រឿងដែលព្រះទ្រង់សរសេរបញ្ចប់
សូមអាន : យ៉ូហាន ១៦:២៥-៣៣ នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែ ត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយ៍ហើយ។ យ៉ូហាន ១៦:៣៣ នៅលើក្របរបស់ទស្សនាវដី្តជីវិតដែលបានចេញផ្សាយ នៅថ្ងៃទី១២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៦៨ គេឃើញមានរូបថតកុមារស្គមស្គាំងកំពុងស្រេកឃ្លានអាហារ នៅប្រទេសបាយអាហ្វ្រា(សព្វថ្ងៃ ជាប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមស៊ីវិល)។ មានក្មេងប្រុសម្នាក់បានឃើញរូបនៅលើក្របទស្សនាវដី្តនោះ ហើយក៏បានយកវាទៅបង្ហាញគ្រូគង្វាល ហើយសួរគាត់ថា “តើព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីរឿងនេះទេ?” លោកគ្រូគង្វាលក៏បានឆ្លើយថា “លោកគ្រូដឹងថា ប្អូនមិនយល់អំពីរឿងនេះទេ តែព្រះទ្រង់ពិតជាបានជ្រាបអំពីរឿងនេះ”។ ក្មេងប្រុសនោះក៏បានដើរចេញ ដោយប្រកាសថា គាត់មិនមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះព្រះដែលមិនបានជួយពួកគេ នៅពេលដែលព្រះអង្គជ្រាបអំពីបញ្ហារបស់ពួកគេនោះទេ។ សំណួរដូចនេះ មិនគ្រាន់តែបានរំខានអារម្មណ៍របស់ក្មេងៗប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បានធ្វើឲ្យយើងចង់បានចម្លើយផងដែរ។ ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះបានទទួលចម្លើយ អំពីការដែលព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីរឿងនោះយ៉ាងអាថ៌កំបាំង តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏ចង់ឲ្យគាត់បានឮអំពីរឿងដែលគួរឲ្យប៉ះពាល់ចិត្ត ដែលព្រះទ្រង់នៅបន្តសរសេរ សូម្បីតែនៅក្នុងតំបន់ ដូចអតីតប្រទេសបាយអាហ្វ្រាក៏ដោយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបកស្រាយរឿងនេះ ឲ្យសិស្សរបស់ព្រះអង្គបានយល់ គឺដល់ពួកអ្នកដែលបានសន្និដ្ឋានថា ព្រះអង្គនឹងការពារពួកគេមិនឲ្យមានទុក្ខលំបាក ក្នុងការរស់នៅ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រាប់ពួកគេថា “នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ការអាក្រក់ទាំងនោះមិនមានជារៀងរហូតនោះទេ។ តាមពិត ព្រះអង្គបានឈ្នះលោកិយហើយ(យ៉ូហាន…
Read article
ព្រះអង្គដឹកនាំតាមផ្លូវដែលយើងមិនស្គាល់
សូមអាន ទំនុកដំកើង ១៤២ កាលវិញ្ញាណទូលបង្គំបានអន់ថយនៅក្នុងខ្លួន នោះទ្រង់បានស្គាល់ផ្លូវច្រករបស់ទូលបង្គំ គេបានដាក់អន្ទាក់លាក់កំបាំងក្នុងផ្លូវដែលទូលបង្គំដើរ។ ទំនុកដំកើង ១៤២:៣ មានពេលមួយខ្ញុំបានចូលរួមការរត់ប្រណាំងជាមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំឈ្មោះ ប្រាយអិន(Brian)។ ខ្ញុំមានការស្ទាក់ស្ទើរ ហើយគិតថា ប្រហែលជាខ្ញុំមិនគួរចូលរួមជាមួយគាត់ទេ។ ការប្រកួតនោះប្រព្រឹត្តនៅប្រទេសដទៃ ហើយខ្ញុំមិនដឹងថា យើងអាចរត់បានចម្ងាយប៉ុន្មាន ឬដោយរបៀបណា ហើយត្រូវរត់កាត់តាមសណ្ឋានដីប្រភេទណាទេ។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់ជាអ្នករត់លឿន។ តើខ្ញុំនឹងថ្លោះករជើង ពេលខ្ញុំខំរត់ឲ្យទាន់គាត់ឬ? តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេច តើត្រូវទុកចិត្តប្រាយអិន ព្រោះគាត់ស្គាល់ផ្លូវច្បាស់ឬ? ពេលការរត់ប្រណាំងចាប់ផ្តើម ខ្ញុំមានការថប់បារម្ភកាន់តែខ្លាំង។ ផ្លូវសម្រាប់រត់មានភាពរដិបរដុប បត់ចុះបត់ឡើង កាត់តាមព្រៃក្រាស់មួយ នៅលើផ្លូវឡើងទួល និងចុះចំណោទ។ អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលប្រាយអិនចេះតែបន្តងាកមកមើលខ្ញុំនៅក្រោយគាត់ ហើយដាស់តឿនខ្ញុំ អំពីផ្លូវដ៏ពិបាកនៅខាងមុខ។ មនុស្សជាច្រើននៅសម័យព្រះគម្ពីរ ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ដូចនេះឯង ពេលដែលពួកគេចូលទៅក្នុងទឹកដីដែលពួកគេមិនស្គាល់។ ឧទាហរណ៍ លោកអ័ប្រាហាំចូលទឹកដីកាណាន ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងវាលរហោស្ថាន និងពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវចេញទៅបំពេញបេសកកម្មផ្សាយដំណឹងល្អ។ ពួកគេមិនដឹងថា ការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេនឹងមានលក្ខណៈយ៉ាងណាទេ គឺគ្រាន់តែដឹងថា ពួកគេមុខជាជួបការលំបាក។ ប៉ុន្តែ ព្រះដែលដឹកនាំពួកគេ ព្រះអង្គស្គាល់ផ្លូវនៅខាងមុខច្បាស់។ ពួកគេត្រូវតែទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងប្រទានកម្លាំងសម្រាប់ប្រឈមមុខដាក់ការលំបាក ហើយព្រះអង្គនឹងថែរក្សាពួកគេ។ ពួកគេអាចដើរតាមព្រះអង្គបាន ព្រោះព្រះអង្គជ្រាបច្បាស់ថា…
Read article
ព្រះទ្រង់រៀបចំផ្លូវសម្រាប់យើងបោះជំហានទៅមុខ
សូមអាន : អេសាយ ២៦:១-១៣ ឱព្រះដ៏ទៀងត្រង់អើយ ទ្រង់ពិនិត្យពិចារណាអស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់មនុស្សសុចរិត។ អេសាយ ២៦:៧ នៅក្នុងកីឡាវាយកូនបាល់បេសប៊លដែលពឹងផ្អែកសម្លេង កីឡាករទាំងអស់ដែលពិការភ្នែក ត្រូវរង់ចាំស្តាប់សម្លេងរោទ៍ចេញពីកូនបាល់ ឬចេញពីទី ក្នុងលើទីលាន ដើម្បីឲ្យដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វី និងរត់ទៅកន្លែងណា។ អ្នកវាយកូនបាល់ដែលគេមានក្រណាត់រុំភ្នែក(មានកំរិតពិការភ្នែកផ្សេងគ្នា) និងអ្នកគប់កូនបាល់ដែលអាចមើលឃើញ នៅក្នុងក្រុមជាមួយគ្នា។ ពេលណាអ្នកវាយកូនបាល់វាយត្រូវបាល់ដែលបញ្ចេញសម្លេង គាត់ត្រូវរត់ទៅរកទី តាមសម្លេងដែលបានលាន់ឡើង។ អ្នកវាយកូនបាល់ត្រូវរត់ឲ្យដល់ទី មុនពេលអ្នករើសបាល់របស់គូរប្រកួតរើសបានកូនបាល់នោះ ដើម្បីឲ្យបានពិន្ទុ។ កីឡាករម្នាក់បានលើកឡើងថា គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់ “មានសេរីភាពពេញលេញ ក្នុងការរត់” ព្រោះគាត់ដឹងថា ផ្លូវ និងទិសដៅដែលគាត់ត្រូវរត់ទៅ មានភាពស្រឡះល្អ។ គាត់ថា នេះជាចំណុចល្អបំផុតរបស់ការប្រកួតនេះ។ កណ្ឌគម្ពីរអេសាយបានប្រាប់យើងថា ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះដ៏ទៀងត្រង់ “ទ្រង់ពិនិត្យពិចារណាអស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់មនុស្សសុចរិត” (២៦:៧)។ កាលហោរាអេសាយបាននិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរនេះ ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលមិនបានដើរតាមផ្លូវដែលត្រឹមត្រូវឡើយ បានជាពួកគេបានទទួលការជំនុំជម្រះពីព្រះអង្គ ដោយសារពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ។ ហោរាអេសាយក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យដើរ ដោយជំនឿ និងការស្តាប់បង្គាប់ ដែលច្រើនតែមានការពិបាក។ ហើយចិត្តរបស់ពួកគេត្រូវផ្តោតទៅលើការលើកដំកើងព្រះនាមព្រះអង្គ និងនឹកចាំអំពីព្រះអង្គ(ខ.៨)។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ យើងស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ ហើយទុកចិត្តលើចារិកលក្ខណៈដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ ពេលណាយើងដើរតាមផ្លូវព្រះអង្គ ដោយការស្តាប់បង្គាប់។…
Read article
ដែនកំណត់នៃសេរីភាពក្នុងការសម្រេចចិត្ត
មនុស្សមានសេរីភាពក្នុងការសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីៗ តាមទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួន តែមិនអាចគេចផុតពីការជំនុំជម្រះបាបរបស់ខ្លួនឡើយ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) នឹងបង្ហាញអំពីដែនកំណត់នៃសេរីភាពក្នុងការសម្រេចចិត្តរបស់យើង។ អត្ថបទ យើងមានសេរីភាពក្នុងការសម្រេចចិត្ត ក្នុងន័យថា យើងអាចធ្វើអ្វីដែលយើងចង់ធ្វើ។ តែយើងមិនមានសេរីភាពក្នុងការសម្រេចចិត្ត ក្នុងន័យថា យើងអាចធ្វើអ្វីក៏បាន តាមទំនើងចិត្ត ដោយមិនមានទោសនោះឡើយ។ សេរីភាពរបស់យើងក្នុងការសម្រេចចិត្ត គឺតែងតែស្ថិតនៅក្រោមអំណាចនៃអធិបតេយ្យភាព និងព្រះចេស្តានៃព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តាជានិច្ច។ ក្នុងការសិក្សារបស់អ្នកអំពីមនុស្ស បើអ្នកយល់ឃើញថា មនុស្សមានអធិបតេយ្យភាព ដោយមិនស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះ នោះការយល់ឃើញនេះមិនមានលក្ខណៈសមស្របនឹងជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទនោះឡើយ។ អ្នកអាចនិយាយថា មនុស្សមាន “សេរីភាពក្នុងការសម្រេចចិត្ត” តែមិនអាចនិយាយថា “សេរីភាពរបស់មនុស្សគ្មានដែនកំណត់” នោះឡើយ។ សូមចាំថា ព្រះទ្រង់មានសេរីភាព ហើយសេរីភាពរបស់ព្រះអង្គ ក៏ខ្ពស់ជាងសេរីភាពរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានសេរីភាព នៅក្នុងព្រំដែន ដែលកំណត់ដោយសេរីភាពរបស់ព្រះអង្គ។
Read article
ពេលដែលអ្នកនឿយព្រួយខ្លាំង
សូមអាន ម៉ាថាយ ១១:២៥-៣០ អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក។ ម៉ាថាយ ១១:២៨ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃសុក្រ ជាថ្ងៃធ្វើការ ខ្ញុំនៅអង្គុយនៅមុខកុំព្យូទ័រនៅឡើយ។ ខ្ញុំគួរតែមានចិត្តរីករាយ ចំពោះការងារដែលខ្ញុំបានធ្វើចប់ នៅថ្ងៃនោះ តែខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តសោះ។ ស្មារបស់ខ្ញុំបានចុករោយ ដោយសារទម្ងន់ដ៏ធ្ងន់នៃការថប់បារម្ភ ដោយសារបញ្ហានៅកន្លែងធ្វើការ ហើយគំនិតរបស់ខ្ញុំក៏បានហត់នឿយ ដោយសារការគិតអំពីបញ្ហាទំនាក់ទំនង។ ខ្ញុំចង់រត់គេចចេញពីបញ្ហាទាំងអស់នោះ ហើយខ្ញុំក៏បានគិតចង់ទៅមើលទូរទស្សន៍នៅយប់នោះ។ តែខ្ញុំបានបិទភ្នែកអធិស្ឋានខ្សិបៗថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ”។ ខ្ញុំអស់កម្លាំងពេក មិនចង់និយាយអ្វីទៀតទេ។ ភាពហត់នឿយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំអាចអធិស្ឋានបានតែពាក្យប៉ុន្មានម៉ាត់នេះ។ ហើយភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើអ្វីបន្ទាប់ទៀត។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលមកកាន់យើងរាល់គ្នា ដែលកំពុងនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់ថា “ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក”(ម៉ាថាយ ១១:២៨)។ គឺមិនមែនសម្រាក ដោយការគេងលក់ឲ្យបានស្កប់ស្កល់នៅពេលយប់នោះទេ។ ហើយក៏មិនមែនជាការគេចវេសពីបញ្ហា ដោយការមើលទូរទស្សន៍បន្លប់ខ្លួនឯងនោះឡើយ។ ហើយក៏មិនមែនជាការមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ បន្ទាប់ពីបញ្ហាយើងត្រូវបានដោះស្រាយនោះដែរ។ ទោះការសម្រាកទាំងអស់នេះ ជាការសម្រាកដ៏ល្អ តែភាពធូរស្រាលដែលយើងទទួលបានពីការសម្រាកដូចនេះ មានរយៈពេលខ្លី ហើយអាស្រ័យទៅលើកាលៈទេសៈរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។ តែផ្ទុយទៅវិញ ការសម្រាកដែលព្រះយេស៊ូវប្រទាន មានភាពស្ថិតស្ថេរ ហើយមានការធានាថា ព្រះទ័យព្រះអង្គមិនប្រែប្រួលឡើយ។ ព្រះអង្គតែងតែល្អជារៀងរហូត។ ព្រះអង្គប្រទានយើងនូវការសម្រាកដ៏ពិត…
Read article
នៅពេលដែលបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់
សូមអាន : យ៉ូប ១:១៣-២២ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានប្រទានមក ហើយទ្រង់ក៏បានដកយកទៅវិញ សូមឲ្យព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាបានព្រះពរចុះ។ យ៉ូប ១:២១ បន្ទាប់ពីលោកស៊ីសា(Cesar) រកបានប្រាក់ចំណេញជាច្រើន ពីការសាងសង់ស្ពាន វិមាន និងអគារធំៗ គាត់ក៏បានបែកគំនិតបង្កើតមុខរបរថ្មីមួយ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានលក់ក្រុមហ៊ុនដំបូងរបស់គាត់ ហើយក៏បានយកប្រាក់ទៅរក្សាទុកក្នុងធនាគារ ដោយមានគម្រោងយកវាទៅវិនិយោគ ក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខ។ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ខ្លីនោះ រដ្ឋាភិបាលរបស់គាត់ក៏បានរឹបអូសទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ទាំងអស់ ដែលបានរក្សាទុកក្នុងគណនីធនាគារ។ ប្រាក់សន្សំរបស់លោកស៊ីសាពេញមួយជីវិតក៏បានរលាយបាត់អស់ តែមួយពព្រិចភ្នែក។ លោកស៊ីសាមិនបានជ្រើសរើសយកការរអ៊ូរទាំ ចំពោះភាពអយុត្តិធម៌នេះទេ តែគាត់ក៏បានទូលសូមព្រះអម្ចាស់ បង្ហាញផ្លូវគាត់ ដែលត្រូវបោះជំហានទៅមុខទៀត។ បន្ទាប់មក គាត់គ្រាន់តែបានចាប់ផ្តើមពីចំណុចសូន្យឡើងវិញ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងរបស់លោកយ៉ូប។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូបមិនគ្រាន់តែបានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីប៉ុណ្ណោះទេ។ គាត់បានបាត់បង់កូនៗ និងអ្នកបម្រើរបស់គាត់(យ៉ូហាន ១:១៣-២២)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺទៀត(២:៧-៨)។ ការឆ្លើយតបរបស់លោកយ៉ូបនៅតែជាគំរូដ៏ល្អរបស់យើង នៅគ្រប់សម័យកាល។ ក្នុងពេលដ៏សោកសៅបំផុតនោះ គាត់បានអធិស្ឋានថា “ទូលបង្គំបានចេញពីផ្ទៃម្តាយមកដោយខ្លួនទទេ ហើយនឹងត្រឡប់ទៅវិញដោយទទេដែរ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានប្រទានមក ហើយទ្រង់ក៏បានដកយកទៅវិញ សូមឲ្យព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាបានព្រះពរចុះ”(១:២១)។ ចុងបញ្ចប់នៃជំពូក១នៃកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប បានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា “ក្នុងគ្រប់សេចក្តីទាំងនោះយ៉ូបមិនបានធ្វើបាបឡើយ ក៏មិនបានប្រកាន់ទោសដល់ព្រះដែរ”(ខ.២២)។…
Read article