូចសត្វល្អិតជ្រកក្រោមកម្រាលព្រំ។ ត្រង់ចំណុចនេះ តើមានក្មេងណា ដែលមានអារម្មណ៍ថាកក់ក្តៅ…

Read article
សត្វពស់ក្នុងទូកញ្ចក់

មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅលេងសួនសត្វជាមួយមិត្តភ័ក្តិរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានឃើញកូនស្រីរបស់គាត់ដែលចេះដើរតេសតាស មានមុខក្រហមព្រឿងៗ  បានប៉ះជញ្ជាំងរបស់ទូកញ្ចក់ដ៏ធំ ដែលនៅខាងក្នុងនោះ មានសត្វពោះថ្លាន់មួយប្រភេទ ឈ្មោះប៊ីលី។ សត្វពោះក៏បានវាយឺតៗ ដោយភ្នែកសម្លឹងមករកកូនស្រីដ៏តូចច្រឡឹងរបស់គាត់។ សត្វពោះនោះធំប៉ុនកំភួនដៃខ្ញុំ  ហើយមានសម្បុរអុចៗពណ៌ត្នោត លាយនឹងក្រឡាពណ៌លឿង។ ទោះបីជាខ្ញុំដឹងថា សត្វពស់នោះមិនអាចចេញមកខាងក្រៅទូកញ្ចក់នោះរួចក៏ដោយ  ក៏ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ភ័យញ័រខ្លួន  ពេលដែលបានឃើញសត្វពស់ដ៏គួរឲ្យខ្លាច ចូលមកក្បែរក្មេងតូចយ៉ាងនេះ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា មានពេលមួយ សត្វសាហាវនឹងប្រែក្លាយជាស្លូតអស់ បានជាសត្វដទៃទៀត និងមនុស្សទាំងឡាយនឹងលែងខ្លាចពួកវាទៀត។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “នៅគ្រានោះ ឆ្កែព្រៃនឹងនៅជាមួយនឹងកូនចៀម … ហើយក្មេងលែងដោះនឹងលូកដៃចូលទៅក្នុងរូងពស់វែកបាន”(អេសាយ ១១:៦,៨)។ បានសេចក្តីថា មនុស្សទំាងអស់នៅលើផែនដីថ្មី នឹងរស់នៅដោយសុខដម និងដោយសន្តិភាព។ ព្រះអម្ចាស់នឹងបង្កើតផែនដីថ្មីដ៏សុខសាន្ត ដោយប្រាជ្ញា  អំណាចចេស្តា  និងប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ។ នៅពេលនោះ ព្រះអង្គនឹងជំនុំជម្រះលោកិយ ដោយសុចរិត និងយុត្តិធម៌(១១:៤)។ ហើយមនុស្សម្នាក់ៗនឹងទទួលស្គាល់ភាពធំឧត្តម្ភរបស់ព្រះអង្គ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “គ្រប់ទាំងអស់នឹងស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា នៅពេញពាសលើផែនដី”(១១:៩)។ យើងកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដែលបែកបាក់។ ភាពអយុត្តិធម៌ ការមិនចុះសម្រុងគ្នា ការភ័យខ្លាច និងការឈឺចាប់ គឺជាផ្នែកមួយនៃជីវិតរបស់យើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ព្រះអង្គនឹងកែប្រែអ្វីៗទាំងអស់…

Read article
ភាពអស្ចារ្យនៃបេះដូង

បេះដូងមនុស្សលោតប្រហែល ១សែនដង ក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយផ្គត់ផ្គង់ឈាមដល់កោសិកាទាំងអស់ក្នុងរូបកាយយើង។ ជាសរុប បេះដូងយើងលោតប្រហែល៣៥លានដង ក្នុង១ឆ្នាំ និងជាមធ្យម លោតប្រហែល ២ពាន់៥រយលានដង ក្នុងមួយជីវិតមនុស្សជាមធ្យម។ វិទ្យាសាស្រ្តសុខាភិបាលបានបកស្រាយថា ចលនាបេះដូងលោតម្តងៗ គឺស្រដៀងនឹងកម្លាំង ដែលយើងប្រើដើម្បីប្រឹងច្របាច់កូនបាត់តេនីស នៅក្នុងដៃយើងមួយទំហឹងដៃ។ ដូចនេះ បេះដូងយើងពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ប៉ុន្តែ វាគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍មួយ ក្នុងចំណោមឧទាហរណ៍ជាច្រើន ក្នុងពិភពធម្មជាតិ ដែលព្រះបានរចនាមក ដើម្បីប្រាប់យើង អំពីព្រះអាទិករ គឺដូចដែលមានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ូប។ បន្ទាប់ពីលោកយ៉ូបបានជួបសោកនាដកម្មផ្ទួនៗ គាត់មានទុក្ខព្រួយជាទម្ងន់។ ពេលដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលមកកាន់គាត់ ព្រះអង្គមិនបានប្រាប់គាត់ អំពីមូលហេតុដែលគាត់កំពុងមានទុក្ខវេទនាឡើយ។ ព្រះអាទិករទ្រង់ក៏មិនបានប្រាប់គាត់ថា ថ្ងៃណាមួយ ព្រះអង្គនឹងរងទុក្ខវេទនាជំនួសលោកយ៉ូបដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានបង្វែរអារម្មណ៍របស់លោកយ៉ូប ឲ្យគិតដល់ភាពអស្ចារ្យជាច្រើនក្នុងធម្មជាតិ ដែលតែងតែខ្សិបដាក់យើង ហើយជួនកាលក៏បានស្រែកដាក់យើង ឲ្យបានដឹងអំពីប្រាជ្ញា និងអំណាចចេស្តានៃព្រះ ដែលធំប្រសើរលើសយើងរាល់គ្នា(យ៉ូប ៣៨:១-១១)។ ដូចនេះ ពេលដែលយើងពិចារណាអំពីភាពស្មុគ្រស្មាញ នៃសាច់ដុំបេះដូង ដែលខិតខំធ្វើចលនា តើយើងរៀនបានអ្វីខ្លះ? តើសម្លេងទឹករលកបោកច្រាំង និងពន្លឺផ្កាយព្រោងព្រាតនៅលើមេឃ បានបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ អំពីព្រះ? ការពិចារណាអំពីអំណាច និងប្រាជ្ញានៃព្រះអាទិករនៃយើង អាចនាំឲ្យយើងមានហេតុផល…

Read article
ការបង្រៀនមនុស្សជំនាន់ក្រោយ

នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៦០០ គេបានបោះពុម្ភផ្សាយសៀវភៅរៀនអាន នៅរដ្ឋញូអីងគ្លិន។ ក្រោយមក សៀវភៅនេះបានក្លាយជាធនធានដែលគេបានប្រើយ៉ាងទូលំទូលាយ នៅក្នុងរដ្ឋចំណុះទាំងឡាយនៅក្រោមអាណានិគមអង់គ្លេស នៅលើទឹកដីអាមេរិក ដែលក្រោយមកក៏បានប្រែក្លាយជាសហរដ្ឋអាមេរិក។ សៀវភៅសិក្សាសម័យដើមរបស់អាមេរិកមួយក្បាលនេះ ត្រូវបានគេចងក្រងឡើង ដោយផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ ហើយគេបានប្រើរូបភាព និងពាក្យចុងចួន ដែលផ្អែកទៅលើព្រះគម្ពីរ ដើម្បីជួយឲ្យកុមារទាំងឡាយរៀនអានអក្សរ។ ក្នុងសៀវភៅនោះ ក៏មានលំនាំនៃការអធិស្ឋាន ដែលមានដូចជា : “សូមព្រះអម្ចាស់ជួយថែររក្សាវិញ្ញាណទូលបង្គំ ពេលដែលទូលបង្គំចូលដំណេក។ បើទូលបង្គំត្រូវអស់ជីវិត មិនបានក្រោកវិញទេ នោះសូមព្រះអង្គទទួលយកវិញ្ញាណទូលបង្គំផង”។ ក្នុងទឹកដីអាមេរិក សម័យអាណានិគមអង់គ្លេស គេបានប្រើសៀវភៅរៀនអាននេះ ដើម្បីនាំមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យបន្តជំនឿព្រះយេស៊ូវពីអ្នកជំនាន់មុន។ ការនេះគឺត្រូវតាមបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែល នៅសម័យបុរាណ ដែលជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ ដូចដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរចោទិយកថា ៦:៦-៧ ថា “សេចក្តីទាំងនេះដែលអញបង្គាប់ដល់ឯងនៅថ្ងៃនេះ នោះត្រូវនៅជាប់ក្នុងចិត្តឯងចុះ ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្តីទាំងនេះដល់កូនចៅឯង ព្រមទាំងនិយាយដំណាល ក្នុងកាលដែលអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង”។ យើងចាំបាច់ត្រូវនិយាយប្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ ឲ្យដឹងថា ព្រះទ្រង់ជានរណា ព្រះអង្គបានធ្វើការអ្វីខ្លះសម្រាប់យើង ហើយតើព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងស្រឡាញ់ និងស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ដោយរបៀបណា ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ យើងត្រូវរស់នៅជាគំរូល្អ ដើម្បីនាំមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យបន្តសេចក្តីជំនឿលើព្រះ។ យើងអាចធ្វើជាឧបករណ៍បង្រៀន ដែលព្រះនឹងប្រើ ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ…

Read article
ថ្មស្រែកជំនួស

គេសង្កេតឃើញថា គេបានប្រើពិធីបុណ្យណូអែល សម្រាប់ផ្សាយពាណិជ្ជកម្មកាន់តែច្រើន ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។  សូម្បីតែនៅក្នុងប្រទេសដែលប្រជាជនភាគច្រើនបានប្រកាសថា ខ្លួនជា “គ្រីស្ទបរិស័ទ” ក៏រដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល បានក្លាយជារដូវកាលនៃការដើរទិញឥវ៉ាន់កាន់តែច្រើន ខណៈពេលដែលការថ្វាយបង្គំព្រះមានកាន់តែតិចទៅៗ។ សម្ពាធដែលជំរុញឲ្យគេដើរទិញអំណោយ និងរៀបចំពិធីជប់លៀង បានបណ្តាលឲ្យគេកាន់តែមានការពិបាក នៅក្នុងការផ្តោតចិត្តទៅលើអត្ថន័យដ៏ពិត នៃពិធីបុណ្យណូអែល ដែលជាថ្ងៃខួបនៃការយាងមកយកកំណើតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះតែមួយ ជាព្រះសង្រ្គោះនៃពិភពលោក។ ប៉ុន្តែ ជារៀងរាល់ពេលពិធីបុណ្យណូអែលមកដល់ ខ្ញុំក៏បានឮគេផ្សាយដំណឹងល្អ នៅតាមកន្លែងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន ដូចជានៅផ្សារទំនើប ដែលគេបានប្រើបុណ្យណូអែល សម្រាប់ផ្សាយពាណិជ្ជកម្មជាច្រើន។ ពេលខ្ញុំឮបទចម្រៀង “អំណរដល់លោក ព្រះបុត្រកើតហើយ” ដែលបានបន្លឺឡើងចេញពីប្រព័ន្ធបំពងសម្លេងនៅទីសាធារណៈ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូល ដែលព្រះយេស៊ូវបានមាន ទៅកាន់ពួកផារិស៊ី  ពេលដែលពួកគេឲ្យព្រះអង្គប្រាប់ពួកបណ្តាលជន ឲ្យនៅស្ងៀម លែងសរសើរដំកើងព្រះអង្គទៀត។ កាលនោះព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅគេថា “ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា បើអ្នកទាំងនេះនៅស្ងៀម នោះថ្មនឹងស្រែកឡើងវិញ”(លូកា ១៩:៤០)។ ដូចនេះ  ក្នុងរដូវកាលបុណ្យណូអែល    យើងក៏បានឮសម្លេងច្រៀង   ចេញពីម៉ាស៊ីនបំពងសម្លេង ដែលគេបំពាក់នៅតាមជញ្ជាំងថ្ម គឺប្រៀបដូចជាថ្មដែលស្រែកឡើងជំនួសមនុស្ស។ សូម្បីតែអ្នកដែលបានស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ក៏បានច្រៀងទំនុកសរសើរ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទបាននិពន្ធតាំងពីយូរមកហើយ ដែលការនេះបានរំឭកយើងថា  ទោះបីជាមនុស្សព្យាយាមបំបិតសម្លេងព្រះរាជសារដ៏ពិតនៃពិធីបុណ្យណូអែលយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនបានទទួលជោគជ័យដដែល។…

Read article
ការប្រណាំងរបស់ចននី

ពេលដែលយុវជនឈ្មោះ ចននី អ័ហ្កា(Johnny Agar) ដែលមានអាយុ១៩ឆ្នាំ បានចូលរួមរត់ប្រណាំចម្ងាយ៥គីឡូម៉ែត្រ មានមនុស្សជាច្រើនបានគាំទ្រគាត់ ដែលមានដូចជាក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភ័ក្តិគាត់ ដែលអបអរសាទរជ័យជម្នៈរបស់គាត់។ ចននីមានជម្ងឺពិការខួរក្បាលពីកំណើត ដែលបានបណ្តាលឲ្យគាត់ពិបាកធ្វើសកម្មភាពផ្សេងៗ។ ប៉ុន្តែ លោកចេហ្វ(Jeff) ដែលជាឪពុករបស់គាត់ បានចូលរួមរត់ប្រណាំងជាក្រុមជាមួយគាត់ ដើម្បីប្រកួតនៅក្នុងការរត់ប្រណាំជាច្រើន ដោយបុរសដែលជាឪពុករុញចននីដែលនៅលើរទេះរុញ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ចននីចង់រត់ឲ្យដល់ទីដោយខ្លួនឯង។ ពេលដែលពួកគេបានទៅដល់ពាក់កណ្តាលទីហើយ ឪពុករបស់គាត់ក៏បានដាក់គាត់ចុះពីរទេះ ជួយទប់ឲ្យគាត់ដើរទៅមុខ ហើយចាំជួយទប់គាត់ ពេលដែលគាត់បញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងដោយជើងទាំងពីររបស់គាត់។ ការនេះបាននាំឲ្យមានកម្មវិធីអបអរសាទរដ៏ធំសម្រាប់គាត់ ដែលមានមិត្តភ័ក្តិ និងក្រុមគ្រួសារមកអបអរជ័យជម្នះរបស់គាត់។ ចននីបានថ្លែងទៅកាន់អ្នកយកពត៌មានថា “ការគាំទ្ររបស់ពួកគេ ធ្វើឲ្យខ្ញុំកាន់តែមានភាពងាយស្រួល នៅក្នុងការប្រកួត។ ការលើកទឹកចិត្តរបស់ពួកគេបានជម្រុញចិត្តខ្ញុំ”។ សម្រាប់យើងដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ តើនេះមិនមែនជាការអ្វី ដែលយើងត្រូវធ្វើសម្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមកទេឬ?  គឺដូចដែលបទគម្ពីរហេព្រើ ១០:២៤ បានរំឭកយើងថា “ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង”។ ពេលដែលយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក តាមគំរូព្រះសង្រ្គោះនៃយើង(យ៉ូហាន ១៣:៣៤-៣៥) នោះសូមយើងស្រមៃ អំពីភាពខុសប្លែកដែលអាចកើតឡើង ពេលដែលយើងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយយើងដឹងថា នៅពីក្រោយយើង គឺមានមិត្តភ័ក្តិមួយក្រុមដែលគាំទ្រ និងអបអរយើង។ បើយើងគិតឲ្យបានស៊ីជម្រៅ  អំពីសេចក្តីបង្រៀន…

Read article