ឧបសគ្គនៅថ្ងៃណូអែល
សុភាសិត ៣:៥-១៨ ដ្បិតមនុស្សវៀចជាទីខ្ពើមឆ្អើមដល់ព្រះយេហូវ៉ា តែឯមនុស្សទៀងត្រង់ នោះទ្រង់ជាមិត្រនឹងគេវិញ។ សុភាសិត ៣:៣២ លោកដាវីឌ(David) និងអ្នកស្រីអេនជី(Angie) បានចេញទៅបម្រើព្រះអង្គនៅក្រៅប្រទេស តាមការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះអង្គ។ ការងារដែលពួកគេធ្វើថ្វាយព្រះអង្គនៅទីនោះ បង្កើតបានផលផ្លែជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏បានជួបការលំបាកជាច្រើនផងដែរ។ ឪពុកម្តាយរបស់លោកដាវីឌមានវ័យចាស់ហើយ តែគាត់មិនអាចទៅជួបជុំជាមួយពួកគេនៅថ្ងៃណូអែលបានទេ។ លោកដាវីឌ និងអ្នកស្រីអ៊ែនជីបានព្យាយាមកាត់បន្ថយភាពឯកោរបស់ឪពុកម្តាយគាត់ នៅថ្ងៃណូអែល ដោយផ្ញើអំណោយឲ្យពួកគាត់ មុនថ្ងៃណូអែលមកដល់ ហើយក៏បានទូរស័ព្ទសួរសុខទុក្ខពួកគាត់នៅពេលព្រឹកថ្ងៃណូអែល។ ប៉ុន្តែ វត្តមានរបស់លោកដាវីឌ និងអ្នកស្រីអ៊ែនជី គឺជាអ្វីដែលពួកគេត្រូវការបំផុត។ ដង្វាយឧបត្ថម្ភដែលលោកដាវីឌបានទទួលប្រចាំខែ អាចឲ្យគាត់សន្សំលុយសម្រាប់ធ្វើដំណើរម្តងម្កាលប៉ុណ្ណោះ តើពួកគេត្រូវធ្វើដូចម្តេច? ដូចនេះ លោកដាវីឌត្រូវការប្រាជ្ញាមកពីព្រះ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៣ បានបង្រៀនយើងថា ដើម្បីស្វែងរកប្រាជ្ញា យើងចាំបាច់ត្រូវទីពឹងព្រះអង្គឲ្យអស់ពីចិត្ត ហើយទទួលស្គាល់ព្រះអង្គនៅគ្រប់ទាំងផ្លូវរបស់យើង(ខ.៥-៦) ហើយបានពិពណ៌នា អំពីលក្ខណៈផ្សេងៗរបស់ប្រាជ្ញា ដែលមានដូចជាសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីស្មោះត្រង់(ខ.៣-៤,៧-១២) និងអត្ថប្រយោជន៍របស់ប្រាជ្ញា ដែលមានដូចជាសន្តិភាព និងភាពស្ថិតស្ថេរ(ខ.១៣-១៨)។ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រទានប្រាជ្ញាយ៉ាងដូចនោះ ដោយទទួលយើងធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(ខ.៣២)។ ព្រះអង្គខ្សឹបប្រាប់អំពីដំណោះស្រាយ ដល់អ្នកដែលជិតស្និទ្ធនឹងព្រះអង្គ។ លោកដាវីឌក៏បានអធិស្ឋានទូលថ្វាយព្រះអង្គ អំពីបញ្ហារបស់គាត់ នៅពេលយប់មួយ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រទានគំនិតប្រាជ្ញាដល់គាត់។ នៅថ្ងៃណូអែលឆ្នាំបន្ទាប់ គាត់និងអ្នកស្រីអ៊ែនជីក៏បានស្លៀកពាក់ខោអាវស្អាតបំផុត…
Read article
ភាពជាសហគមន៍ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
កិច្ចការ ២:៣៨-៤៧ អ្នកទាំងនោះក៏នៅតែព្យាយាមក្នុងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័ក ហើយក្នុងសេចក្តីប្រកបគ្នា ព្រមទាំងការកាច់នំបុ័ង និងសេចក្តីអធិស្ឋានផង។ កិច្ចការ ២:៤២ នៅភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសបាហាម៉ាស មានកោះតូចមួយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យថា “កោះរញ៉េរញ៉ៃ”។ កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៩ កោះនោះជាកន្លែងផលិតអំបិលដ៏សកម្ម តែដោយសារការធ្លាក់ចុះនៃឧស្សាហ៍កម្មនេះ មនុស្សជាច្រើនបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅកោះជិតខាង។ កាលពីឆ្នាំ២០១៦ មានមនុស្សតិចជាង៨០នាក់ កំពុងរស់នៅទីនោះ ដោយមាននិកាយ៣ខុសគ្នា តែពួកគេបានជួបជុំគ្នាក្នុងកន្លែងមួយ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ និងប្រកបគ្នារៀងរាល់សប្តាហ៍។ ដោយសារនៅទីនោះមិនសូវមានមនុស្សរស់នៅ ការរស់នៅជាសហគមន៍មានសារៈសំខាន់ជាពិសេសសម្រាប់ពួកគេ។ ពួកជំនុំដំបូងក៏មានចិត្តចង់រស់នៅជាសហគមន៍ផងដែរ។ ពួកគេមានចិត្តឆេះឆួល ចំពោះសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានសុគត និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីលោះពួកគេឲ្យរួចពីបាប។ តែពួកគេក៏បានដឹងផងដែរថា ពួកគេត្រូវការជួបជុំគ្នាជាទៀងទាត់។ ពួកគេមានការប្តូរផ្តាច់ ចំពោះការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ការប្រកបគ្នា និងការធ្វើពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់(កិច្ចការ ២:៤២)។ ពួកគេបានជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះតាមផ្ទះ បរិភោគអាហារជាមួយគ្នា និងបំពេញតម្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីពួកជំនុំដំបូងថា “ឯមនុស្សទាំងហ្វូងដែលបានជឿ គេក៏មានចិត្តមានគំនិតតែ១”(៤:៣២)។ ដោយសារពួកគេបានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះពួកគេក៏បានសរសើរដំកើងព្រះឥតឈប់ឈរ ហើយទូលថ្វាយព្រះអង្គ អំពីតម្រូវការរបស់ពួកជំនុំ។ សហគមន៍មានភាពចាំបាច់ចំពោះការលូតលាស់ និងការទ្រទ្រង់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ចូរយើងកុំព្យាយាមធ្វើអ្វីៗតែម្នាក់ឯង។ ព្រះទ្រង់នឹងបង្កើតឲ្យមានការរស់នៅជាសហគមន៍ ខណៈពេលដែលអ្នកចែកចាយអំពីទុក្ខលំបាក និងក្តីអំណររបស់អ្នកដល់គ្នាទៅវិញទៅមក…
Read article
ស្មើភាពគ្នា នៅចំពោះព្រះ
រ៉ូម ៣:២១-២៦ ពួកអ្នកមាន និងពួកអ្នកក្រតែងតែប្រទះគ្នា គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលទ្រង់បង្កើតគេគ្រប់គ្នា។ សុភាសិត ២២:២ កាលខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំធ្វើដំណើរកម្សាន្តវិស្សមកាល យើងចូលចិត្តជិះកង់ នៅពេលព្រឹកព្រលឹម។ មានផ្លូវមួយកាត់តាមតំបន់ដែលមានផ្ទះតម្លៃរាប់លានដុល្លា។ យើងបានឃើញមនុស្សមានសកម្មភាពផ្សេងៗគ្នា។ ខ្លះបណ្តើរសត្វឆ្កែ ខ្លះជិះកង់ ហើយមានកម្មករកំពុងសាងសង់ផ្ទះថ្មីៗ ឬកំពុងថែសួនជាដើម។ មនុស្សមានថានៈខុសគ្នា កំពុងរស់នៅចម្រុះគ្នា ក្នុងតំបន់តែមួយ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីការពិតដ៏មានតម្លៃដែលថា យើងមានចំណុចដែលដូចគ្នា ទោះយើងមានឬក្រ មានប្រាក់ចំណូលខុសគ្នាយ៉ាងណា ហើយមានគេស្គាល់ ឬមិនស្គាល់ក្តី។ មនុស្សទាំងអស់នៅលើផ្លូវ នៅពេលព្រឹកនោះ សុទ្ធតែមានចំណុចដូចគ្នា ត្រង់ចំណុចដែលថា ពួកគេសុទ្ធតែជាស្នាព្រះហស្តដែលព្រះអង្គបានបង្កើត(សុភាសិត ២២:២)។ ទោះយើងមានចំណុចខុសគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងរាល់គ្នាមក ឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់(លោកុប្បតិ្ត ១:២៧)។ ជាងនេះទៅទៀត ភាពស្មើគ្នានៅចំពោះព្រះ ក៏មានន័យថា ទោះយើងមានស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ច ថានៈក្នុងសង្គម ឬជាតិសាសន៍ខុសគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានបាបពីកំណើត គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “គ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ”(រ៉ូម ៣:២៣)។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និងមានទោសស្មើគ្នា នៅចំពោះព្រះអង្គ ហើយយើងត្រូវការព្រះយេស៊ូវសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប និងកែប្រែជីវិតយើង។ ជាញឹកញាប់ យើងបានបែងចែកមនុស្សជាក្រុមផ្សេងគ្នា ដោយសារហេតុផលផ្សេងៗ។…
Read article
ការមុជឲ្យជ្រៅ ឲ្យវិញ្ញាណស្កប់ស្កល់
ទំនុកដំកើង ១៣១ ទូលបង្គំបានរំងាប់ ហើយព្រលូងព្រលឹងទូលបង្គំជាស្រេច … ព្រលឹងនៅក្នុងខ្លួនទូលបង្គំ ប្រៀបដូចជាកូនដែលលែងដោះហើយ។ ទំនុកដំកើង ១៣១:២ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ដោយចិត្តហត់នឿយ ចំពោះរូបភាព គំនិត និងការជូនដំណឹង ដែលបានលោតឡើងនៅលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទឥតឈប់ឈរ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានលើកវាឡើង ហើយបើកវាមើលទៀត។ តើមកពីហេតុអ្វី? ក្នុងសៀវភៅដែលលោកនីកូឡាស ខារ(Nicholas Carr) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ភាពរាក់កំផែល គាត់បានពិពណ៌នា អំពីរបៀបដែលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត បានជះឥទ្ធិពលមកលើការចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមរបស់យើង។ គាត់បានសរសេរថា “ប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតហាក់ដូចជាកំពុងតែកាត់បន្ថយសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងការផ្តោតអារម្មណ៍ និងការជញ្ជឹងគិត។ ទោះខ្ញុំកំពុងចំណាយពេលអនឡាញ ឬអត់ សព្វថ្ងៃនេះ គំនិតខ្ញុំរំពឹងចង់បានព័ត៌មាន តាមរបៀបដែលប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតបានចែកផ្សាយមកខ្ញុំ គឺប្រៀបដូចជាទឹកធ្លាក់ ដែលហូរនាំភាគតូចល្អិតយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ កាលពីមុន ខ្ញុំប្រៀបដូចជាអ្នកមុជចូលជ្រៅក្នុងសមុទ្រនៃពាក្យពេចន៍ដែលគេសរសេរ។ តែឥឡូវ ខ្ញុំប្រៀបដូចជាអ្នកជិះម៉ូតូទឹកនៅលើផ្ទៃទឹកសមុទ្រនោះ ដោយល្បឿនដ៏លឿន”។ ការរស់នៅ ដោយចិត្តដែលមិនបានគិតស៊ីជម្រៅ ដូចម៉ូតូទឹកបើកនៅលើផ្ទៃទឹកក្នុងល្បឿនលឿន មិនសូវមានប្រយោជន៍សម្រាប់យើងទេ។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចចាប់ផ្តើមបន្ថយល្បឿនដូចម្តេចខ្លះ ហើយមុជចូលទៅក្នុងទឹកខាងវិញ្ញាណឲ្យបានជ្រៅ ដោយរបៀបណា? ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣១ ស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា…
Read article
ការជម្នះទុក្ខលំបាក
លោកុប្បត្ដិ ៥០:១៥-២១ អ្នករាល់គ្នាបានគិតធ្វើអាក្រក់ដល់ខ្ញុំ តែព្រះទ្រង់សំរេចជាការល្អវិញ ដើម្បីនឹងសង្គ្រោះដល់ជីវិតនៃមនុស្សជាច្រើន។ លោកុប្បត្ដិ ៥០:២០ អ្នកស្រីអ៊ែន(Anne) បានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងភាពក្រីក្រ និងការឈឺជាប់។ បងប្អូនបង្កើតរបស់គាត់ពីរនាក់បានស្លាប់ មុនពេលពួកគេមានអាយុ១ឆ្នាំ។ ពេលគាត់មានអាយុ៥ឆ្នាំ ជំងឺភ្នែកបានធ្វើឲ្យភ្នែកគាត់ខ្វាក់ស្ទើរទាំងស្រុង បានជាគាត់មិនអាចរៀនអាន ឬសរសេរកើត។ ពេលគាត់មានអាយុ៨ឆ្នាំ ម្តាយរបស់គាត់ក៏បានបាត់បង់ជីវិតដោយសារជំងឺរបេង។ មិនយូរប៉ុន្មាន ឪពុករបស់គាត់ដែលចូលចិត្តប្រើអំពើហិង្សាមកលើគ្រួសារ ក៏បានបោះបង់ចោលកូនទំាង៣នាក់ ដែលកំពុងរស់នៅយ៉ាងត្រដាបត្រដួស។ សាច់ញាតិរបស់គាត់ក៏បានយកកូនពៅទៅនៅជាមួយ តែអ្នកស្រីអ៊ែន និងប្អូនប្រុសគាត់ឈ្មោះ ជីមមី(Jimmie) បានទៅរស់នៅក្នុងផ្ទះចាស់ទ្រុឌទ្រោមដែលមានមនុស្សរស់នៅប្រជ្រៀតគ្នា ក្នុងតំបន់ធូកបឺរី អាមហោស។ ពីរបីខែក្រោយមក ជីមមីក៏បានស្លាប់ចោលគាត់ទៀត។ ពេលគាត់មានអាយុ១៤ឆ្នាំ កាលៈទេសៈរបស់គាត់ក៏បានប្រែជាមានភាពភ្លឺស្វាងឡើង។ គេបានបញ្ជូនគាត់ឲ្យទៅរៀននៅសាលាសម្រាប់ជនពិការភ្នែក ដែលនៅទីនោះ គាត់ក៏បានទទួលការវះកាត់ភ្នែក ដើម្បីឲ្យអាចមើលច្បាស់ជាងមុន ហើយក៏បានរៀនអាន និងសរសេរ។ គាត់មានការពិបាកក្នុងការសម្របខ្លួននៅទីនោះ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់រៀនពូកែ ហើយក៏បានបញ្ចប់ការសិក្សា ដោយពិន្ទុខ្ពស់បំផុត។ ក្រោយមក អ្នកស្រីអ៊ែន ស៊ូលីវ៉ន(Anne Sullivan) ក៏បានក្លាយជាគ្រូបង្រៀន និងគូកនរបស់កញ្ញាហេឡិន ឃែរល័រ(Helen Keller)។ ដោយសារការប្រឹងប្រែង ការអត់ធ្មត់…
Read article
ពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់
សុភាសិត ១៨:១០-១៥ ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា ជាប់ប៉មមាំមួន មនុស្សសុចរិតរត់ចូលទៅពឹងជ្រក ហើយមានសេចក្តីសុខ។ សុភាសិត ១៨:១០ កាលខ្ញុំទៅលេងសួនទឹក ជាមួយមិត្តភក្តិមួយចំនួន យើងបានលេងល្បែងកម្សាន្ត ដោយឆ្លងកាត់ឧបសគ្គជាទម្រដែលគេសប់ខ្យល់ឲ្យប៉ោង ឲ្យអាចដើរពីលើបាន។ ទម្រទាំងនោះមានរូបរាងប៉ោងៗ និងរអិល ធ្វើឲ្យយើងស្ទើរតែមិនអាចដើរត្រង់ខ្លួន។ ខណៈពេលដែលយើងផ្លាស់ទីទៅមុខញ័រៗ កាត់តាមច្រក ជ្រលង និងស្ពានមួយចំនួន យើងក៏បានស្រែកឡើងភ្លាត់មាត់ ពេលដែលយើងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹកភ្លាមៗ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ការឆ្លងកាត់ឧបសគ្គបានមួយវគ្គហើយ មិត្តភក្តិខ្ញុំហត់យ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់ផ្អែកទៅលើ “ប៉ម” ដើម្បីដកដង្ហើមឲ្យបាត់ហត់។ ភ្លាមៗនោះ វាក៏បានបត់ទៅក្រោយ ដោយសារទម្ងន់ខ្លួនរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹកម្តងទៀត។ ប៉មនៅសួនទឹក ត្រូវគេបញ្ចូលខ្យល់ឲ្យប៉ោងសម្រាប់ការកម្សាន្តសប្បាយ តែនៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ ប៉មគឺជាសំណង់ដ៏រឹងមាំ សម្រាប់ការការពារ ឲ្យរួចផុតពីខ្មាំងសត្រូវ។ បទគម្ពីរពួកចៅហ្វាយ ៩:៥០-៥១ បានពិពណ៌នា អំពីការដែលអ្នកក្រុងថេបេសបានរត់ចូលទៅជ្រក ក្នុង “ប៉មដ៏រឹងមាំមួយ” ដើម្បីការពារខ្លួនពីការវាយប្រហាររបស់ស្តេចអ័ប៊ីម៉្មាឡិច មកលើទីក្រុងរបស់ពួកគេ។ ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ១៨:១០ អ្នកនិពន្ធបាននិយាយអំពីប៉មដ៏រឹងមាំ ដើម្បីពិពណ៌នាឲ្យគេដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ជានរណា គឺជាអ្នកដែលជួយសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលទុកចិត្តព្រះអង្គ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល យើងមិនបានពឹងផ្អែកទៅលើប៉មដ៏រឹងមាំរបស់ព្រះអម្ចាស់…
Read article