ភាពឥតគិតថ្លៃ នៃព្រះគុណព្រះ
ប៉ុន្តែ ព្រះដែលទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏លើសលប់ ដោយព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់ជាខ្លាំង ដែលទ្រង់មានដល់យើងរាល់គ្នា ក្នុងកាលដែលយើងនៅស្លាប់ក្នុងការរំលងនៅឡើយ នោះទ្រង់បានប្រោសឲ្យយើងរាល់គ្នាបានរស់ ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ គឺដោយព្រះគុណ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះ ហើយទ្រង់បានប្រោសឲ្យយើងរស់ឡើងវិញ ក៏ឲ្យយើងអង្គុយជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ដែរ។ អេភេសូរ ២:៤-៦ ព្រះទ្រង់បានកែប្រែជីវិតយើង ឲ្យជោគជ័យ ដោយព្រះអង្គ “ប្រោសឲ្យយើងបានរស់ ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ” ក្នុងកាលដែល “យើងនៅស្លាប់ក្នុងការរំលងនៅឡើយ”។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា កាលពីមុន យើងស្លាប់នៅចំពោះព្រះ។ យើងមិនអាចឆ្លើយតប យើងមិនមានរស់ជាតិ ឬចំណាប់អារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណពិតប្រាកដ យើងគ្មានភ្នែកខាងវិញ្ញាណ សម្រាប់មើលភាពស្រស់ស្អាតនៃព្រះគ្រីស្ទ ពោលគឺយើងគ្រាន់តែបានស្លាប់ ខាងឯសេចក្តីដែលសំខាន់បំផុត។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់ក៏បានធ្វើកិច្ចការទ្រង់ ដោយគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ មុនពេលយើងអាចធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីក្លាយជាភាជនៈដែលសក្តិសមនឹងទទួលព្រះវត្តមានព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គធ្វើឲ្យយើងមានជីវិតឡើង។ ព្រះអង្គដាស់យើង ដោយអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យយើងភ្ញាក់ឡើង ពីការលង់លក់ក្នុងសេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ឲ្យបានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ(២កូរិនថូស ៤:៤)។ ញាណខាងវិញ្ញាណដែលស្លាប់កាលពីមុន ក៏មានជីវិតឡើង ដោយការអស្ចារ្យ។ បទគម្ពីរអេភេសូរ ២:៤ បានចែងថា ព្រះអង្គបានធ្វើការនេះ ដោយ “សេចក្តីមេត្តា”។ បានសេចក្តីថា ព្រះអង្គបានទតឃើញយើង ជាប់ក្នុងសភាពស្លាប់…
Read article
មានគ្នាច្រើន ល្អជាងនៅតែឯង
សាស្តា ៤:៩-១២ មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង … ដ្បិតបើដួល នោះម្នាក់នឹងជ្រោងគ្នាឡើងវិញ។ សាស្តា ៤:៩-១០ លោកសូរិន សូលឃ័រ(Søren Solkær ) បានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីថតរូបសត្វទៀវ ជាបក្សីដ៏ស្រស់ស្អាត និងទិដ្ឋភាពដែលពួកវាបង្កើត គួរឲ្យពេចពិលរមិលមើល ដោយបញ្ចេញសម្លេងដ៏ពីរោះ ក្នុងការហោះហើរផ្លាស់ទីយ៉ាងរលូនជាហ្វូងមានគ្នារាប់សែនក្បាល រេរាំនៅលើមេឃ។ ការទស្សនាទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យនេះ គឺប្រៀបដូចជាការអង្គុយមើលផ្ទាំងគំនូរ ដែលមានស្នាមជក់ធំមួយ ដែលគេគ្រវាសទឹកខ្មៅចុះឡើងនៅលើមេឃ បង្កើតជាផ្ទាំងទស្សនីយភាពដ៏ស្រស់ស្អាត។ នៅប្រទេសដាណឺម៉ាក គេបានហៅទស្សនីយភាពរបស់សត្វទៀវថា ព្រះអាទិត្យពណ៌ខ្មៅ(ដែលជាចំណងជើងសៀវភៅថតរូបដ៏ល្បីល្បាញរបស់លោកសូលឃ័រ)។ អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់បំផុតនោះ គឺរបៀបដែលសត្វទៀវហោះហើរតាមគ្នា នៅកៀកគ្នាខ្លាំងណាស់ បើសិនជាសត្វទៀវណាមួយហើរខុសចង្វាក់តែបន្តិច ពួកគេនឹងមានការប៉ះទង្គិចគ្នាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមិនខាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សត្វទៀវបានប្រើការប្រមូលផ្តុំគ្នា ដើម្បីការពារខ្លួនពួកវា។ ពេលណាសត្វស្ទាំងហើរចុះមករកពួកវា សត្វបក្សីតូចៗទាំងនោះបានហើរជាក្បួនយ៉ាងណែន ហើយផ្លាស់ទីព្រមគ្នា ដោយបណ្តេញសត្វប្រមាញ់នោះ ដែលងាយនឹងចាប់ពួកវាធ្វើជាចំណី បើសិនជាពួកវានៅតែឯង។ ការនៅជុំគ្នា នោះប្រសើរជាងការនៅម្នាក់ឯង។ គឺដូចបទគម្ពីរសាស្តាបានចែងថា “មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង … ដ្បិតបើដួល នោះម្នាក់នឹងជ្រោងគ្នាឡើងវិញ តែវរហើយ អ្នកណាដែលដួលក្នុងកាលដែលនៅតែម្នាក់ឯង ឥតមានគ្នានឹងជួយជ្រោងឡើងវិញ”(៤:៩-១១)។ បើយើងនៅតែឯង…
Read article
ស្វាគមន៍មនុស្សដែលយើងមិនស្គាល់
អេភេសូរ ២:១១-២២ អ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាអ្នកដទៃ ឬជាអ្នកគ្រាន់តែសំណាក់នៅទៀតទេ គឺជាជាតិតែ១នឹងពួកបរិសុទ្ធ ជាពួកដំណាក់ព្រះវិញ។ អេភេសូរ ២:១៩ លោកដានីយ៉ែល ណាយេរី(Daniel Nayeri) បានពិពណ៌នា អំពីការធ្វើដំណើរដ៏លំបាករបស់គាត់ ជាមួយម្តាយ និងប្អូនស្រីគាត់ រត់គេចពីការបៀតបៀន ដោយឆ្លងកាត់ជំរុំជនភៀសខ្លួន ឆ្ពោះទៅរកកន្លែងមានសុវត្ថិភាព នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជាប្រទេសទី៣។ គាត់ថា រឿងដែលគាត់បានជួប មិនមែនសុទ្ធតែជារឿងសោកសៅទាំងអស់ឡើយ។ ប្តីប្រពន្ធវ័យចំណាស់មួយគូរបានស្ម័គ្រចិត្តធានាពួកគេ ឲ្យមករស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ទោះពួកគេមិនដែលស្គាល់គ្នាក៏ដោយ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក លោកដានីយ៉ែល នៅតែមិនយល់។ គាត់ក៏បានសរសេរថា “តើអ្នកជឿទេ? ពួកគេបានជួយក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ដោយមិនបានស្គាល់គ្នាសោះ។ ពួកគេមិនដែលបានជួបយើងទេ។ ហើយបើយើងជាមនុស្សអាក្រក់ ពួកគេនឹងមានរឿងធំមិនខាន។ ពួកគេពិតជាក្លាហាន មានចិត្តល្អ និងមិនខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ ខុសពីមនុស្សជាច្រើនដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានសេចក្តីអាណិតដូចនេះ ដល់អ្នកដែលយើងមិនស្គាល់។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យមានចិត្តមេត្តាចំពោះជនបរទេស។ “ឯអ្នកប្រទេសក្រៅដែលមកស្នាក់នៅក្នុងពួកឯងរាល់គ្នា នោះត្រូវទុកដូចជាកើតនៅស្រុកឯងវិញ ហើយត្រូវស្រឡាញ់គេដូចជាខ្លួនឯងដែរ ដ្បិតឯងរាល់គ្នាពីដើមក៏ជាអ្នកស្នាក់នៅក្នុងស្រុកអេស៊ីព្ទដែរ”(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។ ព្រះអង្គក៏បានរំឭកគ្រីស្ទបរិស័ទជាសាសន៍ដទៃផងដែរថា កាលពីមុន “អ្នករាល់គ្នានៅទីទៃពីព្រះគ្រីស្ទ …ជាមនុស្សដទៃខាងឯសេចក្តីសញ្ញា ដែលទ្រង់បានសន្យាទុក…
Read article
យកតម្រាប់តាមគំរូនៃសេចក្តីអាណិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ
កូល៉ុស ៣:៨-១៧ ដូច្នេះ ចូរប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្តួលអាណិត។ កូល៉ុស ៣:១២ តើការរស់នៅជាក្សត្រ ឬក្សត្រីមានលក្ខណៈដូចម្តេច? ក្នុងនាមអ្នកស្រីអ៊ែនជេឡា ខេលី(Angela Kelly) ជាកូនស្រីរបស់អ្នកធ្វើការនៅកំពង់ផែ និងគ្រូពេទ្យ គាត់បានដឹងអំពីរឿងនេះ។ គាត់ធ្លាប់មានតួនាទីជាអ្នករៀបចំសំលៀកបំពាក់ឲ្យអតីតក្សត្រីអេលីហ្សាប៊ែត ក្នុងរយៈពេល២ទសវត្សរ៍ចុងក្រោយ នៃព្រះជន្មរបស់ព្រះនាង។ គាត់ក៏មានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការលស្បែកជើងថ្មីរបស់ព្រះនាង ដោយពាក់ស្បែកជើងទាំងនោះ ដើរក្នុងបរិវេណរាជវាំង។ មូលហេតុ គឺដោយសារគាត់មានចិត្តអាណិតចំពោះព្រះនាង ជាស្រ្តីចាស់ជរា ដែលជួនកាលត្រូវឈរជាច្រើនម៉ោង នៅក្នុងកម្មវិធីផ្សេងៗ។ ដោយសារអ្នកទាំងពីរពាក់ស្បែកជើងមានទំហំដូចគ្នា អ្នកស្រីឃែលីអាចជួយកាត់បន្ថយការលំបាកខ្លះៗរបស់ព្រះនាង។ បទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកស្រីឃែលី ក្នុងការបម្រើក្សត្រីអេលីហ្សាប៊ែត បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការលើកទឹកចិត្តដ៏កក់ក្តៅរបស់សាវ័កប៉ុល ដល់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូល៉ុសឲ្យ “ចូរប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្ដួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់”(កូល៉ុស ៣:១២)។ ពេលណាជីវិតយើង បានសង់ឡើងនៅលើព្រះយេស៊ូវ(២:៧) យើងក្លាយជា “ពួកអ្នករើសតាំង ដែលបរិសុទ្ធ ហើយស្ងួនភ្ងាដល់ព្រះ”(៣:១២)។ ព្រះអង្គជួយយើង ដោះ“មនុស្សចាស់” របស់យើងចេញ ហើយប្រដាប់ខ្លួន ដោយ “មនុស្សថ្មី”(ខ.៩-១០) ដោយរស់នៅជាមនុស្ស ដែលស្រឡាញ់…
Read article
ទ្វារដែលព្រះអង្គបានបើកហើយ
វិវរណៈ ៣:៧-១១ មើល អញបានបើកទ្វារចំហនៅមុខឯង គ្មានអ្នកណានឹងបិទបានទេ។ វិវរណៈ ៣:៨ កាលខ្ញុំនៅរៀន ក្នុងសាលារៀន នៅក្បែរទីក្រុងធំមួយ អ្នកប្រឹក្សាផ្នែកអប់រំបានមើលមុខខ្ញុំតែមួយដង ហើយក៏បានដាក់ឈ្មោះខ្ញុំក្នុងថ្នាក់រៀនតែងនិពន្ធភាសាអង់គ្លេស ដែលខ្សោយជាងគេ នៅសាលានោះ។ ខ្ញុំបានផ្ទេរពីសាលាក្នុងទីក្រុង ដោយមានពិន្ទុខ្ពស់ និទ្ទេសល្អប្រសើរ ហើយថែមទាំងបានទទួលរង្វាន់ពីនាយកសាលាសម្រាប់ការតែងនិពន្ធ។ ដូចនេះ គេគួរតែបើកទ្វារចំហ ឲ្យខ្ញុំបានចូលរៀនថ្នាក់តែងនិពន្ធដែលល្អជាងគេ ក្នុងសាលាថ្មីនោះ តែអ្នកប្រឹក្សាផ្នែកអប់រំនោះគិតថា ខ្ញុំមិនសក្តិសម។ ពួកជំនុំភីឡាដិលភា នៅសម័យដើមមុខជាបានយល់ អំពីភាពអយុត្តិធម៌ដូចនេះ។ ពួកជំនុំដ៏តូចនេះ មានទីតាំងក្នុងទីក្រុង ដែលបានជួបគ្រោះរញ្ជួយដី កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ដែលបណ្តាលឲ្យមានការខូចខាតធ្ងន់ធ្ងរ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេបានជួបការវាយប្រហាររបស់សាតាំង(វិវរណៈ ៣:៩)។ ពួកជំនុំដ៏តូចនោះ មានកម្លាំងតិច ដោយព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ បានកត់សំគាល់ឃើញថា ពួកគេបានកាន់តាមពាក្យរបស់ព្រះអង្គ ហើយមិនបានលះបង់ព្រះនាមព្រះអង្គ(ខ.៨)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ក៏បានដាក់ទ្វារចំហមួយ នៅពីមុខពួកគេ ដែលគ្មាននរណាអាចបិទបាន(ខ.៨)។ ជាការពិតណាស់ “ការអ្វីក៏ដោយដែលព្រះអង្គបានបើក គ្មាននរណាបិទបានទេ ហើយការអ្វីដែលព្រះអង្គបានបិទ នោះក៏គ្មាននរណាអាចបើកបានដែរ”(ខ.៧)។ រឿងនេះក៏កើតមានក្នុងការងារ ដែលយើងធ្វើថ្វាយព្រះអង្គផងដែរ។ មានទ្វារខ្លះមិនបានបើកចំហឲ្យយើង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងការងារតែងនិពន្ធសៀវភៅថ្វាយព្រះអម្ចាស់…
Read article
ព្រះអង្គឆ្លើយតប តាមព្រះទ័យប្រកបដោយប្រាជ្ញា
ទំនុកដំកើង ១៣ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត តើដល់អស់កល្បឬអី? ទំនុកដំកើង ១៣:១ ចក្រភពអង់គ្លេសជាទឹកដី ដែលមានការផ្សព្វផ្សាយប្រវត្តិសាស្រ្តដ៏សំបូរបែប។ ទោះអ្នកទៅដល់កន្លែងណាក៏ដោយ អ្នកនឹងឃើញផ្លាកដែលគេសរសេរអក្សរ ដើម្បីផ្តល់កិត្តិយសដល់បុគ្គលល្បីៗក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ឬដើម្បីរំឭកទីកន្លែងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលធ្លាប់មានព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗកើតឡើង។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមផ្លាកសញ្ញាទាំងនោះ មានផ្លាកសញ្ញាមួយដែលមានលក្ខណៈចម្លែក។ នៅទីក្រុងស៊ែនវិច ប្រទេសអង់គ្លេស នៅក្បែរភោជនដ្ឋានអាហារពេលព្រឹក គេឃើញមានផ្លាកសញ្ញាមួយ ដែលមានអក្សរចារពីលើថា “នៅទីកន្លែងនេះ កាលពីថ្ងៃទី៥ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៧៨២ មិនមានព្រឹត្តិការណ៍អ្វីកើតឡើងទេ”។ ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា គ្មានអ្វីកើតឡើងសោះ បន្ទាប់ពីយើងបានអធិស្ឋាន។ យើងអធិស្ឋានហើយ អធិស្ឋានទៀត ដោយទូលសូមអ្វីមួយ ពីព្រះវរបិតារបស់យើង ដោយរំពឹងថា ព្រះអង្គឆ្លើយតប ក្នុងពេលឥឡូវនេះ។ ស្តេចដាវីឌ ក៏បានបង្ហាញភាពនឿយណាយដូចនេះផងដែរ នៅពេលដែលទ្រង់អធិស្ឋានថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត តើដល់អស់កល្បឬអី តើនឹងលាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ចំពោះ ទូលបង្គំដល់កាលណា”(ទំនុកដំកើង ១៣:១) ។ យើងក៏ងាយនឹងគិតដូចទ្រង់ផងដែរថា ព្រះអម្ចាស់អើយ តើពេលណា ព្រះអង្គឆ្លើយតប? ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះនៃយើងមិនគ្រាន់តែមានប្រាជ្ញាដ៏ឥតខ្ចោះប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បានរៀបចំពេលវេលាយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។…
Read article